“ေမာင္… ငါ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး အလုပ္လုပ္မယ္လုိ႕ စဥ္းစားေနတယ္ သိလား။”
လႈိင့္ကုိ အိပ္မက္မက္သူ တစ္ေယာက္လုိ သူလွည့္၍ ၾကည့္သည္။
“လႈိင္ရယ္… နင္က သိပ္စိတ္ကူးယဥ္ တာပဲေနာ္။ ဒီကေနပဲ လုပ္စမ္းပါ။ ျမန္မာျပည္ အတြက္လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီး။”
“ေမာင္ကလည္း… ဒီမွာ လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြက အမ်ားၾကီး။ ျမန္မာျပည္ျပန္တဲ့ သူက နည္းနည္းေလး။ အဲဒီေတာ့ လုိတဲ့ ေနရာမွာ ငါလုပ္ခ်င္တယ္။ ငါမရွိလုိ႕လဲ ဘာမွ ျဖစ္မသြားမယ့္ ေနရာမွာ ငါမေနခ်င္ဘူး။ ငါ့လုပ္အားကုိ အသုံးမခ်ခ်င္ဘူး။”
လႈိင္ ျမက္ခင္းေပၚ ၀မ္းလ်ား ေမွာက္ေနရာမွ ေမာင္ေမာင့္ကုိ ေက်ာခုိင္းရင္း လွဲလုိက္သည္။ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မေက်နပ္ခ်င္။ ဒီအေၾကာင္းကုိ ေျပာလွ်င္ ဒီလုိျဖစ္လာမည္ဟု ရိပ္မိခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္ၾကားရေတာ့ ပုိ၍ စိတ္ညစ္ရသည္။
“ေအး… ျမန္မာျပည္မွာေရာ နင္ရွိရင္ ဘာပုိျဖစ္သြားမယ္လုိ႕ ထင္သလဲ။ ဟုိဟာ လုပ္မရ၊ ဒီဟာ လုပ္မရနဲ႕ ေမတၱာရွင္မ နင္ထိုင္ေန ရလိမ့္မယ္။”
“ေမာင္ေမာင္…နင္ငါ့ကုိ မေလွာင္နဲ႕။”
လႈိင္ စိတ္ဆုိးလွ်င္ သူ႕ကုိ ေမာင္ေမာင္ဟု ျပန္ေခၚမိသည္။ လႈိင့္ အသံနည္းနည္း က်ယ္သြားသည္ ထင္၏။ နံေဘးမွ ျမက္ခင္းေပၚ စာဖတ္ေနသူ တစ္ေယာက္က မသိမသာ အကဲခတ္သည္။ ေမာင္ေမာင့္ဆီမွ ဘာစကားသံမွ် မၾကား။
ျမက္ခင္းမ်ားက စိမ္းစို၍ ေနသည္။ ေႏြဦးကာလမုိ႕ အရြက္မ်ားက ထြက္စျပဳရုံသာ။ လႈိင့္ရင္ထဲတြင္ မစိမ္း။ မျငိမ္း။ လႈိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ၾကား အက္ေၾကာင္းက စခဲ့ျပီ္။
သိပ္ၾကာသည္ ထင္ရေတာ့မွ ေမာင္ေမာင့္ဆီမွ စကားသံၾကား ရသည္။
“ကဲ ဒါေတြ မေျပာၾက ပါစို႕နဲ႕ လႈိင္။ နင့္ကုိငါ ေျပာမိတာေတြ ေမ့လုိက္ေတာ့။ လာ… ငါတုိ႕ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ ရေအာင္။”
ကမ္းေပးေသာ သူ႕လက္မ်ားကုိ ဆုပ္ကုိင္လုိက္ေတာ့လည္း လႈိင္အားလုံးကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္လာျပန္သည္။
xxx
စတုတၳႏွစ္လယ္ေလာက္တြင္ လႈိင္လုိခ်င္ေသာ အေျခအေနႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုထံမွ အဆက္အသြယ္ ရသည္။ သူတုိ႕လည္း စိတ္၀င္စားသည္မုိ႕ လႈိင္ထုိ အလုပ္ကုိ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားရျပီ။
“ေမာင္… ငါxxxx အဖြဲ႕နဲ႕ အလုပ္လုပ္ဖုိ႕ စဥ္းစားေနတယ္။”
အဲဒီတုန္းက လႈိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ စာၾကည့္တုိက္ထဲတြင္ ရွိေနၾကသည္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အလြန္တိတ္ဆိတ္ ေနသည္။ အတန္ၾကာ ဆုပ္ကုိင္ထားရေသာ ခ်ိန္ကုိက္ဗုံး တစ္ခုကုိ လႊတ္ခ်လုိက္ ရသလုိ လိႈင့္ရင္ထဲမွာ ထိတ္ေနသည္။ ေမာင္ေမာင္ ခ်က္ခ်င္း ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ သူကုိင္ထားေသာ စာအုပ္ကုိ လက္ထဲမွ ေဘာပင္ႏွင့္ ထိတုိ႕ရင္း ေဆာ့ကစား ေနသည္။ သူလုပ္မိ လုပ္ရာလုပ္ေနတာလား၊ လႈိင့္ကုိ ဘာေျပာရမည္လည္းလုိ႕ ေသခ်ာစဥ္းစား ေနတာလား။
