Sunday 23 September 2012
ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔လူ
Thursday 23 August 2012
ကားေမာင္းျခင္း
Saturday 3 March 2012
စာေရးခ်င္သူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ မွတ္တမ္း
ညဥ့္က ေတာ္ေတာ္နက္ ေနပါၿပီ။ အိပ္ရာ၀င္ဖုိ႔လည္း မီးပိတ္ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ထူးထူးျခားျခား ကၽြန္မ စာေရးခ်င္လာတယ္။ ေခါင္းရင္းမွာ ရွိေနတဲ့ မီးတုိင္ေလးကုိ လွမ္းၿပီး ဖြင့္လုိက္မိျပန္တယ္။ အိပ္ရာေဘးက စားပြဲေပၚမွာ အၿမဲတင္ထားတတ္တဲ့ ခဲတံနဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာသမွ် အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ခ်ေရးထားေလ့ရွိတယ္။
အိပ္ခ်င္စိတ္လည္း ေပ်ာက္သြားတာနဲ႔ အမွ် စာမ်က္ႏွာေပၚက အေၾကာင္းအရာေတြလည္း ေခါင္းထဲကုိ ျပန္ေျပး၀င္လာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလုိစာအုပ္မ်ဳိး ကၽြန္မမွာ တစ္အုပ္မက ရွိပါတယ္။ သတိရတဲ့ အခ်ိန္က စၿပီး သိမ္းထားမိေပမယ့္ တခ်ဳိ႕တေလလည္း ေပ်ာက္ပ်က္ ကုန္ၾကပါၿပီ။ ငယ္တုန္းကေတာ့ သိမ္းရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ဘူး။
ကၽြန္မက စာသိပ္ေရးခ်င္ပါတယ္။ မူႀကဳိေက်ာင္းေလာက္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းမေလးကုိ အျပင္မွာ မျဖစ္ခဲ့တာေတြကုိ ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး စီကာပတ္ကုံး ေျပာခဲ့တာ မွတ္မိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမေလးက မ်က္လုံးေလး အ၀ုိင္းသားနဲ႔ နားေထာင္ပါတယ္။ အံ့ၾသလုိက္၊ ေပ်ာ္လုိက္၊ ရယ္လုိက္နဲ႔ ျဖစ္သြားတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ၿပီး သေဘာက်တာ ကလြဲရင္ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္က ဇာတ္လမ္းကုိ စဥ္းစားၿပီး ေျပာျပရတာကုိ သေဘာက်ေနတတ္ပါတယ္။
စာစေရးခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ စာအုပ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ မ်က္မွန္လည္း ေတာ္ေတာ္ထူခဲ့ ပါၿပီ။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး စာအုပ္ေတြ ဖတ္တတ္တဲ့ အဆင့္ကေန တက္လာၿပီး ကဗ်ာတုိေလးေတြ ေလွ်ာက္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စာအပိုင္းအစေတြ ေရးျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အားနည္းခ်က္က ဘယ္ေတာ့မွ အဆုံးသတ္ေအာင္ မေရးတာပါပဲ။ ေရးရင္းနဲ႔ မႀကဳိက္ေတာ့ရင္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပ်င္းလာရင္ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေနရာမွာပဲ ရပ္ပစ္လုိက္တယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ အ၀တ္ဗီရုိေလးထဲမွာ စကၠဴစေတြ ပုံလာပါတယ္။
ေနာက္မွတ္မွတ္ရရ ရွိတာကေတာ့ ဆယ္တန္းႏွစ္မွာ စာစီစာကုံးေရးရတာကုိ ပါပဲ။ စာစီစာကုံးေရးရတာကုိ ကၽြန္မ သေဘာက်တယ္။ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္နဲ႔ ေရးရတာကုိေတာ့ မႀကဳိက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမက အိမ္စာ ေပးလုိက္ရင္ စာတုိေပစေလးေတြ ရွာဖတ္ၿပီး ေရးရတာကုိ သိပ္သေဘာက်မိတယ္။ တခါတေလ စာစီစာကုံးေရးဖုိ႔ ကုိးကားရွာရာ ကေနၿပီး စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္ၿပီး တစ္အုပ္ ဖတ္ေနမိလုိ႔ စာစီစာကုံး မၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲႀကီးမွာ ျမန္မာစာကုိ ဂုဏ္ထူးမွတ္ေလးပဲ ကပ္ရလုိ႔ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိး ျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ၿပီးေတာ့လည္း ၿပီးတာပါပဲေလ။
