ပထမဆုံးမ်ား

ပထမဆုံးဆုိတာ မေတြ႕ဖူးေသးတဲ့ အေတြ႕အၾကဳံတစ္ခုကုိ စမိတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။ ေတြးၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ ပထမဆုံးေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ ကေလးဘ၀မွာ မ်ားတာေပါ့။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ကတည္းက ပုံေျပာ၀ါသနာ ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပထမဆုံးတက္ရတဲ့ မူၾကဳိေက်ာင္းေလးမွာ ပထမဆုံး ခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေလးကုိ ပထမဆုံး အၾကိမ္လိမ္ေတာ့ တာပဲ။ ပုံျပင္လုပ္ျပီး၊ ဇာတ္လမ္းဆင္ျပီး သူ႕ကုိ ပုံေျပာျပတာေလ။ သူကေတာ့ ပါးစပ္ေလး အေဟာင္းသားနဲ႕ အေကာင္းမွတ္ျပီး နားေထာင္ တာေပါ့။

ဒီလုိနဲ႕ အဲဒီေက်ာင္းေလးမွာပဲ ကၽြန္မ ပုံေျပာျပိဳင္ပြဲမွာ ပထမဦးဆုံးဆု ရခဲ့ဖူးပါတယ္။ ရတာကလည္း ပထမဆုပါပဲ။ ေၾသာ္ အဲဒီေက်ာင္းေလးမွာပဲ ပထမဆုံး သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးနဲ႕ ခင္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႕နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ကတုံးေလး ဆုိတာကုိေတာ့ မွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းက ပထမဆုံး ဆရာမေလးကလည္း ခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းတာပဲ။ နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ ပါဘူး။ ရုပ္ကုိေတာ့ မွတ္မိေနတယ္။ ဒီပထမဆုံးေတြက ကၽြန္မေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ေပမယ့္ သူတုိ႕နဲ႕ ပတ္သက္ရင္ မွတ္မိေနတာဟာ ၾကည္ႏူးစရာ မို႕လုိ႕ထင္ပါရဲ႕။

အခ်ဳိ႕ ပထမဆုံးေတြကုိေတာ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိေပမယ့္ အခ်ဳိ႕ ပထမဆုံးေတြကေတာ့ ေရြးခ်ယ္လုိ႕ ရေနတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕ ပထမဆုံး ဖတ္ဖူးတဲ့ စာေပထဲမွာ ေရႊေသြးနဲ႕ ေတဇက ထိပ္ဆုံးကပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေရႊဥေဒါင္းေရးတဲ့ ဦးစံရွား၀တၳဳေတြကုိ သဲၾကီးမဲၾကီး ဖတ္တယ္။ စာအုပ္က ေလးေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခ်ျပီး ၀မ္းလ်ားေမွာက္ ဖတ္တာ မထတမ္းပဲ။

စာဖတ္ရာကေန စာေလးေတြ ေရးျဖစ္တယ္။ အပုိင္းပုိင္း အစစနဲ႕ မမွတ္မိေတာ့တာ မ်ားပါတယ္။ စိတ္ကူးထဲမွာ ေရးျဖစ္တာလည္း မ်ားတယ္။ အဖတ္တင္က်န္ခဲ့ တာကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ေရးရတဲ့ စာစီစာကုံးေလးေတြပဲ။ ကၽြန္မက ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ စာစီစာကုံးကုိ အပတ္တကုတ္ ေရးပါတယ္။ ခုေတာ့ ဘေလာက္ဂ္ေလး ရွိလာမွပဲ စာေတြ ေျခရာထင္ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ပထမဆုံး အဖတ္တင္ က်န္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳကုိ ျပပါဆုိ မုိးရြာခ်ိန္ ဆုိတဲ့ ၀တၳဳတုိေလးကုိ ျပရမွာပဲ။ ပထမဆုံး က်န္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးကလည္း ဘေလာက္ဂ္ေပၚက ပတ္ခ်ာလည္ ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးေပါ့။ လာလည္တဲ့ သူေတြထဲမွာ မဂ်စ္ (ဂ်စ္တူး) နဲ႕ မပန္ (ပန္ဒိုရာ) က ပထမဆုံး ထင္တယ္။ (မွားရင္ ခ်ိတ္မခ်ဳိး ပါနဲ႕ကြယ္။)

