ေလာကႀကီးႏွင့္ ျပန္လည္ သင့္ျမတ္ျခင္း

(အသစ္ေရးေနတဲ့ ၀တၳဳကုိ စိတ္တုိင္းက် မဆက္ႏုိင္ေသးေတာ့ စာတုိေလးနဲ႔ ဆားခ်က္ပါတယ္။)

ဒီေန႔ေတာ့ ႏႈိးစက္ မျမည္ခင္ ေစာစီးစြာႏုိးေနသည္။ ႏႈိးစက္ကုိ ပိတ္ၿပီး ျပန္လွဲ ေနလုိက္ေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။ ေစာင္ျခဳံထဲက ထြက္ရမွာလည္း သိပ္၀င္မေလးမိ။ ထုံးစံ အတုိင္း ရာသီဥတုကေတာ့ ေအးသည္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ဒရြတ္တုိက္ မဆြဲရေသာ ရွားပါးသည့္ မနက္ခင္းတစ္ခု။

အလုပ္ေရာက္ေတာ့ ေစာေနေသးသည္။ ရာသီဥတုက ေအးလွသည္မုိ႔ ေကာ္ဖီပူပူေလး တစ္ခြက္ ေသာက္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု ေတာင့္တမိ၏။ ေကာ္ဖီ မေသာက္တာလည္း ၾကာေလၿပီ။ ခုတေလာ ေခၽြတာသည့္ အေနျဖင့္ ေကာ္ဖီမႈန္႔ ကုန္ေနတာ မ၀ယ္ျဖစ္။ (မေသာက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေကာ္ဖီခြက္ေလးမ်ား အေၾကာင္း ထဲမွလုိေတာ့ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ရည္စူး၍ ပုိက္ဆံ စုေနျခင္း မဟုတ္ပါ။) ဒီလုိႏွင့္ ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးကုိ ေရာက္သည္။ မနက္ေစာေသးသည္မုိ႔ လူရွင္းမည္ ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း လူတန္းက ရွည္လွသည္။ သူသူငါငါ ကုိယ့္လုိပဲ မနက္ေစာေစာမွာ ေကာ္ဖီႏွင့္ အားျဖည့္ ၾကသည္ ထင္သည္။

လူတန္းရွည္ထဲမွာ ကုိယ္လည္း ၀င္ရပ္ျဖစ္သည္။ ကုိယ့္ေနာက္မွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ ျဖတ္သြားေသာ အမ်ဳိးသား တစ္ေယာက္က လွမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္ ေနသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ သူတုိ႔ေျပာေနသည္ကုိ ၾကားေနရျပန္၏။ သူတုိ႔အလုပ္တူ ၾကပုံရသည္။ ေန႕မအား ညမအား လုပ္ၾကသည့္ လူမ်ား ျဖစ္ပုံရသည္။ ေကာ္ဖီဆုိင္မွ ေကာ္ဖီေရာင္းေသာ မိန္းကေလးသည္လည္း ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ႏွင့္ ၀ယ္သူတုိ႔ကုိ ၿပဳံးရႊင္ ခ်ိဳသာစြာ ဆက္ဆံလ်က္။ ပုိက္ဆံ ျပန္အမ္းေသာ အခါ ႏႈတ္ဆက္ သြက္လက္လ်က္။

ဒီလုိပါပဲ သူတုိ႔လည္း သူတုိ႔ အလုပ္ကုိ လုပ္ၾကသည္။ ကုိယ္လည္း ကုိယ့္အလုပ္ကေလးကုိ ပီျပင္ေအာင္ လုပ္ရမည္။ ကုိယ့္ရည္ရြယ္ရာေလးကုိ ျပန္ျမင္လာသလုိ။ ဒီေန႔အဖုိ႔ေတာ့ ဒါေတြ ၿပီးေအာင္ လုပ္ရမည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ဇယားဆြဲသည္။

ဒီလုိနဲ႔ ကုိယ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ မွာသည္။ သိပ္မၾကာလုိက္ပါ။ ကုိယ့္လက္ထဲမွာ ခပ္ေႏြးေႏြး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေရာက္လုိ႔လာသည္။ ေကာ္ဖီဆုိင္မွ ေကာင္မေလး အတြက္လည္း အပုိေၾကး အနည္းငယ္ ေပးခဲ့မိသည္။ သူတုိ႔လည္း လုပ္အားခ ပုိရၾကပါေစ။

အျပင္ကုိ ေျခလွမ္းေတာ့ ရာသီဥတုသည္ ေအးခဲလ်က္။ ကုိယ့္လက္ထဲမွာေတာ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ပူေႏြးေမႊးျမလ်က္။ တုိးတက္ျခင္းဆုိတာ ပဋိပကၡမွ လာသည္တဲ့။