Friday 1 November 2013

မုိး (၁)



          ေနေရာင္က ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးသာ က်ေနသည္။ အားၿပိဳင္လာေသာ တိမ္တုိက္မ်ားကုိ မၾကာမီ အေလ်ာ့ေပးရေတာ့မည္ ဆုိသည္ကုိ သိေသာ္လည္း လြယ္လြယ္ႏွင့္ အရႈံးမေပးလုိက္ခ်င္။ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္အထိ တိမ္ထုႀကီးကုိ ထုိးေဖာက္ပစ္လုိက္ခ်င္ေသး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ခဲသားေရာင္ တိမ္အထပ္ထပ္ေအာက္မွ ေနျခည္မွ်င္ေလးမ်ားက ဟုိတစ္စ သည္တစ္စ။
          ျဖတ္တုိက္လာေသာ ေလညွင္းေလးထဲတြင္ မုိးေငြ႔အခ်ဳိ႕ ပါလာသည္။ မုန္တုိင္းမထန္ခင္ ၿငိမ္သက္ ႏူးညံ့ေနေသာ ရႈခင္းက သူ႔ကုိလွည့္စားေလ၏။ မိုးမရြာခင္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကုိ ဖြင့္ထားလုိက္ခ်င္ေသးသည္။ ေလေျပေလးက တုိးတုိးသာသာ ေျပာေသာ စကားသံကုိ သူနားေထာင္ခ်င္ေသး၏။ အိမ္ေရွ႕သစ္ပင္တြင္ ေခါင္းကုိငဲ့ကာငဲ့ကာျဖင့္ နားေနေသာ ငွက္ကေလးကုိ သူေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး တုိက္ေနေသာ ေလညွင္းက သစ္ရြက္ေလးမ်ားကုိ လႈပ္ခတ္ေစသည္ ဆုိရုံေလးမွ်သာ။ ၾကည့္ေနရင္းပင္ သစ္ရြက္ေပၚသို႔ မုိးေပါက္ကေလးမ်ား က်လာသည္။ တစ္ေပါက္…ႏွစ္ေပါက္…သုံးေပါက္….။ သူဆက္၍ မေရတြက္ႏုိင္ေတာ့။ မုိးေပါက္မ်ားကုိ ေရၾကည့္ရန္ ႀကဳိးစားေသာ သူသည္ အရူးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္။
          ခပ္က်ဲက်ဲႏွင့္ မွန္မွန္ေလး ဖြဲဖြဲ က်ရာမွ ထုႀကီးထည္ႀကီးသုိ႔ ေျပာင္းခ်င္လာသည္။ စိပ္လာေသာ မုိးေပါက္တုိ႔သည္ သစ္ရြက္ေလးမ်ားကုိ အညႈိးတႀကီး ပင္ မွန္မွန္ ရုိက္ခတ္ေနေတာ့၏။ မုိးေပါက္တုိ႔သည္ သြက္လက္စြာ၊ အေႏွာင္အဖြဲ႔ကင္းစြာ၊ အပူအပင္မဲ့စြာပင္ ေျမႀကီးေပၚသုိ႔ ခုန္ဆင္းလာၾကသည္။ ေကာင္းကင္ႏွင့္ ေျမႀကီးတုိ႔ၾကား အဆီးအတား မဲ့လွသည္။ ငွက္ကေလးသည္လည္း ဘယ္ဆီသုိ႔ ပ်ံေျပးသည္ မသိ။ မုိက္မဲလွေသာ မုိးေပါက္တုိ႔သည္ ေျမႀကီးေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ ဗြက္အုိင္၊ ေရအုိင္တုိ႔ထဲ ေရာေႏွာ ေပ်ာက္ကြယ္ရေလၿပီ။ ကံေကာင္းေသာ မုိးေပါက္အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ေသာ ေရကန္ႀကီး၏ ရင္ခြင္သုိ႔ ၀င္ခြင့္ရၾကေလသည္။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ သူတုိ႔၏ ျဖစ္တည္မႈက တုိေတာင္းလြန္းလွပါသည္။
          မကြယ္ေပ်ာက္သြားမီေတာ့လည္း သူတို႔၏ အစြမ္းကုိ ျပခဲ့ခ်င္ေသးဟန္ တူ၏။ ကန္ေရျပင္တြင္ေတာ့ ၀ဲဂယက္ ထင္ေစခဲ့ေသးသည္။ သြပ္ျပားေပၚမွာ၊ ျပတင္းေပါက္မွန္မွာ…။ မုိးေပါက္တစ္ေပါက္ခ်င္းစီ၏ အဆုံးသတ္ကုိ သူၾကားရသည္။ ေဖ်ာ့ေတာ့ရာမွ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ေလာင္လာသည္။ တစ္ေပါက္ခ်င္းစီ၏ ရုိက္ခတ္မႈသည္ ေတးသြားတစ္ပုဒ္၏ နရီလုိ၊ စည္းလုိ မွန္မွန္ႏွင့္ ျမန္ျမန္လာသည္။ ျမန္ရာမွ ထန္လာသည္။  တေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ပင္ ပီသလာသည္။ စစ္ခ်ီသံေတြလုိလား၊ ျမင္းခြာသံေတြလုိလား။ ေဒါသႀကီး၏။ ခက္ထန္၏။ အညွာအတာမဲ့ျပန္ေလ၏။ တစ္ခ်ီတစ္ခ်ီမွာေတာ့ အားမတန္၍ မာန္ေလ်ာ့ ေလရေသာ ဟန္ျဖင့္ တုိးညွင္းသြားျပန္သည္။ သုိ႔ေပမယ့္လည္း မကုန္ေသးေသာ အင္အားျဖင့္ အစဥ္တစုိက္ သြန္ခ်ေနဆဲ။
          တခဏလြန္ေျမာက္ ျပန္လွ်င္ေတာ့ မတည္ၿမဲေသာ နိယာမအတုိင္းပင္ မိုးစက္တုိ႔လည္း ေ၀းလြင့္ရေလၿပီ။ ေကာင္းကင္ႀကီးသည္ အငုိတိတ္စ ကေလးတစ္ေယာက္လုိ ႐ႈိက္ကာ ငင္ကာျဖင့္ ေနာက္ဆုံး မ်က္ရည္စက္တုိ႔ကုိ ႀကဳိးစား၍ ထိန္းေနရွာ၏။ အငို၏ ေနာက္မွ အၿပဳံး၊ အေမွာင္၏ ေနာက္မွအလင္း၊ ၀ဲဂယက္မ်ား၏ ေနာက္မွ ၿငိမ္သက္ျခင္း။ ႐ႈိက္ရင္း ႐ႈိက္ရင္းႏွင့္ပင္ အငုိတိတ္ရေပေတာ့မည္။
