သစ္ရြက္ေလး တစ္ရြက္ေၾကြတယ္…
ပန္းေလး တစ္ပြင့္ပြင့္တယ္…
ေလညွင္းေလး တစ္ခ်က္ သုတ္သြားတယ္…
ရင္အုပ္ အနီေလးနဲ႕ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ကုိေတြ႕တယ္…
ဒါေတြအားလုံးဟာ ခ်စ္စရာခ်ည္း ပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပတ္ပတ္လည္ သက္႐ွိ သက္မဲ့ ေလာက အရာမွန္သမွ်မွာ ခ်စ္တတ္ရင္ ခ်စ္စရာေတြခ်ည္း ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အခ်စ္ရဲ႕ ေရွ႕မွာ နာမ၀ိေသသန မ်ဳိးစုံ ပါလာတတ္တယ္။
ထူးအိမ္သင္ ကေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ား မလုိဘူးတဲ့။ စုိင္းထီးဆုိင္ ကေတာ့ ခ်စ္၍ စြန္႕သြားတဲ့ မင္းကုိ စြန္႕၍ ခ်စ္သြားမယ္ တဲ့။ အဲဒီထဲမွာ (ေဒၚ)ၾကည္ေအး ေျပာတဲ့ စာေၾကာင္းေလးကုိ အစြဲဆုံးပဲ။ အခ်စ္၌ အတၱမ်ားစြာ ပါေလသည္ တဲ့။ အတၱၾကီးတဲ့ အခ်စ္နဲ႕ အတၱေသးတဲ့ အခ်စ္ရယ္လုိ႕ပဲ ကြဲမွာေပါ့။ အခ်စ္ဆုိရင္ အတၱပါေလတယ္လုိ႕ေတာ့ ပုံရိပ္ အေတြ႕အၾကဳံ အရ ဆုိရမွာပါ။ ပုံရိပ္ မသိေသးတဲ့ အခ်စ္ေတြလည္း ရွိဦးမွာ ေပါ့ေလ။ အဲဒီေတာ့ ပုံရိပ္လည္း မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး… မေျပာအပ္ေတာ့ဘူး…..။ မတန္ခူးက tag လာတယ္ အခ်စ္အေၾကာင္း ဆုိလို႕အရင္ကတည္း ေရးထားခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ကုိက္ညီမယ္ထင္ျပီး တင္လုိက္ပါတယ္္။ ေျပာေတာ့ဘူးေနာ္။ ကုိယ္တုိင္ ခံစားၾကည့္ၾကပါကုန္….။ ေရးစရာမရွိတုန္း ေရးစရာ အေၾကာင္းအရာ ရွာေပးတဲ့ မတန္ခူးကုိ ေက်းဇူးပါ။
xxx
ႏွင္းတုိ႕ ေ၀ေနသည္။ ၀ုိးတ၀ါးသာ ျမင္ေနရေသာ္လည္း ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ၾကာ ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာလမ္းကုိ မမွားခ်င္ေတာ့ပါ။ တိတ္ဆိတ္လြန္းသည္မုိ႕ ကုိယ့္ေျခသံကုိ ကုိယ္ျပန္ၾကားေနရသည္။ သီ့နားထဲမွာ ေနာက္ေျခသံတစ္ခု လုိေနေသးသလုိ။ မီးခုိးနံ႕သင္းလာျပီမုိ႕ အေၾကာ္ဆုိင္ႏွင့္နီးျပီဟု သီသိလုိက္သည္။ အေၾကာ္ဖုိမွ မီးေတာက္သံကုိလည္း ၾကားေနရျပီ။
“အေဒၚ ဘူးသီးေၾကာ္ တစ္ပြဲေပးပါေနာ္။”
“ေအး…ေအး ရမယ္။”
အသင့္ခ်ထေသာ ခုံပုေလးမ်ားမွာ ႏွင္းမ်ားစုိေနႏွင့္ျပီ။ ႏွင္းစက္ေတြကုိ သုတ္ရန္ အ၀တ္တစ္ခု ေတာင္းရေပဦးမည္။ သီျပန္ေရာက္ေတာ့…
“ဟင္…..ဖုိးညီ”
