ည…
လက တျခမ္းပဲ့ေနတယ္
ဘယ္မွာ လဲကြယ္
မင္းေျခရာ
အလင္းေရာင္ေတြ
အမ်ားၾကီး ေသာက္မိလုိ႕
ကုိယ္ မအိပ္ႏုိင္ဘူး။
ၾကယ္ေတြကုိ ေရတြက္ေနရင္း
အသက္ၾကီး သြားတာေတာင္
မသိလုိက္ ပါလား။
ကုိယ့္ရင္ပတ္ေပၚ
ေၾကြက်သြားတာ
ၾကယ္တစ္စင္းလား
ႏွလုံးသား တစ္စုံလား
ကုိယ့္လက္နဲ႕ ထိလုလု
ေကာင္းကင္ျပိဳက်
ကုိယ္ လန္႕ႏုိး ခဲ့ျပီ။
လမ္းကေလးတစ္ခု…
စေလွ်ာက္လာေတာ့ ေမွာင္စျပဳျပီ။
ေလတခ်က္ အသုတ္မွာ ကုိယ္အေႏြးထည္ ဇစ္ကုိဆြဲတင္ရင္း တင္းတင္းေစ့ထား မိသည္။
ေမွာင္ရီပ်ဳိးေနေသာ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ငွက္မ်ားအုပ္လုိက္ ပ်ံသြားေနၾကသည္။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႕ အသံက ဆူညံလြန္းေနသည္။
ကုိယ့္ဖိနပ္ေအာက္ မွာျပားသြားၾကေသာ ျမက္ပင္မ်ားကုိ ကုိယ္မသနားမိ။
မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းေအာက္သုိ႕ ေနလုံးၾကီး၀င္သြား သည္ကုိ ကုိယ္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ပင္လယ္ေအာက္သုိ႕ ငုပ္လွ်ဳိးသြားေသာ၊ ေတာင္စြယ္ေအာက္ မွာေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ ေန၀င္ခ်ိန္မ်ားကုိ ကုိယ္ႏွစ္သက္စြာ ခံစားခဲ့ဖူးသည္။
ၾကည့္စမ္း… စြမ္းအားၾကီး ပါတယ္ဆုိတဲ့ သဘာ၀တရား ၾကီးေတာင္ အတက္အက်၊ အလွည့္အေျပာင္းေတြ နဲ႕။
ကုိယ့္ဘ၀က ဘဘာ၀ၾကီးနဲ႕ စာရင္ေသးငယ္လြန္း ပါတယ္။
ႏႈိင္းစာလုိက္ရင္ ကုိယ္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲေတြဟာ မေျပာပေလာက္ ေတာ့ပါဘူး ကြယ္….
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေျပာတာ သတိရမိသည္။
ဘာေတြပဲ ျဖစ္ေနေန၊ ကမာၻၾကီး မပ်က္ေသးပါဘူး တဲ့။
ဟုတ္တယ္ေလ… ကိုယ္ဟာ တေန႕မွာ ႐ွင္ဘုရင္ျဖစ္ျပီး ေနာက္တေန႕မွာ သူေတာင္းစားျဖစ္ေနလည္း ေလာကၾကီးက လည္ပတ္ေနမွာပါ။
ဘာမွ ၾကီးၾကီးမားမား အေျပာင္းအလဲ မ႐ွိပါဘူး။
မလုပ္ခ်င္တာမ်ားကုိ လႊတ္ခ်ခဲ့ရလွ်င္ ကုိယ္လက္ခ်ည္း ဗလာသာျပန္ရ မည္လား။
အဲ.. ထမင္းလည္း ငတ္မည္ေပါ့။
ခက္တာက ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ ဘာလဲဆုိတာ ကုိလည္း အတိအက် မသိ။
ဒီလမ္းကလြဲလုိ႕ ဘယ္လမ္းကုိမွ ကုိယ္မသိခဲ့။
လူရယ္လုိ႕ ျဖစ္လာရင္ ဆုိေသာ စည္းကမ္းေတြ ကလနားေတြ ေၾကာင့္ ကုိယ္ေ႐ြးခဲ့ မိသည္လား။
ေရြးခ်ယ္ရတာ ေမာလြန္းပါတယ္….
