ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔လူ

မနက္မုိးလင္းကေန စေတာ့တာပဲ။ ဖုန္းကေနျမည္တဲ့ က်ယ္ေလာင္တဲ့ အသံတခုဟာ ႏႈိးစက္သံပဲလုိ႔ သိလုိက္တာနဲ႔ အိပ္ယာကေန လူးလဲၿပီး ထရတယ္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ၾကမ္းျပင္ေပၚခ်လုိက္ရင္ပဲ အိပ္ခ်င္နည္းနည္းေျပသြားတယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ မ်က္စိနည္းနည္းက်ယ္ လာတယ္ဆုိရင္ပဲ အနားမွာ ရွိတဲ့ဖုန္းကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္တယ္။ မေန႔ညက ရထားတဲ့ ဖုန္းmessage ေတြကုိ ၾကည့္တယ္။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မရွိပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေသာၾကာေန႔ညေနမွာ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ရေအာင္လုိ႔ အၾကံျပဳထားတယ္။ ေရခ်ဳိးခန္းကုိ ဦးတည္ရင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဆီကုိ text ျပန္ရုိက္ျဖစ္တယ္။

          မနက္စာစားေသာက္ဖုိ႔ ျပင္ရင္း၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ရင္းနဲ႔ ေရဒီယုိက သတင္းနားေထာင္ျဖစ္တယ္။ ကမာၻႀကီးမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆုိတာ သိရတာ တခါတခါေတာ့လည္း စိတ္ဓာတ္က်စရာ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။ မနက္စာစားရင္းနဲ႔ ဖုန္းကေနတဆင့္ သတင္းဖတ္ျဖစ္တယ္။ အဲ…ရာသီဥတုလည္း ၾကည့္ရဦးမယ္။ ကန္႔လန္႔ကာေလး လွပ္ၾကည့္မယ့္ အစား အင္တာနက္ကေနၾကည့္တာက ပုိၿပီး ထိေရာက္မယ္။ ဒီေန႔ ဘယ္လုိ အ၀တ္အစားမ်ဳိး ၀တ္ရမလဲ ဆိုတာ ရာသီဥတုၾကည့္ၿပီး ဆုံးျဖတ္ရမယ္။ ေနသာမယ္၊ နည္းနည္းေတာ့ ေအးမယ္ဆုိေတာ့ ဆြယ္တာေတာ့ ၀တ္မွ ျဖစ္မယ္။

          အလုပ္သြားဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီ ဆုိေတာ့ အိမ္ေသာ့ လုိက္ရွာတယ္။ ရုတ္တရက္ ရွာလုိ႔ မေတြ႔ဘူး။ မေန႔ညက ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက မထုတ္ျဖစ္လုိ႔ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွာပဲ ရွိေနေသးတယ္။ အလုပ္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဆုိေတာ့ ipod နားၾကပ္ကုိ နားထဲထည့္တယ္။ ျမဴးျမဴးၾကြၾကြ ေတးသြားတခု နားထဲေရာက္လာတယ္။ ဒါဆုိ အလုပ္ကုိ သြားဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီ။ တလမ္းလုံး သီခ်င္းနားေထာင္ ျဖစ္တာ ေနာက္ကေန အနားေရာက္လာတဲ့ စက္ဘီးကုိေတာင္ သတိမထားမိဘူး။ ၀င္တုိက္မလုိ ျဖစ္သြားေတာ့ စက္ဘီးသမားကုိ တုိးတုိးေလး က်ိန္ဆဲလုိက္ေသးတယ္။ လမ္းျဖတ္ကူးရင္း text လုပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္နဲ႔လဲ ၀င္တုိက္မလုိ ျဖစ္ေသးတယ္။ အခုေခတ္လူငယ္ေတြက မ်က္ႏွာနဲ႔ ဖုန္းနဲ႔ကုိ မခြာဘူး။ တခ်ိန္လုံး text လုပ္ေနၾကတာပဲ။

