Sunday 12 June 2011

ေန႔ခင္း အိပ္မက္

လမ္းကေလးတခု။ သစ္ပင္အုိ တစ္ပင္။ ေႏြေန႔လယ္တစ္ခုလုိ ပူျပင္းေသာ ေန႔တစ္ေန႔။ ျမင္ကြင္းဟာ ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားေဟာင္း တစ္ခုလုိပါပဲ။ စာမ်က္ႏွာ ၁၅ သီခ်င္းထဲကလုိလုိ႔ ဆုိရမလား။ ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လာတဲ့ သူ႔ရဲ႕ပုံရိပ္ဟာ ကၽြန္မနဲ႔ နီးနီးလာေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ အျမင္ထဲမွာေတာ့ ေ၀းေ၀းသြားသလုိပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မရပ္ေနတဲ့ ဖက္ကုိ ေလွ်ာက္လာတာ သူမွ မဟုတ္ဘဲေလ။ သူနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးဆင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္…။

သူ႔လုိပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္လာတယ္။ သူ၀တ္ေနက် ပုံစံအတုိငး္ပဲ မုိးျပာေရာင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကုိ ၀တ္ထားတယ္။ အျဖဴေရာင္ တီရွပ္ေၾကာင့္ ပုိၿပီး တူသြားေစတယ္။ ေလတခ်က္ အေ၀့မွာ လြင့္သြားတဲ့ ဆံပင္ေတြကလည္း သူ႔ဆံပင္ေတြလုိပဲ ေျဖာင့္ျပီး စင္းေနတယ္။ ကၽြန္မအမွတ္တမဲ့ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမဟုတ္ဘူး ဆုိတာကုိ ကၽြန္မသိေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အခ်ိန္ေရာ ေနရာပါ မွားယြင္းေနလုိ႔ပဲ။ ကၽြန္မဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္က ၿမီးေကာင္ေပါက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။

xxx

သူနဲ႔ ကၽြန္မစေတြ႔တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။ ကၽြန္မအသက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ရပ္ကြက္က တိတ္ဆိတ္တယ္။ လူ၀င္လူထြက္ သိပ္မမ်ားလွဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ လမ္းထိပ္မွာ စာအုပ္ဆုိင္ေလး တစ္ဆုိင္ ဖြင့္လာတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ၀ါေလးတုိ႔ မိသားစုက ဖြင့္ထားတဲ့ ဆုိင္ေလးေပါ့။ ကုိးတန္းႏွစ္ စာေမးပြဲ ေျဖအၿပီး ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္လို႔ ထင္တယ္။ စာအုပ္ဆုိင္မွာ စာအုပ္ငွားၿပီး ျပန္လာတဲ့ တေန႔မွာ သူ႔ကုိ သတိထားမိပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ဂ်ဴးရဲ႕ ၾကာေတာ့သည္လည္း ေမာင့္စကား စာအုပ္ကုိ ငွားလာျဖစ္တယ္။ စာအုပ္ကုိ ဖတ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ ဟုိလွန္ဒီလွန္ လုပ္ရင္း ေဘးဘီကုိ ေကာင္းေကာင္းမၾကည့္ဘဲ လမ္းေလွ်ာက္လာေတာ့ ကၽြန္မကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္က ၾကည့္ေနသလုိ ခံစားရတယ္။ ဟုိဟုိဒီဒီ လိုက္ၾကည့္ ၾကည့္ေတာ့ စာအုပ္ဆုိင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက အုတ္ခုံမွာ ထုိင္ေနတဲ့၊ ကၽြန္မကုိ ေငးၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ကုိ ေတြ႔ရတယ္။ တီရွပ္အျဖဴနဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကုိ ၀တ္ထားတယ္။ အစိမ္းေရာင္ ထင္တာပဲ…စက္ဘီးေလးတစ္စင္းကုိ ေဘးမွာ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္မလွည့္ အၾကည့္ ရိပ္ကနဲ ၿပဳံးျပတယ္။ ကၽြန္မလည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ရက္ေတြမွာ သူ႔ကုိ မၾကာခဏေတြ႔ရတယ္။ သူက ကၽြန္မတုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲက ဟုတ္ဟန္ မတူဘူး။ တစ္ခါႏွစ္ခါေတာ့ ၀ါေလးရဲ႕ အစ္ကုိနဲ႔ စကားေျပာေနတာ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ကၽြန္မထက္ အသက္ႀကီးပုံလည္း ရတယ္။ လူပုံက အရပ္ရွည္ရွည္ သာမန္ပါပဲ။ ရုပ္အေခ်ာႀကီး မဟုတ္သလုိ၊ အဆုိးႀကီးလည္း မဟုတ္ဘူး။ အၿမဲတမ္းလုိလုိ တီရွပ္အျဖဴနဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ ညွပ္ဖိနပ္ကုိ စီးတတ္တယ္။ ထူးျခားတာကေတာ့ ပုခံုးေလာက္ရွိတဲ့ ဆံပင္ေတြနဲ႔။ သူ႔ဆံပင္က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံပင္ထက္ေတာင္ ေျဖာင့္ၿပီးစင္းေနေသးတယ္။ သူ႔ကုိထူးထူးျခားျခား သတိထားမိတာ အဲဒီ ဆံပင္ေတြေၾကာင့္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ တခါတေလလည္း စက္ဘီးတစ္စင္းနဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။

