ကၽြန္မ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ လက္ထဲက ခ်ၿပီး
ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ႏွင္းထုက ေတာ္ေတာ္ထူေနၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္လုံး နည္းနည္း
တစ္လွည့္၊ မ်ားမ်ား တစ္လွည့္ က်ေနခဲ့တဲ့ ႏွင္းေတြေလ။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပဲ ကၽြန္မဖတ္ေနတဲ့
၀တၳဳက (ဆရာမ) ဂ်ဴးရဲ႕ ႏွင္း ဆုိတဲ့ ၀တၳဳတုိ။
တကယ္ပါ။ ကၽြန္မ အဲဒီ ၀တၳဳတုိကုိ တမင္တကာ ရွာၿပီး ဖတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဂ်ဴးရဲ႕ ၀တၳဳတုိေတြကုိ
ျပန္ဖတ္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာတာနဲ႔ ျပန္ရွာ ဖတ္ရင္း ဒီ၀တၳဳကုိ ရွာေတြ႔ခဲ့တာပဲ။ အရင္က ဖတ္ဖူးမယ္ဆုိတာ
ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အသစ္တစ္ပုဒ္ကုိ ျပန္ဖတ္ရသလုိပဲ။ တုိက္ဆုိင္လြန္းစြာပဲ ဆရာမ
ေရးထားတဲ့ ႏွင္းသ႐ုပ္ေဖာ္ကုိ ကၽြန္မစာဖတ္ေနရာက တစ္လက္မ မေ႐ြ႕ဘဲ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ေနရတယ္
မဟုတ္လား။ ခံစားမႈေတြ တုိက္ဆုိင္ရင္ စာတစ္ပုဒ္ ေရးခ်င္တာမုိ႔ ႏွင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး
စာေရးဖုိ႔ ႀကံမိတယ္။ မ်က္စိကုိ ေ၀့ၾကည့္လုိက္တယ္
ဆုိရင္ ကုန္ၾကမ္းကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ ဆုိတာ ေတြ႔ရတယ္။ အိမ္ေရွ႕ ေလွကားထစ္ေတြကေန လွည္းခ်ရတယ္။
ကားမွန္ေတြေပၚကေန ျခစ္ေကာ္ပစ္ ရတယ္။ အိမ္ေရွ႕ လူသြားလမ္းေလးမွာ ေလွ်ာက္လုိ႔ ရေအာင္
ေဂၚျပားနဲ႔ တူးေဖာ္ ထုတ္ရတယ္။ အခုဆို ေျမႀကီးေပၚမွာ ေျခာက္လက္မေလာက္ ရွိၿပီ ထင္တယ္။
ေဆာင္းမကုန္သေ႐ြ႕ေတာ့ သူဘယ္ကုိမွ မသြားဘူး။ သြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေအးစက္စြာ၊ ေခါင္းမာစြာနဲ႔ပဲ
ေလာကႀကီးကုိ ဖုံးလႊမ္းထားဦးမွာပဲ။
ဆရာမဂ်ဴးကေတာ့ ခမ္းနားလွပေသာ ႏွင္းတဲ့။ ႏွင္းက်တဲ့
ျမင္ကြင္းကုိ ႏွင္းျဖဴျဖဴပြင့္ဖတ္မ်ားျဖင့္ ေဖာက္ရက္ထားေသာ ဇာပ၀ါတစ္ခုတဲ့။ ကုိေစာညိန္းရဲ႕
“ခ်စ္ႏွင္းမႈန္”ကုိ သတိရေစတဲ့ ႏွင္းေတြတဲ့။ ကၽြန္မဖတ္ရင္းနဲ႔ လြမ္းသလုိလုိ၊ ၾကည္ႏူးသလုိလို။
ဆရာမရဲ႕ ၀တၳဳဟာ ကၽြန္မေမ့လုေမ့ခင္ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ ႏွင္းအေၾကာင္းကုိ သတိေပးလုိက္တာပဲ။
ဟုိးတစ္ခ်ိန္တုန္းက ႏွင္းနဲ႔ ကၽြန္မစေတြ႔ၾကတဲ့ အခ်ိန္ဆီ ျပန္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
xxx
မထူးဆန္းဘူးလား။ ကၽြန္မနာမည္ကလည္း ႏွင္း
ေလ။ ရန္ကုန္မွာ ေမြး၊ ရန္ကုန္မွာ ႀကီးတဲ့ ႏွင္းဆုိတဲ့ ကၽြန္မဟာ ႏွင္းဆုိတာကုိ ျမင္ဖူးဖုိ႔
ခက္ခဲလွပါဘိ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ႏုိင္ငံျခား ျပကၡဒိန္ေတြထဲမွာ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ျမင္ဖူးတဲ့
