တောင်တက်ခြင်း

လူ့ဘဝဆိုတာ တာထွက်ခြင်းတူတာ မဟုတ်ခဲ့သလို ပြေးပွဲတစ်ခုလည်း မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။ ကွင်းတစ်ပတ်လည်တော့ အရှေ့ရောက်တဲ့လူက အနောက်ရောက်ပြီး အနောက်ရောက်တဲ့ လူကလည်း အရှေ့ ရောက်ပြန်တယ်။ သံသရာဆိုတာ တစ်ပတ်လည်မြဲမို့ ဘယ်အရာမှ ပုံသေကားချပ်မရှိခဲ့ဘူး။ ကွင်းလည်မှာ ဘေးထွက်ကြည့်တဲ့ ပရိတ်သတ်ဖြစ်တော့မှပဲ ဒီသံသရာကို မြင်တော့တယ်။ ပြေးလမ်းပေါ်မှာ ရှိနေတုန်းကတော့ အမြဲပဲ ဟောဟဲ…ဟောဟဲပေါ့။
 
“သူများထမ်းတာတော့ မခံချင်ပေါင်။ ရအောင် တက်မယ်။”
ဟောဟဲသံထွက်လျက်ကပင် မခံချင်စိတ်ကလေးနှင့် ဆိုသော မေဦးကို သက်နှင်းက လှည့်ကြည့်လေသည်။
“ကဲ…ဒါဆိုလည်း ခဏနားပါဦးလေ။ အမောဆို့နေပါ့မယ်။”
ခပ်ရွတ်ရွတ်ကလေး ဆိုလေသော်လည်း သူ့စေတနာ အမှန်ကို သိသည်မို့ မေဦး ပြန်ပင်ရန်မတွေ့နိုင်တော့။ ရှေ့မှာ မြင်ရသည့် ခုံတန်းလျားတွင်ပင် အပြေးအလွှားထိုင်ချ လိုက်လေသည်။ ထိုင်ပြီးမှပင် ကိုယ့်ထက်အရင်ဦးနှင့်သော လူများရှိသည်ကို သတိထားမိတော့၏။
“မေဦး..မဟုတ်လား။”
ထိုင်နေနှင့်သော အမျိုးသမီးက ကိုယ့်နာမည်ကြီးကို ပီပီသသ ခေါ်လေတော့ မေဦး အံ့သြရလေသည်။ အမောပြေကာ တဖက်လူကို စိတ်ဝင်တစားဖြစ်ရလေသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးလှည့်ကာ သူ့ကို ကြည့်မိလျှင်တော့ အရင်လိုလှဆဲ၊ နုဆဲအပြုံးဖြင့် နေခြည်သစ်ကို မနာလိုစရာ တွေ့ရလေသည်။ ဟုတ်ပါရဲ့…သုံးဆယ်ကျော်လို့ လေးဆယ်ဖက်ကို လှမ်းနေတာတောင်မှ မျက်နှာမှာ အရေးအကြောင်းတွေ မမြင်ရဘူး။ အဖြူရောင်အင်္ကျီနဲ့ အညိုရောင် ဘောင်းဘီရှည်က ရိုးရိုးစင်းစင်းပေမယ့် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်နဲ့ သူနဲ့ သေသပ်လှပနေဆဲ။ မောနေသည့်ကြားမှ ချွေးစလေးများနှင့်ပင် သူ့မျက်နှာက သတိလက်လွတ် ငေးမိသွားအောင် ထင်ရှားနေဆဲ။ ငယ်ဂုဏ်မရှိတော့ဘူး ဆိုတာတောင် ကြည့်စမ်း ဒီမိန်းမကို ဘယ်သူက သုံးဆယ်ကျော်လို့ ထင်မှာလဲ။  အချိန်အတန်ကြာ မေ့နေပြီဟု ထင်ရသော ခံစားမှုတို့သည် ပြဇာတ်အဆုံးမှာ ချသော ကားလိပ်များလို အလောတကြီး ပွင့်အန်ကျလာလေသည်။
“ဟယ်…သက်နှင်းလည်း ပါတာကိုး။”
နေခြည့်မျက်နှာတွင် မနာလိုစရာကောင်းလောက်သော ရိုးသားစွာ ပျော်ရွှင်မှုကို တွေ့ရလေသည်။ ဆယ်ကျော်သက်ကလေးများလို ပျော်နေနိုင်ကြသေးသည်။ အရင်လိုပဲ…အရင်ကလိုပါပဲ။ စိတ်တိုစရာကောင်းသည်မှာ သက်နှင်းကို လှည့်ကြည့်စဉ်တွင် ထိုမနာလိုရိပ်များကို မတွေ့ရခြင်းပင်။ တတ်လည်းတတ်နိုင် ကြသူများပါလား ကွယ်ရို့။ ချက်ချင်းပင် မေဦးလည်း ဆယ့်ငါးနှစ်ခန့် ပြန်ငယ်သွားလေသည်။
xxx
ဆယ့်ခြောက်နှစ် အရွယ်သည် မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ အလှဆုံး အချိန်ဟုဆိုကြသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ဆယ့်ခြောက်နှစ် အရွယ်မေဦးသည် မှန်ရှေ့မှာ ကုန်သည့် အချိန်များလေသည်။ သို့ပေမယ့် အတန်းထဲသို့ ပြောင်းလာသော ကျောင်းသူသစ်နှင့် ယှဉ်လေတော့ မှန်တောင် မကြည့်ချင်တော့။ နေခြည်သစ်ဟု ဆရာမ မိတ်ဆက်ပေးသော ကျောင်းသူအသစ်သည် ကုသိုလ်ကံကောင်းလေတော့ နာမည်လှရုံသာမက လူကလည်း ဝင်းဝင်းပပနှင့် ထင်ရှားလေသည်။ ကျက်သရေရှိသည်ဟုလည်း မှတ်ချက်ချကြသည်။ ချစ်စရာကောင်းသည်ဟုလည်း ဆိုကြသည်။ လှတာကို ချစ်တတ်သော လူတို့၏ သဘောကြောင့် နေခြည်သည် လူချစ်လူခင်လည်း ပေါလိုက်သေးသည်။
ပထမတော့ မေဦးသည် နေခြည့်ကို ဖာသိဖာသာ အမှတ်ထားခဲ့သည်။ နယ်ကပြောင်းလာတဲ့ ကျောင်းသူလှလှလေးကို အားလုံးကို ဝိုင်းပြီး အာရုံစိုက်နေကြတာပဲ။ အချိန်တန်တော့လည်း ရိုးသွားမှာပါဟု ပေါ့ပေ့ါတန်တန်သာ တွေးလေသည်။ ပထမ အစမ်းစာမေးပွဲ အပြီးတွင်တော့ မေဦးသည် နေခြည့်ကို ပေါ့ပေါ့တန်တန် သဘောမထား နိုင်တော့ပေ။ အကြောင်းမှာ မေဦး ဗိုလ်ဆွဲနေကျ ပထမနေရာကို နေခြည်က လုယူစရာ မလိုဘဲ အေးအေးသက်သက်သာသာပင် ဝင်ယူသွားသောကြောင့်တည်း။ ထိုအခါမှာတော့ မေဦးတစ်ယောက် ထိတ်ထိတ်ပျာပျာ ဖြစ်ကာ ကျောင်းသူသစ်ကလေး အကြောင်းကို စိတ်ဝင်စားစ ပြုလာလေသည်။
နင့်ကို ကြည့်ရတာ ပင်ပန်းလိုက်တာဟယ် ဟူ၍ သက်နှင်းကတော့ ဆိုသည်။ သက်နှင်းကတော့ ဘယ်အချိန် ကြည့်ကြည့် ရေခဲတုံးကပင် ကြီးတော်ခေါ်ရမည့် အမျိုးဖြစ်လေတော့ သူနှင့်စာလျှင် မေဦးက ရှုပ်ထွေး ပွေလီလှသည်။ နေခြည့်အကြောင်း စုံစမ်းရသည်။ ပြောနေသူများကြား မသိမသာ ဝင်၍ စပ်စုရသည်။ နေခြည်သစ်၊ မိုးဦးသစ်နှင့် ရွှေခေတ်သစ်ဟူသော နာမည်လှလှ ဆန်းဆန်းနှင့် ညီမသုံးယောက်ကို လူတိုင်းစိတ်ဝင်စားဖို့ ဆိုသည်မှာ ပုံသေနည်းတစ်ခုသာ ဖြစ်တော့သည်။
“သူ့အဖေက တက္ကသိုလ်က ပေါမောက္ခတဲ့ ဆရာ။ ငယ်ငယ်ကတည်းက သူတို့ ညီအစ်မသုံးယောက်ကို စနစ်တကျ စာသင်ပေးခဲ့တာတဲ့။ အဲဒါကြောင့် သူတို့အားလုံး အတန်းတိုင်းမှာ အမြဲလိုလို ထိပ်ပဲ။”
“နေခြည်တို့က စန္ဒယားတီးတာလည်း တော်တယ်ဆိုပဲ။ နိုင်ငံတကာသင်္ကေတနဲ့ တီးတတ်တယ် ဆိုပဲ။”
“နေခြည်တို့ အမေက အင်္ဂလိပ်စာ တော်တော်ကျွမ်းတယ်ကွ။ အဲဒါကြောင့် သူက အင်္ဂလိပ်စာဆို ငါတို့ထက် ပိုပြီး ရေးနိုင် ဖတ်နိုင်တာ။”
အတန်းထဲမှာ နေခြည့်သတင်းက အများစိတ်ဝင်စားစရာ။ စာတော်ရုံတင်မက နေခြည်က စာစီစာကုံးပြိုင်ပွဲ၊ ပေးစာပြိုင်ပွဲများတွင်လည်း ဆုရလိုက်သေးသည်။ အင်္ဂလိပ်စာ အက်ဆေးများဆိုလျှင်လည်း ဆရာ၊ ဆရာမတို့၏ ဥပမာပေး ခံရသူ ဖြစ်လိုက်သေးသည်။ သူရောက်လာပြီးသည့် နောက်တွင်တော့ အတန်းထဲမှာ ထိပ်ဆုံးဖြစ်နေကျ မေဦးမှာ အတော်လည်း ကသိကအောက်ဖြစ်ရသည်။
သို့ပေမယ့် နေခြည့်ကို ကြည့်လျှင်တော့ မည်သည့်အချိန်မဆို အေးအေးဆေးဆေးနှင့် လောကကြီးမှာ ဗိုလ်လုပ်ရသည်မှာ သူနှင့် မဆိုင်သလိုပင်။ ထိုသို့ ဖြစ်နေသည်ကပင် မေဦးအတွက်တော့ ပိုပြီး စိတ်တိုစရာ ကောင်းနေ၏။ ထောင်လွှားချင်သော မျက်နှာထားနှင့် အများမခံချင်စရာ စကားကို ပြောနေတတ်သော နေခြည်ဆိုလျှင်လည်း မေဦး အခုလောက် ဂရုစိုက်လိမ့်မည် မဟုတ်။
“ကျက်လိုက်ရတာ ဟာ။ ငါ့မှာတော့ မနက်စာမေးပွဲ ဖြေဖို့လာတာ ခေါင်းတောင် မဖြီးနိုင်ဘူး။ သူကတော့ အလှတောင် မပျက်ဘူး။ ဒါနဲ့တောင် အဆင့်တွေထွက်တော့ ငါက နှစ်။ သူက တစ်။”
“နင့်ကို ကြည့်ရတာ တစ်ယောက်တည်း ရှုပ်နေတာပဲ မေဦးရာ။ လူ့ဘဝဆိုတာ အပြေးပြိုင်ပွဲမှ မဟုတ်တာ။ တာထွက်ခြင်း မတူတဲ့ လူနှစ်ယောက်ကို ပန်းဝင်တာခြင်း မတူဘူး ဆိုပြီး လိုက်နှိုင်းလို့ မရဘူး။ ကိုယ့်အကျိုးပေးနဲ့ ကိုယ်၊ သူ့အကျိုးပေးနဲ့ သူပဲ။ ပြီးတော့ နင်က ကျောင်းဆင်းရင် နင့်အမေကို ကူရတယ်။ မောင်နှစ်မတွေကို ဝိုင်းထိန်းပေးရတယ်။ နေခြည်က ကျောင်းကိုလာရင် ထမင်းဘူးအဆင်သင့်၊ မုန့်ဘူး အဆင်သင့် လုပ်ပေးမယ့် လူတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်လို့။ ဒါက ဥပမာ တစ်ခုတည်း။ နင့်မိသားစုအခြေအနေနဲ့ သူ့မိသားစု အခြေအနေကလည်း တူတာ မဟုတ်ဘူး။”
မေဦးက ပွစိပွစိနှင့် ရေရွတ်လျှင် သက်နှင်း လူကြီးတစ်ယောက်သဖွယ် ပြန်ရှင်းပြတတ်သည်။ သက်နှင်းနှင့် မေဦးကတော့ သူငယ်တန်းကပင် လည်ပင်းဖက် ပေါင်းလာသူများမို့ ပြုံးဖို့ ညောင်းလာလျှင် မဲ့ပြလိုက်ရုံသာ။ တကယ်တော့ နေခြည်သည် လုပ်ပေးမယ့်သူ ဝိုင်းဝိုင်းလည် မနေသည့်တိုင် ယခုကဲ့သို့ပင် သာမန်ထက် ထူးခြားသူကလေး ဖြစ်နေဦးမည် ဆိုသည်ကို မေဦး စိတ်ထဲက ကျိတ်၍ တိတ်တိတ် ဝန်ခံရပေမည်။ သို့ပေမယ့် ရိုးရိုးနှင့် ဒဲ့ဒိုးပြောတတ်သော သက်နှင်းက ပြောလာတတ်သော စကားကြောင့် မေဦး နှုတ်ဆိတ်ရပြန်သည်။
“နင်အခုရောက်နေတဲ့ နေရာကလည်း ကျေနပ်စရာ ကောင်းပါတယ်ဟာ။ နေခြည်က အဆင့်တစ်ဆို နင်က အဆင့်နှစ်လောက်က လိုက်နေတဲ့ဟာကို။ တို့အတန်းထဲ ကျန်တဲ့ လူသုံးဆယ့် ရှစ်ယောက်ညည်းဖို့ ထားပါဦးဟာ။ အကောင်းဆုံးလုပ် ရောက်နေတဲ့ နေရာကိုလည်း ကျေနပ်တတ်ရမယ်ဟ။ ငါကတော့ ငါရတဲ့ အဆင့်တစ်ဆယ်ကို ကျေနပ်နေတာပဲ။ ငါ့နောက်မှာ လူသုံးဆယ်တောင် ရှိသေးတယ်ဟ။”
Xxx
“ဖြည်းဖြည်းတက်ပါ မေဦးရာ။ ငါမောလာပြီဟ။ ရောက်တဲ့နေရာက အလှအပလေး ဘာလေးခံစား ရအောင်။ တောင်အောက်ကိုလည်း ပြန်ကြည့်ချင်တယ်။”
သက်နှင်းက ညည်းညည်းညူညူနှင့် တောင်းဆိုတော့မှ မေဦးရပ်လေသည်။ တောင်တက်သူတို့ အနားယူဖို့ရန် ဒါနပြုထားသော ဝါးခုံတန်းလေးသည် ဓနိမိုး အောက်မှာ စိမ်းမြလို့နေသည်။ သောက်ရေအိုးစင်ကရေသည် ရေသန့်ဘူးထဲက ရေလို မပူဘဲ အေးစိမ့်လို့ နေပြန်သည်။ ဘူးထဲမှ ရေလောက် မသန့်မှန်းသိသော်လည်း သဲအိုးထဲမှ ရေသည်သာ ပိုလို့ အရသာရှိနေသည်။
“နေခြည်တို့ အဖွဲ့ကို စိတ်ဝင်စားလို့ သူတို့နဲ့ အမီလိုက်မလားလို့ပါဟာ။”
“နင်ဟာလေ ငယ်ငယ်တုန်းက အတိုင်းပဲ။ တောင်ပေါ်ကြရင် ငါတို့ ဆုံကြမယ်လို့ ချိန်းထားပြီးသား ဟာကို။ နင်က ဘာတွေ ဒီလောက်တောင် စိတ်ဝင်စားနေရတာလဲ။”
“သူနှင့် ပါလာတဲ့ အဖွဲ့က ဘယ်သူတွေလဲ မသိဘူးနော်။”
နေခြည့်ဘေးမှာ အဝတ်အစားသားသားနားနား ဝတ်ထားသော အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်နှင့် သူတို့၏ ယောက်ျားများ ဖြစ်ဟန်တူသော အမျိုးသား နှစ်ယောက်ပါလာသည်။ နေခြည့်ဘေးမှာကပ်၍ ပါလာသော သူ့အမျိုးသားကိုတော့ လူတွေ့ မိတ်ဆက်ပြီးခဲ့ပြီ။ ဒီတော့ ဝါသနာအတိုင်း မေဦးက စပ်စပ်စုစုလုပ်ရပြန်သည်။ နေခြည့်ယောက်ျားက ရုပ်ရည်သိပ်မရှိသည်ကို မသင့်မှန်းသိလျက်နှင့် ကျိတ်၍ ဝမ်းသာရသေး၏။ အိမ်ကလူလည်း သူ့လောက်တော့ လိုက်မီသေးတယ်ဟု နောက်ဆက်တွဲ ဆက်တွေးဖြစ်အောင် တွေးလိုက်သေးသည်။
အထက်ကို မော့ကြည့်စရာ မလိုလောက်အောင် အလျင်သွားနှင့်သူများ ကတော့ ယှဉ်စရာ ဆိုသည်မှာလည်း မရှိ။ ယှဉ်၍ ဖြစ်သော နောက်ဆက်တွဲ ဒေါသလည်း ရှိစရာမလို။ တစ်သက်လုံးမှာ သူတစ်ပါး ထက် ခေါင်းတစ်လုံးပိုသာ ခဲ့လေသော သူတို့အတွက်တော့ မစိ ္ဆရိယစိတ် ဆိုသည်မှာလည်း ဘယ်လိုရယ်လို့ သိမည် မထင်။ သက်နှင်းကတော့ အထက်ကိုလည်း မကြည့် အောက်ကိုလည်း ကြည့်ရန် စိတ်မဝင်စားသူပေပဲ။ သက်နှင်းအတွက်တော့ ပန်းတိုင်ဆိုသည်ထက် ပြေးလမ်းက ပို၍ စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းနေတတ်သည်။ အထက်ကို အမြဲမော့မော့ ကြည့်လျက်က ယှဉ်လည်းယှဉ်တတ်သော၊ ဒေါသလည်း ထွက်တတ်သော မေဦးမှာသာ အပြစ်ဖြစ်ရလေသည်။ တောင်ထိပ်ကို ရောက်ဖို့ မောလှသည်။ မရောက်နိုင်သည်ကို မကျေနပ်ဖြစ်ရတော့ ပိုမောလေသည်။

