ခင္ေလးဘ၀မွာ အားမရတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲဟု မၾကာခဏ ၿငီးျငဴလွ်င္ ေမာင္ကေတာ့ ေအးေဆးေပ့ါ ခင္ေလးရယ္ဟု အၿပဳံး တ၀က္၊ အရယ္တ၀က္ႏွင့္ ခင္ေလးကုိ ထုံးစံအတုိင္း ႏွစ္သိမ့္ေပလိမ့္မည္။ အေမကေတာ့ ခင္ေလး ေလာဘႀကီးလြန္းတယ္ဟု ဆုိသည္။ ေမာင့္ကုိေရာ အေမ့ကုိပါ ခင္ေလးခ်စ္ေပမယ့္ သူတို႔ ေျပာသည္ကုိေတာ့ ခင္ေလး လက္မခံႏိုင္။ ခင္ေလး ျဖစ္ခ်င္တာေတြ တ၀က္ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္မလာတာဟာ ခင္ေလးရဲ႕ ကံတရားေပလား၊ ခင္ေလး ႀကဳိးစားမႈ မလုံေလာက္ေပလုိ႔ပဲလား။
ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘေတြ တုိက္တြန္းစရာ မလုိပါဘဲႏွင့္ ခင္ေလးက ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးခဲ့သည္။ အတန္းထဲ အဆင့္တစ္မွ တစ္ဆယ္ၾကား ၀င္ခဲ့တာ မ်ားေသာ္လည္း ထိပ္ဆုံး ေက်ာင္းသူေတာ့ မျဖစ္ခဲ့။ အေဖႏွင့္ အေမတုိ႔ကေတာ့ ခင္ေလးရဲ႕ ပညာေရးမွာ ပံ့ပုိးေပးခဲ့ေသာ္လည္း ၀င္မပါခဲ့သည္သာ မ်ားပါသည္။ ခင္ေလး အဆင့္ေကာင္းေကာင္းရလွ်င္ သူတုိ႔က ေပ်ာ္သလုိ၊ အဆင့္က်လွ်င္လည္း ဒီတခါေတာ့ သူမ်ားေတြကုိ င့ါသမီးက အလွည့္ေပးလုိက္တယ္ေဟ့ ဟုဆုိကာ အၿပဳံးမပ်က္ခဲ့။
ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ခင္ေလးက ေဆးတကၠသိုလ္မွ ေဆးတကၠသိုလ္။ ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးသံုးခု ပါေပမယ့္ ေဆးတကၠသိုလ္ အမွတ္မမီမွာကုိ စိတ္ပူခဲ့ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ပူသည့္ အတုိင္း ခင္ေလးရဲ႕ အမွတ္က ေဆးတကၠသိုလ္ မမီခဲ့။ အဲဒီတုန္းက ငုိလုိက္ရသည္မွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ထမင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မစားႏုိင္။ ကံတရားကုိ မေက်နပ္ရမည္လား၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ အျပစ္တင္ရမည္လား။ ေဒါသေတြနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေပါက္ကြဲခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေမကေတာ့ ကံေပါ့ သမီးရယ္ဟု ေအးေအးေဆးေဆးပင္ ေျဖာင္းဖ် ႏုိင္ခဲ့သည္။ အေဖကလည္း ငါ့သမီး ေဆးတကၠသုိလ္ မ၀င္ေတာ့ စာေတြပိၿပီး အရမ္း မပင္ပန္းေတာ့ဘူးေပ့ါကြယ္ဟု အေကာင္းဖက္က လွည့္ေတြးေပးခဲ့သည္။ အေဖႏွင့္ အေမက ေလာဘနည္းလြန္းသည္။ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔က အဓိကပါဟု ဆုိေသာ အေဖႏွင့္ အေမ့ကုိ ေက်းဇူးတင္ေသာ္လည္း ေဆးေက်ာင္းမ၀င္တာကုိ ျပန္ေတြးတုိင္း ၀မ္းနည္းမိ၏။
