အနားမညီ စတုရန္း

တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ ေလးေယာက္ဆုံစရာ အေၾကာင္းမရွိ သေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေရစက္ဆုိတာကုိပဲ ယုိးမယ္ဖြဲ႔ရမလား။ သူတုိ႔ ဆုံခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႔ ေနထုိင္ရာ အရပ္အသီးသီးကေနၿပီး ၿမဳိ႕တစ္ၿမဳိ႕မွာ အစည္းအေ၀းတစ္ခုကုိ တက္ဖုိ႔ ဖန္လာရတယ္။

ပထမဆုံးေတာ့ လင္းအေၾကာင္းကုိ ေျပာရမွာပဲ။ သူက အဲဒီဆုံခဲ့ၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးေယာက္ထဲမွာ အသက္အႀကီးဆုံး။ သူနဲ႔ ျမလုိ႔ေခၚတဲ့၊ သူ႔ထက္ အသက္သံုးႏွစ္ေလာက္ ငယ္တဲ့ မိန္းကေလးက တခန္းထဲမွာတည္းဖုိ႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ အခန္းထဲကုိ ႀကဳိေရာက္ေနတဲ့ ျမကုိ လင္းက သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ သူ႔နာမည္လုိပါပဲ သူ႔မ်က္ႏွာက အင္အားတစ္ခုနဲ႔ လင္းေနတယ္။ အၿမဲၿပဳံးေနၿပီး၊ သြက္လက္ တက္ၾကြေနတတ္တယ္။ သူ႔မွာ စိတ္ညစ္စရာ၊ ေတြေ၀စရာေတာင္ ရွိရဲ႕လားလုိ႔ ထင္ရတဲ့ အထိပဲ။ ျမကေတာ့ ေအးေဆးၿပီး စကားနည္းပါတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ေနတတ္တဲ့ သူမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရည္ရည္မြန္မြန္ ရွိတာမုိ႔ လင္းနဲ႔ ခင္သြားၾကတယ္။

ေမနဲ႔ ဇြန္ကုိေတာ့ ထမင္းစားခန္းမွာမွ ဆုံရတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အခန္းေဖာ္ေတြပဲ။ ေမက အားလုံးထဲမွာ အသက္အငယ္ဆုံး။ ျဖဴျဖဴႏြဲ႔ႏြဲ႔ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ပါပဲ။ စကားေျပာရင္လည္း ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၿပဳံးၿပီး ေျပာတတ္တယ္။ ဇြန္ကေတာ့ ျမနဲ႔ ရြယ္တူေလာက္ပဲ။ သူက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈ ရွိတယ္။ မ်က္ႏွာက ခပ္တည္တည္ေပမယ့္ စကားေျပာၾကည့္တဲ့ အခါ မာနႀကီးတာမ်ဳိးကုိေတာ့ မေတြ႔ရပါဘူး။ သူဟာ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ဆုိတာေတာ့ ရက္အနည္းငယ္ အတြင္း သိလာရပါတယ္။

အစည္းအေ၀းၿပီးသြားတဲ့ ညေတြမွာ သူတုိ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္အခန္းမွာ စုၿပီး စကားထုိင္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ တူညီတာရွိလွတယ္မုိ႔ တြဲမိၾကတယ္ရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ ျခားနားတယ္ ဆုိတာ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ သိလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တူညီတာ တစ္ခုကေတာ့ အားလုံးက ပြင့္လင္းၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

သူတုိ႔ အားလုံး အလုပ္ေတြကုိယ္စီနဲ႔ပဲ။ ပထမေတာ့ အလုပ္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ လင္းနဲ႔ ဇြန္က ဆရာ၀န္ေတြ ျဖစ္ၿပီး ျမနဲ႔ေမကေတာ့ ကုမၸဏီ တစ္ခုစီမွာ လုပ္ေနတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ဖလွယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔ ေျပာခဲ့မိတာက အခ်စ္အေၾကာင္းေပါ့။

လင္းက သူ႔ရဲ႕ ကံမေကာင္းတဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္းကုိ စလာေတာ့ သူတုိ႔ အားလုံး အံ့ၾသသြားခဲ့ၾကတယ္။ သူဟာ အခုအခ်ိန္မွာ သူ႔အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ႔ ကြာဖုိ႔ ႀကဳိးစားေနတာပါတဲ့။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ဒီအရိပ္အေယာင္ေတြဟာ မထင္ဟပ္ဘူး မဟုတ္လား။