          ေကာင္းကင္သည္ တျဖည္းျဖည္း ျပန္၍ ၿပဳံးလာ၏။ ေရမစို႔တစိုႏွင့္ ေလာကသည္ ကပုိက႐ုိ လွေနေတာ့သည္။
(Chopin ၏ Raindrop (Prelude Op. 28, No. 15) ကုိခံစား၍ ေရးပါသည္။)

Sunday 20 October 2013

ဇရာ



        ဘယ္ေတာ့မွ မ၀င္ေတာ့ၿပီဟု ထင္ရေသာ ေစ်းဆုိင္တန္းသုိ႔ ၀င္ရပ္မိေလၿပီ။ ခုတေလာ မွန္ၾကည့္ျဖစ္လွ်င္ မ်က္စိေအာက္က ေနရာကုိသာ မၾကည့္ဘဲ မေနႏုိင္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလကစ၍ ေပၚလာသည္ မသိေသာ အေရးအေၾကာင္း တခ်ဳိ႕ကုိ မွန္နားကပ္လ်က္ ဘယ္ဖက္လွည့္ကာ၊ ညာဖက္လွည့္ကာ ၾကည့္၏။ အေရးအေၾကာင္းတုိ႔က ယခုလုိ ကုိယ္ထင္ျပလာေတာ့လည္း ေမသီတစ္ေယာက္ ျပင္ပအကူအညီယူရေတာ့မည္ရယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ရေတာ့သည္။
          ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ေစ်းဆုိင္၏ ထုိေနရာသုိ႔ ေရာက္လာရေလၿပီ။ တကယ္ေတာ့ တစ္သက္လုံးက သနပ္ခါးႏွင့္ အသားမပတ္ရုံ မ်က္ႏွာလိမ္းေဆးရည္သာ လိမ္းခဲ့သည္မုိ႔ ဘယ္ကစ၍ ဘာကုိ၀ယ္ရမည္ မသိ။ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့  anti-wrinkle, anti-oxidant လုိ႔ဆုိသည္ပဲ။ ပုလင္းေသးေသးႏွင့္ ႀကီးလွေသာ ေစ်းမ်ားက ဘာမွမဟုတ္သလုိပင္ ၀ယ္သူေတြကေတာ့ ၀ယ္ေနၾက၏။ ဒီအခ်ိန္ကုိ ဘယ္လုိေရာက္ခဲ့သည္ရယ္လုိ႔ ေမသီ မမွတ္မိ။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ဆုိသည္မွာ ႀကဳိးျပတ္သြားသည့္ စြန္ေလးတစ္ေကာင္လုိ မ်က္စိေရွ႕ကေန ေ၀းေ၀းသြားခဲ့ၿပီ။
          အာရွတုိက္သားမ်ားက ႏုပ်ဳိလွသည္ဟု ေမသီ့ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွ ႏုိင္ငံျခားသားအမ်ားစုက အထင္ေရာက္ၿပီးသားပင္။ လူေကာင္ထြားထြား အေနာက္ႏုိင္ငံသားမ်ားၾကား သည္လုိ အထင္ခံရသည္မွာလည္း မဆန္းလွ။ ႏွစ္အစိတ္ေက်ာ္လုိ႔ သုံးဆယ္ဖက္ဦးတည္သည့္ အခ်ိန္တုန္းကပင္ ေမသီ့ကုိ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူႏွင့္ မွားလားမွားရဲ႕။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္လုိ႔ ဆုိလာသူမ်ားကုိေတာ့ ပုိလြန္းၿပီဟု ျငင္းဆန္ေသာ္လည္း စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ေက်နပ္စျမဲ။ အသက္အမွန္ကုိ ဆုိလွ်င္ပင္ ညာေနတာပါလုိ႔ စခ်င္သည့္ သူမ်ားကလည္း ရွိေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ေမသီက အသက္အမွန္ ဖြင့္ေျပာရသည္ကုိ ၀န္ေလးေနမည့္ မိန္းမေတာ့ မဟုတ္။ အသက္အမွန္ကုိ ေျပာျခင္းျဖင့္ သူဘယ္ေလာက္ႏုေၾကာင္းကုိ ေမာ္ၾကြားခ်င္သည္လည္း ပါမည္ေပါ့ရယ္လုိ႔ေတာ့ ေမသီ့ကုိ အျပစ္မဆုိသာ။
          ခုေတာ့ စိတ္ႀကီး၀င္ေနေသာ ေမသီ့ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ကမသိ ၀င္လာေသာ ဇရာက ကုိယ္ထင္ျပလာေလၿပီ။ အခုတေလာ ခုနစ္ႏွစ္၊ ရွစ္ႏွစ္ အရြယ္ကေလးေတြ၏ အန္တီဟူေသာ ေခၚသံက နားထဲကုိ ကန္႔လန္႔၀င္တတ္ေလသည္။ ခုႏွစ္ႏွစ္ေလာက္သာ ငယ္ေသာ ေမာင္ေလး၏ သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းေပၚမွာ အန္တီလုိ႔ ေခၚလုိက္သည့္အခါမွာေတာ့ စိတ္တုိ၍ မဆုံး။ အခုတေလာ အေရာင္ရင့္ရင့္ေတြ၀တ္တာကုိ ေရွာင္ေနလုိက္သည္။ အေရာင္ရင့္ေတြက လူကုိ ရင့္ေစသည္ဟု ဆုိၾကသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာ စဥ္းစားရင္း လမ္းေလွ်ာက္လာသည္မွာ ဘဏ္ကုိပင္ေရာက္လာေတာ့သည္။ စာေရးမေလးက ေငြထုတ္ဖုိ႔ ကူညီေနတုန္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပင္ စကားေျပာ၏။
          “စာေမးပြဲေတြ နီးလာၿပီေနာ္။ စာသင္ႏွစ္လည္း ကုန္ေတာ့မယ္ ဆုိေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့မွာေပါ့။”
