ငွက္တစ္ေကာင္၊ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္

ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္နဲ႔ စတာပါပဲ။

မနက္ေစာေစာ သူအိမ္က ထြက္ခဲ့ေတာ့ ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္ ထင္ရဲ႕။ ေနေတာ့ထြက္ေနၿပီေပါ့။ အိမ္ကေန ျဖည္းျဖည္း လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ေႏြဆုိေပမယ့္ မနက္ေစာေစာ ေနမျပင္းလွေသးတာမုိ႔ ရာသီဥတုကလည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မး္ပဲ။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြလည္း သိပ္မရွိေသးဘူး။ က်န္းမာေရး အတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့သူ တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စေလာက္က လြဲလုိ႔ေပါ့။ မနက္ခင္းက တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းလို႔၊ ငွက္ကေလးေတြ စုိးစုိးစီစီ ျမည္လုိ႔နဲ႔ေလ

ငွက္ဆုိမွ သူငုံ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ေျခေထာက္နားမွာ ငွက္ေသးေသးေလး တစ္ေကာင္ကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္။ ငွက္ကေလးက ဒဏ္ရာ ရထားပုံရတယ္။ အသက္ေတာ့ ရွိေနေသးတယ္။ သစ္ပင္ေပၚကမ်ား ျပဳတ္က်သလားလုိ႔ ဆုိၿပီး ငွက္ကေလး က်ေနတဲ့ တ၀ုိက္က သစ္ပင္ေတြကုို လုိက္ၿပီး ေမာ့ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အနီးအနားက ရွိတဲ့ သစ္ပင္ေတြက ခပ္နိမ့္နိမ့္၊ ခပ္ေသးေသးမုိ႔ ငွက္သိုက္ေတာ့ မရွိေလာက္ဘူးလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ တကယ္လည္း သူလုိက္ၾကည့္ေတာ့ ယုိင္နဲ႔နဲ႔ သစ္ပင္ေပၚမွာ ငွက္သိုက္ရယ္လုိ႔ မေတြ႔ရပါဘူး။

ငွက္ကေလးက အသုိက္ေပၚက ျပဳတ္က်တာ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္။ ဒဏ္ရာရၿပီး မပ်ံႏုိင္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေျခေထာက္ေတြ လႈပ္ၿပီး ေရြ႕ေနႏုိင္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဘးတုိက္ကေလး လဲေနရွာတယ္။ ေသးတာမွ လက္သီးဆုပ္တစ္၀က္စာေတာင္ ရွိမယ္ မထင္လွဘူး။

သူ ငွက္ကေလးကုိ ေသခ်ာၾကည့္ေနလုိက္တာ ဘယ္အခ်ိန္ကမွန္း မသိဘူး၊ သူ႔ေျခေထာက္နားကုိ ေၾကာင္ျဖဴႀကီး တစ္ေကာင္ ေရာက္လာတယ္။ အေမြးဖြားဖြားနဲ႔ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနတဲ့ ေၾကာင္ႀကီး တစ္ေကာင္ေပါ့။ ေၾကာင္ႀကီးက သူ႔ေျခေထာက္ကုိ ပြတ္ကာသီကာနဲ႔ လွည့္ပတ္ေနေသးတယ္။ အမွန္ကေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ ရွိေနတဲ့ ငွက္ေသးေသးေလးကုိ စိတ္၀င္စားတာ ေနမွာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္ကမွန္း မသိ ေနာက္ေၾကာင္တစ္ေကာင္ ေရာက္လာျပန္တယ္။ သူကလည္း အျဖဴပဲ။ ဒါေပမယ့္ လည္ပင္းမွာ အညဳိရစ္ ကေလး ပါတယ္။ ေၾကာင္လည္ရစ္က မိန္႔မိန္႔ႀကီးထုိင္လုိ႔ ေၾကာင္ျဖဴ၊ ငွက္ေသးေလးနဲ႔ သူ႔ကုိ ေလ့လာေနတဲ့ ပုံပဲ။

သူလည္း နည္းနည္း ျပာသြားတယ္။ ဒီငွက္ကေလးေတာ့ ေၾကာင္ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ေတာ့မွာပဲေပါ့။ ေၾကာင္ျဖဴ သုိ႔မဟုတ္ ေၾကာင္လည္ရစ္။ သူတုိ႔က ေၾကာင္ယဥ္ေက်းေတြ ျဖစ္ပုံရတယ္။ လူကုိ အကဲခတ္ေနၿပီး ငွက္ကေလးကုိ အတင္းကာေရာ ၀င္ဆြဲတာမ်ဳိးေတာ့ မလုပ္ဘူး။

