ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ အေမွာင္ ထဲက ထြက္လာခဲ့သည္။ ကုိယ္ဘယ္ေရာက္ ေနလဲဆုိတာလဲ ေသခ်ာ မသိ။ သိသလုိလုိေတာ့ ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ မသိခ်င္ေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္သာ ေဆာင္လုိ႕ ေနမိသည္။ အခန္း တစ္ခုလုံးက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္။ စားပြဲမွာ ထုိင္ေနသူ အၾကီးအကဲႏွင့္ သူ႕တပည့္မ်ား တ၀ုိက္တြင္သာ မီးထြန္း၍ ထားသည္။
“ေဟ့ ရွိရင္ ထြက္ခဲ့ေလ။”
လူေတြ ၾကားထဲမွာ ေယာင္လည္လည္ လုပ္ေနေသာပုံရိပ္ကုိ ျမင္ဟန္ မတူေသး။
“ဘေလာက္ ေရးတယ္ဆုိ။”
“ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့။”
“အခု ဘေလာက္ကုိ ပစ္ထားတယ္ မဟုတ္လား။”
“ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့။”
“အခု မင္းဘယ္ေရာက္ ေနလဲ သိလား။”
“ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့။ အဲ… မဟုတ္။ မသိပါဘူး။”
“အခု ငရဲ ေရာက္ေနတာေဟ့။ ဘေလာက္ ငရဲ။”
“ရွင္…..။”
ရွင္ တစ္လုံးသာ တမိသည္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ငရဲ ေရာက္တယ္ဆုိတာ မယုံခ်င္ေသး။ ကုိယ္က လူေကာင္းေလး ပဲဥစၥာဟု ပြစိပြစိနဲ႕ ေတြးေနမိေသးသည္။ ကုိယ့္အေတြးကုိ ယမမင္း… အဲ ယမမင္းလုိ႕ ေခၚေလမည္လား။ ဘေလာက္ငရဲက ယမမင္းဆုိေတာ့ အင္း… ယမမင္း (ေခတၱ ဘေလာက္ငရဲ) အဲဒီလုိလား မသိႏုိင္။ အဲ ဘာေတြေတြး ေနပါလိမ့္…။ ထားပါေတာ့ အဲဒီ ဘေလာက္ ငရဲမင္းက သိသြားပုံ ရသည္။
“ေဟ့ ဒီကုိ ေရာက္လာတာ မင္းဟာမင္း ေကာင္းေကာင္း၊ ဆုိးဆုိး၊ တုိ႕ဂရုမစုိက္ဘူး။ မင္းဘေလာက္ဂါ လုပ္ခ်င္တယ္ ဆုိျပီး တာ၀န္ မေက်ဘူး။ ဘေလာက္ကုိ ရက္ေပါင္း မ်ားစြာ ပစ္ထားတယ္။ ေကာ္မန္႕ေတြကုိ မျပန္ဘူး။ ဆီဗုံး အဲေလ…. ဆီေဘာက္စ္မွာလဲ ဘေလာက္ ေရာင္းရင္းေတြရဲ႕ စကားကုိ မျပန္ဘူး။ ယုတ္စြဆုံး ႏွစ္ရက္တိတိ ဘေလာက္ေတြေတာင္ လုိက္မဖတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အသိတရားရေအာင္ ဒီကုိ ေခၚလာတာပဲ။”
အင္း အမွန္တရားေတြေတာ့ ေျပာေနျပီ။ ဘာမွ လုပ္လုိ႕ မရေတာ့ဘူး ဆုိတာ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ သိလိုက္သည္။
“ကဲ ၾကာတယ္ ၾကာတယ္…။ ေနာက္က လူေတြ ေစာင့္ေနတာ ရွိေသးတယ္။ မင္းအျပစ္ဒဏ္ကုိ ေျပာမယ္။”
“ဟုတ္။”
“ဟုိမွာေတြ႕လား ကြန္ပ်ဴတာေတြ။”
အင္း အျပစ္ေပးမယ္ ဆုိျပီး ဘယ္ႏွယ့္ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ျပေနရပါလိမ့္။