          “ရွင္…ေၾသာ္ ကၽြန္မက တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသူ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ရွင့္။”
          ေမသီ အံၾသေက်နပ္စြာႏွင့္ပင္ ျပန္ေျဖ၏။
          “ဟုတ္လား။ အစ္မကုိ ၾကည့္ရတာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူေလး မွတ္လုိ႔။ မွားသြားတာ။”
          “ရပါတယ္။ အမွားေကာင္း လုိ႔ပဲ ယူဆလုိက္ပါမယ္ ဟင္း…ဟင္း။”
          မွန္တံခါးကုိ တြန္းၿပီးထြက္လာေတာ့ ကုိယ့္အရိပ္ကုိယ္ျပန္ျမင္ရသည္။ ဆံပင္အလႊာပုံ၊ နားဆြဲ မွ်င္မွ်င္၊ ခ်ည္သားလက္တုိ ဂါ၀န္ကုိ ခါးပတ္ေသးေသးေလးႏွင့္ ၀တ္ထားေသာ ေမသီ့ကုိ ဘယ္သူက အသက္သုံးဆယ္ႏွစ္ႏွစ္လုိ႔ ထင္မည္လဲေလ။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း ေလာကႀကီးက လွပလုိ႔ေနသည္။
xxx
          သမားဆုိ အုိမွ ဆုိသည့္ စကားကုိ ၾကားဖူးေသာ္လည္း တစ္ခါမွ အေလးအနက္ မစဥ္းစားဖူး။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း မွန္သားဟု ေတြးမိသည္။ ဒါေပမယ့္ သမားအုိတုိ႔ဟာလည္း တခ်ိန္ကေတာ့ ပ်ဳိခဲ့တာပါပဲလုိ႔ စုသက္ အထြန္႔တက္ခ်င္ပါသည္။ အခုေတာ့ စုသက္ ႀကဳံေနရေသာ အေတြ႔အႀကဳံကုိ ပ်ဳိရြယ္ေသာ သမားတုိင္းႀကဳံရမည္ ထင္၏။ သု႔ိေပမယ့္ စုသက္အတြက္ ပုိေသာ အေတြ႔အႀကဳံကေတာ့ စုသက္သည္ သက္တူရြယ္တူ အေတာ္မ်ားမ်ားထက္ ပုိငယ္သည့္ပုံေပၚ ေနျခင္းပါပဲ။ မ်က္လုံး၀ုိင္း၀ုိင္း၊ ပါးေဖာင္းေဖာင္းႏွင့္ စုသက္ကုိ မသိသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အထက္တန္းေက်ာင္းသူဟု ထင္ၾကသည္။ လူေကာင္ကလည္း ေသးကာ အရပ္လည္းပုသည္မုိ႔ အားကုိးခ်င္စရာမရွိဟု သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ုိင္းစၾကေသး၏။
ေဆးေက်ာင္းဆင္းကာစ ဆရာ၀န္ေပါက္စဘ၀သည္ ေက်ာင္းသူဘ၀ ျပန္ေရာက္သြားသလုိပင္။ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိသည့္ ဆရာ၀န္မ်ား၊ သူနာျပဳမ်ား၊ ေဆးရုံမွအမႈထမ္း အေတာ္မ်ားမ်ားက ကုိယ့္ထက္ အေတြ႔အႀကဳံမ်ားၾကသူေတြခ်ည္းသာ။ House surgeon ဆင္းကာစက လူနာေတြေရွ႕ေရာက္လွ်င္ပဲ ေပါက္ကရမလုပ္မေျပာ ရေအာင္ သတိထားေနရ၏။ ဒီၾကားထဲမွာ အခ်ဳိ႕လူနာေတြက စုသက္ကုိ ဆရာ၀န္လုိ႔ပင္ မထင္ၾက။ ေဆးရုံမွာ လာေစာင့္ေသာ လူနာတစ္ေယာက္ေယာက္၏ သမီးလုိ႔ ထင္လုိထင္။ ဆရာ၀န္၊ ဆရာမတုိ႔ႏွင့္ လုိက္လာေသာ ကေလးမတစ္ေယာက္လုိ႔ ထင္လုိထင္။ ကသိကေအာက္ ႏုိင္လွသည္။ ကုိယ့္ထက္ အတန္းငယ္သူမ်ားကလည္း စုသက္ကုိ သူတုိ႔ႏွင့္ အတန္းတူလုိ႔သာ ယူဆၾက၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ကုိယ္လုပ္ႏုိင္သည့္ အပုိင္းျဖစ္ေသာ အ၀တ္အစား အျပင္အဆင္ကုိ ဂရုစိုက္ရေပ၏။ အရင္တုန္းက ၀တ္ေလ့ရွိေသာ တီရွပ္အေရာင္စုံေလးမ်ားအစား လူႀကီးဆန္ေသာ ဘေလာက္စ္အက်ၤ ီ၊ ရင္ေစ့အက်ၤ ီ၀မ္းဆက္မ်ားကုိသာ ၀တ္ျဖစ္ေတာ့၏။ အေရာင္ကုိလည္း ခပ္မႈိင္းမိႈင္း ခပ္ရင့္ရင့္မ်ားသာ ေရြးခ်ယ္ျဖစ္သည္။ ဆံပင္ရွည္ကုိလည္း ထုံးရျပန္၏။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း လူရုိေသ ရွင္ရုိေသ ပုံစံေလာက္ေတာ့ ျဖစ္လာ၏။ ၿပီးေတာ့ နည္းနည္းထူေသာ ကတၱီပါဖိနပ္ကုိစီးကာ လူႀကီးဂုိက္ဖမ္းေနလုိက္သည္။
“ဆရာမ ကၽြန္မအေမ ေမာေနလုိ႔ လာၾကည့္ေပးပါဦး။”
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ေဆးရုံထဲမွာလွည့္ေနေသာ စုသက္ကုိ အေျပးအလႊားလာေခၚ ရွာ၏။ မိန္းကေလးေနာက္ကုိ အေျပးလုိက္လာရင္း လူနာကုိ စမ္းသပ္ေပးရင္းႏွင့္ တစ္ေန႔လည္လုံး အလုပ္ရႈပ္ေနေတာ့၏။ အခုလုိလူနာေတြက အားကုိးတႀကီး အထင္တႀကီးရွိသည္ ဆိုလွ်င္ အဖြားႀကီး ပုံေပါက္မည္ဆုိလည္း ေပါက္ပါေစေတာ့။ စုသက္ေက်နပ္ ေနမည္သာ။
xxx
“ဖြားေစာက ႏုတယ္ေနာ္။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ပဲ ထင္ရတာ။”