အမွတ္ တံဆိပ္ ခတ္ႏွိပ္ ခ်င္တယ္

ရွှေနံ့သာဦး။ သာသာလို့ အများက ခေါ်ကြတဲ့ ကျွန်မရဲ့ နာမည်ပေါ့။ နာမည်ဆိုတာ လူတစ်ယောက်ရဲ့ ပုံရိပ်ကို ကိုယ်စားပြုတယ်လေ။ လူကို အရင်မတွေ့ဘဲ နာမည်ကို အရင်တွေ့တဲ့ အခြေအနေတွေဆိုရင် တကယ်ပဲ လူတစ်ယောက်ရဲ့ ပုံပန်းကို နာမည်ကနေ တစ်ဆင့် ကြိုတင်ပြီး မှန်းဆလိုက်ကြတာ ကျွန်မတို့ လူတွေရဲ့ ထုံးစံပဲ မဟုတ်ဘူးလား။ ဥပမာ ဖြူနှင်းဖွေးဆိုရင် အသားဖြူဆွတ်နေတဲ့ မိန်းကလေး တစ်ယောက်၊ အနည်းဆုံးတော့ ဝါရွှေရွှေ အသားအရည်နဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို လှမ်းမြင်မိကြမယ်။ စင်ဒီဆိုတဲ့နာမည်နဲ့ မိန်းကလေးကတော့ ဆံပင်ရှည်ကို ကျစ်ဆံမြီးကျစ်ပြီး ရိုးရိုးကြီး နေတတ်တဲ့ မိန်းကလေးလို့တော့ ဘယ်သူမှ အရင်ဆုံး တွေးမိကြမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကဲ…ဒါဖြင့်ရင် ရွှေနံ့သာဦး ဆိုတဲ့ ကျွန်မကိုရော။ ဘယ်လိုများ မြင်ကြမှာပါလိမ့်။ နာမည်က နန်းဆန်သလိုလို….မြန်မာဆန်သလိုလို…။ အသားညိုညို၊ ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ ယဉ်သူလေးရယ်လို့ ထင်ကြမှာပဲ။

          ကဲ…ဘယ်လိုလဲ။ ကျွန်မပြောတာ မဟုတ်ဘူးလား။ အထင်တွေ အမြင်တွေကို ပြောပြီးရင် အမှန်ကို ပြောတော့မယ်နော်။ ရွှေနံ့သာဦး ဆိုတဲ့ ကျွန်မဟာ ဂန္ဓလရာဇ်သွေးစပ်တဲ့ အသားဖြူဖြူ မျက်လုံးမှေးမှေး ဆံပင် ဂုတ်ဝဲနဲ့ ကောင်မလေး တစ်ယောက်ပေါ့။ ဖြူနှင်းဖွေးကတော့ ဘင်္ဂါလီ နွယ်ဝင် ကျွန်မတို့ သုံးယောက်ထဲမှာ အသား အညိုဆုံး။ ကျွန်မတို့သုံးယောက် ဆိုတာလား။ သုံးယောက်ဆိုတာ ကျွန်မရယ်၊ နှင်းဖွေးရယ်၊ စင်ဒီရယ်လေ။ ဟုတ်တယ်…။ စင်ဒီကတော့ နှင်းဖွေးထက်စာရင် လတ်တဲ့ အသားအရောင်နဲ့ ရေမရောတဲ့ ဗမာမလေးပေါ့။ ကျွန်မတို့တွေဟာ မြို့လယ်က နာမည်ကြီး ကျောင်းတစ်ကျောင်းက ဆယ်နှစ် အရွယ် ကျောင်းသူလေးတွေပါ။

          လူနဲ့ နာမည် သဟဇာတ မမျှကြတဲ့ ထုံးစံ အတိုင်းပဲ ကျွန်မတို့ ကိုယ်စီမှာ နာမည်ပြောင်တွေ ရလာကြတယ်။ နှင်းဖွေးကိုတော့ မြူမီးသွေးတဲ့။ မြန်မာပြည်မှာ တစ်သက်လုံး နေလာတဲ့ သူ့မိဘတွေက အသားဖြူတွေကိုမှ တန်ဖိုးထားတဲ့ ဒေသမှာ အသားပဲ သူ့ကိုဖြူပါစေတော့ဆိုတဲ့ စေတနာနဲ့လား။ နာမည်လေးလှလွန်းလို့ပဲ ပေးလိုက်တာလား မသိဘူးပေါ့။ ဘယ်သူမဆို ဘယ်လိုနာမည်ပဲ မဆို ပေးခွင့်ရှိတယ်လေ။ ဒီနာမည်အတွက်က ဘယ်သူမဆို တန်းတူ အခွင့်အရေး ရှိတယ်လေ။ ကျွန်မကိုတော့ ရေနံတာဦး တဲ့လေ။ အိုး…ဒါပေမယ့် သူတို့တွေ ဘယ်လိုစစ ကျွန်မက ကျွန်မနာမည်ကို ကျွန်မ ပီသအောင် ခေါ်နိုင်ပါတယ်။ တကယ်ပါ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်မ အမေနဲ့ အဖေကလည်း မြန်မာစကားကို ပီပီသသကြီး ပြောနိုင်တဲ့ မြန်မာနိုင်ငံသားတွေ ဖြစ်လို့ပဲ။ စင်ဒီကတော့ ဒွေးတော်လွမ်းတဲ့။ ဗမာစစ်စစ် ဖြစ်လျက်နဲ့ သူ့မိဘတွေက အမေကျော်ဒွေးတော်လွမ်းပြီး ဗိုလ်နာမည် ပေးရသလားပေါ့။ သူ့ခမျာ တစ်ယောက်တည်း နေရင် ဘယ်သူကမှ သူ့နာမည်ကို စကြမယ် မထင်ဘူး။ ကျွန်မတို့နဲ့ တွဲတော့ သုံးယောက်လုံးရဲ့ အဆီအငေါ်မတည့်မှုတွေ လို့ဆိုရမလား။ ဒါတွေ ပေါင်းပြီး သူကလည်း စချင်စရာ ဖြစ်လာတယ်။

