“ႏွင္းဆီနဲ႔ စံပယ္။”
“ႏွင္းဆီ”
“ဟာ…ဒါျဖင့္ရင္ သက္သက္က ငါတုိ႔အသင္းမွာ ပါမွာေပါ့။ ေဟးးးးး”
သက္သက္၏ မ်က္ႏွာေလးမွာ ေခၽြးစက္ေတြႏွင့္။ သက္သက္ကုိ ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမာဘဲ အၿမဲတက္ၾကြေနသည္။ ခုိင္ လက္ထဲမွစာအုပ္ကုိ ခ်၍ သူတုိ႔ကုိ မသိမသာ ခုိးၾကည့္မိသည္။ သက္သက္ကုိ ခုိင္ခုိး၍ အားက်ေနမိတာေတာ့ အမွန္ပင္။ သက္သက္က သြက္လက္၍ အၿမဲ ဦးေဆာင္တတ္သူ။ ခုိင္တုိ႔ အတန္းထဲမွာလည္း အတန္းေခါင္းေဆာင္။ လူခ်စ္လူခင္မ်ားသည္။ ေျပာရဲဆုိရဲ၍ သတၱိလည္း ရွိသည္ဟု ခုိင္ထင္သည္။ ခုိင့္လုိ လူေၾကာက္၍ အရာရာကုိ ရွက္ရြံ႕တြန္႔ဆုတ္ေနသူ မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ သက္သက္က စာမေတာ္ရွာ။ တစ္ႏွစ္တစ္တန္းေတာ့ မွန္မွန္ ေအာင္ေပမယ့္ သာမန္အဆင့္ႏွင့္ ႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္ၿမဲ။ သူအဆင့္ မေကာင္းသည့္ အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ပုံမရ။
“ေဟး…. ခုိင္ေရ… ခုိင္….။ ငါတုိ႔နဲ႔ လာကစားပါလား။’
အိမ္ေရွ႕မွာ စာအုပ္ကုိင္ၿပီး ေငးေနေသာ ခုိင့္ကုိ သက္သက္ေတြ႔သြားပုံ ရ၏။ လမ္းေပၚမွေန ေအာ္ေခၚေနျပန္သည္။ ခုိင္ အိမ္ေပၚမွ ေအာ္မေျပာခ်င္၍ အိမ္ေအာက္ကုိ ဆင္းလာခဲ့သည္။
“ငါ မကစားေတာ့ပါဘူးဟာ။ စာဖတ္ေနလုိ႔။”
ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႔ လက္ထဲက စာအုပ္ကုိ ေထာင္ျပမိသည္။
“ခုိင္ကလည္း အၿမဲတမ္း စာဖတ္ေနတာပဲ။ နင္က အဲဒါေၾကာင့္ စာဂ်ပိုးေလး ျဖစ္ေနတာ။ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း ကစားပါလား။ နင့္ကုိ ၾကည့္ရတာ ပ်င္းစရာႀကီး။”
“မကစားေတာ့ပါဘူးဟာ။ ကစားလည္း မကစားတတ္ဘူး။ နင္တုိ႔ ကစားတာပဲ ၾကည့္မယ္ေလ။”
ခုိင့္ကုိ စည္းရုံး၍ မရသည့္အဆုံး ရယ္ေမာရင္း ေခါင္းခါရင္း သက္သက္ ကစား၀ုိင္းထဲ ျပန္ေရာက္သြားခဲ့သည္။
တကယ္ေတာ့ ခုိင္ကစားခ်င္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ခုိင့္ကုိ အကစားမက္ေနသည့္ စာမက်က္ခ်င္သည့္ ေကာင္မေလးဟု အမ်ားက မထင္ေစလုိ။ ခုိင္က သိပ္ထိန္းခ်ဳပ္လြန္းသည္ ဆုိရမလား။ ကုိလတ္ကေတာ့ ေျပာသည္။ နင္က ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးနဲ႔ စိတ္ေလ်ာ့လက္ေလ်ာ့ ေနစမ္းပါ။ ေအးေဆးေပါ့ တဲ့။ သူ႔ထုံးစံ အတုိင္းရယ္ကာေမာကာႏွင့္ စတတ္သည္။
ေနာက္ၿပီး မကစားတတ္ေတာ့ ေပါက္ကရေတြ လုပ္မွာ စိုးသည္။ အဲဒီလုိဆုိလွ်င္ က်န္သည့္ ကစားေဖာ္မ်ားက ၿငိဳျငင္မွာ စုိးသည္။ မေကာင္းသည့္ အက်င့္ဟု ဆုိရမည္လား။ ခုိင္သည္ သူတပါး ၿငိဳျငင္မွာကုိ သိပ္ေၾကာက္တတ္ေသာ မိန္းကေလး ျဖစ္၏။ အိမ္မွာလည္း အိမ္သားမ်ား၏ ဆႏၵ အႀကဳိက္ကုိ အလြယ္တကူ လုိက္ေလ်ာတတ္သည္။ ခုိင့္ဆႏၵကုိ ထုတ္ေျပာခဲလွသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ခုိင္က စိတ္ေပ်ာ့လုိက္တာဟု ကုိကုိႀကီးက ဆုိေလသလား။ တကယ္ဆုိ ခုိင္စိတ္ေပ်ာ့သူ မျဖစ္ခ်င္ပါ။