ရွစ္ဆယ္နားနီးၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖြားေစာဆံပင္အခ်ဳိ႕႔က နက္ေမွာင္ေနဆဲ။ သြားတုိ႔က ခုိင္မာဆဲ။ ဇရာကုိ မလြန္ဆန္ႏုိင္ေသာ လူတုိ႔၏ သေဘာသဘာ၀ အတုိင္းမ်က္ႏွာမွာ အေရးအေၾကာင္းတုိ႔က ထင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အသက္အရြယ္ႏွင့္ စာလွ်င္ တိမ္လွသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ငယ္ငယ္ကပင္ အသားအေရ စိုျပည္ၿပီး လွပသူမုိ႔ ယခုအသက္ႀကီးသည္ အထိလည္း ၾကည့္ေကာင္းေနဆဲ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္လည္း ေနတတ္သူမုိ႔ လူတုိင္းက ေဒၚေစာကုိ ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ဟု မထင္ၾက။ အေၾကာင္းသိပ္မသိသည့္ လူအခ်ိဳ႕က ဆုိလွ်င္ ေဒၚေစာ၏ သမီးႀကီးကုိ ေဒၚေစာႏွင့္ ညီအစ္မေတာ္သည္ဟု ဆုိၾကေသးသည္။
“ဖြားဖြားက သိပ္ႏုတာပဲ။ ဘာေတြလုပ္၊ ဘာေတြစားလုိ႔လဲဟင္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေလး ဘာေလး ေျပာျပပါဦး။”
သမီးႀကီးမွ ေမြးေသာ ေျမးမအႀကီးဆုံးၿမိဳင္က စိတ္ကူးေပါက္လွ်င္ အနားကပ္ကာ ေမးတတ္ေသာ ေမးခြန္းျဖစ္၏။ ၿမိဳင္ဆုိလွ်င္ပင္ အသက္သုံးဆယ္နားသို႔ ဦးတည္ေနေပၿပီ။ ဒီလုိဆိုေတာ့ ဖြားေစာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ႏွစ္ေပါင္းက မနည္းေတာ့ဟု ကုိယ့္ဟာကုိယ္ တခါတေလ ဆင္ျခင္မိသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္၊ လြတ္လပ္ၿပီးေခတ္တုိ႔ကေနၿပီး အင္တာနက္ေခတ္၊ chatting ေခတ္ကုိေရာက္လာသည္မွာ ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း အံ့ၾသစရာပင္။ ၀မ္းနည္းစရာ၊ ၀မ္းသာစရာေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးအေထြေထြကုိ ႀကဳံခဲ့ၿပီးၿပီ။ သမီးတုိ႔အေဖႀကီးကေတာ့ အဖြားေလာက္ ကုသိုလ္ကံမေကာင္းဘူးလို႔ပင္ ဆုိရမည္လား။ အသက္ ေျခာက္ဆယ္နားနီးခ်ိန္မွာပင္ ဆုံးသြားခဲ့သည္။ အုိျခင္း၏ ဒုကၡေတြကုိ ၾကာရွာမခံစားရဘူးဟုသာ အဖြား တခါတေလေတာ့လည္း ေျဖေတြးေတြးခ်င္သည္။
အခုေတာ့ အဖြားမွာ ေရာဂါႀကီးႀကီးမားမား မရွိလွေသာ္လည္း ဇရာဆုိသည္ကေတာ့ လူတုိ႔ကုိ အႏုိင္ယူစၿမဲ။ အသက္ငယ္တုန္းက ေယာက်္ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္း၍ စီးပြားရွာခဲ့ေသာ မေစာ၊ လုပ္စရာရွိလွ်င္ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ႏွင့္ လုပ္တတ္ေသာ မေစာ၊ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာ၍ စိတ္ထက္လွပါသည္ဟု အမ်ားက သတ္မွတ္ၾကေသာ မေစာ။ အခုေတာ့ ထုိင္ရာက ထဖို႔၊ ပစၥည္းေလးတစ္ခုယူဖုိ႔ အတြက္ပဲ ေျမးမေတြကုိ အားကုိးေနရ၏။ အရင္က အားလပ္ခ်ိန္တုိင္း စာဖတ္ခ့ဲသလို အခုေကာင္းေကာင္း မဖတ္ႏုိင္ေတာ့။ မ်က္စိက မေကာင္းေတာ့သလုိ အာရုံလည္း ၾကာၾကာ မစိုက္ႏုိင္။ အိမ္ထဲမွာ ေလွ်ာက္ႏုိင္သြားႏုိင္ေနေသာ္လည္း အရင္ကလုိ မသြက္လက္ေတာ့။ ဖြားဖြားကလည္း ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ပါဟု အလုိက္မသိတတ္ေသာ ေျမးမ အငယ္လႈိင္က တခါတေလ ဆုိတတ္ေသးသည္။ နင္တုိ႔ အသက္ႀကီးေတာ့ သိလိမ့္မယ္ဟု အဖြားကဆုိမွပင္ သမီးႀကီးက လႈိင့္ကုိ တိတ္တိတ္ႀကိတ္၍ ဆူေတာ့သည္။
            အဖြားႏုလွပါသည္ဟု ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ အဖြားကေတာ့  မွန္မၾကည့္ျဖစ္တာပင္ ၾကာေပၿပီ။ အသက္ရွစ္ဆယ္နားနီးမွေတာ့ ပုိႏုလွ်င္လည္း ဘာထူးေတာ့မည္နည္း။ အေရျပားတစ္ေထာက္စာ အလွဆုိသည္ကုိ အဖြားနားလည္ ေပၿပီ။ ေသမင္းအတြက္ အဖြားက လွေနဖုိ႔ လုိေသးလုိ႔လားဟု စိတ္ေပါက္လွ်င္ ေတြးမိၿပီ။ အခုအခ်ိန္မွာသာ ျဖစ္ႏုိင္မည္ဆုိလွ်င္ သူတစ္ပါးကုိ အားမကုိးရဘဲႏွင့္ သြားလာလုပ္ကုိင္ရျခင္းကုိ အဖြား၏ ႏုပ်ဳိေသာရုပ္ရည္ႏွင့္ လဲလွယ္ျဖစ္လိမ့္မည္မွာ ေသခ်ာေနေတာ့၏။