ကၽြန္မနဲ႔ တခါတခါ လမ္းမွာ ဆုံရင္ လုိက္ၾကည့္တတ္တာက လြဲလုိ႔ အေႏွာင့္အယွက္ မေပးပါဘူး။ တခါတေလလည္း ဂီတာတစ္လက္နဲ႔ သီခ်င္းဆုိရင္ဆုိ၊ မဆုိရင္လည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ ကၽြန္မတုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလး ေလးငါးေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနတတ္တယ္။ သူ႔နာမည္ ဘယ္သူလဲ ဆုိတာ ကၽြန္မမသိဘူး။ သူ ဘာလုပ္လဲဆုိတာ ကၽြန္မ မသိဘူး။ သူ ဘယ္ကလဲ ဆုိတာလည္း ကၽြန္မ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ၀န္ခံပါတယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ သြားတဲ့ အခ်ိန္ သူ႔ကုိ ေတြ႔ေနက် ေနရာမွာ မေတြ႔ရင္ အမွတ္တမဲ့ လုိက္ရွာမိပါတယ္။ သူကလည္း ကၽြန္မကုိ မၾကာခဏ ၿပဳံးျပတတ္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာေလာက္ မ်က္မွန္းတမ္းမိၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ ဆက္စပ္မႈက ဒီေလာက္ပါပဲ။ Rock သီခ်င္းေတြကုိ ႀကဳိက္တဲ့ ကၽြန္မဟာ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက Gun N Roses အဖြဲ႔ထဲက Axl Rose ရဲ႕ ဆံပင္ရွည္ေတြကုိ ႀကဳိက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။

xxx

ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မတကၠသုိလ္ တက္ဖုိ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ၿမဳိ႕ေသးေလးကေန ထြက္ခဲ့တယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ေလးနဲ႔လဲ ေ၀းခဲ့ပါတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းကုိ တခါတေလ ေတြးမိေပမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္ အသစ္၊ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြနဲ႔မုိ႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။ ကၽြန္မလည္း အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလး တစ္ေယာက္ အျဖစ္ထက္ေတာ့ ႀကီးျပင္းခဲ့ပါၿပီ။ စာေတြၾကားထဲ၊ လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ထဲမွာ အသစ္အသစ္ေတြကုိ လက္ခံသင္ယူရင္း မအားရေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ ေႏြရာသီတစ္ခုမွာေတာ့ အိမ္ျပန္ျဖစ္တယ္။ စိတ္အားလူအား ရွိလာတဲ့ အခ်ိန္မို႔ စာအုပ္ဆုိင္ေလးနဲ႔ အတူသူ႔ကုိ အမွတ္ရမိသား။ စာအုပ္ဆုိင္ေလးကုိ ေရာက္ျဖစ္တဲ့ေန႔မွာ သူ႔ကုိလည္း ေတြ႔ေနက် ေနရာမွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာပဲ ျပန္ေတြ႔ရပါတယ္။ အသိေဟာင္းတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔ရသလို၊ ေမ့ေနခဲ့တဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အရုပ္ေလးကုို ျပန္ေတြ႔ရသလုိ ကၽြန္မ လွစ္ကနဲ ၀မ္းသာသြားမိတယ္။ သူ႔ပုံစံက အရင္တုန္းက အတုိင္းပဲ။ ဆံပင္ရွည္လည္း ထားတုန္းပဲ။ နည္းနည္းရင့္က်က္လာတဲ့ မ်က္ႏွာကလြဲလုိ႔ ဘာမွ အေျပာင္းအလဲ မရွိဘူး။ ကၽြန္မကုိ ေတြ႔တဲ့ မ်က္လုံးေတြမွာ အံ့ၾသမႈကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿပဳံးေနက် အၿပဳံးကုိ ၿပဳံးျပတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ျပန္ၿပဳံးျပမိတယ္ ထင္တယ္။