ေရြးခ်ယ္မႈတုိင္း ရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ တာ၀န္ေတြ တသီၾကီးပါလာ တတ္တာကုိး။
ေရြးခ်ယ္ စရာမ႐ွိလုိ႕ဟု အေၾကာင္းျပျပီး လမ္း႐ုိးအတုိင္း ေလွ်ာက္ရသည္ မွာသက္သာသည္။
ကုိယ္မဲ့ျပဳံး ျပဳံးမိသည္ ထင္သည္။
ကုိယ့္ဘ၀ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဆုိတာကုိ ကုိယ္မသိခ်င္ပါ။
အဘိဓာန္တစ္အုပ္ မွမဟုတ္ဘဲ ေလ…
ကုိယ္ဘာေၾကာင့္ ႐ွင္သန္ေနတယ္ရယ္ လုိ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ လုိလုိ႕လား။
ေမတၲာတစ္ခု သက္သက္အတြက္ ႐ွင္သန္လုိ႕ မရဘူးလားကြယ္….
ကိုယ့္အတြက္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈ မလုိပါဘူး။
ကိုယ့္ဘ၀သည္ သူတပါးအဆုံးအျဖတ္မွာ တည္ခဲ့ဖူးသည္။
သူတပါးဆႏၵႏွင့္ ကုိယ္အသက္႐ွဴဖူး ခဲ့သည္။
အေရးမၾကီးေသာ အရာတခ်ဳိ႕ကုိ အေရးတၾကီး လုပ္ခဲ့ရဖူးသည္။
အေရးၾကီးေသာ လူတခ်ဳိ႕ကုိ လညး္အေရးမၾကီး သလုိထားခဲ့ဖူးသည္။
ေနာင္တဆုိတာ ကုိယ္သိေပမယ့္ နားမလည္ခဲ့….
ေ႐ွ႕မွာျမင္ေန ရတာ လမ္းကေလး တစ္ခု…
ေမွာင္ေနေတာ့ လမ္းဆုံးကုိ မေတြ႕ေသး။
ေအးေသာ္လည္း ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမည္။
ဆက္ေလွ်ာက္ ရဦးမည္ ေပါ့။
အေ၀းမွ သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့ၾကားေန ရသည္…..
“မေရရာဘူး…. မေသခ်ာဘူး….. မျပီးဆုံးဘူး…
မေသခ်ာဘူး.. မေရရာဘူး.. မျမဲေနဘူး…
မၾကင္ႏုိင္ဘူး..မျမင္ႏိုင္ဘူး…. ဘာ…..မွမ႐ွိဘူး
ရပ္တန္႕လုိ႕ မရဘူး……”
သီခ်င္းအမည္-မေရရာဘူး
ေတးေရး-ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္+လင္းလင္း
ေတးဆုိ-ေလးျဖဴ
တလြင့္လြင့္လွ်င္
လက္ျဖင့္ေျခြႏွယ္
ပန္းေတေလတုိ႔
လမ္းမွာေၾကြ။
ရယ္ေမာရက္စက္
သက္သက္မညွာ
နင္းရက္ကာပင္
ၾကင္နာမဲ့စမ္း
ပန္းေျခြေလ။
ပင္ထက္ျမင့္စံ
ကုိပန္းမာန္တုိ႕
ခုေတာ့ဘယ့္ႏွယ္
ပင္ေျခရင္းသက္
ဟက္ဟက္ရယ္ေမာ
ေလၾကမ္းေျပာခဲ့။
ပန္းတုိ႔မငုိ
ျဖည္းျဖည္းသံခ်ဳိ
ေအးေအးဆုိသည္…
ေျမဆီကုိစား
ေျမသားနဲ႔ဆက္
ကုိယ့္အသက္ဟာ
ေျမ႕ထံမွာမုိ႔
သခင့္ရင္ထက္
ကုိယ္ေမွးစက္မည္
ခက္္ရိပ္ခုိနား
ေၾကြပြင့္မ်ားႏွင့္။