ဒီလုိႏွင့္ ခင္ေလး ေဆး၀ါးေဗဒကုိပဲ ယူခဲ့သည္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့လည္း ေဆးကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္သည္။ လစာေကာင္းၿပီး အိေျႏၵရရႏွင့္ အလုပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခင္ေလး ၀မ္းသာရေသာ္လည္း ခင္ေလး ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဆရာ၀န္မႀကီးေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ခဲ့။ အေဖႏွင့္အေမကေတာ့ ခင္ေလး အလုပ္ေကာင္းေကာင္း တေနရာရတာကုိပင္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေနေပသည္။။ အၿပိဳင္အဆုိင္မ်ားတဲ့ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ငါ့သမီး အလုပ္တေနရာရတာ ေတာ္လုိက္တာ၊ ကံေကာင္းလုိက္တာဟု ၀မ္းသာဂုဏ္ယူေနတတ္ၾကသည္။
အဲဒီ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ ၿငိမ္သက္ေသာ၊ ေအးေဆးေသာ ေမာင္ႏွင့္ ခင္ေလး ဆုံခဲ့ရသည္။ ေမာင္က ခင္ေလးထက္ အသက္ႀကီးလုိ႔ေပလား၊ ကေလးဆန္ခ်င္ၿပီး ႏြဲ႔ဆုိးဆိုးတတ္ေသာ ခင္ေလးကုိ အေလ်ာ့ေပးတတ္သည္။ ေလသံေအးေအးႏွင့္ ဆုံးမတတ္သည္။ ခင္ေလးကေတာ့ ဘ၀ကုိ အလုိမက်ၿမဲ မက်လ်က္။ အလုိမက်တုိင္းလည္း ေမာင့္ဆီမွာ တုိင္တန္းၿပီး ၿငီးျငဴၿမဲ။
“ခင္ေလး ကံကုိကမေကာင္းပါဘူး ေမာင္ရာ။ ဒီႏွစ္ အေကာင္းဆုံး ၀န္ထမ္းဆု ေရြးတာ မရဘူး။ ဒီေလာက္ ေစတနာထားၿပီး လုပ္ေပးပါလ်က္နဲ႔။ ခုရသြားတဲ့ တစ္ေယာက္က အလုပ္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သမီး။ မတရားဘူးကြာ။”
“ဒါေပမယ့္…ခင္ေလး ၿပီးခဲ့တဲ့လက လစာတုိးတယ္ မဟုတ္လား။ ခင္ေလး အလုပ္ႀကိဳးစားတာကုိ အလုပ္ရွင္ေတြက အသိအမွတ္ျပဳသားပဲေလ။”
“ဒါေပမယ့္ ခင္ေလးက အဲဒီဆုကုိ ရခ်င္တာ။ မတူဘူးေလ။ ခင္ေလးလုပ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုမွာ ခင္ေလးက အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ခ်င္တယ္။”
“ေၾသာ္…ခင္ေလးကလည္း သူမ်ား သတ္မွတ္မွ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္တယ္ရယ္လုိ႔မွ မဟုတ္ဘဲ။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ႀကဳိးစားရင္ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္တာပဲ။”
“ေမာင္က အဲဒီလုိပဲ။ ခင္ေလးဖက္က ဘယ္ေတာ့မွ မလုိက္ဘူး။ ေတာ္ၿပီ…မေျပာေတာ့ဘူး။”
“ေဟာဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ့္မ်ဳိး ကုိေတာ့ ျပႆနာ မရွာပါနဲ႔ မခင္ေလးရယ္။ ကဲပါ… ခင္ေလးႀကဳိက္တဲ့ ေၾကးအုိး သြားစားၾကရေအာင္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေမ့လုိက္ေတာ့။ ေမာင္ လည္း ဗုိက္ဆာၿပီ။”
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေမာင္က ခင္ေလးကုိ ေျဖာင္းဖ်ၿမဲ၊ ေခ်ာ့ေမာ့ၿမဲပင္။ ေမာင္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးသည့္ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ခင္ေလးတုိ႔ ဘ၀က ေအးခ်မ္းပါသည္။ ေမာင္ေရာ ခင္ေလးမွာပါ ၀င္ေငြအသင့္အတင့္ ေကာင္းေသာ အလုပ္ကုိယ္စီ ရွိသည္။ ေမာင့္မိဘေတြေရာ၊ ခင္ေလး မိဘေတြကုိပါ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္သည္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ေလးရဲ႕ အလုိအရဆုိရင္ေတာ့ ခင္ေလး ဘ၀ကုိ ခင္ေလး စိတ္ႀကဳိက္မရႏုိင္ေသး။ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ မေအာင္ျမင္ေသးဟု ထင္သည္။ အေဖေျပာသလုိပင္ ခင္ေလးက ေက်ာ္ၾကားလႊမ္းမုိး ခ်င္သူေပလားေတာ့ မသိ။ ခင္ေလးျဖစ္ခ်င္သည္က အမ်ားက ေမာ့ၾကည့္ရေသာ ဘ၀၊ အမ်ားက အားက်ရေသာ ဘ၀။ တိတိပပ ေျပာရရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ဇာျခည့္လုိ ဘ၀မ်ဳိး။
ေဒါက္တာ ဇာျခည္မင္းေအာင္ဟု အမ်ားကသိၾကေသာ ဇာျခည္က အခုအခ်ိန္မွာ အသက္ငယ္ငယ္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္ေနေသာ သားဖြားမီးယပ္ အထူးကု။ ဇာျခည္ရဲ႕ အရွိန္အ၀ါဟာ သူ႔ေဖေဖ ေဒါက္တာ မင္းေအာင္ရဲ႕ အေရာင္ေၾကာင့္ ပုိေတာက္ပလာတာ မွန္ေပမယ့္ ဇာျခည္ကုိယ္တုိင္ကလည္း ထက္ျမက္သူ။ ဇာျခည္ဟု ဆုိလုိက္လွ်င္ အျမင့္ဆုံး ပန္းတစ္ပြင့္ကုိ ေျပးျမင္ၾကသည္။ အားလုံးက ေမာ္ၾကည့္ၾကရသည္။ ဇာျခည့္လုိ ဘ၀မ်ိဳးကုိ ခင္ေလး ပုိင္ဆုိင္ခ်င္ပါသည္။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိလွ်င္ေပါ့။
xxx
“ေဒါက္တာက အသက္ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရွိေသးတယ္ေနာ္။ ေတာ္လုိက္တာ။ ဘြဲ႔ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ အိမ္က သမီးႏွစ္ေယာက္ကုိ ေဒါက္တာ့ အေၾကာင္း ခဏခဏ ေျပာျပရတယ္။ အားက်ရေအာင္လုိ႔။”
“ဆရာမ အေၾကာင္းကုိ ၾကားဖူးပါတယ္။ လူေတာ့ အခုမွပဲ ျမင္ဖူးေတာ့တယ္။ ဆရာမက နာမည္ႀကီးပဲ။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြ ၾကားထဲမွာ သတင္းေမႊးၿပီးသား။”
