ပန္းကေလးေတြကုိ စိမ္း ခ်စ္သည္။ ျခံထဲကုိဆင္းရတာကုိပဲ ေပ်ာ္ေနမိသည္။ ေက်ာင္းတက္ရတာ ပ်င္းလွၿပီ။ ဒီေန႔လုိ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြကုိ ေမွ်ာ္မိတာ မဆန္းပါ။ ဒီေန႔ေတာ့ ျခံထဲကုိ ဆင္းလုိက္ဦးမည္။ စာက်က္ဖုိ႔ သတိေပးေသာ ေမေမ့ေအာ္သံကုိလည္း ၾကားရမည္ မဟုတ္။ မေန႔ကစလုိ႔ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ၿပီမုိ႔ ေမေမက လြတ္လပ္ေရး ေပးထားလုိက္သည္။ ထြက္ကာစ ေနေရာင္က မျပင္းလွေသး။ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သာ သစ္ပင္တုိ႔ၾကားမွာ ေ၀့၀ဲေနသည္။
ဂါ၀န္အနားေလးေတြ ေ၀့ေနေအာင္ ေျပးလ်က္ စိမ္းျခံထဲကုိ ေျပးလာခဲ့သည္။ ျခံထဲေရာက္ေတာ့ ဟုိဖက္အိမ္မွ အန္တီေလးကုိ လွမ္းၿပဳံးျပလုိက္ေသးသည္။ အန္တီေလးက စိမ္းေရ သနပ္ခါးပန္းေလးေတြ ယူမလားေရာ့ ဟုဆုိကာ ပန္းေလးေတြ ေပးေနေသးသည္။ ပါးခ်ဳိင့္ေလးေတြ ေပၚေအာင္ ၿပဳံးေနေသာ အန္တီေလးကုိ စိမ္းကၾကည့္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ၾကည့္ေနမိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ပန္းေတြကုိ လက္လွမ္းယူၿပီး သရက္ပင္ႀကီးေအာက္ကုိ ထြက္လာခဲ့သည္။ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ထုိင္ကာ ေငးခ်င္ေသးသည္။
စိမ္းက အိမ္မွာ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးမုိ႔ တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းလွသည္။ ေမေမႏွင့္ ေဖေဖကလည္း သူ႔အလုပ္ႏွင့္ သူရႈပ္ေနၾကသည္။ ေမေမက တခါတရံ စိမ္းႏွင့္ အေဖၚလုပ္ေသာ္လည္း၊ ပုံျပင္ေတြ ေျပာျပတတ္ေသာ္လည္း သူ႔ခမ်ာလည္း မအားသည္က မ်ားသည္။ ေဖေဖကုိေတာ့ ညေနက်မွသာ ေတြ႕ရတတ္သည္။ ေဖေဖ့ခမ်ာလည္း စိမ္းလုိ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မရရွာ။
သည္လုိႏွင့္ စိမ္းမွာ တစ္ေယာက္တည္းသာ ျဖစ္ရသည္။ ခုလုိေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အျပင္ထြက္ၿပီး ေလွ်ာက္လည္ပစ္လုိက္ ခ်င္သည္။ မုန္႔လည္း ေလွ်ာက္စားခ်င္ေသးသည္။ ေမေမကေတာ့ စိမ္း သိပ္ငယ္ေသးသည္ တဲ့။ ေမေမတုိ႔ လုိက္ပုိ႔မွ သြားႏိုင္မည္တဲ့။ အားတဲ့ အခါလုိက္ပုိ႔ မွာေပါ့ ဆုိေသာ စကားကုိလည္း ေမ့ေနၾကသည္ ထင္၏။
ဟိုဖက္အိမ္က အန္တီေလးလုိ အသက္ႀကီးခ်င္လွၿပီ။ အန္တီေလးက အသက္သုံးဆယ္ေလာက္ ရွိၿပီဟု ဆုိသည္။ ပန္းေတြစုိက္တတ္သည္။ ႏွင္းဆီပင္ေတြ အေရာင္စုံလုိ႔ ေနသည္။ သနပ္ခါးပန္းေတြလည္း ေ၀ေနတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အန္တီေလးက ဆရာ၀န္လည္းလုပ္ သည္ဟု ဆုိပါသည္။
စိမ္းလည္း အသက္ႀကီးလာလွ်င္ ဆရာ၀န္လုပ္မည္၊ ပန္းေတြ စုိက္မည္ဟု ေတးထားလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားလုိက္မည္။ တီဗီြထဲမွာ ၾကည့္ရေသာ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကုိလည္း ၾကည့္ခ်င္သည္။ ဘုရားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသာ ပုဂံဆုိတဲ့ ၿမဳိ႕ကုိလည္း သြားခ်င္သည္။ သဲေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ပင္လယ္ႀကီးကုိ ျမင္ရေသာ ေခ်ာင္းသာ ဆုိသည့္ ရုပ္ရွင္ေတြထဲ ေတြ႔ဖူးသည့္ ေနရာကုိလည္း သြားၾကည့္ခ်င္သည္။ ေလေတြေတာ္ေတာ္ တုိက္ကာ ေအးေနမွာပဲဟု အေတြးထဲေပၚလာရင္း ပခုံးတြန္႔မိသည္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံျခားဆုိသည့္ ေနရာကုိလည္း ေရာက္ဖူးခ်င္သည္။ ႏွင္းေတြေဖြးကာ ၀က္၀ံျဖဴျဖဴႀကီးေတြ ရွိေသာေနရာကုိ သြားမည္။ စိမ္းရဲ႕ အရုပ္ႀကီးနဲ႔ တူေသာေၾကာင့္ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းမည္ဟုသာ ထင္သည္။ ညဖက္မွာ မီးေရာင္စုံလင္းေနေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြဆီလည္း သြားမည္။ တခါမွ မစီးဖူးေသာ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီး စီးကာ ေလွ်ာက္သြားခ်င္သည္။ စိမ္း အသက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ႀကီးလုိက္ခ်င္သည္။
အဲဒီတုန္းက ပန္းကေလးေတြ လိပ္ျပာေလးေတြ ၾကားထဲမွ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးမေလးရဲ႕ စိတ္ကူး အေတြးေလးေတြမွ် သာျဖစ္ပါသည္။
xxx
ဒီေန႔ စိမ္း အသက္ငါးဆယ္ျပည့္ ေမြးေန႔လုပ္သည္။ ဘယ္သူမွ မပါဘဲ ေမာင္ႏွင့္ သမီးသာ ပါေသာ စိမ္းရဲ႕ ေမြးေန႔ပြဲက ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ သမီးေလး အသက္ေတာင္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ နီးပါးက ေမြးခဲ့ေသာ သမီးေတာင္ ဒီအရြယ္ေရာက္ခဲ့ၿပီမွာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အံ့ၾသရသည္။
ဘ၀ အေျခတက် ျဖစ္မွဟူေသာ အေတြးႏွင့္ ခ်ီတုံခ်တုံ စဥ္းစားရင္း ေမာင္ႏွင့္ စိမ္းတုိ႔ သုံးဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္မွ သမီးေလးကုိ ယူျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိမ္းတုိ႔ ဘ၀က မေရမရာရွိ ေနဆဲ။ အစေနာက္က် ခဲ့သည္မုိ႔ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ စမ္းတ၀ါး၀ါး သြားေနဆဲ။ ေမာင္ေရာ စိမ္းေရာ ႏွစ္ဖက္မိသားစုကုိ ျပန္ၾကည့္ႏုိင္ရန္ ႀကဳိးစားရင္း ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္လည္း အေျခခုိင္ေအာင္ ႀကဳိးစားေနဆဲ။
အိမ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းထဲမွာ ငွားေနရသည္မုိ႔ စိမ္းစုိက္ခ်င္ေသာ ပန္းေတြလည္း မစုိက္ႏုိင္ခဲ့ပါ။ ပန္းအုိးေလးထဲမွာေတာ့ အပင္ေလး ေလးငါးပင္ စုိက္ခဲ့ေသးသည္။ ပန္းပြင့္တဲ့ အပင္ပြင့္ကာ၊ ေနမရ ေရမရႏွင့္ ေသသည့္ အပင္မ်ားလည္း ေသကုန္ရွာသည္။
ခရီးစရိတ္ အကုန္မခံႏုိင္၍လည္း ဘယ္ကုိမွ ခရီးမထြက္ႏုိင္ခဲ့။ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကသာ ပုဂံႏွင့္ ေခ်ာင္းသာကုိ ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ သြားလုိက္ေသးသည္။ အသက္သံုးဆယ္ အရြယ္မွာ ခရီးထြက္ခ်င္စိတ္ကုိ ခ်ဳိးႏွိမ္ကာ ေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ ေနရာမွ ဓာတ္ပုံေလးေတြ ၾကည့္၍ အလြမ္းေျဖေနလုိက္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ကေလးဘ၀က စိတ္ကူးေတြႏွင့္ေတာ့ လက္ေတြ႔ဘ၀က ကြာျခားေနခဲ့သည္။
