Monday 18 October 2010

အနားမညီ စတုရန္း

တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ ေလးေယာက္ဆုံစရာ အေၾကာင္းမရွိ သေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေရစက္ဆုိတာကုိပဲ ယုိးမယ္ဖြဲ႔ရမလား။ သူတုိ႔ ဆုံခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႔ ေနထုိင္ရာ အရပ္အသီးသီးကေနၿပီး ၿမဳိ႕တစ္ၿမဳိ႕မွာ အစည္းအေ၀းတစ္ခုကုိ တက္ဖုိ႔ ဖန္လာရတယ္။

ပထမဆုံးေတာ့ လင္းအေၾကာင္းကုိ ေျပာရမွာပဲ။ သူက အဲဒီဆုံခဲ့ၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးေယာက္ထဲမွာ အသက္အႀကီးဆုံး။ သူနဲ႔ ျမလုိ႔ေခၚတဲ့၊ သူ႔ထက္ အသက္သံုးႏွစ္ေလာက္ ငယ္တဲ့ မိန္းကေလးက တခန္းထဲမွာတည္းဖုိ႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ အခန္းထဲကုိ ႀကဳိေရာက္ေနတဲ့ ျမကုိ လင္းက သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ သူ႔နာမည္လုိပါပဲ သူ႔မ်က္ႏွာက အင္အားတစ္ခုနဲ႔ လင္းေနတယ္။ အၿမဲၿပဳံးေနၿပီး၊ သြက္လက္ တက္ၾကြေနတတ္တယ္။ သူ႔မွာ စိတ္ညစ္စရာ၊ ေတြေ၀စရာေတာင္ ရွိရဲ႕လားလုိ႔ ထင္ရတဲ့ အထိပဲ။ ျမကေတာ့ ေအးေဆးၿပီး စကားနည္းပါတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ေနတတ္တဲ့ သူမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရည္ရည္မြန္မြန္ ရွိတာမုိ႔ လင္းနဲ႔ ခင္သြားၾကတယ္။

ေမနဲ႔ ဇြန္ကုိေတာ့ ထမင္းစားခန္းမွာမွ ဆုံရတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အခန္းေဖာ္ေတြပဲ။ ေမက အားလုံးထဲမွာ အသက္အငယ္ဆုံး။ ျဖဴျဖဴႏြဲ႔ႏြဲ႔ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ပါပဲ။ စကားေျပာရင္လည္း ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၿပဳံးၿပီး ေျပာတတ္တယ္။ ဇြန္ကေတာ့ ျမနဲ႔ ရြယ္တူေလာက္ပဲ။ သူက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈ ရွိတယ္။ မ်က္ႏွာက ခပ္တည္တည္ေပမယ့္ စကားေျပာၾကည့္တဲ့ အခါ မာနႀကီးတာမ်ဳိးကုိေတာ့ မေတြ႔ရပါဘူး။ သူဟာ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ဆုိတာေတာ့ ရက္အနည္းငယ္ အတြင္း သိလာရပါတယ္။

အစည္းအေ၀းၿပီးသြားတဲ့ ညေတြမွာ သူတုိ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္အခန္းမွာ စုၿပီး စကားထုိင္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ တူညီတာရွိလွတယ္မုိ႔ တြဲမိၾကတယ္ရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ ျခားနားတယ္ ဆုိတာ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ သိလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တူညီတာ တစ္ခုကေတာ့ အားလုံးက ပြင့္လင္းၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

သူတုိ႔ အားလုံး အလုပ္ေတြကုိယ္စီနဲ႔ပဲ။ ပထမေတာ့ အလုပ္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ လင္းနဲ႔ ဇြန္က ဆရာ၀န္ေတြ ျဖစ္ၿပီး ျမနဲ႔ေမကေတာ့ ကုမၸဏီ တစ္ခုစီမွာ လုပ္ေနတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ဖလွယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔ ေျပာခဲ့မိတာက အခ်စ္အေၾကာင္းေပါ့။

လင္းက သူ႔ရဲ႕ ကံမေကာင္းတဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္းကုိ စလာေတာ့ သူတုိ႔ အားလုံး အံ့ၾသသြားခဲ့ၾကတယ္။ သူဟာ အခုအခ်ိန္မွာ သူ႔အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ႔ ကြာဖုိ႔ ႀကဳိးစားေနတာပါတဲ့။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ဒီအရိပ္အေယာင္ေတြဟာ မထင္ဟပ္ဘူး မဟုတ္လား။

“သူက သူ႔ဘ၀တုိးတက္ေရး အတြက္ ဘာမွ ႀကိဳးစားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူနဲ႔ ကုိယ္စေတြ႔တုံးက အတုိင္းပဲ သူဟာ ကေလးဆန္ခ်င္တုန္းပဲ။ အလုပ္အကုိင္လည္း အတည္တက် မရွိဘူး။ သူေျပာင္းလဲလာမယ့္ တစ္ေန႔ကုိ ကုိယ္ အၿမဲေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ အရင္က ရွိခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ေလးနဲ႔ သူေျပာင္းလဲႏုိးႏုိး ကုိယ္ေစာင့္ခဲ့တာ အိမ္ေထာင္သက္ ငါးႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကုိယ္သည္းမခံ ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ေၾကာင့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ တုိးတက္သင့္သေလာက္ မတုိးတက္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ကုိ ကြာရွင္းဖုိ႔ ကုိယ္ပဲ စေျပာခဲ့တာပဲ။ ကုိယ္ ဒီကေန ျပန္သြားရင္ေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမွာပဲ။”