“ေအး အဲဒီ ကြန္ပ်ဴတာသုံးျပီး တစ္ေန႕ကုိ ဘေလာက္ပုိ႕စ္ တစ္ခု ေရးရမယ္။ ျပီးရင္ ဘေလာက္ေပၚမွာ တင္ရမယ္။ အင္း…. တင္ရမွာက အေႏွးဆုံး ေကာ္နက္ရွင္နဲ႕။ ဒီၾကားထဲမွာ အေႏွာက္အယွက္ေတြ ၀င္မယ္။ မီးက ပ်က္မယ္။ ေကာ္နက္ရွင္ ျပတ္မယ္။ အဲဒီ အခက္အခဲေတြကုိ ေက်ာ္ျပီး တစ္ေန႕ကုိ ပုိ႕စ္တစ္ခု တင္ရမယ္။ ျပီးေတာ့ ဘေလာက္ဆယ္ခုက ပုိ႕စ္ဆယ္ခုကုိ ဖတ္ျပီး ငါ့ဆီကုိ ႏွစ္ရက္တစ္ခါ အက်ဥ္းခ်ဳပ္တင္ရမယ္။ သူတို႕ ဘာအေၾကာင္း ေရးထားလဲ။ ဘာကုိ ဆုိလုိခ်င္တာလဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ အင္း…. အဲဒီကိစၥေတြကုိ တစ္ေန႕တည္း ျပီးေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ရင္ေတာ့…. ဟုိမွာ ေတြ႕လား ဒယ္အုိး။ ကဲဒါပဲ သြားေတာ့။”
ျပီးေတာ့ သူ႕ဟာသူ ေရရြတ္သလုိ ကုိယ့္ကုိပဲ ဆုံးမခ်င္သလုိနဲ႕ ဆက္ျပီး ေျပာေနေလရဲ႕။
“ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ ဘေလာက္ေရးဖုိ႕ အခြင့္အေရး ေကာင္းေကာင္း ရွိေနရဲ႕နဲ႕၊ ေကာင္းေကာင္းမေရးဘူး။ တန္ဖုိးကုိ မထားတတ္ဘူး။ တန္ဖုိးနည္းနည္း သိေအာင္ ေရးၾကည့္။”
သူေျပာတဲ့ စကားၾကားရင္း ငုိခ်င္လာသည္။ တန္ဖုိးကုိသိပါတယ္။ အလုပ္မအားလုိ႕ပါ။ နိစၥဓူ၀ ဟုိကိစၥ၊ ဒီကိစၥ … ကိစၥေပါင္းမ်ားစြာကုိ အေၾကာင္းျပမိရင္း ဘေလာက္နဲ႕ ေ၀းကြာ သြားတာပါ။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ထုိင္ရင္း ေခၽြးျပန္လာသည္။ ေကာ္နက္ရွင္ မေျပာနဲ႕။ စာေရးဖုိ႕ ျပတင္းေပါက္ (Window) ကုိ ဖြင့္တာ အခုထိ တက္မလာေသး။ ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာသြားျပီ ထင္သည္။ ဘုိးေတာ္ ဘုရားလက္ထက္က ကြန္ပ်ဴတာေတြ ထင္တယ္။ ကၽြန္မ မွားပါျပီဟု ေအာ္ျပီး ငုိခ်င္လာသည္။ မွားပါျပီ… မွားပါျပီ….။ ျပတင္းေပါက္ရယ္ ပြင့္ပါေတာ့….။ ပြင့္ပါေတာ့…။ ပြင့္ပါေတာ့…။
ပြင့္ပါေတာ့…။ ပြင့္ပါေတာ့….။ ဟင္ ငါဘာေတြ ေအာ္ေနပါလိမ့္။ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ကြန္ပ်ဴတာလဲ မရွိ။ အိပ္မက္မက္ေနတာဟု သိေတာ့မွပင္ စိတ္ေအးသြားသည္။ အင္း မနက္က်ရင္ေတာ့ ပို႕စ္တင္ ဦးမွ။
16 comments:
ဘေလာက္ငရဲလား ဘေလာက္နတ္ျပည္အေၾကာင္းလည္း ေရးဦးေနာ္။ ;P
ဒီတခါ လူမိုက္ေတာ့ ေၾကာက္သြားပီလို ့ ထင္ခ်င္စရာပဲ...
(ထင္ခ်င္စရာပဲ)
ဟား၂ ... စိတ္ကူးေလးက ေကာင္းပ ။
မပန္ေျပာသလို ဘေလာက္နတ္ျပည္အေၾကာင္း ေနာက္တခါေရးရန္ ရာဇသံေပးလိုက္သည္ ။
ပံု/
ဘေလာက္နတ္မင္းၾကီး
ဒီပို့စ္လင့္ ကို ဘေလာ့မွန္မွန္မေရးသူေတြဆီ ပို့ဦးမွပဲ..
ေတြးတတ္လုိက္တာ..
ဟီးးး ..... ဘေလာက္ငရဲတဲ့...
ေဝေလးလဲ ဘေလာ့ကုိပစ္ထားတာၾကာျပီ.... :P :P
ျဖစ္ေသးပါဘူး... ပို႕စ္တင္အံုးမွ.... ဟဲဟဲ
ဆင္ဒန္လားေၾကာင့္..
ဒီကိုေရာက္လာရပါတယ္..
ဖတ္ရင္း..ေၾကာက္ရင္းး..
