ခုတေလာ အားလုံးကေႏြအေၾကာင္း ေရးေနၾကေတာ့ လြမ္းလာၿပီး ကိုယ္တုိင္လည္း ေရးၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီလည္း ႀကဳိးစားၿပီး ဆြဲၾကည့္လိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ပုိးေကာင္တြယ္တက္ေနတဲ့ သစ္ကုိင္းေျခာက္ၾကီးလားတဲ့။ (ခံစားတတ္တာေလ။) ပန္းပုံလုိ႔ ႀကဳိၿပီး ေျပာထားခ်င္ပါတယ္။
xxx
သူေနာက္ဆုံး အပုဒ္ကုိ ေျဖရန္ေရာက္ေတာ့ စဥ္းစားေနစရာ မလုိဘဲ ေႏြဦးကာလ ဟူေသာ စာစီစာကုံးကုိ ေရြးေျဖလုိက္သည္။ စိတ္ထဲမွာေရာ စာရြက္ေပၚမွာပါ ရြက္၀ါေလးမ်ား လႊင့္ပ်ံလာၾကသည္။ ဥၾသငွက္တုိ႔ ခၽြဲႏြဲ႔ ခ်ဳိသာေနၾကသည္။ ပ်င္းစရာေႏြ ေန႔လည္ခင္းမွာ ဖုန္နံ႕ သင္းေသာ ေလကေ၀့လာသည္။ က်ဲက်ဲေတာက္ေသာ ေႏြေန႔လည္ႏွင့္ ေအးစိမ့္ေသာ သစ္ရိပ္တုိ႔က သရုပ္ေပၚလာၾကသည္။ သစ္ပင္ေအာက္က သဲေရအိုးစင္ကေလးတုိ႔ ပုံေပၚလာသည္။ ငုိခ်င္သလုိလုိ လြမ္းခ်င္သလုိလုိ ေႏြပန္းခ်ီကုိ ျမင္ေယာင္လာသည္။ ရုိးျပတ္ရြက္ေတာဟူေသာ အသုံးကုိ ေရးရင္း ပုံေဖာ္ေအာင္ သူျမင္ၾကည့္ေနမိသည္။
စာေမးပြဲခန္း အျပင္ကုိ ေငးၾကည့္ရင္း တကယ္ေႏြေရာက္ၿပီကုိ သူသတိထားမိ၏။ စာေမးပြဲခန္းတြင္ အပ္က်သံမွ် မၾကားရ။ အျပင္မွာ ဥၾသသံသဲ့သဲ့ကုိ ၾကားရသည္။ ရုတ္တရက္ ဘာကုိမွန္းမသိ လြမ္းလာသည္။ လြမ္းေနရသည့္ အရသာကုိလည္း ႀကဳိက္ေနလုိက္ေသး၏။ စာစီစာကုံးကုိ အဆုံးသတ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာပင္ကုိ ခ်ကာ သူေငးေနမိ၏။ မြန္းတည့္ခ်ိန္တုိင္ေတာ့မည္ပဲ။ ေနက ျပင္းလွသည္။ ရြက္၀ါေလးတုိ႔ ေၾကြခ်င္ေနၾကၿပီ။ ေလေလး တခ်က္ေ၀့လုိက္ဖုိ႔သာ လုိေတာ့သည္။ ငုပန္း စိန္ပန္းတုိ႔ ပြင့္ေပေတာ့မည္။
အေျဖလႊာကုိ ဆရာမလက္ထဲ ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴ ထုိးအပ္ခဲ့ၿပီး သူလြယ္အိတ္ကုိ ေကာက္လြယ္လိုက္သည္။ အေျဖလႊာလုကာ အတင္းဆက္ေရးေနေသာ မိန္းကေလးကုိ ငဲ့ေစာင္း၍ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ အျပန္လမ္းမွာ ေနက ျပင္းလွသည္။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာ စသည္ျဖင့္ ေနာက္ဘာသာမ်ား ဆက္ေျဖရဦးမည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔မွာ အပူေသာက သိပ္မရွိလွပါ။ ေနပူက်ဲက်ဲ ေအာက္မွာ သူ႔စိတ္ေတြ ေအးလွသည္။
တကယ္ေတာ့ စာေမးပြဲႀကီး ေျဖခ်ိန္ကုိ သူေမွ်ာ္သည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္သည္။ စာေမးပြဲႀကီး ေျဖေနခ်ိန္အတြင္း တျခားဘာမွ် စဥ္းစားရန္ မလုိ။ အိမ္က သူ႔ကုိ ဂရုစိုက္သည္။ စားခ်င္တာေတြ အကုန္ ၀ယ္ေကၽြးသည္။ ခ်က္ေကၽြးသည္။ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ စာက်က္ရမည္။ ထုိတာ၀န္ၿပီးလွ်င္ သူ႔အတြက္ ၿပီးၿပီ။ အာရုံမေထြျပား။ စာေမးပြဲ ၿပီးလွ်င္တာ၀န္ေတြ ေပ့ါသြားမည္ကုိ ေတြးကာ ေပ်ာ္သည္။ သူခ်စ္ေသာ ေႏြကုိ ဆီးႀကဳိရမည္။
ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္သည္ သူ႔အတြက္ လုပ္ခ်င္တာေတြကုိ စီတန္းထားေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူဖတ္ခ်င္ေသာ ၀တၳဳမ်ား စာရင္းကုိ ျပဳစုထားသည္မွာ ၾကာေပၿပီ။ အိမ္ေရွ႕ၾကမ္းျပင္ကုိ တံျမက္စည္း စင္စင္လဲွကာ ၀တၳဳစာအုပ္မ်ားကုိ ၀မး္လ်ားေမွာက္၍ ဖတ္ရမည္။ ၿပီးေတာ့ ေႏြဘြဲ႕ကုိ ဖတ္ကာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မ်က္ရည္လည္ခ်င္ေသးသည္။ ေပၚေႏြလလွ်င္ဟုသာ စလုိက္လွ်င္ သူကလည္း အလုိလုိ ငုိခ်င္လာသလုိလုိ။ ေနကုန္ေနခန္း စာဖတ္ကာ စိတ္ကူးယဥ္ကာႏွင့္သာ သူ႔ေႏြရက္မ်ားကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ကုန္ဆုံးခ်င္လွသည္။ အုိက္စပ္ေသာ ေႏြညမ်ားမွာလည္း စာအုပ္ကေလးကုိင္လ်က္ ေလညွင္းကုိ ေမွ်ာ္ကာ ေနေနႏုိင္ေသးသည္။ ေရႏွစ္ခါေလာက္ ခ်ဳိးၿပီး သနပ္ခါးပါးပါး လိမ္းထားရေသာ၊ ခ်ည္အက်ၤီ ပါးပါး၀တ္ထားရေသာ အရသာကုိ သူႏွစ္သက္သည္။ မီးပ်က္ၿပီ ဆိုလွ်င္ေတာ့ စာလည္း ဖတ္မရေတာ့။ ထုိအခါလည္း မီးေရာင္မဲ့ ေအးခ်မ္းသြားေသာ ေႏြည၏ တည္ျငိမ္မႈကုိ ခံစားႏုိင္ေသးသည္။ ေႏြမွာ သူ႔စိတ္ကုိ လႊတ္၍ေပ်ာ္သည္။
သၾကၤန္ကုိေတာ့ သူခ်စ္ေသာ္လည္း ေငးရင္းသာ ခ်စ္ခ်င္သည္။ သူမ်ားေတြေပ်ာ္သည္ကုိ ၾကည့္ကာသာ ေပ်ာ္လွသည္။ ပိေတာက္ပန္းေတြ စပြင့္လွ်င္ သူေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ ပန္းႀကဳိက္လွသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း တႏွစ္မွ တခါ ထူးျခားသည့္ အခ်ိန္မုိ႔ တန္ဖုိးထားမိသည္ ထင္၏။ ေစ်းမွ ၀ယ္သူမ်ား ျပန္လာလွ်င္ ျခင္းေတာင္းထဲ ပိေတာက္ပါလာသလားဟု လွမ္းၾကည့္ရသည္မွာ အေမာ။ ပိေတာက္ပန္းကုိ ေတြ႔လွ်င္သူလည္း ေစ်းကုိ ေျပးကာ အားရပါးရ ၀ယ္လုိက္ရမွ။ အိမ္ေရွ႕မွာ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သစ္ပင္မရွိေတာ့လည္း သူ႔ရဲ႕ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေနရာက ေစ်းမွာပင္။ ၀ယ္လာျပန္ၿပီးလွ်င္လည္း ဘုရားတင္ၿပီးေနာက္ က်န္သည့္ပန္းကုိ ဘာလုပ္ရမည္မသိ။ ပန္လညး္ မပန္တတ္တာမုိ႔ တေန႔လုံးသာ တကုိင္ကုိင္ လုပ္ေနေတာ့သည္။ စာဖတ္ရာမွာလည္း ပန္းက ပါသည္။ ထမင္းစားေတာ့လည္း ထမင္းပန္းကန္ေဘးမွာ ပိေတာက္တုိ႔ ေ၀လ်က္။ ေနာက္ဆုံး အိပ္ယာထဲ ထည့္ကာ ေခါင္းအုံးေဘးမွ ပိေတာက္သင္းသင္းကုိ ရွဴရႈိက္ေနရမွသာ စိတ္ျငိမ္း၍ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
သူ႔အတြက္ေတာ့ ေႏြသည္ တာ၀န္တခုႏွင့္ တခုၾကားက ထုိက္တန္ေသာ ကာလေလးတခု။ စိတ္အလုိလုိက္စရာ ကာလေလးတခု။
ခုေတာ့ ေအးစက္ေသာ ျပတင္းမွ အျပင္ကုိသာ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ဥၾသသံကုိ ၾကားရမလားဟု နားစုိက္ေထာင္ေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးပါပဲ။ တာ၀န္တခုႏွင့္ တခုၾကားက ကာလဟူသည္မွာ ဟုိးေ၀းေ၀းက အတိတ္ပုံရိပ္သာသာ မွ်သာ။ လြမ္းဆြတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္သက္သက္မွ်သာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လြမ္းေနႏုိင္ေသးသည္ကုိေတာ့ သူေက်နပ္ေနေသးသည္ေလ။
