“ခုိင္က သီခ်င္းေတြ သိသားပဲေနာ္။ တခ်ိန္လုံးစာခ်ည္းက်က္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ရတာ။”
သီခ်င္းကုိ စိတ္ပါလက္ပါ ၿငီးေနရာမွ ေနာက္က ရုတ္တရက္ေရာက္လာေသာ ကုိေအာင့္ အသံေၾကာင့္ ခုိင္ လန္႔သြားသည္။
“ခုိင္က သီခ်င္းလည္း ၀ါသနာပါပါတယ္။”
“မသိဘူးေလ။ ခုိင့္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရင္ စာအုပ္နဲ႔ခ်ည္း ဆုိေတာ့ သီခ်င္းနားေထာင္တာတုိ႔၊ ၀တၳဳ ဖတ္တာတုိ႔၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာတုိ႔ မလုပ္ဘူး မွတ္လုိ႔။”
ကုိေအာင္ကလည္း ခုိင့္ကုိ စာဂ်ပုိး တစ္ေယာက္ထက္ ပုိမျမင္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ကုိေအာင္က ခုိင္တုိ႔ အိမ္နီးခ်င္း ျဖစ္သည္။ ကုိလတ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္ျပန္သည္။ အိမ္ကုိ လာၿပီး ကုိႀကီး၊ ကုိလတ္တုိ႔ႏွင့္ ဂစ္တာတီးကာ သီခ်င္းဆုိၾကသည္။ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္း၊ သေဘာထား ေရးရာေတြ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကသည္။ တခါတေလေတာ့လည္း ေကာင္မေလးေတြ အေၾကာင္း ေျပာေနၾကျပန္သည္။ ခုိင္ကေတာ့ သူတုိ႔ ေျပာသမွ်ကုိ အားက်စြာနဲ႔ စိတ္၀င္စားစြာနဲ႔ စာက်က္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး နားေထာင္ စၿမဲပါပဲ။
တခါတေလေတာ့လည္း ကုိေအာင္ အပါအ၀င္ လူေတြအားလုံးက ခုိင့္ကုိ ျမင္ၾကသည့္ အျမင္မွာ ဘယ္လုိမ်ား ေနပါလိမ့္လုိ႔ ေတြးၾကည့္မိသည္။ သူတုိ႔ ျမင္သည့္ ခုိင္ႏွင့္ တကယ့္ ရွိရင္းစြဲခုိင္က ဘယ္ေလာက္ကြာပါသလဲဟု ခုိင္သိခ်င္သည္။ လူေတြ ဘယ္လုိျမင္တာကုိ ခုိင္က ဂရုစုိက္လြန္းတာလား။ အနည္းဆုံးေတာ့ ကုိေအာင္ ခုိင့္ကုိ ဘယ္လုိျမင္လဲ ဆုိတာကုိ ခုိင္ဂရုစုိက္ခ်င္သည္။
ခုိင့္ကုိ အျပင္စာ ဘာစာေတြဖတ္လဲလုိ႔ ကုိေအာင္ တခါက ေမးဖူးသည္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ဘာေျဖလုိ႔ ေျဖရမည္မသိ။ ခုိင္က အခ်စ္၀တၳဳေတြ ႀကဳိက္သည္။ ခံစားခ်င္သူ၊ ခံစားလြယ္သူလည္း ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ ဒါေပမယ့္ ခုိင့္ကုိ စိတ္ကူးယဥ္တတ္ေသာ ေကာင္မေလး၊ ခံစားခ်က္ကုိ ဦးစားေပးလြန္းေသာ မိန္းကေလးဟု မထင္ေစလုိပါ။ ကုိေအာင္က လက္ေတြ႔က်သူဟု ကုိလတ္က ဆုိဖူးသည္။ သူကုိယ္တုိင္လည္း အခ်စ္၀တၳဳ မဖတ္ဟု ေျပာဖူးသည္။ အဲဒီေတာ့ အေယာင္ အမွားမွားႏွင့္ ျမသန္းတင့္၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ ေမာင္ထင္ဟု ေရရြတ္မိသည္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ စာေရးဆရာေတြကုိ ခုိင္ မဖတ္ဖူးပါ။ ေဖေဖ့ စာအုပ္စင္ေပၚမွာ ျမင္မိေသာ နာမည္ေတြကုိ ရြတ္မိသည္ပဲ။ ကုိေအာင္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးႏုိင္ရန္ တေန႔ေန႔ေတာ့ ဖတ္မည္ဟု ေတးထားလုိက္သည္။
ခုိင္သည္ ခုိင္ပဲ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း တခါတေလေတာ့လည္း ခုိင္သည္ ဘယ္လုိ ခုိင္မ်ဳိးျဖစ္သည္ ဆုိတာကုိေတာ့ ျပင္ဆင္ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။
