Saturday 28 July 2007

လမ္း

လမ္းကေလးတစ္ခု…
စေလွ်ာက္လာေတာ့ ေမွာင္စျပဳျပီ။
ေလတခ်က္ အသုတ္မွာ ကုိယ္အေႏြးထည္ ဇစ္ကုိဆြဲတင္ရင္း တင္းတင္းေစ့ထား မိသည္။
ေမွာင္ရီပ်ဳိးေနေသာ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ငွက္မ်ားအုပ္လုိက္ ပ်ံသြားေနၾကသည္။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႕ အသံက ဆူညံလြန္းေနသည္။
ကုိယ့္ဖိနပ္ေအာက္ မွာျပားသြားၾကေသာ ျမက္ပင္မ်ားကုိ ကုိယ္မသနားမိ။

မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းေအာက္သုိ႕ ေနလုံးၾကီး၀င္သြား သည္ကုိ ကုိယ္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ပင္လယ္ေအာက္သုိ႕ ငုပ္လွ်ဳိးသြားေသာ၊ ေတာင္စြယ္ေအာက္ မွာေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ ေန၀င္ခ်ိန္မ်ားကုိ ကုိယ္ႏွစ္သက္စြာ ခံစားခဲ့ဖူးသည္။
ၾကည့္စမ္း… စြမ္းအားၾကီး ပါတယ္ဆုိတဲ့ သဘာ၀တရား ၾကီးေတာင္ အတက္အက်၊ အလွည့္အေျပာင္းေတြ နဲ႕။
ကုိယ့္ဘ၀က ဘဘာ၀ၾကီးနဲ႕ စာရင္ေသးငယ္လြန္း ပါတယ္။
ႏႈိင္းစာလုိက္ရင္ ကုိယ္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲေတြဟာ မေျပာပေလာက္ ေတာ့ပါဘူး ကြယ္….

သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေျပာတာ သတိရမိသည္။
ဘာေတြပဲ ျဖစ္ေနေန၊ ကမာၻၾကီး မပ်က္ေသးပါဘူး တဲ့။
ဟုတ္တယ္ေလ… ကိုယ္ဟာ တေန႕မွာ ႐ွင္ဘုရင္ျဖစ္ျပီး ေနာက္တေန႕မွာ သူေတာင္းစားျဖစ္ေနလည္း ေလာကၾကီးက လည္ပတ္ေနမွာပါ။
ဘာမွ ၾကီးၾကီးမားမား အေျပာင္းအလဲ မ႐ွိပါဘူး။

မလုပ္ခ်င္တာမ်ားကုိ လႊတ္ခ်ခဲ့ရလွ်င္ ကုိယ္လက္ခ်ည္း ဗလာသာျပန္ရ မည္လား။
အဲ.. ထမင္းလည္း ငတ္မည္ေပါ့။
ခက္တာက ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ ဘာလဲဆုိတာ ကုိလည္း အတိအက် မသိ။
ဒီလမ္းကလြဲလုိ႕ ဘယ္လမ္းကုိမွ ကုိယ္မသိခဲ့။
လူရယ္လုိ႕ ျဖစ္လာရင္ ဆုိေသာ စည္းကမ္းေတြ ကလနားေတြ ေၾကာင့္ ကုိယ္ေ႐ြးခဲ့ မိသည္လား။
ေရြးခ်ယ္ရတာ ေမာလြန္းပါတယ္….
ေရြးခ်ယ္မႈတုိင္း ရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ တာ၀န္ေတြ တသီၾကီးပါလာ တတ္တာကုိး။
ေရြးခ်ယ္ စရာမ႐ွိလုိ႕ဟု အေၾကာင္းျပျပီး လမ္း႐ုိးအတုိင္း ေလွ်ာက္ရသည္ မွာသက္သာသည္။