အိမ္မွာ ေနတဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ စာအုပ္ဆုိင္ကုိ မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကုိလည္း ခဏခဏေတြ႔ျဖစ္ပါတယ္။ သူဘယ္သူလဲ ဆုိတာကုိေတာ့ တခါတေလ သိခ်င္သလုိ ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ တခါမွ စကားမေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အေဆာင္ကုိ ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ၿမိဳ႕ေလးနဲ႔ ေ၀းခဲ့တယ္။ Axl Rose ကုိေတာ့ ႀကဳိက္ေနတုန္းပဲ…။

ေနာက္ထပ္ သုံးေလးႏွစ္အတြင္းမွာ ကၽြန္မရဲ႕ မိသားစုေတြလဲ ၿမိဳ႕ႀကီးကုိ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာ ကၽြန္မဘြဲ႔ရခဲ့တယ္။ အလုပ္ရတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးကုိ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ေရွ႕အျမန္ရစ္သလုိ ရစ္လုိက္ရရင္ေတာ့ ကၽြန္မလူႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ အရင္ကပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ အခု ကၽြန္မက်င္လည္ ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ အကန္႔ တစ္ခုစီလုိ ျခားနားေနခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေလးကုိ ျပန္ဖို႔လဲ ခုိင္လုံတဲ့ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ မႈန္၀ါး၀ါး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ပါပဲ။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ရင္ေတာ့ ဆံပင္ရွည္ေတြနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္း အမွတ္တမဲ့ ေတြးမိပါတယ္။

ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဘြဲ႔ရၿပီးတဲ့ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အေၾကာင္းတခုေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ၿမိဳ႕ေလးကုိ ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕မွာရွိေနေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ျပန္ေတြ႔ရပါတယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ေလးကုိလဲ ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ၀ါေလးကုိလည္း ျပန္ေတြ႔ပါတယ္။ ၀ါေလးက အေ၀းသင္ပဲ တက္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္လုိ႔ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနေနဆဲပဲ။ သူထုိင္ေနက် အုတ္ခံုေလးဆီကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ဖုိ႔လည္း ကၽြန္မ မပ်က္ကြက္ခဲ့ပါဘူး။ သူကိုေတာ့ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေန႔က ထူးျခားစြာ ကၽြန္မစိတ္ထဲ သိခ်င္လာတာန႔ဲ ၀ါေလးကုိ စကားစျဖစ္ပါတယ္။

“ဒါနဲ႔ နင္တုိ႔ဆုိင္မွာ ေတြ႔ေနက် စက္ဘီးနဲ႔ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ အစ္ကုိႀကီးက နင့္အစ္ကုိ၀မ္းကြဲလား။”

“ဟင္…ဆံပင္ အရွည္နဲ႔ ဟုတ္လား။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္…တခါမွ ငါမျမင္ဖူးပါဘူး။ ငါဒီဆုိင္မွာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တုိင္း ထုိင္ေနၾကပါ။ ငါ့အစ္ကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာလဲ အဲဒီပုံစံနဲ႔လူ မရွိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။”

“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဟာ။ စပ္စုၾကည့္တာပါ။ နင့္အစ္ကုိ ကုိလည္း ျပန္ေမးမေနနဲ႔ဦး။”

ကၽြန္မက ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ၿပီး သူ႔ကုိ ႏႈတ္ပိတ္ေတာ့ ၀ါေလးက သိပါတယ္ ဟဲ့…ဆုိၿပီး ရယ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ဟုိအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ စကားစျပတ္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းသူ႔ကုိ ေတြ႔ဖူးတာလားလုိ႔ ဇေ၀ဇ၀ါ စဥ္းစားေနျဖစ္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူဟာ ကၽြန္မစိတ္ထဲက ပုံရိပ္တစ္ခုမွ်ပါပဲေလ…။

Axl Rose ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကုိ တခါတေလ သတိရရင္ နားေထာင္ၿမဲ ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ MTV ေတြကုိေတာ့ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

xxx

လမ္းကေလးတခု။ သစ္ပင္အုိ တစ္ပင္။ ေႏြေန႔လယ္တစ္ခုလုိ ပူျပင္းေသာ ေန႔တစ္ေန႔။ သူနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးဆင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္။ သူ႔လုိပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္လာတယ္။ သူ၀တ္ေနက် ပုံစံအတုိငး္ပဲ မုိးျပာေရာင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကုိ ၀တ္ထားတယ္။ အျဖဴေရာင္ တီရွပ္ေၾကာင့္ ပုိၿပီး တူသြားေစတယ္။ ေလတခ်က္ အေ၀့မွာ လြင့္သြားတဲ့ ဆံပင္ေတြကလည္း သူ႔ဆံပင္ေတြလုိပဲ ေျဖာင့္ျပီး စင္းေနတယ္။ အဲဒီလူ ကၽြန္မရပ္ေနတဲ့ ေနရာကုိ ျဖတ္ေက်ာ္သြားတယ္။