          အလုပ္ေရာက္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ဖြင့္တယ္။ သီခ်င္းက ေကာင္းေနေသးတာနဲ႔ ဆက္ၿပီး နားေထာင္ေနလိုက္ေသးတယ္။ ရုံးခန္းတူ အစ္မႀကီးတေယာက္က လွမ္းႏႈတ္ဆက္တာ မၾကားဘူး။ ပခုံးကုိ လွမ္းပုတ္မွပဲ ၾကားေတာ့တယ္။ အားနာနာနဲ႔ သူ႔ကုိ ၿပဳံးျပၿပီး နားၾကပ္ကုိ ဆြဲျဖဳတ္လုိက္ရတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာစၿပီ ဆုိတာနဲ႔ပဲ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြ စလုပ္ျဖစ္တယ္။ email ေတြ ျပန္စရာရွိတာျပန္၊ ဖတ္စရာရွိတာ ဖတ္။ အၿမီးရွည္ရွည္နဲ႔ ၾကြက္ကုိဆြဲလုိ႔ ဟုိကလစ္ဒီကလစ္လုပ္။ ေကာ္ဖီေလး တငုံႏွစ္ငုံေလာက္ ေသာက္လုိက္၊ ၾကြက္ေလးေခါက္လုိက္နဲ႔ ထမင္းစားခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္သြားတယ္။

          ေန႔လည္စာစားရင္းနဲ႔ ဖုန္းနဲ႔ ဖတ္လက္စ ၀တၳဳကုိ ဆက္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ မေန႔က ေကာင္းခန္းေရာက္ေနေတာ့ ဒီေန႔ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ကုိ ေမွ်ာ္ေနမိတာ အမွန္ပဲ။ ဖုန္းထဲကေန ဖတ္ရတာ စာအုပ္ထဲကေန ဖတ္ရသေလာက္ေတာ့ အားမရလွဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္းက စာအုပ္ထက္သယ္ရတာ လြယ္တယ္။ ကုိယ့္ေရွ႕က ထုိင္ေနတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ကလည္း လက္ထဲမွာ ဖုန္းေလးတလုံးနဲ႔။ အင္တာနက္ ေပၚေလွ်ာက္လည္ေနတာလား၊ စာဖတ္ေနတာလားေတာ့ မသိဘူး။ ကုိယ့္ကုိ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း၊ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ၿပဳံးျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဖုန္းဆီ မ်က္လုံးေတြ ျပန္ေရာက္သြားေရာ။ ကုိယ္ကလည္း စကားေျပာရ သက္သာတယ္လုိ႔ပဲ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ကုိယ့္စာအုပ္ကလည္း ေကာင္းေနတယ္ မဟုတ္လား။

          ဒီလုိနဲ႔ တေန႔ခင္းလုံး ကြန္ပ်ဴတာေပၚမွာ အလုပ္ဆက္လုပ္ ျဖစ္တယ္။ ေန႔လည္သုံးနာရီမွာ အစည္းအေ၀းရွိေတာ့ ဖုန္းက အခ်က္ေပးလာတယ္။ ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ အစည္းအေ၀းေတြ တက္ရဦးမယ္။ အစည္းအေ၀းၿပီးေတာ့ ဘာေတြရွိေသးလဲလုိ႔ ဖုန္းေပၚက အခ်ိန္ဇယားမွာ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဘာမွ မရွိလုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္။ မနက္ျဖန္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႔ဆုိတာ ဖုန္းက အခ်က္ေပးတယ္။ မနက္ျဖန္က်ရင္ message ပုိ႔ရမယ္။

          အိမ္အျပန္လမ္းမွာ အိတ္ထဲက ipod ကုိထုတ္တယ္။ သီခ်င္းဆက္နားေထာင္ ျဖစ္တယ္။ ငွက္ကေလးေတြ အိပ္တန္းတက္ခ်ိန္မို႔လုိ႔ အုပ္စုလုိက္ ျပန္သြားၾကတယ္။ ေန၀င္တိမ္ေတာက္တဲ့ အလွကုိ ခံစားမိတယ္။ သစ္ရြက္ေတြ ေလတုိးလုိ႔ လႈပ္ခတ္သြားၾကတယ္။ အားလုံးကုိ Norah Jones ရဲ႕သီခ်င္းေနာက္ခံနဲ႔ ခံစားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကုိယ့္ေဘးနားကေန က်န္းမာေရးအတြက္ အေျပးေလ့က်င့္တဲ့ လူေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ျဖတ္သြားၾကတယ္။ အားလုံး ipod ကုိယ္စီနဲ႔။ လမ္းေဘးမွာ ဂစ္တာနဲ႔ လူႀကီးတေယာက္ သီခ်င္းဆုိေနတယ္။ ဘာေတြဆုိေနလည္း ဆုိတာ ကုိယ္ေတာ့ မၾကားမိဘူး။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ၾကားလဲ မသိဘူးလုိ႔ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေတြးမိေသးတယ္။

