Monday 27 October 2008

သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကုိ ခံစားျခင္း

က်ဳပ္ေရွ႕မွာ ျမစ္တစ္စင္း ျဖတ္စီးဆင္း ေနတယ္။ ကမ္းပါးေပၚမွာ ရပ္ရင္းနဲ႕ က်ဳပ္ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ျမစ္ဟာ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး စီးေနေလရဲ႕။ ျမစ္ေရျပင္ေပၚမွာ စိမ္းစုိေနတဲ့ သစ္ပင္တစ္ခ်ဳိ႕ အရိပ္ေတြ၊ အရိပ္ေတြ….။ အုိ…. ျငိမ္းခ်မ္းလုိက္တာ….။ ဒီအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္စိတ္ထဲ စိတ္ရုိင္းေတြ ၀င္လာတယ္။ ျမစ္ကို လႈိင္းတံပုိးေတြ ထန္လာေအာင္ အမိန္႕ေပးခ်င္လာတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ေတြ ဆူေ၀လာတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ ဆႏၵအတုိင္း ဘာမဆုိ ျဖစ္ရမယ္။ ျဖစ္ကုိ ျဖစ္ရမယ္။ က်ဳပ္ အမိန္႕ေတြ ေပးလုိက္တယ္။ ျမစ္ေရျပင္မွာ လႈိင္းေတြ ထန္ေစ…………။ လႈိင္းေတြ ထန္ေစ…..။ လႈိင္းေတြ ထန္ေစ……..။ အမိန္႕ေပးရင္းနဲ႕ က်ဳပ္ေမာဟုိက္ လာတယ္။ အုိ…..ျမစ္ကေတာ့ ျငိမ္ေနဆဲ ပါလား။ သစ္ရြက္ေတြကေတာ့ သာသာေလးပဲ လႈပ္ခတ္ေနေလရဲ႕။ ျငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ျမင္ေလ၊ က်ဳပ္ ေဒါသထြက္ေလပဲ။ ေနာက္ထပ္ တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါ၊ သုံးခါ….. ၾကဳိးစား ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ဆုံး က်ဳပ္ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ ထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ က်ဳပ္ ငုိမိတယ္ ထင္တယ္။ ရႈိက္ရႈိက္ျပီး ငိုမိတယ္ ထင္တယ္။

အင္း…. က်ဳပ္ဟာ တစ္ခ်ိန္က ပင္လယ္ေတြကုိေတာင္ အမိန္႕ေပးခဲ့တဲ့ တန္ခုိးရွင္ပဲ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ လိမ့္လိမ့္ျပီး တက္လာတဲ့ လႈိင္းလုံးေတြကုိ ၾကည့္ျပီး ေက်နပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ လိႈင္းလုံးေတြဟာ အိမ္ေတြကုိ၊ သစ္ပင္ေတြကုိ၊ ေလွေတြကုိ ၀ါးမ်ဳိသြားခဲ့တယ္။ ဒါေတြကုိ ၾကည့္ျပီး က်ဳပ္အမိန္႕ရဲ႕ စြမ္းအားကုိ က်ဳပ္ေက်နပ္ ခဲ့ဖူးတယ္။ က်ဳပ္ရယ္သံေတြ လႊမး္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေလာကၾကီးမွာ က်ဳပ္ရဲ႕ အမိန္႕တည္ေစရမယ္….။ အဲသလုိ ေၾကြးေၾကာ္ဖူးခဲ့တယ္။

ခုေတာ့… က်ဳပ္ကို လူေတြက အရူးတဲ့။ က်ဳပ္အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပရင္ တခ်ဳိ႕ကလည္း ရယ္ျပီး ထြက္သြားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း က်ဳပ္ကုိ ျပန္ေျပာသြားၾကတယ္။ တံျမက္စည္းလွည္း မွာသာ လွည္းစမ္း ပါဗ်ာ တဲ့။ က်ဳပ္ဟာ ခုေတာ့လည္း လမ္းေတြေပၚမွာ တံျမက္စည္းလွည္းတဲ့ လူၾကီးေပါ့။ ဒီလမ္းေတြကုိ တခ်ိန္က က်ဳပ္ပုိင္ဖူးခဲ့တယ္ ဆုိတာကုိ က်ဳပ္က်ိန္တြယ္ ေျပာလည္း မယုံဘူး။