          နာမည်ကို လူကလုပ်တာလား။ လူကို နာမည်ကပဲ တံဆိပ်ကပ်လိုက်တာလားလို့ ကျွန်မ တွေးမိတယ်။ ကျွန်မတော့ ကျွန်မနာမည်ကို ကြိုက်တယ်။ ပထမတော့ ဘာကြောင့် အများက ဒီလို စကြတယ် ဆိုတာ သဘောမပေါက်ဘူး။ နောက်တော့ ကျွန်မအဖွားတို့ နေတဲ့ရပ်ကွက်ထဲ သွားလည်တဲ့ အခါတိုင်းမှာ အတူတူ ကစားတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ ဗမာစကား ပြောတဲ့ ပုံစံကို နားထောင်ပြီးတော့မှ နည်းနည်း သဘောပေါက်လာသလိုပဲ။ ဟင့်အင်း…ကျွန်မက တရုတ်စကားကို ပေါင်ချိန်ကြည့်ပြီး တတ်တာလောက်က လွဲလို့ ပိုမတတ်ပါဘူး။ ကျွန်မ မိဘတွေကလည်း တရုတ်စကား မပြောဘူး။ သူတို့ခေတ်က သူလိုငါလိုပဲ တက္ကသို်လ်ဘုန်းနိုင်တို့၊ မောင်စိန်ဝင်း (ပုတီးကုန်း) တို့၊ ကြည်အေးတို့ ဖတ်တယ်။ ငါးပိစားတယ်။ လက်ဖက်စားတယ်။ ဗမာကျောင်းကနေပြီး ဆယ်တန်းအောင်ပြီး ရန်ကုန် တက္ကသိုလ်ကနေပဲ ဘွဲ့ရတယ်။ ဒီတော့ ကျွန်မနာမည် ရွှေနံ့သာဦး ဖြစ်ရတာ သိပ်တော့ မဆန်းလှဘူး ထင်တယ်။ ကျွန်မ ရွှေနံ့သာဦး ဖြစ်နိုင်ချေဟာ ဥပမာ စင်ဒီ တစ်ယောက် ရွှေနံ့သာဦး ဖြစ်နိုင်ခြေနဲ့ တူတူလောက်ပဲ ရှိမယ် ထင်ရဲ့။ ဒါကို ဘာလို့ ရေးကြီးခွင်ကျယ်နဲ့ အံ့သြရတာလည်း ဆိုတာ ကျွန်မတခါတလေ တွေးလို့ မရချင်ဘူး။

          ကျွန်မအဖေကို ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ မေးဖူးတယ်။ ကျွန်မကို ဒီနာမည် ဘာလို့ပေးတာလဲလို့။ အဖေပေးတဲ့ အဖြေက ရှင်းပါတယ်။ သူဖတ်ဖူးတဲ့ စာတစ်ပုဒ်ထဲက  ရတဲ့ စကားလုံးလေး တစ်လုံးကို ကြိုက်လို့တဲ့။ ဦး ဆိုတာကတော့ အဖေ့နာမည်ထဲက တစ်လုံးပေါ့။ ဒီလိုဆိုတော့လည်း ကျွန်မနာမည်ရဲ့ ဇစ်မြစ်က မထူးဆန်းလှပါဘူး။

          ကျွန်မ မြန်မာရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ ကြည့်ဖူးတယ်။ တရုပ်ကြီးတွေ ဆိုရင် စကားကလည်း မပီဘူး။ စီးပွားရေးပဲ ဂရုစိုက်တယ်။ နောက်ပြီး ဝက်သားတုပ်ထိုးတို့၊ ဆီချက်ခေါက်ဆွဲတို့ ရောင်းတတ်တယ်လေ။ ကုလားကြီးတွေ ဆိုရင်တော့ နွားနို့ရောင်းတယ်ပေါ့။ ပြီးတော့ ကုလားသံ စကားလည်း ဝဲတယ်လေ။ အဖွားတို့ ခေတ်လောက်က ဆိုရင်တော့ ဟုတ်မှာပေါ့လေ။ ကျွန်မတို့ ခေတ်မှာတော့ ဘယ်မှာ မှန်လို့တုန်း။ သြော် ပြီးတော့ ကျွန်မကြားဖူးတာ ရှိသေးတယ်။ တရုတ်လိုရှာ၊ ကုလားလို စု၊ ဗမာလို မပျင်းနဲ့တဲ့။ လူကြီးတွေ ပြောတာ ကြားဖူးတာပဲ။ ဘယ်လူကြီးတွေက ပြောတယ် ဆိုတာတော့ မပြောပြတော့ဘူးနော်။ ဘယ်လိုပဲပဲ သဘာဝကျကျ မကျကျ အဲဒီ တံဆိပ်တွေကတော့ ရှိနေဦးမှာပဲပေါ့။

xxx

          ဒီနေ့ ကျွန်မမွေးနေ့။ အိမ်ကို ကျွန်မသူငယ်ချင်းတွေ ဖိတ်ရမယ်ဆိုတော့ ကြိုပြီးပျော်နေတာပေါ့။ သူငယ်ချင်းတွေ ဆိုတာလည်း နှင်းဖွေးနဲ့ စင်ဒီတို့ နှစ်ယောက်ပါပဲ။ မွေးနေ့ပွဲဆိုတာလည်း ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်မမေမေက အိမ်မှာဟင်းတွေ ချက်ထားတယ်။ မနက်ပိုင်းမှာ ဘုန်းကြီးငါးပါးပင့်ပြီး ဆွမ်းကပ်တယ်။ ကျွန်မတို့ မိသားစုအပြင် ကျွန်မဝမ်းကွဲမောင်နှမတွေရယ်၊ ကျွန်မရဲ့ သူငယ်ချင်းလေး နှစ်ယောက်ရယ်ကို ဖိတ်ထားတယ်။ ဒီလောက်ပါပဲ။

          ပထမဆုံး နှင်းဖွေးက အရင်ရောက်လာတယ်။ သူရောက်လာတော့ ကျွန်မက အခန်းထဲမှာ ကလေးတွေနဲ့ ဆော့နေရင်းမို့ ချက်ချင်းအိမ်ရှေ့ တံခါးဆီကို ရောက်မလာနိုင်ဘူး။ မေမေက တံခါးလှမ်းဖွင့် ပေးတာကိုတော့ မြင်နေရတယ်။ အရေးထဲမှာ မောင်လေးတစ်ယောက်က ကျွန်မထွက်လို့မရအောင် အခန်းတံခါးဝမှာ ကာထားပြီး စနောက်နေပြန်တယ်။ ဇဝေဇဝါနဲ့ စဉ်းစားနေတဲ့ မေမေ့မျက်နှာကို ပထမဆုံး လှမ်းတွေ့လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ချက်ချင်းပဲ နားလည်သွားပြီး ဖော်ဖော်ရွေရွေနဲ့ နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။

          “သြော် သာသာ့ သူငယ်ချင်း စင်ဒီထင်တယ်။ လာလာ…သမီး အိမ်ထဲဝင်။ သမီး အဖေနဲ့ အမေကိုလည်း ခေါ်ပါဦး။”

          “ကျွန်မတို့ မဝင်တော့ပါဘူးရှင်။ သွားစရာလေး ရှိနေလို့။ သမီးကိုပဲ ထားခဲ့တော့မယ်။ ညနေကျမှပဲ လာပြန်ခေါ်တော့မယ်။”

          နှင်းဖွေးရဲ့ အမေက မေမေ သူ့သမီးကို တခြားလူတစ်ယောက်လို့ ထင်တာ ရိုးနေရှာပြီ ပဲလား၊ ဒါမှ မဟုတ် သူ့သမီးကို ကိုယ်တိုင်ပဲ ဖြေရှင်းစေဆိုပြီး ရည်ရွယ်လေသလား မသိဘူး။ ကျွန်မ ထွက်လာတော့ သူက ကားပေါ်ကနေ နှုတ်ဆက်ပြီး လက်ပြသွားပြီလေ။ နှင်းဖွေးတစ်ယောက် သူ့ကိုယ်သူ ဘယ်သူလဲလို့ မေမေ့ကို ပြင်မပြောနိုင်ခင်မှာပဲ ကျွန်မအခန်းထဲက ပြေးထွက်လာပြီး သူ့ကို ကယ်လိုက်နိုင်တယ်။ မေမေ…သူက ဖြူနှင်းဖွေးလေ။ မေမေက နည်းနည်းရှက်သွားသလိုနဲ့ ရယ်ပြီး သြော်…အေး…မေမေ နာမည်ရောသွားတယ်လို့ ဆိုတယ်။ နှင်းဖွေးကတော့ ဒီလိုမျိုးကြုံရတာတွေ မဆန်းတော့သလို ရယ်နေလေရဲ့။  

          “သမီးက ဝက်သားစားရဲ့လား။ သာသာက ကြိုမပြောလို့ အသားဟင်းက သူ့အကြိုက် ဝက်သားအစပ်ပဲ ချက်ထားတာ။ ငါးခြောက်ကြော်တို့၊ ဟင်းချိုတို့၊ သရက်ချဉ်သုပ် တို့တော့ ရှိပါတယ်။ နေဦး…အန်တီ ကြက်ဥခေါက်ကြော်လေးပါ ကြော်လိုက်မယ်။ သမီးတို့ ဖြည်းဖြည်း စားနှင့်ကြ။ ခဏလေးနေရင် ကြက်ဥကြော် ရမယ်။”

          မေမေက နှင်းဖွေးကို အားနာသနားပြီး ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ နောက်ဖေးကို ဝင်သွားလေရဲ့။ ကျွန်မကတော့ နှင်းဖွေး ဝက်သားမစားတဲ့ အကြောင်း မေမေ့ကို ပြောဖို့ မေ့သွားတာကို အာရုံမထားနိုင်ဘဲ၊ မေမေက နှင်းဖွေး ဝက်သား မစားတဲ့ အကြောင်း ဘယ်လို သိပါလိမ့်လို့ အံ့သြနေမိတယ်။ နှင်းဖွေးကတော့ ဘာကိုမှ သိပ်ဂရုမထားဘဲ ငါးခြောက်ကြော်နဲ့ ဟင်းချိုနဲ့ အားရပါးရ စားနေလေရဲ့။ ပြီးတော့ သူ့အိတ်ကို ပုတ်ပြရင်း ပြောသေးတယ်။ ငါ့ကို ငါ့မေမေက မုန့်နည်းနည်း ထည့်ပေးလိုက်တယ် တဲ့။ အဲဒီအချိန်မှာ စင်ဒီရောက်လာတော့ ကျွန်မတို့ ထမင်းဝိုင်းက ဝက်သားဟင်းရော ကြက်ဥကြော်ရောနဲ့ ပိုပြီး မြိုင်သွားပါတယ်။ နှင်းဖွေးဝက်သား မစားတော့ ကျွန်မတို့တတွေ ကြက်ဥကြော်ပါ ပိုစားရတာပေါ့နော်။

