Monday 11 May 2009

အေျပာင္းအလဲ

“ေဟ့လူ… က်ဳပ္ကားက ခင္ဗ်ားကားလုိ ႏွစ္ပဲေျခာက္ျပားတန္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သိန္းရာခ်ီတန္တဲ့ မာစီးဒီးစ္။ အခု ခင္ဗ်ားကားျခစ္သြားတာ ဒီမွာ အစင္းရာႀကီး က်န္ခဲ့ၿပီ။ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ ခင္ဗ်ား ေလ်ာ္ေကာ ေလ်ာ္ႏုိင္လုိ႔လား.. ဟင္။”

“ဒီမွာ ခင္ဗ်ားကားက လမ္းလယ္ေခါင္မွာ ပိတ္ရပ္ထားတာကုိး။ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ား မာစီးဒီးစ္ မကလုိ႔ ဘာဒီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ ဒါခင္ဗ်ားပုိင္တဲ့ လမ္းမ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေလာက္ ကားေတြ ရႈပ္ေနတဲ့ လမ္းမေပၚ ဒီလုိ ပိတ္ရက္ထားရင္ ဒီလုိပဲ ျဖစ္မွာပဲ။ စည္းကမ္းမရွိရင္ မရွိတဲ့ အေၾကာင္းေျပာ။ ႏွစ္ပဲ ေျခာက္ျပားပဲတန္တန္ ဘယ္ေလာက္ပဲ တန္တန္ က်ဳပ္က စည္းကမ္း အတုိင္းေမာင္းတာ။”

လမ္းလယ္မွာ ကားႏွစ္စီးႏွင့္ လူႏွစ္ေယာက္။ စကားမ်ားေနၾကသည္။ အျငင္းပြားေနၾကသည္။

“ကဲ ခင္ဗ်ား ျပန္ေလ်ာ္ေပးေပေတာ့။ က်ဳပ္၀ယ္ထားတာ လပုိင္းပဲ ရွိေသးတယ္။ က်ဳပ္ကား အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ အစင္းရာ ထင္သြားၿပီ။”

“ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား စည္းကမ္းမဲ့လို႔ က်ဳပ္က ပြတ္မိသြားတာပဲ။ က်ဳပ္ အျပစ္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး။”

ဒီလုိႏွင့္ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ဆက္ျငင္းၾကသည္။ အေတာ္ၾကာမွ မေက်မနပ္ႏွင့္ပင္ ေက်နပ္ေလာက္ေသာ သေဘာတူညီမႈ တခုရသြားၾကသည္။ မာစီးဒီးစ္ကားေပၚမွ လူလည္း ကားေပၚ တက္ကာ ၀ူးကနဲေမာင္းထြက္သြားေတာ့ ေလးဘီးကားေလးေပၚမွ လူလည္း ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ေမာင္းထြက္သြားခဲ့သည္။

xxx

“ေဟ့…ေဟ့…ကေလးေတြ သရက္ပင္ေပၚကုိ တက္ေနၾကျပန္ၿပီ။ ဆင္းစမ္း ဆင္းစမ္း။ မင္းတုိ႔ သရက္သီး လာခုိးတာ မဟုတ္လား။”

“ႏွစ္လုံးတည္းပါ ဦးေလးရယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကစားရင္း ဆာလုိ႔ တက္ခူးမိတာပါ။”

သစ္ပင္ေပၚမွ ကေလးႏွစ္ေယာက္ထဲက ျပန္ေျပာရဲ ဆုိရဲ ရွိေသာ တစ္ေယာက္က ေျပာသည္။

“ဦးေလး မႀကိဳက္ရင္ ျပန္ယူႏုိင္ပါတယ္။ အမ်ားႀကီးပဲ မုိ႔လုိ႔ တက္ခူး မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ေတြကုိေတာ့ မတုိင္ပါနဲ႔။”

“ႏွစ္လုံးလဲ ႏွစ္လုံးေပါ့။ ေစ်းထဲမွာ သြား၀ယ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမယ္ မွတ္သလဲ။”

ေျပာေျပာဆုိဆုိႏွင့္ ဦးေလးႀကီးက ကေလးလက္ထဲမွ သရက္သီး ႏွစ္လုံးကုိ လွမ္းယူသည္။ ကေလးတုိ႔ အုပ္စုလည္း ကုပ္ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းႏွင့္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ မေက်နပ္ေသာ ကေလးတစ္ေယာက္က တုိးတုိးေလး ေရရြတ္သည္ကုိ ဦးေလးႀကီးက ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလုိက္ေသးသည္။