အခ်ဳိ႕ ပထမဆုံးေတြကုိ ကုိယ္ကုိတုိင္ ၾကဳိက္ခ်င္လည္း ၾကဳိက္မယ္၊ ၾကဳိက္ခ်င္မွလည္း ၾကဳိက္မယ္။ အဲ…. ပထမဆုံး အၾကိမ္ အရုိက္ခံရတာကုိေတာ့ ဘယ္သူက ၾကဳိက္မွာလဲေလ။ ပထမဆုံး အရုိက္ခံရတာ ငယ္ငယ္က ကေလးခ်င္း ရန္ျဖစ္လုိ႕ေပါ့။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ အေမက ေကာင္းေကာင္းေဆာ္လုိက္တာ ေနာက္ရန္မျဖစ္ရဲေတာ့ ပါဘူး။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ပထမဆုံး ၀င္ေငြရွာဖူးတဲ့ အလုပ္ကုိလည္း မၾကဳိက္ဘူး။ အေမတုိ႕ အေဖတုိ႕ကုိ ဆံပင္ျဖဴႏုတ္ေပးရတာေလ။ တစ္ေခ်ာင္းကုိ ငါးျပားလား မသိဘူး ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆံပင္ျဖဴႏုတ္ရတာ လက္၀င္လြန္းလုိ႕ မၾကဳိက္ဘူး။ အဲ…. အပုိေၾကးေလးကုိေတာ့ ၾကဳိက္တယ္။ အေမတုိ႕က ဆယ္ေခ်ာင္းဆုိလည္း တစ္က်ပ္ျပည့္ေအာင္ ျဖည့္ျပီး ေပးလုိက္တာပဲ။ (အဲဒီလုိ အပုိေၾကးမ်ဳိး အလုပ္မွာ အျမဲရရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲ ေနာ္။)

အခ်ိဳ႕ ပထမဆုံးေတြ ကေတာ့ ေနာင္ထပ္ျဖစ္လာ စရာ အေၾကာင္း မရွိလုိ႕ ပထမဆုံးလုိ႕ပဲ ေခၚရမွာလား၊ ပထမဆုံးနဲ႕ ေနာက္ဆုံးလုိ႕ ေျပာရမွာလား ေတြးစရာပါ။ ကၽြန္မမွာ အဲဒီလုိမ်ဳိး ပထမဆုံး ရွားရွားပါးပါး တခုပဲ ရွိတယ္။ (ေျပာေတာ့ ပါဘူး။)

ဒီလုိနဲ႕ အသက္ေတြၾကီးလာေတာ့ ပထမဆုံးေတြ ရွိျပီးသား မ်ားလာသလုိ ပထမဆုံးေတြနဲ႕ မၾကဳံရေတာ့ သေလာက္ ျဖစ္လာတယ္။ နိစၥဓူ၀ ဒါေတြက ဒါေတြခ်ည္းပဲ။ ပထမဆုံးေတြကုိ မွတ္မိသလုိ ေနာက္ဆုံးေတြကုိေရာ သိႏုိင္မလား ဆုိတာကုိလည္း မေရမရာ ေတြးမိတယ္။

မပန္ေရ ေရးလုိက္ျပီေနာ္။

ေကာင္းေကာင္းေလး ေရြးၾကမယ္

ေအာက္ပါ အေျဖမ်ားမွ အေျဖမွန္တစ္ခုကို ေရြးပါ။

ေမးခြန္းေအာက္တြင္ က၊ခ၊ဂ စသည္ျဖင့္ အေျဖမ်ားကုိ ေပးထားသည္။ စာေက်ေသာ သူ႕အတြက္ ေရြးရမည့္ အေျဖမွန္မွာ မခဲယဥ္းလွပါ။ အေျဖမွန္ အားလုံးကုိ သူေရြးခ်ယ္ႏုိင္ ခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ေရြးခ်ယ္ရတာဟာ လြယ္ကူလွေလျခင္း။