ႏွင္းဖုံးေနတဲ့ ေတာင္ေတြ၊ ႏွင္းဖုံးေနတဲ့ လမ္းေလးနဲ႔ ႏွင္းဖုံးေနတဲ့ ေတာအုပ္ထဲက စမ္းေခ်ာင္းေလး
စသည္ျဖင့္ ေတြ႔ရင္ သိပ္ကုိ သေဘာက်မိတယ္။ အဲဒီေနရာကုိ ငါသြားၾကည့္ခ်င္လုိက္တာ၊ ႏွင္းေတြက
၀ါဂြမ္းလုိ ႏူးညံ့ၿပီး ေဖြးဥေနမွာပဲလုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏွင္းေတြက်တတ္တဲ့
ႏုိင္ငံကို သြားရဖုိ႔ အခြင့္အေရး ႀကဳံလာရေတာ့ ကၽြန္မ ၀န္ခံပါတယ္၊ စိတ္လႈပ္ရွားမိတာ အမွန္ပဲ။
ေဆာင္းဦးကုိ ေရာက္ၿပီဆုိကတည္းက ကၽြန္မႏွင္းကုိ
ေမွ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ ပထမဆုံး ကၽြန္မရဲ႕ႏွင္းက ကဗ်ာဆန္လွတယ္။ ႏုိ၀င္ဘာရဲ႕ ညတစ္ညမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ႔
ေကာင္းကင္ကေန ႏွင္းပြင့္ေလးေတြ ခုန္ဆင္းလို႔ လာခဲ့တယ္။ နည္းနည္းနဲ႔ က်ဲက်ဲကေန သည္းသည္းမည္းမည္း။
ရုတ္တရက္ပဲ ကၽြန္မဟာ ႏွင္းေတြၾကားထဲကုိ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အိပ္မက္မက္ ေနသလုိလုိ။ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔
မ်က္ႏွာကုိေမာ့ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ႏွင္းမႈန္ေလးေတြ ခံယူမိတယ္ ထင္ရဲ႕။ အသံေတာင္ ထြက္ၿပီး
ရယ္လိုက္မိေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္း ရုိးလြန္းလွတဲ့ အဲဒီအေပ်ာ္ေတြကို မွ်ေ၀ဖုိ႔ အနားမွာ
ဘယ္သူမွ ရွိမေနခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီၾကည္ႏူးမႈေတြဟာ ဘယ္ေလာက္မွ
မခံခဲ့ပါဘူး။ ရင့္လာတဲ့ ေဆာင္းနဲ႔ အတူ ေျမႀကီးေပၚမွာလည္း ႏွင္းထုဟာ ထူလာခဲ့တယ္။ အိမ္ထဲကေန
ၾကည့္ရင္ အင္မတန္ပဲ လွေပမယ့္ လူသြားလမ္းေတြေပၚမွာ ႏွင္းေတြအလႊာလုိက္ ထပ္လာခဲ့ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔
အခက္အခဲ ျဖစ္လာတယ္။ ေသခ်ာမရွင္းထားတဲ့ အခ်ဳိ႕ လူသြားလမ္းေတြမွာ ႏွင္းေတြဟာ ေျခသလုံးတစ္၀က္ေလာက္
နီးနီးနက္ခ်င္တယ္။ အပူပုိင္းႏုိင္ငံက ေရာက္လာကာစ မအူမလည္ ကၽြန္မဟာ လည္ရွည္ဖိနပ္ ၀တ္ရေကာင္းမွန္းပဲ
မသိခဲ့တာလား၊ ပုိက္ဆံႏွေျမာတာပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ ရုိးရုိး လမ္းေလွ်ာက္ဖိနပ္နဲ႔သာ တစ္ေဆာင္းလုံး
ေတာင့္ခံခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ အခ်ိဳ႕ အခ်ိန္ေတြမွာ ေရစုိမခံတဲ့ ဖိနပ္ဟာ ႏွင္းေတြနစ္လုိ႔၊
ကၽြန္မေျခေထာက္ေတြလည္း ထုံက်င္ေအးခဲ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ႏွင္းအျဖစ္ကေန ေရခဲအသြင္ကုိ ေျပာင္းတဲ့
အခါမွာေတာ့ ေျခကုပ္မေကာင္းတဲ့ ဖိနပ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းက ကၽြန္မဖင္ထုိင္ရက္ လဲခဲ့ဖူးတယ္။