ျမက သူ႔ကုိ ေျဖာင္းျဖခ်င္ေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေနာင္တနဲ႔ ၀မ္းနည္းမႈဆုိလုိ႔ အရိပ္ေတာင္ မေတြ႔ရေလေတာ့ စကားလုံးေတြကုိ ျပန္ၿပီး ၿမဳိခ် ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေမကေတာ့ ေမးျဖစ္ေအာင္ ေမးလုိက္ေသးတယ္။ လင္းတုိ႔က ခ်စ္လုိ႔ လက္ထပ္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူးလားတဲ့။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း လင္းက ၀န္ခံပါတယ္။

“ဟုတ္တယ္…ကုိယ္တုိ႔ ခ်စ္လုိ႔ လက္ထပ္ခဲ့ၾကတာ။ အဲဒါကုိက ကုိယ့္အမွားပဲ ထင္ပါတယ္ ကြာ။ သူနဲ႔ကုိယ္ စေတြ႔တုန္းက ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္မွာ ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ သူျဖစ္ခ်င္တာေတြကုိ ညွိႏႈိင္းဖုိ႔လည္း မစဥ္းစားခဲ့မိပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ ကုိယ္သေဘာေပါက္ လာတာကေတာ့ သူနဲ႔ကုိယ္နဲ႔ဟာ သြားခ်င္တဲ့ လမ္းခ်င္းမွ မတူတာဘဲေလ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အခ်စ္တခုထဲနဲ႔ လက္တြဲလုိက္ဖုိ႔ မၿပီးဘူး ထင္ပါရဲ႕။”

“အရင္ကခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ဟာ တေန႔ေန႔မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္လုိ႔ မရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားလားဟင္…လင္း။ ေမ တကယ္သိခ်င္လုိ႔ ေမးတာပါ။”

လင္းက အေျဖကုိ အျပဳံးတခ်က္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္၍သာ ေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမ့ဆီကုိ ဦးလွည့္တဲ့ ေမးခြန္းေမးလိုက္တယ္။

“ေမ့ မွာေရာ ခ်စ္သူ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။”

ေမက ရွက္ၿပဳံးၿပဳံးရင္း ၀န္ခံပါတယ္။ ေမတုိ႔ ဇာတ္လမ္းက ကဗ်ာဆန္တယ္။ ေမနဲ႔ ေမ့ခ်စ္သူဟာ ခရီးသြားရင္းနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ၾကတာပါတဲ့။ ေမ့ကုိ လမ္းတေလွ်ာက္လုံးမွာ ေမ့ရဲ႕ ခ်စ္သူေလာင္းက အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ခင္သြားၾကၿပီး ေမ့အိမ္ကုိ ပန္းစည္းေလးေတြ ပုိ႔ေလ့ရွိတယ္။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တရား၀င္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ေမ့ခ်စ္သူက နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ ေနတယ္။ ေမကေတာ့ ၿမဳိ႕ႀကီးသူေပါ့။ အခုဆုိရင္ ေမတုိ႔ ခ်စ္သူသက္တမ္း တစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီတဲ့။ ဆက္သြယ္ေရးေတြ တုိးတက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ေမတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အၿမဲ စကားေျပာျဖစ္ေပမယ့္ လူခ်င္း မၾကာခဏေတြ႔ဖုိ႔ေတာ့ မတတ္ႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး။

“ေမ ကေတာ့ သူနဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးရင္ သူ႔ၿမဳိ႕ေလးမွာပဲ လုိက္ေနမယ္။ အခုအလုပ္ကထြက္ၿပီး ဟုိမွာ ရရာ အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္ရင္းနဲ႔ သူ႔ေဘးနားမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနေတာ့မယ္ စိတ္ကူးတယ္။”

“ဟယ္…ေမကလည္း ေမအခုေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကုိ လူတုိင္းက လာၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္ေနၾကတာ။ အခု ေမ က်ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေမ့ေကာင္ေလးကသာ ေမ့ၿမိဳ႕ကုိ ေျပာင္းလာတာ ပုိသဘာ၀မက်ဘူးလား။”

ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္း ေနတဲ့ ဇြန္႔ ဆီကေန အားမလုိ အားမရသံထြက္လာပါတယ္။ ေမကေတာ့ ၿပဳံးေနၿပီး အသာအယာ ေခါင္းယမ္းပါတယ္။

“ဒီလုိလဲ မဟုတ္ေသးဘူးေလ ဇြန္ရဲ႕။ ေမ့ၿမိဳ႕ကုိ လာခ်င္တဲ့ သူေတြထဲမွာက ေမ့ခ်စ္သူ မပါဘူးေလ။ သူက ၿမဳိ႕ျပယဥ္ေက်းမႈကုိ မႀကဳိက္ဘူး။ လူေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေနလည္း မေနႏုိင္ဘူး။ အသက္ရွဴ က်ပ္တယ္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး သူ႔နယ္ၿမိဳ႕ေလးက အလုပ္မွာက သူ႔ကုိ ေလးစားၿပီးသား သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာ ၀င္တုိးရင္ သူဒီလုိ ေနရာမ်ဳိး ရဖုိ႔ မလြယ္ဘူးေလ။ သူက သူ႔အလုပ္ကုိ သူသိပ္ခ်စ္တာ။ ေမကေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ ေနေန ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္အကုိင္ အတြက္လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိပါဘူး။ ဘ၀မွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြလည္း မမ်ားလွပါဘူး။ အိမ္ေသးေသး တစ္လုံးနဲ႔ မိသားစု ေနေပ်ာ္ရင္ ေတာ္ပါၿပီ။ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေနတာ ျမင္ရရင္လည္း ေမေက်နပ္ေနမွာပါ။ ကဲ ေျပာပါဦး ဇြန္႔ အေၾကာင္းကို။”

စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲသြားတဲ့ ေမ့ကုိ ဇြန္က အားမလုိ အားမရ ၾကည့္ရင္း သူ႔စိတ္ထဲ ရွိတာေတြကုိ အလ်င္အျမန္ သိမ္းလိုက္ပုံ ရတယ္။ ဇြန္တို႔သာ ဆုိရင္ေတာ့…ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ဳိးကုိ ဇြန္ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ ျဖတ္ကနဲ အားလုံးက သတိထားမိလုိက္ၾကတယ္။ ဇြန္ကေတာ့ ေလာေလာဆယ္မွာ ရည္းစား မရွိဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

“ဇြန္ ေက်ာင္းမွာတုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ ရည္းစား ျဖစ္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ သူက တနယ္၊ ဇြန္က တနယ္။ တနယ္ဆီမွာ ေ၀းေနရမယ့္ အျဖစ္ကုိေတာ့ ဇြန္မလုိခ်င္ဘူးေလ။ ေနာက္ၿပီး လုိခ်င္ေလာက္ေအာင္လည္း အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဇြန္ ဆရာ၀န္ ေကာင္းေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ေသးတယ္။ ေအာင္ျမင္ခ်င္ေသးတယ္။ ဘြဲ႔လြန္လည္း ေျဖခ်င္ေသးတယ္။ လြယ္လြယ္ ေျပာရင္ေတာ့ အခ်စ္ေရး ကိစၥကုိ ေခါင္းထဲက ခဏထုတ္ထားၿပီး ေအာင္ျမင္မႈေတြေနာက္ လုိက္ေနတဲ့ သေဘာေပါ့။ အိမ္ေထာင္ေရး ကိစၥကုိ ေနာက္မွပဲ စဥ္းစားမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားတာပဲ။ ဇြန္႔ အသက္ မငယ္ေတာ့ဘူး ဆုိတာ သိပါတယ္။ ဇြန္နဲ႔ ရြယ္တူ တခ်ဳိ႕ ဆုိရင္ ကေလးေတြ ဘာေတြေတာင္ ရလုိ႔။ ဒါေပမယ့္ ဇြန္ကေတာ့ အပ်ဳိႀကီး ျဖစ္လည္းျဖစ္။ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ တစ္ေယာက္တည္း လုပ္လုိက္ဦးမယ္လုိ႔ စဥ္းစားတာပဲ။”

“အဲဒါ ဇြန္တကယ္ ခ်စ္တဲ့လူကုိ မေတြ႔ေသးလုိ႔ပါ။”

ေမက ေနာက္သလုိလုိနဲ႔ ဇြန္႔ကုိ အတည္ေပါက္ ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ အဲဒီလုိ ေျပာလာေတာ့ ဇြန္က အားက်မခံ ျပန္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။ အခ်စ္ဆုိတာ ဘာလဲတဲ့။ အဲဒီညက ျငင္းၾကခုန္ၾကတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္၊ အိမ္ေထာင္ေရး အေပၚမွာ သေဘာထားတဲ့ သူတုိ႔ ေလးေယာက္ရဲ႕ သေဘာထားက ေတာ္ေတာ္ ကြဲျပားတယ္ ဆုိတာကုိပဲ အားလုံး သိလုိက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခု သူတုိ႔စဥ္းစားေနမိတာက အခ်စ္အေပၚမွာ ထားတဲ့ သေဘာထားကုိလား၊ အခ်စ္အတြက္ ဘ၀မွာ ေနရာ ဘယ္ေလာက္ေပးမယ္ ဆုိတဲ့ သေဘာထားမ်ားလား ဆုိတာေပါ့။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ စကား၀ုိင္းထဲမွာ က်န္သူ ျမရဲ႕ အလွည့္ေပါ့။ ျမ ခ်စ္သူက နယ္ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕မွာ ဆရာ၀န္ လုပ္ေနတယ္။ အခုေတာ့ အခုိက္အတန္႔ သူတုိ႔ ခြဲေနၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ႏွစ္ဦးရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ျမအတြက္ေရာ၊ သူ႔ ခ်စ္သူ အတြက္ပါ အဆင္ေျပမယ့္ ၿမဳိ႕ငယ္ေလး တစ္ၿမိဳ႕ကုိ ေျပာင္းမယ္ေပါ့။ ဒါက သူတု႔ိႏွစ္ဦးရဲ႕ ၾကားထဲက ၾကားေနေရြးခ်ယ္မႈေလ။ ျမတုိ႔ အေၾကာင္းကေတာ့ သိပ္စိတ္၀င္စားစရာ အတက္အက်ေတြ မရွိလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး အေၾကာင္းၾကားရေတာ့မွ ဘ၀ႏွစ္ခုကုိ ေပါင္းစပ္ရင္ လမ္းသစ္ ဆုိတာ ရွိလာႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့ သေဘာကုိ ျမကုိယ္တုိင္ေတာင္ အဲဒီေတာ့မွ နည္းနည္း နားလည္သလုိ ရွိလာရတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ခ်စ္သူရဲ႕ လမ္းကုိ ၀င္ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ခ်စ္သူကုိ ကုိယ့္လမ္းမွာ လာေလွ်ာက္ေစခ်င္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ခ်စ္သူနဲ႔ေပါင္းၿပီး ေနာက္တစ္လမ္းကုိ ထြင္ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ဒါကုိ သူတို႔ နည္းနည္းေတာ့ ျမင္လာၾကတယ္။