“သူက သူ႔ဘ၀တုိးတက္ေရး အတြက္ ဘာမွ ႀကိဳးစားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူနဲ႔ ကုိယ္စေတြ႔တုံးက အတုိင္းပဲ သူဟာ ကေလးဆန္ခ်င္တုန္းပဲ။ အလုပ္အကုိင္လည္း အတည္တက် မရွိဘူး။ သူေျပာင္းလဲလာမယ့္ တစ္ေန႔ကုိ ကုိယ္ အၿမဲေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ အရင္က ရွိခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ေလးနဲ႔ သူေျပာင္းလဲႏုိးႏုိး ကုိယ္ေစာင့္ခဲ့တာ အိမ္ေထာင္သက္ ငါးႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကုိယ္သည္းမခံ ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ေၾကာင့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ တုိးတက္သင့္သေလာက္ မတုိးတက္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ကုိ ကြာရွင္းဖုိ႔ ကုိယ္ပဲ စေျပာခဲ့တာပဲ။ ကုိယ္ ဒီကေန ျပန္သြားရင္ေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမွာပဲ။”

ျမက သူ႔ကုိ ေျဖာင္းျဖခ်င္ေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေနာင္တနဲ႔ ၀မ္းနည္းမႈဆုိလုိ႔ အရိပ္ေတာင္ မေတြ႔ရေလေတာ့ စကားလုံးေတြကုိ ျပန္ၿပီး ၿမဳိခ် ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေမကေတာ့ ေမးျဖစ္ေအာင္ ေမးလုိက္ေသးတယ္။ လင္းတုိ႔က ခ်စ္လုိ႔ လက္ထပ္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူးလားတဲ့။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း လင္းက ၀န္ခံပါတယ္။

“ဟုတ္တယ္…ကုိယ္တုိ႔ ခ်စ္လုိ႔ လက္ထပ္ခဲ့ၾကတာ။ အဲဒါကုိက ကုိယ့္အမွားပဲ ထင္ပါတယ္ ကြာ။ သူနဲ႔ကုိယ္ စေတြ႔တုန္းက ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္မွာ ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ သူျဖစ္ခ်င္တာေတြကုိ ညွိႏႈိင္းဖုိ႔လည္း မစဥ္းစားခဲ့မိပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ ကုိယ္သေဘာေပါက္ လာတာကေတာ့ သူနဲ႔ကုိယ္နဲ႔ဟာ သြားခ်င္တဲ့ လမ္းခ်င္းမွ မတူတာဘဲေလ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အခ်စ္တခုထဲနဲ႔ လက္တြဲလုိက္ဖုိ႔ မၿပီးဘူး ထင္ပါရဲ႕။”

“အရင္ကခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ဟာ တေန႔ေန႔မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္လုိ႔ မရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားလားဟင္…လင္း။ ေမ တကယ္သိခ်င္လုိ႔ ေမးတာပါ။”

လင္းက အေျဖကုိ အျပဳံးတခ်က္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္၍သာ ေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမ့ဆီကုိ ဦးလွည့္တဲ့ ေမးခြန္းေမးလိုက္တယ္။

“ေမ့ မွာေရာ ခ်စ္သူ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။”

ေမက ရွက္ၿပဳံးၿပဳံးရင္း ၀န္ခံပါတယ္။ ေမတုိ႔ ဇာတ္လမ္းက ကဗ်ာဆန္တယ္။ ေမနဲ႔ ေမ့ခ်စ္သူဟာ ခရီးသြားရင္းနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ၾကတာပါတဲ့။ ေမ့ကုိ လမ္းတေလွ်ာက္လုံးမွာ ေမ့ရဲ႕ ခ်စ္သူေလာင္းက အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ခင္သြားၾကၿပီး ေမ့အိမ္ကုိ ပန္းစည္းေလးေတြ ပုိ႔ေလ့ရွိတယ္။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တရား၀င္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ေမ့ခ်စ္သူက နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ ေနတယ္။ ေမကေတာ့ ၿမဳိ႕ႀကီးသူေပါ့။ အခုဆုိရင္ ေမတုိ႔ ခ်စ္သူသက္တမ္း တစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီတဲ့။ ဆက္သြယ္ေရးေတြ တုိးတက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ေမတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အၿမဲ စကားေျပာျဖစ္ေပမယ့္ လူခ်င္း မၾကာခဏေတြ႔ဖုိ႔ေတာ့ မတတ္ႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး။

“ေမ ကေတာ့ သူနဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးရင္ သူ႔ၿမဳိ႕ေလးမွာပဲ လုိက္ေနမယ္။ အခုအလုပ္ကထြက္ၿပီး ဟုိမွာ ရရာ အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္ရင္းနဲ႔ သူ႔ေဘးနားမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနေတာ့မယ္ စိတ္ကူးတယ္။”