xxx

ဒီႏုိင္ငံကုိ စေရာက္ကတည္းကဗ်ာ၊ ေရြးလုိက္ရတာ၊ ေရြးလုိက္ရတာ….။ လက္ဖက္ရည္ေလး တစ္ခြက္ ေသာက္ဖုိ႕ အေရး ဘာအနံ႕အရသာနဲ႕လည္း၊ အေအးလား အပူလားနဲ႕။ ရလာေတာ့လည္း ျမန္မာျပည္က လက္ဖက္ရည္လုိလဲ မဟုတ္ဘူး။ အဲ ရွိေသးတယ္… အသားညွပ္ေပါင္မုန္႕ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဟုိဆုိင္ဗ်ာ။ ဘာေပါင္မုန္႕ စားမလဲက အစ၊ ဘာအရြက္ေတြ ထည့္မလဲက အဆုံး၊ အကုန္ေလွ်ာက္ေမးတာ။ ေပါင္မုန္႕ပဲဗ်ာ ဂ်ဳံနဲ႕ လုပ္တဲ့ ေပါင္မုန္႕ေပါ့။ ရႈပ္မွရႈပ္။ တခါတေလ ေရြးရမွာ ေၾကာက္လြန္းလုိ႕ အဲဒီဆုိင္ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္တယ္။ ဒီႏုိင္ငံသားေတြ ကေတာ့ ရယ္ၾကတာေပ့ါ။ ခင္ဗ်ားႏွယ္…. ကုိယ့္အၾကဳိက္ အတုိင္း ကုိယ္ေရြးစားႏုိင္တဲ့ဟာ မေကာင္းဘူးလား ေပါ့။

အဲ ေစ်း၀ယ္ေတာ့လည္း အဲဒီလုိပဲ ခင္ဗ်။ က်ဳပ္မဒီနဲ႕ က်ဳပ္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္လုိ႕ ေအးေအးေဆးေဆး လမး္ေလွ်ာက္ျပီး ေစ်းသြားၾကတာေပ့ါ။ ေစ်းဆုိင္ေရာက္ေတာ့လည္း စကားေလး ေျပာေျပာနဲ႕။ အစကေတာ့ ေကာင္းေနေသးတယ္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေလးေတြ ၀ယ္တာေပါ့။ က်ဳပ္မဒီကေတာင္ ေျပာေနေသး။ ေမာင္ေရ… ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြက သိပ္ေရြးစရာ မလုိဘူးေနာ္ တဲ့။ အားလုံးလုိလုိက အတူတူ ေတြခ်ည္းပဲတဲ့။ သေဘာက်ေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမး္က စလာပါေလေရာ။ ေပါင္မုန္႕၀ယ္မယ္လုပ္ေတာ့ ေပါင္မုန္႕တန္းမွာ လုိက္ၾကည့္ၾကတာ၊ နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာလာေရာ။ ဘယ္ဟာ ၀ယ္ရမယ္ မသိဘူး။ ေပါင္မုန္႕အျဖဴ၊ အႏွံနဲ႕ လုပ္တဲ့ ေပါင္မုန္႕၊ ကစီဓာတ္နည္းတဲ့ ေပါင္မုန္႕၊ အနံ႕အရသာ တမိ်ဳးစီ ပါတဲ့ ေပါင္မုန္႕၊ အနံ႕အရသာ ႏွစ္မ်ဳိးသုံးမ်ဳိး ေရာထားတဲ့ ေပါင္မုန္႕….။ အာ…. စုံေနတာပဲ။ က်ဳပ္က စိတ္တုိလာျပီး ေစ်းအေပါဆုံး၊ က်ဳပ္တုိ႕ ျမန္မာျပည္က ေပါင္မုန္႕နဲ႕ အတူဆုံး ေပါင္မုန္႕ တစ္ထုပ္ ေကာက္ကုိင္ လုိက္တယ္။ သြားမယ္ေပါ့ ဆုိျပီး မဒီကုိ မ်က္ရိပ္ျပေတာ့ သူက ေရြးလုိ႕ မျပီးေသး။ ေနပါဦး ေမာင္ကလည္း ပုိက္ဆံေပးျပီး ၀ယ္ရမွာ ေကာင္းေကာင္းေလး စားရေအာင္ ေရြးဦးမွေပါ့ တဲ့။ က်ဳပ္က ေစာင့္ရတာ ၾကာလုိ႕ စိတ္တုိေနျပီ။