တခါတေလမွာ ေရခဲျပင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အတုိင္း အသည္းတယားယားနဲ႔။ အင္မတန္ သတိႀကီးႀကီး
ထားရတယ္။
ဒီ့အျပင္ ေဆာင္းရဲ႕ အေအးဒဏ္ဟာ အပူပုိင္းက
လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ရက္စက္လြန္းလွပါတယ္။ တကယ္တမ္း စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ေဆာင္းရဲ႕
အပူခ်ိန္ဟာ ေရခဲရုိက္ခန္းရဲ႕ အပူခ်ိန္သာသာ၊ သုိ႔မဟုတ္ရင္လည္း အဲဒီထက္ေတာင္ နိမ့္ေနခဲ့ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ တစ္ေဆာင္းလုံး အျပင္ထြက္ၿပီ ဆုိရင္ ေနရာမလပ္ေအာင္ ထုတ္ပုိးရတယ္။ မ်က္စိနဲ႔
ႏွာေခါင္းေလာက္ပဲ ေဖာ္ႏုိင္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကားမရွိဘဲ ေနရာတကာကို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး သြားတတ္တဲ့
ကၽြန္မအတြက္ ဒီလုိမွ မ၀တ္ရင္ ေအးခဲၿပီး ေသသြားႏုိင္ေလာက္တယ္။
ကားတစ္စင္း၀ယ္ဖုိ႔ မျဖစ္မေန အေျခအေနက ဖန္လာတဲ့
အခါမွာ ႏွင္းဟာ ကၽြန္မအတြက္ ေနာက္ဒုကၡတစ္မ်ိဳး အေနနဲ႔ ကုိယ္ထင္ျပလာခဲ့တယ္။ ကားပိုင္ၿပီးတဲ့
ပထမဆုံးေဆာင္းမွာ ကၽြန္မကားေမာင္းဖို႔ကုိ စိတ္ေလးေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖန္လာတဲ့ အေျခအေနအရ
ကားမေမာင္းလုိ႔ မျဖစ္ျပန္ဘူး။ ႏွင္းေတြ ေျမႀကီးေပၚ စတင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကားေမာင္းရင္
စိတ္ဖိစီးမႈ ဒီေရက တရိပ္ရိပ္။ မနက္မုိးလင္းလုိ႔ အလုပ္သြားကာနီး ဆုိရင္ ကားေပၚမွာတင္ေနတဲ့
ႏွင္းထုႀကီးကုိ ရွင္းလင္းရတယ္။ ကံမေကာင္းရင္ ကားမွန္ေပၚမွာ ေခါင္းမာစြာ ေအးခဲေနတဲ့
ေရခဲေတြကုိ ျခစ္ပစ္ရတယ္။ ဒီထက္ ကံမေကာင္းရင္ ေရခဲေအာက္မွာ နစ္ေနတဲ့ ကားဘီးကုိ တူးထုတ္ရတတ္တယ္။
တစ္ခါတုန္းက ရပ္ထားတဲ့ ကားဟာ ေရွ႕ကကာထားတဲ့ ႏွင္းထုႀကီးကုိလည္း မလြန္ဆန္ႏုိင္၊ ေနာက္ကုိ
ဆုတ္ဖုိ႔ရာ ေရခဲျပင္ကုိလည္း မေက်ာ္ႏုိင္ ျဖစ္လို႔ ေနရာက ထြက္ဖုိ႔တင္ ကၽြန္မတစ္နာရီေလာက္
ေခၽြးျပန္ခဲ့ရဖူးတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ
ၿမိဳ႕ရဲ႕ ႏွင္းရွင္းတဲ့ ကားေတြေတာင္ မႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႏွင္းမုန္တုိင္းက်ေနတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔မွာ
ကၽြန္မကားဟာ လမ္းလယ္ႀကီးမွာ ႏွင္းေတြၾကားထဲ နစ္ေနခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဂၚျပားေလးနဲ႔
လူႏွစ္ေယာက္ ေျပးလာၿပီး ကၽြန္မကားကုိ ႏွင္းေတြၾကားထဲကေန တူးထုတ္ေပးတယ္။ ႏွင္းမရွင္းရေသးတဲ့
ကားရပ္ဖုိ႔ ေနရာကုန္းေလးဆီကုိ တက္လုိ႔ မရဘဲ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကားကုိ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ
အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က ကူညီေမာင္းေပးခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္မ အင္မတန္စိတ္ညစ္ၿပီး
ႏွင္းေတြက်တဲ့ ၿမိဳ႕ေလးကေန ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းေတြေၾကာင့္
သူစိမ္းသာသာ လူေတြရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈကုိ ရခဲ့တယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ျပန္ေတြးမိပါရဲ႕။
ဒီထက္ပုိၿပီး
ထိတ္လန္႔စရာ ေကာင္းတဲ့ ဒုကၡက ႏွင္းေၾကာင့္ လမ္းေတြေခ်ာ္တတ္တဲ့ အျဖစ္ပဲ။ မေမာင္းမျဖစ္
ႏွင္းမုန္တုိင္းၾကားထဲ ကားေမာင္းရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘရိတ္အုပ္နည္းနည္းျမန္သြားတဲ့ ကၽြန္မကားဟာ
အနည္းဆုံး ေလးဆယ့္ငါး ဒီဂရီေလာက္ လည္သြားခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘဲ
ကားအလည္ရပ္သြားမယ့္ အခ်ိန္ကုိပဲ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေစာင့္ေနရတယ္။ စတီးရင္းဘီးကို ဆန္႔က်င္ဖက္လားရာကုိ
လွည့္ရင္း ကားဟာ သေဘၤာတစ္စင္း ေရလည္မွာ လူးသလုိပဲလုိ႔ ေတြးေနခဲ့မိတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ
ကၽြန္မကားေဘးမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနခဲ့ဘူး။
ေနာက္
ႏွင္းက ေပးတဲ့ အမွတ္တရ တစ္ခုက ကၽြန္မတုိ႔ ေနတဲ့ တုိက္ခန္းက ျပတင္းေပါက္ေလး ကြဲသြားတဲ့
ေန႔ပဲ။ အဲဒီတုန္းက လက္ပူတုိက္ထားတဲ့ ခပ္ေပါေပါ တစ္ေယာက္ခန္း တုိက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး
တစ္ခုမွာ ကၽြန္မနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အတူတူေနေနတဲ့ အခ်ိန္။ ေဆာင္းလယ္ရဲ႕ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ
မီးဖုိထဲက ျပတင္းေပါက္က မွန္ဟာ အပူအေအးဒဏ္ကုိ အရႈံးေပးၿပီး ကြဲသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့
အျပင္မွာ တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ ႏွင္းေတြဟာ ကၽြန္မတုိ႔ တုိက္ခန္းထဲကုိ ခုန္၀င္လာေတာ့တယ္။ ေလတစ္ခ်က္ေ၀့လုိက္တယ္
ဆုိရင္ပဲ ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေနခဲ့လုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ မီးဖိုေပၚမွာ ေရေႏြးအိုးေတြတည္၊
မုန္႔ဖုတ္တဲ့ မီးဖုိကိုဖြင့္၊ ရွိတဲ့ လက္အိတ္ေတြ၊ ေျခအိတ္ေတြစြပ္၊ ေစာင္ႀကီးေတြ ျခဳံရင္း
ျပင္မယ့္ လူအလာကုိ ေစာင့္ေနခဲ့ရတယ္။ အခုျပန္ေတြးရင္ေတာ့ ရယ္ခ်င္စရာေပမယ့္ အဲဒီတုန္းကေတာ့
ငိုခ်င္ေနခဲ့တယ္။ ငုိရင္လည္း မ်က္ရည္ေတြ ခဲသြားမွာမုိ႔ မငုိျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကဲ…ဒီလုိဆုိေတာ့
ႏွင္းက ဘယ္မွာ စိတ္ကူးယဥ္ဖုိ႔ ေကာင္းလုိ႔လဲ။
xxx
ကၽြန္မ
ေရွ႕မွာ အျဖဴေရာင္ထုႀကီးက မ်က္စိတစ္ဆုံးပဲ။ ေရခဲျဖစ္သြားရွာတဲ့ ေရကန္ႀကီးရဲ႕ ညည္းတြားသံဟာ