          ညကျတော့ ကျွန်မသိချင်တဲ့ မေးခွန်းတချို့ကို မေမေ့ကို မေးရတယ်။

          “မေမေက နှင်းဖွေးဝက်သား မစားမှန်း ဘယ်လိုလုပ် သိလဲဟင်။ သမီးကတော့ ကျောင်းမှာ သူနဲ့ ထမင်းတူတူ စားနေကျမို့ သိတယ်။ မေမေက သမီးတို့ ထမင်းစားချိန်မှာ ရှိနေတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့။”

          “သြော်…နှင်းဖွေးက ကုလားမလေး မဟုတ်လား။ အဲဒီတော့ ဝက်သား မစားဘူးပေါ့။”

          “ဟင်…ဒါဆို ကုလားလူမျိုးတွေ အားလုံးက ဝက်သား မစားဘူးလား။”

          မေမေကကြည့်ရသည်မှာ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေရှာ၏။

          “အင်း…ကုလားလူမျိုးတိုင်းတော့ မဟုတ်ဘူး ထင်တယ်။ မွတ်ဆလင် ဘာသာဝင်တွေက ဝက်သား မစားကြဘူးလေ။”

          “ဒါဆို…ကုလားလူမျိုးတိုင်းက မွတ်ဆလင်ဘာသာလား ဟင်။”

          “အင်း…အဲဒီလိုလည်း မဟုတ်သေးဘူး။”

          “ဗမာလူမျိုးတိုင်းကရော ဗုဒ္ဓဘာသာလား…ဟင်။ တရုတ်လူမျိုးတွေ ကရော…။ သမီးတို့ကျောင်းမှာ မနက်တိုင်း ဘုရားရှိခိုးရင် နှင်းဖွေးက ဒီအတိုင်းငြိမ်ငြိမ်လေး ထိုင်နေတာ။ အဲဒါ သူက မွတ်ဆလင် ဘာသာ မို့လို့လားဟင်။”

          “ဟုတ်မှာပေါ့။ သမီး မေးကြည့်ပါလား။”
          “ဒါဆို သူကရော သူ့ဘုရားကို ဘာလို့ မရှိခိုးလဲ မသိဘူး။ ကျောင်းမှာရော ဘာလို့ ဗုဒ္ဓဘာသာ ဘုရားစာပဲ သင်ရတာလဲဟင်။”

          “ဒါကတော့ လူများစုနဲ့ လူနည်းစုကိုး။ နှင်းဖွေးက စိတ်ထဲကနေ ရှိခိုးရင် ရှိခိုးမှာပေါ့ သမီးရယ်။”

          “အင်း…သမီးသူ့ကို မေးကြည့်ရဦးမယ်။”

          “အင်း…သမီးပြောတာနဲ့ မေမေတောင် ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်လာပြီ။ ဟုတ်တော့ ဟုတ်တယ်။ ဘယ်လူမျိုးဖြစ်လို့ ဘယ်ဘာသာ ရယ်လို့ ပြောလို့ မရဘူးနော်။ ဘယ်ဘာသာ ဖြစ်လို့ ဘာအသား မစားဘူးရယ်လို့လဲ ပြောလို့ မရဘူးနော်။”        

          မေမေက ကျွန်မကို ပြောတာလား သူ့ကိုယ်သူ ပြောတာလား မသိ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီနေ့က ကျွန်မသင်ခန်းစာ တစ်ခု ရလိုက်တယ်။ တရုတ်တိုင်းလည်း ဝက်သား ကြိုက်ချင်မှ ကြိုက်မယ်။ ကုလားတိုင်းလည်း ဝက်သားမရှောင်ဘူး။ ဗမာတိုင်းလည်း ဝက်သား စားချင်မှ စားမယ်။ ဟုတ်မဟုတ် သိဖို့ကတော့ ပေါင်းကြည့်ရမှာပဲ နော်။

          ကဲ…အဲဒီလို ဆိုတော့ အမည်နာမတို့၊ တံဆိပ်တို့ ဆိုတာလောက်နဲ့ပဲ မလုံလောက်ဘူး ဆိုတာ သေချာတာပေါ့။ ကျွန်မ ဖွားဖွား ပြောသလို ဖြစ်နေတယ်။ တစ်ခါတုန်းက ကျွန်မ ကိုကိုက ကျောင်းအပြန် သူဝယ်လာတဲ့ မုန့်တစ်ထုပ်ကို ဖွားဖွား အတွက်ဆိုပြီး ပေးသွားခဲ့ပြီး အင်္ကျီသွားလဲပါတယ်။ ဖွားဖွား ခမျာ သူ့ကို ပေးသွားတဲ့ မုန့်က ဘာမုန့်လဲ ဆိုတာ မသိရှာပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မုန့်ထုပ်ကို ဖောက်ကြည့်ရမယ့် အစား အထုပ်မှာ ရေးထားတဲ့ စာတွေကို လိုက်ဖတ်ပါတယ်။ “အန္တရာယ် ဖြစ်စေမည့် ဓာတုဆေးဝါး လုံးဝမပါပါ။” “အဆင့်မြင့် နည်းပညာဖြင့် ထုပ်ပိုးထားပါသည်။” “လူမျိုးဘာသာ မရွေးစားသုံးနိုင်ပါသည်။” “အကောင်းဆုံး…ရှယ်။” “ကျန်းမာရေး အတွက် သင့်လျော်ပါသည်။” “ဆီသန့်ဖြင့် ပြုလုပ်ထားသဖြင့် စိတ်ချစွာ စားသုံးနိုင်ပါသည်။” ဖွားဖွား က မျက်စိကလည်း မှုန်လေတော့ စာတွေလိုက်ဖတ်ရင်း ချာလည်လည် နေပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကိုကို ပြန်ရောက်လာတော့ ဘွားဘွားက ပြောပါသတဲ့။

“မင်းတို့ ဟာကလဲ အေ…။ တံဆိပ်တွေ များလို့တော့ ဘာမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။ ဘာများလဲလို့။ နောက်ဆုံး အထုပ်ဖောက်ကြည့်တော့မှပဲ အာလူးကြော်မှန်း သိတော့တယ်။”

xxx

  နှင်းဆီပန်းဆိုတာ တစ်ရောင်တည်း ရှိတာမှ မဟုတ်ဘဲလေ။ အဝါ၊ အနီ၊ အဖြူ၊ ပန်းရောင် ဆိုပြီး အရောင်အသွေးစုံ ရှိတာပဲ။ နှင်းဆီပန်းတိုင်း မွှေးကြိုင် နေတယ်ရယ် မဟုတ်ပါဘူး။ ပွင့်လာရတဲ့ ရေခံမြေခံပေါ် မူတည်ပြီး မွှေးတဲ့ ပန်းလေး မွှေးကြတယ်။ သိပ်မမွှေးတဲ့ ပန်းလည်း ရှိမယ်ပေါ့။ ကျွန်မတို့ ဆရာမ စားပွဲပေါ်က ပလတ်စတစ် နှင်းဆီနီလေးဆို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ကြိမ်ခြင်းလေးထဲမှာပဲ ပွင့်ရရှာတော့ ဘယ်မွှေးနိုင်ပါ့မလဲလေ။ အဲဒီတော့ နှင်းဆီပန်းလေးတွေ အားလုံးဟာ အနီရဲရဲနဲ့ မွှေးတယ်လို့ ဘာလို့များ လှေနံဓါးထစ် မှတ်ထားကြဦးမှာလဲ။ ဒါကတော့ သဘောတူချင်လည်းတူ၊ မတူချင်လည်းနေ ဆယ်နှစ် အရွယ် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ဒဿနပေါ့။ မှန်တယ် မှားတယ် ဆိုတာကလဲ လက်ဖဝါးဖက်ကလား၊ လက်ဖမိုးဖက်ကလား ဆိုတာပေါ် မူတည်မယ် ထင်ရဲ့။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ ကြားဖူးတာပဲလေ။ မြန်မာဆိုရိုး ရှိတယ်။ ကလေးစကား၊ သူရူးစကားနဲ့ သဘင်သည် စကားက မှန်တတ်တယ် ဆိုလားလို့…။ ဒါနဲ့…ဆယ်နှစ်သမီးလေး ကျွန်မက ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာကြောင့် ကျွန်မလို့ နာမ်စားတွေ သုံးနေရသလဲလို့ တွေးနေသေး သလားဟင်။ ကျွန်မကလည်း တံဆိပ်ပတ်နဲ့ ဆယ်နှစ်သမီးမှ မဟုတ်ဘဲလေ။

မြက်နုရာမှ ပဋိပက္ခ

          ဒီဆယ်ပေ ပတ်လည် အခန်းကျဉ်းကျဉ်းတွင် ဒေါက်တာ xxx ဟူသော ငါးလက်မသာသာ ရှိသည့် ဆိုင်းဘုတ်ကို သူအကြိုက်ဆုံးဖြစ်လေသည်။ ကြည့်လိုက်လျှင် ထင်းကနဲ လင်းကနဲ နေတတ်သော ထိုဆိုင်းဘုတ်ပေါ်မှ မိမိအမည်ကိုလည်း သဘောကျနေ၏။ ကြည့်စမ်း…ဝင့်ထည်လိုက်တဲ့ နာမည်၊ ခေါ်ရတာပင် လေးလေးပင်ပင် ရှိလှသည်။ လောကကြီးမှာ ရှိသော အသိဉာဏ်အားလုံးတို့က ကိုယ့်စိတ်ထဲ ကိန်းအောင်းလာသလို အထင်မျိုးနှင့် ဒေါက်တာဖြစ်နေရသည်ကို မျောက်အုန်းသီး ရသလို ဂုဏ်ယူနေတော့၏။ ဆိုင်းဘုတ် ရကာစက ဆိုလျှင် တစ်နေ့ကို အခါနှစ်ဆယ်လောက် ဖုံသုတ်ရသည်။ နာမည်ဆိုတာ မှေးမှိန်လို့ ကောင်းတဲ့ အရာမျိုး မဟုတ်ဘူးလေ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဒေါက်တာဟု မေ့လောက်သော ပတ်ဝန်းကျင်မှာမို့ ထိုဆိုင်းဘုတ်ကို ပေးထားသည်ဆိုသည်ကိုတော့ သူထည့်မစဉ်းစားမိ။

          ယနေ့မနက်တော့ ဒေါက်တာကြီးသည် ခေါင်းတဆစ်ဆစ် ကိုက်ခဲလို့ နေသည်။ ဘေးနားက ဖြတ်သွားသူတို့ကို အခါတိုင်းမှာလို ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နှင့် နှုတ်ဆက်ရန်ပင် စိတ်မပါပေ။ အကြောင်းမှာ မနေ့ညက အိမ်နီးချင်းကလေးသည် နံရံပါးပါးတို့ကိုမှ အားမနာပါးမနာ သံကုန်ဟစ်ကာ ငိုလေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ အိမ်နီးချင်းလင်မယားမှာ လေးလအရွယ် ကလေးတစ်ယောက်ရှိသည်ဟု သိထားရ၏။ ကလေးဆိုတော့လည်း အတင်းတိတ်ခိုင်း၍ မရ။ မျက်လုံးများ ကျယ်လျက်က အိပ်ချိန်လျော့ဦးမည်ကို ကြိုသိနှင့် ပြီးလေတော့ စိတ်တိုရသေးသည်။ နာရီကြည့်တော့ မနက်နှစ်နာရီ ဆယ့်ရှစ်မိနစ်။ အိပ်ယာထဲ လူးလူးလိမ့်လိမ့် ဖြစ်နေဦးမည့် ကိုယ့်အဖြစ်ကို သနားနေမိတော့သည်။ အိပ်ဖို့ရန် စိတ်စောနေလေ ပို၍အိပ်လို့ မရလေပေ။ ဒီတော့ ဒေါက်တာကြီးသည် အိပ်ဖို့ရာ အကူအညီယူဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