ေပါင္မုန္႕ကုိ စိမ္ေျပနေျပ ေရြးျပီးေတာ့ က်ဳပ္တုိ႕ သြားတုိက္ေဆး ၀ယ္တဲ့ ေနရာ ေရာက္လာၾကတယ္ဗ်။ အဲဒီမွာလည္း မူးလုိ႕ပဲ။ က်ဳပ္ကေတာ့ သိလုိက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီပဲလုိ႕။ ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ သြားတုိက္ေဆးကုိမ်ား အနံ႕ေတြ အရသာေတြ ထည့္လုိ႕။ က်ဳပ္တုိ႕ေတာ့ သြားတုိက္ေဆးဆုိ ခပ္ရွိန္းရွိန္းပဲ သိတယ္။ က်ဳပ္မဒီကေတာ့ တစ္ခု ေကာက္ၾကည့္လုိက္၊ ျပန္ခ်လုိက္။ ေနာက္တစ္ခု ေကာက္ၾကည့္လုိက္၊ ျပန္ခ်လိုက္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕လက္ထဲမွာ သုံးေလးဘူးေလာက္ ကုိင္လာျပီး ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ က်ဳပ္ကုိ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ လာေမးတယ္။ ေမာင္… ဘယ္ဟာ ယူရမလဲဟင္…တဲ့။ က်ဳပ္က စိတ္တုိေနေတာ့ ၾကဳိက္တာယူ သြားမယ္ ဆုိျပီး လွည့္ထြက္ခဲ့တယ္။ အျပန္လမ္းက်ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ လက္လဲ မတြဲ ျဖစ္ေတာ့ဘူးဗ်။ မဒီကလည္း စိတ္ေကာက္သြားတာေပါ့။ က်ဳပ္တုိ႕က ေရြးေနက်မွ မဟုတ္တာကုိး။

ဒီထက္ ခက္တာေတြ ရွိေသးတယ္ဗ်။ ဒီကုိေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာဘူး။ မိတ္ေဆြေတြက ေျပာတယ္၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕ က်န္းမာေရး အာမခံ၀ယ္ေနာ္၊ အာမခံမရွိရင္ မလြယ္ဘူးတဲ့။ က်ဳပ္တုိ႕ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ဗ်ာ… ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ရပ္ကြက္ထဲက ဆရာ၀န္ေလးဆီ ေျပးလိုက္ရုံပဲ။ အာမခံဆုိတာ ဘယ္သူမွေတာင္ ေခါင္းထဲ ရွိၾကမယ္ မထင္ေပါင္။ ဒီမွာေတာ့ က်န္းမာေရး စရိတ္က ေစ်းအရမ္းၾကီး ဆုိပဲ။ အာမခံရွိ မွေပါ့။ ၀ယ္ဆုိေတာ့လည္း ၀ယ္ေပါ့ဗ်ား။

ဒါနဲ႕ပဲ သိတဲ့ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ လုိက္ေမး၊ အင္တာနက္မွာ ရွာနဲ႕ ေခါင္းကုိ မူးေနတာပဲ။ မိန္းမကုိလည္း ေျပာထားရတယ္။ ဒီရက္ပုိင္းအတြင္းေတာ့ ေနမေကာင္း မျဖစ္နဲ႕ဦး၊ အာမခံရတဲ့ အထိေတာ့ ေစာင့္ဦးေပါ့။ မိန္းမရဲ႕ မ်က္ေစာင္းလွလွၾကီးကုိ ရတာေပါ့ဗ်ာ… ဟဲဟဲ။

ရွာရင္းနဲ႕ ကုိယ္၀ယ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ ေစ်းမ်ဳိးနဲ႕ အာမခံ သုံးေလးခု ေတြ႕တယ္။ အဲဒီမွာ ေရြးရျပန္ျပီေပါ့ဗ်ာ။ စာလုံးေသးေသးေလးေတြ ဖတ္ျပီးေတာ့ ေရြးရတာေပါ့။ သူတုိ႕မူေတြ ေရးထားတဲ့ စာေတြေလ။ ဆရာ၀န္ တစ္ခါ သြားျပရင္ျဖင့္ သူတုိ႕ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ေပးမယ္၊ ကုိယ္ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ေပးရမယ္။ ေဆးကုသမႈအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အတုိင္းအတာ အထိ သူတုိ႕ေပးမယ္…စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီတစ္ခါက အေရြးမွားရင္ ကုိယ္တကယ္ ခံရမွာကုိး။ ပစၥည္း၀ယ္ သလုိ မဟုတ္ဘူးေလ။ စဥ္းစားရတာေပါ့။ ေရြးရတာ တာ၀န္ၾကီး တယ္ဗ်။ အက်င့္ပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ ေရြးခြင့္ကုိ ၾကိဳက္တာနဲ႕ အမွ် ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္တယ္ဗ်။ မသိဘဲနဲ႕လဲ ေရြးလုိ႕ မျဖစ္ဘူးေလ။ ေရြးတယ္ဆုိတာ ေလ့လာျပီးမွလဲ ေရြးလုိ႕ရတာကုိး။

