လည္ပတ္ေနေသာ ေလာကႀကီးကုိ ခဏရပ္ဖုိ႔ အတြက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ မုိင္ကုန္ဖြင့္လိုက္သည္။ မဆန္းေသာ္လည္း အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေသာ သံစဥ္ႏွင့္ေတးသြားက သူ႔စိတ္တုိ႔ကုိ ဆြဲေခၚသြားခဲ့သည္။ စိတ္သည္ ေျမႀကီးေပၚမွာ မရွိေတာ့။ သီခ်င္းသည္ သူ၏ စိတ္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
အခ်ိဳ႕ အလုပ္မ်ားသည္ အင္အားစိုက္ထုတ္ျခင္း မရွိေသာ္လည္း သူ႔ေရွ႕ေမွာက္သို႔ ၿပီးေျမာက္ျခင္း၊ ေအာင္ျမင္ျခင္းမ်ားကုိ အလြယ္တကူ သယ္ေဆာင္လာၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ အလုပ္မ်ားသည္ မည္မွ်ပင္ အင္အားစုိက္ထုတ္ေသာ္ျငားလည္း ေလာကႀကီးမွာ အရာမွ်ပင္ မထင္။ ကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ အခ်ိန္က်ျပန္ေတာ့လည္း အဲဒီ အရာမထင္ေသာ အလုပ္မ်ားကုိ မလုပ္မေန လုပ္ရျပန္ေသာ သူ႔ဘ၀ကုိသူ စိတ္နာခ်င္သည္။ တခါတေလေတာ့လည္း အရာထင္ဖုိ႔ အတြက္ အင္အားမထည့္ဘဲ ျဖစ္ေနသည့္အတုိင္း ေမွ်ာထားလုိက္တာကမွ ေကာင္းမည္ ထင္သည္။ ဒါဆုိရင္ သူ႔ဘ၀က လုပ္ခ်င္တာကုိ မလုပ္ရဲလုိ႔ လုပ္သင့္တာကုိ လုပ္ေနရသည္ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပၚလြင္ေနပါၿပီ။ေဘးထြက္ ထုိင္ၾကည့္ေနသည့္ ပရိတ္သတ္ေနရာက သူေနခ်င္ေသးသည္။ သရုပ္ေဆာင္ရတာ ပင္ပန္းလွပါသည္။
အႏုပညာဟု အမ်ားက ေခၚၾကေသာ ဖန္ဆင္းမႈမ်ားသည္ ခံစားမႈမ်ားကုိ အရင္းတည္ထားသည္ဟု ဆုိၾကပါသည္။ လူဆိုတာက ပန္းေလးမ်ား လိပ္ျပာေလးမ်ားကုိသာ ႏွစ္သက္သည္ မဟုတ္။ ေၾကြက်သြားေသာ ပန္းမ်ား၊ ေမွာင္မုိက္ေသာ အိပ္မက္ဆုိးမ်ား၊ ေျခာက္ျခားဖြယ္ မ်က္ႏွာမ်ားကုိလည္း ၀န္မခံခ်င္ေသာ္လည္း ခံစားႏုိင္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ သဘာ၀လြန္ အိပ္မက္ဆန္ျခင္း (surrealism) တုိ႔လႊမ္းမုိးေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားျဖစ္သည့္ မန္႔ခ္ရဲ႕ ေအာ္သံတုိ႔၊ ဒါလီရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္မ်ား၏ ၿမဲၿမံျခင္းတုိ႔ ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ နာမည္ႀကီးသလဲကြယ္။