ခုိင္တုိ႔မွာ ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ရွိသည့္ အနက္ ခုိင္က တတိယ သမီး။ ကုိကုိႀကီးနဲ႔ ကုိကုိလတ္က ႏွစ္ႏွစ္ႀကီး ႏွစ္ႏွစ္ငယ္လည္း ျဖစ္၊ ေယာက်္ားေလးခ်င္းလည္း ျဖစ္ၾက၍ တတြဲတြဲ။ ခုိင့္ထက္ အငယ္ ညီမေလးက ခုိင္ႏွင့္ အသက္ကုိးႏွစ္ခန္႔ကြာ၍ အခုမွ ေလးႏွစ္သမီးသာ ရွိေသးသည္မုိ႔ ခုိင္ႏွင့္တြဲလုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ကုိႀကီးတုိ႔ ကုိလတ္တုိ႔က သူတုိ႔ႏွင့္အျပင္သြားရန္ လုိက္ဖုိ႔ ေခၚေပမယ့္ မုန္႔စားဖုိ႔က လြဲ၍ ခုိင္မလုိက္ျဖစ္တာ မ်ားပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခုိင္လည္း စာအုပ္ေတြသာ အေဖာ္လုပ္၍ ေနသည္မွာ မဆန္းလွပါ။
xxx
၁၉၉၃ဒီႏွစ္ ဆယ္တန္းမုိ႔ အေရးႀကီးသည္ဟု ေမေမက တဖြဖြ ေျပာပါသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း ေမေမ သတိေပးစရာ မလုိလွပါ။ ခုိင္တေယာက္ စာအုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာ မခြာဘဲ စာက်က္ေနသည္ကုိ တအိမ္သားလုံး သိၿပီးသားပဲ။ ကုိကုိႀကီးနဲ႔ ကုိကုိလတ္က ေယာက်္ားေလးေတြမုိ႔ ခုိင့္ေလာက္ စာမက်က္ၾက။ နင္ပဲ ေမေမ့ အတြက္ ႀကဳိးစားေပးလုိက္။ ငါတုိ႔က နင့္ေလာက္ စာမက်က္ႏုိင္ဘူးဟ…ဟု ကုိလတ္ေျပာဖူးတာကုိ ခုိင္ သတိရမိသည္။ အားလုံး အျမင္မွာေတာ့ ခုိင္သည္ စာဂ်ပုိး။ အမွန္ေတာ့ ခုိင္က ေမေမတုိ႔ ေဖေဖတုိ႔ အတြက္ တာ၀န္ေက်ေသာ သမီးေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တာႏွင့္ ခုိင့္တာ၀န္ ေက်ခ်င္တာ သက္သက္ပါပဲ။ ဂုဏ္ထူးေတြ အမ်ားႀကီးႏွင့္ ေအာင္တာ မေအာင္တာကုိ ခုိင္ သိပ္ဂရုမစုိက္ပါ။
ဆယ္တန္းၿပီးလွ်င္ ဘာလုပ္ရမည္လဲ ဆုိတာ ခုိင္ကုိယ္တုိင္လည္း မသိပါ။ ေမေမ့ အလုိအရေတာ့ ေဆးေက်ာင္းတက္ရမည္ေပါ့။ ေဆးေက်ာင္းတက္ ဆုိေတာ့လည္း တက္လုိက္ရုံေပါ့ကြယ္။ ကံေကာင္းစြာႏွင့္ ၀ီရိယ ေကာင္းေသာ၊ ဥာဏ္ေလးလည္း မဆုိးလွေသာ ခုိင့္ အတြက္ သိပ္မခက္ခဲလွပါဘူး။
အဲ… ခက္ခဲတာကေတာ့ ပညာေရးကလြဲလုိ႔ ခုိင္ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ယုံၾကည္ခ်က္ မရွိတာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ခုိင့္ဘ၀မွာ လုံျခဳံမႈ တခု၊ ေသခ်ာမႈ တခု၊ ေက်နပ္မႈတခု ေပးႏုိင္တဲ့ ေက်ာင္းစာကုိ ႀကဳိးစားတာ မဆန္းလွပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ သီခ်င္းေလး တေအးေအးႏွင့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ထိပ္ဆုံးက မဟုတ္ေတာင္ အဆင့္ေကာင္းေကာင္းေလးႏွင့္ ေအာင္ေသာ ကုိႀကီးကုိ ခုိင္အားက်သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဟု ဆုိကာ ေဖေဖ့ေရဒီယုိႏွင့္ ကက္ဆက္ေတြကုိ ကလိတတ္ေသာ ကုိလတ္လုိ ကုိယ္ဘာလုပ္ခ်င္လည္း ဆုိတာ သိခ်င္သည္။ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ ခုိင္က အဟုတ္ႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ခုိင့္ကုိခုိင္ မေက်နပ္ပါ။
“သမီးေရ မိခုိင္… ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ လက္ဖက္ေလး ယူခဲ့ပါကြယ္။ ေဒၚေလးေမ လာတယ္။”
စာအုပ္ေရွ႕ခ်ၿပီး တခါတရံ ေတြးေနတာက ခုိင့္အက်င့္။ ေမေမ့ အသံၾကားေတာ့မွပင္ ကပ်ာကယာ ထလာမိ၏။ မီးဖုိထဲမွာ လက္ဖက္သုပ္ရင္း သီခ်င္းေလးေအးေအး ညည္းေနျဖစ္သည္။ ေဒၚေလးေမက ေမေမ့ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ တစ္ေယာက္။ အသက္သိပ္ မကြာလွ သျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းလုိလည္း ခင္ၾကသည္။ သူ႔မွာလည္း ခုိင့္အရြယ္ သမီးတစ္ေယာက္ ရွိသည္။
“မိခုိင္တုိ႔က လိမၼာတယ္ မမခင္ရဲ႕။ စာဆုိလည္းေတာ္။ ၾကည့္လုိက္ရင္ အၿမဲ စာအုပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာ မခြာဘူး။ ခုိင္းလုိ႔လဲ ရတယ္။”
“ေအာ္… ခုိင္းလုိ႔ ရတာက အခု လက္ဖက္သုပ္ရုံ၊ ေရေႏြးတည္ရုံေလးပါ ေမၾကည္ရယ္။ အိမ္မႈကိစၥေတာ့ စာက်က္ေနလုိ႔ စာက်က္ေနလုိ႔ ဆုိၿပီး ခုိင္းလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္မကလည္း စာက်က္ျဖစ္ပါေစ ဆုိၿပီး မခုိင္း ျဖစ္ပါဘူး။”
ေမေမက ရယ္ေမာၿပီး ခုိင့္အေၾကာင္း ေျပာေနျပန္ပါၿပီ။
“အမယ္ေလး အိမ္က မမ၊ သီတာတုိ႔မ်ား အဲဒီေလာက္ေတာင္ အားမကုိးရပါဘူး။ သီခ်င္းေလးနားေထာင္လုိက္၊ ကာတြန္းစာအုပ္ေလး ဖတ္လုိက္၊ ၀တၳဳစာအုပ္ေလး ကုိင္လုိက္နဲ႔ စာက်က္တယ္လုိ႔ကုိ မျမင္ရဘူး။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူနဲ႔ကုိ မတူပါဘူး။”
ခုိင္ေရေႏြးဗန္းႏွင့္ လက္ဖက္ကုိသယ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာေတာ့ ေဒၚေလးေမက ၿပဳံး၍ ခိုင့္ကုိ ၾကည့္သည္။
“မိခုိင္ ပိန္သြားတယ္။ စာေတြ သိပ္ႀကဳိးစားေနလုိ႔ ထင္တယ္။ စာေတာ္ေတာ္ရေရာေပါ့။”
ခုိင္က ဘာမွ် မေျပာဘဲ ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ကာ အခန္းထဲ ျပန္၀င္လာခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ခုိင္က စာအုပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာ မခြာတဲ့ ေကာင္မေလးေတာ့ မဟုတ္ပါ။
(ဆက္ရန္)
10 comments:
အဲလုိပဲျဖစ္တတ္တယ္ေနာ္... အဲေတာ့ ခိုင္က စာအုပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာ ခြါတဲ့ အခ်ိန္ဘာလုပ္ေနလဲ...