“ဇာျခည္က ေဆးေက်ာင္းတုန္းက ဆရာႀကီးပဲ။ ဘာသာစုံ နီးပါး ဂုဏ္ထူးထြက္တာ။ တုိ႔ေတြေတာ့ ဇာျခည့္ကုိ လုိက္မမီပါဘူးကြာ။”
ဇာျခည့္ဘ၀မွာ ဒီလုိ ခ်ီးက်ဴးသံေတြႏွင့္ ေနသားက်ၿပီးသားဆုိလွ်င္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးလြန္းသည္ဟု ဆုိၾကမည္လား။ ဇာျခည္ ငယ္ငယ္ကပင္ စာေတာ္သည္။ နာမည္ႀကီးေက်ာင္းက ထိပ္ဆုံး အတန္းမွာ ထိပ္ဆုံးက ေက်ာင္းသူ ျဖစ္သည္။ ဆယ္တန္းမွာ တစ္ႏုိင္ငံလုံး ပထမ အဆင့္ႏွင့္ ေဆးေက်ာင္းကုိ ခုံနံပတ္တစ္ အေနျဖင့္ ၀င္ခဲ့သည္။ ေဆးေက်ာင္းမွာလည္း ဇာျခည္က အစဥ္အလာကုိ ဆက္၍ ထိန္းထား ႏုိင္ခဲ့သည္။ ေဖေဖကလည္း နာမည္ႀကီး အထူးကု ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မုိ႔ ဇာျခည့္ကုိ ဆရာဆရာမမ်ား၊ အတန္းေဖာ္မ်ား အားလုံးက သတိထားမိၾကသည္။ ေဆးေက်ာင္းၿပီးေတာ့လည္း အထူးကုဘြဲ႔လြန္ သင္တန္းကုိ ဆက္တက္ခဲ့သည္။ ဇာျခည့္ ပင္ကုိယ္ဗီဇေၾကာင့္ေရာ၊ ေဖေဖ့နာမည္ေၾကာင့္ပါ ဇာျခည္ အသက္ငယ္ငယ္ႏွင့္ပင္ အထူးကု ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
အမ်ားက ဘယ္လုိပင္ အားက်ေပမယ့္ ဇာျခည့္ဘ၀ဟာ မျပည့္စုံဟု ထင္သည္။ ေဖေဖက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဇာျခည့္ကုိ ဂရုမစုိက္ႏုိင္ခဲ့။ အၿမဲတမ္း အလုပ္ေတြမ်ားကာ ေမေမႏွင့္ ဇာျခည္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သာ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ အေဖာ္လုပ္ ေနခဲ့ရသည္။ ေမေမကေတာ့ ဇာျခည္ ရွစ္တန္းေလာက္မွာပင္ အသည္းေရာဂါႏွင့္ ဆုံးပါးသြားခဲ့သည္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းကပင္ ဇာျခည္ ေလာကႀကီးမွာ တစ္ေယာက္တည္းဟု ခံစားရပါသည္။ ေဖေဖကေတာ့ အရင္ကထက္ပင္ အလုပ္ေတြ ပုိလုပ္ေနေသးသည္ဟု ထင္ရ၏။ အေဖာ္မရွိေသာ ဇာျခည့္အတြက္လည္း ေက်ာင္းစာကုိ ဖတ္ရေနသည္ကပင္ အာရုံတခုရွိေနသလုိ။ စိတ္သက္သာရာ ရသလို။ ဒီလုိႏွင့္ ေဆးေက်ာင္းမွာ ကုိႏွင့္ ေတြ႔ေတာ့ ဇာျခည္အရူးအမူး ျဖစ္ခဲ့သည္ ထင္၏။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာလည္း ဇာျခည္ ကံမေကာင္းခဲ့ပါ။
ကုိက ဇာျခည္တုိ႔ထက္ တစ္တန္းပုိႀကီးသည္။ ဇာျခည့္ကုိ အတန္းေရွ႕မွာ လာေစာင့္ေနတတ္သည္။ အတန္းမရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ေကာ္ဖီဆုိင္ထုိင္ၾကသည္။ မုန္႔ အတူ ေလွ်ာက္စားၾကသည္။ တခါတေလလည္း စာေတြ အေၾကာင္းေျပာၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ကုိသည္ ဇာျခည္ ထင္သေလာက္ မရင့္က်က္ေသာသူသာ ျဖစ္၏။ မုိးေတြရြာေသာ တစ္ေန႔မွာ ဇာျခည့္ကုိ လမ္းခြဲဖုိ႔ စကား ေျပာခဲ့သည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကုိေတာ့ ဇာျခည္မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့။ ဒီေန႔ မုိးရြာလုိ႔ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလာက္ေတာင္ မခုိင္လုံတာကုိေတာ့ မွတ္မိေနခဲ့သည္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ကုိ႕ကုိ အငယ္တန္းမွ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႔ေတာ့မွ အေၾကာင္းျပခ်က္ကုိ နားလည္သြားခဲ့သည္။ ရွိေစေတာ့။ ေပးခ်င္ေသာ အခ်စ္ေတြႏွင့္ အခ်စ္ခံလုိေသာ ဆႏၵမ်ားကုိ ေခါက္သိမ္းၿပီး ဇာျခည္ စာအုပ္ေတြထဲမွာသာ ေပ်ာ္ေနလုိက္သည္။
အခုေတာ့ အသက္သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ အပ်ဳိႀကီး အထူးကု ဆရာ၀န္မ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေနသားက်ေနခဲ့ၿပီ။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ဘ၀ကုိ တန္ဖုိးထားေပမယ့္ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ကုိယ္ ရာႏႈန္းျပည့္ မေပ်ာ္မိ။ အမ်ားက ဇာျခည့္ကုိ အားက်ေသာ္လည္း ဇာျခည္ အားက်သည္က သူငယ္ခ်င္း ခင္ေလးလုိ ဘ၀မ်ိဳး။
တစ္ခါတုန္းက ဆယ္တန္းဆုေပးပြဲကုိ ဇာျခည္ သတိရေနမိသည္။ ဇာျခည္က တစ္ႏိုင္ငံလုံး ပထမ ရေသာ ေက်ာင္းသူ အေနျဖင့္ ေက်ာင္းဆုေပးပြဲကုိ တက္ခဲ့သည္။ အားက်မႈေတြ၊ ခ်ီးက်ဴးမႈေတြ၊ ေျမွာက္ပင့္ေသာ စကားေတြ၊ အားေပးေသာ စကားေတြႏွင့္ ၀န္းရံလ်က္ ဇာျခည္ စင္ျမင့္ကုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ လက္ခုပ္သံေတြၾကားထဲမွာ ဇာျခည္ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္လိမ့္မည္ဟု အားလုံးက ထင္ေနၾကေပလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ ဇာျခည့္ေဘးမွာ အေဖာ္အျဖစ္ေခၚလာရေသာ ေဒၚေလး တစ္ေယာက္ကလြဲလုိ႔ ေဖေဖမရွိ။ ခြဲခန္း၀င္စရာရွိသည့္ အတြက္ ဆုေပးပြဲကုိ မလုိက္ႏုိင္။ ေမေမကုိလည္း သတိရမိသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဇာျခည္အားက်မိတာက ခင္ေလးတုိ႔ မိသားစုသာ ျဖစ္သည္။
ခင္ေလးက သုံးဘာသာ ဂုဏ္ထူးရွင္ အေနျဖင့္ ဆုေပးပြဲကုိ လာခဲ့သည္။ သူ႔ေဘးမွာေတာ့ ၿပဳံးေနေသာ သူ႔ေဖေဖႏွင့္ ေပ်ာ္ေနေသာ သူ႔ေမေမတုိ႔ စကားေတြ ေဖာင္ေနၾကသည္။ သူ႔ညီမေလး ျဖစ္ဟန္တူေသာ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္က ခင္ေလးလက္ထဲက ဆုဒုိင္းေလးကုိ ယူၾကည့္ရင္း သေဘာေတြက်ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ေတြ အားလုံး ေက်ာင္းနားက စားေသာက္ဆုိင္မွာ ေန႔လည္စာစားဖုိ႔ ထုိင္ေနၾကတာကုိ ဇာျခည္ေတြ႔သည္႔ ေနာက္မွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ လည္လာသည္။
