Wednesday 11 February 2009

လြယ္လြယ္ (ဒုတိယပုိင္း)

ေနာက္တစ္ေန႔ ရုံးအျပန္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အခန္းအေၾကာင္း ေမ့သေလာက္ ရွိခဲ့ၿပီ။ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ႏွင့္ ပဲပလာတာ တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ညေနစာကုိ ေျဖရွင္းၿပီး ခ်ိန္မွာ ျပတင္းေပါက္ဆီမွ ျမင္ေနက် မဟုတ္ေသာ ျမင္ကြင္းကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။

မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အခန္း၏ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ျပတင္းေပါက္တြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ရပ္ေန၏။ လမး္က်ယ္တစ္လမး္ျခားသည္မုိ႔ မိန္းကေလး၏ မ်က္ႏွာကုိ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရပါ။ သူ႔ထက္ ငယ္ပုံရသည္။ ကုိယ္ေနဟန္ထား သြယ္ေပ်ာင္းပုံ ရွိသည္။ ျပတင္းေပါက္ကုိ မွီကာ ရပ္ေနေသာ သူ႔ပုံက ငယ္ရြယ္သည့္ဟန္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ၀န္းက်င္ေလာက္သာ ရွိႏုိင္မည္ ထင္သည္။ ထုိ႔ထက္လည္း ႀကီးႏုိင္ပါသည္။ အလြန္ဆုံး ငါးႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ ဆံပင္ရွည္ရွည္ကုိ ဒီအတုိင္း ျဖန္႔ခ်ထားသည္။ အ၀တ္အစားမွာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသည္။ အပြင့္ေလးမ်ားပါေသာ ခပ္ပြပြ အက်ၤ ီ တစ္ထည္သာ ျဖစ္သည္။ ျပတင္းေပါက္မွာ ရွည္ေသာ္လည္း ခါးေလာက္ထိသာ ျမင္ရသည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ ကစားေနေသာ ကေလးတုိ႔ကုိ စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေန၏။ ကစားေနရာမွ ကေလးတုိ႔ ျငင္းခုံေနၾက၏။ မိန္းကေလးက သူတုိ႔ကုိၾကည့္ရင္း ကိုယ္ေလး လႈပ္ခါေအာင္ ရယ္ေနသည္။ သူကေတာ့ မိန္းကေလးဘာကုိ ရယ္ေနသည္မွန္း နားမလည္ႏုိင္။ ပ်င္းစရာေကာင္းေသာ ေလာကႀကီးထဲတြင္ ရယ္စရာ ဆုိတာ ရွိပါေသးသလား။ သူက်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ နည္းနည္းေလးမွ မရယ္ခ်င္ပါလိမ့္။

သူတံခါးကုိ ဂ်ိန္းကနဲ ျမည္ေအာင္ ေဆာင့္၍ ဆြဲပိတ္လုိက္သည္။

xxx

ထုိ႔ေနာက္ ညေနမ်ားတြင္ သူ မိန္းကေလးအား ေစာင့္ၾကည့္မွန္း မသိ ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း နိစၥဓူ၀ ကိစၥမ်ားမွ လြဲ၍ ဘာမွ် စိတ္၀င္စားစရာ မရွိေသာ လူတစ္ေယာက္အဖုိ႔ေတာ့ လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္တယ္ဟုလည္း ဆုိႏုိင္ပါသည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေကာင္မေလးကုိ ဘယ္အခ်ိန္က လြယ္လြယ္ ဟူေသာ နာမည္ ေခၚမိသည္ မသိ။ ငုိလြယ္ ရယ္လြယ္ေသာ မိန္းကေလး။ စိတ္၀င္စားလြယ္ေသာ မိန္းကေလး။ ဒီလုိႏွင့္ သူ လြယ္လြယ့္ကုိ တိတ္တခုိး ၾကည့္ရသည္မွာ အလုပ္တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကံေကာင္းသည္မွာ အခန္းဆီးၾကားမွ ထုိင္ေနလ်က္ႏွင့္ပင္ လြယ္လြယ္၏ ျပတင္းေပါက္ကုိ ျမင္ေနရျခင္းပင္။

လြယ္လြယ့္ကုိ စာဖတ္ရင္းလည္း ေတြ႕ရတတ္သည္။ စာဖတ္ရင္း ရယ္ေနတတ္သလုိ စဥ္းစားေနတတ္သည္ကုိလည္း ေတြ႕သည္။ ဟာသ၀တၳဳဖတ္သည့္ အခါလည္း ဖတ္၍ ေလးနက္ေသာ အခ်စ္၀တၳဳ ဘ၀ ၀တၳဳေတြ ဖတ္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ကာ စဥ္းစားေနတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါေသးသည္။ သူကေတာ့ ကဗ်ာေတြ ၀တၳဳေတြကုိ ခံစားရတာ ဘယ္လုိေနသည္ကုိ သိဖုိ႔ေနေနသာသာ မျဖစ္မေန ဖတ္ရေသာ ေက်ာင္းစာမွ လြဲ၍ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ စာတစ္အုပ္ကုိ ဆုံးေအာင္ ဖတ္ဖူးသည့္သူ မဟုတ္။ ထုိစာမ်ားက သူရွာမရေသာ ဘ၀အဓိပၸာယ္ ဆုိတာကုိ ေပးပါသလား။ ေကာင္မေလးေတာ့ ဖတ္ၿပီးရယ္လုိက္ စဥ္းစားလုိက္ လုပ္ေနတာ ေတြ႔တာပဲ။ တတ္လည္း တတ္ႏုိင္ေပသည္။