တကယ္ေတာ့ ပုံရိပ္ ဘေလာက္ေရးျခင္းမွ ခဏအနားယူ သင့္တာၾကာပါျပီ။ သံေယာဇဥ္ မျပတ္ႏုိင္ေတာ့ ခက္တာေပါ့ေလ။ မလုပ္မေနရ အလုပ္တစ္ခုကုိ အျပီးသတ္ရ မွာမုိ႔ ခဏတာ အနားယူလုိက္ ပါဦးမည္။ ဒီၾကားထဲ သိပ္ျပီး ျပန္လာခ်င္လြန္းရင္ေတာ့ ျပန္လာၾကည့္ ပါမယ္။ ေပၚလုိက္ေပ်ာက္ လုိက္ ေပါ့။ ပုိ႔စ္ကေတာ့ မတင္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ ပုံရိပ္ ျပန္လာမွာပါ။ လာလည္၊ လာဖတ္ၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမမ်ား အားလုံး ေက်းဇူးပါ။
မုိးတစိမ့္စိမ့္။ ဂ်ဴလုိင္မိုးသည္ စဲခဲလွေခ်၏။ ၀ရန္တာမွာ ရပ္ေနေသာ ကေလးငယ္သည္ မုိးစက္ကေလးမ်ားကုိ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ မုိးစက္ကေလး မ်ား ခုန္ဆင္းလာပုံမွာ ေပ်ာ္စရာ။ အိမ္ေ႐ွ႕ ၀ရန္တာမွာ ခါတုိင္းႏွင့္ မတူေသာ အရာတစ္ခု႐ွိသည္ကုိ သူသတိမူမိျပီ။ ၀ါးလုးံ႐ွည္ တစ္ေခ်ာင္း၏ အလယ္တြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ အလံတစ္ခု။ ေမေမခ်ည္ထားတာ ထင္တယ္။ မုိးစို ေနေသာ သံမံတလင္းေပၚ သူေျခခ်ကာ အလံကုိ အနားတုိး၍ ၾကည့္သည္။ ေမေမက မုိးေရထဲ မထြက္ရဟု ေျပာထားသည္ကုိ သူေမ့ျပီ။ အလံသည္ မုိးေရေၾကာင့္ ေလထဲမွာ လြင့္ေနရမည့္ အစား ၀ါးလုံးမွာ ကပ္၍ေနသည္။ သူ အလံကုိ ျမင္လုိလွသည္မုိ႕ အနားတုိးကပ္ကာ ျဖန္႕ရန္ၾကိဳးစားသည္။ အရပ္က မမီသည္မုိ႕ ၀ရန္တာလက္ရန္းကုိ စ၍တြယ္တက္ မိသည္။
“သားေရ.. ဘာေတြလုပ္ ေနတာလဲ”
မီးဖုိထဲမွ ေမေမထြက္လာျပီ ထင္သည္။ ကေလးခ်က္ခ်င္း သတိရသြားျပီး ျပန္ခုန္ဆင္းလုိက္သည္။ ျပီးေတာ့ ေမေမ႐ွိရာသုိ႕ သူေျပး၀င္လာ၏။
“သား ေမ့သြားလုိ႕ ေမေမ။ မုိးေရထဲ လည္းမထြက္ေတာ့ပါဘူး။ ၀ရန္တာေပၚလည္း မတက္ေတာ့ပါဘူး။”
စည္းကမ္းေဖာက္ေသာ သားသည္ ေမေမ့ေ႐ွ႕မွာ ခံ၀န္ကတိေတြ ေပးေနမိသည္။ စည္းကမ္းေဖာက္ေသာ သားကုိ ေမေမ စိတ္ဆုိးဟန္ မတူ။
“သားက ဘာလုပ္မလုိ႕ ထြက္တာလဲ”
ေမေမ ေလေအးေလးနဲ႕ ေမးေတာ့သား ျပဳံးလာသည္။
“သားအလံ ကုိၾကည့္ခ်င္လုိ႕ပါ”
“သားၾကည့္ခ်င္ရင္ ေမေမျပမွာေပါ့”
ေမေမ အိမ္ေ႐ွ႕ကုိ ထြက္ကာ အလံကုိ ျဖန္႕လုိက္သည္။ အလံသည္ မုိးေပါက္တုိ႕တစက္စက္ ျဖင့္ျပန္.ကား၍ လာသည္။ ေလတစ္ခ်က္ေ၀့လုိက္ေတာ့ အလံကုိ သားေကာင္းေကာင္း ျမင္ေနရျပီ။
“အလံက ဘာလုပ္တာလဲ ဟင္”