ယခုေတာ့ ခင္ေလးဘ၀မွာ သူ႔ကုိ အလြန္ခ်စ္၍ သည္းခံေသာ ခင္ပြန္းရွိသည္။ အရာရာကုိ အေကာင္းဖက္က ျမင္တတ္၍ သားသမီးကုိ ဂရုစိုက္ေသာ မိဘႏွစ္ပါးရွိသည္။ သူတုိ႔တေတြမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာမႈမ်ား ပုိင္ဆုိင္သည္။ အားေပးႏွစ္သိမ့္မႈမ်ား ၾကြယ္၀သည္။ ေအးခ်မ္းေသာ ေမတၱာတုိ႔ ျပည့္စုံသည္။ အဲဒီလုိဘ၀မ်ဳိးကုိသာ ဇာျခည္လုိခ်င္သည္။ ဇာျခည့္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြႏွင့္ လဲလွယ္လုိ႔သာ ရမည္ဆုိလွ်င္ တစကၠန္႔မွ် ဆုံ႔ဆုိင္းျဖစ္မည္ မထင္။ လဲလွယ္ခြင့္ ရွိလွ်င္ေပါ့။
5 comments:
တကယ္တမ္း ကိုယ္စီဘဝေတြမွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ လဲလွယ္ခြင့္ေတြ ပါမလာခဲ့ဘူး... ျဖစ္လာတဲ့အတိုင္းကို အေကာင္းျမင္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္တတ္ေအာင္ ေရာင့္ရဲတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာပဲ...
Appreciate what you have ဆိုတာ ကိုယ္သိပ္သေဘာက်တဲ့ စကားတခုပဲ ပံုရိပ္ေရ... ပံုရိပ္တေယာက္ စာေတြ ျပန္ေရးေတာ့မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ေပ်ာ္သြားတယ္... း))
ဟုတ္တယ္ေနာ္... ကိုယ့္ဘဝသာ ကိုယ့္အတြက္အေကာင္းဆံုး ျဖစ္တယ္လို႔ ခံယူၿပီး အေကာင္းဆံုးျပင္ဆင္လုပ္ေနမယ္ဆုိ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ထင္ပါတယ္။ ရတာမလို လုိတာမရ ဆုိတာလည္း လူ႔သဘာ၀ပါပဲ။
ပံုရိပ္တေယာက္ ဒီတပုဒ္ေရးၿပီး စာေတြအမ်ားၾကီး ေရးေတာ့မည္လို႔ ...
ပံုရိပ္စာျပန္ေရးတာ ၀မ္းသာတယ္
ဘ၀ေတြကိုယ္စီမွာ အလိုက်မႈေတြ မက်မႈေတြ ရွိၾကတယ္မဟုတ္လား
ကိုယ္ရထားတဲ့ဘ၀မွာ ရွိတဲ့အလွေတြကို ျမင္တတ္ၾကဖို႕ ပံုရိပ္ကေပၚလြင္ေအာင္ ေရးထားတာ သိပ္လွပါတယ္။
မသက္ေ၀ ကုိပီတိ နဲ႔ မပန္...ပုံရိပ္ျပန္ေရးတုိင္း လာအားေပးလုိ႔ ေပ်ာ္တယ္။ ဒီလုိပဲ ေပ်ာက္လုိက္ေပၚလုိက္နဲ႔ ဘေလာက္ဆက္ေရးျဖစ္ဦးမွာပါ။ ကုိပီတိလည္း အေရးက်ဲ ေနတယ္။ မပန္နဲ႔ မသက္ေ၀ကေတာ့ မွန္မွန္ေရးျဖစ္တယ္ေနာ္။ မွတ္ခ်က္ မေပးျဖစ္ေပမယ့္ အၿမဲ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။
မေလး သတိရပါတယ္.. စာလာဖတ္သြားတယ္။
Post a Comment