မုိး (၁)

          ေနေရာင္က ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးသာ က်ေနသည္။ အားၿပိဳင္လာေသာ တိမ္တုိက္မ်ားကုိ မၾကာမီ အေလ်ာ့ေပးရေတာ့မည္ ဆုိသည္ကုိ သိေသာ္လည္း လြယ္လြယ္ႏွင့္ အရႈံးမေပးလုိက္ခ်င္။ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္အထိ တိမ္ထုႀကီးကုိ ထုိးေဖာက္ပစ္လုိက္ခ်င္ေသး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ခဲသားေရာင္ တိမ္အထပ္ထပ္ေအာက္မွ ေနျခည္မွ်င္ေလးမ်ားက ဟုိတစ္စ သည္တစ္စ။

          ျဖတ္တုိက္လာေသာ ေလညွင္းေလးထဲတြင္ မုိးေငြ႔အခ်ဳိ႕ ပါလာသည္။ မုန္တုိင္းမထန္ခင္ ၿငိမ္သက္ ႏူးညံ့ေနေသာ ရႈခင္းက သူ႔ကုိလွည့္စားေလ၏။ မိုးမရြာခင္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကုိ ဖြင့္ထားလုိက္ခ်င္ေသးသည္။ ေလေျပေလးက တုိးတုိးသာသာ ေျပာေသာ စကားသံကုိ သူနားေထာင္ခ်င္ေသး၏။ အိမ္ေရွ႕သစ္ပင္တြင္ ေခါင္းကုိငဲ့ကာငဲ့ကာျဖင့္ နားေနေသာ ငွက္ကေလးကုိ သူေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး တုိက္ေနေသာ ေလညွင္းက သစ္ရြက္ေလးမ်ားကုိ လႈပ္ခတ္ေစသည္ ဆုိရုံေလးမွ်သာ။ ၾကည့္ေနရင္းပင္ သစ္ရြက္ေပၚသို႔ မုိးေပါက္ကေလးမ်ား က်လာသည္။ တစ္ေပါက္…ႏွစ္ေပါက္…သုံးေပါက္….။ သူဆက္၍ မေရတြက္ႏုိင္ေတာ့။ မုိးေပါက္မ်ားကုိ ေရၾကည့္ရန္ ႀကဳိးစားေသာ သူသည္ အရူးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္။

          ခပ္က်ဲက်ဲႏွင့္ မွန္မွန္ေလး ဖြဲဖြဲ က်ရာမွ ထုႀကီးထည္ႀကီးသုိ႔ ေျပာင္းခ်င္လာသည္။ စိပ္လာေသာ မုိးေပါက္တုိ႔သည္ သစ္ရြက္ေလးမ်ားကုိ အညႈိးတႀကီး ပင္ မွန္မွန္ ရုိက္ခတ္ေနေတာ့၏။ မုိးေပါက္တုိ႔သည္ သြက္လက္စြာ၊ အေႏွာင္အဖြဲ႔ကင္းစြာ၊ အပူအပင္မဲ့စြာပင္ ေျမႀကီးေပၚသုိ႔ ခုန္ဆင္းလာၾကသည္။ ေကာင္းကင္ႏွင့္ ေျမႀကီးတုိ႔ၾကား အဆီးအတား မဲ့လွသည္။ ငွက္ကေလးသည္လည္း ဘယ္ဆီသုိ႔ ပ်ံေျပးသည္ မသိ။ မုိက္မဲလွေသာ မုိးေပါက္တုိ႔သည္ ေျမႀကီးေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ ဗြက္အုိင္၊ ေရအုိင္တုိ႔ထဲ ေရာေႏွာ ေပ်ာက္ကြယ္ရေလၿပီ။ ကံေကာင္းေသာ မုိးေပါက္အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ေသာ ေရကန္ႀကီး၏ ရင္ခြင္သုိ႔ ၀င္ခြင့္ရၾကေလသည္။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ သူတုိ႔၏ ျဖစ္တည္မႈက တုိေတာင္းလြန္းလွပါသည္။

          မကြယ္ေပ်ာက္သြားမီေတာ့လည္း သူတို႔၏ အစြမ္းကုိ ျပခဲ့ခ်င္ေသးဟန္ တူ၏။ ကန္ေရျပင္တြင္ေတာ့ ၀ဲဂယက္ ထင္ေစခဲ့ေသးသည္။ သြပ္ျပားေပၚမွာ၊ ျပတင္းေပါက္မွန္မွာ…။ မုိးေပါက္တစ္ေပါက္ခ်င္းစီ၏ အဆုံးသတ္ကုိ သူၾကားရသည္။ ေဖ်ာ့ေတာ့ရာမွ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ေလာင္လာသည္။ တစ္ေပါက္ခ်င္းစီ၏ ရုိက္ခတ္မႈသည္ ေတးသြားတစ္ပုဒ္၏ နရီလုိ၊ စည္းလုိ မွန္မွန္ႏွင့္ ျမန္ျမန္လာသည္။ ျမန္ရာမွ ထန္လာသည္။  တေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ပင္ ပီသလာသည္။ စစ္ခ်ီသံေတြလုိလား၊ ျမင္းခြာသံေတြလုိလား။ ေဒါသႀကီး၏။ ခက္ထန္၏။ အညွာအတာမဲ့ျပန္ေလ၏။ တစ္ခ်ီတစ္ခ်ီမွာေတာ့ အားမတန္၍ မာန္ေလ်ာ့ ေလရေသာ ဟန္ျဖင့္ တုိးညွင္းသြားျပန္သည္။ သုိ႔ေပမယ့္လည္း မကုန္ေသးေသာ အင္အားျဖင့္ အစဥ္တစုိက္ သြန္ခ်ေနဆဲ။

          တခဏလြန္ေျမာက္ ျပန္လွ်င္ေတာ့ မတည္ၿမဲေသာ နိယာမအတုိင္းပင္ မိုးစက္တုိ႔လည္း ေ၀းလြင့္ရေလၿပီ။ ေကာင္းကင္ႀကီးသည္ အငုိတိတ္စ ကေလးတစ္ေယာက္လုိ ႐ႈိက္ကာ ငင္ကာျဖင့္ ေနာက္ဆုံး မ်က္ရည္စက္တုိ႔ကုိ ႀကဳိးစား၍ ထိန္းေနရွာ၏။ အငို၏ ေနာက္မွ အၿပဳံး၊ အေမွာင္၏ ေနာက္မွအလင္း၊ ၀ဲဂယက္မ်ား၏ ေနာက္မွ ၿငိမ္သက္ျခင္း။ ႐ႈိက္ရင္း ႐ႈိက္ရင္းႏွင့္ပင္ အငုိတိတ္ရေပေတာ့မည္။

          ေကာင္းကင္သည္ တျဖည္းျဖည္း ျပန္၍ ၿပဳံးလာ၏။ ေရမစို႔တစိုႏွင့္ ေလာကသည္ ကပုိက႐ုိ လွေနေတာ့သည္။

(Chopin ၏ Raindrop (Prelude Op. 28, No. 15) ကုိခံစား၍ ေရးပါသည္။)