တခုခုက်န္ေနေသးသလိုပဲ..
အဟဲ ဆက္ရန္လုိ႔ ေရးဖုိ႔ က်န္သြားတယ္။ ဆက္ေစာင့္ဖတ္ပါေနာ္။
သီခ်င္းေလးနားေထာင္ရင္း၊ ကာတြန္းစာအုပ္ေလးကိုင္လိုက္ ၀တၱဳစာပုပ္ေလးကိုင္လိုက္ လုပ္ၿပီး ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္ ဆက္ရန္ကို...
ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူေလး သီတာ း)
အၾကာၾကီးမထားပါနဲ႔ေလ... ဖတ္ခ်င္လို႕ပါ...
ဆက္ရန္ နဲ႕ပါလား ပံုရိပ္ရဲ႕...
ခိုင့္အေၾကာင္းကို ေမွ်ာ္ေနတယ္ေနာ္...
ပုံရိပ္ေရ.. ၾကည့္..သူရက္စက္ျပီ.. :D ျမန္ျမန္ေလး ဆက္ေရးေပးေနာ္.. :)
မိဘေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ စာက်က္တယ္ဆိုေပမဲ႔ ကိုယ္ကလဲ စာပဲ ၀ါသနာပါလို႔ ျဖစ္မွာပါ။ စာက်က္ရတာ မေပ်ာ္ရင္ စာကို ဟန္ေဆာင္ေတာင္ မက်က္ခ်င္တာ တို႔ လက္ေတြ႔..။ ဒါေၾကာင္႔ စာမေတာ္တာ ျဖစ္မယ္။ :)
ဆက္ေရးေနာ္ ညီမေလး၊ ေတြးစရာေလးေတြနဲ႔ ေစာင္႔ဖတ္မယ္။
ခုိင္တဲ့လား ပံုရိပ္ရယ္… ပံုစံခြက္ထဲမွာ ခိုင္တကယ္ပဲေပ်ာ္နုိင္တာလား… ဒါမွမဟုတ္ေနသားက်သြားတာလား… ကေလးဘ၀ရဲ့ လြတ္လပ္ျခင္းေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ခုိင့္ကို သနားရင္း ဘာမ်ားဆက္ျဖစ္ေလလိမ့္မလဲလို ့…
ဆက္ေရးဦးေလ ပံုရိပ္.. ေစာင့္ေနတယ္။
မသီတာေရ သတိ မထားမိဘဲ အစ္မနာမည္ကုိ အလြဲသုံးစားလုပ္မိပါတယ္။ :D
မစင္ဒန္လာ နည္းနည္းၾကာသြားပါတယ္။
မသက္ေ၀ မႏုစံ ေရးခ်င္ေပမယ့္ စိတ္က မသြားလုိ႔ ႏွစ္ပတ္ၾကာသြားတယ္။
မမိုးခ်ဳိသင္းနဲ႔ မတန္ခူး ကေလးေတြဟာ စိတ္ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြး တမ်ဳိးစီပဲ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ တုံ႔ျပန္ပုံျခင္း မတူညီၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ႀကီးျပင္းတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ျခင္း တူတာေတာင္ ပုံစံေတြ မတူၾကဘူး ထင္ပါရဲ႕။ စဥ္းစားၿပီး ေရးၾကည့္တာပါ။ ဆက္အားေပးေနာ္။
မပန္ေရ ဆက္လုိက္ပါၿပီ။
Post a Comment