သီထုိင္မည့္ခုံမွာ အရင္တုန္းကလို ေျခာက္ေသြ႕သန္႕ရွင္းလ်က္။ ျပီးေတာ့ သီႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ ရပ္လ်က္။ ဖုိးညီ….။ ႏွင္းမ်ား ပိတ္ဆုိင္းေနေသာ္လည္း သီျမင္ႏို္င္ပါသည္။ သူ႕မ်က္လုံးမ်ားကုိ သီျမင္ရသည္။ အံ့ၾသျခင္းလား၊ ၀မ္းသာျခင္းလား၊ ၀မ္းနည္းျခင္းလား။ ဒါမွမဟုတ္ အားလုံးကုိလား။ သီျမင္ေနရသည္။
“ထုိင္ေလ… သီ။ ငါသုတ္ေပး ထားတယ္။”
သူ႕လက္ထဲမွာ လက္ကုိင္ပ၀ါ အကြက္ေလးတစ္ထည္။ ဟုိတုန္းကလုိပဲ။ ခုနစ္ႏွစ္။ ခုနစ္ႏွစ္ဆုိသည့္ အခ်ိန္က လူတစ္ေယာက္ကုိ ေမ့ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ၾကာခဲ့ျပီလား့…။ ဖုိးညီ…။ သီ အိပ္မက္မက္ေနသူ တစ္ေယာက္လုိ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။
“ေနာက္တစ္ပြဲခ် ေပးရဦး မလား တူမၾကီး။”
အေၾကာ္သည္ အေဒၚၾကီးက လာေမးသည္ကုိ လက္ကာျပလုိက္ ရသည္။
“မေတြ႕တာ ၾကာျပီေနာ္၊ ေနေကာင္းလား သီ။”
သူ႕ရဲ႕ အူေၾကာင္ေၾကာင္ စကားအဆုံးမွာ သီ ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။ မေတြ႕တာ ၾကာျပီတဲ့လား။ ငါ့ဘ၀ထဲမွာ နင္မရွိေတာ့ေအာင္ကုိ မေတြ႕တာ ၾကာျပီေနာ္။ မေတြ႕ေအာင္ေရွာင္ခဲ့တဲ့သူက မေတြ႕တာ ၾကာျပီေနာ္လုိ႕ ႏႈတ္ဆက္တာ ငါဘာျပန္ေျပာရမလဲ။
ဟုိးခုနစ္ႏွစ္ဆီတုန္းက နင္တိတ္တိတ္ေလး ငါ့ဘ၀ထဲက ထြက္သြားေတာ့ ခုလုိ အခ်ိန္ပဲ။ တုိက္ဆုိင္လုိက္တာ။ ရန္ကုန္ကုိ မေန႕ကပဲ ထြက္သြားတယ္ေလ…. သမီးကုိ ႏႈတ္ဆက္ မသြားဘူးလား….ဆုိတဲ့ နင့္အေမရဲ႕ ေျပာစကားေၾကာင့္ပဲ နင္ဘယ္မွာ ရွိေနတယ္ ဆုိတာကုိ သိခဲ့တာပါ။ ႏႈတ္ေတာင္ဆက္ မသြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လိပ္စာကုိ ငါလုိခ်င္ ေပမယ့္ မေတာင္းခဲ့ဘူး သိလား။ တခ်ိန္တုန္းက ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ အရြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဒါသေတြဟာ ခုေတာ့လည္း ရယ္စရာပါ။
“နင့္ကုိ ငါလာရွာတာ သီ။”
“ဘာရယ္… ဘာအတြက္လဲ။”
စကားပလႅင္ ခံျခင္းမရွိေသာ သူ႕စကားေၾကာင့္ သီ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိ ေပ်ာ္ရႊင္သြားျခင္း မရွိခဲ့ပါ။
“နင္ ငါ့ကုိ မေတြ႕ခ်င္ ေတာ့ဘူးလား သီ။”
“ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ ငါ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္လုံး ေပါင္းလာ ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကုိ ဘာေၾကာင့္ မေတြ႕ခ်င္ ရမွာလဲ။ ငါ့ကုိ သက္သက္လာရွာတယ္ ဆုိတာကုိသာ ထူးဆန္းေနတယ္။”