          အိပ်ယာထဲမှ ခြေဖော့နင်းပြီး ဆင်းခဲ့သော် နိုးချင်လျက် လက်တို့ဖြစ်နေသော မိန်းမလည်း နိုးလေသည်။ ကလေးကလည်း ငိုလိုက်တာနော်ဟု ညီးညူလေသည်။ ပြီးလျှင်တော့ လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး မီးဖိုထဲမှ ဝိုင်ပုလင်းကို စိတ်တူသဘောတူ ဖွင့်လျက်က ဝိုင်တစ်ခွက်ဆီ မော့ချလိုက်လေသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ခပ်သုတ်သုတ်ပင် အိပ်ယာထဲ ဝင်ခွေကာ စောင်ခြုံလျက် တိတ်ဆိတ်နေကြသည်။ ခဏနေလျှင် သောက်ထားသော ဝိုင်၏ အရှိန်ကြောင့် ရှိန်းတိန်းတိန်း နွေးတေးတေး ဖြစ်လာကာ၊ မူးလာကာဖြင့် အိပ်ချင် လာတော့မည့် အချိန်ကို မြန်မြန်ရောက်ပါစေတော့ဟု စိတ်စောနေကြသည်။ အိပ်ဖို့အရေးကိုသာ စိတ်ဖိစီးနေရသေးသည်။ ဆယ်နာရီကနေ ဆယ့်နှစ်နာရီလောက် အထိ ရှည်တတ်သော နေ့ကိုရင်ဆိုင်ဖို့ အရေးအိပ်ဖို့ လိုသည် မဟုတ်လား။ မနက်ကျလျှင် အစည်းအဝေးကလည်း ရှိသေးသည်။ ဒီလိုနှင့် ဝိုင်၏ တန်ခိုးပြလာချိန်တွင်တော့ ဆိတ်ငြိမ်မှုငါးနာရီခန့် ရလေသည်။

ငါးနာရီအဆုံးတွင် ကျယ်လောင်၍ မုန်းတီးဖွယ်ကောင်းသော နှိုးစက်မြည်သံသည် တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို ဖြိုဖျက်လေ၏။ ကျိန်းစပ်သော မျက်စိများနှင့် ကားကိုယ်စီမောင်းကာ အိမ်မှထွက်လာခဲ့ချိန်တွင်တော့ မနက်ခုနစ်နာရီ ရှိနေလေပြီ။ မနက်ယနေ့ အစည်းအဝေးကိုတော့ တက်ဖြစ်အောင် တက်ရမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက် ခိုင်ခိုင်မာမာ ချထား၏။ အကြောင်းမှာ ယနေ့အစည်းအဝေးမှာ ကော်ဖီကောင်းကောင်းနှင့် မနက်စာ ပူပူနွေးနွေးကို တည်ခင်းဧည့်ခံမည် ဟူသော သတင်းကို ကြိုတင်ပြီး ရထားသောကြောင့်တည်း။ ထို့ကြောင့်ပင် ယနေ့ မနက်စောစော ကတည်းက အစည်းအဝေးခန်းမှာ ရှေ့ဆုံးမှပင် နေရာယူခဲ့သည်။ အစည်းအဝေးစတော့ ဒေါက်တာကြီးသည် လွတ်လပ်စွာ ပြောဆိုတွေးခေါ် နိုင်ပါသည်ဟူသော စာတမ်းကြီးကို လက်မှာ ကိုင်၍ ယပ်ခတ်ရင်းက  အထက်ကပြောသည်များကို ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်နှင့် နားထောင်လေသည်။

ဒီနေ့ လူများလို့ ထင်ပါရဲ့၊ အခန်းက နည်းနည်း လှောင်နေသည်။ အားလုံးက ကော်ဖီကို တစိမ့်စိမ့်သောက်လျက်က မနက်စာကို တစိမ့်စိမ့် စားလျက်ရှိကြသည်။ ပြောရေးဆိုခွင့် ရှိသူတစ်ယောက် ပြောသည့်ဆိုသည့် အရာကို သံယောင်လိုက်ကာ ပြောကြသူလည်း ရှိ၏။ ဘယ်အချိန်ကနေ စသည်မသိ၊ စိတ်ထဲရှိသည့် မကျေနပ်စရာများကို အစည်းအဝေးမှာ ကျဲကနဲ ချလိုက်သူလည်း ရှိ၏။ ပြောသမျှကို ဘုတော၊ မေးခွန်းများမေးကာ ပြောသူကို ချောက်ကျစေသူလည်း ရှိ၏။ မနက်စာ စားပြီးသည်နောက်မှတော့ အသံတိတ်၍ ဆိတ်ဆိတ်နေကာ ကော်ဖီသောက်ရင်း ဘေးထွက်ထိုင်နေသူကတော့ များပါ၏။ ဇာတ်လိုက်ကျော် ဒေါက်တာကြီးကတော့…

          “ကောင်းပါတယ်။ ကောင်းပါတယ်။”

          ဒါကတော့ သူ၏ လက်သုံးစကား ဖြစ်လေသည်။ အစစ အရာရာကို ဒီစကားနဲ့ ဖြေရှင်းလိုက်ရသည်မှာ လွယ်လေ၏။ ဒီမိုကရစ်တစ် အဖွဲ့အစည်း တစ်ခု၏ လက်အောက်မှာ ထိုစကားသည် နေသားကျကာ ဝပ်ပြားသေသပ်လျက် ရှိလေသည်။ တကယ်တော့လည်း အာဏာရှင် စနစ်အောက်မှာ ကြီးပြင်းခဲ့ရသော ကလေး တစ်ဦး ဖြစ်လေတော့ ဇာတ်လိုက်ကျော် ဒေါက်တာကြီးသည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် လွတ်လပ်စွာ ပြောဆိုခွင့်၊ လွတ်လပ်စွာ ရေးသားခွင့်နှင့် လွတ်လပ်စွာ တွေးခေါ်ခွင့် ဟူသော အခွင့်အရေးများကို ကြေငြာမောင်းခတ်လျက် လက်တွေ့လည်း အကောင်အထည်ဖော်သော အမေရိကန်နိုင်ငံတွင်မှ အသိပညာရှင်၊ အတတ်ပညာရှင် ဖြစ်လာရသည်ကို ဂုဏ်ယူမဆုံး ဖြစ်နေလေတော့၏။

ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုစာမျှ နာမည်ကြီး တက္ကသိုလ်များတွင် ပညာဆည်းပူးပြီးနောက် ကျွန်တော်တို့၏ ဇာတ်လိုက်ကျော်ကြီးသည် အမေရိကန်တို့၏ အိပ်မက်ကို မက်နိုင်ပြီဟု တစ်ယောက်တည်း လက်ခမောင်းခတ်ခဲ့သည်။ ဒီနိုင်ငံ၏ စည်းမျဉ်း၊စည်းကမ်းများကိုလည်း နားလည်ခဲ့ပြီ။ ဒီစည်းများအတိုင်း ကစားနိုင်လျှင် သူသည်လည်း တစ်နေ့မှာ ထိပ်ဆုံးတစ်နေရာ ရရမည်ဟူသော မျှော်လင့်ချက်ကို မြဲမြဲဆုပ်ကိုင်ထားလေသည်။ စည်းချိုးနေသည့်လူများ အညွန့်တလူလူ ဖြစ်တတ်သည့် အစဉ်အလာမှာ သူ၏ အတိတ်မှာသာ ဝေေ၀ဝါးဝါးကျန်ခဲ့ပြီဟု တုံးအစွာ ယုံကြည်လျက်ရှိ၏။  ပညာရှိလျှင် ဘယ်နေရာ မဆို လူရာဝင်တယ်ဆိုသည့် ဆုံးမစကားသည် ဒေါက်တာကြီး၏ စိတ်ထဲတွင် သံမှိုနှက်သလို စွဲလျက်ရှိပေပြီ။ သို့ပေမယ့် ထိုပညာများကြောင့် ဦးနှောက်ဖောက်စား ခံရသည့် အကြောင်းကိုတော့ သူလေ့လာခဲ့သော စာပေကျမ်းဂန်များတွင် မဖတ်ခဲ့ရသည်မို့ ဒေါက်တာကြီးတစ်ယောက် မသိရှာပေ။

အစည်းအဝေး ခန်းမအလယ်တည့်တည့်မှ အရင်းရှင်ဟူသော အရိပ်၏ မျက်စောင်းဒဏ်ကိုတော့ ဒေါက်တာကြီးနှင့် အပေါင်းအပါအားလုံးတို့ ကောင်းကောင်းခံရလေသည်။ ထိုအရိပ်မည်းမည်းက ခါးထောက်ကာ၊ စီးမိုးကာ ကြည့်နေသည်ကိုတော့ နေသားကျနေသဖြင့် ရှိလို့ရှိမှန်းပင် မသိတော့ချေ။ အခန်းလယ်က ဆင်ကိုမှ မမြင်နိုင်သူတည်း။ အဖြစ်က မျက်မမြင် ပုဏ္ဍား ခြောက်ယောက်ထက်ပင် ဆိုးတော့သည်။ ထောက်ပံ့ကြေးငွေ၊ ချီးမြှင့်ငွေ၊ ဘယ်လိုပင် ဆိုစေတော့ နိဂုံးချုပ်လေတော့ ပိုက်ဆံသည်သာ အားလုံး၏ တူညီသော ပန်းတိုင် ဖြစ်နေလေတော့သည်။ ပိုက်ဆံ၊ ပိုက်ဆံ၊ ပိုက်ဆံ…ဟူသော စကားကို လှလှပပနှင့် ပညာရှိတို့က ပညာရှိဆန်ဆန် တင်ပြကြလေသည်။ အသိပညာအတွက်၊ အတတ်ပညာအတွက်ဟူသော ခေါင်းစဉ်အောက်က ပြူထွက်လာတတ်သော အတ္တများသည် တခါတရံ ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရအောင် ရှိလေ၏။ ဒီအတွက်ကြောင့် အရင်းရှင်စနစ်သည် အသိပညာဟူသော ပဝါပါးပါးကို လွှမ်းခြုံ၏။ အတတ်ပညာဟူသော မတော့်တတော့် အင်္ကျ ီကို မရမက ဝတ်ဆင်လေ၏။

          ထိုပဝါပါး၊ အင်္ကျ ီပါးနှင့် မခို့တရို့ အရင်းရှင်စနစ်အောက်တွင် ဒေါက်တာကြီးနှင့် မျက်နှာဖြူ၊ မျက်နှာမည်း၊ မျက်နှာညို၊ မျက်နှာဝါ အပေါင်းအပါ ဒေါက်တာတို့သည် မျက်နှာကို အောက်ချကာ၊ လူသားအကျိုးကို မနိုင့်တနိုင် သယ်ပိုးကာသာဖြင့် ခေတ်သစ် ငွေဝယ်ကျွန်များ သဖွယ် တကုပ်ကုပ် အလုပ်ကြိုးစားကြလေသည်။ အခန်းလယ်က ဆင်ကိုတွန်းဖယ်ပြီးလျှင်ဖြင့် မည်သူကမျှ အသိအမှတ် မပြုလေသော်လည်း နှမ်းတစ်မှုန်တစ်ရွေး မဖန်တီးရသေးလျှင်…နေခွင့်ဟူသော တုတ်ဖြင့် ခြိမ်းခြောက်လား ခြောက်ရဲ့။ တက်လမ်းဟူသော ဓားကို မိုးလား မိုးရဲ့။ ကိစ္စလေးတစ်ခုလောက် ချွတ်ချော်တိမ်းစောင်းသွားခဲ့လျှင် အပြစ်ကို ပုံချရန် အတွက် ခေါင်းတစ်လုံးကို အလွယ်တကူ ရှာနေကြသော ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဒေါက်တာကြီးသည် နေသားကျလျက်ရှိ၏။ သို့ပေမယ့်လည်း ထိုကဲ့သို့ ခေါင်းလေးတွေကို ထိုးပေးနိုင်ဖို့ကိုပဲ အလုအယက် နေရာဝင်ယူရသည် မဟုတ်လား။ သို့နှင့်ပင် ဒေါက်တာကြီးနှင့် အပေါင်းအပါတို့သည် အိပ်ရေးပျက်လျက်က အစည်းအဝေးတွင် တိုက်သော ကော်ဖီကောင်းကောင်း ခါးခါးကိုပဲ ဖိသောက်ရင်း ပိုနေမြဲကျားနေမြဲ အနေအထားကို မပျက်စီးအောင် ကြိုးတန်း လမ်းလျှောက် ကာသာ နေကြလေတော့သည်။ (ထို့ကြောင့်ပင် အစည်းအဝေးများတွင် ကော်ဖီကောင်းကောင်း တိုက်သည် ထင်ပါရဲ့။)