“ကပ္ေစးနဲႀကီး” တဲ့။

“ေဟ့… ငါ့ဟာငါ ကပ္ေစးနည္းတာ ဘာျဖစ္သလဲ။ ဒါငါ့အပင္ကြ။ ဒီလုိပဲ ဟုိဖက္အိမ္က မိန္းမကလဲ ငါ့အပင္က သရက္သီးကုိ အေခ်ာင္လုိခ်င္ေသး။ ငါကေတာ့ စုိက္ရပိ်ဳးရၿပီး သူတို႔က အသီးခူးစားခ်င္ၾကတာကုိး။”

ထုိအခ်ိန္မွာ ဟုိဖက္အိမ္က ၿခံထဲေရာက္ေနေသာ အပ်ဳိႀကီးက ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလုိက္ေသးသည္။

“ဒီမွာ ဒီမွာ။ ရွင့္သရက္သီးက ကၽြန္မျခံထဲကုိ က်လာလုိ႔ ကၽြန္မေကာက္ထားမိတယ္။ အဲဒါကုိပဲ ေျပာလုိ႔ မၿပီးႏုိင္ဘူးလား။ ကၽြန္မ မေကာက္ေစခ်င္ရင္ ရွင့္ သရက္ကုိင္းကုိ ကၽြန္မျခံထဲ မက်ဴးေက်ာ္ေစနဲ႔။”

လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရန္ပြဲစၿပီမုိ႔ ကေလးတုိ႔လည္း ထြက္ေျပးလာၾကသည္။ မနီးမေ၀းသစ္ပင္ တစ္ပင္ေအာက္ေရာက္မွသာ ျပန္လွည့္ကာ ၾကည့္ၾကသည္။ ဦးေလးႀကီးႏွင့္ အေဒၚႀကီးတုိ႔ တခြန္းခ်ီ တခြန္းခ်ျဖင့္ ျငင္းခုံေနၾကသည္။ သရက္ပင္ေလး ေအာက္၌ပင္ ျငင္းခုံေနၾကသည္။ ကေလးတုိ႔လည္း လြတ္ၿပီဟူေသာ အသိျဖင့္ ဆက္ေျပးထြက္လာၾကေတာ့သည္။

xxx

ထုိညက မုိးေတြရြာသည္။ သည္းသည္းမည္းမည္းကုိ ရြာသည္။ ေလပါပါလာေတာ့ မုိးစက္တုိ႔ အေျပးအလႊားခုန္ဆင္းရာမွ ေလႏွင့္ လြင့္ပါၾကရသည္။ တဟီးဟီး တုိက္ေနေသာ ေလျပင္းေအာက္မွာ သက္ကယ္မုိး တဲအိမ္ေလးတုိ႔ ယိမ္းခါလာသည္။ ေလျပင္းကုိ မမႈေသာ တုိက္အိမ္ေပၚမွ လူအခ်ိဳ႕လည္း တုန္လႈပ္စ ျပဳလာၿပီ။ ရွိသမွ် တံခါးေတြကုိ ဆဲြပိတ္ၾကသည္။ ပိတ္စရာ တံခါးမရွိသူမ်ား အဖုိ႔ေတာ့ ထုိင္ၾကည့္ကာ ဘုရားစာ ရြတ္ေနရုံမွ တပါး ဘာမွ် မတတ္ႏုိင္ၾက။

ေလသည္ ၾကမ္းရာမွ ထန္လာသည္။ ထန္ရာမွ အညွာအတာ ကင္းမဲ့လာသည္။ မေကာင္းဆုိး၀ါးတုိ႔ ေအာ္သံလုိ တုိက္ခတ္ေနေသာ ေလျပင္းကုိ ဘယ္သူမွ အံမတုႏုိင္။ လမ္းသြားလမ္းလာ အားလုံး နီးစပ္ရာ အကာအကြယ္ေအာက္ ၀င္ခုိၾကရသည္။ ေဆာင္းထားေသာ ထီးတုိ႔လည္း လွန္ထြက္ကာ ခေမာက္၊မုိးကာတုိ႔ လြင့္စင္ မတတ္ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ေခြးတုိ႔ ေၾကာင္တုိ႔မက်န္ အားလုံး လုံျခဳံရာကုိ ေျပးခုိ ပုန္း၀င္ေနၾကသည္။ ေခြးရွင္ ေၾကာင္ရွင္တုိ႔လည္း ေအာင္နက္၊ ေရႊ၀ါဟုပင္ မရွာႏုိင္ဘဲ အိမ္ထဲကုိ ေျပး၀င္ကုန္ၾကသည္။