တခါတေလမွာေတာ့ သူ႔ကုိ ေပ်ာ္ေအာင္ထားဖုိ႔ ဘာမွသိပ္မလုိပါဘူး။ စာေကာင္းေကာင္းေလး တစ္ပုဒ္၊ ပန္းခ်ီကား ေကာင္းေကာင္းတစ္ကား၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ရုပ္ရွင္ေကာင္းေကာင္း တစ္ကား။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလမွာလည္း သူ႔ကုိ စိတ္ညစ္ေအာင္လုပ္ရန္ ဘာမွ မလုိပါေပ။ တေန႔ဟင္းခ်က္ရင္း အဆင္မေျပလုိ႔ ဟင္းအုိးတူးသြားရင္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ လုပ္စရာေတြမ်ားလုိ႔ မအိပ္ရတဲ့ေန႔ေတြမွာ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အိမ္မွာ ပစၥည္းတခုခု ပ်က္ရင္ေသာ္ လည္းေကာင္းသူ စိတ္ညစ္ေနတတ္ျပန္သည္။ သူ႔စိတ္သည္ တက္လြယ္က်လြယ္ သည္လား။
ဘ၀ဆုိတာ ေက်ာင္းမွ အိမ္စာမ်ား ၿပီးေအာင္လုပ္သလုိ အိမ္စာေတြ ၿပီးေအာင္လုပ္႐ုံႏွင့္ ဘီးဆက္လည္ေနလွ်င္ေတာ့ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့။ တခါတေလမွာ အိမ္စာေတြ မၿပီးတာလည္း မဟုတ္ပါဘဲႏွင့္ အိမ္စာေတြ ၿပီးလ်က္နဲ႔တင္ ဆက္ၿပီး မလည္ပတ္ႏုိင္တာကုိေတာ့ သူစိတ္ေကာက္ခ်င္သည္။ ဘယ္သူ႔ကုိ စိတ္ေကာက္ရမည္ေတာ့ မသိ။ ငယ္ငယ္က အေမ့ကုိ စိတ္ေကာက္သလုိ အိပ္ရာထဲ ၀င္ေခြၿပီး အိပ္ေနလုိ႔ ရရင္လည္း သိပ္ေကာင္းတာေပါ့။ ခုေတာ့ အိပ္ရာထဲမွာ ၀င္ေခြေန႐ံုႏွင့္ ၿပီးသြားတာမွ မဟုတ္တာဘဲေလ။
အဲဒီလုိ အခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာ နားထဲကုိ နားၾကပ္ထည့္ၿပီး သီခ်င္းေတြ အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ၀ုန္းဒုိင္းႀကဲေနလုိက္သည္။ အဲဒီအခါမွာ သူ႔ေရွ႕က ေလာကႀကီးဟာ အသံတိတ္ထားတဲ့ ႐ုပ္ရွင္တစ္ကားလုိပဲ အသံတိတ္ လႈပ္ရွားေနတာကုိ ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္သြားျပန္ေရာ။ လူေတြအားလုံးက သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ လႈပ္ရွားေနၾကတာပဲ။ ေလာကႀကီးကုိ အသံတုိးလုိက္တဲ့ အခါမွာ သူက အဲဒီေလာကႀကီးထဲကေန (ေခတၱခဏေတာ့) လြတ္ေျမာက္သြားသလုိပဲ။
တကယ္ေတာ့ သူဟာ စိတ္ေပ်ာ့တဲ့လူတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သံမဏိစိတ္လုိ႔ မဆုိသာေပမယ့္ ကၽြန္းသားေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားေပးမဲတင္းလုိက္သည္။ တကယ့္ဘ၀ႏွင့္ ပုံရိပ္ေယာင္ ဘ၀ထဲမွာ ၀င္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ က်င္လည္ရင္း…ငုိလုိက္ရယ္လုိက္ တက္လုိက္က်လုိက္ႏွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတာေပါ့လုိ႔ ၾကားဖူးထားတဲ့ အတုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားေပး ႏွစ္သိမ့္လုိက္သည္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သီခ်င္းက ဆန္းျပားေသာ ေတးသြားတစ္ခုသုိ႔ ကူးေျပာင္းသြားေတာ့သည္။
(အရွိန္ယူတဲ့ အေနနဲ႔ ဟုိေရးဒီေရး စာတစ္ပုဒ္ တင္လုိက္ပါသည္။)