ေမေမသည္ ျပဳံး၍သားကုိ ဖက္သည္။ ျပီးေတာ့ လက္တြဲကာ စာအုပ္စင္သုိ႕ ေခၚလာ၏။ စာအုပ္စင္ ေပၚမွစာအုပ္ထူထူ တစ္အုပ္ေမေမ့ လက္ထဲမွာ။ သားမမီ့ တမီျဖင့္ ခုန္၍စာအုပ္ကုိ ၾကည့္သည္။ သား စာမဖတ္တတ္ေသးေတာ့ နားမလည္ပါ။ ေမေမက သားကုိဓာတ္ပုံ တခ်ဳိ႕ျပသည္။ ထုိဓာတ္ပုံထဲမွ လူတစ္ဦးစီ အေၾကာင္းေမေမ ေျပာျပသည္။ သူတုိ႕က ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ တဲ့။ သားတုိ႕ ႏုိင္ငံကုိ ဟိုးတုန္းက အဂၤလိပ္ေတြက အႏုိင္က်င့္ဖူးသည္။ အႏုိင္က်င့္တယ္ ဆုိတာ သားက ေၾကာင္ကေလးကုိ ႐ုိက္သလုိလား ဆုိေတာ့ ေမေမက အင္းတဲ့။ ဘယ္ေကာင္းမလဲ ဟုသားက ျပန္ေျပာေတာ့ ေမေမရယ္သည္။ အဲဒီလုိ အႏုိင္က်င့္တဲ့ အဂၤလိပ္ေတြကုိ ဒီေခါင္းေဆာင္ ၾကီးေတြက ဦးေဆာင္ျပီး တုိက္ထုတ္တာတဲ့။ ရမ္ဘိုလုိ တစ္ေယာက္ထဲ ခ်တာလား ေမေမဟု သားက အထြန္႕တက္ျပန္သည္။ ေမေမက ျပဳံးျပန္၏။ တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး သားရဲ့။ တႏုိင္ငံလုံး မွာ႐ွိတဲ့ လူေတြအားလုံးေပါ့။ စုေပါင္းျပီး တုိက္ၾကတာ။ ဒီေခါင္းေဆာင္ၾကီး ေတြက လမ္းျပေပးတာေပါ့။ သားအထင္ ၾကီးသြားသည္။ ဒါဆုိ သားလည္း ပါမယ္ ဟုေျပာေတာ့ ေမေမသားကုိ နမ္း၍ ေျပာသည္။ ခုအဂၤလိပ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး သားရဲ႕။ ေမေမတုိ႕ လြပ္လပ္ေရးရျပီ ေလ။
ေေမေမဆက္ေျပာသည္ကုိ သားအေငးသား နားေထာင္ေနမိသည္။ ဒါေပမယ့္ သားရယ္ အဲဒီလုိ သူမ်ားေတြ အတြက္အက်ဳိးေဆာင္ ခဲ့တဲ့၊ တုိင္းျပည္ကုိ ခ်စ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြကုိ လူတခ်ဳိ႕က ေသနတ္နဲ႕ ပစ္သတ္ခဲ့ၾကတယ္။
ဟာ….. သားရင္ထဲမွာ ဟာ၍ သြားသည္။ အဲဒီလုိေကာင္းတဲ့ လူေတြကုိ ဘာလုိ႕သတ္ပစ္ၾကတာလဲ။ ေမေမမ်က္ႏွာတည္၍ သက္ျပင္းခ်သည္။ လူေကာင္းေတြကုိ လူတုိင္းက မၾကိဳက္ဘူးေလ သားရယ္။ သားၾကီးရင္ နားလည္လာမွာ ေပါ့။
ဒီအလံက ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ က်ဆုံးခဲ့တဲ့ အထိမ္းအမွတ္၊ သားနားလည္ ေအာင္ေျပာရင္ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ အသတ္ခံရျပီးေနာက္ လူေတြ အျမဲတမ္း သတိရေနတဲ့၊ ၀မ္းနည္းတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ေပါ့။ သား ဘာလုပ္ေပးလုိ႕ ရလဲဟင္ဟု ေမးေတာ့ ေမေမက သားေလး လိမၼာရမယ္။ မဟုတ္တာ မမွန္တာ မေျပာရဘူး၊ မတရားတာ မလုပ္ရဘူး၊ သူတပါးကုိ အႏုိင္မက်င့္ရဘူး။ ဒါေတြဟာ ဒီေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြက ဆုံးမခဲ့တာပဲ။
