ရထားတစ္စင္းေပၚမွာ သူဒီအေၾကာင္းကုိ ေဆြးေႏြးရလိမ့္မယ္ရယ္လုိ႔ မေတြးခဲ့ဖူးပါ။ ခုေတာ့ သူခုမွ ေတြ႕ဖူးေသာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ အေရးတႀကီး ေတြးမိေသာ ကိစၥကုိ ေျပာမိလ်က္သား ျဖစ္လုိ႔ေနသည္။ ရထားက တညလုံး ဆက္၍ သြားဦးမည္။ လုိဏ္ေခါင္းေတြကုိ ျဖတ္ေနေသာ္လည္း သူတုိ႔အတြက္ေတာ့ အားလုံးဟာ အၿမဲ ေမွာင္မိုက္ေနတာပါပဲေလ။
“ကဲ ဆက္ပါဦးေလ။ မင္းက ဘယ္လုိ ထင္တာတုန္း။”
အေမွာင္ထဲမွပင္ ထြက္ေပၚလာေနေသာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ခုံမွ အဘ၏ အသံသည္ အေ၀းႀကီးမွ လာေနသလုိ သူထင္ေနမိသည္။
“ကၽြန္မကေတာ့ ဘ၀မွာ ေပ်ာ္တာလုပ္၊ ကုိယ့္ဘ၀ ကုိယ္ေက်နပ္ေနရင္ ၿပီးတာပဲလုိ႕ ထင္တာပဲ။ လူဆုိတာ ကုိယ္႐ွာတာ ကုိယ္ရတဲ့ အမ်ဳိးပဲ အဘရယ္။ ကုိယ္ႀကိဳက္တာကုိ ေ႐ြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ ႐ွိတယ္ ထင္တာပဲ။ အဲ… ေ႐ြးၿပီးရင္ေတာ့ ေနာင္တ မရေၾကးေပါ့။”
“အင္း… မင္းေျပာတာကုိ အဘ သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ေ႐ြးခ်ယ္မႈကုိ ေနာင္တရတဲ့ တစ္ေန႕မွာေရာ…၊ ဘာလုပ္မယ္ ထင္သလဲ။”
အဘရဲ႕ ေမးခြန္းကုိ သူခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျဖႏုိင္ပါ။ စဥ္းစားေနေသာသူ႕ကုိ အဘက အလုိက္တသိ တိတ္ဆိတ္စြာပဲ ေစာင့္ေနသည္။ ရထားျဖတ္သြားတုိင္း လမ္းမီးတုိင္၏ အရိပ္တုိ႕က ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့သည္။ အဘကုိ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အေမွာင္ထုထဲကုိ ေငးရင္း တစုံတခုကုိ ေတြးေနပုံရသည္။ သူေမးခဲ့ေသာ ေမးခြန္းကုိေတာင္ သတိရေသးရဲ႕လား။
“ကၽြန္မေတာ့ သတိၱေမြးျပီး ကုိယ့္ေ႐ြးခ်ယ္မႈကုိ ကုိယ္ျပင္ဖုိ႕ ႀကဳိးစား ျဖစ္မယ္ ထင္တာပဲ။ ေနသားတက် ျဖစ္ေနျပီးသားေတြကုိ စြန္႔လႊတ္ဖုိ႔ေတာ့ သတၱိေတာ္ေတာ္ ေကာင္းရမွာပါေလ။ လက္႐ွိဘ၀ကုိ မစြန္႔ႏုိင္ေတာ့လဲ ျဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားကုိ ေရာင့္ရဲႏုိင္တဲ့ စိတ္ေမြးရမွာေပါ့။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား အဘ။”
အဘဆီမွ ဘာအေျဖမွ ထြက္မလာပါ။ ဒါေပမယ့္ အေမွာင္ထဲမွာ ေခါင္းၿငိမ့္ေနေသာ အဘကုိ လေရာင္ရိပ္ရိပ္မွာ ျမင္ေနရသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ျပဳံးေနသလား ဆုိတာေတာ့ အေသအခ်ာ မျမင္ရ။ အတန္ၾကာ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ္ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ စကားပြဲက ၿပီးဆုံးသြားခဲ့ၿပီဟု သူႏွေျမာတသ ေတြးမိခ်ိန္မွာေတာ့ အဘထံမွ တုိးတိတ္စြာ စကားစလာသည္။
“ငါ့တူမ နားေထာင္ႏုိင္ေသးတယ္ ဆုိရင္ အဘ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ ေျပာျပခ်င္တယ္။”
“ကၽြန္မ နားေထာင္ေနပါတယ္ အဘ။ ေျပာပါ။”
ထုိညမွ လကသာေနသည္။
(ဆက္ရန္)
9 comments:
ေကာင္းခန္းေရာက္မွ ဆက္ရန္ လုပ္ေတာ႔တာကိုး ပုံရိပ္ရဲ႔။ ပုံျပင္နားေထာင္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုမွေနာ္။ ျမန္ျမန္ဆက္ေရးေနာ္..