          ဒီညေန မိတ္ေဆြတေယာက္ အိမ္မွာ ပစၥည္းတခု သြားယူရတယ္။ သြားေနက်လမ္းေတြ မဟုတ္လု႔ိ ဖုန္းကေန တဆင့္ GPS ကုိသုံးရတယ္။ GPS မမက ကုိယ့္ကုိ ညာေကြ႔ဘယ္ေကြ႔နဲ႔ ေျပာလုိက္တာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပစၥည္းယူရမယ့္ အိမ္ကုိ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ပါတယ္။ အျပန္လမ္းမွာလည္း သူ႔ကုိပဲ အားကုိးရတာပါပဲ။ GPS မေပၚခင္က ကုိယ့္ အေဖတုိ႔ဆုိ လမ္းေတြ စိတ္မွတ္နဲ႔ သိေနတာကုိ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အံ့ၾသစရာႀကီးပဲ။

          အိမ္ေရာက္ေတာ့ ညေနစာကုိ တီဗီြေရွ႕မွာ စားျဖစ္တယ္။ ကုိယ္ၾကည့္ေနက် ဇာတ္လမ္းတြဲလာတာမုိ႔ တီဗီြေရွ႕မွာ ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ေၾကာ္ျငာေတြ လာတဲ့ခဏမွာ ေရထေသာက္တယ္။ ဇာတ္လမ္းတြဲ ၿပီးသြားေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ကြန္ပ်ဴတာကုိ ဖြင့္တယ္။ blogေတြ လုိက္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္မသိေသးတဲ့ စာလုံးတလုံးကုိ google မွာရွာတယ္။ ဒီပိတ္ရက္မွာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ ခ်က္စားမယ္လုိ႔ ေတးထားလုိ႔ ရွမ္းေခါက္ဆြဲခ်က္နည္းကုိ google လုပ္ရေသးတယ္။ ဒါမွ ဘာေတြ ၀ယ္ရမလဲ ဆုိတာ သိမွာ။ ၀င္လာတဲ့ text ေတြနဲ႔ နာရီ၀က္ေလာက္ အလုပ္ရႈပ္ေနလုိက္ေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေနာက္တဲ့လူေတြ။ ကုိယ့္ကုိ ပုိ႔လာတဲ့ ဓာတ္ပုံေတြလည္း ၾကည့္ျဖစ္ေသးတယ္။ သူတုိ႔ဒီေန႔ သြားစားတဲ့ အစားအေသာက္ေတြကုိ ၾကြားေနတာ။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ သီခ်င္း တပုဒ္ပုိ႔လာတယ္။

          ဖုန္းကထျမည္လာျပန္တယ္။ ဘာအတြက္မ်ား ပါလိမ့္။ ေၾသာ္…မနက္ျဖန္ အမႈိက္ပစ္ရမယ့္ေန႔။ အမႈိက္ကား မလာခင္ အိမ္ထဲက အမႈိက္ကုိ ထုတ္ထားမွ။ အားလုံးၿပီးေတာ့ ေရမုိးခ်ဳိး အိပ္ဖုိ႔ ျပင္ေတာ့ ညဆယ့္တစ္နာရီ ထုိးလုၿပီ။ ဖုန္းက ျမည္လာျပန္တယ္။ အိပ္ဖုိ႔ သတိေပးတာ။ ကုိယ္က တခါတေလ စာဖတ္စာေရးေနရင္ ညဥ့္နက္တတ္လုိ႔ အိပ္ဖုိ႔ကုိ ႏႈိးစက္ခ်ထားရတယ္။ ဟုတ္ပါၿပီ အိပ္ပါေတာ့မယ္။ မနက္ ေျခာက္နာရီထဖို႔ ႏႈိးစက္ခ်ထားတာ ထပ္စစ္ၿပီးေတာ့ ဖုန္းကုိ အားသြင္းဖုိ႔ ႀကိဳးတပ္ေတာ့ ႀကိဳးတန္းလန္းက သူလား ကုိယ္လားဆုိတာေတာ့ စဥ္းစားမိေသး။