Sunday 27 April 2014

အိပ္မက္ျမဴ(၃)



         “နာမည္က စုေနာ္။ စု…စု ဆုိေတာ့…။”
          “ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီ စာလုံးက တူတူပါပဲ။”
          “ျမန္မာ နာမည္ေတြထဲမွာ လူေပးမ်ားတဲ့ နာမည္မ်ားလား။”
          “ဆုိပါေတာ့ေလ…။”
          “ကုိယ့္နာမည္က ႏုိင္ဂ်ာ။”
          “ဘယ္လုိရယ္….နင္ဂ်ာ ဟုတ္လား။”
          “ႏုိင္ဂ်ာပါ။ အာဖရိက ကႏုိင္ငံတစ္ခုနဲ႔ နာမည္ တူတူပဲ။”
          “စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ကုိယ္ တကယ့္ကုိ မၾကားလုိက္လုိ႔ပါ။”
          “မင္းက ျမန္မာျပည္ကေန ဘာလုိ႔ ထြက္လာတာလဲ။”
          “ဒီလုိပါပဲ။ ဒီႏုိင္ငံမွာ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ အခြင့္အေရး ရလုိ႔ ဆုိပါေတာ့။”
          “ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနေၾကာင့္လား။ ေက်ာင္းေတြလည္းပိတ္သြားေသးတယ္ ေနာ္။”
          “ဆုိပါေတာ့။ အဲဒီ အေၾကာင္းျပခ်က္လည္း ပါမွာေပါ့ေလ။”
          “ေျပာေရး ဆုိခြင့္ လြတ္လပ္မႈ မရွိဘူးလား။ အဲဒီ အခ်က္က မင္းအတြက္မ်ား အေရးပါသလား။”
          “အင္းေလ…လြတ္လပ္တာ ေကာင္းသားပဲ။ လူတုိင္း လြတ္လပ္တာကုိ ႀကဳိက္တာေပါ့။ ဟုိဟာ မေျပာရ၊ ဒီဟာ မေျပာရလုိ႔ လုိက္ပိတ္ပင္တာ ဘယ္ႀကဳိက္မလဲေနာ္။”
          “မင္းက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြဘာေတြမွာ ၀င္ပါခဲ့ေသးလား။ ဆႏၵျပတာေတြ ဘာေတြေရာ။ ဒီလုိအေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင့္ မုိ႔လုိ႔ ႏုိင္ငံထဲကေန ထြက္လာတာမ်ားလား။”       
          “ကုိယ္ ရွင္းရွင္း ေျပာရမလား။ ဟန္မေဆာင္ဘဲနဲ႔ ေျပာရမလား။”
          “ေျပာေလ…။ နားေထာင္ေနပါတယ္။”
          “ကုိယ္ဟာ လႈံ႔ေဆာ္သူ တစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ဘူး။ မင္းေမွ်ာ္လင့္သလုိ ကုိယ္ သိပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြ တစ္ခုမွ ကုိယ္၀င္မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ကုိယ္ဒီႏုိင္ငံကုိ ေရာက္လာရတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း အင္မတန္ ႐ုိးရွင္းပါတယ္။ အိမ္မွာ မေနခ်င္လုိ႔ အိမ္နဲ႔ ေ၀းတဲ့ ေနရာကုိ ထြက္လာတာပဲ။”
