အရွိန္ယူျခင္း

ေနေရာင္က ကန္႔လန္႔ကာ ၾကားထဲက တုိး၀င္ၿပီမုိ႔ မနက္မုိးလင္းၿပီမွန္း သိလုိက္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေအးေအးစိမ့္စိမ့္ တနဂၤေႏြ မနက္ခင္း တစ္ခုမွာ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေကြးခ်င္ေနေသးသည္။ ဒီလုိႏွင့္ ေစာင္ကုိ ေခါင္းၿမီးၿခဳံ၍ တဖက္လွည့္ကာ ဆက္ေကြးေနလုိက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ

“ေဒါက္……”

အိပ္ယာေဘးက ျပတင္းေပါက္နားကုိ တစ္ခုခု က်လာဟန္တူသည္။ ကုိယ့္အိပ္ယာက ျပတင္းေပါက္ႏွင့္ ကပ္ေနေတာ့ အက်ယ္ႀကီး ၾကားရသည္။ ျပတင္းေပါက္နားမွာ သစ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ ရွိသည္။ ထုံးစံ အတုိင္း ရွဥ့္မ်ားႏွင့္ ငွက္မ်ား၏ စံေပ်ာ္ရာ။ တခါတေလလည္း ရွဥ့္ေအာ္သံလုိ႔ ေျပာရမည္လား။ တကၽြတ္ကၽြတ္ႏွင့္ အသံၾကားရတတ္သည္။ ငွက္ကေလးေတြ စုိးစီစုိးစီ လုပ္သည့္ အသံကုိေတာ့ ကုိယ္မမႈပါ။ ရွဥ့္ေတြကုိေတာ့ မမုန္းေပမယ့္ ေမတၱာသိပ္မရွိ လွပါ။ အဲ…ေဒါက္ ဟူေသာ အသံက သစ္ကုိင္း က်ဳိးက်လုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ဒီလုိပဲ တခါတေလ ၾကားရတတ္သည္မုိ႔ ကုိယ့္အတြက္ ရုိးေနပါၿပီ။ ဟုိေတြးဒီေတြး လုပ္ၿပီး ျပန္အိပ္ဖုိ႔ ႀကဳိးစား၏။

“ေဒါက္……”

မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သလုိလုိ ျဖစ္မွ အသံက ထပ္ၾကားရျပန္သည္။ ကဲ…ရွိေစေတာ့ ဒီမနက္ ေစာေစာထဖုိ႔ အေၾကာင္းက ဖန္လာၿပီ။ အိပ္ေရးလည္း ၀ၿပီပဲ။ တကယ္ေတာ့ မနက္ေစာေစာ ထရသည္ကုိ ကုိယ္ႏွစ္သက္ပါသည္။ အားလုံးက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လ်က္။ စိတ္လည္း ၾကည္လင္သည္။

ေရခ်ဳိးခန္း၀င္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ေကာ္ဖီ တစ္အုိးတည္ၿပီး စာေရးခ်င္စိတ္ေလး ေပၚလာရသည္။ ေကာ္ဖီကုိ ခပ္က်က်ႏွစ္ခြက္စာမွ် ေဖ်ာ္လုိက္သည္။ ထမင္းပူပူေလးႏွင့္ ငါးေျခာက္ဖုတ္ေလး စားခ်င္စိတ္ေပါက္မိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထမင္းအုိးေကာက္တည္ လုိက္သည္။

အဆင္သင့္ ျဖစ္ေတာ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ခုံေပၚခ်ရင္း ကြန္ပ်ဴတာကုိ ဖြင့္သည္။ စက္စေနတုန္းမွာ ဘာေရးရေကာင္းမလဲ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း စဥ္းစားသည္။ ဟုိတစ ဒီတစ အေတြးစေတြကေတာ့ မ်ားသား။ စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ အားထုတ္မႈ လုိသည္။ စာေရးဖုိ႔ စာမ်က္ႏွာ အသစ္ကုိ ဖြင့္သည္။ သိပ္စဥ္းစားေနလွ်င္ မေရးျဖစ္ဘဲ ေနေတာ့မည္။ မထူးပါဘူး။ သိပ္စဥ္းစား မေနနဲ႔ဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ စာေၾကာင္းေတြကုိ ေကာက္ေရးျဖစ္သည္။ မေရးတာၾကာေတာ့ စာရုိက္ရတာ တမ်ဳိးပဲဟု ေတြးသည္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေကာက္ဖြင့္လုိက္သည္။ ေရးရတာ ပုိသြက္လာသည္။ တီထြင္ ဖန္တီးတတ္သည့္ ဥာဏ္ေတြသုံးခြင့္ မရသည့္ ဘ၀မွာ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ႀကဳိးစားယူမွ။

ကဲ…လာေလေရာ့။ ဆားခ်က္သည္ပဲ ဆုိဆုိ စာတစ္ပုဒ္ေတာ့ ျဖစ္သြားေပၿပီ။

(ဒီစာေလးေရးၿပီး အရွိန္ယူပါသည္။ အသစ္ေတြ ေရးပါမည္။ အားထုတ္မႈတစ္ခုႏွင့္ ဖန္တီးပါမည္။)