ကၽြန္မအမွတ္တမဲ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမဟုတ္ဘူး ဆုိတာကုိ ကၽြန္မသိေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အခ်ိန္ေရာ ေနရာပါ မွားယြင္းေနလုိ႔ပဲ။ ကၽြန္မဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္က ၿမီးေကာင္ေပါက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။

“သြားၾကစို႔ေလ။ ေနပူတယ္။”

ေငးေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕လက္ကုိ လာၿပီးဆုပ္ကုိင္တဲ့ လက္ေတြဟာ ခုိင္ၿမဲၿပီး ေႏြးေထြးလွပါတယ္။ အဲဒီလက္ပုိင္ရွင္ဟာ ဆံပင္ရွည္ေတြကုိ မပုိင္ဆုိင္ပါဘူး။ သူ႔ဆံပင္ေတြက ေျဖာင့္စင္းၿပီးေတာ့လည္း မေနပါဘူး။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆံပင္ေတြကုိ ကတုံးဆံေတာက္ တုိတုိပဲ ညွပ္ထားေလ့ ရွိတယ္။ မိုးျပာေရာင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကုိလည္း အၿမဲ မ၀တ္တတ္ပါဘူး။ လည္ကတုံး ရွပ္အက်ီ ၤ အျဖဴနဲ႔ ကခ်င္လုံခ်ည္ ကြက္စိပ္စိပ္ကုိ ၀တ္ေလ့ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္ကုိ ကၽြန္မသိတယ္။ သူ႔ကုိလည္း ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ ေကာင္းေကာင္း ျမင္ေနရတယ္။ ေန႔ခင္းအိပ္မက္ကႏုိးလာတဲ့ ကၽြန္မ သူ႔လက္ေတြကုိ ၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကုိင္လုိက္တယ္။

Friday 18 March 2011

လူ႔အလုိ

ခင္ေလးဘ၀မွာ အားမရတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲဟု မၾကာခဏ ၿငီးျငဴလွ်င္ ေမာင္ကေတာ့ ေအးေဆးေပ့ါ ခင္ေလးရယ္ဟု အၿပဳံး တ၀က္၊ အရယ္တ၀က္ႏွင့္ ခင္ေလးကုိ ထုံးစံအတုိင္း ႏွစ္သိမ့္ေပလိမ့္မည္။ အေမကေတာ့ ခင္ေလး ေလာဘႀကီးလြန္းတယ္ဟု ဆုိသည္။ ေမာင့္ကုိေရာ အေမ့ကုိပါ ခင္ေလးခ်စ္ေပမယ့္ သူတို႔ ေျပာသည္ကုိေတာ့ ခင္ေလး လက္မခံႏိုင္။ ခင္ေလး ျဖစ္ခ်င္တာေတြ တ၀က္ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္မလာတာဟာ ခင္ေလးရဲ႕ ကံတရားေပလား၊ ခင္ေလး ႀကဳိးစားမႈ မလုံေလာက္ေပလုိ႔ပဲလား။

ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘေတြ တုိက္တြန္းစရာ မလုိပါဘဲႏွင့္ ခင္ေလးက ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးခဲ့သည္။ အတန္းထဲ အဆင့္တစ္မွ တစ္ဆယ္ၾကား ၀င္ခဲ့တာ မ်ားေသာ္လည္း ထိပ္ဆုံး ေက်ာင္းသူေတာ့ မျဖစ္ခဲ့။ အေဖႏွင့္ အေမတုိ႔ကေတာ့ ခင္ေလးရဲ႕ ပညာေရးမွာ ပံ့ပုိးေပးခဲ့ေသာ္လည္း ၀င္မပါခဲ့သည္သာ မ်ားပါသည္။ ခင္ေလး အဆင့္ေကာင္းေကာင္းရလွ်င္ သူတုိ႔က ေပ်ာ္သလုိ၊ အဆင့္က်လွ်င္လည္း ဒီတခါေတာ့ သူမ်ားေတြကုိ င့ါသမီးက အလွည့္ေပးလုိက္တယ္ေဟ့ ဟုဆုိကာ အၿပဳံးမပ်က္ခဲ့။

ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ခင္ေလးက ေဆးတကၠသိုလ္မွ ေဆးတကၠသိုလ္။ ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးသံုးခု ပါေပမယ့္ ေဆးတကၠသိုလ္ အမွတ္မမီမွာကုိ စိတ္ပူခဲ့ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ပူသည့္ အတုိင္း ခင္ေလးရဲ႕ အမွတ္က ေဆးတကၠသိုလ္ မမီခဲ့။ အဲဒီတုန္းက ငုိလုိက္ရသည္မွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ထမင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မစားႏုိင္။ ကံတရားကုိ မေက်နပ္ရမည္လား၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ အျပစ္တင္ရမည္လား။ ေဒါသေတြနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေပါက္ကြဲခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေမကေတာ့ ကံေပါ့ သမီးရယ္ဟု ေအးေအးေဆးေဆးပင္ ေျဖာင္းဖ် ႏုိင္ခဲ့သည္။ အေဖကလည္း ငါ့သမီး ေဆးတကၠသုိလ္ မ၀င္ေတာ့ စာေတြပိၿပီး အရမ္း မပင္ပန္းေတာ့ဘူးေပ့ါကြယ္ဟု အေကာင္းဖက္က လွည့္ေတြးေပးခဲ့သည္။ အေဖႏွင့္ အေမက ေလာဘနည္းလြန္းသည္။ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔က အဓိကပါဟု ဆုိေသာ အေဖႏွင့္ အေမ့ကုိ ေက်းဇူးတင္ေသာ္လည္း ေဆးေက်ာင္းမ၀င္တာကုိ ျပန္ေတြးတုိင္း ၀မ္းနည္းမိ၏။

ဒီလုိႏွင့္ ခင္ေလး ေဆး၀ါးေဗဒကုိပဲ ယူခဲ့သည္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့လည္း ေဆးကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္သည္။ လစာေကာင္းၿပီး အိေျႏၵရရႏွင့္ အလုပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခင္ေလး ၀မ္းသာရေသာ္လည္း ခင္ေလး ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဆရာ၀န္မႀကီးေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ခဲ့။ အေဖႏွင့္အေမကေတာ့ ခင္ေလး အလုပ္ေကာင္းေကာင္း တေနရာရတာကုိပင္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေနေပသည္။။ အၿပိဳင္အဆုိင္မ်ားတဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ငါ့သမီး အလုပ္တေနရာရတာ ေတာ္လုိက္တာ၊ ကံေကာင္းလုိက္တာဟု ၀မ္းသာဂုဏ္ယူေနတတ္ၾကသည္။

အဲဒီ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ ၿငိမ္သက္ေသာ၊ ေအးေဆးေသာ ေမာင္ႏွင့္ ခင္ေလး ဆုံခဲ့ရသည္။ ေမာင္က ခင္ေလးထက္ အသက္ႀကီးလုိ႔ေပလား၊ ကေလးဆန္ခ်င္ၿပီး ႏြဲ႔ဆုိးဆိုးတတ္ေသာ ခင္ေလးကုိ အေလ်ာ့ေပးတတ္သည္။ ေလသံေအးေအးႏွင့္ ဆုံးမတတ္သည္။ ခင္ေလးကေတာ့ ဘ၀ကုိ အလုိမက်ၿမဲ မက်လ်က္။ အလုိမက်တုိင္းလည္း ေမာင့္ဆီမွာ တုိင္တန္းၿပီး ၿငီးျငဴၿမဲ။

“ခင္ေလး ကံကုိကမေကာင္းပါဘူး ေမာင္ရာ။ ဒီႏွစ္ အေကာင္းဆုံး ၀န္ထမ္းဆု ေရြးတာ မရဘူး။ ဒီေလာက္ ေစတနာထားၿပီး လုပ္ေပးပါလ်က္နဲ႔။ ခုရသြားတဲ့ တစ္ေယာက္က အလုပ္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သမီး။ မတရားဘူးကြာ။”

“ဒါေပမယ့္…ခင္ေလး ၿပီးခဲ့တဲ့လက လစာတုိးတယ္ မဟုတ္လား။ ခင္ေလး အလုပ္ႀကိဳးစားတာကုိ အလုပ္ရွင္ေတြက အသိအမွတ္ျပဳသားပဲေလ။”

“ဒါေပမယ့္ ခင္ေလးက အဲဒီဆုကုိ ရခ်င္တာ။ မတူဘူးေလ။ ခင္ေလးလုပ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုမွာ ခင္ေလးက အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ခ်င္တယ္။”

“ေၾသာ္…ခင္ေလးကလည္း သူမ်ား သတ္မွတ္မွ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္တယ္ရယ္လုိ႔မွ မဟုတ္ဘဲ။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ႀကဳိးစားရင္ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္တာပဲ။”

“ေမာင္က အဲဒီလုိပဲ။ ခင္ေလးဖက္က ဘယ္ေတာ့မွ မလုိက္ဘူး။ ေတာ္ၿပီ…မေျပာေတာ့ဘူး။”

“ေဟာဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ့္မ်ဳိး ကုိေတာ့ ျပႆနာ မရွာပါနဲ႔ မခင္ေလးရယ္။ ကဲပါ… ခင္ေလးႀကဳိက္တဲ့ ေၾကးအုိး သြားစားၾကရေအာင္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေမ့လုိက္ေတာ့။ ေမာင္ လည္း ဗုိက္ဆာၿပီ။”

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေမာင္က ခင္ေလးကုိ ေျဖာင္းဖ်ၿမဲ၊ ေခ်ာ့ေမာ့ၿမဲပင္။ ေမာင္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးသည့္ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ခင္ေလးတုိ႔ ဘ၀က ေအးခ်မ္းပါသည္။ ေမာင္ေရာ ခင္ေလးမွာပါ ၀င္ေငြအသင့္အတင့္ ေကာင္းေသာ အလုပ္ကုိယ္စီ ရွိသည္။ ေမာင့္မိဘေတြေရာ၊ ခင္ေလး မိဘေတြကုိပါ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္သည္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ေလးရဲ႕ အလုိအရဆုိရင္ေတာ့ ခင္ေလး ဘ၀ကုိ ခင္ေလး စိတ္ႀကဳိက္မရႏုိင္ေသး။ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ မေအာင္ျမင္ေသးဟု ထင္သည္။ အေဖေျပာသလုိပင္ ခင္ေလးက ေက်ာ္ၾကားလႊမ္းမုိး ခ်င္သူေပလားေတာ့ မသိ။ ခင္ေလးျဖစ္ခ်င္သည္က အမ်ားက ေမာ့ၾကည့္ရေသာ ဘ၀၊ အမ်ားက အားက်ရေသာ ဘ၀။ တိတိပပ ေျပာရရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ဇာျခည့္လုိ ဘ၀မ်ဳိး။

ေဒါက္တာ ဇာျခည္မင္းေအာင္ဟု အမ်ားကသိၾကေသာ ဇာျခည္က အခုအခ်ိန္မွာ အသက္ငယ္ငယ္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္ေနေသာ သားဖြားမီးယပ္ အထူးကု။ ဇာျခည္ရဲ႕ အရွိန္အ၀ါဟာ သူ႔ေဖေဖ ေဒါက္တာ မင္းေအာင္ရဲ႕ အေရာင္ေၾကာင့္ ပုိေတာက္ပလာတာ မွန္ေပမယ့္ ဇာျခည္ကုိယ္တုိင္ကလည္း ထက္ျမက္သူ။ ဇာျခည္ဟု ဆုိလုိက္လွ်င္ အျမင့္ဆုံး ပန္းတစ္ပြင့္ကုိ ေျပးျမင္ၾကသည္။ အားလုံးက ေမာ္ၾကည့္ၾကရသည္။ ဇာျခည့္လုိ ဘ၀မ်ိဳးကုိ ခင္ေလး ပုိင္ဆုိင္ခ်င္ပါသည္။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိလွ်င္ေပါ့။

xxx

“ေဒါက္တာက အသက္ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရွိေသးတယ္ေနာ္။ ေတာ္လုိက္တာ။ ဘြဲ႔ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ အိမ္က သမီးႏွစ္ေယာက္ကုိ ေဒါက္တာ့ အေၾကာင္း ခဏခဏ ေျပာျပရတယ္။ အားက်ရေအာင္လုိ႔။”

“ဆရာမ အေၾကာင္းကုိ ၾကားဖူးပါတယ္။ လူေတာ့ အခုမွပဲ ျမင္ဖူးေတာ့တယ္။ ဆရာမက နာမည္ႀကီးပဲ။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြ ၾကားထဲမွာ သတင္းေမႊးၿပီးသား။”

“ဇာျခည္က ေဆးေက်ာင္းတုန္းက ဆရာႀကီးပဲ။ ဘာသာစုံ နီးပါး ဂုဏ္ထူးထြက္တာ။ တုိ႔ေတြေတာ့ ဇာျခည့္ကုိ လုိက္မမီပါဘူးကြာ။”