“လႈိင္ ငါတုိ႕ ဒီကိစၥကုိ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကရေအာင္။”
ထုိ႕ေနာက္ သူထျပီး ထြက္လာသည္။ လႈိင္လည္း ဘာမွ မစဥ္းစားမိဘဲ ေမာင္ေမာင့္ ေနာက္ကုိသာ ထလုိက္လာမိသည္။ အျပင္မွာ လသာေနသည္။ စာၾကည့္တုိက္ႏွင့္ အနည္းငယ္ လွမး္ေသာ ထုိင္ခုံတစ္ခုံတြင္ သူ၀င္၍ ထုိင္သည္ႏွင့္ လႈိင္လုိက္ထုိင္ မိ၏။
“လႈိင္… နင္ငါနဲ႕ တသက္လုံး ေနသြားဖုိ႕ စိတ္ကူး မရွိဘူးလား။”
“ရွိတယ္ေလ။”
အလန္႕တၾကား လႈိင္ေျဖရွင္းေတာ့ သူသက္ျပင္းခ်သည္။ မရွိဘူး ဆုိေသာ အေျဖကုိမ်ား သူေမွ်ာ္လင့္ထား ေလသလား။ ဒီေလာက္ေတာ့ ငါ့ကုိ နင္သိသင့္ပါတယ္ ေမာင္ဟု တုိးတုိးေလး ေရရြတ္ေနမိသည္။
“ဘာလဲလႈိင္…။ ဘာေျပာလုိက္ တာလဲ။”
“ဟင့္အင္း ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ နင္ ငါနဲ႕ ျမန္မာျပည္ကုိ လုိက္ျပန္ပါလား ေမာင္။ ငါအလုပ္ ၀ုိင္းရွာေပးပါ့မယ္။”
“လႈိင္… မျဖစ္ႏုိင္တာဘဲဟာ။ ငါအခု ေက်ာင္းဆက္တက္ဖုိ႕ ေက်ာင္းေလွ်ာက္ထားတယ္။”
“ေအး ငါရိပ္မိပါတယ္။ နင္မေျပာ ေပမယ့္။”
“နင္ကေရာ နင္အလုပ္ ေလွ်ာက္တဲ့ ကိစၥကုိ တုိင္ပင္ေဖာ္ ရလုိ႕လား လႈိင္။ နင္လည္း နင့္သေဘာနဲ႕ နင္လုပ္ခဲ့တာပဲ။”
“နင္ငါနဲ႕ အတူ ျပန္လုိက္ခဲ့ပါ ေမာင္။”
လႈိင္ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ အၾကာၾကီး ဆက္ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။ သူကေတာ့ ဟုိးအေ၀းကုိ ေငးၾကည့္ဆဲ။ လႈိင့္ကုိ သူမၾကည့္ဘဲႏွင့္သာ သူၾကာရွည္စြာ စဥ္းစား စီစဥ္ခဲ့ရေသာ စကားမ်ားကုိ ေျဖးေျဖးေလးေလး ေျပာေနသည္။
“ငါတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕ေရး ရွိေသးတယ္ လိႈင္။ နင္ေရာ ငါေရာျမန္မာျပည္မွာ ဆက္ေနရင္ ငါတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ေရးအတြက္ လုံေလာက္တဲ့ ေငြရွာႏိုင္ မွာလား။ ငါတုိ႕မွာ ကေလးေတြ ရွိလာပါျပီတဲ့။ သူတုိ႕ကုိေရာ ဘယ္လုိလုပ္ မလဲ။ ျပီးေတာ့ မိဘေတြကုိ ျပန္ၾကည့္ရဦးမယ္။ သူတုိ႕လဲ အသက္ေတြ ၾကီးလာျပီ။ နင္က ေလထဲမွာ တုိက္အိမ္ေဆာက္ခ်င္တဲ့သူပဲ လိႈင္။ သိပ္ျပီး စိတ္ကူး မယဥ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႕။ လက္ေတြ႕က်စမ္းပါ။ ကုိယ့္အတြက္ ကုိယ္လုပ္ရင္း ဒီႏုိင္ငံကေနျပီး ငါတုိ႕ ႏိုင္ငံအတြက္ လုပ္ေပးႏိုင္တာေတြပဲ လုပ္ေပးၾကရေအာင္။”