တခါတရံ သီခ်င္း နားေထာင္ေနဟန္ ရွိေသာ လြယ္လြယ့္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ သူ႔အခန္းမွ ေလသင့္လွ်င္ ခပ္သဲ့သဲ့သာ ၾကားႏုိင္ေသာ သီခ်င္း။ ခ်စ္သူကုိ ၾကည့္မ၀သည့္ အေၾကာင္း ဖြဲ႔ထားေသာ အခ်စ္သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ပဲ။ သူေတာ့ ခံစားရ၍ မရပါ။ ပုိလြန္းတယ္ဟု သူျငဴစူစြာ ေတြးသည္။ သီခ်င္းထဲမွလုိ သူတခါမွ မခံစားဖူးပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ လြယ္လြယ့္ကုိ ညေနတုိင္း သူၾကည့္မိေနသည္ပဲ။ သီခ်င္းထဲကလုိ မဟုတ္သည္ေတာ့ ေသခ်ာသည္။ သူသည္ ခံစားခ်က္ ခၽြတ္ယြင္းေသာ ေရာဂါမ်ား ျဖစ္ေန ပါသလားဟု ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေတြးျဖစ္ေသးသည္။ လြယ္လြယ္ကေတာ့ ကုိယ္ေလးကုိ ယိမ္းကာ စည္းခ်က္လုိက္ကာျဖင့္ အားရပါးရ လုိက္ဆုိ ေန၏။ လြယ္လြယ့္ အသံကုိ သူမၾကားရပါ။ ပါးစပ္လႈပ္တာသာ ျမင္ရသည္။

လြယ္လြယ္သည္ ျပတင္းေပါက္နား ထုိင္၍ သိုးေမႊးလည္း ထုိးေနတတ္ေသးသည္။ လြယ္လြယ့္ လက္ထဲတြင္ ထုိးေနေသာ အရာမွာ ပ၀ါလား အက်ၤီလား ဆုိတာကုိေတာ့ သူမသဲကြဲ။ ခ်ည္တုိ႔ ရႈပ္ေထြးလွ်င္ အလုိမက်သည့္ ဟန္ျဖင့္ ထုိးထားသမွ်ကုိ ဆြဲျဖဳတ္ပစ္တတ္သည္။ ထုိအခါ ျပတင္းနားတြင္ သူစုိက္ထားေသာ ပန္းပင္ေလးမ်ားကုိ ေရထေလာင္းရင္း ေပ်ာ္ေနျပန္ပါသည္။ လြယ္လြယ့္ အတြက္ စိတ္၀င္စားစရာေတြ မ်ားလွပါတကား။ လြယ္လြယ့္ကုိ ၾကည့္မိတုိင္း စိတ္၀င္စားရေကာင္းသည့္ အရာမ်ားကုိ အဘယ္သုိ႔ စဥ္းစားမိပါသနည္းဟု သူေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးေနမိသည္။ မည္သို႔ဆုိေစ လြယ္လြယ္ ေျပာင္းလာၿပီးေနာက္ သူ႔ညေနခင္းမ်ားမွာ ပ်င္းစရာ မေကာင္းေတာ့ေၾကာင္း သူ၀န္ခံရေပမည္။

အခ်ဳိ႕ညေနမ်ားမွာေတာ့ လြယ္လြယ့္ကုိ မေတြ႔ရတတ္။ ျပတင္းေပါက္နားမွာ ခဏသာ လာရပ္၍ အ၀တ္လွန္းသည္ကုိ ေတြ႔သည္။ သူလွန္းေသာ အ၀တ္မ်ားမွာ လက္သုတ္ပ၀ါ၊ မ်က္ႏွာသုတ္ ပ၀ါ စသည္ျဖင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အ၀တ္ အခ်ိဳ႕သာ ျဖစ္သည္။ မုိးရြာလွ်င္ ကမန္းကတန္း အ၀တ္ကုိ ရုတ္သည္။ တဖြဲဖြဲ က်လာေသာ မုိးစက္ေလးမ်ားကုိ လက္ႏွင့္ ခံယူရင္း ေက်နပ္ေနပုံရေသာ လြယ္လြယ့္ကုိ သူမနာလုိျဖစ္ရျပန္သည္။ ကုိယ္အေပၚပုိင္း မိုးေရစိုေတာ့မွ ျပတင္းေပါက္ကုိ ပိတ္မည္ ျပဳသည္။ တကုိယ္လုံး မုိးေရစိုသည္ အထိမ်ား ေနဦးမွာလား ဟုသူ မလုိတမာ ေရရြတ္လုိက္သည္။ တကုိယ္လုံး ဆုိေတာ့မွ သူဖ်တ္ကနဲ ေတြးမိသည္။ လြယ္လြယ့္ကုိ ကုိယ္တပုိင္းသာ ျမင္ဖူးခဲ့သည္။ လႈပ္ရွားဟန္ကုိ ျမင္ရေသာ္လည္း လြယ္လြယ့္ ေျခေထာက္မ်ားကုိ တခါတရံမွ် မျမင္ဖူးေၾကာင္း သူအခုမွပင္ သတိထား မိသည္။