          အံ့ၾသတႀကီး ေငးၾကည့္ကာ က်န္ခဲ့ေသာ ႏုိင္ဂ်ားကုိ ေက်ာခုိင္းလ်က္က ရယ္ခ်င္စိတ္ကုိ မ်ဳိသိပ္ပစ္လုိက္သည္။ စုကေတာ့ ကုိယ္ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ ဆုိတာကုိ ကုိယ္သိသည္။ ကုိယ္ဘာေျပာခ်င္လဲ ဆုိတာ ကုိယ္သိသည္။ သူတပါးက ကုိယ့္ကုိ ဘာေျပာေစခ်င္သလဲ ဆုိတာေတာ့ (အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက) သင္ယူဆဲ ရွိေသး၏။ သည္ေနရာ၊ သည္ေဒသက လာလွ်င္ သည္လုိ စကားမ်ဴိး၊ သည္လုိ ေနာက္ခံမ်ဳိး ရွိေစခ်င္သည္မွာ လူေတြ၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လား။ အားနည္းခ်က္လား။ ထုိအေတြးက စု ေရာက္လာၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ တျဖည္းျဖည္း လက္ခံလာသည့္ အေတြးမ်ဳိး။
          သည္ႏုိင္ငံကုိ စေရာက္လာကာစက စု တစ္ေယာက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အလြန္ သနားတတ္ခဲ့သည္။ လူျပက္မ်ား ေျပာသလုိပဲ။ ရာသီဥတုက မေကာင္း၊ ရာသီဥတုက ေကာင္းေတာ့ အေျခအေနက မေပး။ သည္လုိႏွင့္ ဆင္ေျခေတြမ်ားခဲ့သည္။ သိမ္ငယ္ တတ္သည္။ အလြယ္တကူ အားေလ်ာ့တတ္သည္။ မ်က္ရည္က်တတ္သည္။ ေဒါသထြက္တတ္သည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေဘးနားပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဇင္ဘာေဘြမွ အန္ဒရီရာသည္ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈႏွင့္ မူဂါေဘ အေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ညည္းညဴလ်က္ရွိသည္။ ကြန္ဂုိမွ မာရီရာတာသည္ ျပည္တြင္းစစ္အေၾကာင္းကုိ စုတုိ႔အား စီကာပတ္ကုံး ေျပာျပေလသည္။ ၿပီးေတာ့ မက္ဆီကုိသား မခ္ဂယ္လ္ထံမွ မူးယစ္ေဆး၀ါးတုိက္ပြဲမ်ား အေၾကာင္း၊ နီေပါသား နႏၵဆီမွ ရွားပါးျခင္းမ်ား အေၾကာင္း။ ကမာၻႀကီးတြင္ ေကာင္းမႈထက္ မေကာင္းမႈတုိ႔က လႊမ္းမုိးေလသလား။ တတိယႏုိင္ငံေတြပဲလားဟု ဆုိမည္လုပ္ေတာ့ ေဟာလိ၀ုဒ္၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လ္လစ္စ္ ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္မွ လာေသာ မာရီယာႏွင့္ ခ်ီကာဂုိမွ မိုက္ကယ္လ္တုိ႔ သည္ သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲမွ ေဆးဂုိဏ္းသားမ်ားႏွင့္ ေသနတ္မ်ား အေၾကာင္းေျပာျပေလ၏။ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာလုိ ျပည္သူ႔ရဲမ်ား ၀ုိင္း႐ုံမွ်ႏွင့္ မၿဖိဳဖ်က္ႏုိင္ေသာ ဒုစ႐ုိက္မႈႏွင့္ ရက္စက္မႈတုိ႔သည္ လူမ်ဳိးမေ႐ြး၊ ကုိးကြယ္ရာ ဘာသာ မေ႐ြး ေနရာတကာ၌ လႊမ္းမိုးေလသည္ဟု စု ၀မ္းနည္းစြာ ယုံၾကည္ လက္ခံရေလေတာ့သည္။
