သားၾကီးလာရင္…

မုိးတစိမ့္စိမ့္။ ဂ်ဴလုိင္မိုးသည္ စဲခဲလွေခ်၏။ ၀ရန္တာမွာ ရပ္ေနေသာ ကေလးငယ္သည္ မုိးစက္ကေလးမ်ားကုိ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ မုိးစက္ကေလး မ်ား ခုန္ဆင္းလာပုံမွာ ေပ်ာ္စရာ။ အိမ္ေ႐ွ႕ ၀ရန္တာမွာ ခါတုိင္းႏွင့္ မတူေသာ အရာတစ္ခု႐ွိသည္ကုိ သူသတိမူမိျပီ။ ၀ါးလုးံ႐ွည္ တစ္ေခ်ာင္း၏ အလယ္တြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ အလံတစ္ခု။ ေမေမခ်ည္ထားတာ ထင္တယ္။ မုိးစို ေနေသာ သံမံတလင္းေပၚ သူေျခခ်ကာ အလံကုိ အနားတုိး၍ ၾကည့္သည္။ ေမေမက မုိးေရထဲ မထြက္ရဟု ေျပာထားသည္ကုိ သူေမ့ျပီ။ အလံသည္ မုိးေရေၾကာင့္ ေလထဲမွာ လြင့္ေနရမည့္ အစား ၀ါးလုံးမွာ ကပ္၍ေနသည္။ သူ အလံကုိ ျမင္လုိလွသည္မုိ႕ အနားတုိးကပ္ကာ ျဖန္႕ရန္ၾကိဳးစားသည္။ အရပ္က မမီသည္မုိ႕ ၀ရန္တာလက္ရန္းကုိ စ၍တြယ္တက္ မိသည္။

“သားေရ.. ဘာေတြလုပ္ ေနတာလဲ”

မီးဖုိထဲမွ ေမေမထြက္လာျပီ ထင္သည္။ ကေလးခ်က္ခ်င္း သတိရသြားျပီး ျပန္ခုန္ဆင္းလုိက္သည္။ ျပီးေတာ့ ေမေမ႐ွိရာသုိ႕ သူေျပး၀င္လာ၏။

“သား ေမ့သြားလုိ႕ ေမေမ။ မုိးေရထဲ လည္းမထြက္ေတာ့ပါဘူး။ ၀ရန္တာေပၚလည္း မတက္ေတာ့ပါဘူး။”

စည္းကမ္းေဖာက္ေသာ သားသည္ ေမေမ့ေ႐ွ႕မွာ ခံ၀န္ကတိေတြ ေပးေနမိသည္။ စည္းကမ္းေဖာက္ေသာ သားကုိ ေမေမ စိတ္ဆုိးဟန္ မတူ။

“သားက ဘာလုပ္မလုိ႕ ထြက္တာလဲ”

ေမေမ ေလေအးေလးနဲ႕ ေမးေတာ့သား ျပဳံးလာသည္။

“သားအလံ ကုိၾကည့္ခ်င္လုိ႕ပါ”

“သားၾကည့္ခ်င္ရင္ ေမေမျပမွာေပါ့”

ေမေမ အိမ္ေ႐ွ႕ကုိ ထြက္ကာ အလံကုိ ျဖန္႕လုိက္သည္။ အလံသည္ မုိးေပါက္တုိ႕တစက္စက္ ျဖင့္ျပန္.ကား၍ လာသည္။ ေလတစ္ခ်က္ေ၀့လုိက္ေတာ့ အလံကုိ သားေကာင္းေကာင္း ျမင္ေနရျပီ။

“အလံက ဘာလုပ္တာလဲ ဟင္”

