ဆားခ်က္ျခင္း

တေန႔က ကုိနတ္ဆုိးရဲ႕ ဘေလာက္မွာ ဘေလာက္ေရးျခင္း အေၾကာင္းေလးနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ေျပာခ်င္တာေလးပါ။ မွတ္ခ်က္ရွည္ႀကီး ဆုိပါေတာ့။ သူ႔ပုိ႔စ္မွာ အရွည္ႀကီး မေရးခ်င္တာေရာ၊ ဆားခ်က္ခ်င္တာေရာေၾကာင့္ ပုိ႔စ္အေနနဲ႔ တင္လုိက္တယ္။ ကၽြန္မေျပာခ်င္တာေလးေတြပါပဲ။ ထူးထူးေထြေထြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ဘေလာက္စေရးျဖစ္တာ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္ကပါ။ သူမ်ားေရးတဲ့ စာေတြ ဖတ္ရင္း၊ ျမန္မာစာကုိ လြမ္းရင္း၊ စာေရးတာကုိ ၀ါသနာ ပါရင္းကေန ဘေလာက္ေရးဖုိ႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ ဘေလာက္ေရးျခင္း ဆုိတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ အလုပ္တခုကုိ လုပ္ရသလုိပါပဲ။ အဲဒါကေတာ့ စာေရးျခင္းေပါ့။

အရင္တုန္းက စာတုိေပစေလးေတြ ေရးဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အဖတ္တင္ မက်န္ရစ္ပါဘူး။ အဓိက အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဖတ္မယ့္သူ မရွိလုိ႔ ေကာင္းေကာင္း မေရးျဖစ္တာရယ္၊ ေကာင္းေကာင္း မေရးျဖစ္ေတာ့ စိတ္ပ်က္ၿပီး အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေခ်ာင္ထုိးထား ျဖစ္လုိက္တာရယ္ ေၾကာင့္ပါ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မေရးခ်င္တဲ့ အခါလည္း ေရးေနရင္း တန္းလန္းကေန တပုိင္းတစ ပစ္ထားလုိက္တာပါပဲ။ အဲဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မမွာ စာပုိင္းစာစေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ေရးျဖစ္တာက လက္ခ်ဳိးေရရင္ လက္တစ္ဖက္ေတာင္ ျပည့္မယ္ မထင္ပါဘူး။

တုိတုိေျပာရရင္ ဒီစိတ္ကူးပုံရိပ္ဆုိတဲ့ ဘေလာက္ကုိ စေရးျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ကူးမွာ ထင္လာတဲ့ ပုံရိပ္ေတြကုိ ထင္ဟပ္ေစေသာ ေနရာဆုိတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ေပါ့။ စေရးေတာ့မယ္ ဆုိေတာ့ ေရးၿပီးသားရွိတဲ့ စာေလးတခ်ဳိ႕နဲ႔ စျဖစ္ပါတယ္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ဖတ္မယ့္သူ မရွိခဲ့တဲ့စာေလးေတြကုိ ဖတ္ၾက မွတ္ခ်က္ေတြ ေရးၾကေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔ စာေရးဖုိ႔ ပုိၿပီး အားထုတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္က ေသခ်ာ မစဥ္းစား၊ အားစုိက္ မထုတ္ခဲ့တာ အခုေတာ့ ေသခ်ာ အခ်ိန္ေပးၿပီး ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေရးလုိက္၊ မွတ္ခ်က္ေတြ ရလုိက္နဲ႔ ဆုိေတာ့ ေရးရတာလည္း ပုိအားရွိလာပါတယ္။ တကယ္စခဲ့တုန္းကေတာ့ မွတ္ခ်က္နည္းနည္း၊ လာဖတ္သူ နည္းနည္းနဲ႔ပဲ စခဲ့တာပါ။ (ခုထိလည္း တျခားဘေလာက္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ နည္းပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ကုိ အျမဲ အားေပးေနတဲ့ ပင္တုိင္ ပရိတ္သတ္ ရွိေနလို႔ ေက်နပ္ေနပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္။) မေရးဖူးတဲ့ ပုံစံတခ်ဳိ႕လည္း ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေရးမယ္လုိ႔ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြလည္း ေရးျဖစ္ပါတယ္။