ေလျပင္းက်သံ၏ ေနာက္ကြယ္တြင္၀ုန္းကနဲ ၿပိဳလဲသံမ်ား။ ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ ဘုရားတသံမ်ား၊ ကေလးတုိ႔ လန္႔၍ ငိုေသာ အသံမ်ား၊ သားေရ သမီးေရ ေအာ္ေခၚသံမ်ား။ အသံမ်ားအားလုံး ေလႏွင့္ မုိးေအာက္မွာသာ ေပ်ာက္သြားရသည္။ အားလုံး၏ ဆုေတာင္းမွာ ဒီညကုိ လြန္ပါေစေတာ့ဟုသာ…။

xxx

မနက္မုိးလင္းေတာ့ ေကာင္းကင္ႀကီးသည္ ၾကည္လင္လ်က္။ မုိးရိပ္တုိ႔ ကင္းစင္လ်က္။ မုန္တုိင္းသည္ မ်က္ႏွာတမ်ဳိးျဖင့္ ဖယ္ခြာခဲ့ၿပီ။

လမ္းေပၚမွာေတာ့ သစ္ပင္တုိ႔ ဖရုိဖရဲ။ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ခဲ့ေသာ သစ္ပင္တုိ႔သည္ ေျမေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းလ်က္။ သစ္ကုိင္းတုိ႔ကုိ ေျမႀကီးေပၚမွာ ဆန္႔တန္းကာ ငိုေၾကြးေနၾကသေယာင္။ သစ္ပင္ေအာက္မွာေတာ့ မာစီးဒီးစ္ကား တစ္စင္း ပိျပားလ်က္။ ေခါင္မုိးသည္ ခ်ဳိင့္၀င္ကာ မွန္တုိ႔ ကြဲေၾကလ်က္။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း သူ႔တြင္ရွိေသာ ျခစ္ရာသည္ မေျပာပေလာက္ သလုိပင္။

ေျမႀကီးေပၚမွာ သရက္သီးတုိ႔ လြင့္စင္ကာ ျပန္႔က်ဲေနၾကသည္။ ဟုိတစ္လုံး ဒီတစ္လုံးႏွင့္ သရက္သီးတုိ႔ ေကာက္မည့္သူ မရွိ။ ေနနည္းနည္း ထြက္လာေတာ့ ျခံထဲမွ လူတခ်ဳိ႕ ထြက္လာၾကသည္။ အံ့ၾသေသာ မ်က္ႏွာ၊ ၀မ္းနည္းေသာ မ်က္ႏွာ၊ ထိတ္လန္႔ေသာ မ်က္ႏွာ စသည္ျဖင့္ မ်က္ႏွာအမ်ဳိးစုံလင္လွသည္။

ျခံထဲမွ ဦးေလးႀကီးသည္ သူ႔သရက္ပင္ကုိ ၾကည့္လ်က္ တုိးတုိးေလး ေရရြတ္သည္။

“ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ငါ့အိမ္ေပၚ မက်တာ။”

ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ သူလည္း သရက္သီးတုိ႔ကုိ လွည့္ပင္ မၾကည့္အားဘဲ အိမ္ထဲ ၀င္သြားေလသည္။

တဖက္ျခံမွာေတာ့ လူတစ္ဦးရပ္လ်က္ ထုိနည္းတူ ေရရြတ္လုိက္သည္။

“ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ငါ ကားထဲမွာ မဟုတ္တာ။”

ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ ပိျပားေနေသာ ကားကုိ ၾကည့္ကာ သက္ျပင္းခ်လုိက္သည္။ ျခစ္ရာကုိ သူ လုံးလုံး သတိမရေတာ့ပါ။

12 comments:

P.Ti said...

ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္။ အေတြးလည္းေကာင္းတယ္။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ပံုရိပ္ေရးတာေလးေတြ ၾကိဳက္ေနတာ။

ဘ၀မွာလည္း တခဏတာအျဖစ္ကေလးေတြက တဘ၀လံုးနဲ႔စာရင္ ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့ပါလားေနာ္...

ဇနိ said...

ျဖစ္တတ္တဲ့ လူ႔သဘာဝကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးတတ္ပါတယ္ ေဒၚပုံရိပ္ေရ..
း)

သက္ေဝ said...

အဲဒါေပါ့... လူ ဆိုတာ...
လူေတြရဲ႕ အတြင္းစိတ္ေတြကို ေပၚလြင္ေအာင္ ပံုေဖၚႏိုင္တဲ့ စာစုေလးမို႕ ႏွစ္သက္မိပါတယ္...

Moe Cho Thinn said...

