ဇရာ

        ဘယ္ေတာ့မွ မ၀င္ေတာ့ၿပီဟု ထင္ရေသာ ေစ်းဆုိင္တန္းသုိ႔ ၀င္ရပ္မိေလၿပီ။ ခုတေလာ မွန္ၾကည့္ျဖစ္လွ်င္ မ်က္စိေအာက္က ေနရာကုိသာ မၾကည့္ဘဲ မေနႏုိင္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလကစ၍ ေပၚလာသည္ မသိေသာ အေရးအေၾကာင္း တခ်ဳိ႕ကုိ မွန္နားကပ္လ်က္ ဘယ္ဖက္လွည့္ကာ၊ ညာဖက္လွည့္ကာ ၾကည့္၏။ အေရးအေၾကာင္းတုိ႔က ယခုလုိ ကုိယ္ထင္ျပလာေတာ့လည္း ေမသီတစ္ေယာက္ ျပင္ပအကူအညီယူရေတာ့မည္ရယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ရေတာ့သည္။

          ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ေစ်းဆုိင္၏ ထုိေနရာသုိ႔ ေရာက္လာရေလၿပီ။ တကယ္ေတာ့ တစ္သက္လုံးက သနပ္ခါးႏွင့္ အသားမပတ္ရုံ မ်က္ႏွာလိမ္းေဆးရည္သာ လိမ္းခဲ့သည္မုိ႔ ဘယ္ကစ၍ ဘာကုိ၀ယ္ရမည္ မသိ။ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့  anti-wrinkle, anti-oxidant လုိ႔ဆုိသည္ပဲ။ ပုလင္းေသးေသးႏွင့္ ႀကီးလွေသာ ေစ်းမ်ားက ဘာမွမဟုတ္သလုိပင္ ၀ယ္သူေတြကေတာ့ ၀ယ္ေနၾက၏။ ဒီအခ်ိန္ကုိ ဘယ္လုိေရာက္ခဲ့သည္ရယ္လုိ႔ ေမသီ မမွတ္မိ။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ဆုိသည္မွာ ႀကဳိးျပတ္သြားသည့္ စြန္ေလးတစ္ေကာင္လုိ မ်က္စိေရွ႕ကေန ေ၀းေ၀းသြားခဲ့ၿပီ။
          အာရွတုိက္သားမ်ားက ႏုပ်ဳိလွသည္ဟု ေမသီ့ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွ ႏုိင္ငံျခားသားအမ်ားစုက အထင္ေရာက္ၿပီးသားပင္။ လူေကာင္ထြားထြား အေနာက္ႏုိင္ငံသားမ်ားၾကား သည္လုိ အထင္ခံရသည္မွာလည္း မဆန္းလွ။ ႏွစ္အစိတ္ေက်ာ္လုိ႔ သုံးဆယ္ဖက္ဦးတည္သည့္ အခ်ိန္တုန္းကပင္ ေမသီ့ကုိ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူႏွင့္ မွားလားမွားရဲ႕။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္လုိ႔ ဆုိလာသူမ်ားကုိေတာ့ ပုိလြန္းၿပီဟု ျငင္းဆန္ေသာ္လည္း စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ေက်နပ္စျမဲ။ အသက္အမွန္ကုိ ဆုိလွ်င္ပင္ ညာေနတာပါလုိ႔ စခ်င္သည့္ သူမ်ားကလည္း ရွိေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ေမသီက အသက္အမွန္ ဖြင့္ေျပာရသည္ကုိ ၀န္ေလးေနမည့္ မိန္းမေတာ့ မဟုတ္။ အသက္အမွန္ကုိ ေျပာျခင္းျဖင့္ သူဘယ္ေလာက္ႏုေၾကာင္းကုိ ေမာ္ၾကြားခ်င္သည္လည္း ပါမည္ေပါ့ရယ္လုိ႔ေတာ့ ေမသီ့ကုိ အျပစ္မဆုိသာ။

          ခုေတာ့ စိတ္ႀကီး၀င္ေနေသာ ေမသီ့ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ကမသိ ၀င္လာေသာ ဇရာက ကုိယ္ထင္ျပလာေလၿပီ။ အခုတေလာ ခုနစ္ႏွစ္၊ ရွစ္ႏွစ္ အရြယ္ကေလးေတြ၏ အန္တီဟူေသာ ေခၚသံက နားထဲကုိ ကန္႔လန္႔၀င္တတ္ေလသည္။ ခုႏွစ္ႏွစ္ေလာက္သာ ငယ္ေသာ ေမာင္ေလး၏ သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းေပၚမွာ အန္တီလုိ႔ ေခၚလုိက္သည့္အခါမွာေတာ့ စိတ္တုိ၍ မဆုံး။ အခုတေလာ အေရာင္ရင့္ရင့္ေတြ၀တ္တာကုိ ေရွာင္ေနလုိက္သည္။ အေရာင္ရင့္ေတြက လူကုိ ရင့္ေစသည္ဟု ဆုိၾကသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာ စဥ္းစားရင္း လမ္းေလွ်ာက္လာသည္မွာ ဘဏ္ကုိပင္ေရာက္လာေတာ့သည္။ စာေရးမေလးက ေငြထုတ္ဖုိ႔ ကူညီေနတုန္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပင္ စကားေျပာ၏။