ကုိယ္မဲ့ျပဳံး ျပဳံးမိသည္ ထင္သည္။
ကုိယ့္ဘ၀ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဆုိတာကုိ ကုိယ္မသိခ်င္ပါ။
အဘိဓာန္တစ္အုပ္ မွမဟုတ္ဘဲ ေလ…
ကုိယ္ဘာေၾကာင့္ ႐ွင္သန္ေနတယ္ရယ္ လုိ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ လုိလုိ႕လား။
ေမတၲာတစ္ခု သက္သက္အတြက္ ႐ွင္သန္လုိ႕ မရဘူးလားကြယ္….
ကိုယ့္အတြက္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈ မလုိပါဘူး။

ကိုယ့္ဘ၀သည္ သူတပါးအဆုံးအျဖတ္မွာ တည္ခဲ့ဖူးသည္။
သူတပါးဆႏၵႏွင့္ ကုိယ္အသက္႐ွဴဖူး ခဲ့သည္။
အေရးမၾကီးေသာ အရာတခ်ဳိ႕ကုိ အေရးတၾကီး လုပ္ခဲ့ရဖူးသည္။
အေရးၾကီးေသာ လူတခ်ဳိ႕ကုိ လညး္အေရးမၾကီး သလုိထားခဲ့ဖူးသည္။
ေနာင္တဆုိတာ ကုိယ္သိေပမယ့္ နားမလည္ခဲ့….

ေ႐ွ႕မွာျမင္ေန ရတာ လမ္းကေလး တစ္ခု…
ေမွာင္ေနေတာ့ လမ္းဆုံးကုိ မေတြ႕ေသး။
ေအးေသာ္လည္း ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမည္။
ဆက္ေလွ်ာက္ ရဦးမည္ ေပါ့။
အေ၀းမွ သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့ၾကားေန ရသည္…..


“မေရရာဘူး…. မေသခ်ာဘူး….. မျပီးဆုံးဘူး…
မေသခ်ာဘူး.. မေရရာဘူး.. မျမဲေနဘူး…
မၾကင္ႏုိင္ဘူး..မျမင္ႏိုင္ဘူး…. ဘာ…..မွမ႐ွိဘူး
ရပ္တန္႕လုိ႕ မရဘူး……”


မွတ္ခ်က္။ ။

သီခ်င္းအမည္-မေရရာဘူး
ေတးေရး-ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္+လင္းလင္း
ေတးဆုိ-ေလးျဖဴ

3 comments:

Anonymous said...

ပံုရိပ္.. ဒီစာစုနဲ့အတူ ခံစားလို့ရတယ္ ။ တို့လည္း ဘ၀မွာ သက္သာတဲ့လမ္းမိ်ဳးေတြကို ေရြးေလွ်ာက္ဖူးတယ္.. ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့လမ္းကိုေလွ်ာက္ဖို့ သတၱိမရွိခဲ့လို့ ။ ဒါေပမယ့္ လူ ့ဘ၀ဆိုတာ ရခဲတယ္.. တိုေတာင္းတယ္ .. အခ်ိန္မေရြးျငိမ္းသြားနိုင္တဲ့ ဖေယာင္းတိုင္မီးလိုပဲ ။ ဒီေတာ့ ရခဲတဲ့ဘ၀မွာ သက္ေတာင့္သက္တာ ျဖစ္ျခင္းဟာ အဓိကလားလို့ တို့ဘာသာ ေမးခြန္းထုတ္သင့္ျပီ.. အဲဒီအေျဖကို တိက်စြာရွာသင့္ျပီလို့ ျမင္လာတယ္ ။

ဒီစာစုက တို့ေရးမယ့္ စာစုတခုနဲ့ အေတြးျခင္းကိုက္ညီေနတယ္ ။ လာဖတ္လိုက္ဦး.. ျပီးရင္ း) ခုေတာ့ ေရးတုန္း ။

moe nyo said...

မေရရာေပမဲ႕ ေလွ်ာက္ၾကရဦးမယ္ ... သီခ်င္းေလးညည္းၿပီးသာ ေလွ်ာက္ၾကပါစို႕ဗ်ာ ...

Anonymous said...

မဂ်စ္ ကုိမုိးညဳိ လာအားေပးတာ ေက်းဇူး။ သီခ်င္းေလး ျငီးျပီး မေသခ်ာတဲ့ လမ္းေလးကုိ ေသခ်ာ ဆက္ေလွ်ာက္ ၾကတာေပါ့