ဟုတ္တယ္။ မေကာင္းတာဆိုရင္ ႀကီးႀကီးမားမား မျဖစ္တာဘဲ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ သေဘာထားရင္ အေသးအမႊားေတြ ခြင္႔လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္။ လူလဲ စိတ္သက္သာတယ္။
ညီမ စာေရးသိပ္ေကာင္းတယ္။

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

အားလုံးပဲ စာျပန္တာ ေနာက္က်သြားတာ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ခုတေလာ အလုပ္ေတြမ်ား၊ စိတ္ေတြမ်ားေနလုိ႔။

ကုိပီတိ ခုျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခ်ဳိ႕ဟာ ေနာင္က်ရင္ ရယ္ၿပီး ေျပာႏုိင္မွာပါ။ အဲလုိေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ ဘာမွ အေရးမႀကီးေတာ့ပါဘူး။

ကုိနိမနိ ဟုတ္ကဲ့ ႀကဳိးစားၿပီး ပုံေဖာ္ၾကည့္ပါတယ္။ :D

မသက္ေ၀ လူေတြ အေၾကာင္းက ေရးဖုိ႔ မကုန္ႏုိင္တဲ့ စာအုပ္ႀကီးလုိပါပဲ။

မခ်ဳိသင္း စိတ္ထားတတ္ဖုိ႔ ပါပဲေနာ္။ စာေရးေကာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိေတာ့ ၀မ္းသာ ပါတယ္။ ပုိၿပီး မ်ားမ်ားေရးႏုိင္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားရဦးမယ္ အစ္မေရ။

တန္ခူး said...

ထို ့ေၾကာင့္ စိတ္ကူးပံုရိပ္ဟုေခၚပါသည္။… ေကာင္းလိုက္တာ ပံုရိပ္ရယ္… အစိုးမရျခင္းသေဘာ… ျပီးေတာ့ ငါ့ ငါ့ဟာ ဆုိတဲ့ အတၱ… လွလွေလး ယွဥ္ျပသြားတာကို ေလးစားအားက်မိပါတယ္…

ATN said...

သရုပ္မွန္ ၀တၳဳတိုေလးပါ...
ဖတ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ...

nu-san said...

ပုံရိပ္ရဲ႕ စာကုိ အခုမွ လာဖတ္ရတယ္.. စာေရးေကာင္းလိုက္တာ.. ဟုတ္တယ္ေနာ္.. တခါတေလ ကုိယ္ျဖစ္တာ ေသးေသးေလး တစ္ခုေလာက္ကုိပဲ ပုံၾကီးခ်ဲ႕ေနတတ္ၾကတာ.. ဒီထက္ၾကီးမားတဲ့ ျပသနာေတြ ရင္ဆုိင္ရေတာ့မွ ကုိယ္ျဖစ္ေနတာေတြက ဘာမွ မဟုတ္ပါလားဆုိျပီး ျပန္ေတြးမိတယ္.. ပုံရိပ္ေျပာတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြေပါ့.. :)

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

မတန္ခူး ကုိေအာင္သာငယ္ မႏုစံ စာမျပန္ျဖစ္တာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အၿမဲပဲ လာအားေပးၾကတာ ေက်းဇူး။ အသစ္ေရးဖုိ႔လည္း စဥ္းစားေနပါတယ္။

ေႏြးေနျခည္ said...

စာေရးေကာင္လိုက္တာ မွတ္သားစရာေတြလည္း ရသြားတယ္

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

မေနျခည္ေရ စာေတာ္ေတာ္နဲ႔ မျပန္ျဖစ္တာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ခုလုိလာဖတ္တာ ေက်းဇူးပါ။ ခုမွပဲ အသစ္ေနာက္တစ္ပုဒ္ တင္လုိက္ေတာ့တယ္။

tg.nwai said...

အေတြးေကာင္း အေရးေကာင္းပါပဲ ပံုရိပ္ရယ္.. ဒီအိမ္ေတာ႔ အခ်ိန္ယူၿပီး ေမႊရေတာ႔မယ္..။ အခုတေလာ အဲလုိေတြ ေတြးေနမိတယ္..ကားတစီးလံုး ပိျပားသြားေတာ႔လည္း ျခစ္ရာေလးက ဘာမွ အေၾကာင္းမဟုတ္ေတာ႔ဘူးပဲေနာ္..ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ဆုိတာ ရွိရင္ အေကာင္းဆံုးကို ေရြးယူခ်င္ၿပီး ေရြးစရာမရွိေတာ႔ ရွိတာပဲ ယူရေတာ႔တဲ႔ လူ႔သဘာ၀ကို...။