          “စာေမးပြဲေတြ နီးလာၿပီေနာ္။ စာသင္ႏွစ္လည္း ကုန္ေတာ့မယ္ ဆုိေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့မွာေပါ့။”

          “ရွင္…ေၾသာ္ ကၽြန္မက တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသူ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ရွင့္။”

          ေမသီ အံၾသေက်နပ္စြာႏွင့္ပင္ ျပန္ေျဖ၏။

          “ဟုတ္လား။ အစ္မကုိ ၾကည့္ရတာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူေလး မွတ္လုိ႔။ မွားသြားတာ။”

          “ရပါတယ္။ အမွားေကာင္း လုိ႔ပဲ ယူဆလုိက္ပါမယ္ ဟင္း…ဟင္း။”

          မွန္တံခါးကုိ တြန္းၿပီးထြက္လာေတာ့ ကုိယ့္အရိပ္ကုိယ္ျပန္ျမင္ရသည္။ ဆံပင္အလႊာပုံ၊ နားဆြဲ မွ်င္မွ်င္၊ ခ်ည္သားလက္တုိ ဂါ၀န္ကုိ ခါးပတ္ေသးေသးေလးႏွင့္ ၀တ္ထားေသာ ေမသီ့ကုိ ဘယ္သူက အသက္သုံးဆယ္ႏွစ္ႏွစ္လုိ႔ ထင္မည္လဲေလ။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း ေလာကႀကီးက လွပလုိ႔ေနသည္။

xxx

          သမားဆုိ အုိမွ ဆုိသည့္ စကားကုိ ၾကားဖူးေသာ္လည္း တစ္ခါမွ အေလးအနက္ မစဥ္းစားဖူး။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း မွန္သားဟု ေတြးမိသည္။ ဒါေပမယ့္ သမားအုိတုိ႔ဟာလည္း တခ်ိန္ကေတာ့ ပ်ဳိခဲ့တာပါပဲလုိ႔ စုသက္ အထြန္႔တက္ခ်င္ပါသည္။ အခုေတာ့ စုသက္ ႀကဳံေနရေသာ အေတြ႔အႀကဳံကုိ ပ်ဳိရြယ္ေသာ သမားတုိင္းႀကဳံရမည္ ထင္၏။ သု႔ိေပမယ့္ စုသက္အတြက္ ပုိေသာ အေတြ႔အႀကဳံကေတာ့ စုသက္သည္ သက္တူရြယ္တူ အေတာ္မ်ားမ်ားထက္ ပုိငယ္သည့္ပုံေပၚ ေနျခင္းပါပဲ။ မ်က္လုံး၀ုိင္း၀ုိင္း၊ ပါးေဖာင္းေဖာင္းႏွင့္ စုသက္ကုိ မသိသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အထက္တန္းေက်ာင္းသူဟု ထင္ၾကသည္။ လူေကာင္ကလည္း ေသးကာ အရပ္လည္းပုသည္မုိ႔ အားကုိးခ်င္စရာမရွိဟု သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ုိင္းစၾကေသး၏။