“ဟုတ္တယ္ နင့္ကုိငါ သက္သက္လာရွာတာပဲ။”
သူ႕မ်က္လုံးမ်ားကုိ ၾကည့္ရင္း သီတစ္ခုခုကုိ သိလုိက္သလုိ…။ ဟင့္အင္း…သူေျပာမည့္ စကားမ်ားကုိ သီမၾကားရဲပါ။ သူလည္း မေျပာသင့္ေတာ့ပါ။ သီ့တစ္ကုိယ္လုံး ခြန္အားေတြ မရွိေတာ့ သလုိပဲ။ ရွိတဲ့ အင္အားအကုန္စု၍ သူ႕ကုိေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။
“ငါ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ ဖုိးညီ။”
တုိးတိုးသာ ေရရြတ္မိေသာ္လည္း သီ့စကားက သူ႕ကိုတုန္လႈပ္သြားေစသည္။ သူ႕မ်က္၀န္းမ်ား ခ်က္ခ်င္း အေရာင္ေျပာင္းသြားသည္ကုိ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လုိက္ေသး၏။ ဟုတ္တယ္ ဖုိးညီ။ ငါလက္ထပ္ေတာ့မယ္။ အဲဒီစကားကုိ ၾကားရင္ နင့္မ်က္ႏွာ ဘယ္လုိေနမလဲလုိ႕ ငါခဏခဏ ေတြးၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေတာ့ ငါေတြ႔ေနရ ျပီေလ။ နင့္မ်က္ႏွာ ဘယ္လုိေနလဲ။ ငါေတြ႕ေန ရျပီ။ စိတ္ထဲကေန သီဆက္ေျပာေနမိေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ထင္သေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ထိ႐ွ သြားျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အ့ံၾသမိသည္။ ေမာင္…. ေမာင့္ကုိပဲ သီခ်စ္ခဲ့တာပါ။
သီ့ဆႏၵကုိ အျမဲ ဦးစားေပးခဲ့တဲ့ေမာင္၊ ႏူးညံ့ျပီး လုိက္ေလ်ာ အေလ်ာ့ ေပးခဲ့တဲ့ ေမာင္။ တခါတရံမာေၾကာတတ္တဲ့ သီ့ရဲ႕ မာနေတြ အရည္ေပ်ာ္က် ရသည္အထိ မာနမရွိတဲ့ ေမာင္။ ငါဟာ ေမာင့္ကုိ သူမ်ားေတြနဲ႕ ယွဥ္လုိ႕ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာလား ဆုိတာေတာ့ ငါမသိဘူး ဖုိးညီ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ဘ၀မွာ ေမာင့္ရဲ႕ အခ်စ္က ျငိမ္းခ်မ္းေစတယ္။ ေမာင့္လက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ရတဲ့ အခါ လုံျခဳံမႈတစ္ခုကုိ ခံစားရတယ္။ အဲဒါကုိပဲ ငါမက္ေမာ သလားေတာ့ မသိဘူး။ အခ်စ္ဆုိတာ ကုိယ္ရွာတာ ကုိယ္ရတတ္တဲ့ အမ်ဳိးပဲလား ဖုိးညီ။
စကၠန္႕ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသြားခဲ့သည္။ ဖုိးညီ ႏႈတ္ဆိတ္ေနတာကုိ သီမၾကည့္ရက္ သလုိျဖစ္လာသည္။ တကယ္တမ္း သီသူ႕ကုိ နာက်င္ေစလုိျခင္း မရွိပါလား။ သီတုိ႕ ႏွစ္ဦးၾကားမွာ ႐ွိေနသည့္ ဘူးသီးေၾကာ္ ပန္းကန္ကုိသာ သီ အဓိပၸာယ္မဲ့ ထိတုိ႕ကစားေနခဲ့သည္။