“ဟယ္…ေမကလည္း ေမအခုေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကုိ လူတုိင္းက လာၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္ေနၾကတာ။ အခု ေမ က်ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေမ့ေကာင္ေလးကသာ ေမ့ၿမိဳ႕ကုိ ေျပာင္းလာတာ ပုိသဘာ၀မက်ဘူးလား။”

ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္း ေနတဲ့ ဇြန္႔ ဆီကေန အားမလုိ အားမရသံထြက္လာပါတယ္။ ေမကေတာ့ ၿပဳံးေနၿပီး အသာအယာ ေခါင္းယမ္းပါတယ္။

“ဒီလုိလဲ မဟုတ္ေသးဘူးေလ ဇြန္ရဲ႕။ ေမ့ၿမိဳ႕ကုိ လာခ်င္တဲ့ သူေတြထဲမွာက ေမ့ခ်စ္သူ မပါဘူးေလ။ သူက ၿမဳိ႕ျပယဥ္ေက်းမႈကုိ မႀကဳိက္ဘူး။ လူေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေနလည္း မေနႏုိင္ဘူး။ အသက္ရွဴ က်ပ္တယ္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး သူ႔နယ္ၿမိဳ႕ေလးက အလုပ္မွာက သူ႔ကုိ ေလးစားၿပီးသား သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာ ၀င္တုိးရင္ သူဒီလုိ ေနရာမ်ဳိး ရဖုိ႔ မလြယ္ဘူးေလ။ သူက သူ႔အလုပ္ကုိ သူသိပ္ခ်စ္တာ။ ေမကေတာ့ ဘယ္ေနရာမွာ ေနေန ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္အကုိင္ အတြက္လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိပါဘူး။ ဘ၀မွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြလည္း မမ်ားလွပါဘူး။ အိမ္ေသးေသး တစ္လုံးနဲ႔ မိသားစု ေနေပ်ာ္ရင္ ေတာ္ပါၿပီ။ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေနတာ ျမင္ရရင္လည္း ေမေက်နပ္ေနမွာပါ။ ကဲ ေျပာပါဦး ဇြန္႔ အေၾကာင္းကို။”

စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲသြားတဲ့ ေမ့ကုိ ဇြန္က အားမလုိ အားမရ ၾကည့္ရင္း သူ႔စိတ္ထဲ ရွိတာေတြကုိ အလ်င္အျမန္ သိမ္းလိုက္ပုံ ရတယ္။ ဇြန္တို႔သာ ဆုိရင္ေတာ့…ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ဳိးကုိ ဇြန္ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ ျဖတ္ကနဲ အားလုံးက သတိထားမိလုိက္ၾကတယ္။ ဇြန္ကေတာ့ ေလာေလာဆယ္မွာ ရည္းစား မရွိဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

“ဇြန္ ေက်ာင္းမွာတုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ ရည္းစား ျဖစ္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ သူက တနယ္၊ ဇြန္က တနယ္။ တနယ္ဆီမွာ ေ၀းေနရမယ့္ အျဖစ္ကုိေတာ့ ဇြန္မလုိခ်င္ဘူးေလ။ ေနာက္ၿပီး လုိခ်င္ေလာက္ေအာင္လည္း အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဇြန္ ဆရာ၀န္ ေကာင္းေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ေသးတယ္။ ေအာင္ျမင္ခ်င္ေသးတယ္။ ဘြဲ႔လြန္လည္း ေျဖခ်င္ေသးတယ္။ လြယ္လြယ္ ေျပာရင္ေတာ့ အခ်စ္ေရး ကိစၥကုိ ေခါင္းထဲက ခဏထုတ္ထားၿပီး ေအာင္ျမင္မႈေတြေနာက္ လုိက္ေနတဲ့ သေဘာေပါ့။ အိမ္ေထာင္ေရး ကိစၥကုိ ေနာက္မွပဲ စဥ္းစားမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားတာပဲ။ ဇြန္႔ အသက္ မငယ္ေတာ့ဘူး ဆုိတာ သိပါတယ္။ ဇြန္နဲ႔ ရြယ္တူ တခ်ဳိ႕ ဆုိရင္ ကေလးေတြ ဘာေတြေတာင္ ရလုိ႔။ ဒါေပမယ့္ ဇြန္ကေတာ့ အပ်ဳိႀကီး ျဖစ္လည္းျဖစ္။ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ တစ္ေယာက္တည္း လုပ္လုိက္ဦးမယ္လုိ႔ စဥ္းစားတာပဲ။”

“အဲဒါ ဇြန္တကယ္ ခ်စ္တဲ့လူကုိ မေတြ႔ေသးလုိ႔ပါ။”