“ေအး နင္ကေတာ့ ျပီးစလြယ္ ျပီးေရာတဲေဆာက္ ေနတာပဲ။ မေယာင္ရာ ဆီလူး၊ လြယ္တဲ့ ေနရာေလးေတြကုိပဲ လုိက္ျပီး ဖာမယ္ေထးမယ္။ ခဏတျဖဳတ္ ေျဖရွင္းလုိ႕ ရတဲ့နည္းေလးနဲ႕ နင့္ကုိနင္ လွည့္စားမယ္။ နင့္ရဲ႕ ပညာရွိသိစိတ္ေလးကုိ ေျဖသိမ့္မယ္။ နင္ဟာ ကုိယ့္ႏုိင္ငံက လူေတြအတြက္ သိပ္ျပီး လ်စ္လ်ဴရႈ လြန္းတယ္။ ကုိယ့္အတြက္ပဲ ကုိယ္ၾကည့္လြန္းတယ္။ နင့္လုိသာ ေတြးေနၾကမယ္ ဆုိရင္ ျမန္မာျပည္ဟာ ဒီအေျခအေနကေန တက္ဖုိ႕ မရွိေတာ့ဘူး။ နင္ဟာ ပညာေတြ သင္ျပီး လုိအပ္တဲ့ လူေတြ အတြက္ အသုံးခ်ရဲတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ေတြေ၀တယ္။ တကုိယ္ေကာင္းဆန္တယ္။”
လႈိင့္စကားလြန္ သြားျပီဟု သိလုိက္ရသည့္ အခ်ိန္မွာ ေမာင္ေမာင့္ဆီမွ စူးရဲေသာ အၾကည့္တစ္ခ်က္ကုိ ရခဲ့ျပီ။
“ကုိယ့္ဘ၀ အတြက္ ကုိယ့္မိသားစု အတြက္ သမာအာဇီ၀ နည္းနဲ႕ၾကဳိးစားတာ တကုိယ္ေကာင္းဆန္တာလား လႈိင္။ ငါစိတ္၀င္စားတဲ့ ပညာတခုကို လုိက္စားဖုိ႕ၾကဳိးစားတာ ငါသိပ္ျပီး တကုိယ္ေကာင္းဆန္ ေနသလား။ ျမန္မာျပည္က လာလုိ႕ ငါစိတ္၀င္စားတာ ကုိေတာင္ ေလ့လာခြင့္ ဖန္တီးခြင့္ မရွိေတာ့ဘူးလား။”
ေမာင္ေမာင့္ အသံမွာ ခ်က္ခ်င္းမာထန္ လာသည္။
“ဒီမွာ လႈိင္…။ နင္လည္း ဖတ္ဖူးသားပဲ။ Fountainhead ဆုိတဲ့ ၀တၳဳထဲမွာ။ လူေတြကုိ ကူညီခ်င္တယ္ ဆုိရင္ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ့သူ ျဖစ္ရမယ္။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ဖုိ႕ အတြက္ နင္လုပ္တဲ့ အလုပ္ကုိ နင္ခ်စ္ရမယ္။ လူေတြကုိ ခ်စ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ငါနင္နဲ႕ အတူလုိက္ျပီး လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ဖုိ႕ ၀ါသနာ မပါဘူး လႈိင္။ ဒီလုပ္ငန္းဟာ ငါ့ရဲ႕ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းမႈ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီစကားဟာ အင္မတန္ ရင့္သီးတယ္လုိ႕ နင္ထင္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါအမွန္တရားပဲ လႈိင္။ ငါ့မွာလည္း ကုိယ့္ႏုိင္ငံအတြက္ေတာ့ ေစတနာ ရွိပါတယ္။ ေအး… နင့္ေလာက္ေတာ့ မျပင္းထန္ဘူး ေပါ့ေလ။ နင့္ ေစတနာကုိ ငါခ်ီးက်ဴးတယ္။ တန္ဖုိးလည္း ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ နင့္အတိုင္း လူတုိင္းက လုိက္ေတြးလိမ့္မယ္ လုိ႕ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ သင့္ဘူး။”
ထိုေန႕က လႈိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ၾကား အေျဖမရခဲ့။ အေျခအေနေတြ အားလုံးေကာင္းလာရင္ ဟူေသာ ကေယာင္ကတမ္း အေတြးကုိလည္း လႈိင္ေတြးေနမိသည္။
xxx
လူေတြၾကားထဲမွ ထုိင္ခုံတစ္ခုံမွာ ထုိင္ရင္း လိႈင္အသံတိတ္ငုိ ေနမိသည္။ ေလယာဥ္ကြင္းကုိ လုိက္ပုိ႕ရန္ သူ႕ကုိ လႈိင္မေတာင္းဆုိခဲ့။ သူကလည္း မေမး။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွ တဆင့္လႈိင္ျပန္မည့္ရက္ကုိ သူသိေနသည္ ဆုိတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ လႈိင္တုိ႕၏ ေနာက္ဆုံး ရက္မ်ားမွာ ေအးစက္စိမ္းကား ေနခဲ့ၾကသည္။
“လႈိင္…”
လိႈင္အလြန္ရင္းႏွီးေသာ အသံမုိ႕ ေမာ့မၾကည့္ရဘဲႏွင့္ သိေနခဲ့သည္။