ဒီလမ္းေတြေပၚမွာ က်ဳပ္က ေမွာင္ေစခ်င္တယ္ဆုိ ေမွာင္ရတယ္။ လင္းေစခ်င္တယ္ဆုိ လင္းရတယ္။ ေန႕ေတြ ညေတြကုိ က်ဳပ္ဖန္တီးတယ္။ ဒီလမ္းေတြေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေစခ်င္တဲ့ လူေတြသာ ေလွ်ာက္ရမယ္။ မေလွ်ာက္ေစခ်င္တဲ့ သူမ်ားဟာ အရိပ္ေတာင္ သီခြင့္မရွိဘူး။ က်ဳပ္ေသဆိုေသ ရွင္ဆုိရွင္ပဲ။

လူေတြက ေျပာၾကတယ္….။ က်ဳပ္ဒီအာဏာေတြကုိ ရဖုိ႕အတြက္ အတားအဆီးေတြ အားလုံးကုိ ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ တံခါးေတြကုိ ရုိက္ခ်ဳိးခဲ့ရတယ္။ အဲ…စည္းေတြ အားလုံးကုိလည္း ခ်ဳိးေဖာက္ခဲ့ရတယ္။ မ်က္ရည္ေတြ၊ ငုိသံေတြကုိ နင္းေျချပီး က်ဳပ္တက္ခဲ့တယ္။ ေလွကားေတြကုိ တစ္လွမ္းခ်င္း တက္ခဲ့တယ္။ အျမင့္ကုိ က်ဳပ္မက္ေမာ လာတယ္။ ျမင့္ေလ မက္ေမာေလပဲ။ ျမင့္ေလ… ငုိသံေတြကုိ မၾကားရေတာ့ေလပဲ။ မၾကားခ်င္ဘူး။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ မၾကားခ်င္ဘူး။ က်ဳပ္အတြက္ က်ဳပ္ဖန္တီးခဲ့တဲ့ တန္ခုိး အာဏာေတြကုိ ဘာနဲ႕ပဲ လဲရလဲရ။

ပုိးဖဲ ကတီၱပါေတြ ရွိတယ္။ ေက်ာက္သံ ပတၱျမားေတြ ရွိတယ္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ ရွိတယ္။ အစားအေသာက္ေကာင္းေတြ ရွိတယ္။ က်ဳပ္မ်က္ႏွာကုိ အားလုံးဟာ ေမာ္မၾကည့္ရဲဘူး။ ဘုရင္ၾကီး သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ ဆုိတဲ့ စကားဟာ က်ဳပ္နားမွာ ခ်ဳိျမလုိ႕။ က်ဳပ္ရဲ႕ ရန္သူမွန္သမွ် ရွင္းလင္းခဲ့တယ္။ က်ဳပ္စကားတစ္လုံးနဲ႕ သူတို႕ဟာ ကြယ္ေပ်ာက္ ကုန္ၾကတယ္။ လူေတြဟာ က်ဳပ္ကုိ ပုိျပီး ရြံ႕လာၾကတယ္။

ဘာသာေရးကုိ နာမည္တပ္လုိ႕ က်ဳပ္အာဏာကုိ ျဖန္႕က်က္ခဲ့တယ္။ ငရဲေရာက္မယ့္ လူေတြကုိ ကယ္တင္ဖုိ႕ အတြက္ လူ႔အသက္အခ်ဳိ႕ က်ဳပ္အမိန္႕နဲ႕ သတ္ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္စကား တစ္ခြန္းေအာက္မွာ စစ္မီးေတြ ေလာင္ခဲ့တယ္။ မဆုံးႏုိင္ေအာင္ ေလာင္ျမဳိက္ခဲ့တယ္။ ငရဲက်မယ့္ လူေတြရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ၾကီး က်ဳပ္ဟာ နတ္ျပည္ေတာ့ ေရာက္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူးတဲ့ အခ်ဳိ႕ လူေတြက ေ၀ဖန္ၾကတယ္။