          သု့ိနှင့်ပင် ဒေါက်တာကြီးသည် တစ်ခါတစ်ရံ သူ့မိန်းမကိုလည်းသူ မမှတ်မိသလောက် ဖြစ်ချင်လာသည်။ သို့ပေမယ့် နှစ်ဆယ့်တစ်ရာစုကြီးက တိုးတက်လေတော့ အိုင်ဖုန်း၏ အကူအညီဖြင့် မိန်းမဘယ်လိုပုံလဲဆိုသည်ကို အချိန်မရွေး ထုတ်ကြည့်နိုင်လေသည်။ မိန်းမကလည်း အိုင်ပက်၊ အိုင်ဝက် စသည့် ကိရိယာမျိုးစုံဖြင့် ဒေါက်တာကြီးကို လှမ်း၍ ဆက်သွယ်နိုင်လေသည်။ စက်ပစ္စည်းအစုံအလင်နှင့် နှစ်ဆယ့်တစ်ရာစု၏ အရင်းရှင် ယန္တရားအောက်မှ စက်ရုပ်လင်မယားသာတည်း။ ဒီညတော့ မအားသေးဘူးမောင်ရေ…ပြန်တာ နောက်ကျမယ်နော် ဟူသောစကားကို အရုပ်မြင် အသံကြား စနစ်ဖြင့်လည်း ပြောနိုင်သည်။ အားသော တစ်နာရီလောက်လေးတွင် နေ့လည်စာစားရန်လည်း text ပို့ကာ ချိန်းနိုင်သည်။ (text နှင့်အတူ အသည်းလေးတွေ နှလုံးလေးတွေလည်း အပိုဆာဒါး ပါသေးသည်ပေ့ါ။) မိန်းမက ခုရိုက် ခုပို့ လုပ်လာသော ဓာတ်ပုံများကိုလည်း ချက်ချင်းပင် ကြည့်နိုင်သည်။ လူလစ်လျှင်ဖြင့် ဖန်သားပြင်ကိုတောင် ခိုးနမ်းနိုင်သေး၏။ အဲဒီတော့ ဘာများလိုသေးသနည်း။ အော်… နည်းပညာတိုးတက်မှုများ… အံသြဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ငါတို့လို ပညာတတ်တွေကြောင့်ဟု ဂုဏ်ယူမဆုံး ရှိတော့သည်။

          နည်းပညာကို ဂုဏ်ယူမဆုံး ရှိဆဲမှာပင် ဒေါက်တာကြီး၏ ဉာဏ်ဖုံးက ထမြည်လေသည်။

          “ဟယ်လို…။ ခုပြောနေတာ ဒေါက်တာxx ပါ။”

          “သား…အဖေပါ။”

          မိသားစုအကြောင်း၊ ရာသီဥတုအကြောင်း စသည်ဖြင့် ပြောပြီးလျှင် သား၏ အောင်မြင်မှုကို ရိုးသားစွာ ဂုဏ်ယူနေတတ်သော အဖေသည် ခါတိုင်းလိုပင် သားလုပ်နေသော အရာများကို အထင်တကြီး မေးမြန်းနေ၏။ အဖေ့အတွက်တော့ သားလုပ်နေသော အရာများသည် ကြီးကျယ်ခမ်းနားကာ ထူးခြားနေတော့သည်။

          “ဒါနဲ့ မင်းက အခုဘာတွေ သုတေသနလုပ်နေတာလဲ။”

          “ကင်ဆာ ကြီးထွားမှု အကြောင်းလေ။ ကင်ဆာကို ဘယ်လို ကာကွယ်ရမလဲ။ ကင်ဆာကို ဘယ်လိုနှေးအောင် လုပ်ရမလဲ ဆိုတဲ့ အကြောင်း။ ကျွန်တော်တို့ အခုလုပ်နေတဲ့ သုတေသနက အောင်မြင်လို့ ရှိရင် နာမည်ကြီး ဆေးကုမ္ပဏီတစ်ခုက နည်းပညာအတွက် ငွေပံ့ပိုးပေးမယ်လို့ ကမ်းလှမ်းထားတယ် အဖေရ။ ကျွန်တော့်က အဲဒီအဖွဲ့ထဲမှာ ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ လုပ်တာ အခုဆိုရင်…xxxx…။”

          ဒေါက်တာကြီးက အားရပါးရ ဂုဏ်ယူစွာဖြင့် အဖေ့ကို ပြောပြလေသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့အဖေပြောသော စကားကြောင့် ကြီးမားသော စကားလုံးတို့သည် လည်ချောင်းတွင် အားလုံးနင်ကုန်လေ၏။

          “အေး ကောင်းတယ်ကွ။ အဲဒါပြီးလို့ရှိရင် မင်းတို့ တီဘီရောဂါတို့၊ ငှက်ဖျားရောဂါတို့ အကြောင်း သုတေသနလုပ်ဦးကွာ။ ကင်ဆာဆိုတာက သူဌေးနိုင်ငံက ရောဂါကွ။”

          “ပိုက်ဆံ….အဖေ… ပိုက်ဆံ…”

          ဒေါက်တာကြီး ပြောသောစကားတို့ လမ်းခုလတ်မှာပင် ပျောက်ကုန်၏။

          “ဘာပိုက်ဆံ တုန်းကွ။ မင်းနေတဲ့ နိုင်ငံက ဒီလောက်တိုးတက်နေတဲ့ နိုင်ငံကို။ ကဲ…လိုင်းကလည်း သိပ်မကောင်းဘူးကွာ။ ချလိုက်တော့မယ်။”

           အမြတ်မရှိလျှင် ဦးစားပေးနောက်ဆုံးဆင့် ထားခံရသော အရင်းရှင် နိုင်ငံလုပ် ဆီဘူးလေးများသည်  ဒေါက်တာကြီး၏ နက်မှောင် ပြောင်လက်သော စားပွဲခုံပေါ်တွင် အစီအရီရှိနေကြသည်။ ရေကြည်ရာ မြက်နုရာ ရှာရင်းမှ ကောက်ရိုးများကိုချည်း ဝါးရလွန်း၍ တိုနေသောအံကို ကြိတ်လျက်က ဒေါက်တာကြီးသည် ကော်ဖီခါးခါးတစ်ငုံကို ကျိုက်ချလိုက်လေတော့သည်။

ေခါင္းစဥ္မဲ့

အစ္မသက္ေ၀... ဘာေရးရမွန္း မသိလုိ႔ နားေထာင္ေနတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ စာလုပ္၍ ေရးလုိက္ပါသည္။ အစ္မေၾကာင့္ စာတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္သြားတာ ေက်းဇူးပါ။ 
 

ညိဳမဲေနေသာ တိမ္တုိက္အခ်ဳိ႕ကုိ ဆုပ္ကုိင္လုိက္ခ်ိန္မွာ သူ႔လက္ထဲတြင္ မာေက်ာေသာ အေတြ႔ကုိ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ခံစားလုိက္ရသည္။ ထိတ္လန္႔အံ့ၾသစြာျဖင့္ပင္ လႊတ္ခ်လုိက္မည္ ႀကံေတာ့ အလြယ္တကူပင္ ေမွ်ာပါသြားၾကျပန္သည္။ ရွိေစေတာ့။ သူနားလည္ဖုိ႔ မႀကဳိးစားမိ။ ေလအတုိက္မွာ ပင္လယ္၏ ရနံ႔ကုိ ရေလသည္။ ဒီလုိဆုိ သူပင္လယ္ ကမ္းစပ္နားကုိ ေရာက္ေနေပါ့ဟု ရင္ခုန္လ်က္က ပင္လယ္သံကုိ နားစြံ႔ မိသည္။ ………။ အားလုံးက ၿငိမ္သက္လ်က္…..။ ထပ္မံ၍ ၿငိမ္သက္ေသာ အသံကုိ နားစြင့္ျပန္၏။ ……..။ ဒါျဖင့္လွ်င္ ပင္လယ္မရွိဘူးလား။ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားျပန္သည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ျမင္ကြင္းထဲကုိ ၀င္လာေသာ လႈုိင္းတံပုိးတုိ႔ကုိ ျမင္ေတာ့ သူဘာကုိ ယုံရမည္နည္း။ သူ႔ အၾကားအာ႐ုံကုိလား၊ အျမင္အာ႐ုံကုိလား၊ သုိ႔မဟုတ္ အနံ႔အာ႐ံုကိုလား။ ဒါမွမဟုတ္ သည္အာ႐ုံအားလုံးတုိ႔ စုစည္းရာ ဦးေႏွာက္ကိုလား။ ရယ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား။ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ယုံမည္ ဆုိလွ်င္ေတာင္မွ ခြဲျခားၿပီး ယုံေနရေသးသည္။ ဟင့္အင္း…ဒီထက္ပုိၿပီး ရယ္စရာ ေကာင္းတာက သူၾကားဖူးတဲ့ စကားပုံ တစ္ခုေလ။ ကုိယ္ကက်ဴး ကုိယ့္ဒူးေတာင္ မယုံရတဲ့။

ကစင့္ကလ်ားေတြထဲမွာ ေရရာမႈ တစ္ခုခုကို ရွာမိသည္။ စနစ္တက်တည္ရွိေနတဲ့ စၾကာ၀ဠာႀကီးဟာ ကစင့္ကလ်ား ေပါက္ကြဲမႈေတြက အေျခခံသတဲ့။ ဟုတ္ပါ့မလား။ ဟုတ္လွ်င္ေတာ့ ဖရုိဖရဲေတြ ၾကားထဲ မဲျပာေရာင္ ပုဆုိးတစ္ထည္ကုိ ရွာလုိ႔ ေတြ႔ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ပုဆိုးတစ္ထည္ကုိ ရွာမေတြ႔ခင္မွာေတာ့ ႐ႈပ္ပြေနေသာ သူ႔အခန္းကုိ ရွင္းရဦးမည္။ ေနပါဦး…။ ဘယ့္ႏွယ့္ပါလိမ့္။ ဖ႐ုိဖရဲၾကားထဲ ပုဆုိးတစ္ထည္ ရွာေတြ႔မည္ မဟုတ္လား။ ဒါဆုိ ရွင္းေနလွ်င္ မေတြ႔ဘဲ ေနမည္ေပါ့။ ေခါင္းကုိ ခါယမ္းလုိက္သည္။ ရႈပ္ေထြးေနေသာ အေတြးမ်ားၾကားထဲ ၾကည္လင္မႈတစ္ခုကုိ ရွာေတြ႔မည္ဟု သူယူဆသည္။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလွစြာပါပဲ မေရွးမေႏွာင္းက သူၾကည့္ေနေသာ ညဳိမဲေသာ တိမ္တုိက္တုိ႔သည္ မဲျပာပုဆုိး တစ္ထည္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ေတြ႔ရေလ၏။ သူ႔ကုိယ္ေပၚက ၀တ္လ်က္သား ေတာက္ပေသာ ပုဆုိးကုိ မဲျပာပုဆုိးနွင့္ လဲလွယ္၍ ၀တ္ဆင္လုိက္သည္။ နတ္၀တ္ပုဆုိး တိမ္မီးခုိးဟု မွတ္ခ်က္ခ်မည့္သူ မရွိ။ သူ႔နံေဘးမွာ မည္သူမွ ရွိမေနေသာေၾကာင့္တည္း။

