အသက္ႀကီးၿပီ (၁)

      စာဖတ္ေနေသာကုိယ့္ နားထဲကုိ သီခ်င္းသံက မသဲမကြဲ ၀င္လာသည္။ မသဲမကြဲကေန တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပီျပင္လာ၏။ ပီျပင္ရာမွ စာအုပ္ထဲသို႔ ေရာက္လာသည္။ ၀ါက်အခ်ဳိ႕ ဗလုံးဗေထြး ျဖစ္ကုန္သည္။ ေနပါဦး… ေနပါဦး….စာပုိဒ္အစက ျပန္ဖတ္မွ။ တစ္ေၾကာင္း…ႏွစ္ေၾကာင္း….သုံးေၾကာင္း…..။ ဖတ္ထားသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား စိတ္ထဲ မေရာက္။ ဆြဲငင္၍ အရွိန္တက္လာၿပီ ျဖစ္ေသာ သီခ်င္းအလယ္ကို နားစြင့္လုိက္မိသည္။ ဖတ္လက္စ စာအုပ္က လက္ထဲမွာ ကုိင္လ်က္။ ေရာက္ရာစာမ်က္ႏွာမွာ လက္ညႈိးႏွင့္ ထုိး၍ညွပ္ရင္းက ထုိင္ၿပီး စဥ္းစားစ ျပဳမိ၏။ ငါ သီခ်င္းဆက္နားေထာင္ရင္ ေကာင္းမလား၊ စာဆက္ဖတ္ရင္ ေကာင္းမလား…။ တစ္ေယာက္တည္းရွိေသာ အိမ္မွာ သီခ်င္းဖြင့္ထားသူကလည္း ကုိယ္၊ စာအုပ္ကုိင္သူကလည္း ကုိယ္ ျဖစ္သည္မုိ႔ ဘယ္သူကမွ ကုိယ့္ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးသည္ဟု မဆုိသာ။
          ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အံ့ၾသေနမိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုက ကုိယ္သည္ အာရုံမ်ားစြာကုိ တၿပိဳင္နက္သုံးတတ္သူ။ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း အိမ္စာလုပ္တတ္သည္မွာ ကိုယ့္အက်င့္။ သခ်ၤာတြက္ရင္း သခ်ၤာပုစာၦမ်ားကုိ စဥ္းစားရင္းျဖင့္ သီခ်င္းလုိက္ညီး ရသည့္အရသာကုိ  ကုိယ္ႏွစ္သက္သည္။ တခါတေလ စာက်က္ရင္းႏွင့္ပင္ ေနာက္ခံတီးလုံးကုိ ခပ္တုိးတုိး ဖြင့္ထားမိေသးသည္။ သည္လုိႏွင့္ပင္ စာေမးပြဲကုိ ဂုဏ္ထူးေတြႏွင့္ ေအာင္ခဲ့ေသး၏။ တကၠသုိလ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္စာလုပ္ရင္း သီခ်င္းနားေထာင္သည့္ အက်င့္သာမက အြန္လုိင္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားစျမည္ ေျပာတတ္သည့္ အက်င့္ပါ ရလာသည္။  ႏွစ္ဖက္စလုံးတြင္ စာၿပဳိင္ရုိက္တတ္ေသာကုိယ္။ “Alt” ႏွင့္ “Tab” အတြဲက ကုိယ့္အေဖာ္။ Word ျပတင္းႏွင့္ Yahoo ျပတင္းႏွစ္ခုလုံးတြင္ ကုိယ္က ကၽြမ္းက်င္စြာ လွည့္ပတ္ေနသူ။ သည္လုိႏွင့္ ကုိယ္ တစ္တန္းတစ္တန္းကုိ ေခ်ာေမာစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။ အာရုံမ်ားစြာႏွင့္ အလုပ္လုပ္ရသည္ကုိ အခက္အခဲ မရွိ။ ဒါကုိပဲ ကုိယ္က ႏွစ္သက္ေနလုိက္ေသးသည္။
          ငယ္ငယ္ကတည္းက အခ်ိန္ကုိ အက်ဴိးရွိရွိ အသုံးခ်ရန္ အေလ့အက်င့္လုပ္ေပးျခင္း ခံထားရေသာ ကေလးတစ္ေယာက္မုိ႔ ကုိယ့္ေန႔စဥ္ ဘ၀မွာ အလုပ္ႏွစ္ခုကုိ တၿပိဳင္နက္ လုပ္သည့္ အမူအက်င့္က အမ်ားသားပင္။ မနက္စာစားရင္း စာဖတ္။ အိမ္သာတက္ရင္း စာဖတ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သီခ်င္းနားေထာင္။ စာေရးရန္အတြက္ စိတ္၏ ေစစားရာကုိရွာ၊ ဇာတ္လမ္းအတြက္ အႀကံထုတ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဖုံးေျပာ။ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ကုိယ္တၿပိဳင္နက္ လုပ္တတ္သည့္ အလုပ္ေတြက မ်ားသား။ စာေရးလွ်င္လည္း သီခ်င္းဖြင့္ထားတတ္ေသးသည္။ စိတ္ကုိ ကုိယ္မေမွ်ာ္လင့္သည့္ ကမာၻတစ္ခုဆီသုိ႔ ဆြဲေခၚသြားသည္ဟု ခံစားရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ခုတေလာေတာ့ စာသားမပါေသာ သီခ်င္းေတြကိုသာ ဖြင့္၍ စာေရးလုိ႔ရေၾကာင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိထားမိေန၏။
          အခုေတာ့ စာပဲ ဆက္ဖတ္ရေကာင္းမလား၊ သီခ်င္းပဲ ဆက္နားေထာင္ရ ေကာင္းမလားဟူေသာ ေမးခြန္းကုိ ထူးဆန္းစြာပင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေမးရေတာ့မည္။ ႏွစ္တုိ႔၏ တုိက္စားမႈႏွင့္ပင္ ကုိယ့္ဘ၀မွာ အလုပ္မ်ားစြာ၊ အရာမ်ားစြာကုိ တၿပိဳင္နက္ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ၿပီလားဟု ပထမဆုံး အႀကိမ္ သံသယ ၀င္ေလသည္။ အာရုံစူးစိုက္မႈတုိ႔ ေလ်ာ့နည္းလာၿပီလား။ ကုိယ့္စိတ္ေတြ အရင္ကေလာက္ စူးရွမႈ မရွိေတာ့ၿပီ။ ခုတေလာေတာ့ ဘယ္အရာက ပုိအေရးႀကီးသည္လည္းဟူေသာ ေမးခြန္းႏွင့္ ဘယ္အရာကုိ လုပ္သင့္သလဲဟူေသာ ေမးခြန္း ႏွစ္ခုကုိ တၿပဳိက္နက္ ေမးေနတတ္ေသးသည္။ အသက္ေတြ ႀကီးၿပီပဲ….။
(ဆက္ရန္)