ရိပ္မြန္
Women's World Journal Vol. 2 Issue 40

Friday 4 October 2013

အသံေတြ



အပူအပင္ကင္းတဲ့… ကေလးေလးဘ၀သာ…တခါျပန္ၿပီး ရခ်င္ေသးတယ္။ အျပစ္မသိေသးတဲ့…ကေလးေလးဘ၀ကုိ… တခါျပန္ၿပီး ရခ်င္ေသးတယ္။
“အူ၀ဲ….အူ၀ဲ….အူ၀ဲ…”
“သားေလးက အေမနဲ႔ တူလုိက္တာ။ ခ်စ္စရာႀကီး။”
“သားေရ…ကဗ်ာေလး ဆုိျပလုိက္ပါဦး။ ကဗ်ာဆုိျပရင္ အန္တီက မုန္႔ေကၽြးမယ္တဲ့။ ဆုိျပလုိက္ေလ…။”
        “မမ ၀၀ ထထ က။ အကပထမ။ ကပါ ကပါ မမရာ။ ညည လသာသာ။”
        “သားေရ အိပ္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ။ ကစားစရာေတြ သိမ္းေတာ့ေလ။ မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းသြားရမွာ။ ေစာေစာအိပ္ေတာ့။”
        “ေစာေစာအိပ္ ေစာေစာထ သြားတုိက္ ေရခ်ဴိး။”
        “သားေရ ညီမေလးကုိ ေန႔လည္မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းရင္ သြားၾကည့္လုိက္ဦးေနာ္။ ညီမေလး ထမင္းစားရဲ႕လားလုိ႔။”
        “ေမေမကလည္း ရွက္စရာႀကီး။ သားသနပ္ခါး မလိမ္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါးတန္းေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။ ေယာက်္ားေလး ျဖစ္ၿပီး သနပ္ခါးလိမ္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ုိင္းစၾကေရာ။”
        “သား ညီမေလးကို စက္ဘီးစီးသင္ေပးရင္းနဲ႔ စက္ဘီးေပၚက ျပဳတ္က်တာ။ ဒူးနည္းနည္းၿပဲ သြားတယ္။ မငုိနဲ႔…မငုိနဲ႔။ ညီမေလးကလည္း မငုိပါနဲ႔ေတာ့ တိတ္တိတ္။”
        “သား ၀တၳဳေတြခ်ည္းပဲ ဖတ္မေနနဲ႔ေနာ္။ စာလည္းဖတ္ဦး။ စာေမးပြဲနီးေနၿပီ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ အတန္းထဲမွာ ပထမရေအာင္ ႀကဳိးစားပါဦး။”
        “ေမေမေရ… အဲ ဒကာမႀကီးေရ… ကုိယ္ေတာ္ ပုဇြန္ဆီျပန္နဲ႔ ပဲဟင္းေလးစားခ်င္လုိ႔ ခ်က္ေပးပါဦးေနာ္။ ကုိယ္ေတာ္ ညက်ရင္ ဗုိက္သိပ္ဆာတာပဲ။ လိေမၼာ္ရည္ေလး ထပ္ယူလာေပးပါဦး။”
        “သားအတြက္… ဒီမွာ… ဦးထုပ္။ ဒါမွ ကတုံးကုိ ေကာင္မေလးေတြ ၀ုိင္းမစရေအာင္။”
        “ေဖေဖ ကၽြန္ေတာ့္ ကြန္ပ်ဴတာေလး အလုပ္မလုပ္ေတာ့လုိ႔ ၾကည့္ေပးပါဦး။ ကၽြန္ေတာ့္ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဂိမ္းေတြေတာ့ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီလား မသိဘူး။ စိတ္ညစ္ပါတယ္။”
xxx   
ရည္မွန္းခ်က္အတြက္…ၾကင္နာသူကုိ…တကယ္စြန္႔တဲ့…သူရဲေကာင္းေတြ…ရွိခဲ့လဲကြယ္…ငယ္ရြယ္သူမုိ႔…အခ်စ္ဖက္ကုိ…အေလးသာေပးခဲ့တာ…အမွန္ဆုံးပါပဲ။
        “ေမေမကလည္း ေဘာင္းဘီေလး တစ္ထည္၀ယ္ေပးဖုိ႔ကုိ မ်က္ႏွာငယ္လုိက္တာ။ အဲဒီ brand ကုိ သားလုိခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ေမေမမ၀ယ္ေပးရင္ ေဖေဖ့ကုိပဲ ပူဆာေတာ့မယ္။”
        “ရႊတ္... ရႊတ္…။ သိပ္လွတာပဲ။ တုိ႔ကုိ ေႏွာင့္ယွက္ခြင့္ ျပဳပါ။ စကားေလးနည္းနည္း ေျပာခြင့္ျပဳပါ။”
        “မင္းရုပ္ႀကီးမွ အားမနာ။ အဲဒီေကာင္မေလးကုိ လုိက္ရတယ္လုိ႔။ နာမည္ေလးက ၀တ္ရည္တဲ့။ နာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ ခ်ဳိေနမွာပဲ။”
        “အနီေရာင္ေလးနဲ႔ သူ႔အသားက ၀င္းေနတာပဲ။ ဆံပင္ရွည္တာကုိ သေဘာက်တာကြ။ ရုိးရုိးေလးနဲ႔ ယဥ္တယ္ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးကုိ ေခၚတာကြ။”
        “မင္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္တာလဲ ထုိင္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမွာခ်ည္းမွာ အခ်ိန္ကုန္မေနနဲ႔။ စာလဲက်က္ဦးကြာ။ စာေမးပြဲက နီးလာၿပီ။”
        “ကုိယ္ တကယ္ပဲ မုိးကုိ ခ်စ္တာပါ။ ကုိယ့္ကုိ မျငင္းလုိက္ပါနဲ႔ေနာ္…မုိး။ မုိးမရွိရင္ ကုိယ္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ မသိဘူး။”