ေမက ေနာက္သလုိလုိနဲ႔ ဇြန္႔ကုိ အတည္ေပါက္ ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ အဲဒီလုိ ေျပာလာေတာ့ ဇြန္က အားက်မခံ ျပန္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။ အခ်စ္ဆုိတာ ဘာလဲတဲ့။ အဲဒီညက ျငင္းၾကခုန္ၾကတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္၊ အိမ္ေထာင္ေရး အေပၚမွာ သေဘာထားတဲ့ သူတုိ႔ ေလးေယာက္ရဲ႕ သေဘာထားက ေတာ္ေတာ္ ကြဲျပားတယ္ ဆုိတာကုိပဲ အားလုံး သိလုိက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခု သူတုိ႔စဥ္းစားေနမိတာက အခ်စ္အေပၚမွာ ထားတဲ့ သေဘာထားကုိလား၊ အခ်စ္အတြက္ ဘ၀မွာ ေနရာ ဘယ္ေလာက္ေပးမယ္ ဆုိတဲ့ သေဘာထားမ်ားလား ဆုိတာေပါ့။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ စကား၀ုိင္းထဲမွာ က်န္သူ ျမရဲ႕ အလွည့္ေပါ့။ ျမ ခ်စ္သူက နယ္ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕မွာ ဆရာ၀န္ လုပ္ေနတယ္။ အခုေတာ့ အခုိက္အတန္႔ သူတုိ႔ ခြဲေနၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ႏွစ္ဦးရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ျမအတြက္ေရာ၊ သူ႔ ခ်စ္သူ အတြက္ပါ အဆင္ေျပမယ့္ ၿမဳိ႕ငယ္ေလး တစ္ၿမိဳ႕ကုိ ေျပာင္းမယ္ေပါ့။ ဒါက သူတု႔ိႏွစ္ဦးရဲ႕ ၾကားထဲက ၾကားေနေရြးခ်ယ္မႈေလ။ ျမတုိ႔ အေၾကာင္းကေတာ့ သိပ္စိတ္၀င္စားစရာ အတက္အက်ေတြ မရွိလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး အေၾကာင္းၾကားရေတာ့မွ ဘ၀ႏွစ္ခုကုိ ေပါင္းစပ္ရင္ လမ္းသစ္ ဆုိတာ ရွိလာႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့ သေဘာကုိ ျမကုိယ္တုိင္ေတာင္ အဲဒီေတာ့မွ နည္းနည္း နားလည္သလုိ ရွိလာရတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ခ်စ္သူရဲ႕ လမ္းကုိ ၀င္ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ခ်စ္သူကုိ ကုိယ့္လမ္းမွာ လာေလွ်ာက္ေစခ်င္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ခ်စ္သူနဲ႔ေပါင္းၿပီး ေနာက္တစ္လမ္းကုိ ထြင္ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ဒါကုိ သူတို႔ နည္းနည္းေတာ့ ျမင္လာၾကတယ္။

ေနာက္ႏွစ္ရက္ၾကာလုိ႔ အစည္းအေ၀းပြဲ ၿပီးတဲ့ အထိသူတုိ႔ အဲဒီ အေၾကာင္းကုိ ထပ္မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔ ျပန္ရေတာ့မွာ ျဖစ္လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ အေနနဲ႔ အဲဒီညက အသက္အႀကီးဆုံး ျဖစ္တဲ့ လင္းကပဲ ညေနစာ လုိက္ေကၽြးတယ္။ အားလုံး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ရယ္စရာေတြ ေျပာလုိ႔ေပါ့။ ေမကေတာ့ အားလုံးကုိ သူ႔မဂၤလာပြဲ အတြက္ဖိတ္ပါတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ တကယ္ပဲ လိပ္စာေတြေတာင္းလုိ႔ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ အားလုံးရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြကုိ ထပ္နားေထာင္ခ်င္ေသးတယ္လုိ႔ ေမက ဆုိပါတယ္။ ျမကေတာ့ ၿပဳံးၿပီး တုိ႔ဇာတ္လမး္က ဘာမွ စိတ္၀င္စားစရာ မရွိပါဘူးလုိ႔ ေျပာျဖစ္တယ္။ လင္းနဲ႔ ဇြန္ကေတာ့ ၿငိမ္ေနၾကတယ္။

အနားေလးေတြ နည္းနည္းတုိၿပီး နည္းနည္းရွည္လာၾကေပမယ့္ သူတုိ႔ ေလးဦးဟာ ဘယ္ေတာ့ အနားညီလာ ၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလုံး ျပန္သြားၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမကေတာ့ အခ်စ္ဆုိတာ…လုိ႔ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိခဲ့ၾကေပမယ့္ ပုံေသကားခ်ပ္ မရွိလွတဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္းကုိပဲ မေရမရာ ေတြးရင္း က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။