က်ဳပ္ေမ့ထား ခဲ့တယ္။ မတည္ျမဲျခင္းေတြကုိ ေမ့ထားခဲ့တယ္။ အလွည့္ အေျပာင္းေတြကုိ ေမ့ထားခဲ့တယ္။

ခုေတာ့လည္း….

မဆုံးႏုိင္တဲ့ ေန႕ေတြထဲ တစ္ေယာက္တည္း ႏႈိးထလာရင္း…..

တခ်ိန္က ပုိင္ခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္းမ်ားကုိ လွည္းက်င္း သုတ္သင္ရင္း…

သဲေပၚေဆာက္ထားတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ရဲတုိက္ၾကီးကုိ ေငးရင္း….

နတ္ျပည္က တံခါးမႉးရဲ႕ ေခၚသံကုိ (မေမွ်ာ္လင့္ရဲ ေသာ္လည္း) ေတာင့္တရင္း…..

သစၥာတရား၊ အမွန္တရား မရွိခဲ့တဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ေခတ္…..ေခတ္ကုိ လြမ္းေမာေနမိေနေလရဲ႕။ က်ဳပ္ကုိ ေမ့သြားၾက ျပီလား။ က်ဳပ္ရဲ႕ အေရးပါမႈကုိ ေမ့သြားၾကျပီလား။ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ ပါေစတဲ့လား…..။ ခုေတာ့ အဆုံးမရွိျခင္းဟာ ဆုေတာင္းျပည့္မႈ တစ္ခုလား၊ ဒုကၡတစ္ခုလား။

ျမစ္ကေတာ့ ျငိမ္ေနဆဲ။ စီးဆင္းေနဆဲ။ အားလုံးကို မသိက်ဳိးကၽြန္ ျပဳလ်က္ စီးဆင္းေနဆဲ…..။

(Cold Play ရဲ႕ Viva la Vida ဆုိတဲ့သီခ်င္းကုိ ခံစားျပီး စိတ္ကူးနဲ႕ ေရးပါသည္။)

Tuesday 14 October 2008

အခ်စ္ဇာတ္လမ္း


သစ္ရြက္ေလး တစ္ရြက္ေၾကြတယ္…

ပန္းေလး တစ္ပြင့္ပြင့္တယ္…

ေလညွင္းေလး တစ္ခ်က္ သုတ္သြားတယ္…

ရင္အုပ္ အနီေလးနဲ႕ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ကုိေတြ႕တယ္…

ဒါေတြအားလုံးဟာ ခ်စ္စရာခ်ည္း ပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပတ္ပတ္လည္ သက္႐ွိ သက္မဲ့ ေလာက အရာမွန္သမွ်မွာ ခ်စ္တတ္ရင္ ခ်စ္စရာေတြခ်ည္း ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အခ်စ္ရဲ႕ ေရွ႕မွာ နာမ၀ိေသသန မ်ဳိးစုံ ပါလာတတ္တယ္။