သတိၱေမြးျပီး ကုိယ့္ေ႐ြးခ်ယ္မႈကုိ ကုိယ္ျပင္ဖုိ႕ ႀကဳိးစား ဖို႔ေတာ႔ သတၱိေတာ္ေတာ္ ေကာင္းရမွာပါေလ။ ေရြးခ်ယ္ၿပီးမွေတာ႔ ရွိပါေစေတာ႔..
ပံုျပင္က အခုမွစမွာကိုး...
ေမွ်ာ္ေနပါ့မယ္... ပံုရိပ္ေရ...
ပုံရိပ္ေရ.. အမကေတာ့ အားလုံးျပီးေအာင္ ေရးျပီးမွ ဖတ္မယ္.. ဆက္ရန္ဆုိ ဖတ္ရတာ အားမရဘူး.. :)
အင္း ဆက္ပါဦး... တိုတိေလးနဲ႔ ရပ္ထားတယ္..
နံရံတို ့အေၾကာင္း တဲ့လား ပံုရိပ္ရယ္…
နာမည္ေလးက ဆြဲေခၚသြားျပီး ပထမပိုင္းက နိမိတ္ျပပံုေလးေတြကပဲ ခုေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္ခံစားခ်က္နဲ ့ကိုက္ေနတာမို ့ ေမ်ာပါသြားတုန္း… ဆက္ရန္တဲ့လား….
သတၱိေတြ ေမြးေနတယ္… ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မွ ုကို ျပန္ျပင္ဖို ့ေလ… တခါတခါက်ျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မွ ုဟာ သူမ်ားေတြ အတြက္ စဥ္းစားျပီးမွ ျဖစ္လာရျပန္ေရာ… ပံုျပင္ေလးက တို ့စိတ္အနာကို ေျပေစမလား… ေမ်ွာ္လင့္ေနတယ္ ညီမရယ္…
တို႕လိုတန္းလန္းၾကီး ခံစားေနရတယ္ပုံရိပ္ရယ္..
အားလုံးပဲ လာဖတ္သြားတာ ေက်းဇူးေနာ္။ ခုတေလာ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနလုိ႔ မတင္ျဖစ္ေသးတာပါ။ ပိတ္ရက္ေရာက္ရင္ေတာ့ တင္ျဖစ္ေအာင္ တင္ပါ့မယ္။ တုိ႔လုိ႔တန္းလန္း ၾကီးထားတယ္လုိ႔ မထင္ပါနဲ႔ေနာ္။ မတန္ခူးေရ အစ္မ စိတ္အနာကုိ သက္သာေစတယ္ ဆုိရင္ ပုံရိပ္ ၀မ္းသာ မွာပါ။
တုိ႔လုိ႔တန္းလန္း ၾကီးထားတယ္လုိ႔မထင္ရရင္ ဘယ္လိုထင္ရမွာလဲ ဟင္...
ျမန္ျမန္... :P
မျပီးတျပီးၾကီး ထားတယ္လုိ႔ ထင္လုိက္ေပါ့ :p
Post a Comment