        “ကုိယ္ညက သီခ်င္းလာဆုိတာ ၾကားရဲ႕လား မုိး။ မုိးရယ္ အေျဖေပးပါေတာ့။ ကုိယ္အိပ္လုိ႔လဲ မေပ်ာ္ဘူး။”
        “ေမာင္ကလည္း ေနာက္က်လုိက္တာ…။ မုိးေစာင့္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ ေနာက္တခါ ေနာက္က်ရင္ေတာ့ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး မွတ္…။”
        “မုိးကုိ ဘယ္ေတြ႔မလဲ…။ မုိးကေန ေက်ာ္ၿပီး ေဆာင္းကုိ ေမွ်ာ္ေနတာကုိး။ ေဆာင္းသဇင္နဲ႔ ဆုိရင္ ေမာင္တေလာကလုံးကုိမ်ား ေမ့ေနသလား…။”
        “မုိးကလြဲရင္ အားလုံး ဖြဲနဲ႔ ဆန္ကြဲပဲ။ မုိးရယ္…ေမာင့္ကုိ စကားမေျပာဘဲ မေနပါနဲ႔။ စိတ္မေကာက္နဲ႔ေတာ့ေနာ္။”
        “အိမ္နဲ႔ လုိက္ေတြ႔မယ့္ရက္ကုိ ေမာင္ပဲ ေရြးေလ။ ေမေမက အိမ္မွာ ေန႔လည္စာစားဖုိ႔ စီစဥ္ထားလုိက္မယ္တဲ့။”
        “ညီမကုိ ဒီေလာက္ပဲ တြန္႔တုိရသလား…ေမာင္ရယ္။ သတုိ႔သမီး အရံလုပ္ရင္ေတာ့ သတုိ႔သားအရံနဲ႔ တြဲရမွာေပါ့။”
        “ေမာင္ေတာ့ ဒီေန႔ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ မုိးရာ….။”
xxx
        လမ္းမ်ားက ကုိယ့္ကုိသယ္ေဆာင္…ေရွ႕မွာ ဘာေတြ ျဖစ္မလဲ မသိဘူး။ ႏွစ္မ်ားက ကုိယ့္ကုိ စည္းတား သြားခ်င္တုိင္းလဲ မသြားခဲ့ရဘူး။ ငယ္ရြယ္တဲ့သူေတြရဲ႕စိတ္…ဘာပဲေျပာေျပာ နားမ၀င္ႏုိင္ဘူး။ အမုန္းနဲ႔ အၿပဳံးတစ္လွည့္စီ ထိေတြ႔ ဘာကုိမွေလ သိပ္ဂရုမစုိက္ဘူး။
        “ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီခြင္ကုိ မႀကဳိက္ဘူးဗ်။ အရင္းအႏီွးေတြအားလုံးကို ဒီတစ္ေနရာထဲမွာ ပုံေအာရေလာက္ေအာင္ မဟန္ဘူး ထင္တယ္။”
        “ေမာင္ေရ သမီးႀကီးကုိ ၀င္ႀကဳိဖုိ႔ မေမ့နဲ႔ဦးေနာ္။ ဒီေန႔သူတို႔ ေက်ာင္းကား ပ်က္ေနတယ္။ သမီးငယ္ကုိေတာ့ မုိးရုံးကအျပန္၀င္ေခၚလုိက္မယ္။”
        “ဒီတုိက္ခန္းက ေစ်းႀကီးတာ ေနရာေကာင္းတာကုိး။ ေစ်းနဲ႔နီး ေက်ာင္းနဲ႔နီးတဲ့ အျပင္ ႏွစ္လမ္းေလာက္ ေလွ်ာက္လုိက္ရင္ပဲ ကားဂိတ္ကုိ ေရာက္ေရာ။”
        “ေမေမ့ေျမးကုိ သိပ္အလုိမလုိက္နဲ႔။ ေမေမေပးတဲ့ မုန္႔ဖုိးေတြမွန္သမွ် အကုန္သုံးေနတာ တစ္လတစ္လ ငါးတန္းေက်ာင္းသူနဲ႔ေတာင္ မလုိက္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ သုံးႏုိင္တယ္။”
        “ေတာက္….ေတာ္ေတာ္ လူပါး၀တဲ့ ေကာင္ေတြ။ မင္းတုိ႔ထက္သာလုိ႔ ငါဆရာႀကီးလုပ္ေနတာကြ။ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ စီးပြားေရး စလုပ္တဲ့ေကာင္ေတြကမ်ား…။”
        “မုိးေရ ေမာင္တုိ႔ ၀ယ္လုိက္တဲ့ ေျမကြက္ေစ်းတက္လုိ႔ ျပန္ေရာင္းလုိက္တာ ေတာ္ေတာ္ျမတ္တယ္ကြ။ အဲဒီအထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ညေနစာ သြားစားၾကရေအာင္။ ကေလးေတြကိုလဲ ေခၚလုိက္ဦး။”
“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနရာက အကြက္အကြင္းေကာင္းတယ္။ သူတို႔ထက္ သာမွာပါ။ အရင္းအႏွီးေကာင္းေကာင္း ရွိရင္ ဘာမဆုိလုပ္ႏုိင္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသားပဲ။”   
“သမီးတို႔ေရ ဖြားဖြားနဲ႔ ဖုိးဖုိးကုိ သြားကန္ေတာ့ၾကမယ္။ ဟုိေန႔က ေမေမ၀ယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြ သြားယူလာပါဦး။ ေအး…ဟုတ္တယ္…အဲဒီဟာ ဖြားဖြားတုိ႔ကုိ ကန္ေတာ့ဖုိ႔။”
xxx
        ပါးစပ္ပိတ္…ေခါင္းညိတ္…ႀကိတ္မွိတ္…ငါနားလည္ေပးမယ္။ ျဖည္း… ျဖည္း… ျဖည္းျဖည္းေျပာ…နားနားၿပီးေျပာ…ေမာမယ္။ တုိး…တုိး…တုိးတိုးေလးေျပာ…အားလုံးလည္း ၾကားပါတယ္။
“သမီးကုိ ေဖေဖဘာေျပာထားလဲ။ ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ မတြဲပါနဲ႔လုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိေပးထားတယ္ေနာ္။ ေနာက္တခါေတြ႔ရရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူးမွတ္။”