“နင္ တကယ္ေသခ်ာ ရဲ႕လား သီ။”
သီ့ ေဒါသတုိ႕ ခ်က္ခ်င္း ဆူေ၀လာျပန္သည္။ နင့္ကုိယ္နင္ သိပ္အထင္မၾကီး ပါနဲ႕ ဖုိးညီ။ မာနတုိ႕ ေခါင္းေထာင္လာသည္။ သီ့ ေဒါသကုိ သူမသိေစရ။ ေတာင္းပန္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားကုိ လႊဲဖယ္၍ ထားလုိက္ျပီ။
“နင္ ငါ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ မယုံတာလား။ ေ၀ဖန္ခ်င္တာလား။”
“နင့္ကုိငါ မမွားေစခ်င္တာပါ။”
“မမွားေစခ်င္တာ….ဟုတ္လား။ နင္ ငါ့အေၾကာင္းကုိ မသိဘဲနဲ႕ မေ၀ဖန္ခ်င္ စမ္းပါနဲ႕။”
သီေလွာင္ရယ္ ရယ္လုိက္မိသည္ ထင္၏။ ငါ့ကုိ မေမးေတာ့ဘူးလား ဖုိးညီ။ ငါလက္ထပ္မယ့္သူဟာ ဘယ္သူလဲဆုိတာ…။ နင္တကယ္ပဲ မသိခ်င္ဘူးလား။ ဒါမွမဟုတ္ သိရမွာကုိ ေၾကာက္ေနတာလား။ ငါဟာ အရင္တုန္းက သီ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ့ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေကာင္မေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းက အေၾကာင္းမၾကားဘဲ ခြဲသြားရင္ ၀မ္းပန္းတနည္း ငုိေၾကြးေတာ့မယ့္ မိန္းကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခုနစ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ဟာ လူတစ္ေယာက္ကုိ ၾကီးျပင္းေစခဲ့ျပီ ဆုိတာ နင္သတိမထား မိတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မယုံခ်င္္ တာလား။
“အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာကုိ ယုံၾကည္လား သီ။ နင္တျခား တစ္ေယာက္ကုိ မခ်စ္ခဲ့ဖူးဘူး ဆုိတာ ေသခ်ာလား။”
“ငါ ဘယ္သူ႕ကုိပဲ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးဖူး၊ ငါ့အခ်စ္ဟာ ငါလက္ထပ္မဲ့ သူဆီမွာပဲ ရွိတယ္။”
“ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာရွည္ခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ကုိ အခ်စ္လုိ႔ မေခၚႏုိင္ ဘူးလား သီ။”
သူ႕အသံမွာ သူ႕ကုိယ္သူျပန္ေမးေန သလုိပဲဟု သီထင္ခ်င္သည္။ သီ့စိတ္ထဲမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား သိမ္းဆည္းထားေသာ စကားတုိ႕ တုိးထြက္လာၾကသည္။