          ၿပီးေတာ့ စု၏ အခန္းေဖာ္ လူမည္းမေလးထံမွ၊ အတန္းေဖာ္ အေျခာက္ေကာင္ေလးထံမွ မၿပီးေသးေသာ အခြင့္အေရးတုိက္ပြဲမ်ား အေၾကာင္းကုိ သင္ယူရေသး၏။ သည္လုိဆုိေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မိေက်ာင္းမ်က္ရည္*တုိ႔ အလြယ္တကူ မက်တတ္သည္ကုိ ေရးေတးေတး သေဘာေပါက္ခ်င္လာ၏။ ဟင့္အင္း…စုကေတာ့ အားရေအာင္ ငုိလိုက္မည္။ ကုိယ့္အတြက္လည္း ငိုမည္။ အန္ဒရီရာတုိ႔…၊ မာရီရာတာတုိ႔…၊ မာရီယာတုိ႔…အားလုံးအတြက္လည္း ငုိမည္။ မ်က္ရည္ေတြ ခမ္းေျခာက္သြားခ်င္ သြားပါေစ။ ထုိခဏ၌ မ်က္ရည္တုိ႔သည္ ျမစ္ျဖစ္ကာ စုလည္း မိေက်ာင္းျဖစ္သြားေလသည္ကုိ အံ့ၾသစြာေတြ႔ရေလသည္။ 

*crocodile tear= ဟန္ေဆာင္မ်က္ရည္
(ဆက္ရန္)

Thursday 17 April 2014

အိပ္မက္ျမဴ (၂)



         “မေနဘူး…ဒီအိမ္မွာ ေနကုိ မေနခ်င္ဘူး။”
          အခန္းအျပင္မွ ျငင္းခုန္သံမ်ားကုိ မၾကားခ်င္၍ ဖြင့္ေနေသာ သီခ်င္းကုိ စု အသံကုန္တင္ပစ္လုိက္သည္။ အခန္းထဲမွာ မ်ဳိးႀကီး၏ ေလေျပက ဆူညံသြားခဲ့သည္။ ေမေမကေတာ့ ေျပာသည္။ စုဟာ ေတာ္လွန္ခ်င္စိတ္ေတြ၊ ႐ုန္းထြက္ခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းထန္ေနသူတဲ့။ ဟုတ္လုိ႔လား ေမေမရယ္။ ေတာ္လွန္ခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းထန္ေနသူထက္ မိဘႏွစ္ေယာက္ၾကားက ေျမဇာပင္လုိ႔ နည္းနည္းေလးမွ မျမင္မိဘူးလား ဟင္။
          “ကၽြန္မမွာ ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ရွင္ ဒီမိန္းမနဲ႔ ဆက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနဦးမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ရွင့္ကုိလည္း ကၽြန္မ ေပါင္းမေနေတာ့ဘူး။”
          သီခ်င္းသံ တုိးအသြားမွာ အျပင္က အသံေတြက အခန္းထဲ ၀င္ျဖစ္ေအာင္ ၀င္လာေသးသည္။ ေဖေဖႏွင့္ အလုပ္အတူတူလုပ္ေနေသာ မိန္းမ။ ေဖေဖႏွင့္သူ႔ကုိ အျပင္မွာ စု အမွတ္တမဲ့ ေတြ႔ဖူးပါသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနၾကေသာ မ်က္လုံးေတြက မ႐ုိးသားတာ အသိသာႀကီး။ ေဖေဖက စုကိုေတြ႔ေတာ့ မလုံမလဲႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ စုကေတာ့ ဟန္ပင္ မေဆာင္ႏုိင္ဘဲ ေဖေဖ…အိမ္မွာ ေမေမေစာင့္ေနလိမ့္မယ္…စုျပန္ေတာ့မယ္ဟု ဆုိကာ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ ေဖေဖမ်က္ႏွာ ကြက္ကနဲ ပ်က္သြားသည္ကုိ စုျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လုိက္ေသးသည္ေလ။ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းပါ ေဖေဖ။ ဒါေပမယ့္ သမီးတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ ဒီေလာက္ေတာ့ ရုိင္းပ်ခြင့္ျပဳပါ။