ေနာက္ႏွစ္ရက္ၾကာလုိ႔ အစည္းအေ၀းပြဲ ၿပီးတဲ့ အထိသူတုိ႔ အဲဒီ အေၾကာင္းကုိ ထပ္မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔ ျပန္ရေတာ့မွာ ျဖစ္လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ အေနနဲ႔ အဲဒီညက အသက္အႀကီးဆုံး ျဖစ္တဲ့ လင္းကပဲ ညေနစာ လုိက္ေကၽြးတယ္။ အားလုံး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ရယ္စရာေတြ ေျပာလုိ႔ေပါ့။ ေမကေတာ့ အားလုံးကုိ သူ႔မဂၤလာပြဲ အတြက္ဖိတ္ပါတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ တကယ္ပဲ လိပ္စာေတြေတာင္းလုိ႔ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ အားလုံးရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြကုိ ထပ္နားေထာင္ခ်င္ေသးတယ္လုိ႔ ေမက ဆုိပါတယ္။ ျမကေတာ့ ၿပဳံးၿပီး တုိ႔ဇာတ္လမး္က ဘာမွ စိတ္၀င္စားစရာ မရွိပါဘူးလုိ႔ ေျပာျဖစ္တယ္။ လင္းနဲ႔ ဇြန္ကေတာ့ ၿငိမ္ေနၾကတယ္။

အနားေလးေတြ နည္းနည္းတုိၿပီး နည္းနည္းရွည္လာၾကေပမယ့္ သူတုိ႔ ေလးဦးဟာ ဘယ္ေတာ့ အနားညီလာ ၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလုံး ျပန္သြားၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမကေတာ့ အခ်စ္ဆုိတာ…လုိ႔ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိခဲ့ၾကေပမယ့္ ပုံေသကားခ်ပ္ မရွိလွတဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္းကုိပဲ မေရမရာ ေတြးရင္း က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

Tuesday 14 September 2010

ထမ္းမ ထားရေသာ ေလမ်ား

လည္ပတ္ေနေသာ ေလာကႀကီးကုိ ခဏရပ္ဖုိ႔ အတြက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ မုိင္ကုန္ဖြင့္လိုက္သည္။ မဆန္းေသာ္လည္း အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေသာ သံစဥ္ႏွင့္ေတးသြားက သူ႔စိတ္တုိ႔ကုိ ဆြဲေခၚသြားခဲ့သည္။ စိတ္သည္ ေျမႀကီးေပၚမွာ မရွိေတာ့။ သီခ်င္းသည္ သူ၏ စိတ္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

အခ်ိဳ႕ အလုပ္မ်ားသည္ အင္အားစိုက္ထုတ္ျခင္း မရွိေသာ္လည္း သူ႔ေရွ႕ေမွာက္သို႔ ၿပီးေျမာက္ျခင္း၊ ေအာင္ျမင္ျခင္းမ်ားကုိ အလြယ္တကူ သယ္ေဆာင္လာၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ အလုပ္မ်ားသည္ မည္မွ်ပင္ အင္အားစုိက္ထုတ္ေသာ္ျငားလည္း ေလာကႀကီးမွာ အရာမွ်ပင္ မထင္။ ကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ အခ်ိန္က်ျပန္ေတာ့လည္း အဲဒီ အရာမထင္ေသာ အလုပ္မ်ားကုိ မလုပ္မေန လုပ္ရျပန္ေသာ သူ႔ဘ၀ကုိသူ စိတ္နာခ်င္သည္။ တခါတေလေတာ့လည္း အရာထင္ဖုိ႔ အတြက္ အင္အားမထည့္ဘဲ ျဖစ္ေနသည့္အတုိင္း ေမွ်ာထားလုိက္တာကမွ ေကာင္းမည္ ထင္သည္။ ဒါဆုိရင္ သူ႔ဘ၀က လုပ္ခ်င္တာကုိ မလုပ္ရဲလုိ႔ လုပ္သင့္တာကုိ လုပ္ေနရသည္ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပၚလြင္ေနပါၿပီ။ေဘးထြက္ ထုိင္ၾကည့္ေနသည့္ ပရိတ္သတ္ေနရာက သူေနခ်င္ေသးသည္။ သရုပ္ေဆာင္ရတာ ပင္ပန္းလွပါသည္။

အႏုပညာဟု အမ်ားက ေခၚၾကေသာ ဖန္ဆင္းမႈမ်ားသည္ ခံစားမႈမ်ားကုိ အရင္းတည္ထားသည္ဟု ဆုိၾကပါသည္။ လူဆိုတာက ပန္းေလးမ်ား လိပ္ျပာေလးမ်ားကုိသာ ႏွစ္သက္သည္ မဟုတ္။ ေၾကြက်သြားေသာ ပန္းမ်ား၊ ေမွာင္မုိက္ေသာ အိပ္မက္ဆုိးမ်ား၊ ေျခာက္ျခားဖြယ္ မ်က္ႏွာမ်ားကုိလည္း ၀န္မခံခ်င္ေသာ္လည္း ခံစားႏုိင္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ သဘာ၀လြန္ အိပ္မက္ဆန္ျခင္း (surrealism) တုိ႔လႊမ္းမုိးေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားျဖစ္သည့္ မန္႔ခ္ရဲ႕ ေအာ္သံတုိ႔၊ ဒါလီရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္မ်ား၏ ၿမဲၿမံျခင္းတုိ႔ ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ နာမည္ႀကီးသလဲကြယ္။

တခါတေလမွာေတာ့ သူ႔ကုိ ေပ်ာ္ေအာင္ထားဖုိ႔ ဘာမွသိပ္မလုိပါဘူး။ စာေကာင္းေကာင္းေလး တစ္ပုဒ္၊ ပန္းခ်ီကား ေကာင္းေကာင္းတစ္ကား၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ရုပ္ရွင္ေကာင္းေကာင္း တစ္ကား။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလမွာလည္း သူ႔ကုိ စိတ္ညစ္ေအာင္လုပ္ရန္ ဘာမွ မလုိပါေပ။ တေန႔ဟင္းခ်က္ရင္း အဆင္မေျပလုိ႔ ဟင္းအုိးတူးသြားရင္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ လုပ္စရာေတြမ်ားလုိ႔ မအိပ္ရတဲ့ေန႔ေတြမွာ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အိမ္မွာ ပစၥည္းတခုခု ပ်က္ရင္ေသာ္ လည္းေကာင္းသူ စိတ္ညစ္ေနတတ္ျပန္သည္။ သူ႔စိတ္သည္ တက္လြယ္က်လြယ္ သည္လား။