ေဟာ ခဏၾကာရင္ ဥၾသဆြဲ လိမ့္မယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူတုိ႕က်ဆုံးခဲ့တာ ပဲ။ သားလႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား ျဖစ္သြားသည္။ သားတုိ႕ သြားကယ္ၾကမယ္ေလ။ သားရယ္၊ ေမေမရယ္၊ ေဖေဖရယ္။ ေမေမကရယ္သည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အၾကာၾကီး သားမေမြးခင္တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တာေလ။ ၾကာခဲ့ျပီ သားရဲ႕။ ခုေတာ့ အထိမ္းအမွတ္ အေနနဲ႕ပဲ သတိရၾကရ ေတာ့တာေပါ့။ ဥၾသဆြဲရင္ သားစိတ္ထဲမွာ သူတုိ႕ကုိ မွန္းဆျပီး ျမင္ၾကည့္ေပါ့။ ေမေမ့ လက္ထဲမွ စာအုပ္ကုိ သားလွမ္းယူ လုိက္သည္။ သားသူတုိ႕ပုံကုိ မွတ္မိေအာင္ၾကည့္မယ္ ေနာ္။ တစ္ေယာက္က ကတုံးေလးနဲ႕ သားနဲ႕တူတူပဲ။ တစ္ေယာက္က ေခါင္းေပါင္းၾကီးနဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးၾကီးနဲ႕။ ဘုိးဘုိးၾကီးနဲ႕ တူတယ္ေနာ္။ အားလုံးက သတိၲ႐ွိၾကတဲ့ ပုံပဲေနာ္။ သားက တစ္ႏွစ္သံုးေလး ေတာ့တတ္ျပီမို႕ ေရတြက္ၾကည့္ေနသည္။ တစ္၊ႏွစ္၊ သုံး၊ ေလး…….ကုိး။ ကုိးေယာက္ ေပါ့ေနာ္ ေမေမ။ ေမေမ ေခါင္းညိတ္သည္။
ဥၾသဆြဲ သံကုိၾကားရျပီ။ သားျငိမ္ျငိမ္ေလး ေမေမ့ေပါင္ေပၚမွာ ထုိင္ေနလုိက္သည္။ ေမေမ႐ႈိက္ေန သလုိပဲ။ မ်က္စိထဲတြင္ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားကုိ သားျမင္ၾကည့္ေနသည္။ အားလုံးတိတ္သြားေတာ့ သားေမေမ့ကုိ လွည့္ၾကည့္သည္။ ေမေမက ေျပာသည္။ သားဒီလုိပဲ ႏွစ္တုိင္းသတိရ ရမယ္ေနာ္။ သား ေခါင္းကုိ အခါခါညိတ္မိသည္။
သား ကတိကုိေမ့ျပီး မုိးေရေတြနဲ႕ ၀ရန္တာဘက္ ေျပးထြက္လာျပန္ျပီ။ အလံေတြ အလံေတြ ရဲရဲနီေနသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
မိုးေတြရြာ ေနျပန္ျပီ ေမေမ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မုိးေရထဲကုိ ထြက္လုိ႕ရျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အရပ္က ၀ရန္တာ လက္ရန္းကုိေက်ာ္လုိ႕ မုိးေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ အလံဘယ္မွာလဲ ေမေမ။ အနီေရာင္ တစြန္းတစကုိမွ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ရ ပါလား။ ရဲရဲနီ ေနသင့္ျပီေလ။ မုိးေရေတြ စုိစြတ္ေနတဲ့ အလံကုိ ကၽြန္ေတာ္ျဖန္႕ေပး မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ ေနပါျပီ။ နံနက္ ၁၁နာရီ ေတာင္ထုိးပါေပါ့။ ဘာသံမွ မၾကားခဲ့ရပါလား။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာဟာ ေနတယ္ ေမေမ။