          “မင္း သမီးကုိ မင္းဆုံးမဦး။ ဒီေန႔ ငါ့ဧည့္သည္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတာကုိ မေခၚခ်င္သလုိ၊ မေျပာခ်င္သလုိနဲ႔ ထြက္သြားတယ္။ သိပ္႐ုိင္းတာပဲ။”
          “ကၽြန္မ သမီးကုိ ကၽြန္မ ဆုံးမႏုိင္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ရွင့္ရဲ႕ ဧည့္သည္ ဆုိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ေတာင္းပန္ခုိင္းလုိက္မယ္။ ရွင့္ကုိသာ ကၽြန္မ မဆုံးမႏုိင္တာ။”
          “ေၾသာ္…မင္းကပါ ငါ့ကုိ ေရာၿပီး ေစာ္ကား ေနတာေပါ့ေလ။”
          ၿပီးေတာ့ အခုတေလာ ႏွစ္ရက္တစ္ခါ သုံးရက္တစ္ခါေလာက္ ၾကားေနရေသာ ရန္ပြဲကုိ ၾကားရျပန္သည္။ စု ဒီအိမ္မွာ ေနလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ စာၾကည့္စားပြဲေပၚက ေက်ာင္းေလွ်ာက္လႊာပုံစံမ်ားကုိ ေကာက္၍ စုစည္းလုိက္သည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွ ေက်ာင္းတခ်ဳိ႕ကုိ စု စၿပီး ဆက္သြယ္ခဲ့သည္မွာ ၾကာေခ်ၿပီ။ တကၠသိုလ္ ၀င္ခြင့္ စာေမးပြဲကုိလည္း စု ေျဖခဲ့ၿပီးၿပီ။ အခုေတာ့ ဒီကိစၥကုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျဖစ္ေအာင္ ေဖာ္ရမည္။ တကၠသုိလ္ ၀င္ခြင့္အျပင္ ပညာသင္ဆု ေထာက္ပံ့ေၾကးေငြပါ ရေအာင္ ႀကဳိးစားရဦးမည္။ သင္ဘာေၾကာင့္ ဒီေက်ာင္းကုိ တက္ခ်င္ပါသလဲတဲ့။ အင္း…ကၽြန္မအေဖႏွင့္ အေမ အဆင္မေျပ၍ အိမ္မွ ထြက္ေျပးရန္ ရွင္တုိ႔ ေက်ာင္းသုိ႔ လာခ်င္ပါသည္ဟု ေရးရမည္လား။ ဟား…ဟား…ရယ္စရာႀကီး ေနမွာပဲ။ စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လႊာ စာ႐ြက္မ်ားကုိ ကုတင္ေပၚ ပစ္တင္လုိက္သည္။ နံရံ ျဖဴျဖဴကုိ အဓိပၸာယ္မရွိ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ မ်က္ႏွာက်က္မွာ တြားသြားေနေသာ ပင့္ကူေလးတစ္ေကာင္။ သူ ကမာၻေျမႀကီးရဲ႕ ဆြဲအားကုိ ဘယ္လုိမ်ား ဆန္႔က်င္ပါလိမ့္။ ဟင့္အင္း…စု ဒီလုိလုပ္ေနလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီအေျခအေနကေန လြန္ေျမာက္ဖို႔က ေသေသခ်ာခ်ာ ႀကဳိးစားမွ ျဖစ္မယ္။
          အိပ္ယာေပၚမွာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္လ်က္က အက္ေဆးကုိ စလုိက္သည္။
          “ကၽြန္မသည္ သူပုန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ရွိရွိသမွ် အရာအားလုံးကုိ ေတာ္လွန္ ပုန္ကန္ခ်င္ေနပါ၏။…..”