ကဲ သူ႔ထုိက္နဲ႔ သူ႔ကံပဲေပါ့လုိ႔ စိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး ထြက္လာေတာ့မယ္ လုပ္ၿပီးမွ ေျခလွမ္း သုံးေလးလွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီးေနာက္ေတာ့ သူျပန္လွည့္ လာျဖစ္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ရွင္းမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ တေန႔လုံး ဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ သတိရေနေရာ့မယ္။ အခုမွေတာ့ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လွည့္ထြက္လုိ႔ မရေတာ့ဘူးေလ။ အဓိက ကေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ ရွင္းခ်င္တာျဖစ္ေပမယ့္ ငွက္ကေလးကုိ သနားတာလည္း ပါတာေပါ့ လုိ႔ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ညႇာေတြးလုိက္တယ္။

ပထမ ငွက္ကေလးကုိ လက္ခုပ္ထဲ ထည့္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငွက္ကေလးက ေၾကာက္ၿပီး အတင္းရုန္းေတာ့ ျပန္ျပန္ၿပီး ျပဳတ္က်တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ လက္နဲ႔ အသာမယူလုိက္ ျပန္က်လုိက္နဲ႔ သုံးေလးခါ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူလက္ေလ်ာ့လုိက္တယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ မဟန္ေသးဘူးေပါ့။

ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္ လုိက္ရွာၾကည့္ေတာ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ ခပ္ရြယ္ရြယ္ေလး ႏွစ္ရြက္ေတြ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ သစ္ရြက္ေျခာက္ေလး ႏွစ္ရြက္နဲ႔ ညွပ္ၿပီး ငွက္ကေလးကုိ ေျမႀကီးေပၚကေန မယူလုိက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ဘယ္နားမွာ ထားရမလဲလုိ႔ စဥ္းစားရင္း လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားရင္း ေဘးဘီ ပတ္၀န္းက်င္မွာ လမ္းနည္းနည္း ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။ အဲ ေၾကာင္ျဖဴက သိတဲ့ ပုံစံနဲ႔ သူ႔ေနာက္က ဆက္လုိက္လာတယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ေလ်ာကနဲဆုိ ငွက္ကေလးက သစ္ရြက္ေပၚကေန သူရပ္ေနတဲ့နားက ပန္းရုံထဲကုိ ျပဳတ္က်သြားပါေတာ့တယ္။ ေျမႀကီးေပၚေရာက္တယ္ ဆုိတာနဲ႔ ပန္းေတြၾကားထဲ အတင္း ေျပး၀င္သြားတာပါပဲ။ ေၾကာင္ျဖဴကလည္း သိလုိက္တယ္။ ပန္းရုံထဲကုိ လွမ္းၾကည့္လုိ႔။ သူက အတင္းေမာင္းထုတ္ေပမယ့္ မသြားဘဲ ေပကပ္ၿပီး ေယာင္လည္လည္ လုပ္ေနျပန္တယ္။

ပန္းရုံထဲ ေရာက္သြားတဲ့ ငွက္ကုိ ရွာလုိ႔ မေတြ႔မယ့္ အတူတူ သူပန္းရုံနားက ခြာခဲ့တယ္။ ကုိယ္ဆက္စရာ ရွိတဲ့ ခရီးကုိ ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ေသးတယ္။ ေၾကာင္ျဖဴက ပန္းရုံကုိ ေမႊေနေလရဲ႕။ ေၾကာင္လည္ရစ္ကေတာ့ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထုိင္ၿပီး ၾကည့္ေနဆဲ။

စိတ္ထဲမွာေတာ့ ငွက္ကေလးကုိ ေၾကာင္ျဖဴ ရွာေတြ႔မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေျပာလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ အရႈပ္အေထြး ေတြၾကားထဲမွာ လည္ပတ္ရင္း သူ ငွက္ကေလး အေၾကာင္းကုိ ေမ့သြားခဲ့တယ္။ ျပန္သတိရတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ညေနေစာင္းေရာေပ့ါ။ ပန္းရုံေလးနားကုိေတာ့ သူသြားမၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာ သူ႔ အိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္နား လာနားမယ့္ ငွက္ကေလးဟာ အဲဒီ ေၾကာင္ပါးစပ္က လြတ္သြားတဲ့ ငွက္ေသးေသးေလးလုိ႔ ဇြတ္မွိတ္ ယုံပစ္လုိက္ေတာ့မယ္။