ေမေမသည္ ျပဳံး၍သားကုိ ဖက္သည္။ ျပီးေတာ့ လက္တြဲကာ စာအုပ္စင္သုိ႕ ေခၚလာ၏။ စာအုပ္စင္ ေပၚမွစာအုပ္ထူထူ တစ္အုပ္ေမေမ့ လက္ထဲမွာ။ သားမမီ့ တမီျဖင့္ ခုန္၍စာအုပ္ကုိ ၾကည့္သည္။ သား စာမဖတ္တတ္ေသးေတာ့ နားမလည္ပါ။ ေမေမက သားကုိဓာတ္ပုံ တခ်ဳိ႕ျပသည္။ ထုိဓာတ္ပုံထဲမွ လူတစ္ဦးစီ အေၾကာင္းေမေမ ေျပာျပသည္။ သူတုိ႕က ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ တဲ့။ သားတုိ႕ ႏုိင္ငံကုိ ဟိုးတုန္းက အဂၤလိပ္ေတြက အႏုိင္က်င့္ဖူးသည္။ အႏုိင္က်င့္တယ္ ဆုိတာ သားက ေၾကာင္ကေလးကုိ ႐ုိက္သလုိလား ဆုိေတာ့ ေမေမက အင္းတဲ့။ ဘယ္ေကာင္းမလဲ ဟုသားက ျပန္ေျပာေတာ့ ေမေမရယ္သည္။ အဲဒီလုိ အႏုိင္က်င့္တဲ့ အဂၤလိပ္ေတြကုိ ဒီေခါင္းေဆာင္ ၾကီးေတြက ဦးေဆာင္ျပီး တုိက္ထုတ္တာတဲ့။ ရမ္ဘိုလုိ တစ္ေယာက္ထဲ ခ်တာလား ေမေမဟု သားက အထြန္႕တက္ျပန္သည္။ ေမေမက ျပဳံးျပန္၏။ တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး သားရဲ့။ တႏုိင္ငံလုံး မွာ႐ွိတဲ့ လူေတြအားလုံးေပါ့။ စုေပါင္းျပီး တုိက္ၾကတာ။ ဒီေခါင္းေဆာင္ၾကီး ေတြက လမ္းျပေပးတာေပါ့။ သားအထင္ ၾကီးသြားသည္။ ဒါဆုိ သားလည္း ပါမယ္ ဟုေျပာေတာ့ ေမေမသားကုိ နမ္း၍ ေျပာသည္။ ခုအဂၤလိပ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး သားရဲ႕။ ေမေမတုိ႕ လြပ္လပ္ေရးရျပီ ေလ။

ေေမေမဆက္ေျပာသည္ကုိ သားအေငးသား နားေထာင္ေနမိသည္။ ဒါေပမယ့္ သားရယ္ အဲဒီလုိ သူမ်ားေတြ အတြက္အက်ဳိးေဆာင္ ခဲ့တဲ့၊ တုိင္းျပည္ကုိ ခ်စ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြကုိ လူတခ်ဳိ႕က ေသနတ္နဲ႕ ပစ္သတ္ခဲ့ၾကတယ္။

ဟာ….. သားရင္ထဲမွာ ဟာ၍ သြားသည္။ အဲဒီလုိေကာင္းတဲ့ လူေတြကုိ ဘာလုိ႕သတ္ပစ္ၾကတာလဲ။ ေမေမမ်က္ႏွာတည္၍ သက္ျပင္းခ်သည္။ လူေကာင္းေတြကုိ လူတုိင္းက မၾကိဳက္ဘူးေလ သားရယ္။ သားၾကီးရင္ နားလည္လာမွာ ေပါ့။

ဒီအလံက ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ က်ဆုံးခဲ့တဲ့ အထိမ္းအမွတ္၊ သားနားလည္ ေအာင္ေျပာရင္ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ အသတ္ခံရျပီးေနာက္ လူေတြ အျမဲတမ္း သတိရေနတဲ့၊ ၀မ္းနည္းတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ေပါ့။ သား ဘာလုပ္ေပးလုိ႕ ရလဲဟင္ဟု ေမးေတာ့ ေမေမက သားေလး လိမၼာရမယ္။ မဟုတ္တာ မမွန္တာ မေျပာရဘူး၊ မတရားတာ မလုပ္ရဘူး၊ သူတပါးကုိ အႏုိင္မက်င့္ရဘူး။ ဒါေတြဟာ ဒီေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြက ဆုံးမခဲ့တာပဲ။