“ေမာင္… နင္လုိက္လာတယ္ေနာ္။ ငါနင့္ကုိ ေမွ်ာ္ေနတာ။”
လိႈင့္မာန အားလုံး အရည္ေပ်ာ္က် သြားျပီ ထင္သည္။ မျဖစ္ႏုိင္မွန္း သိေသာ္လည္း ေမာင္ေမာင့္လက္ထဲႏွင့္ နံေဘးမွာ အထုပ္အပုိးမ်ားကုိ ရွာမိေသးသည္။ သုိ႕ေသာ္ သူ႕လြယ္ေနက် ေက်ာပုိးအိတ္ ခပ္ပါးပါးမွ လြဲ၍ ဘာမွ် မေတြ႕။
“နင့္ကုိ လာႏႈတ္ဆက္တာ။ ငါအဲဒီေလာက္ မရက္စက္ႏုိင္ ပါဘူးဟာ။”
ေမာင္ေမာင္ လႈိင့္နံေဘးမွ ခုံမွာ ၀င္၍ထုိင္သည္။
“ေလယာဥ္ခ်ိန္ လုိပါေသးတယ္။ နင္ေလယာဥ္ထြက္တဲ့ အထိငါ အတူေနေပးမယ္ေနာ္။”
ငါ့ေလယာဥ္ထြက္ရင္ တခါတည္း လုိက္လာပါေတာ့လား ေမာင္ရယ္။ သတိလက္လြတ္ လႈိင္မ်က္ရည္ က်မိသည္။
ငါ့ေလယာဥ္ထြက္ရင္ တခါတည္း လုိက္လာပါေတာ့လား ေမာင္ရယ္။ သတိလက္လြတ္ လႈိင္မ်က္ရည္ က်မိသည္။
“ေရာ့ မ်က္ရည္ေတြသုတ္လုိက္ဦး လိႈင္။”
သူကမ္းေပးေသာ လက္ကုိင္ပ၀ါကုိ လိႈင္မျငင္းမိ။
“လႈိင္ ငါ့ကုိ ၾကည့္ပါဦး။ ငါေျပာတာ ေသခ်ာ နားေထာင္ေနာ္။ ငါနင္နဲ႕ မခြဲႏုိင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ နင္နဲ႕ နီးစပ္ႏုိင္မယ့္ နည္းလမ္းအားလုံးကုိ စဥ္းစားေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကုိ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပး။ ငါတုိ႕ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ခြဲေနၾကရမွာေပါ့။ ျပီးရင္ ငါနင့္ေနာက္ကုိ လုိက္လာမယ္ေလ။ နင္လည္း ငါ့ေနာက္ကုိ လုိက္ေနႏုိင္ဖုိ႕ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ နင္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြကုိ အျပင္ကေန လုပ္ဖုိ႕ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ငါတုိ႕ ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားၾကသလုိေပါ့။ စိတ္ေကာက္ေနရင္ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုိကုိ ေနာက္တစ္ေယာက္က လုိက္ၾကရေအာင္။”
လိႈင္မ်က္ရည္မ်ား ၾကားက ျပဳံးမိျပန္သည္။ ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႕ရဲ႕လက္ကုိ တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္ ထားမိသည္။ လႈိင္သူ႕စကားေတြကုိ နားေထာင္မယ္ ဆုိတာ ေမာင္နားလည္ တန္ေကာင္းပါရဲ႕။
ေလယာဥ္ခ်ိန္နီးေတာ့ လုံျခဳံေရးဂိတ္ကုိ ျဖတ္ရေတာ့မည္။ ေမာင္ေမာင့္ကုိ တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္မိသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆုိတာ ထားေကာင္းပါတယ္ ေမာင္။ ငါတုိ႕ ငယ္ငယ္က တစ္ေယာက္ အၾကဳိက္ တစ္ေယာက္လုိက္ျပီး ကစားၾကသေလာက္ လြယ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ ပါပဲ။ ငါ့ကုိ ႏွစ္သိမ့္ေနတဲ့ နင့္မ်က္လုံးထဲမွာလည္း သံသယေတြကုိ ျမင္ေနရတယ္ ေမာင္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ မေသခ်ာတဲ့ မနက္ျဖန္ေတြကုိပဲ ငါေက်နပ္စြာ ေစာင့္ေနမွာပါ ေမာင္။