“အခ်စ္… ဟုတ္လား။ နင္က အခ်စ္အေၾကာင္းကုိ ဘယ္ေလာက္မ်ား သိလုိ႕လဲ။ အင္းေလ….လူတုိင္းမွာ သူတုိ႕ နားလည္တဲ့ ပုံစံတုိင္းနဲ႕ အခ်စ္ရွိေနမွာပါ။ ငါ့အတြက္လည္း ငါ့ဖြင့္ဆုိခ်က္နဲ႕ ငါေပါ့။ ဒီမွာ ဖုိးညီ…။ အခ်စ္ဆုိတာ သစ္ပင္တစ္ပင္ကုိ ႏႈတ္သလို ဆြဲႏႈတ္ပစ္လုိ႕ ရတဲ့ အရာမဟုတ္ေပမယ့္ သစ္ပင္တစ္ပင္လုိ မပ်ဳိးဘဲ ထားရင္ေသသြား တတ္တယ္။ အခ်စ္မွာ ေပးဆပ္ေလးနက္ျခင္းေတြ ပါတယ္။ သည္းခံနားလည္မႈေတြ ပါတယ္။ ကုိယ့္မာနကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းေတြ ပါတယ္။ တစ္ဖက္လူရဲ႕ မာနကုိ တန္ဖုိးထားျခင္း ေတြလည္း ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ အတၱနဲ႕မာနႏွစ္ခုလုံး ေပါင္းဆုံသြားတာပဲ။ တေန႕မွာ အိပ္ယာက ႏႈိးလာျပီး ခ်စ္ဖုိ႕သတိရရုံနဲ႕ အခ်စ္ျဖစ္မလာဘူး။”
ထူးဆန္းစြာပင္ သီ့ အသံက ျငိမ္သက္လြန္းေနသည္။ သီ ထုိင္ရာမွ ျဖည္းညင္းစြာ ထသည္။
“နင့္ကုိငါ ဖိတ္စာ ပုိ႕လုိက္မယ္ ဖုိးညီ။”
အျပန္လမ္းမွာ ႏွင္းတုိ႕ကြဲလုျပီ။ လင္းက်င္းေသာ လမ္းကုိ ျမင္ေနရသည္။ သီ့စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ မရွိေတာ့။
11 comments:
ေကာင္းလိုက္တာ ပံုရိပ္ရယ္...
အခ်စ္ဆုိတာ သစ္ပင္တစ္ပင္ကုိ ႏႈတ္သလို ဆြဲႏႈတ္ပစ္လုိ႕ ရတဲ့ အရာမဟုတ္ေပမယ့္ သစ္ပင္တစ္ပင္လုိ မပ်ဳိးဘဲ ထားရင္ေသသြား တတ္တယ္။ ...........
ေနာက္ဆုံးမွာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ အတၱနဲ႕မာနႏွစ္ခုလုံး ေပါင္းဆုံသြားတာပဲ။ တေန႕မွာ အိပ္ယာက ႏႈိးလာျပီး ခ်စ္ဖုိ႕သတိရရုံနဲ႕ အခ်စ္ျဖစ္မလာဘူး....
အဲဒီအပိုဒ္ကေလးက အယူအဆ စာသားေတြ အကုန္လံုးကိုၾကိဳက္တယ္...
ပံုရိပ္အဲေလာက္ အေရးေကာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ကေန ဘယ္လုိေရးရေတာ့မလဲ... မေရးတတ္ေတာ့ဘူး... :D
မတန္ခူးကုိ ပံုရိပ္ေရးထားတာ ပဲဖတ္လုိက္ေတာ့ လို႔ေျပာလုိက္မယ္... ဟဲဟဲ...
ဖတ္ေကာင္းတယ္ ပံုရိပ္ရယ္...။
ေယာက်္ားတခ်ိဳ ့ဟာ သိပ္ အျမင္ကတ္စရာေကာင္းတယ္...။ အဲလိုပဲ အပိုင္ႀကီး တြက္တြက္ထားၾကတာ... ။
အခ်စ္ဟာ မပ်ိဳးဘဲ ထားရင္ ေသသြားတတ္တယ္... တဲ့လား... မွန္ပါ့... ပံုရိပ္ရယ္...။ေလးမ ဆိုလည္း သီ့ လိုပဲ ဆံုးျဖတ္မွာ...။
ပံုရိပ္ေရ.....
ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္....
ေရးတတ္တာလဲ ပါမွာေပါ့...။
ေရးတတ္ေတာ့ ေကာင္းသြားေရာ...။
အင္း....
အခ်စ္ဆိုတာ..