xxx
          အိမ္ကုိေရာက္လွ်င္ ေမာေမာႏွင့္ စားစရာကုိ ရွာေသာ္ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ တစ္ေန႔က မွာထားၿပီး စားမေကာင္းလွ၍ ေမ့စျပဳေနေသာ တ႐ုတ္ဆုိင္မွ ထမင္းႏွင့္ဟင္းကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေတြ႔ရေလသည္။ အခုေတာ့လည္း ဒါသည္ပင္ နတ္သုဒၶါ မွတ္ကာ စားေတာ့မည္ဟု စိတ္ပုိင္း ျဖတ္ၿပီးေသာ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တီဗီြေရွ႕     တြင္ ထုိင္လ်က္သား စု ေတြ႔ရေလ၏။ စကားေျပာမည့္သူ မရွိ၊ ထမင္းအတူ စားမည့္သူ မရွိသည္မွေတာ့ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ငုိျပရယ္ျပေနေသာ သူမ်ားကုိပင္ ထုိင္၍ ၾကည့္ရေတာ့မည္။ လူေတြမ်ား ကုိယ့္ဘ၀ထဲမွာသာ အ႐ႈပ္ထုပ္ေတြကုိ မႀကဳိက္တာ။ သူမ်ားတကာရဲ႕ အ႐ႈပ္အရွင္းေတြကုိေတာ့ ၿမိန္ေရယွက္ေရ ၾကည့္တတ္တာပဲ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွာ reality show ဟု ေခၚၾကေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းတဲြေတြ ေခတ္စားေလသလား။
          အိမ္၏ အ႐ႈပ္အေထြးမ်ားမွ လြန္ေျမာက္ၿပီဟု ထင္ရေသာ္ စုကုိယ့္ကိုယ္ကုိ အေနာက္ကမာၻျခမ္းမွာ ေနလ်က္ တစ္ေယာက္တည္း ေတြ႔ရေလသည္။ ဘြဲ႔တစ္ခု ရခဲ့သည္မွာ တစ္သက္တာေလာက္ ၾကာၿပီဟု ထင္ရေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ငါးႏွစ္ခန္႔သာ ရွိပါေသးသည္။ ဟုိတစ္ေန႔က ေတြ႔ခဲ့ေသာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ေကာင္ေလးေတြ ေကာင္မေလးေတြကုိ ကေလးေတြဟု စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနမိသည္။ နာမည္ရွိေသာ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနရ၍ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ ဟုတ္လွၿပီဟု ထင္ေနသည္လည္း မဟုတ္ဘဲ သူတုိ႔ထက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အသက္ အမ်ားႀကီးေနသည္ဟု စိတ္ထဲ စြဲေနေတာ့သည္။ သူတို႔အတြက္ ရယ္စရာေကာင္းသည္မ်ားသည္ စုအတြက္ေတာ့ အလြန္ေသးမႊားေသာ အရာေလးမ်ား ျဖစ္ေန၏။ နားမလည္သလုိလည္း ျဖစ္မိ၏။ မနာလုိသလုိလည္း ခံစားမိေသး၏။ ေလာေလာဆယ္ စု ဘ၀မွာ ဘာမ်ား စိတ္၀င္စားစရာ ရွိပါသလဲဟုလည္း ေတြးမိသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ အတြင္း စိတ္ခံစားခ်က္တုိ႔ အားလုံးကုိ လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ သူတို႔ႏွင့္အတူ လုိက္ရယ္ပစ္လုိက္သည္။ သည္လုိဆုိေတာ့လည္း ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းသားပင္။