မုိးေရထဲသုိ႕ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေျပးထြက္လာသည္။ သူ႕လက္ထဲတြင္ ၀ါးလုံး႐ွည္တစ္ေခ်ာင္း၊ အလံတစ္ခု။ မုိးေပါက္တုိ႕ တ႐ွိန္ထုိး သြန္က်လာျပီ။ မုိးဆုိတာ တားလုိ႕ရႏုိင္တဲ့ အရာမွ မဟုတ္ဘဲ ေလ။
ျပတင္းေပါက္ မွေနေရာင္ တခ်ဳိ႕ တုိး၀င္လာသည္။ မနက္တစ္ခု လင္းျပန္ေလျပီ။ အလုပ္သြား ရျပန္ေပဦး ေပမည္။ သာသာတုိက္ေနေသာ ေလႏွင့္ လြင့္ေနေသာ ခန္းဆီးၾကားမွ ကုိယ့္အခန္းေဘး ႐ွိသစ္ပင္ကုိ ျမင္ေနရသည္။ ငွက္နီေလး တစ္ေကာင္ သစ္ပင္ေပၚမွာ နားေနသည္။ ေခါင္းကုိ ငဲ့လုိက္၊ အျမီးကုိ ရမ္းလုိက္ႏွင့္။ က်ီက်ီက်ာက်ာ ေအာ္ေနေသာ ငွက္သံေလးမ်ား နားေထာင္ရင္း ႏႈိးလာရသည္ကုိ ကုိယ္သေဘာက်သည္။ ခဏေနေတာ့ အျငိမ္မေနႏိုင္ေသာ ငွက္ကေလး ထျပန္သြား၏။ သစ္႐ြက္စိမ္းတုိ႕ တဖ်တ္ဖ်တ္ က်န္ရစ္သည္။ သစ္ကုိင္းတုိ႕ ၾကား ေနေရာင္တုိ႕ ေတြလႈိင္းထေနသလုိ။ ခုမွပင္ သတိထားမိသည္။ ဒီအရြက္ေတြက ကင္ပြန္းရြက္ လုိလုိ။ ေမေမ ခ်က္ေသာ ကင္ပြန္းရြက္ ဟင္းခ်ဳိကုိ သတိရမိသည္။ ညီမေလးနဲ႕ ကုိယ္က ကင္ပြန္း႐ြက္ ဟင္းဆုိလွ်င္ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း။ ညီမေလး ဒီႏွစ္ဆယ္တန္း ေရာက္ျပီ။ စာေတြမွ က်က္ရဲ႕လား မသိ။ ညီမေလးက စာဆုိ အင္မတန္မုန္းတာ။ ကုိယ္ဆယ္တန္းတုန္း ကလည္း ဒီလုိပါပဲ။ စာဆုိတာ က်က္ရေကာင္း တယ္ရယ္လုိ႕ မထင္။ အလြတ္ေအာ္က်က္ ခဲ့ရေသာ ပထ၀ီေတြကုိ မုန္းတယ္။ သမုိင္းက ခုႏွစ္မ်ား မမွတ္မိ။ ဓာတုေဗဒက ညီမွ်ျခင္းမ်ား ကဘာေတြမွန္း မသိ။ ေအာင္ျပီးမွ သာလိမၼာသင့္ ေၾကာင္းအသိတရား ရတာေပါ့။ အသိတရားဆုိတာ ေနာင္မွရတတ္ တာပဲဟု ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ သတိရမိသည္။ သူအခု အိမ္ေထာင္က် ေနျပီလား မသိ။ အသိတရား ကုိေနာင္မွရ ေနရင္ေတာ့ ဒုကၡ။
ကုိယ့္အဖုိ႕ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာသာ ေကာင္းတယ္။ ကုိယ္ခ်က္ခ်င္ တာခ်က္။ စားခ်င္တဲ့ အခ်ိန္စား။ ေမေမ့ လက္ရာမ်ားေတာ့ စားခ်င္သား။ ေမေမက ဟင္းခ်က္သင္ ဖုိ႕ေျပာတုိင္း ကုိယ္ထြက္ေျပး မိတာကုိ ေနာင္တရ ခ်င္သေယာင္ေယာင္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမက ဘြားေလးေလာက္ ဟင္းခ်က္မေတာ္။ ဘြားေလး႐ွိ ေသာနယ္ျမဳိ႕ ေလးကုိ ခဏခဏသြားစား ဖုိ႕ဆုိတာေတာ့ မျဖစ္။ ဘြားေလးႏွင့္ အတူေနေသာ ကုိယ့္ညီမ ၀မ္းကြဲေလးမ်ား ႏွင့္အစ္ကုိ က ေတာ့ကံေကာင္း ႐ွာတာေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူတုိ႕ဆီ သြားရင္ ကန္ေဘာင္႐ုိး ေပၚစက္ဘီး စီးၾကသည္။ အစ္ကုိက ကုိယ့္ေနာက္က စက္ဘီးတြန္း ေပးရင္းေျပးလုိက္ ရသည္။ တခါေတာ့ ကန္ေဘာင္က ေနကုိယ္ လိမ့္က်တာ တလွိမ့္ေခါက္ေကြး ပဲ။ ဒီဒဏ္ရာက ခုထိကုိယ့္ တံေတာင္မွာ ႐ွိေသး။ ကုိယ္က နေမာ္နမဲ့ ႏွင့္မုိ႕ ကိုယ့္မွာ ဒဏ္ရာေတြ အမ်ားၾကီး။ တခါတုန္းက ပန္းဆုိးတန္းနားမွာေပါ့။ ဘတ္စ္ကားေပၚ ကေန မွတ္တိုင္မေရာက္ခင္ မီးပြဳိင့္မွာ ခုန္ဆင္းဖုိ႕ ၾကိဳးစားတုန္း အေလာတၾကီးနဲ႕ ကုိယ္ျပဳတ္က်ပါေရာ လား။ ဘတ္စ္ကားက မီးစိမ္းလုိ႕ ထြက္သြားေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူေတြ၀ိုင္းလာ ၾကတာေလ။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကားေပၚက ျပဳတ္က်တယ္ ေဟ့။ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။ အ႐ုိးေတြ ဘာေတြမ်ား က်ဳိးသြားသလား။ ကုိယ္လည္း ႐ွက္႐ွက္နဲ႕ ဒူးျပဲ၊ တံေတာင္မွာ အၾကီးအက်ယ္ပြန္း ကုန္တာကုိေတာင္ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ခ်ည္းဇြတ္ျငင္းျပီး အတင္းထထြက္ လာတာေပါ့။ အဲ.. ဒီတုန္းကပဲ။ သူနဲ႕ စေတြ႕တာ။
ကုိယ္ကေတာ့ သူ႕ကုိ ဘယ္သတိထား မိႏုိင္မွာလဲ။ ကုိယ့္ဒုကၡနဲ႕ ကုိယ္ဆုိေတာ့ ထူပူေနတာပဲ။ ေနာက္မွ သူကျပန္ေျပာ ျပတာ။ ကုိယ့္ကုိ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ နဲ႕ ကုိ႕ယုိ႕ကားယား အခ်ိန္မွာ သူစေတြ႕ ခဲ့တယ္လုိ႕ ေျပာေတာ့ ကုိယ့္မွာ ရယ္ရမလုိ၊ ႐ွက္ရမလုိ။ ကုိယ္ရယ္မိတယ္ ထင္တာပဲ။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထင္တယ္။ ကုိယ္က နန္းၾကီးသုပ္ တစ္ပြဲ နဲ႕သူက လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ နဲ႕ပဲပလာတာ တစ္ခ်ပ္ မွာျပီး ေစာင့္ေနတုန္း၊ သူက စကားစ လာတာ။ ကုိယ့္ကုိ ေက်ာင္းမွာ မဆုံခင္ ကတည္းက ေတြ႕ဖူးတယ္တဲ့။ ျပဳံးစိစိလုပ္ေနတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ျပီး ဘယ္မွာလဲ ေျပာလုိ႕ ဆုိေတာ့မွ သူက ေျပာျပတာ။