အသက္သုံးဆယ္အရြယ္မွာ ေမာင္က အလုပ္အသစ္မွာ ေနသားက်ဖုိ႔ ႀကဳိးစားေနရၿပီး စိမ္းကေတာ့ ေမာင့္လုပ္စာထုိင္စားရင္း၊ အလုပ္အသစ္ရွာရင္း ရသမွ် ပုိက္ဆံေလးကုိ စုရင္း ရွိေနခဲ့သည္။ စိမ္းလုပ္ခ်င္သည္ ဆုိေသာ ဆရာ၀န္ဘ၀လည္း အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ျဖစ္မလာခဲ့။ အသက္သုံးဆယ္မွာ စိမ္းဟာ အလုပ္လက္မဲ့ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သင္ခဲ့ဖူးေသာ ပညာေတြကုိ သံသယ ၀င္ရင္း၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားမရ ျဖစ္ရင္း စိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြး ေနခဲ့သည္။ ေလာကႀကီးမွာ ဒုကၡေတြ မ်ားလွခ်ည္ရဲ႕လုိ႔ ညည္းခ်င္ေနသည္။
တကယ္ေတာ့ သမီးကုိ ေမြးလာျခင္းဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ အတြင္း ေမာင္နဲ႔ စိမ္းတုိ႔ရဲ႕ အေကာင္းဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပါပဲ။ အစကေတာ့ ဘ၀ရဲ႕ ဒုကၡေတြကုိ မခံစားေစခ်င္တဲ့ ေစတနာႏွင့္ ေနာက္ဘ၀တစ္ခုကုိ ေလာကထဲ ေခၚသြင္း မလာခ်င္ခဲ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘ၀ရဲ႕ အႏွစ္သာရကုိ ခံစားေစခ်င္ေသာ စိတ္ကလည္း တဖက္မွ ျပန္ၿပီး လြန္ဆြဲ ေနျပန္ေလသည္။ ဒီလုိႏွင့္ သမီးကုိ စိမ္း သုံးဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ အရြယ္မွာ ေမြးခဲ့သည္။
သမီးက ငယ္ငယ္ထဲက အေမးအျမန္းထူသည္။ စူးစမ္းကာ အရာရာကုိ သိခ်င္ေနေတာ့သည္။ သူ႔ေမးခြန္းတခုရဲ႕ အေျဖကုိ ရလွ်င္ ၀ုိင္းသြားတတ္ေသာ သမီး၏ မ်က္လုံးေလးမ်ားကုိ ျမင္တုိင္း၊ နားလည္သြားလွ်င္ ျပဳံးကာ ေခါင္းေလးေစာင္းၿပီး စဥ္းစားေနတတ္ေသာ မ်က္ႏွာေလးကုိ ျမင္တုိင္း၊ စိတ္ေရာ ကုိယ္ပါ သီခ်င္းေလး တေအးေအးျငီးေနတတ္ေသာ အသံေလးကုိ ၾကားရတုိင္း သမီး စိမ္းတုိ႔ ဘ၀ထဲမွာ ရွိေနျခင္းကုိ ေက်းဇူး တင္ေနမိသည္။
တုိက္ဆုိင္မႈ တစ္ခုကေတာ့ သမီးက ဆရာ၀န္လုပ္မည္ဟု စိမ္းရဲ႕ တုိက္တြန္းမႈ မပါဘဲ သူ႔ဟာသူ ေျပာလာခဲ့သည္။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း စိမ္းမရခဲ့ေသာ ဘ၀ကုိ သမီးဆီမွ တဆင့္ ျပန္ျမင္ခြင့္၊ ၾကားခြင့္ ရဦးမည္ေပါ့။
ဒီလုိႏွင့္ ရႈပ္ေထြးေသာ ေလာကထဲမွာ သမီးကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ႀကီးျပင္းေစခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ နီးပါးရွိေတာ့မည္။
စိမ္း ျပတင္းေပါက္နံေဘးမွ ထလာခဲ့ေတာ့ ညသန္းေခါင္တုိင္ေရာ့မည္။ လကုိ ေငးရင္း စဥ္းစားေနခဲ့ေသာ အသက္ငါးဆယ္ အရြယ္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္၏ အေတြးမ်ားသာ…။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကုိ ေမွ်ာ္မွန္းကာ ၾကည့္ခဲ့ဖူးသလုိ သမင္လည္ျပန္လည္း ၾကည့္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ဘာလုိေသးလုိ႔လဲ။ ျပည့္စုံၿပီေပါ့…။
(အစ္မတန္ခူးေရ ၾကာသြားတာ ခြင့္လႊတ္ပါ။)