ထူးအိမ္သင္ ကေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ား မလုိဘူးတဲ့။ စုိင္းထီးဆုိင္ ကေတာ့ ခ်စ္၍ စြန္႕သြားတဲ့ မင္းကုိ စြန္႕၍ ခ်စ္သြားမယ္ တဲ့။ အဲဒီထဲမွာ (ေဒၚ)ၾကည္ေအး ေျပာတဲ့ စာေၾကာင္းေလးကုိ အစြဲဆုံးပဲ။ အခ်စ္၌ အတၱမ်ားစြာ ပါေလသည္ တဲ့။ အတၱၾကီးတဲ့ အခ်စ္နဲ႕ အတၱေသးတဲ့ အခ်စ္ရယ္လုိ႕ပဲ ကြဲမွာေပါ့။ အခ်စ္ဆုိရင္ အတၱပါေလတယ္လုိ႕ေတာ့ ပုံရိပ္ အေတြ႕အၾကဳံ အရ ဆုိရမွာပါ။ ပုံရိပ္ မသိေသးတဲ့ အခ်စ္ေတြလည္း ရွိဦးမွာ ေပါ့ေလ။ အဲဒီေတာ့ ပုံရိပ္လည္း မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး… မေျပာအပ္ေတာ့ဘူး…..။ မတန္ခူးက tag လာတယ္ အခ်စ္အေၾကာင္း ဆုိလို႕အရင္ကတည္း ေရးထားခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ကုိက္ညီမယ္ထင္ျပီး တင္လုိက္ပါတယ္္။ ေျပာေတာ့ဘူးေနာ္။ ကုိယ္တုိင္ ခံစားၾကည့္ၾကပါကုန္….။ ေရးစရာမရွိတုန္း ေရးစရာ အေၾကာင္းအရာ ရွာေပးတဲ့ မတန္ခူးကုိ ေက်းဇူးပါ။

xxx

ႏွင္းတုိ႕ ေ၀ေနသည္။ ၀ုိးတ၀ါးသာ ျမင္ေနရေသာ္လည္း ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ၾကာ ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာလမ္းကုိ မမွားခ်င္ေတာ့ပါ။ တိတ္ဆိတ္လြန္းသည္မုိ႕ ကုိယ့္ေျခသံကုိ ကုိယ္ျပန္ၾကားေနရသည္။ သီ့နားထဲမွာ ေနာက္ေျခသံတစ္ခု လုိေနေသးသလုိ။ မီးခုိးနံ႕သင္းလာျပီမုိ႕ အေၾကာ္ဆုိင္ႏွင့္နီးျပီဟု သီသိလုိက္သည္။ အေၾကာ္ဖုိမွ မီးေတာက္သံကုိလည္း ၾကားေနရျပီ။

“အေဒၚ ဘူးသီးေၾကာ္ တစ္ပြဲေပးပါေနာ္။”

“ေအး…ေအး ရမယ္။”

အသင့္ခ်ထေသာ ခုံပုေလးမ်ားမွာ ႏွင္းမ်ားစုိေနႏွင့္ျပီ။ ႏွင္းစက္ေတြကုိ သုတ္ရန္ အ၀တ္တစ္ခု ေတာင္းရေပဦးမည္။ သီျပန္ေရာက္ေတာ့…

“ဟင္…..ဖုိးညီ”

သီထုိင္မည့္ခုံမွာ အရင္တုန္းကလို ေျခာက္ေသြ႕သန္႕ရွင္းလ်က္။ ျပီးေတာ့ သီႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ ရပ္လ်က္။ ဖုိးညီ….။ ႏွင္းမ်ား ပိတ္ဆုိင္းေနေသာ္လည္း သီျမင္ႏို္င္ပါသည္။ သူ႕မ်က္လုံးမ်ားကုိ သီျမင္ရသည္။ အံ့ၾသျခင္းလား၊ ၀မ္းသာျခင္းလား၊ ၀မ္းနည္းျခင္းလား။ ဒါမွမဟုတ္ အားလုံးကုိလား။ သီျမင္ေနရသည္။

“ထုိင္ေလ… သီ။ ငါသုတ္ေပး ထားတယ္။”

သူ႕လက္ထဲမွာ လက္ကုိင္ပ၀ါ အကြက္ေလးတစ္ထည္။ ဟုိတုန္းကလုိပဲ။ ခုနစ္ႏွစ္။ ခုနစ္ႏွစ္ဆုိသည့္ အခ်ိန္က လူတစ္ေယာက္ကုိ ေမ့ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ၾကာခဲ့ျပီလား့…။ ဖုိးညီ…။ သီ အိပ္မက္မက္ေနသူ တစ္ေယာက္လုိ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။