ဘ၀ဆုိတာ ေက်ာင္းမွ အိမ္စာမ်ား ၿပီးေအာင္လုပ္သလုိ အိမ္စာေတြ ၿပီးေအာင္လုပ္႐ုံႏွင့္ ဘီးဆက္လည္ေနလွ်င္ေတာ့ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့။ တခါတေလမွာ အိမ္စာေတြ မၿပီးတာလည္း မဟုတ္ပါဘဲႏွင့္ အိမ္စာေတြ ၿပီးလ်က္နဲ႔တင္ ဆက္ၿပီး မလည္ပတ္ႏုိင္တာကုိေတာ့ သူစိတ္ေကာက္ခ်င္သည္။ ဘယ္သူ႔ကုိ စိတ္ေကာက္ရမည္ေတာ့ မသိ။ ငယ္ငယ္က အေမ့ကုိ စိတ္ေကာက္သလုိ အိပ္ရာထဲ ၀င္ေခြၿပီး အိပ္ေနလုိ႔ ရရင္လည္း သိပ္ေကာင္းတာေပါ့။ ခုေတာ့ အိပ္ရာထဲမွာ ၀င္ေခြေန႐ံုႏွင့္ ၿပီးသြားတာမွ မဟုတ္တာဘဲေလ။

အဲဒီလုိ အခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာ နားထဲကုိ နားၾကပ္ထည့္ၿပီး သီခ်င္းေတြ အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ၀ုန္းဒုိင္းႀကဲေနလုိက္သည္။ အဲဒီအခါမွာ သူ႔ေရွ႕က ေလာကႀကီးဟာ အသံတိတ္ထားတဲ့ ႐ုပ္ရွင္တစ္ကားလုိပဲ အသံတိတ္ လႈပ္ရွားေနတာကုိ ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္သြားျပန္ေရာ။ လူေတြအားလုံးက သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ လႈပ္ရွားေနၾကတာပဲ။ ေလာကႀကီးကုိ အသံတုိးလုိက္တဲ့ အခါမွာ သူက အဲဒီေလာကႀကီးထဲကေန (ေခတၱခဏေတာ့) လြတ္ေျမာက္သြားသလုိပဲ။

တကယ္ေတာ့ သူဟာ စိတ္ေပ်ာ့တဲ့လူတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သံမဏိစိတ္လုိ႔ မဆုိသာေပမယ့္ ကၽြန္းသားေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားေပးမဲတင္းလုိက္သည္။ တကယ့္ဘ၀ႏွင့္ ပုံရိပ္ေယာင္ ဘ၀ထဲမွာ ၀င္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ က်င္လည္ရင္း…ငုိလုိက္ရယ္လုိက္ တက္လုိက္က်လုိက္ႏွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတာေပါ့လုိ႔ ၾကားဖူးထားတဲ့ အတုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားေပး ႏွစ္သိမ့္လုိက္သည္။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သီခ်င္းက ဆန္းျပားေသာ ေတးသြားတစ္ခုသုိ႔ ကူးေျပာင္းသြားေတာ့သည္။

(အရွိန္ယူတဲ့ အေနနဲ႔ ဟုိေရးဒီေရး စာတစ္ပုဒ္ တင္လုိက္ပါသည္။)

Monday 1 March 2010

အလြမ္းေတြ

ႏွင္းေတြ ဖုံးေနေသးတဲ့ သစ္ပင္ေတြမွာ

တိမ္ျဖဴျဖဴ တခ်ဳိ႕ ေပက်ံေနတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာႀကီး ထဲမွာ

ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနတဲ့ အိမ္ေခါင္မုိးေတြ ေပၚမွာ

ရုတ္တရက္ ထပ်ံသြားတဲ့ ငွက္နီနီေလးရဲ႕ ရင္အုပ္ထဲမွာ

သုိးေမႊးဦးထုပ္ ဆင္တူနဲ႔ လက္တြဲထားတဲ့ အမည္မသိ စုံတြဲရဲ႕ ရယ္သံေတြထဲမွာ

ခပ္ေ၀းေ၀းက ကားဟြန္းသံ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ထဲမွာ

မီးေရာင္နဲ႔ ေႏြးေထြးေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြရဲ႕ ထမင္းစား ၀ုိင္းထဲမွာ