အတန္းေတြ ျပီးျပီဆုိရင္ ကိုယ္တုိ႕ အဲဒီဆိုင္ေလး မွာထုိင္ေနၾကေလ။ ျပီးရင္ သူက ကုိယ့္ကုိ ကားဂိတ္လုိက္ ပုိ႕ေပးမယ္။ သစ္ရြက္ေတြ ေၾကြေနတဲ့ လမး္ကေန ႐ွပ္တိုက္ျပီး ေလွ်ာက္ရင္း စကားေတြ ေျပာမယ္္။ အမယ္ သူေျပာတဲ့ စကားေတြက ခ်စ္စကား ၾကဳိက္စကား မဟုတ္ဘူး။ သူဖတ္ထားတဲ့ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း၊ သူ႕အေတြးအေခၚ အယူအဆ အေၾကာင္း။ ေနပူရင္ မုိးရြာရင္ေတာ့ ထီးမုိးေပးမယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ေဆးလိပ္လဲ အရမ္းေသာက္ ခဲ့တယ္ဆုိပဲ။ ကုိယ္နဲ႕တြဲ ေတာ့မွ ျဖတ္လုိက္တာတဲ့။ သူ႕အေပါင္းအသင္းေတြ ကျပန္ေျပာတာေပါ့။ ကုိယ္က ဟုတ္လုိ႕လားလုိ႕ သူတုိ႕ကုိ မယုံသကၤာ ပုံစံနဲ႕ ျပန္ေမးလုိက္ ေပမယ့္ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္ လုိက္တာ အရမ္းပဲ။ သူကေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြ မေျပာေပါင္၊ ျမဳံစိစိနဲ႕ ျပဳံးေနတတ္တာပဲ။ သူ႕အတြက္နဲ႕ေတာ့ အခ်ိန္ ေတာ္မ်ားမ်ား မွာကုိယ္ျပဳံးခဲ့၊ ရယ္ခဲ့ရပါတယ္ ေလ။ ကုိယ္တုိ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေန႕ ကလြဲလုိ႕ေပါ့။ လူခ်င္းေတြ႕ ေျပာမထြက္လုိ႔ စာနဲ႔ပဲ ေျပာပါရေစတဲ့ ေလ။ သူ႕စာေလးလဲ ခုထိ႐ွိေနတုန္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူေရးထားတဲ့ စကားေတြကုိ ကုိယ္အလြတ္ရ ပါတယ္။ လူဆုိတာ ကုိယ့္အတၲကုိ လြန္ျပီး မခ်စ္တတ္ၾကပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ငါလည္း ငါ့အတၲေတြ ႐ွင္သန္ေနတဲ့ ဒီေနရာက ခြာႏုိင္ေလာက္ေအာင္ နင့္ကုိ လုံလုံေလာက္ေလာက္ မခ်စ္ေသးဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ငါျမန္မာျပည္ ကေန မခြာႏုိင္ဘူး။ နင့္ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကုိ လည္း မပ်က္ပါေစနဲ႕။ ငါလည္း မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ ဘူး။ နင္လည္း ဘာကုိမွ မေမွ်ာ္လင့္ ပါနဲ႕ေတာ့။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ရင္ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့။ သူ႕စာဖတ္ျပီး ေတာ့ကုိယ္ အိပ္မေပ်ာ္ ခဲ့ဘူးေလ။ တစ္ညလုံး ငုိခဲ့ရတာေပါ့။ သူခု ဘယ္မ်ားေရာက္ ေနပါလိမ့္။ ဟုိ တေလာက ေရာက္လာတဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ သူကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္ေနတယ္တဲ့။ ေဟာေတာ့………အလုပ္………႐ွစ္နာရီေတာင္ ခြဲျပီးသြား ပါေရာလား။