“ခင္ဗ်ားတို႔ထက္ က်ဳပ္နားလည္လုိ႔ ေျပာေနတာဗ်။ က်ဳပ္ကုိ ဆရာလာမလုပ္နဲ႔။ က်ဳပ္သေဘာနဲ႔ က်ဳပ္ ဘာမဆုိလုပ္ပုိင္ခြင့္ ရွိတယ္။”
“မုိး…မင္းကုိငါ ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာရမလဲ။ ဒီမိန္းမကုိ ပုိက္ဆံ မေခ်းပါနဲ႔လုိ႔ ငါအႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္။ မင္းက သနားေပမယ့္ ငါကေတာ့ မသနားႏုိင္ဘူး။ ပုိက္ဆံဆုိတာ အပင္ေပၚကခူး ယူလုိ႔ ရတာမဟုတ္ဘူး။ တြင္းထဲကေန ႏႈိက္ယူလို႔ ရတာမဟုတ္ဘူး။”
“ငါအသက္ႀကီးေပမယ့္လဲ မနားႏုိင္ေသးဘူး။ ဒီအလုပ္ေတြကုိ ငါမွ မလုပ္ရင္ ဘယ္သူလုပ္မလဲ။”
“စိတ္ေလွ်ာ့ ေမာင္…စိတ္ေလွ်ာ့…။ ေဒါသေတြ သိပ္မႀကီးပါနဲ႔။ ရွင့္ကုိ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ေတာင္ ေၾကာက္လာၿပီ။”
“မင္းတုိ႔ အားလုံးတစ္ေယာက္မွ အသုံးမက်ဘူး။ ဒီတာ၀န္ေလာက္ကုိမွ မယူႏုိင္ရင္ အလုပ္ဆက္မလုပ္နဲ႔ေတာ့။ ငါေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာထားရဲ႕သားနဲ႔ကြာ…။ ငါ့ေရွ႕က အားလုံး ထြက္သြားၾက…။ သြားၾကကြာ…..။”
“ေတာက္…..ငါ့ၿပိဳင္ဖက္ကုိမွ အရႈံးေပးလုိက္ရတယ္လုိ႔။ ငါ့ရာဇ၀င္မွာ ဒါမ်ိဳး မရွိဘူး။ ငါ့အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိေစရမယ္…။ ဘယ္ေကာင္မွ ငါ့ကုိ ေၾကာလုိ႔ မရဘူးကြ။”
“တပည့္ေတာ္ ဆင္ျခင္ပါ့မယ္ ဘုရား။ ေဒါသေတြ သိပ္ႀကီးၿပီးေတာ့ ေသြးတက္တယ္ ဆုိတာလဲ ဟုတ္ပါတယ္။ စီးပြားေရးကိစၥ၊ လူမႈေရးကိစၥေတြနဲ႔ ဖိစီးမႈေတြ သိပ္မ်ားလုိ႔လဲ ပါတာေပါ့ ဘုရား။”
“ဒီေလာက္ မုိက္တဲ့ သမီး သူ႔ထုိက္နဲ႔ သူ႔ကံပဲ ဆုိၿပီး ပစ္ထားတာ။ ႀကဳိက္စရာလူ ဒီေလာက္ရွားသလား။ ဒီေကာင့္ကုိ ငါနည္းနည္းမွ ၾကည့္လုိ႔ကုိ မရဘူး။ အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္…ကေလက၀ေကာင္။ ငါ့သမီးနဲ႔ နည္းနည္းမွ မတန္ဘူး။”
“ဒီေန႔ လွဴလုိက္ရတာ စိတ္ေက်နပ္ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ သီလယူလုိက္ရေတာ့ စိတ္ၾကည္လင္သြားတယ္ မိန္းမရယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္လုပ္ဖုိ႔ေတာ့ ႀကိဳးစားရဦးမယ္။ ကုိယ့္မွာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္ကိစၥေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတာကုိး။”
xxx
ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ…မူးမုိက္လဲက်…ဘယ္လုိလႈပ္လုိ႔ မရ…သိပ္ေလးလံတဲ့ ငါ့ခႏၶာ…။ ….ေအာ္သံေခၚသံေတြ ေခၚသံေတြၾကား…ေအာ္သံေခၚသံေတြ ေခၚသံေအာ္သံေတြလား…။ ငါမျမင္ႏုိင္ဘူး…ဒီအေမွာင္ထုထဲမွာ…။ ငါမေခၚႏုိင္ဘူး… အသံေတြ မထြက္ေတာ့ပါ…။
“ေမေမကလည္း ရွက္စရာႀကီး…….သားသနပ္ခါး မလိမ္းခ်င္ေတာ့ဘူး……မမ ၀၀ ထထ က…...နာမည္ေလးက ၀တ္ရည္တဲ့……အိမ္နဲ႔ လုိက္ေတြ႔မယ့္ရက္ကုိ ေမာင္ပဲ ေရြးေလ……ေမာင္ေတာ့ ဒီေန႔ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ မုိးရာ……ငါ့ရာဇ၀င္မွာ ဒါမ်ိဳး မရွိဘူး……ငါ့အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိေစရမယ္……ငါ့သမီးနဲ႔ နည္းနည္းမွ မတန္ဘူး……ဒီထက္ပိုၿပီး ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္လုပ္ဖုိ႔ေတာ့ ႀကိဳးစားရဦးမယ္……ပုိက္ဆံဆုိတာ အပင္ေပၚကခူး ယူလုိ႔ ရတာမဟုတ္ဘူး……ကုိယ္ တကယ္ပဲ မုိးကုိ ခ်စ္တာပါ……က်ဳပ္သေဘာနဲ႔ က်ဳပ္ ဘာမဆုိလုပ္ပုိင္ခြင့္ ရွိတယ္……ဘယ္ေကာင္မွ ငါ့ကုိ ေၾကာလုိ႔ မရဘူးကြ……”
“ေမာင္…ေမာင္…သတိထားပါ။ တရားမေမ့ပါနဲ႔။”
“ေဖေဖ…ေဖေဖ…သမီးတို႔ကုိ ပစ္သြားၿပီလား။”
ေနာက္ဆုံးၾကားလုိက္ရသည္မွာ ငုိသံမ်ား။ အသံေတြနဲ႔ ၀င္လာၿပီး အသံေတြနဲ႔ပင္ ျပန္ထြက္သြားရေသာ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ ကားလိပ္အခ်။ ေနာက္ေတာ့….