ေစ်းဆုိင္မွာ တြန္းလွည္းေလးနဲ႔ ျဖတ္သြားတဲ့ အေမနဲ႔ ကေလးဆီမွာ

ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ ေတးသြား တစ္ပုဒ္ထဲမွာ

စိတ္၀င္စားစရာ မေကာင္းတဲ့ ေန႔လည္ခင္း တစ္ခုဆီမွာ

ကုိယ္ေရေလာင္းဖုိ႔ ေမ့ေနတတ္တဲ့ သစ္ပင္ေလးဆီမွာ

ဖတ္လက္စ ေမွာက္ထားမိတဲ့ စာအုပ္ေလးရဲ႕ ေအာက္မွာ

သၾကားမပါတဲ့ ေကာ္ဖီ ပ်စ္ပ်စ္ တစ္ခြက္ထဲမွာ

အလြမ္းေတြ……………….။

Monday 15 February 2010

စိတ္ကူးယဥ္နဲ႔ လက္ေတြ႔

စိတ္ထဲမွာ ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္သုတ္ကုိ စားခ်င္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သြား၀ယ္ဖုိ႔ အေရး အခ်ိန္မရွိေသးတာက တေၾကာင္း၊ ပ်င္းတာက တေၾကာင္းနဲ႔ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မ၀ယ္ျဖစ္ပါ။ ဒီပိတ္ရက္မွာေတာ့ ေကာ္ျပန္႔လိပ္ကုိ ၀ယ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေၾကာ္ၿပီးေတာ့ စားလုိက္မယ္ေပါ့။ ၾကက္သြန္နီေလး မ်ားမ်ား၊ ဆလတ္ရြက္ေလး ပါးပါးလွီးၿပီး အခ်ဥ္ရည္ ဆမ္းစားလုိက္မယ္လုိ႔ ေတးထားလုိက္ပါတယ္။ ခ်ဥ္ငန္စပ္ ျဖစ္ေအာင္ ငံျပာရည္နဲ႔ အခ်ဥ္ရည္ကုိ ေရာမယ္။ ၿပီးေတာ့ သံပုရာရည္ေလး နည္းနည္း ထည့္လုိက္မယ္။ ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္က ကၽြတ္ကၽြတ္ရြရြနဲ႔ အခ်ဥ္ရည္ ရႊဲရြဲေလးနဲ႔ ၾကက္သြန္မိတ္ေလး ကုိက္လုိ႔ ဆုိၿပီး ေတြးရင္းနဲ႔ စားခ်င္လာတယ္။ ဒါကေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ကူးေလးနဲ႔ အေတြးေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔ အလုပ္ေတြအားေတာ့ ေကာ္ျပန္႔လိပ္ လက္ညႈိးေလာက္ အရြယ္ ေျခာက္လိပ္ကုိ ဆီအုိးထဲ ထည့္ေၾကာ္ျဖစ္တယ္။ မီးဖုိေပၚ အေၾကာ္အုိးတည္ထားတုန္း ျမန္သြားေအာင္ ၾကက္သြန္နီနဲ႔ ဆလတ္ရြက္ေတြ လွီးေနလုိက္တယ္။ ခဏပဲၾကာတယ္ ထင္ပါတယ္။ အန႔ံရလာလုိ႔ မသကၤာတာနဲ႔ မီးဖုိဖက္ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေကာ္ျပန္႔လိပ္မ်ားက တူးေနပါပေကာ။ မီးေသြးခဲ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ တူးေနတာ မဟုတ္လုိ႔ ေတာ္ပါေသးတယ္လုိ႔ ေျဖရင္း ေနာက္တဖက္ကုိ လွန္ၿပီး ဆက္ေၾကာ္ပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ၾကက္သြန္နီ ၾကာၾကာ မလွီးရဲေတာ့ပါဘူး။ အေၾကာ္အုိးကုိ လွည့္ၿပီး ၾကည့္ေပးရပါတယ္။

အေၾကာ္ေတြရေတာ့ ဆီစစ္ၿပီး အေအးခံထား လုိက္တယ္။ ဆလတ္ရြက္နဲ႔ ၾကက္သြန္နီေတြကုိ ေရေဆးၿပီး ပန္းကန္ထဲ ထည့္ထားလုိက္တယ္။ အေၾကာ္ေအးေလာက္ၿပီ ဆုိေတာ့ လွီးၿပီး အရြက္ေတြနဲ႔ ေရာ။ ၿပီးေတာ့ အခ်ဥ္ေဖ်ာ္တယ္။ စိတ္ကူးထဲက အတုိင္း ငရုတ္ခ်ဥ္နဲ႔ ငံျပာရည္ကုိ ေရာေမႊၿပီး သံပုရည္ေလး နည္းနည္း ညွစ္ထည့္ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခ်ဥ္ရည္ေတြ ဆမ္း၊ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ေလး တပင္ေလာက္ ထုတ္ၿပီး ေရေဆး။ စားလုိ႔ရၿပီေပါ့။ ၾကည့္ၿပီး ကုိယ္ဟာကုိယ္ ေက်နပ္သြားတယ္။

သမေအာင္ ေမႊၿပီးေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးနဲ႔ ပထမတစ္ဇြန္းကုိ ခပ္စားလုိက္တယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာ ပူသြားတယ္။ အေၾကာ္က ပူလြန္းလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ငရုတ္ခ်ဥ္က စပ္ၿပီးပူေနတယ္။ ၾကက္သြန္ကလည္း နည္းနည္းမႊန္လို႔။ ေနာက္တစ္ဇြန္းက်ရင္ေတာ့ ေကာင္းလာႏုိးလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ေနာက္တစ္ဇြန္း ခပ္စားလုိက္ျပန္တယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာ ခ်ဥ္ငန္စပ္ အရသာနဲ႔ အတူ ခါးသက္တဲ့ အရသာ တခုပါေရာက္လာတယ္။ ေၾသာ္… တူးသြားတဲ့ အပုိင္းကကို္း။ ကဲ… မတူးတာကုိ ေရြးစားၿပီး ၾကက္သြန္ၿမိတ္ တခ်က္ ကုိက္လုိက္တယ္။ ၾကက္သြန္ၿမိတ္က လုိတာထက္ ပုိၿပီး မႊန္ေနသလိုပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ ေကာင္းႏုိးႏုိးစားလုိက္တာ ကုန္သြားတယ္။ ဘာအရသာလည္း ေသခ်ာ မသိလုိက္ဘူး။ ပါးစပ္က ထုံေနတာလားလုိ႔ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ေတြးေနမိတယ္။ ဒါကေတာ့ လက္ေတြ႔ ေပါ့ေနာ္။ ဒီလုိပဲ စိတ္ကူးယဥ္ အေတြးနဲ႔ လက္ေတြ႔က အံေခ်ာ္ေနတတ္တာပဲလားကြယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ပန္းကန္ေတာ့ ကုန္သြားတယ္။