တဂၽြတ္ဂၽြတ္နဲ႔။ ညည္းတြားသံေတာင္ မပီသခဲ့ပါဘူး။ ေရကန္ႀကီးေပၚမွာ လူႏွစ္ေယာက္ ငါးမွ်ားေနၾကတယ္။
ခဲေနတဲ့ ေရကန္မွာ အေပါက္ကေလး ေဖာက္လုိ႔ ေရခဲငါးမွ်ားနည္းလုိ႔ ေခၚပါသတဲ့။ သူတုိ႔ အနားမွာေတာ့
ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစား ေနၾကတာ အေအးဒဏ္ကုိေတာင္ သတိမထားမိသလုိပဲ။ သစ္ရြက္မရွိေတာ့တဲ့
သစ္ကုိင္းေပၚမွာ ႏွင္းေတြတင္ေနတာ အင္မတန္မွ ၾကည့္ေကာင္းေနခဲ့တယ္။ ေရကန္ေပၚမွာ တင္ေနတဲ့
ႏွင္းအလႊာႀကီးေအာက္မွာ သစ္ပင္အခ်ဳိ႕ဟာ ျမဳပ္တစ္၀က္၊ ေပၚတစ္၀က္။ ေရကန္ရဲ႕ တစ္ဖက္က ပ်ပ်ေလး
ျမင္ေနရတဲ့ အိမ္ကေလးေတြမွာ ခရစ္စမတ္မီးလုံးေလးေတြ ထြန္းထားတယ္။ ေရကန္ရဲ႕ ဒီဖက္ကမ္းက
ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ႏွင္းေလွ်ာစီးေနၾကတာ သူတုိ႔ရဲ႕ ရယ္သံက ကၽြန္မဆီကုိ
ပ်ံ႕လႊင့္လာခဲ့တယ္။ ဟုိးအေ၀းမွာ ေရကန္ထဲ အထိထုိးထားတဲ့ တံတားေလးဟာလည္း ေအးခဲေနခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မေျပးေနရာကေန အဲဒီ ျမင္ကြင္းေတြကုိ ရပ္ၿပီးေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
သံသရာတစ္ပတ္လည္ေတာ့
ခုနစ္ႏွစ္ အၾကာမွာ ႏွင္းနဲ႔ ေရစက္မကုန္တဲ့ ကၽြန္မဟာ ဒီႏုိင္ငံက အေအးဆုံးလုိ႔ ဆုိၾကတဲ့
ၿမိဳ႕မွာ ေနရျပန္တယ္။ အခုေတာ့လည္း ကၽြန္မဟာ ႏွင္းေတြဖုံးေနတဲ့ ေျပးလမ္းေပၚမွာ အကၤ်
ီထူ မပါဘဲ ေျပးႏုိင္ခဲ့ၿပီ။ အရင္တုန္းက ဒီလမ္းေတြေပၚမွာ ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ ခုိက္ခုိက္တုန္ေနခဲ့တဲ့
ကၽြန္မေလ။ လက္အိတ္၀တ္ထားတဲ့ လက္ဖ်ားေတြက ေအးခ်င္လာေတာ့ အိတ္ထဲကုိ လက္ထည့္လုိက္တယ္။
ေအးလြန္းလုိ႔ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္တဲ့ ipod ေလးကုိ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ေျပာင္းထည့္လုိက္တယ္။
ကုိယ္ေငြ႔နဲ႔ ေႏြးလာလုိ၊ ေႏြးလာျငားေပါ့။ ေရဒီယုိက လာေနတဲ့ Tchaikovsky ရဲ႕ ေတးသြားဟာ
ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ အံကုိက္ပဲ။ တစ္ေလာကလုံး ဘယ္ေနရာကုိ ၾကည့္ၾကည့္ ႏွင္းေတြ ဖုံးေနတယ္။
ႏွင္းမလုိင္ဖုံးေနတဲ့ အိမ္ေခါင္မုိးေတြဟာ ကဗ်ာဆန္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကုိယ္ ကၽြန္မ ပန္းခ်ီကား
တစ္ခ်ပ္ထဲ ေရာက္ေနသလုိ ခံစားရတယ္။ Sisley ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကုိ သတိရေနခဲ့တယ္။ မႈံမႈိင္းေနတဲ့
ေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္ ႏွင္းေတြဖုံးေနတဲ့ လမ္းကေလးမွာ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕
ပုံ။ ေျပးတာကုိ ရပ္လုိက္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေအးစိမ့္လာခဲ့တယ္။ ဂ်ဴးရဲ႕ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္လုိ