ေဆးေက်ာင္းဆင္းကာစ ဆရာ၀န္ေပါက္စဘ၀သည္ ေက်ာင္းသူဘ၀ ျပန္ေရာက္သြားသလုိပင္။ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိသည့္ ဆရာ၀န္မ်ား၊ သူနာျပဳမ်ား၊ ေဆးရုံမွအမႈထမ္း အေတာ္မ်ားမ်ားက ကုိယ့္ထက္ အေတြ႔အႀကဳံမ်ားၾကသူေတြခ်ည္းသာ။ House surgeon ဆင္းကာစက လူနာေတြေရွ႕ေရာက္လွ်င္ပဲ ေပါက္ကရမလုပ္မေျပာ ရေအာင္ သတိထားေနရ၏။ ဒီၾကားထဲမွာ အခ်ဳိ႕လူနာေတြက စုသက္ကုိ ဆရာ၀န္လုိ႔ပင္ မထင္ၾက။ ေဆးရုံမွာ လာေစာင့္ေသာ လူနာတစ္ေယာက္ေယာက္၏ သမီးလုိ႔ ထင္လုိထင္။ ဆရာ၀န္၊ ဆရာမတုိ႔ႏွင့္ လုိက္လာေသာ ကေလးမတစ္ေယာက္လုိ႔ ထင္လုိထင္။ ကသိကေအာက္ ႏုိင္လွသည္။ ကုိယ့္ထက္ အတန္းငယ္သူမ်ားကလည္း စုသက္ကုိ သူတုိ႔ႏွင့္ အတန္းတူလုိ႔သာ ယူဆၾက၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ကုိယ္လုပ္ႏုိင္သည့္ အပုိင္းျဖစ္ေသာ အ၀တ္အစား အျပင္အဆင္ကုိ ဂရုစိုက္ရေပ၏။ အရင္တုန္းက ၀တ္ေလ့ရွိေသာ တီရွပ္အေရာင္စုံေလးမ်ားအစား လူႀကီးဆန္ေသာ ဘေလာက္စ္အက်ၤ ီ၊ ရင္ေစ့အက်ၤ ီ၀မ္းဆက္မ်ားကုိသာ ၀တ္ျဖစ္ေတာ့၏။ အေရာင္ကုိလည္း ခပ္မႈိင္းမိႈင္း ခပ္ရင့္ရင့္မ်ားသာ ေရြးခ်ယ္ျဖစ္သည္။ ဆံပင္ရွည္ကုိလည္း ထုံးရျပန္၏။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း လူရုိေသ ရွင္ရုိေသ ပုံစံေလာက္ေတာ့ ျဖစ္လာ၏။ ၿပီးေတာ့ နည္းနည္းထူေသာ ကတၱီပါဖိနပ္ကုိစီးကာ လူႀကီးဂုိက္ဖမ္းေနလုိက္သည္။

“ဆရာမ ကၽြန္မအေမ ေမာေနလုိ႔ လာၾကည့္ေပးပါဦး။”

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ေဆးရုံထဲမွာလွည့္ေနေသာ စုသက္ကုိ အေျပးအလႊားလာေခၚ ရွာ၏။ မိန္းကေလးေနာက္ကုိ အေျပးလုိက္လာရင္း လူနာကုိ စမ္းသပ္ေပးရင္းႏွင့္ တစ္ေန႔လည္လုံး အလုပ္ရႈပ္ေနေတာ့၏။ အခုလုိလူနာေတြက အားကုိးတႀကီး အထင္တႀကီးရွိသည္ ဆိုလွ်င္ အဖြားႀကီး ပုံေပါက္မည္ဆုိလည္း ေပါက္ပါေစေတာ့။ စုသက္ေက်နပ္ ေနမည္သာ။

xxx

“ဖြားေစာက ႏုတယ္ေနာ္။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ပဲ ထင္ရတာ။”

ရွစ္ဆယ္နားနီးၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖြားေစာဆံပင္အခ်ဳိ႕႔က နက္ေမွာင္ေနဆဲ။ သြားတုိ႔က ခုိင္မာဆဲ။ ဇရာကုိ မလြန္ဆန္ႏုိင္ေသာ လူတုိ႔၏ သေဘာသဘာ၀ အတုိင္းမ်က္ႏွာမွာ အေရးအေၾကာင္းတုိ႔က ထင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အသက္အရြယ္ႏွင့္ စာလွ်င္ တိမ္လွသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ငယ္ငယ္ကပင္ အသားအေရ စိုျပည္ၿပီး လွပသူမုိ႔ ယခုအသက္ႀကီးသည္ အထိလည္း ၾကည့္ေကာင္းေနဆဲ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္လည္း ေနတတ္သူမုိ႔ လူတုိင္းက ေဒၚေစာကုိ ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ဟု မထင္ၾက။ အေၾကာင္းသိပ္မသိသည့္ လူအခ်ိဳ႕က ဆုိလွ်င္ ေဒၚေစာ၏ သမီးႀကီးကုိ ေဒၚေစာႏွင့္ ညီအစ္မေတာ္သည္ဟု ဆုိၾကေသးသည္။

“ဖြားဖြားက သိပ္ႏုတာပဲ။ ဘာေတြလုပ္၊ ဘာေတြစားလုိ႔လဲဟင္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေလး ဘာေလး ေျပာျပပါဦး။”