ေၾသာ္… ေနာက္ျပီးေတာ့ ဒီမွာေနတဲ့ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီးတစ္ေယာက္ဆီက ၾကားရတာ ရွိေသးတယ္။ သူက တကၠသုိလ္ တက္ဖုိ႕ အတြက္ လုပ္ေနျပီေလ။ ဒါနဲ႕ သူလည္း ေက်ာင္းေရြး ေနတယ္တဲ့။ က်ဳပ္ကလည္း ေနရာတကာ စိတ္၀င္စားတတ္တယ္ ဆုိေတာ့ ေက်ာင္းေရြးတယ္ ဆုိတာ ဘယ္လုိလဲေပါ့။ သူတုိ႕အိမ္နားက ေက်ာင္းက မေကာင္းဘူးလား ေပါ့။

ဒါနဲ႕ ေကာင္မေလးက ေက်ာင္းေရြးတဲ့ အေၾကာင္း ရွင္းျပလုိက္တာ က်ဳပ္ေတာင္ ေမာသြားတာပဲ။ ဘာသာရပ္အလုိက္၊ ဆရာေက်ာင္းသား အခ်ဳိး အလုိက္ ေက်ာင္းေတြကုိ အစဥ္လုိက္ စီထားေပးတယ္ ဆုိပဲ။ ဒီေက်ာင္းက ဒီဘာသာရပ္မွာ နာမည္ၾကီးတယ္၊ ဟုိေက်ာင္း ကေတာ့ျဖင့္ ဆရာဆရာမ တစ္ေယာက္ကုိ ေက်ာင္းသား ဆယ္ေယာက္ႏႈန္းနဲ႕ သင္ႏုိင္တယ္၊ အဲဒီလုိေပါ့။ စာၾကည့္တုိက္တုိ႕ စာအုပ္စာတမ္းတုိ႕ ဘယ္ေလာက္ ျပည့္စုံသလဲ ဆုိတာကုိလဲ ၾကည့္ေသးတယ္တဲ့ ခင္ဗ်။ ေနာက္ျပီး ေက်ာင္းရဲ႕ မတည္ေငြ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ ဆုိတာကုိလဲ စဥ္းစားေသးတယ္တဲ့။

က်ဳပ္တုိ႕မ်ားေတာ့ တကၠသုိလ္တက္တုန္းက အဲဒီလို မဟုတ္ပါဗ်ာ။ ေရြးစရာ သိပ္မရွိပါဘူးဗ်။ ေဆးေက်ာင္း၊ စက္မႈ နဲ႕ အျခား ဆုိျပီး ျဖစ္ေနတာကုိး။ ဆရာဆရာမနဲ႕ ေက်ာင္းသား အခ်ဳိးကေတာ့ ဟဲ..ဟဲ…။ ေျပာေတာ့ပါဘူးဗ်။ စာၾကည့္တုိက္ကေတာ့ ေရြးေနစရာေတာင္ မလုိပါဘူး ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။

အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္တုိ႕ ဘယ္ေလာက္ ေနရခက္တယ္ ဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္ဗ်။ အရာရာေရြးခ်ယ္ ေနရတာကုိး။ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ မွန္ရာေရြးပါဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကုိ ေျဖသလုိ အေျဖမွန္ သိရင္လည္း ေကာင္းသားဗ်။ ဘယ္သူကမွလည္း အေျဖမွန္ကုိ လာသင္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကုိယ္အေရြးမွားရင္ ကုိယ္ခံပဲ။

အင္း…. တကယ္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အႏွစ္သုံးဆယ္ေလာက္ အရုိးစြဲလာတဲ့ အက်င့္ကုိ ျပင္ရတာ ခက္တာပါပဲေလ…..။