ခံစားျပီး
ေရးတတ္ရင္ ၀တၱဳေကာင္းစာေကာင္း၊
မခံစားတတ္ရင္ေတာ့...
အျမဲမူးေနတဲ ့ စာေရးဆရာျဖစ္သြားေရာ။
အားလုံးပဲ ေကာ္မန္႕ေတြ ေတြ႕ေတာ့ ၀မ္းသာတယ္။
ကုိပီတိ ဟဲဟဲ...မေရးခ်င္တုိင္း ပုံရိပ္ကုိ တရားခံ မရွာပါနဲ႕။
မေလးမ မိန္းကေလးခ်င္း ဆုိေတာ့ ရႈေထာင့္တူတယ္လုိ႕ ေျပာရမွာပဲ။
ကုိသစ္နက္ဆူး ပုံရိပ္ကေတာ့ ေရေသာက္ျပီး မူးတာပဲ :D
အဲဒီလို ေလွ်ာ႔တြက္ၿပီး ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အထင္ႀကီးတဲ႔ လူေတြနဲ႔ အခ်စ္က မထိုက္တန္ပါဘူး။
ဖိတ္စာပို႔ရမွာ အရသာရွိလုိက္တာ..
ပံုရိပ္ရယ္… စာေရးေကာင္းတဲ့ ပံုရိပ္ရဲ့ စာထဲမွာ နစ္ေမ်ာသြားတယ္… ျပီးေတာ့ သီဖိနပ္ေလးစီးၾကည့္ရင္း ဖုိးညီရဲ့ အပိုင္တြက္မွ ုကို ဖိတ္စာတေစာင္နဲ ့ ပစ္ေပါက္လိုက္တယ္… သီရဲ့ ေရြးခ်ယ္မွ ုအတြက္လည္း ေက်နပ္အားရရင္းေပါ့… သာမာန္အခ်စ္၀တၳဳေလးမဟုတ္ပဲ မိန္းခေလးေတြ အိမ္ေထာက္ဖက္ ေရြးခ်ယ္မွ ုအတြက္ အတုယူသင့္တဲ့ ပညာေပး၀တၳဳေလးပါ… ေက်းဇူးပါညီမေရ…
အတၱေတြ မာနေတြ ခံေနရင္လည္း အခ်စ္ဆိုတဲ့ ပ်ိဳးပင္ေလးက ဆက္မရွင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကို လွလွပပေလး ေရးသြားတယ္
ဟိုတေန႕ကတည္းက လာဖတ္ျဖစ္တယ္။ အခုမွပဲ မွတ္ခ်က္ေရးျဖစ္ပါတယ္။
မခ်ဳိသင္း မတန္ခူးနဲ႕ မပန္....
အခ်စ္က အခ်ဳိ႕လူေတြနဲ႕ မထုိက္တန္ပါဘူး။ တကုိယ္ေကာင္းဆန္တဲ့သူ အတၱၾကီးတဲ့ လူအခ်ဳိ႕ဟာ ကုိယ့္ အတၱကုိ ကုိယ္မလြန္ဆန္ႏုိင္ၾကဘူး။
လာဖတ္ၾက၊ မွတ္ခ်က္ေတြ ေပးၾကေတာ့ ေပ်ာ္တယ္။
ပံုရိပ္ေရ .. ၾကိဳက္လြန္းလို့ ။ အခ်စ္ကို ဖြဲ႔ဆိုထားတဲ့ စာသားေတြကို သိပ္ၾကိဳက္တယ္ ။ ပံုရိပ္ရဲ့ ၀တၳဳတိုင္းက နူးညံ့ျခင္းေတြ အျပည့္ပဲ ။ သိပ္ ၾကိဳက္တယ္ း)
မဂ်စ္ေရ သိပ္ၾကဳိက္တယ္ဆုိလုိ႕ ေပ်ာ္သြားျပီ။ :)
မမူးတာႀကာျပီ
Post a Comment