ဟီးး
ပုံရိပ္ေရ ... ဒါဖတ္ျပီးမွ လန္႕ေတာင္သြားျပီ။ ဂ်မ္းဆုိ ဒယ္အုိးထဲက တက္ရပါ့မလားေနာ္။ :)
အင္း အဲလုိေလးလည္း ေၾကာက္ဦးမွပဲေနာ္... အဟဲ...
မယမင္း... အဲ ယမမင္းၾကီးက သေဘာေကာင္းလုိ႔ေနာ္... မဟုတ္ရင္ ပံုရိပ္တုိ႔ တစ္ရက္ ပို႔စ္အသစ္ဆယ္ခု ေရးေနရမယ္...
ေရးလည္းေရးတတ္ပါ့ ... :)
မပန္နဲ႕ မဂ်စ္... ဘေလာက္ နတ္ျပည္အေၾကာင္း ေရးဖုိ႕ စဥ္းစားလုိက္ဦးမယ္ ဟဲ..။ ရာဇသံေတာ့ မေပးပါနဲ႕။ ေၾကာက္လုိ႕။
ကုိနတ္ဆုိး ဟဲဟဲ ထင္ခ်င္စရာပဲ ေနာ္...။
sin dan lar ျဖန္႕လုိက္တယ္ ထင္တယ္။ လာဖတ္တဲ့ လူေတြမ်ားလာတယ္။ ေၾကာ္ျငာေပးတာ ေက်းဇူး။
မေ၀ေလး အသိတရားေတြ ရေနျပီ :D။
pauk မေၾကာက္ပါနဲ႕။
မဂ်မ္းရယ္ ေျပာပုံကုိ သေဘာက်ျပီး ရယ္မိပါတယ္။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္။
ကုိပီတိ ဆယ္ပုဒ္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႕။ :)
ပံုရိပ္ေရ...
အေတြးကို အေရးက လိုက္နိုင္ေတာ့
ဖတ္ျပီး သေဘာက်လိုက္တာ...
တစ္ခုေတာ့ ေျပာစရာရွိတယ္...
ဘေလာ့ဂ္ ငရဲမွာ ေတြ ့ခဲ ့တဲ ့ သူေလ...
ယမမင္း မဟုတ္ဘူး...
သူက အရင္ဘ၀က မိန္းကေလး ဘေလာ့ဂါ...
ပို ့စ္ အသစ္ေတြ မတင္လို ့ ဘေလာ့ဂ္ ငရဲမွာ ခံေနရတာ..
ယမမင္း မဟုတ္ဘူး...
အရင္ဘ၀က သူ ့နာမည္က “ မ ယမင္း”..။
ဘေလာ႔ခ္ငရဲမွာ ကိုးနတ္ရွင္ ေကာင္းဖို႔ ဂါထာေတြ မေတာင္းခဲ႔ဖူးလားဗ်ာ....!
ပံုရိပ္ေရ… ဆန္းသစ္တဲ့အေတြးေလးနဲ ့ ပိုင္နိုင္နဲ ့အေရးေလးနဲ ့ေပါင္းလိုက္ေတာ့…
ေၾကာက္သြားတယ္… ကိုယ္လဲ ခုတေလာတကယ္ အဲလိုျဖစ္ေနတာေလ… မျဖစ္ဖူး မွန္မွန္ေရးမွေနာ္….
ခုတေလာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိတာ လက္စသတ္ေတာ့ ေလးမ ဒယ္အိုးထဲေရာက္ေနတာ ျဖစ္ရမယ္...။ ပူပါတယ္လို ့ ေအာင့္ေမ့တာ..။
မပံုရိပ္က ယမမင္းနဲ ့ ေတြ ့တဲ့အဆင့္ပဲရိွေသးတာ...။ ေလးမေတာ့ ဒယ္အိုးထဲေရာက္သြားၿပီထင္တယ္...။
ကိုဆူး.. မယမင္းက ဘယ္သူမ်ား ျဖစ္မလဲ မသိ...။
ကုိဒူကဘာ ဂါထာက ဥဳံ ျမက္ျမက္ဆန္ ျမက္ျမက္ဆန္...။
္မတန္ခူးေရ ပုံရိပ္လဲ ေရးျပီးေတာ့ ကုိယ္ကုိတုိင္ မတင္ျဖစ္ျပန္ဘူး ဟီး။
မေလးမရယ္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ.. ပုံရိပ္လဲ ဒယ္အုိးထဲ ေရာက္ခ်င္ျပီ ထင္တယ္။
ဘေလာ႕ခ္ငရဲ assignment က မလြယ္ပါလား ပုံရိပ္ေရ။ connection မေကာင္းပါဘူးဆုိမွ ခုိင္းလုိက္တာ..ရႊတ္..ရႊတ္။
မအလင္းညီ ဟုတ္ပ။ အိပ္မက္မုိ႕လုိ႕ ေတာ္ေတာ့တယ္...။
Post a Comment