သမီးႀကီးမွ ေမြးေသာ ေျမးမအႀကီးဆုံးၿမိဳင္က စိတ္ကူးေပါက္လွ်င္ အနားကပ္ကာ ေမးတတ္ေသာ ေမးခြန္းျဖစ္၏။ ၿမိဳင္ဆုိလွ်င္ပင္ အသက္သုံးဆယ္နားသို႔ ဦးတည္ေနေပၿပီ။ ဒီလုိဆိုေတာ့ ဖြားေစာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ႏွစ္ေပါင္းက မနည္းေတာ့ဟု ကုိယ့္ဟာကုိယ္ တခါတေလ ဆင္ျခင္မိသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္၊ လြတ္လပ္ၿပီးေခတ္တုိ႔ကေနၿပီး အင္တာနက္ေခတ္၊ chatting ေခတ္ကုိေရာက္လာသည္မွာ ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း အံ့ၾသစရာပင္။ ၀မ္းနည္းစရာ၊ ၀မ္းသာစရာေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးအေထြေထြကုိ ႀကဳံခဲ့ၿပီးၿပီ။ သမီးတုိ႔အေဖႀကီးကေတာ့ အဖြားေလာက္ ကုသိုလ္ကံမေကာင္းဘူးလို႔ပင္ ဆုိရမည္လား။ အသက္ ေျခာက္ဆယ္နားနီးခ်ိန္မွာပင္ ဆုံးသြားခဲ့သည္။ အုိျခင္း၏ ဒုကၡေတြကုိ ၾကာရွာမခံစားရဘူးဟုသာ အဖြား တခါတေလေတာ့လည္း ေျဖေတြးေတြးခ်င္သည္။

အခုေတာ့ အဖြားမွာ ေရာဂါႀကီးႀကီးမားမား မရွိလွေသာ္လည္း ဇရာဆုိသည္ကေတာ့ လူတုိ႔ကုိ အႏုိင္ယူစၿမဲ။ အသက္ငယ္တုန္းက ေယာက်္ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္း၍ စီးပြားရွာခဲ့ေသာ မေစာ၊ လုပ္စရာရွိလွ်င္ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ႏွင့္ လုပ္တတ္ေသာ မေစာ၊ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာ၍ စိတ္ထက္လွပါသည္ဟု အမ်ားက သတ္မွတ္ၾကေသာ မေစာ။ အခုေတာ့ ထုိင္ရာက ထဖို႔၊ ပစၥည္းေလးတစ္ခုယူဖုိ႔ အတြက္ပဲ ေျမးမေတြကုိ အားကုိးေနရ၏။ အရင္က အားလပ္ခ်ိန္တုိင္း စာဖတ္ခ့ဲသလို အခုေကာင္းေကာင္း မဖတ္ႏုိင္ေတာ့။ မ်က္စိက မေကာင္းေတာ့သလုိ အာရုံလည္း ၾကာၾကာ မစိုက္ႏုိင္။ အိမ္ထဲမွာ ေလွ်ာက္ႏုိင္သြားႏုိင္ေနေသာ္လည္း အရင္ကလုိ မသြက္လက္ေတာ့။ ဖြားဖြားကလည္း ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ပါဟု အလုိက္မသိတတ္ေသာ ေျမးမ အငယ္လႈိင္က တခါတေလ ဆုိတတ္ေသးသည္။ နင္တုိ႔ အသက္ႀကီးေတာ့ သိလိမ့္မယ္ဟု အဖြားကဆုိမွပင္ သမီးႀကီးက လႈိင့္ကုိ တိတ္တိတ္ႀကိတ္၍ ဆူေတာ့သည္။

            အဖြားႏုလွပါသည္ဟု ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ အဖြားကေတာ့  မွန္မၾကည့္ျဖစ္တာပင္ ၾကာေပၿပီ။ အသက္ရွစ္ဆယ္နားနီးမွေတာ့ ပုိႏုလွ်င္လည္း ဘာထူးေတာ့မည္နည္း။ အေရျပားတစ္ေထာက္စာ အလွဆုိသည္ကုိ အဖြားနားလည္ ေပၿပီ။ ေသမင္းအတြက္ အဖြားက လွေနဖုိ႔ လုိေသးလုိ႔လားဟု စိတ္ေပါက္လွ်င္ ေတြးမိၿပီ။ အခုအခ်ိန္မွာသာ ျဖစ္ႏုိင္မည္ဆုိလွ်င္ သူတစ္ပါးကုိ အားမကုိးရဘဲႏွင့္ သြားလာလုပ္ကုိင္ရျခင္းကုိ အဖြား၏ ႏုပ်ဳိေသာရုပ္ရည္ႏွင့္ လဲလွယ္ျဖစ္လိမ့္မည္မွာ ေသခ်ာေနေတာ့၏။

ရိပ္မြန္
Women's World Journal Vol. 2 Issue 40