“ေနာက္တစ္ပြဲခ် ေပးရဦး မလား တူမၾကီး။”

အေၾကာ္သည္ အေဒၚၾကီးက လာေမးသည္ကုိ လက္ကာျပလုိက္ ရသည္။

“မေတြ႕တာ ၾကာျပီေနာ္၊ ေနေကာင္းလား သီ။”

သူ႕ရဲ႕ အူေၾကာင္ေၾကာင္ စကားအဆုံးမွာ သီ ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။ မေတြ႕တာ ၾကာျပီတဲ့လား။ ငါ့ဘ၀ထဲမွာ နင္မရွိေတာ့ေအာင္ကုိ မေတြ႕တာ ၾကာျပီေနာ္။ မေတြ႕ေအာင္ေရွာင္ခဲ့တဲ့သူက မေတြ႕တာ ၾကာျပီေနာ္လုိ႕ ႏႈတ္ဆက္တာ ငါဘာျပန္ေျပာရမလဲ။

ဟုိးခုနစ္ႏွစ္ဆီတုန္းက နင္တိတ္တိတ္ေလး ငါ့ဘ၀ထဲက ထြက္သြားေတာ့ ခုလုိ အခ်ိန္ပဲ။ တုိက္ဆုိင္လုိက္တာ။ ရန္ကုန္ကုိ မေန႕ကပဲ ထြက္သြားတယ္ေလ…. သမီးကုိ ႏႈတ္ဆက္ မသြားဘူးလား….ဆုိတဲ့ နင့္အေမရဲ႕ ေျပာစကားေၾကာင့္ပဲ နင္ဘယ္မွာ ရွိေနတယ္ ဆုိတာကုိ သိခဲ့တာပါ။ ႏႈတ္ေတာင္ဆက္ မသြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လိပ္စာကုိ ငါလုိခ်င္ ေပမယ့္ မေတာင္းခဲ့ဘူး သိလား။ တခ်ိန္တုန္းက ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ အရြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဒါသေတြဟာ ခုေတာ့လည္း ရယ္စရာပါ။

“နင့္ကုိ ငါလာရွာတာ သီ။”

“ဘာရယ္… ဘာအတြက္လဲ။”

စကားပလႅင္ ခံျခင္းမရွိေသာ သူ႕စကားေၾကာင့္ သီ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိ ေပ်ာ္ရႊင္သြားျခင္း မရွိခဲ့ပါ။

“နင္ ငါ့ကုိ မေတြ႕ခ်င္ ေတာ့ဘူးလား သီ။”

“ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ ငါ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္လုံး ေပါင္းလာ ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကုိ ဘာေၾကာင့္ မေတြ႕ခ်င္ ရမွာလဲ။ ငါ့ကုိ သက္သက္လာရွာတယ္ ဆုိတာကုိသာ ထူးဆန္းေနတယ္။”

“ဟုတ္တယ္ နင့္ကုိငါ သက္သက္လာရွာတာပဲ။”

သူ႕မ်က္လုံးမ်ားကုိ ၾကည့္ရင္း သီတစ္ခုခုကုိ သိလုိက္သလုိ…။ ဟင့္အင္း…သူေျပာမည့္ စကားမ်ားကုိ သီမၾကားရဲပါ။ သူလည္း မေျပာသင့္ေတာ့ပါ။ သီ့တစ္ကုိယ္လုံး ခြန္အားေတြ မရွိေတာ့ သလုိပဲ။ ရွိတဲ့ အင္အားအကုန္စု၍ သူ႕ကုိေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။

“ငါ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ ဖုိးညီ။”