ဇာျခည့္ဘ၀မွာ ဒီလုိ ခ်ီးက်ဴးသံေတြႏွင့္ ေနသားက်ၿပီးသားဆုိလွ်င္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးလြန္းသည္ဟု ဆုိၾကမည္လား။ ဇာျခည္ ငယ္ငယ္ကပင္ စာေတာ္သည္။ နာမည္ႀကီးေက်ာင္းက ထိပ္ဆုံး အတန္းမွာ ထိပ္ဆုံးက ေက်ာင္းသူ ျဖစ္သည္။ ဆယ္တန္းမွာ တစ္ႏုိင္ငံလုံး ပထမ အဆင့္ႏွင့္ ေဆးေက်ာင္းကုိ ခုံနံပတ္တစ္ အေနျဖင့္ ၀င္ခဲ့သည္။ ေဆးေက်ာင္းမွာလည္း ဇာျခည္က အစဥ္အလာကုိ ဆက္၍ ထိန္းထား ႏုိင္ခဲ့သည္။ ေဖေဖကလည္း နာမည္ႀကီး အထူးကု ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မုိ႔ ဇာျခည့္ကုိ ဆရာဆရာမမ်ား၊ အတန္းေဖာ္မ်ား အားလုံးက သတိထားမိၾကသည္။ ေဆးေက်ာင္းၿပီးေတာ့လည္း အထူးကုဘြဲ႔လြန္ သင္တန္းကုိ ဆက္တက္ခဲ့သည္။ ဇာျခည့္ ပင္ကုိယ္ဗီဇေၾကာင့္ေရာ၊ ေဖေဖ့နာမည္ေၾကာင့္ပါ ဇာျခည္ အသက္ငယ္ငယ္ႏွင့္ပင္ အထူးကု ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

အမ်ားက ဘယ္လုိပင္ အားက်ေပမယ့္ ဇာျခည့္ဘ၀ဟာ မျပည့္စုံဟု ထင္သည္။ ေဖေဖက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဇာျခည့္ကုိ ဂရုမစုိက္ႏုိင္ခဲ့။ အၿမဲတမ္း အလုပ္ေတြမ်ားကာ ေမေမႏွင့္ ဇာျခည္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သာ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ အေဖာ္လုပ္ ေနခဲ့ရသည္။ ေမေမကေတာ့ ဇာျခည္ ရွစ္တန္းေလာက္မွာပင္ အသည္းေရာဂါႏွင့္ ဆုံးပါးသြားခဲ့သည္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းကပင္ ဇာျခည္ ေလာကႀကီးမွာ တစ္ေယာက္တည္းဟု ခံစားရပါသည္။ ေဖေဖကေတာ့ အရင္ကထက္ပင္ အလုပ္ေတြ ပုိလုပ္ေနေသးသည္ဟု ထင္ရ၏။ အေဖာ္မရွိေသာ ဇာျခည့္အတြက္လည္း ေက်ာင္းစာကုိ ဖတ္ရေနသည္ကပင္ အာရုံတခုရွိေနသလုိ။ စိတ္သက္သာရာ ရသလို။ ဒီလုိႏွင့္ ေဆးေက်ာင္းမွာ ကုိႏွင့္ ေတြ႔ေတာ့ ဇာျခည္အရူးအမူး ျဖစ္ခဲ့သည္ ထင္၏။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာလည္း ဇာျခည္ ကံမေကာင္းခဲ့ပါ။

ကုိက ဇာျခည္တုိ႔ထက္ တစ္တန္းပုိႀကီးသည္။ ဇာျခည့္ကုိ အတန္းေရွ႕မွာ လာေစာင့္ေနတတ္သည္။ အတန္းမရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ေကာ္ဖီဆုိင္ထုိင္ၾကသည္။ မုန္႔ အတူ ေလွ်ာက္စားၾကသည္။ တခါတေလလည္း စာေတြ အေၾကာင္းေျပာၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ကုိသည္ ဇာျခည္ ထင္သေလာက္ မရင့္က်က္ေသာသူသာ ျဖစ္၏။ မုိးေတြရြာေသာ တစ္ေန႔မွာ ဇာျခည့္ကုိ လမ္းခြဲဖုိ႔ စကား ေျပာခဲ့သည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကုိေတာ့ ဇာျခည္မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့။ ဒီေန႔ မုိးရြာလုိ႔ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလာက္ေတာင္ မခုိင္လုံတာကုိေတာ့ မွတ္မိေနခဲ့သည္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ကုိ႕ကုိ အငယ္တန္းမွ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႔ေတာ့မွ အေၾကာင္းျပခ်က္ကုိ နားလည္သြားခဲ့သည္။ ရွိေစေတာ့။ ေပးခ်င္ေသာ အခ်စ္ေတြႏွင့္ အခ်စ္ခံလုိေသာ ဆႏၵမ်ားကုိ ေခါက္သိမ္းၿပီး ဇာျခည္ စာအုပ္ေတြထဲမွာသာ ေပ်ာ္ေနလုိက္သည္။