xxx

ကုိယ္ဒီ အေနာက္ႏုိင္ငံကုိ မလာခင္က စိတ္ကူးထဲကေန ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ရုပ္ပစၥည္း အင္မတန္တုိးတက္ၿပီး လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိသူ၊ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚသူ တုိ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံေပါ့။ ေႏွာင္ႀကဳိးမဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ ဟုိလူနဲ႔ သိမွ၊ ဒီလူကုိ ကပ္မွ ဆုိတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးေတြ မရွိတဲ့ ေနရာေပါ့။ ကုိယ္ဒီလုိ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ရြယ္သူတုိ႔ရဲ႕ ခပ္အအ အေတြးေလးေတြေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔ စိတ္ကူးထဲက ရွိၿပီးသား စံႏႈန္းေတြနဲ႔ ေျခခ်ခဲ့တယ္။ ကုိယ္ ေလယာဥ္တစ္စင္းၿပီး တစ္စင္း ေျပာင္းလာလုိက္တာ ေသးလုိ႔ ေသးလုိ႔ လာတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြင္းေခါင္ေခါင္ထဲက ေလယာဥ္ကြင္းေသးေသးေလးထဲ ကေနထြက္လုိ႔ ေဘးဘီကုိ ၾကည့္ေတာ့ ဘာမုိးေမွ်ာ္တုိက္မွလည္း မရွိ။ ခ်မ္းသာလွပါတယ္ ဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံက ကုိယ့္ရဲ႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေလာက္ေတာင္ စိတ္၀င္စားစရာ မေကာင္းဘူး။ ကုိယ္ႏွာေခါင္းရႈံ႕ မိတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ထြင္း ဆုိသလုိေပါ့။

အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာေတာ့လည္း မုိးေမွ်ာ္တုိက္ေတြေတာ့ ေတြ႔ပါရဲ႕။ ေၾသာ္…ၿမဳိ႕နဲ႔ေတာ ဆုိတာ ဒီလုိပါလား ဆုိတာလည္း ခြဲျခားေတာ့ သိလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚသူ တုိ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံမွာ ဘုရားသခင္နဲ႔မွ မသိရင္ ငရဲက်ေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုိလာေတာ့ ကုိယ္အံ့ၾသ ရျပန္တယ္။ ေၾသာ္…သူတုိ႔ဆီမွာလည္း ဘယ္သူနဲ႔ သိတယ္ ဆုိတာ အေရးႀကီးပါလားလုိ႔ ကုိယ္ ခပ္ဆန္းဆန္း ေတြးလုိက္တယ္။

သူက ဘယ္သူ႔ရဲ႕ သားမို႔ ဒီရာထူးႀကီးကုိ ရတာလုိ႔ ကုိယ္ၾကားေနက် ဇာတ္လမ္းေတြလုိ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးကုိလည္း ဒီႏုိင္ငံမွာ ၾကားရျပန္တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ေၾသာ္…လူဆုိတာ ခြဲျခားလုိ႔ မရပါလားဆိုတဲ့ စကားကုိ သေဘာေပါက္သလို ရွိလာၿပီး ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ကုိယ္က အလုပ္တစ္ခုကုိ ေကာက္ရုိးပုံထဲ အပ္ေပ်ာက္သလုိ သဲႀကီးမဲႀကီး ရွာရျပန္တယ္။

ဘာသာစကား အခက္အခဲရွိတဲ့ကုိယ့္ကုိ စိတ္မရွည္လက္မရွည္နဲ႔ ျငဴစူတဲ့၊ ကုိယ့္ အားနည္းခ်က္ကုိ အခြင့္ေကာင္းယူတဲ့ လူေတြကုိ ေတြ႔တုိင္း လူမ်ဳိးေရး မခြဲျခားတဲ့ ႏုိင္ငံမွာ ဘာသာစကား အရေတာ့ ခြဲျခားသလားလုိ႔ ေတြးမိျပန္တယ္။ ကုိယ္ ကမာၻေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္လာတဲ့ တစ္ေန႔မွာ ကုိယ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဘာသာရပ္ကုိ ျမန္မာလုိ ေရးပစ္လုိက္ဦးမယ္လုိ႔ ေတးထားလုိက္တယ္။

ဆန္ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေစဦး စပါးလုံးေတာ့ ပါတာပဲမို႔ အ လြန္းခဲ့လွတဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္သာ အံၾသေနမိျပန္တယ္။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ ထမင္းေတာ့ စားရပါတယ္။ ေကာင္းတာေတြရွိတဲ့ အထဲကမွ မေကာင္းတာေတြႀကီး ေရြးေျပာေနသလုိ ျဖစ္ေရာ့မယ္။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာက စိတ္ကူးနဲ႔ လက္ေတြ႔ အေၾကာင္းပါ။ အံေခ်ာ္ေနတဲ့ ကုိယ့္ဘ၀ အေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္… အံေခ်ာ္ရင္းနဲ႔ပဲ အသက္ေတြေတာ့ ႀကီးလာတယ္။