ဒါေတာ့ အိပ္မက္ပင္ ျဖစ္ရမည္ဟု သူတထစ္ခ် ယူဆလုိက္ခ်ိန္မွာ သူ႔လက္တြင္ ျခင္တစ္ေကာင္ စစ္ကနဲ လာ၍ကုိက္ေလသည္။ ဒါဆုိ….အိပ္မက္ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အိပ္ယာေဘးတြင္ ဘယ္ေသာအခါမွ် ျမည္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေသာ ႏႈိးစက္တစ္လုံး ရွိေနသည္။ ထိတ္လန္႔ေသာ ေဒါသျဖင့္ နာရီကို နံရံဆီသုိ႔ ေပါက္ခြဲပစ္လုိက္ခ်ိန္မွာ လက္တံမ်ား အရည္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ မ်က္ရည္စက္ေတြ မ်ားလားကြယ္။

သံသရာသည္ မဆုံးႏုိင္ေသာ ခ်ည္ငင္ေထြး ျဖစ္သည္။ သူသည္ ခ်ည္ေလးတစ္စကုိ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ပုိးမွ်င္ေလး တစ္မွ်င္မွ်သာ။ သ႑ာန္တူေသာ ပုိးမွ်င္ေလးေတြမ်ားစြာ…။ သ႑ာန္တူေသာ အစိတ္အပုိင္းေလးမ်ားမွ သ႑ာန္တူ အစိတ္အပုိင္းႀကီး တစ္ခုျဖစ္လာသတဲ့။ ထုိ႔ေနာက္ေတာ့…ထပ္၍ ထပ္၍ ထပ္၍…..။ ကစင့္ကလ်ား သီအုိရီက သူ႔ကုိ တရားေဟာေလသည္။

သူသံသရာက လန္႔ႏႈိးေတာ့ အိပ္မက္ဆက္မက္ေလသည္။ အိပ္မက္သည္ သံသရာလည္လ်က္။ သံသရာသည္ အိပ္မက္မက္လ်က္…။ ခုေတာ့ သူနားလည္ခဲ့ေလၿပီ။

(ေအာက္ပါ သီခ်င္းကုိ ခံစား၍ ေရးပါသည္။ သီခ်င္း၏ ဆုိလိုရင္းႏွင့္ ေသြဖယ္ေနခဲ့ေသာ္ ပုံရိပ္၏ နားမလည္မႈသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။)

အျပာေရာင္ ျမက္ခင္းနဲ႔ အစိမ္းေရာင္ ေကာင္းကင္ၾကားက ကၽြန္ေတာ္

အိပ္မက္ျမဴကုိ ၾကားျဖတ္ၿပီး စာတစ္ပုဒ္ တင္လုိက္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေဒးေတာင္ ေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီတဲ့။ ကုိယ္ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကုိ အကန္႔အသတ္ မရွိ ေျပာျပခြင့္ေပးတဲ့ ၾကားခံနယ္တစ္ခုကုိ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

        

        မ်ဥ္းဆုိတာ ေျဖာင့္ရမယ္လုိ႔ အမ်ားက သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေကာက္ေနတဲ့ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္း ျဖစ္ရတာ မလြယ္လွပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေကာက္မွန္းမသိ ေျဖာင့္မွန္းမသိရင္းနဲ႔ပဲ ကုိယ္ဟာ ဆြဲဆန္႔ခံလုိက္ရတဲ့ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္း ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

xxx

မနက္မိုးလင္းရင္ ျပတင္းေပါက္ကေန ငွက္ကေလးေတြ ေအာ္သံၾကားရတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္။ ေနေရာင္ေလးေတြ သစ္ရြက္ၾကားက ၀င္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ယာခင္း ျဖဴျဖဴေလးေပၚမွာ ကေနၾကတာကုိေလး ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္။ ေနေရာင္ကုိ ၾကည့္ရင္း ငွက္ကေလးေတြကုိ နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္တယ္။ ဟုိးအေ၀းမွာ ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ တိမ္ျပာျပာ ေနာက္ခံမွာ အစိမ္းႏုေရာင္ သစ္ရြက္ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာေလး အုပ္လုိက္ ယိမ္းကေနၾကတာကုိလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ၾကည့္ေနခ်င္ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ရွစ္နာရီထုိးၿပီ ဆုိတာနဲ႔ပဲ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လာႏႈိးေတာ့တာပဲ။

“သားေရ…ထေတာ့ မနက္စာစားဖုိ႔ အသင့္ျဖစ္ၿပီ။”

လုပ္ေနက်အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာသစ္ သြားတုိက္မယ္။ ၿပီးရင္ ေမေမ ျပင္ေပးထားတဲ့ ၾကက္ဥျပဳတ္တစ္လုံးနဲ႔ ႏြားႏုိ႔တစ္ခြက္ကုိ ႏွာေခါင္းပိတ္ၿပီး စားမယ္။ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အရပ္ရွည္ၿပီး ထြားထြားက်ဳိင္းက်ဳိင္းႀကီး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္မႀကဳိက္တဲ့ ၾကက္ဥျပဳတ္နဲ႔ ႏြားႏုိ႔ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ ပဲျပဳတ္နဲ႔ ထမင္းေၾကာ္တုိ႔၊ အေၾကာ္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကုိ စားရပါတယ္။ မနက္စာစားၿပီးရင္ေတာ့ ေမေမက စာသင္ဖုိ႔ ေစာင့္ေနၿပီးသား။ သခ်ၤာ၊ သိပၸံနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ တစ္ခုခုကုိ ကၽြန္ေတာ္ အလွည့္က် သင္ရတယ္။ အဂၤလိပ္ ကဗ်ာေလးေတြ ဆုိရရင္၊ ပုံျပင္ေလးေတြ ဖတ္ရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႀကဳိက္တယ္။ သခ်ၤာသင္ရရင္ စိတ္ညစ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ ေမေမ့ကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာရဲဘူး။ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စနစ္တက် ႀကီးျပင္းေစခ်င္တယ္ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ အတန္းထဲမွာ ပထမရလုိ႔ ေမေမေပ်ာ္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္တာေပ့ါ။ ႏွစ္တန္းတုံးက ေအာင္စာရင္း သြားၾကည့္တဲ့ ေန႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနတယ္။

“ေမေမ့သားႀကီး ညီညီက သိပ္ေတာ္တာပဲ။”

ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကုိ ထိပ္ဆုံးမွာ ေတြ႔ေတာ့ ၿပဳံးၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖက္ထားတဲ့ ေမေမ့မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က ေမေမ့ကုိ ေပ်ာ္ေစတယ္ ဆုိတဲ့ အရသာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးတာပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္စာေတြ က်က္တယ္။ သခ်ၤာေတြ တြက္တယ္။ အတန္းတုိင္းမွာ တစ္ကေန တစ္ဆယ္ထက္ မက်ေစရဘူး။ ဆရာဆရာမေတြ အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေန႔ေတြဟာ စနစ္တက် အခ်ိန္အပုိင္းအျခားမ်ားနဲ႔ ျပည့္လုိ႔ေနတယ္။ ဘီရုိတစ္လုံးက အကန္႔ေလးေတြကုိ ဆြဲထုတ္ဆြဲသြင္းသလုိ ကၽြန္ေတာ့္ေန႔ေတြဟာလည္း အကန္႔အပုိင္းအျခားမ်ားနဲ႔ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထုတ္ခ်ည္သြင္းခ်ည္ပါပဲ။

အဲဒီအပိုင္းအျခားေတြထဲကမွ ပန္းခ်ီဆြဲရတဲ့ အခ်ိန္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ႀကဳိက္တယ္။ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပန္းခ်ီဆြဲလည္း သင္ေစျပန္တယ္ မဟုတ္လား။ အေရာင္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တတ္တယ္။ စကားေျပာသလုိပဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာတဲ့ အရာေတြကုိ စကၠဴျဖဴျဖဴေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ဆဲြလုိက္တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကူးထဲမွာ ေပၚလာတဲ့ မျမင္ဖူးရေသးတဲ့ အရာေတြကုိ စမ္းၾကည့္လုိ႔ ရတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေကာင္းကင္ဟာ စိမ္းခ်င္စိမ္းၿပီး၊ ျမက္ခင္းေတြဟာ ျပာခ်င္ျပာေနတတ္မယ္။ ေဇာက္ထိုးျဖစ္ေနမယ့္ ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္လုိေနမလဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ခ်င္လုိ႔။ တခါတေလလည္း အ၀ါေရာင္၊ အနီေရာင္၊ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လည္း သက္တန္႔ေရာင္ ေကာင္းကင္ႀကီး။ အဲဒါဆုိ ေကာင္းကင္ႀကီး တစ္ခုလုံး သက္တန္႔ႀကီး တစ္စင္းနဲ႔ ျပည့္လုိ႔ ေနမယ္။ ဘယ္ေလာက္ လွလုိက္မလဲ။ ဒါေပမယ့္ ေမေမက ေျပာေလ့ရွိတယ္။ သား…ေကာင္းကင္ဆုိတာ အျပာေရာင္ေလ။ ျမက္ခင္းဆုိတာ အစိမ္းေရာင္ ျဖစ္ရမွာေပါ့ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ မုိးေပၚက ျပန္က်လာခဲ့တယ္။

xxx

ေက်ာင္းတက္ရတာကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ ႀကဳိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေငးေနတတ္တာ မ်ားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတာ့ သိပ္မမ်ားလွဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္က ျဖဴေဖြးတဲ့။ သူကပုံေျပာေကာင္းေတာ့ သူ႔ပုံျပင္ေတြနားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တျခားကမာၻကုိ ေရာက္ေရာက္သြားတတ္တယ္။ တိမ္ေတြေပၚ၊ သစ္ရြက္ေတြေပၚ၊ ၾကယ္တာရာေတြၾကား။ ၿပီးေတာ့ မရွိေသးတဲ့ အေရာင္ေတြနဲ႔ ေလာက။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ စကားမ်ားလုိ႔ ဆုိၿပီး မၾကာခဏ အဆူခံရတတ္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သိပ္ၿပီး စကားမေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ စကားမေျပာရေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အတန္းေဖာ္ေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ေတြးေနတတ္တာပဲ။ စုစုဆုိတဲ့ ပါးေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔ ေကာင္မေလးက စကားနည္းေပမယ့္ သတိၱရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းထဲကို ေခြးတစ္ေကာင္ မ်က္စိလည္ လမး္မွားၿပီး ေရာက္လာတုန္းက ေအာင္လင္းဆိုတဲ့ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေကာင္ေလးက ခုံေပၚတက္ေျပးတာ တစ္တန္းလုံးက ၀ုိင္းရယ္ၾကေရာ။ ဒါေပမယ့္ စုစုက မရယ္ဘဲ ေပတံနဲ႔ ေကာက္ေပါက္ၿပီး အဲဒီေခြးကုိ ေမာင္းထုတ္ပစ္လုိက္တယ္။ သူ႔လိုကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစားမိဘူး။ ၿပီးေတာ့ နင္သိပ္ေတာ္တာပဲလုိ႔ေတာ့ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သြားေျပာျဖစ္ေသးတယ္။

မင္းမင္းဆုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွစ္ခုံေက်ာ္က ေကာင္ေလးကေတာ့ အတန္းေခါင္းေဆာင္။  ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းပုိင္ဆရာက သူ႔ကုိ စကားမ်ားတဲ့ ကေလးေတြ နာမည္မွတ္ခုိင္းတတ္တယ္။ ဆရာ မရွိရင္ သူကေရွ႕ထြက္ၿပီး တိတ္တိတ္ေနၾကပါ ဆုိၿပီး ခဏခဏ သတိေပးရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္တန္းလုံးအတြက္ စာေခၚေပးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ေပးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္တယ္။ အဲဒီလုိ ေျပာမိလုိ႔ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာင္ထူးဆုိတဲ့ သီခ်င္း အဆုိေကာင္းတဲ့ အတန္းေဖာ္တစ္ေယာက္လည္း ရွိေသးတယ္။ မနက္တုိင္း ကမာၻမေၾက သီခ်င္းဆုိရတဲ့ အခါမွာ သူကအသံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔ အားရပါးရ ဆုိတတ္တယ္။ သီခ်င္းဆုိခ်ိန္မွာ သူ႔ကုိ ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္စရာ။ စာေရးေနရင္းလည္း သီခ်င္းဆုိဆိုေနတတ္လုိ႔ တခါတေလ မင္းမင္းရဲ႕ စာရင္းထဲမွာ ထိပ္ဆုံးက ပါတတ္တယ္။