ေဘးထြက္ ေကာင္းက်ဳိးတခုကေတာ့ ျမန္မာစာကုိ ပုိၿပီးႏိုင္ႏုိင္နင္းနင္း ေရးႏုိင္လာတာပါပဲ။ အေရးအသား အမ်ားႀကီး တုိးတက္လာတယ္ရယ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရင္တုန္းက ျမန္မာစာ စာလုံးေပါင္းတခုကို ႏွစ္စကၠန္႔ေလာက္ စဥ္းစားရတာ အခုေတာ့ သိပ္မစဥ္းစား ရေတာ့ဘူး။ မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျမန္မာလုိ ေျပာေနေပမယ့္ ပ်င္းတာနဲ႔ ျမန္မာလုိက သိပ္မေရးျဖစ္ သေလာက္ပါပဲ။

ေနာက္ေရးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းရင္း တခုကေတာ့ အဂၤလိပ္စာကုိ ၿငီးေငြ႔ျခင္းပါပဲ။ ကုိယ့္ဘာသာစကား မဟုတ္တဲ့ အတြက္ အားထုတ္မႈ တခုနဲ႔ ဖတ္ေနရသလုိပဲ။ အဂၤလိပ္စကားသုံး ႏုိင္ငံမွာ ေနေနသေရြ႕ေတာ့ တုိးတက္ရာ တုိးတက္ေၾကာင္း အတြက္ ဖတ္ေနမွတ္ေနရဦးမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း တခါတေလ ျမန္မာစာ သိပ္ဖတ္၊ သိပ္ေရးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘေလာက္လုပ္ျဖစ္ေတာ့ ဟန္သြားတာပဲ။

ခုေတာ့ ဘေလာက္က သူ႔ဟာနဲ႔ သူေတာ့ လည္ပတ္ေနပါၿပီ။ (ပုိ႔စ္တင္ က်ဲတတ္တာေလး တခုပါပဲ။) ဒါကေတာ့ ေရးျခင္း အပုိင္းေပါ့။

ျမန္မာဘေလာက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိလည္း လုိက္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာစာငတ္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘေလာက္ မိတ္ေဆြေတြလည္း တုိးလာပါတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျပင္မွာ မသိၾကေပမယ့္ ဘေလာက္ေတြက အဲဒီ ဘေလာက္ဂါရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ျမန္မာစာနဲ႔ ပုိအလွမ္းနီးလာတယ္။ ျမန္မာေတြရဲ႕ အေငြ႔အသက္လည္း ပုိျပီး ခံစားရပါတယ္။ စာေရးေနသူ တေယာက္ဆုိတဲ့ ျဖစ္တည္ျခင္းကုိလည္း လြယ္လြယ္နဲ႔ မစြန္႔လႊတ္ခ်င္ဘူး။ (စာေရးသူလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ညႊန္းျခင္း မဟုတ္ပါ။) ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဘေလာက္ေရးျခင္း ဖတ္ျခင္းကုိ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ စြန္႔ျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အရမ္းႀကီး ေျပာင္းလဲသြားရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေလ။

အဲ… ေျပာစရာရွိတာကေတာ့ ဘေလာက္ဂါတုိင္း သတိထားမိၾကတဲ့ အခ်ိန္… အခ်ိန္ပဲ။ ဘေလာက္ေရးျခင္း ဖတ္ျခင္းက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ၀ါးမ်ဳိသြားသတဲ့။ လုပ္စရာရွိတဲ့ အလုပ္တခ်ဳိ႕၊ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ အလုပ္တခ်ဳိ႕ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ အိမ္အလုပ္လည္း ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ျဖစ္ဘူး တဲ့။ (ဖတ္ဖူး ၾကားဖူးတာပဲ ေနာ္။)

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ ဘေလာက္ေရးခ်င္တဲ့ဘက္က ဆင္ေျခေလး ေပးၾကည့္ပါဦးမယ္။ ဘ၀နဲ႔ ခ်ီၿပီး ေျပာရရင္ (အဲ… လုပ္ေတာ့မယ္…) ဘ၀ဆုိတာ လုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ထုိက္တာေတြခ်ည္း လုပ္ေနဖုိ႔လားလုိ႔ ေမးမိတယ္။ လုပ္ခ်င္တာေလးလည္း လုပ္ရဦးမွာေပါ့လုိ႔ ဆင္ေျခတက္ခ်င္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ဲက်ဲနဲ႔ မွန္မွန္ေရးျဖစ္ေနမယ္ ထင္တာပါပဲေလ။