သူငယ္ငယ္က အစားအေသာက္ေကၽြး ရခက္လွသည္ဟု အေမက ၿငီးျငဴဖူးသည္။ ထမင္းစစားတတ္ ကာစက ထမင္းေကၽြးလွ်င္ ေလွ်ာက္၍ ေျပးသည္။ ပါးစပ္ထဲေရာက္ လာေသာ ထမင္းလုတ္ကုိ ေထြးပစ္တတ္သည္တဲ့။ သူမစားစားေအာင္ အေမက ၾကံဖန္၍ ေကၽြးရတတ္သည္တဲ့။ အသားအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ေၾကာ္၍တမ်ဳိး၊ ေလွာ္၍ တမ်ဳိး မရုိးရေအာင္ လုပ္ေကၽြးရွာသည္။ ထုိအခ်ိန္က ဆန္ေစ်းဆီေစ်းမွာ အခုေလာက္ မတက္ေသး။
သူဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ အေမက တမ်ဳိးေျပာင္း၍ ၿငီးသည္။ စားလြန္လြန္း၍ တဲ့။ ကုိယ္ခႏၶာဖြံ႕ျဖဳိးဆဲမို႕ စားႏိုင္ေသာက္ႏုိင္ လာတာကုိ အေမ မသိမဟုတ္။ နင္ဟာ မရွိအစားၾကီးဟု တခါတေလေတာ့ အေမဆုိမိသည္။ တခါတေလေတာ့လည္း ငါ့သားဟာ ရွားပါးတဲ့ ကာလမွာမွ လာၾကီးရေလျခင္းဟု အေမ ကရုဏာသက္သည္။ မည္သုိ႕ဆုိေစ သူစားသေလာက္ကုိေတာ့ အေဖေရာ အေမေရာကပါ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သည္။
လူဆုိတာ အသက္ၾကီးလာတာႏွင့္ အမွ် အစားတစ္လုတ္ အေပၚ မက္ေမာစိတ္ ၾကီးထြားလာတတ္တာ ေပပဲ။ သူ႕အသက္လည္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ ခဲ့ျပီ။ အစားတစ္လုတ္ အတြက္တာ၀န္ မ်ားလည္း ပုိခဲ့ျပီ။ အသက္သည္ အစားႏွင့္ တုိက္ရုိက္ အခ်ိဳးက်သည္ ဆုိလွ်င္ ငါ့က်ေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္မလဲဟု အသက္ခုနစ္ဆယ္ အရြယ္အေမက ျပန္အေငၚတူး တတ္သည္။ ဒါကေတာ့ အေမက အေမကုိး၊ အေမလုိ မဟုတ္တဲ့ သူေတြကုိ အမ်ားၾကီးဟု သူကျပန္ေျပာမိသည္။
တေန႕နဲ႕တေန႕ အစားတစ္လုတ္ အတြက္ လူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ရႈပ္ၾက သလဲဟု အေမက ေထာက္ျပလွ်င္ သူကေတာ့ ရယ္ေနတတ္သည္။ မစားလုိ႕ အသက္ဘယ္ရွင္ မလဲ အေမရယ္… အဲဒီေတာ့ အသက္ရွင္ဖုိ႕ အတြက္ အလုပ္ရႈပ္ ေနၾကတာ မဆန္းပါဘူးဟု သူက ဆင္ေျချပန္ေပးမည္။ အဲဒီလုိ ေျပာလွ်င္ေတာ့ အေမမွာလည္း ျပန္လည္ ေခ်ပရန္ စကားရွိသည္ပဲ။ ဟဲ့… နင္တုိ႕ဟာက အသက္ရွင္ဖုိ႕စား ေနၾကတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအဆင့္ထက္ အမ်ားၾကီး ေက်ာ္ေနျပီ။ စားဖုိ႕ အသက္ရွင္ေန ၾကတဲ့ င၀ါးေတြပဲဟု ခ်က္က်လက္က် ျပန္ေျပာလွ်င္ေတာ့ သူရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္မိရုံသာ။
ကံၾကမၼာဆုိတာ သူၾကဳိမျမင္ ရေတာ့လည္း ခက္သားပင္။ ထုိေန႕က ၀င္လာေသာ မုန္တုိင္းကုိ သူၾကဳိသိခြင့္ မရခဲ့။ မိသားစုကုိ လက္ဆြဲကာ လြတ္ရာကုိ ေျပးသင့္ျပီဟု အသိ၀င္သည့္ အခ်ိန္မွာ အိမ္မွာရွိေသာ ပုဆုိးစုတ္တစ္ထည္ေတာင္ ယူခြင့္မရေတာ့။ အသက္ႏွင့္ ခႏၶာျမဲရန္ ေဇာသာ ရွိေနခဲ့သည္။
အားလုံးျပီးဆုံး သြားသည့္ အခ်ိန္မွာ သူ႕လက္ထဲမွာ ဘာဆုိဘာမွ မရွိေတာ့။ သားေပ်ာက္၊ မယားေပ်ာက္ သည့္လူေတြကုိ ၾကည့္ရင္းႏွင့္သာ မေသမေပ်ာက္ အားလုံးရွိေနသည္ ကုိပင္ ေက်းဇူးတင္ ေနရေတာ့သည္။