xxx
၁၉၉၄“ခုိင္က ေတာ္လုိက္တာ။ ဂုဏ္ထူး ငါးခုေတာင္ ဆုိေတာ့ ေဆးေက်ာင္းရ မွာပဲ။”
“ခုိင္က ဆရာ၀န္မႀကီး ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။ လိမၼာလုိက္တာ၊ စာလည္း ေတာ္လုိက္တာကြယ္။”
“ခုိင့္ကုိ အားက်စမ္းပါ သမီးရယ္။ သမီးမမခုိင္လုိ ဆရာ၀န္မႀကီး မျဖစ္ခ်င္ဘူးလား။ အေနအထိုင္လည္း ရုိးရုိးေအးေအးနဲ႔ စာလည္း ႀကဳိးစားတယ္။”
ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ၿပီဆုိတာႏွင့္ ခုိင့္နံေဘးမွာ ခ်ီးက်ဴးသံေတြ ေ၀ဆာလုိ႔ေနသည္။ ခုိင္တုိ႔ ၿမဳိ႕ေလးမွာ ေသးငယ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးလုိ မဟုတ္၍ ဂုဏ္ထူး ငါးခုထြက္သည့္ ေက်ာင္းသား ခုိင္ တစ္ေယာက္သာ ရွိပါသည္။ ေမေမတုိ႔ကေတာ့ ၿပဳံး၍ မဆုံးၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ဖိတ္၍ အိမ္မွာ မုန္႔ေကၽြးသည္။ ခုိင္လည္း ေပ်ာ္ပါသည္။ မေပ်ာ္ဘူးဟု ဆုိလွ်င္ ညာရာ က်မည္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္တာလည္း ခဏတာပါပဲ။ ခုိင့္အတြက္ အရမ္း အေရးမႀကီးလွဘူးဟု သိလာရသည္။
ေက်ာင္းေတြ မဖြင့္ခင္ ဘာလုပ္ရမည္လဲ ဟုသာ ခုိင္ စဥ္းစားမိသည္။ ဂုဏ္ထူးေတြ အမ်ားႀကီးပါေတာ့လည္း အမ်ားနည္းတူ ဆယ္တန္းနည္းျပ လုပ္ျဖစ္သည္။ ကုိယ္ႏွင့္ အသက္ သိပ္မကြာလွေသာ ေက်ာင္းသားေတြက ကုိယ့္ကုိ ေလးစားေအာင္ ခုိင္ ခပ္တည္တည္ ေနျဖစ္သည္။ စကားကုိ ျပတ္ျပတ္ေျပာသည္။ အက်ၤ ီ အေရာင္ေတြထဲကပင္ ခပ္မႈိင္းမိႈင္း၀တ္ကာ လုံခ်ည္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ဆံပင္ကုိ တင္းတင္းစည္းထားေသာ ခုိင့္ကုိ လူႀကီးေလးဟု ဆုိၾကျပန္သည္။
ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခုိင့္ရဲ႕ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ ခုိင့္ကုိ ရွိန္ၾကသည္။ ေကာင္းသည္လား၊ မေကာင္းသည္လားေတာ့ ခုိင္ကုိယ္တုိင္လည္း ေသခ်ာ မစဥ္းစားမိပါ။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္ၾကသည့္ အခါ ခုိင္လည္း မိတ္ကပ္လိမ္းခ်င္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆုိးၾကည့္ခ်င္သည္။ ဆံပင္ခ်ခ်င္သည္။ အတြန္႔တြန္႔ႏွင့္ အထပ္ထပ္ေလးမ်ား ပါေသာ အက်ၤ ီကုိ ၀တ္ခ်င္သည္။ ခုိင့္အသက္က ၁၇ႏွစ္ သာသာ ရွိေသးသည္ပဲ။ လုပ္ေနက် မဟုတ္ေသာ အလုပ္တခုကုိ လုပ္ရသည္မုိ႔ ခုိင့္ကုိယ္ခုိင္ မွန္ထဲမွာ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ရယ္ခ်င္သည္။ တခါက အရဲစြန္႔ၿပီး ၀တ္သြားေတာ့လည္း မိခုိင္ ဘယ္လုိ ျဖစ္လာတာလဲဟု ၀ုိင္းေမးၾက၊ ေျပာၾက ရယ္ၾကေတာ့လည္း နဂုိကပင္ ယုံၾကည္ခ်က္ မရွိသည္မို႔ လြယ္လြယ္ပင္ လက္ေလ်ာ့ ျဖစ္ေလသည္။
တခါတေလေတာ့လည္း အမ်ားသတ္မွတ္ေသာ ခုိင္ကုိ ကုိယ္တုိင္ မလြန္ဆန္ႏုိင္၍ ခုိင္လည္း အမ်ားျဖစ္ေစခ်င္သည့္ ခုိင္သာ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
(ဆက္ရန္)