စည္သူဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လုိပဲ ပန္းခ်ီဆြဲရတာ ေပ်ာ္တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းမွာ ပန္းခ်ီခ်ိန္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးက လာတစ္ခ်က္ မလာတစ္ခ်က္ပဲ။ တခါတေလ ပန္းခ်ီဆရာ ဦးေသာင္း မလာရင္ အတန္းထဲကလူ အေတာ္မ်ားမ်ားက ပထ၀ီ၊ သမုိင္း စသည္ျဖင့္ ထုတ္ၿပီး က်က္ေနၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စည္သူကေတာ့ ခဲတံေလးတျပင္ျပင္နဲ႔ အျပင္ကုိ ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ၾကည့္ၾကေသးတယ္။ မလာေတာ့ဘူး ေသခ်ာေတာ့မွ စာအုပ္ထဲမွာ ကုိယ္ဆြဲခ်င္တာ ဆြဲေနေတာ့တာပဲ။ စည္သူဆြဲတတ္တာကေတာ့ သေဘၤာေတြ၊ ကားေတြ။ သူႀကဳိက္တဲ့ ကာတြန္းကားထဲက သူရဲေကာင္းေတြ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လာျပရင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေရာင္ေတြ ထည့္ဖုိ႔ကုိ ပုိစိတ္၀င္စားေနတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းမွာ ဆြဲတတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ေက်ာင္းလယ္က ဥယ်ာဥ္ႀကီးပါ။

မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီနားမွာ ခဏခဏ သြားေငးတတ္တယ္။ စံပယ္ခ်ဳံေလးေတြ ဆုိရင္ အစိမ္းေရာင္ေပၚမွာ အျဖဴေလးေတြ ထပ္လုိ႔။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္း၀တ္စုံကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ရျပန္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ စံပယ္ခ်ဳံေလးေတြ ဆုိရင္ သစ္ပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြဟာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ အရိပ္ေပးထားၿပီး မုိးေတြေလေတြ က်ၿပီ ဆုိရင္ စံပယ္ခ်ဳံေလးေတြကုိ မုိးေရစက္ေတြရဲ႕ အရွိန္ဟုန္ ျပင္းျပင္းကေန အကာအကြယ္ေပးထားတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ အနီ၊ အ၀ါ၊ ခရမ္းေရာင္ စတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတန္းထဲက လူတစ္ေယာက္စီရဲ႕ နာမည္ေတြ တိတ္တိတ္ ေပးထားလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးထဲမွာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္စီကုိ နာမည္ေခၚၿပီး စကားေျပာတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လား….ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အျဖဴေရာင္ပန္းပြင့္ေလး တစ္ပြင့္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အႀကဳိက္ဆုံး အေရာင္က အျဖဴေရာင္မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အလုိလုိက္ပစ္လုိက္တာပဲ။

အဲ…ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ ျမန္မာစာ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ေက်ာင္း ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာစီစာကုံး ေရးခုိင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ခုနက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာ မွန္သမွ် ေရးပါတယ္။ ေရးၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္လုိ႔။ ေက်ာင္းဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးထဲက ပုံရိပ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စာစီစာကုံးေတြ ျပန္ေ၀တဲ့ ေန႔မွာဗ်ာ…။ ဆရာမက ေျပာတယ္။ အခု စာစီစာကုံးတစ္ပုဒ္ကုိ သူဖတ္ျပပါမယ္ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဒီစာစီစာကုံးမွာ ဘာမွားေနလဲ တစ္တန္းလုံး ၀ုိင္းရွာၾကရေအာင္တဲ့။ ဆရာမ စဖတ္ဖတ္ျခင္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာေတြ တရွိန္ရွိန္နဲ႔ ပူလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမကုိ မၾကည့္ရဲဘဲ ခုံကုိသာ ငုံ႔ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေရးလုိက္တဲ့ စာေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲကုိ ကန္႔လန္႔ျဖတ္၀င္လာၾကတယ္။

တခ်ဳိ႕ေနရာေတြေရာက္ေတာ့ ဆရာမနဲ႔ အတူ တစ္တန္းလုံး ၀ုိင္းရယ္ၾကတယ္ဗ်။ ဘာတဲ့…ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေလးမ်ားသည္ ဥယ်ာဥ္ထဲက ေရာင္စုံပန္းေလးမ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္တဲ့…..ဟား…ဟား…ဟား……။ မရယ္ႏုိင္ေပမယ့္လည္း ဘယ္သူမွ မရိပ္မိေအာင္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာေယာင္ၿပီး လုိက္ရယ္မိတယ္။ ၿပီးမၿပီးႏုိင္ေတာ့ဘူးလို႔ စဥ္းစားေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ႏွစ္မ်က္ႏွာ ေရးမိမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ေနာက္ဆုံး စာေၾကာင္းၿပီးေတာ့ ဆရာမက ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စာစီစာကုံးမွာ ေက်ာင္းနာမည္လည္း မပါဘူးတဲ့။ ေက်ာင္းသားဦးေရ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္ ဆုိတာလည္း မပါဘူးတဲ့။ ဘာအသင္းအဖြဲ႔ေတြ၊ ဘယ္ႏုိင္ငံတကာ ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ဆုေတြရတယ္ ဆုိတာလည္း မပါဘူးတဲ့။ အုိ…အျပစ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲတဲ့။ ေနာက္ဆုံးဗ်ာ…အျပစ္ေတြ အားလုံး ေျပာၿပီးေတာ့ ညီညီဦး…စာအုပ္လာယူပါ…တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိကေနဘယ္လုိ ထၿပီးယူမိတယ္ မသိဘူး။ အားလုံး၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ မ်က္လုံးေတြကုိ ေက်ာခုိင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ေနရာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ၁၀မွတ္ေပးတဲ့ထဲက ကၽြန္ေတာ္ရတာက ၃မွတ္တဲ့။ အိမ္ေရာက္ရင္ ေမေမ့ကုိလည္း ရင္မဆုိင္ခ်င္ဘူး။ အဲဒီေန႔က စၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းဥယ်ာဥ္ကုိ မသြားေတာ့ဘူး။

xxx

ေဒါက္တာ ညီညီဦး (အထူးကု xxx)

အဲဒီဆုိင္းပုဒ္က ကၽြန္ေတာ့္ ေဆးခန္းေလးရဲ႕ ေရွ႕မွာဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ အျဖဴေရာင္သုတ္ထားခဲ့တယ္။ အျဖဴေရာင္ပန္းပြင့္ေလး တစ္ပြင့္ ျဖစ္ခြင့္မရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျဖဴေရာင္ ဆုိင္းပုဒ္ေလးေပၚက နာမည္တစ္လုံးေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ဆုိင္းပုဒ္ကုိျမင္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ဂုဏ္ယူတာေရာ၊ ႏွေမ်ာတာေရာ ခံစားခ်က္ေတြ ေရာေႏွာေနတယ္ဗ်။ ေမေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္သြားတာကုိ (ေျပာစရာမလုိပါဘူး) ဂုဏ္ယူတာေပါ့။ ဆရာ၀န္ျဖစ္တာမွ ႐ုိး႐ုိးေတာင္ မဟုတ္ဘူး ဘြဲ႔လြန္ေတာင္ ေျဖလုိက္ေသးတယ္ေလ။ စာအုပ္ေတြ ျပန္႔က်ဲၿပီး လူတစ္ကုိယ္လုံး ပူထူေနတဲ့ ညေပါင္းမ်ားစြာကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ရေပမယ့္လည္း လုပ္သမွ်အလုပ္ကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္က အ႐ုိးစြဲေနၿပီေလ။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အေကာင္းဆုံးကုိသာ ေမွ်ာ္လင့္မယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွ မေျပာလဲ ကၽြန္ေတာ္သိၿပီးသားပဲေလ။

အခုရန္ကုန္ၿမိဳ႕က နာမည္ႀကီး ပုဂၢလိက ေဆးရုံႀကီး တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္က ကေလးအထူးကု။ ေဆးထုိးအပ္ေတြ၊ နားၾကပ္ေတြ၊ အရက္ျပန္နံ႔ေတြ ဆုိတာလည္း ၾကာရင္ယဥ္ပါးသြားတတ္တဲ့ အမ်ဳိးပဲ။ အုိ…ေလာကမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ လုိအပ္ရင္ ဘယ္အရာကုိ မဆုိ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ သူဘာလုပ္ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္လဲ ဆုိတာေပၚပဲ မူတည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လုိ ျမက္ခင္းကုိ အျပာေရာင္ျခယ္ခ်င္တဲ့ ကေလးေတြကုိ ေဆးကုရင္းလည္း ေတြ႔ရတာေတာ့ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းသားပဲ။ ကေလးမိဘေတြကေတာ့ အစိမ္းေရာင္ျခယ္ေစခ်င္တဲ့ သူေတြ ရွိသလုိ၊ အေရာင္ ၀ယ္ကုိ မေပးတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတယ္ဗ်။ အျပာေရာင္ေပးျခယ္တဲ့ မိဘက ခပ္နည္းနည္းရယ္။

ဒီေဆးခန္းႀကီးမွာအျပင္ တစ္ပတ္ကုိ ႏွစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ေဆးခန္းေသးေသးေလးမွာ ထုိင္တယ္။ အဲဒီေဆးခန္းေလးက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ႀကဳိက္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ေနရာ။ မ်က္ႏွာၾကက္ အစိမ္းႏုေရာင္နဲ႔ ဖေယာင္းပုဆိုး အျပာႏုေရာင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပဲ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္ေလ။ လူနာေတြကုိ ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းခ်ီဆြဲတတ္တယ္။ ေဘာင္အကန္႔အသတ္မရွိတဲ့ စာေတြေရးတတ္တယ္။ တိက်ျပတ္သားတဲ့ စာတမ္းေတြ၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ကုိ လုေနခ်ိန္မွာ အမွားမခံႏိုင္တဲ့ အသိပညာေတြ၊ သူ႔ထက္ငါ သာရမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ လမ္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု မကေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ေျပာစရာေတြ ေရးစရာေတြ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း ျပာေနတဲ့ ေကာင္းကင္ေအာက္က ေလာကဟာလည္း စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းသားပဲ။ ဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္ဗ်။ ခ်ဳိးဖ်က္ႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ စည္းေဘာင္ဆုိတာကုိ အရင္ဆုံးသိေအာင္ ႀကဳိးစားရမယ္တဲ့။

ေျဖာင့္လုိက္ေကာက္လုိက္ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းဟာ ေကြ႔လုိက္ေကာက္လုိက္ လမ္းေတြကုိ ျဖတ္ဖုိ႔ အတြက္ အသုံးေတာ့ ၀င္သားဗ်။ စည္းေဘာင္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ရုိက္ခ်ဳိးခ်င္သေလာက္ ရုိက္ခ်ဳိးႏုိင္ၿပီလုိ႔ ထင္တာပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး သတ္မွတ္ေပးမယ့္သူ မရွိေပမယ့္လည္း အခုေတာ့ စား၀တ္ေနေရးဆိုတဲ့ ပုိေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ အရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ဗ်။ မေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ လမ္းတုိ႔၊ မသြားခဲ့ရတဲ့ ခရီးတုိ႔ ဆုိတာလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ မထြင္ထားတဲ့ ခရီးကုိ သြားရရင္မ်ား ေကာင္းေလမလားဆုိတဲ့ ေနာင္တလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္းကင္ဟာ ျပာတစ္လွည့္၊ စိမ္းတစ္လွည့္ပါပဲ။ တခါတေလ စိတ္ရွိရင္ သက္တန္႔ေရာင္ေတာင္ ဆုိးပစ္လုိက္ႏုိင္ေသးတာပဲေလ။