တုိးတိုးသာ ေရရြတ္မိေသာ္လည္း သီ့စကားက သူ႕ကိုတုန္လႈပ္သြားေစသည္။ သူ႕မ်က္၀န္းမ်ား ခ်က္ခ်င္း အေရာင္ေျပာင္းသြားသည္ကုိ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လုိက္ေသး၏။ ဟုတ္တယ္ ဖုိးညီ။ ငါလက္ထပ္ေတာ့မယ္။ အဲဒီစကားကုိ ၾကားရင္ နင့္မ်က္ႏွာ ဘယ္လုိေနမလဲလုိ႕ ငါခဏခဏ ေတြးၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေတာ့ ငါေတြ႔ေနရ ျပီေလ။ နင့္မ်က္ႏွာ ဘယ္လုိေနလဲ။ ငါေတြ႕ေန ရျပီ။ စိတ္ထဲကေန သီဆက္ေျပာေနမိေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ထင္သေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ထိ႐ွ သြားျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အ့ံၾသမိသည္။ ေမာင္…. ေမာင့္ကုိပဲ သီခ်စ္ခဲ့တာပါ။

သီ့ဆႏၵကုိ အျမဲ ဦးစားေပးခဲ့တဲ့ေမာင္၊ ႏူးညံ့ျပီး လုိက္ေလ်ာ အေလ်ာ့ ေပးခဲ့တဲ့ ေမာင္။ တခါတရံမာေၾကာတတ္တဲ့ သီ့ရဲ႕ မာနေတြ အရည္ေပ်ာ္က် ရသည္အထိ မာနမရွိတဲ့ ေမာင္။ ငါဟာ ေမာင့္ကုိ သူမ်ားေတြနဲ႕ ယွဥ္လုိ႕ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာလား ဆုိတာေတာ့ ငါမသိဘူး ဖုိးညီ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ဘ၀မွာ ေမာင့္ရဲ႕ အခ်စ္က ျငိမ္းခ်မ္းေစတယ္။ ေမာင့္လက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ရတဲ့ အခါ လုံျခဳံမႈတစ္ခုကုိ ခံစားရတယ္။ အဲဒါကုိပဲ ငါမက္ေမာ သလားေတာ့ မသိဘူး။ အခ်စ္ဆုိတာ ကုိယ္ရွာတာ ကုိယ္ရတတ္တဲ့ အမ်ဳိးပဲလား ဖုိးညီ။

စကၠန္႕ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသြားခဲ့သည္။ ဖုိးညီ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတာကုိ သီမၾကည့္ရက္ သလုိျဖစ္လာသည္။ တကယ္တမ္း သီသူ႕ကုိ နာက်င္ေစလုိျခင္း မရွိပါလား။ သီတုိ႕ ႏွစ္ဦးၾကားမွာ ႐ွိေနသည့္ ဘူးသီးေၾကာ္ ပန္းကန္ကုိသာ သီ အဓိပၸာယ္မဲ့ ထိတုိ႕ကစားေနခဲ့သည္။

“နင္ တကယ္ေသခ်ာ ရဲ႕လား သီ။”

သီ့ ေဒါသတုိ႕ ခ်က္ခ်င္း ဆူေ၀လာျပန္သည္။ နင့္ကုိယ္နင္ သိပ္အထင္မၾကီး ပါနဲ႕ ဖုိးညီ။ မာနတုိ႕ ေခါင္းေထာင္လာသည္။ သီ့ ေဒါသကုိ သူမသိေစရ။ ေတာင္းပန္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားကုိ လႊဲဖယ္၍ ထားလုိက္ျပီ။

“နင္ ငါ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ မယုံတာလား။ ေ၀ဖန္ခ်င္တာလား။”

“နင့္ကုိငါ မမွားေစခ်င္တာပါ။”

“မမွားေစခ်င္တာ….ဟုတ္လား။ နင္ ငါ့အေၾကာင္းကုိ မသိဘဲနဲ႕ မေ၀ဖန္ခ်င္ စမ္းပါနဲ႕။”