တကၠသုိလ္ေရာက္ေတာ့ ပထမႏွစ္မွာ ျမန္မာစာ ေျဖရတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ကုိ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ စာစီစာကုံး တစ္ပုဒ္ကုိ က်ဴတုိရီယယ္ အေနနဲ႔ ေျဖရပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္က မေမ့ႏုိင္ေသာ ေန႔တစ္ေန႔ တဲ့။ ကၽြန္မဖတ္ဖူးတာေတာ့ မေမ့ႏုိင္ေသာ ေန႔ဆုိရင္ စာေမးပြဲ ေအာင္တဲ့ေန႔၊ ရွင္ျပဳေသာေန႔၊ အလွဴ တစ္ခု အတြက္ ပီတိျဖစ္ရေသာေန႔ စသည္ျဖင့္ ေရးတတ္ၾကတာကုိ သတိရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေရးလုိက္တာက ကၽြန္မအတန္းထဲမွာ အဆင့္ ဘိတ္ေခ်း ရတဲ့ေန႔။ အဲဒီေန႔ဟာ ကၽြန္မကုိ အ႐ႈံးနဲ႔ ဘယ္လုိ ရင္ဆုိင္ရမယ္ဆုိတာ သင္ေပးတယ္လုိ႔ ေရးလုိက္တယ္။ အဲဒီ စာစီစာကုံးနဲ႔ ကၽြန္မ အမွတ္ အမ်ားဆုံး ရပါတယ္။ တျခား ဘာသာေတြ ဘယ္ေလာက္ရတယ္ေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ စာစီစာကုံး အမွတ္အမ်ားဆုံး ရတဲ့ အတြက္ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ေနပါေတာ့တယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သိလာရတာကေတာ့ ကၽြန္မ စာေရးသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆုိတာပါပဲ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္ခ်က္လည္း နည္းနည္းရွိလာပါတယ္။ တကၠသုိလ္ စတက္ခ်ိန္ေလာက္မွာ ကၽြန္မေရးထားတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ မဂၢဇင္းမွာ ပါလာဖူးပါတယ္။ ပါလာတာကလည္း အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္မႈေတြ အားလုံးေၾကာင့္၊ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါ။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မေရးထားတဲ့ စာကုိ ပုံႏွိပ္စာလုံးနဲ႔ ျမင္ရေတာ့ ၀မ္းသာလုိက္တာမွ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပဲ။
တကယ္ေတာ့ အားတက္ၿပီး ဆက္ေရးသင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ ဘ၀ေရွ႕ေရးအတြက္ လုပ္စရာေတြက ဖိစီးလာတဲ့ အတြက္ စာေကာင္းေကာင္းေရးဖုိ႔ ေ၀းခဲ့ပါတယ္။ လုပ္စရာရွိတာေတြကုိ အလ်င္စလုိ လုပ္ေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ ကၽြန္မမွာ စာအုပ္ကေလးေတြ ပုိမ်ားလာပါတယ္။ ကၽြန္မအိပ္ရာေဘးမွာ ကၽြန္မရဲ႕ မွတ္စုစာအုပ္နဲ႔ ခဲတံ တစ္ေခ်ာင္း ထားေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္က အက်င့္ဆုိးအတုိင္းပဲ ဘယ္အရာကုိမွ ၿပီးေအာင္ မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ စာေလးႏွစ္ပုဒ္သုံးပုဒ္ေတာ့ ၿပီးခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲကမွ ၀တၳဳတုိေလး တစ္ပုဒ္ကုိ နာမည္ႀကီး မဂၢဇင္းတုိက္တစ္ခုကုိ ပုိ႔ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပါမလာပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္မစာေရးျခင္းကုိ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။
ဆယ္ဂဏန္း တစ္ခုကေန ေနာက္ဆယ္ဂဏန္း တစ္ခုကုိ ကူးေျပာင္းရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကုိယ္ ကၽြန္မေမးမိတယ္။ ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲလုိ႔။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ျဖစ္ခြင့္ မရေသးသလုိ၊ ျဖစ္ခ်င္တာတခ်ဳိ႕လည္း ျဖစ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိေတာ့ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ရေသးတာ သတိရပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အသက္ငယ္တုန္းမွာ စာေရးတာ ပုိသြားမလားပဲလုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ အသက္ငယ္တုန္းမွာ ယုံၾကည္မႈ တစ္ခုဆုိလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယုံၾကည္လုိက္တာပဲ။ ခံစားမႈ ဆုိလည္း နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားလုိက္တာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ စာေရးရတာ ပုိၿပီး သြက္လက္မယ္။ ေျပာစရာေတြ ပုိရွိမယ္။ စာေရးသူဆုိတာ ခံစားခ်က္ျပင္းထန္မွ စာေရးလုိ႔ေကာင္းတယ္လုိ႔ ထင္တာပါပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ဘ၀ကုိ ထူးျခားတဲ့ အျမင္နဲ႔ ၾကည့္တတ္တဲ့သူ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘ၀မွာ နာၾကည္းခ်က္၊ ထိခုိက္ခံစားခ်က္မ်ားတဲ့ သူ ေတြဆုိလည္း စာေရးေကာင္းတယ္ ထင္တာပဲ။ စာေကာင္းေရးတာနဲ႔ စာေရးေကာင္းတာ နဲ႔ေတာင္ မတူဘူးလုိ႔ ဆုိခ်င္ပါတယ္။ အေတြ႔အႀကဳံ ဗဟုသုတနဲ႔ ခံစားခ်က္ ဆိုတဲ့ အဓိကအပုိင္းႏွစ္ပုိင္းက စာတစ္ပုဒ္ေပၚမွာ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ စာေကာင္းေရးတဲ့လူတုိင္းဟာ စာေရး ေကာင္းခ်င္မွေကာင္းမွာပဲ။ အဲ…ေျပာရင္းနဲ႔ ရႈပ္ခ်င္လာၿပီ။
ခုေတာ့ သုံး ဆုိတဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုကို ကပ္လာတဲ့ ကၽြန္မမွာ စာေရးႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြ အရင္ကေလာက္ မသြက္ေတာ့ဘူး။ တခုခုဆုိရင္ ေရးလုိက္ဖုိ႔ကုိ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဒီအေၾကာင္းအရာက သင့္ေတာ္ပါ့မလား။ ဒီလုိေရးဖို႔ ဆီေလ်ာ္ပါ့မလား စသည္ျဖင့္ ေတြးေနတာနဲ႔ပဲ ခရီးမတြင္ေတာ့ပါဘူး။ စက္ဘီးစီးသင္သလုိ၊ ေရကူးသင္သလုိပဲလုိ႔ ဆုိရမလား မသိဘူး။ ခ်င့္ခ်ိန္ဥာဏ္ေတြက သိပ္ၿပီး အေလးသာေနရင္ ေၾကာက္စိတ္က ပုိမ်ားေနလုိ႔ လြယ္လြယ္နဲ႔ မတတ္ေတာ့ဘူး။
ငယ္တုန္းကဆုိရင္ေတာ့ သစ္ရြက္ကေလးေတြ ေၾကြတာလည္း စာတစ္ပုဒ္ပဲ။ ပန္းကေလးေတြ ေ၀ေနတာလည္း စာတစ္ပုဒ္ပဲ။ ဆရာမ ဂ်ဴးကေတာင္မွာ စာေပေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုမွာ သူ႔ကုိယ္သူ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ျပတာကေတာ့ ငယ္တုန္းက သူဟာ အခ်စ္အေၾကာင္းေရးတယ္တဲ့။ အမ်ဳိးသမီး ေရးရာ အေၾကာင္းေရးတယ္တဲ့။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ အခ်စ္အေၾကာင္း မေရးႏုိင္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။
ကၽြန္မအခုတေလာ ေတြးမိေနတာကေတာ့ လူေတြအေၾကာင္းပါပဲ။ စိတ္ပ်က္တဲ့ အခါ၊ စိတ္ဆုိးတဲ့ အခါ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေတြး။ ဒါမွမဟုတ္လည္း လမ္းသြားရင္း ျမင္မိတဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ သတင္းတစ္ပုဒ္ထဲက ရလုိက္တဲ့ အေတြးတစ၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲက ျဖတ္စီးသြားတဲ့ ခံစားမႈ အပုိင္းအစ၊ ကုိယ့္ေဘးမွာ ရွိတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ မထူးျခားတဲ့ ဇာတ္လမ္း အတုိတစ္ပုဒ္…စသည္ျဖင့္ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ တစ္ေယာက္တည္း ေတးထားလုိက္တယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ၀တၳဳေရးဦးမွပဲလုိ႔။ အဲဒီလုိ စိတ္ထဲေတြးလုိက္ရတာနဲ႔တင္ စာေရးခ်င္စိတ္ ျပန္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ ထစ္ကနဲဆုိ စာထဲထည့္ေရးလုိက္မယ္ စိတ္ကူးတုိင္းသာ ေရးျဖစ္ရင္ အခုေလာက္ဆုိ ကၽြန္မ စာေတာ္ေတာ္ ေရးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္၊ တုိးတက္ရာ တုိးတက္ေၾကာင္းအတြက္ လုံးလည္ခ်ာလည္လုိက္ရင္းနဲ႔ပဲ ေခါင္းထဲက စာေတြ အရည္ေပ်ာ္ကုန္ၾကတယ္။
ကဲ…အခုေတာ့ သုံးဆုိတဲ့ ဂဏန္းကုိလည္း ျမင္ေနရၿပီ။ မေရာက္ခင္ေတာ့ စာတစ္ပုဒ္ကုိ တက္သုတ္ရုိက္ၿပီးေရးလုိက္ဦးမွပါပဲ။ အသက္သုံးဆယ္ အရြယ္ စာေရးခ်င္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မွတ္တမ္းတစ္ပုဒ္ေပ့ါ။