ေရခဲေနတဲ့ ေရကန္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ မရဲေသးဘူး။
တစ္ေန႔ေန႔ေပါ့။ ေအးခဲေနတဲ့ ေန႔ေတြဟာ အလြယ္တကူ ထြက္သြားဦးမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။
အနည္းဆုံးေတာ့
စိတ္အဆာေျပ ေရကန္နားမွာ ရပ္လုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ႏွင္းေတြ
စက်လာခဲ့တယ္။ ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မွန္မွန္ပါပဲ။ ႏွင္းပြင့္ဖတ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီးတယ္။ ကၽြန္မ
အကၤ် ီေပၚမွာ လာတင္ေနတဲ့ ႏွင္းပြင့္ေလးတစ္ပြင့္ကုိ ေသခ်ာ ၾကည့္မိတယ္။ ေျခာက္ေထာင့္နဲ႔
အင္မတန္ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပဲ လွတယ္ဆုိတာကုိ ကၽြန္မထပ္ၿပီး ခံစားရျပန္တယ္။
ၾကည့္စမ္း…ဒီေလာက္အေသးစိတ္ၿပီး အခ်ဳိးက်လွပတဲ့ သ႑ာန္ဟာ သဘာ၀ရဲ႕ ကုန္စည္တစ္ခုတဲ့။ အိမ္ေရာက္ရင္
ႏွင္းပြင့္ေလးေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒီသ႑ာန္နဲ႔ ျဖစ္တည္ရတယ္ ဆုိတာကုိ ရွာၾကည့္ဖုိ႔ စိတ္ထဲ မွတ္ထားလုိက္တယ္။
ေအးလြန္းေတာ့ သူေတာ္ေတာ္နဲ႔ အရည္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ထင္း႐ႈးပင္ေတြေပၚမွာ ႏွင္းေတြ ထပ္ၿပီး
တင္လာျပန္တယ္။ ျဖဴေဖြးၿပီး သန္႔စင္ေနတဲ့ ေရကန္ႀကီးေဘးမွာ ႏွင္းမလုိင္ဖုံးေနတဲ့ ထင္း႐ႈးပင္ေလးေတြ၊
အရုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔ သစ္ပင္ေျခာက္ေတြဟာ ကဗ်ာမဆန္ဘူးလား။ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္လာၿပီး ေျမႀကီးေပၚက
ႏွင္းတစ္ဆုပ္ကုိ ေကာက္ကိုင္လုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဟုိးအေ၀းကုိ လႊဲပစ္လုိက္လုိ႔ ႏွင္းမႈန္ေတြ
ကၽြန္မဆီကုိ ျပန္လႊင့္လာတာကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံယူလုိက္ပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ ကိုေစာညိန္းရဲ႕
“ခ်စ္ႏွင္းမႈန္” သီခ်င္းကုိ ရွာၿပီး နားေထာင္ရဦးမယ္္။ ယေန႔မွာ ကၽြန္မႏွင္းဟာ ႏွင္းနဲ႔
ျပန္လည္သင့္ျမတ္ခဲ့ပါတယ္။
အေ၀းကၾကည့္ရင္
ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတဲ့ အရာတခ်ဳိ႕ဟာ အနီးကပ္ခံစားၾကည့္တဲ့ အခါမွာ ေအးခဲရက္စက္ေနလိမ့္မယ္
ဆုိတာကုိ ကၽြန္မသိခဲ့ဖုိ႔ ေကာင္းတာေပါ့။ အဲဒီ သင္ခန္းစာဟာ ကၽြန္မကုိ ႏွင္းက သင္ၾကားေပးခဲ့တာပဲ။
ေအးခဲရက္စက္မႈကုိပါ လက္ခံလာႏိုင္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ ႏွင္းဟာလည္း ျပန္လည္ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလာတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ႏွင္းက မာယာမ်ားတာ မဟုတ္ဘူး။ လူေတြက ေမွ်ာ္လင့္မႈ မွားတာပါ။