xxx

၂၀၀၉ ခုႏွစ္ အစမွာေပါ့။ သူမ်ားေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ ႏွစ္သစ္ရဲ႕ သႏၷိ႒ာန္ခ်မယ္လုိ႔ ရည္ရြယ္လုိက္တယ္။ ကုိယ္ရဲ႕ ေဒါသေတြကုိ ေလွ်ာ့ရမယ္။ မေက်နပ္မႈေတြကုိ ေလွ်ာ့မယ္။ သူမ်ားက စိတ္ကုိ လာထိခုိက္လည္း မတုံ႔ျပန္မိေအာင္ ေနမယ္။ စိတ္ကုိ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ထားမယ္။ ဒီအလုပ္ေတြကုိ ၿပီးေအာင္ လုပ္မယ္… စသည္ျဖင့္…။ စိတ္ကူးထဲ အေတြးကေတာ့ ဒီလုိေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔ ၂၀၀၉ အစမွာ ကုိယ္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကဳိးစားခဲ့တယ္။ ကုိယ္ စိတ္ထဲမွာ မၾကည္လင္တဲ့ လူအခ်ဳိ႕နဲ႔လည္း တည့္ေအာင္ ႀကဳိးစားတယ္။ အတုေတြပဲ ဆုိဆုိ ကုိယ့္မ်က္ႏွာမွာ အၿပဳံးေတြဆင္ခဲ့တယ္။ ဇန္န၀ါရီ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ မတ္….ၾသဂုတ္… ႏွစ္အလယ္ ေလာက္မွာ ကုိယ့္ အၿပဳံးေတြ အက္ကြဲလာတယ္။ အက္ရာ ေသးေသးကေန ႀကီးႀကီးျဖစ္၊ ေနာက္ေတာ့ ကုိယ္သတိရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကဲြေၾကကုန္ၿပီေလ။ မွန္စေတြလုိပဲ ကုိယ့္ရဲ႕ ေရွ႕မွာ ျပန္႕က်ဲလုိ႔။ ျပန္ေကာက္ဖို႔လည္း ကုိယ္မႀကဳိးစားမိေတာ့ဘူး။ အဲဒီ ကြဲေၾကေနတဲ့ အပုိင္းအစေတြကုိ ကုိယ္ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ဆက္ၿပီး နင္းေခ်မိျပန္တယ္။ ကုိယ့္ကုိ စူးတဲ့ အခါလည္း စူးလုိ႔၊ ဒီအခါမွာ ကုိယ္ ေဒါသပုိထြက္ျပန္တယ္။ ညစ္ညမ္းသြားတဲ့ စိတ္ကုိ ကုိယ္ မသန္႔စင္မိဘူး။ အခ်ဥ္လြန္ၿပီး စပ္လြန္းေနတဲ့ အသုတ္တစ္ပန္းကန္ကုိေတာင္မွ ျပန္ျပင္ဖုိ႔ မႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ကုိယ္ဟာ စိတ္တခုကုိ ျပင္ဖုိ႔ေတာ့ သတိေတာင္ မရခဲ့ပါဘူး။

ကုိယ္လုပ္စရာ ရွိတဲ့ အလုပ္တခ်ဳိ႕ေတာ့ ၿပီးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ထင္သေလာက္ ျဖစ္မလာဘူး။ ကုိယ္ေျပးရမယ့္ ခရီးကုိ ဆုံးကာနီးက်မွ ေတာင္တစ္ေတာင္က ဆီးကာ ေနလုိ႔ ခရီးမတြင္သလိုပဲ။ ကုိယ္ အားမရေပမယ့္လဲ ကာေနတဲ့ ေတာင္ကုိ မၿဖဳိႏုိင္တာေၾကာင့္ ေတာင္တက္ဖုိ႔ပဲ ဆုံးျဖတ္လုိက္ရတယ္။ ဘ၀မွာ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တုိင္း မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အရာေတြကုိ ကုိယ္ လက္ခံႏုိင္ဖုိ႔ သင္ယူေနမိတယ္။

ႏွစ္ အဆုံးပုိင္း…။ ကုိယ့္ရဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္ျဖစ္တဲ့ စာေရးတာေတာင္ မွန္မွန္ မေရးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တခါတရံလည္း ေဒါသေတြ ထန္လုိ႔ ေနတယ္။ ကုိယ္ မပူေလာင္ ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လာၿမိဳက္တဲ့ မီးကုိေတာ့ ၿငိမ္းဖုိ႔ ကုိယ္ ပါရမီ မရင့္သန္ေသးဘူး။ ဆက္ၿပီး ေလာင္စာ မျဖည့္ဖုိ႔ေတာ့ ႀကိဳးစားတယ္။ ႏွစ္ဆုံးပုိင္းေလးမွာ ကုိယ္ စိတ္အခ်မ္းသာဆုံး အခ်ိန္ေလး တစ္ခ်ိန္ပဲ ရွိတယ္။ ကုိယ့္ေဘးနားက လက္ကုိတြဲေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ အရႈပ္အေထြးေတြကုိ ေမ့ထားလုိ႔ ရတယ္။ ဒုကၡေတြလုိ႔ေတာ့ မဆုိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကုိယ့္ဒုကၡဆုိတာ ကုိယ္သိေနတဲ့ ဒုကၡေတြနဲ႔ စာရင္ မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ ကုိယ္ သတၱိရွိရမွာေပါ့လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားတင္းတယ္။ ဆုံးမတယ္။ ဒီစာကုိ ႏွစ္အစမွာ အၿပီးသတ္ဖုိ႔ စဥ္းစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အၿပီး မသတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

၂၀၀၉ခုႏွစ္မွာ စိတ္လည္း မၾကည္လင္ခဲ့ပါဘူး။ ေဒါသေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေသာကေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေမာဟေတြလည္း လႊမ္းခဲ့တယ္။ ထင္သလုိ ျဖစ္မလာဘူး။ မွန္းသေလာက္ မၿပီးဘူး။ ေကာင္းလာႏုိးႏိုးနဲ႔ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္၊ တစ္လၿပီး တစ္လ…ဒီလုိနဲ႔ပဲ ၂၀၀၉ဟာ ကုန္သြားခဲ့ေတာ့တယ္။