 “………”
xxx
မွတ္ခ်က္။ ။ေအာက္ပါ သီခ်င္းမ်ားကုိ ၀တၳဳထဲတြင္ ယူသုံးပါသည္။
ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ နိဗၺာန္ဘုံ
 ေတးဆုိ-စုိင္းထီးဆုိင္၊ ေတးေရး- စိုင္းခမ္းလိတ္
အခ်စ္ကုိ ဦးစားေပးခဲ့သူ
        ေတးဆုိ- စိုင္းထီးဆုိင္၊ ေတးေရး- စိုင္းခမ္းလိတ္
လူျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡ
        ေတးဆုိ/ေတးေရး- မ်ဳိးေက်ာ့ၿမိဳင္
နားနားၿပီးေျပာ
        ေတးဆုိ- မ်ဳိးႀကီး၊ ေတးေရး- ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္
သတိေမ့သြားတဲ့ည
        ေတးဆုိ- ေလးျဖဴ၊ ေတးေရး- ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္


Thursday 26 September 2013

အသက္ႀကီးၿပီ (၂)



         “ဟင္…အေစာႀကီး ႏိုးေနပါလား။”
          “ဟုတ္တယ္…။ မအိပ္ခ်င္ေတာ့လုိ႔။ ညည္းကေတာ့ လႈပ္ေတာင္ မလႈပ္ဘူး။”
          “အံမယ္…ညည္းကပဲ ျပန္ေျပာရတယ္ ရွိေသး။ ခါတုိင္းေတာ့ ညည္းပဲ ေနဖင္ထုိးေအာင္ အိပ္ၿပီးေတာ့။”
          “အသက္ႀကီးလာလုိ႔လား မသိဘူူး။ အရင္ကေလာက္ ၾကာၾကာမအိပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး မိန္းမရဲ႕။”
          “မနက္စာ စားရေအာင္။ ဘာစားၾကရင္ ေကာင္းမလဲ။ ေယာက်္ား ေစာေစာထတာ တစ္ခုခု မလုပ္ထားဘူးလား။”
          “ေက်ာင္းအစ္မ ထလာရင္ ေသာက္ရေအာင္ ေကာ္ဖီက အသင့္ေဖ်ာ္ၿပီးသားပါ ခင္ဗ်။ အစားအေသာက္ကေတာ့ က်ဳပ္လည္း မစီစဥ္တတ္ဘူး။”
          “အလကားေနာက္တာ။ မေန႔က က်ဳပ္ ခရုိဆြန္႔ ၀ယ္လာတယ္။”
          “ဟား…ေကာင္းတယ္။ အေတာ္ပဲ။ က်ဳပ္စားခ်င္ေနတာ ညည္းက ဘယ္လုိသိ။”
          “အၿမဲတမ္း စားခ်င္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ မွန္းရတာ မခက္ပါဘူး။”
          “အဲဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ။ စကားမမ်ားနဲ႔ေတာ့ ေကာ္ဖီေသာက္ မုန္႔စားရေအာင္။ ဗုိက္ဆာၿပီ။ ညည္းမႏုိးေသးလုိ႔ က်ဳပ္ကေစာင့္ေနတာ။”
          “ႏြားႏုိ႔ေတြ သိပ္မထည့္နဲ႔ေနာ္။ အဆီတက္တယ္။”
          “ပဲမ်ားလုိက္တာ။ ေသာက္မွာသာ ေသာက္စမ္းပါ။”
          “အသက္ကေလး နည္းနည္း ရလာရင္ ၀ိတ္တက္တာ ျမန္တယ္ ေယာက္်ားရ။  အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္မွ။”
          “ဟုတ္ပါၿပီ ဟုတ္ပါၿပီ။”
          “ဒီေန႔ ပိတ္ရက္ ဆုိေတာ့ ဘယ္သြားခ်င္လဲ။”
          “ဘယ္မွ မသြားခ်င္ဘူး။ အိမ္မွာပဲ ေအးေဆး ေနၾကတာေပါ့။ ညည္းသြားခ်င္တဲ့ ေနရာရွိရင္ေတာ့ သြားမယ္ေလ။”
          “က်ဳပ္ကလည္း သြားခ်င္ပါဘူး။ အိမ္မွာ ေအးေဆး စာအုပ္ေလး ဖတ္၊ သီခ်င္းေလး နားေထာင္။ ဟင္းခ်က္စား အဲဒါပဲ ေကာင္းတယ္။ ညေနက်ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္မယ္ေလ။”
          “ေကာင္းတယ္။ အဲဒီအႀကံ။”
          “မေန႔က ဟုိကေလး လင္မယားကေတာ့ ေခၚသား။ သူတို႔ ဒီနားမွာ ေလွေလွာ္သြားမလုိ႔တဲ့။”
          “ညည္းလုိက္သြားခ်င္ရင္ ေျပာေရာေပါ့။”
          “မလုိက္ခ်င္ပါဘူး။ ပိတ္ရက္က်ရင္ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူခ်င္တယ္။ ဟုိသြားဒီသြားက ေပ်ာ္ေတာ့ ေပ်ာ္ပါရဲ႕။ ငယ္တုန္းကေလာက္ေတာ့ စိတ္အားမထက္သန္ေတာ့ဘူး။ လူပင္ပန္းတယ္။”
          “ညည္း အဲဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ဖက္တီးမ ျဖစ္ေနတာေပါ့။”
          “ေအာင္မယ္…။ညည္းက်ေတာ့ သုံးလဗိုက္ေလာက္ ရွိတာမ်ား။ လာမယွဥ္စမ္းပါနဲ႔။”
          “အသက္ႀကီးၿပီ မိန္းမရ…။ ဗုိက္ကေလးလည္း စၿပီး ရႊဲလာၿပီေလ။”
          “စကားမစပ္…ဒီေန႔ ဘာေန႔လဲ သိလား။”
          “ဘာေန႔လဲ ဟုတ္လား။ စေနေန႔ေပါ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။”
          “တကယ္….သတိမရဘူးလား။”
          “ဟင့္အင္း။ ဘာေန႔ မို႔လုိ႔လဲ။”
          “ေရခဲေသတၱာထဲမွာ သြားၾကည့္။”
          “အင္…ေရခဲေသတၱာထဲမွာ…။”
          “ၾကည့္မွာ ဆုိ…သြားၾကည့္စမ္းပါ။”
          “ဟင္…ကိတ္မုန္႔…။ ဟာ….ေအး…ဟုတ္သားပဲ။”
          “အသက္မႀကီးခ်င္လုိ႔ ေမ့ထားတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား။”
          “တကယ့္ကုိ သတိမရတာ မိန္းမရဲ႕။ အသက္ႀကီး ၿပီေလ။”