အခုေတာ့ အသက္သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ အပ်ဳိႀကီး အထူးကု ဆရာ၀န္မ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေနသားက်ေနခဲ့ၿပီ။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ဘ၀ကုိ တန္ဖုိးထားေပမယ့္ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ကုိယ္ ရာႏႈန္းျပည့္ မေပ်ာ္မိ။ အမ်ားက ဇာျခည့္ကုိ အားက်ေသာ္လည္း ဇာျခည္ အားက်သည္က သူငယ္ခ်င္း ခင္ေလးလုိ ဘ၀မ်ိဳး။

တစ္ခါတုန္းက ဆယ္တန္းဆုေပးပြဲကုိ ဇာျခည္ သတိရေနမိသည္။ ဇာျခည္က တစ္ႏိုင္ငံလုံး ပထမ ရေသာ ေက်ာင္းသူ အေနျဖင့္ ေက်ာင္းဆုေပးပြဲကုိ တက္ခဲ့သည္။ အားက်မႈေတြ၊ ခ်ီးက်ဴးမႈေတြ၊ ေျမွာက္ပင့္ေသာ စကားေတြ၊ အားေပးေသာ စကားေတြႏွင့္ ၀န္းရံလ်က္ ဇာျခည္ စင္ျမင့္ကုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ လက္ခုပ္သံေတြၾကားထဲမွာ ဇာျခည္ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္လိမ့္မည္ဟု အားလုံးက ထင္ေနၾကေပလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ ဇာျခည့္ေဘးမွာ အေဖာ္အျဖစ္ေခၚလာရေသာ ေဒၚေလး တစ္ေယာက္ကလြဲလုိ႔ ေဖေဖမရွိ။ ခြဲခန္း၀င္စရာရွိသည့္ အတြက္ ဆုေပးပြဲကုိ မလုိက္ႏုိင္။ ေမေမကုိလည္း သတိရမိသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဇာျခည္အားက်မိတာက ခင္ေလးတုိ႔ မိသားစုသာ ျဖစ္သည္။

ခင္ေလးက သုံးဘာသာ ဂုဏ္ထူးရွင္ အေနျဖင့္ ဆုေပးပြဲကုိ လာခဲ့သည္။ သူ႔ေဘးမွာေတာ့ ၿပဳံးေနေသာ သူ႔ေဖေဖႏွင့္ ေပ်ာ္ေနေသာ သူ႔ေမေမတုိ႔ စကားေတြ ေဖာင္ေနၾကသည္။ သူ႔ညီမေလး ျဖစ္ဟန္တူေသာ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္က ခင္ေလးလက္ထဲက ဆုဒုိင္းေလးကုိ ယူၾကည့္ရင္း သေဘာေတြက်ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ေတြ အားလုံး ေက်ာင္းနားက စားေသာက္ဆုိင္မွာ ေန႔လည္စာစားဖုိ႔ ထုိင္ေနၾကတာကုိ ဇာျခည္ေတြ႔သည္႔ ေနာက္မွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ လည္လာသည္။

ယခုေတာ့ ခင္ေလးဘ၀မွာ သူ႔ကုိ အလြန္ခ်စ္၍ သည္းခံေသာ ခင္ပြန္းရွိသည္။ အရာရာကုိ အေကာင္းဖက္က ျမင္တတ္၍ သားသမီးကုိ ဂရုစိုက္ေသာ မိဘႏွစ္ပါးရွိသည္။ သူတုိ႔တေတြမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာမႈမ်ား ပုိင္ဆုိင္သည္။ အားေပးႏွစ္သိမ့္မႈမ်ား ၾကြယ္၀သည္။ ေအးခ်မ္းေသာ ေမတၱာတုိ႔ ျပည့္စုံသည္။ အဲဒီလုိဘ၀မ်ဳိးကုိသာ ဇာျခည္လုိခ်င္သည္။ ဇာျခည့္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြႏွင့္ လဲလွယ္လုိ႔သာ ရမည္ဆုိလွ်င္ တစကၠန္႔မွ် ဆုံ႔ဆုိင္းျဖစ္မည္ မထင္။ လဲလွယ္ခြင့္ ရွိလွ်င္ေပါ့။

Friday 11 February 2011

၀ဲေဆးလိမ္းၿပီးပါေၾကာင္း

ပုံရိပ္၏ ဘေလာက္သည္လဲ ၀ဲစြဲခံရေၾကာင္းႏွင့္ လင့္ခ္မ်ားကုိ မျဖဳတ္ခ်င္ဘဲ ျဖဳတ္လုိက္ရေၾကာင္း၊ ယခုအခါ ၀ဲစြဲျခင္းကင္းရွင္းသြားပါေၾကာင္း....
(စာျပန္ေရးဖုိ႔လဲ ႀကဳိးစားေနပါေၾကာင္း...မယုံလွ်င္ ပုံျပင္ဟုသာ မွတ္ပါေတာ့...)