ထုိအခါသူ႔စိတ္ထဲ ထူးဆန္းေသာ ဆႏၵတစ္ခု ျဖစ္ရသည္။ လြယ္လြယ့္ကုိ လူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ျမင္ဖူးခ်င္သည္။ ျပတင္းေပါက္ တစ္ေပါက္မွ အရိပ္ထက္ ပို၍ ျမင္ဖူးခ်င္သည္။ ထုိကဲ့သို႔ေသာ မိန္းကေလးတြင္ ဖ်တ္လတ္ေသာ ေျခေထာက္မ်ား ရွိရမည္။ လွပ၍ ႏုနယ္ေသာ ဖိနပ္ကုိ စီးလ်က္ လြတ္လပ္စြာ လမ္းေလွ်ာက္တတ္သူ ျဖစ္ရမည္။ သူ႔ အေတြးထဲတြင္ လြယ္လြယ့္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ ခုိင္းၾကည့္ေနမိသည္။

ထုိသု႔ိေတြးမိၿပီးေနာက္ သူ႔အတြက္ အလုပ္တခု ရလာသည္။ ထုိအလုပ္မွာ မနက္ ရုံးတက္ခ်ိန္၊ ညေနရုံးဆင္းခ်ိန္ႏွင့္ ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ လြယ္လြယ္၏ တုိက္ေအာက္ထပ္ ေလွကားရင္းကုိ ၾကည့္တတ္ျခင္း ပင္တည္း။ လြယ္လြယ္ ေစ်းသြားခ်ိန္ကုိ ေတြ႔ေလမလား၊ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ကုိ ေတြ႔ေလမလား…။ သူ႔အျဖစ္မွာ ရယ္စရာ ေကာင္းေနေသာ္လည္း သိခ်င္စိတ္ကုိ သူမခ်ဳပ္တည္းႏုိင္ပါ။

(ဆက္ရန္)

10 comments:

Anonymous said...

ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္

ဇနိ said...

I am also waiting for your next post.
KZN

Moe Cho Thinn said...

သိခ်င္စိတ္ကုိ သူမခ်ဳပ္တည္းႏုိင္ပါ ဆိုတဲ႔ ေနာက္ဆုံး စာသားလို ျဖစ္ေနပါၿပီ..:)

P.Ti said...

မေနႏိုင္ေတာ့လုိ႔ မွတ္ခ်က္ေရးပါသည္... ျမန္ျမန္ေရးပါဗ်ိဳ႕

မီယာ said...

ဆက္ေရးေနာ္

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

မနိ ကိုနိ ေရးေနပါတယ္ :)
မခ်ဳိသင္း ကုိပီတိ မမီယာ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ပါေနာ္ :D
အားလုံးပဲ ခုလုိ လာအားေပးတာနဲ႔ ေရးခ်င္စိတ္ ပုိေပါက္လာပါတယ္။ အဆုံးသတ္ရင္ေတာ့ အဖ်ားရွဴးမလား စိုးရိမ္မိတယ္။

nu-san said...

ပုံရိပ္က စာေရးေကာင္းတယ္.. အေသးစိတ္ေရးထားတာ ဖတ္ေနရင္းက လြယ္လြယ့္ လႈပ္ရွားမႈေတြကုိ မ်က္လုံးထဲပါ ျမင္ေယာင္လာတယ္..

ပထမပုိင္းဖတ္ျပီးေတာ့ တိတ္တိတ္ေလး ေနလိုက္ေသးတယ္... ဒုတိယပုိင္းဖတ္ျပီးေတာ့ ဆက္ဖတ္ခ်င္လာတယ္.. “ဖတ္ခ်င္စိတ္ကုိ ခ်ဳပ္တည္းမရေတာ့ပါ”လုိ႔ ေျပာရမလုိပါပဲ... :D

သက္ေဝ said...

စိတ္၀င္စားစြာ ဆက္ေစာင့္ေနပါတယ္....

တန္ခူး said...

လြယ္လြယ့္ေျခေထာက္ေလးေတြက္ို သူနဲ ့အတူ တို ့ပါျမင္ခ်င္လာျပီ…
စာေရးဆရာမေလးရယ္ ျမန္ျမန္ျပပါေတာ့ဗ်ိဳ ့….

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

မႏုစံ မသက္ေ၀ မတန္ခူး လာအားေပးတာ ေက်းဇူးေနာ္။ ဒီရက္ပိုင္း နည္းနည္း အလုပ္မ်ားေနလုိ႔ ပိတ္ရက္မွာေတာ့ တင္ျဖစ္မွာပါ။ စိတ္ထဲမွာ ရွိေပမယ့္ ခ်မေရးျဖစ္ေသးလုိ႔။