သီေလွာင္ရယ္ ရယ္လုိက္မိသည္ ထင္၏။ ငါ့ကုိ မေမးေတာ့ဘူးလား ဖုိးညီ။ ငါလက္ထပ္မယ့္သူဟာ ဘယ္သူလဲဆုိတာ…။ နင္တကယ္ပဲ မသိခ်င္ဘူးလား။ ဒါမွမဟုတ္ သိရမွာကုိ ေၾကာက္ေနတာလား။ ငါဟာ အရင္တုန္းက သီ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ့ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေကာင္မေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းက အေၾကာင္းမၾကားဘဲ ခြဲသြားရင္ ၀မ္းပန္းတနည္း ငုိေၾကြးေတာ့မယ့္ မိန္းကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခုနစ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ဟာ လူတစ္ေယာက္ကုိ ၾကီးျပင္းေစခဲ့ျပီ ဆုိတာ နင္သတိမထား မိတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မယုံခ်င္္ တာလား။

“အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာကုိ ယုံၾကည္လား သီ။ နင္တျခား တစ္ေယာက္ကုိ မခ်စ္ခဲ့ဖူးဘူး ဆုိတာ ေသခ်ာလား။”

“ငါ ဘယ္သူ႕ကုိပဲ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးဖူး၊ ငါ့အခ်စ္ဟာ ငါလက္ထပ္မဲ့ သူဆီမွာပဲ ရွိတယ္။”

“ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာရွည္ခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ကုိ အခ်စ္လုိ႔ မေခၚႏုိင္ ဘူးလား သီ။”

သူ႕အသံမွာ သူ႕ကုိယ္သူျပန္ေမးေန သလုိပဲဟု သီထင္ခ်င္သည္။ သီ့စိတ္ထဲမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား သိမ္းဆည္းထားေသာ စကားတုိ႕ တုိးထြက္လာၾကသည္။

“အခ်စ္… ဟုတ္လား။ နင္က အခ်စ္အေၾကာင္းကုိ ဘယ္ေလာက္မ်ား သိလုိ႕လဲ။ အင္းေလ….လူတုိင္းမွာ သူတုိ႕ နားလည္တဲ့ ပုံစံတုိင္းနဲ႕ အခ်စ္ရွိေနမွာပါ။ ငါ့အတြက္လည္း ငါ့ဖြင့္ဆုိခ်က္နဲ႕ ငါေပါ့။ ဒီမွာ ဖုိးညီ…။ အခ်စ္ဆုိတာ သစ္ပင္တစ္ပင္ကုိ ႏႈတ္သလို ဆြဲႏႈတ္ပစ္လုိ႕ ရတဲ့ အရာမဟုတ္ေပမယ့္ သစ္ပင္တစ္ပင္လုိ မပ်ဳိးဘဲ ထားရင္ေသသြား တတ္တယ္။ အခ်စ္မွာ ေပးဆပ္ေလးနက္ျခင္းေတြ ပါတယ္။ သည္းခံနားလည္မႈေတြ ပါတယ္။ ကုိယ့္မာနကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းေတြ ပါတယ္။ တစ္ဖက္လူရဲ႕ မာနကုိ တန္ဖုိးထားျခင္း ေတြလည္း ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ အတၱနဲ႕မာနႏွစ္ခုလုံး ေပါင္းဆုံသြားတာပဲ။ တေန႕မွာ အိပ္ယာက ႏႈိးလာျပီး ခ်စ္ဖုိ႕သတိရရုံနဲ႕ အခ်စ္ျဖစ္မလာဘူး။”

ထူးဆန္းစြာပင္ သီ့ အသံက ျငိမ္သက္လြန္းေနသည္။ သီ ထုိင္ရာမွ ျဖည္းညင္းစြာ ထသည္။

“နင့္ကုိငါ ဖိတ္စာ ပုိ႕လုိက္မယ္ ဖုိးညီ။”

အျပန္လမ္းမွာ ႏွင္းတုိ႕ကြဲလုျပီ။ လင္းက်င္းေသာ လမ္းကုိ ျမင္ေနရသည္။ သီ့စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ မရွိေတာ့။