          ရယ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ခပ္မူးမူး ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းသား တခ်ဳိ႕သည္ ဆုိင္ျပင္သုိ႔ ထြက္ကာ အုပ္စုဖြဲ႔ၾကျပန္သည္။ အုပ္စုတျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာေတာ့ ရဲကားမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ ပရိပကၡျဖစ္ၾကသည္။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ အေမရိကန္ေဘာလုံးပြဲတြင္ သူတုိ႔ အသင္း႐ႈံး၍ ဟုဆုိ၏။ သည္လုိျမင္ကြင္းမ်ဳိးကုိ ျမင္ခဲ့ဖူးေသာ စု တစ္ေယာက္ေတာ့ အံ့ၾသႀကီးစြာႏွင့္ပင္ သူတို႔၏ ပရိပကၡကုိ ထုိင္ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ စု ႀကီးျပင္းခဲ့သည့္ ေနရာမွာေတာ့ လြတ္လပ္ျခင္းကုိ ရင္း၍၊ တခါတရံ အသက္ကုိ ရင္း၍ ေတာ္လွန္ ၾကသည္။ ထုိင္၀မ္ႏုိင္ငံတြင္ တ႐ုတ္ျပည္ ႐ုပ္ေသးရုပ္ျဖစ္ေနေသာ အစိုးရကုိ ေတာ္လွန္ၾကသည္။ ယူကရိန္းတြင္ ႐ုရွား၏ လႊမ္းမုိးမႈကုိ ေတာ္လွန္ၾကသည္။ သည္မွာေတာ့ ေဘာလုံးပြဲ႐ႈံး၍ ေတာ္လွန္ၾကသည္။ တတ္ႏုိင္သည့္ သူမ်ား က်ေတာ့လည္းဟု တရားက်မိေလသည္။ (အေမရိကန္ ႏုိင္ငံသား အားလုံးေတာ့လည္း သည္လုိ မဟုတ္ပါ။)
          နာခံလုိစိတ္ နည္းပါသည္ဟူေသာ စုတစ္ေယာက္ အခုေတာ့လည္း စား၀တ္ေနေရးဟူေသာ အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ ပိပိျပားျပား ရွိေနေလၿပီ။  တကယ္ေတာ့လည္း စုဟာ အိမ္ကထြက္ေျပးခ်င္ေသာ အိမ္ေျပးတစ္ေယာက္ သက္သက္ပါပဲ။ 
(ဆက္ရန္)

Sunday 13 April 2014

အိပ္မက္ျမဴ(၁)



          ဘုရားေရ…။ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ…။ အာ႐ုံေတြ အားလုံးစုစည္းဖုိ႔ အတြက္ စု နားေထာင္ေနသည့္ သီခ်င္းသံကုိ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တုိးလုိက္ရသည္။ အမွတ္တမဲ့ လာေနေသာ လင္ဒါ႐ြမ္းဆတက္ဒ္၏ သီခ်င္းသည္ပင္ စုကုိ မဆြဲေဆာင္ႏုိင္ေတာ့။ ရန္ကုန္သည္ ႏုိင္ငံတကာ သတင္းထဲတြင္ ေနရာအမ်ားႀကီး ရေနက်မဟုတ္ဘူးေလ။ ခုေတာ့ ေခါင္းစီးထဲမွာ ပါလာတယ္ဆုိေတာ့။
          “အမ်ဳိးအမည္မသိေသာ ျမဴထုႀကီးသည္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွကုိ လႊမ္းမုိးေတာ့မည္လား” ဆုိပါလား။ ေမာက္စ္ကုိ သြက္သြက္ေရႊ႕ရင္းႏွင့္ သတင္းတစ္ပုဒ္က ဆုံးသြားေလသည္။ ဘာမွ ေရေရရာရာ မသိရ။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေတာ့ ေတာင္တ႐ုတ္ပင္လယ္ဖက္မွ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ျမဴေတြတက္လာသည္တဲ့။ တစ္ရက္အတြင္းမွာပင္ ဗီယက္နမ္ႏွင့္ ေလာႏုိင္ငံတို႔၏ အစိတ္အပိုင္းတခ်ဳိ႕ကုိ လႊမ္းမုိးသြားခဲ့ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အေနာက္ဖက္ကုိ ဆက္၍ ေ႐ြ႕လ်ားေနသည္တဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ယုိးဒယားႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာင္ပုိင္းသည္လည္း ျမဴေတြဆုိင္းသြားႏုိင္သည္ဟု ေဟာခ်က္ထုတ္ထားျပန္၏။ ယခုအခ်ိန္အထိေတာ့ ျမဴဆုိင္းေနေသာ ႏုိင္ငံမွ လူအမ်ား ခရီးသြားလာေရး ခက္ခဲသည္မွ အပ ဘာမွထိခုိက္မႈ မရွိဟု ဆုိထား၍ စု တမ်ဳိးေတာ့ စိတ္ေအးရသည္။ သို႔ေပမယ့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေန ႏွင့္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေန လူအခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေခတၱခဏျဖစ္ျဖစ္ ေျပာင္းေျပးရန္ စီစဥ္ေနၾကသည္။