ေဟာ ခဏၾကာရင္ ဥၾသဆြဲ လိမ့္မယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူတုိ႕က်ဆုံးခဲ့တာ ပဲ။ သားလႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား ျဖစ္သြားသည္။ သားတုိ႕ သြားကယ္ၾကမယ္ေလ။ သားရယ္၊ ေမေမရယ္၊ ေဖေဖရယ္။ ေမေမကရယ္သည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အၾကာၾကီး သားမေမြးခင္တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တာေလ။ ၾကာခဲ့ျပီ သားရဲ႕။ ခုေတာ့ အထိမ္းအမွတ္ အေနနဲ႕ပဲ သတိရၾကရ ေတာ့တာေပါ့။ ဥၾသဆြဲရင္ သားစိတ္ထဲမွာ သူတုိ႕ကုိ မွန္းဆျပီး ျမင္ၾကည့္ေပါ့။ ေမေမ့ လက္ထဲမွ စာအုပ္ကုိ သားလွမ္းယူ လုိက္သည္။ သားသူတုိ႕ပုံကုိ မွတ္မိေအာင္ၾကည့္မယ္ ေနာ္။ တစ္ေယာက္က ကတုံးေလးနဲ႕ သားနဲ႕တူတူပဲ။ တစ္ေယာက္က ေခါင္းေပါင္းၾကီးနဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးၾကီးနဲ႕။ ဘုိးဘုိးၾကီးနဲ႕ တူတယ္ေနာ္။ အားလုံးက သတိၲ႐ွိၾကတဲ့ ပုံပဲေနာ္။ သားက တစ္ႏွစ္သံုးေလး ေတာ့တတ္ျပီမို႕ ေရတြက္ၾကည့္ေနသည္။ တစ္၊ႏွစ္၊ သုံး၊ ေလး…….ကုိး။ ကုိးေယာက္ ေပါ့ေနာ္ ေမေမ။ ေမေမ ေခါင္းညိတ္သည္။

ဥၾသဆြဲ သံကုိၾကားရျပီ။ သားျငိမ္ျငိမ္ေလး ေမေမ့ေပါင္ေပၚမွာ ထုိင္ေနလုိက္သည္။ ေမေမ႐ႈိက္ေန သလုိပဲ။ မ်က္စိထဲတြင္ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားကုိ သားျမင္ၾကည့္ေနသည္။ အားလုံးတိတ္သြားေတာ့ သားေမေမ့ကုိ လွည့္ၾကည့္သည္။ ေမေမက ေျပာသည္။ သားဒီလုိပဲ ႏွစ္တုိင္းသတိရ ရမယ္ေနာ္။ သား ေခါင္းကုိ အခါခါညိတ္မိသည္။

သား ကတိကုိေမ့ျပီး မုိးေရေတြနဲ႕ ၀ရန္တာဘက္ ေျပးထြက္လာျပန္ျပီ။ အလံေတြ အလံေတြ ရဲရဲနီေနသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မိုးေတြရြာ ေနျပန္ျပီ ေမေမ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မုိးေရထဲကုိ ထြက္လုိ႕ရျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အရပ္က ၀ရန္တာ လက္ရန္းကုိေက်ာ္လုိ႕ မုိးေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ အလံဘယ္မွာလဲ ေမေမ။ အနီေရာင္ တစြန္းတစကုိမွ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ရ ပါလား။ ရဲရဲနီ ေနသင့္ျပီေလ။ မုိးေရေတြ စုိစြတ္ေနတဲ့ အလံကုိ ကၽြန္ေတာ္ျဖန္႕ေပး မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ ေနပါျပီ။ နံနက္ ၁၁နာရီ ေတာင္ထုိးပါေပါ့။ ဘာသံမွ မၾကားခဲ့ရပါလား။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာဟာ ေနတယ္ ေမေမ။

မုိးေရထဲသုိ႕ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေျပးထြက္လာသည္။ သူ႕လက္ထဲတြင္ ၀ါးလုံး႐ွည္တစ္ေခ်ာင္း၊ အလံတစ္ခု။ မုိးေပါက္တုိ႕ တ႐ွိန္ထုိး သြန္က်လာျပီ။ မုိးဆုိတာ တားလုိ႕ရႏုိင္တဲ့ အရာမွ မဟုတ္ဘဲ ေလ။