မုန္တုိင္းသတ္၍ မေသခဲ့ေသာ အသက္သည္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း အစားတစ္လုတ္ကုိ ေတာင္းတလာ ေပသည္။ သူနဲ႕အတူ ပါလာေသာ ပါးစပ္ေပါက္ ငါးေပါက္ကုိလည္း ေကၽြးဖုိ႕ၾကံ ရေပဦးမည္။ သူ႕လက္ထဲ၌ ဘာဆုိဘာမွ် ပါမလာခဲ့။ တကယ့္ကုိ လက္ခ်ည္းသက္သက္သာ။ အေမသည္ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ မွိန္းေနလ်က္။ ကေလးတုိ႕သည္ ႏြမ္းနယ္စြာ ထုိင္ေနလ်က္။ မိန္းမသည္လည္း မ်က္ႏွာမေကာင္း။ တခါတရံေတာ့လည္း အသက္ရွင္ရျခင္းသည္ ပုိ၍ ခက္ခဲေလသလားဟု သူေတြးမိသည္။
Xxx
ဒီေန႕အလွဴရွင္မ်ားက စားစရာေ၀ေနသည္ဟု အတူေန ဒုကၡသည္ တစ္ေယာက္က သတင္းေပး လာသည္။ ေရနဲ႕မုန္႕ေတြ ေ၀ေနသတဲ့။ သူ၀မ္းသာ အားရႏွင့္ အလွဴေပးေသာ ေနရာသုိ႕ အေျပးလာခဲ့သည္။
သူ႕ေရွ႕မွာ ျမင္ေနရေသာ လူအုပ္ၾကီးကုိ တုိးေပါက္ႏုိင္ပါ့ မလားဟု ေတြးရင္း အတင္းသာ ေရွ႕သုိ႕တုိးခဲ့သည္။ ကမ္းေနေသာ၊ လွမ္းေနေသာလက္ေတြထက္ ယူေနေသာ လက္ေတြက မ်ားစြာ… မ်ားစြာ။ သူ႕လက္တစ္ဖက္ ပုိလာေသာေၾကာင့္ သူအျခားလက္တစ္ဖက္ကုိ ပုတ္ခ်လုိက္ သလုိခံစား ရသည္။ အုိ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕မိသားစုအတြက္ သူမွ မလုပ္ရင္ ဘယ္သူကမ်ား လာလုပ္ေပး မွာလဲ။
မေလွ်ာ့တမ္း တုိးေ၀ွ႕ေနၾကေသာ လူအုပ္ၾကီးထဲမွ တုိးထြက္လာေတာ့ သူ႕လက္ထဲမွာ စားစရာတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ေရဘူးသုံးဘူး ပါလာသည္။ သူ႕မိသားစု ရွိေနေသာ သစ္ရိပ္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ လူအုပ္ၾကီးက တုိးေနဆဲ။ သူ႕လက္ထဲမွ စားစရာကုိျမင္ေတာ့ ကေလးတုိ႕က ၀မ္းသာအားရ ေျပးလာၾကသည္။ ကေလးတုိ႕သည္ မုန္႕ကုိ အလုအယက္ စားေသာက္ရင္း ရႊင္လန္းလာၾကသည္။ ေၾသာ္… သူ႕ကေလးမ်ားသည္ ရွားပါးသည့္ေခတ္တြင္ မက၊ လုစားရသည့္ ေခတ္တြင္မွ လူလာျဖစ္ရေလျခင္း။
သူသစ္ပင္ အရိပ္ေအာက္မွာ ထုိင္ရင္း မိန္းမက ကမ္းေပးလာေသာ ေခါက္္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ တ၀က္ကုိ ၀ါးေနမိသည္။ အသက္ဆက္ဖုိ႕ အစားတစ္လုတ္ အတြက္ တုိးေ၀ွ႕ေနၾကေသာ လူအုပ္ၾကီးကုိ ၾကည့္ရင္း သူမနက္ျဖန္ကုိ ေၾကာက္လာသည္။ မနက္ျဖန္ အတြက္ အစားတစ္လုတ္ကုိ ဖန္တီး ရဦးမည္။ အစားတစ္လုတ္ႏွင့္ အသက္ရွင္ ရဦးမည္။ အစားတစ္လုတ္ အတြက္ အသက္ရွင္ ရဦးမည္။ အစားတစ္လုတ္ အေပၚတြင္ အသက္ရွင္ ရဦးမည္။ အစားတစ္လုတ္ေၾကာင့္….. အသက္ေသ ရဦးမည္။ အစားတစ္လုတ္ကုိ မက္၍ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသရဦးမည္။ အစားတစ္လုတ္ကုိ မက္သူေတြေၾကာင့္ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ…. ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ….။ အစားတစ္လုတ္….. အစားတစ္လုတ္…..
2 comments:
အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ထမင္းတလုပ္စီကို
လိုအင္ဆႏၵေဇာေနာက္က ငတ္မေျပႏိုင္တဲ့ ထမင္းလုပ္ေပါင္းမ်ားစြာက ပုတ္ခ်လိုက္တဲ့အခါ
ဆီကို ေရခ်ိဳး .. ေဆးရိုးမီးလံႈ ..စပါးေတာင္လိုပံု ဆိုတဲ့ စကား ျပတိုက္ထဲ ေရာက္ေနျပီလား...။
ပံုရိပ္ရဲ့ ရွားပါး လက္ရာေတြက မိုက္တယ္..။
Post a Comment