          စု ခ်က္ခ်င္းဖုံးကုိ ေကာက္ကိုင္လုိက္၏။
          “ေမေမ…။”
          “စုလား…။ သမီး ဘာျဖစ္လို႔လဲ။”
          “ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ေမေမ။ ေမေမတုိ႔ကုိ စိတ္ပူလို႔ ဆက္လုိက္တာ။ သတင္းေတြ စုေတြ႔တယ္။ ရန္ကုန္ရဲ႕ အေျခအေန ဘယ္လုိလဲ။”
          “ေၾသာ္…ဒါလား။ စိတ္မပူပါနဲ႔။ ေမေမတုိ႔လည္း သတင္းေတြ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။”
          “ေမေမတုိ႔ မႏၱေလးက ႀကီးႀကီးတုိ႔ဆီ ျဖစ္ျဖစ္ခဏ ေရွာင္ေနလုိက္ပါလား။ အားလုံး ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္မွ ျပန္လာေပါ့။”
          “မျဖစ္ေသးပါဘူး သမီးရယ္။ ဒီမွာ ရွိေနတဲ့ ဆုိင္က ေမေမ မရွိရင္ မျဖစ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အခုအထိလည္း ဘာမွ အႏၱရာယ္ရွိတယ္ ရယ္လုိ႔မွ မၾကားေသးဘဲ။”
          ေခါင္းမာလွေသာ ေမေမ့ကုိ ေျပာလုိ႔ ရမည္မဟုတ္သည္ကုိ စု သိေသာ္လည္း စိတ္ပူလုိ႔ ေျပာမိသည္သာ။ ေဖေဖ့ကုိေတာ့ သတိရသား။ ဖုန္းဆက္လွ်င္ ေကာင္းမည္ ထင္ပါရဲ႕လုိ႔ စိတ္ထဲေတြးေသာ္လည္း ဟုိမိန္းမႀကီးႏွင့္ တုိးေနဦးမည္ဟူေသာ အေတြးက ခ်က္ခ်င္းပင္ အဆုိျပဳခ်က္ကုိ ပယ္ခ်လုိက္သည္။ မယားငယ္ ဆုိေသာ အသုံးအႏႈန္းျဖင့္ ရင့္ရင့္သီးသီးပင္ စိတ္ထဲက ေအာ္ပစ္လုိက္သည္။ တရိပ္ရိပ္တက္လာေသာ မုန္းတီးစိတ္တုိ႔ကုိ မ်ဳိခ်ပစ္လုိက္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲႏွင့္ စမ္းေခ်ာင္း၏ အေျခအေနက ေျပာပေလာက္ေအာင္ ကြာျခားမည္မွ မဟုတ္ဘဲ။ ေမေမ့ဆီက တစ္ဆင့္သာ အေျခအေနကုိ နားေထာင္လိုက္ေတာ့မည္။        
          စာတုိက္ပုံး ခုိအိမ္ေလးေတြထဲကုိ စာေတြ ထည့္ေသာ အလုပ္ကုိ စု လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ စာတုိက္ပုံးနံပါတ္ႏွင့္ နာမည္ကုိစစ္၍ စာေတြကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ ပုံးထဲထည့္။ စစ္လုိက္၊ ထည့္လုိက္ႏွင့္ စာပုံႀကီးကုိ ရွင္းေနလ်က္ကေန စာေတြက ထပ္ေရာက္လာျပန္ကာ ေလ်ာ့၍ မသြားႏုိင္ေသာ စာပုံႀကီးကုိ ၾကည့္၍ စိတ္ညစ္ခဲ့ရသည့္ အရသာကုိ စု ခံစားခဲ့ဖူးသည္။ အခုလည္း စု ဘ၀က သည္လုိပါပဲ။ တဇတ္ဇတ္ႏွင့္ ေန႔စဥ္ နိစၥဒူ၀ေတြကုိရွင္းေနလ်က္က ေလ်ာ့မသြားဘဲ လုပ္စရာေတြက ထပ္ေနၿမဲ။ သည္လုိသာ လည္ပတ္ေနေသာ စုရဲ႕ တစ္ေန႔တာ အတြက္ေတာ့ ဒီေန႔မွာ တမူထူးျခားသြားခဲ့သည္။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္လာမည္ ဆုိတာေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမည္။ ဒါေပမယ့္ သည္လုိ အေျခအေနေတြ ႀကဳံရၿပီ ဆုိလွ်င္ သဘာ၀အတုိင္း စုေတြးမိေလသည္။ ငါ ဒီအေျခအေနကုိ ဘယ္လုိ ေရာက္လာတာပါလိမ့္။