ဇာတ္ရုပ္

ေနရာ။ ။ အိမ္ခန္းတစ္ခန္း

အခ်ိန္။ ။နံနက္ရွစ္နာရီခန္႕

‘တီ…တီ…တီ’

သူအိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ဖုန္းကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္သည္။ ျပန္ခ်မလုိ႕ စဥ္းစားျပီးမွ ညီမေလးဆီမွ ဖုန္းျဖစ္ႏုိင္မွန္း ေတြးမိျပန္သည္။ ထင္သည့္ အတုိင္း ညီမေလးနံပါတ္။

‘ေအး…အငယ္မ။ ေျပာ…’

‘မမ…မမ…အင့္ ဟင့္…..’

ဖုန္းထဲမွ တဆင့္ငုိသံၾကားရ၍ သူအိပ္ခ်င္စိတ္ အားလုံးေျပသြားသည္။

‘အငယ္မ….မငုိနဲ႕ေလ။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ။ တိတ္…တိတ္…။ ဘာျဖစ္လဲ…။’

ခဏၾကာငုိေနလုိက္ေသး၏။ အတင္းၾကီး ေမးေတာ့မွ အိမ္လြမး္လုိ႕တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ သူလည္း သက္ျပင္းခ်ႏုိင္သည္။ သူတပါးႏုိင္ငံကုိ ေရာက္ကာစ၊ အိမ္မွာ ကေလးလုပ္၍ ေနလာေသာ ညီမအငယ္ဆုံးမို႕ ဒီေလာက္ေတာ့ ႐ွိေပမည္ေပါ့။ အတင္းေခ်ာ့ေမာ့ကာ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲမွ အငုိတိတ္သြားေတာ့သည္။ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ၾကာ စကားေျပာျပီး ေနာက္မွ၊ စိတ္ခ်ရေလာက္ေသာ အေျခအေနရွိမွ ဖုန္းခ်ႏုိင္၏။ စိတ္ညစ္လာလွ်င္ အခ်ိန္မေရြး ေခၚဖုိ႕ရန္လည္း မွာရေသးသည္။ ကုိယ္ေရာက္စက လည္းဒီလုိပါပဲေလ။ ညီမေလးလုိေတာ့ စကားေျပာရမည့္ အေဖာ္မရွိခဲ့။ အိမ္ကုိ ဖုန္းမၾကာမၾကာ ဆက္ဖုိ႕ရန္လည္း စရိတ္မတတ္ႏုိင္။ ၾကာလာေတာ့လည္း ေနသားက်သြားသည္ပဲေလ။ ခုေတာ့ ေနသား အက်လြန္၍ တခါတေလ အေမကေတာင္ ဖုန္းဆက္ၾကဲလြန္းလို႕ ဆူေနေသးသည္။

ဒါေပမယ့္ အခု ညီမေလးေရာက္လာျပီးမွ အိမ္ကုိ ဖုန္းျပန္ဆက္ မွန္လာရသည္။ ကုိယ့္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္တာထက္ ညီမအေၾကာင္း သတင္းပုိ႕ရတာ မ်ားပါသည္။ အေမကေတာင္ ခ်ီးက်ဴးေနေသးသည္။ ငါ့သမီးၾကီး အစ္မေကာင္း ျပီသပါေပတယ္ တဲ့…။ အစ္မေနရာကေတာ့ သူတာ၀န္ေက်ေကာင္း ပါသည္။

xxxx

ေနရာ။ ။ရုံးခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းတစ္ခန္း

အခ်ိန္။ ။တနလၤာေန႕

‘မဂၤလာ နံနက္ခင္းပါ’

‘အုိ ဟယ္လုိ။ မဂၤလာပါ။’

တနလၤာေန႕။ သံသရာ တစ္ပတ္စေပဦးမည္။ ဒီေန႕မနက္ ေျခာက္နာရီ အိပ္ရာမွ ထလာရေသာ နံနက္ခင္းသည္ အဘယ္ကဲ့သုိ႕ မဂၤလာ႐ွိႏုိင္ ပါမည္နည္း။ အက်င့္ပါေနေသာ ပါးစပ္က ႏႈတ္ခြန္းဆက္ စကားထြက္ျပီးမွ မေရမရာ ေတြးေနမိေသးသည္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ တနလၤာေန႕ မနက္ေတြကုိ မုန္းလုိက္တာဟု ေအာ္လုိက္ခ်င္သည္ေပါ့။

ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ထုိးေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားက ေန႕လယ္စာ အတူလုိက္စားရန္ ေခၚေနေသးသည္။ အျပဳံးတ၀က္ႏွင့္သာ ျငင္းလုိက္ရေတာ့မည္။ သူတုိ႕ႏွင့္သာ ေန႕တုိင္း အျပင္ထြက္စား ရလွ်င္ ရသည့္လခေလး ကုန္ရခ်ည္ရဲ႕။ ေတာ္ေတာ္လည္း သုံးႏိုင္ၾကတဲ့ လူေတြဟု စဥ္းစားရင္း အိမ္ကသုတ္သီးသုတ္ျပာ ျပင္လာေသာ ထမင္းဘူးကုိ ဖြင့္သည္။ ထမင္းဘူးထဲမွာ အေမပုိ႕ေပးေသာ ငါးပိေၾကာ္ႏွင့္ သူကုိယ္တုိင္ ေၾကာ္လာေသာ ၾကက္ဥေၾကာ္ တစ္လုံး။ ေဘးဘီကုိ ၾကည့္ျပီးေနာက္ ဘယ္သူမွ မရွိမွန္း ေသခ်ာသည့္ အခါ ထမင္းဘူးကုိ မုိက္ကရုိေ၀့ဖ္ထဲ ထည့္ေႏႊးလုိက္သည္။ ငါးပိေၾကာ္က အနံ႕သင္း၍ လာသည္ကုိ ရွဴရႈိက္ရင္း ဘယ္သူ႕ကုိမွ် ဂရုမစုိက္ေတာ့။ မနက္စာ လြတ္ခဲ့ေသာ ဗုိက္က ဆာလွျပီ။

အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္လွ်င္ကုန္ခဲလွသည္။ ေက်ာင္းမွာ သင္ခဲ့ေသာ စကားပုံတခ်ဳိ႕ ကုိေတာင္ ျပန္သတိရ ခ်င္လာသည္။ ဘာတဲ့…. ထမင္းကုိ ေစာင့္က အက်က္ေႏွး၊ ေရကုိ ေစာင့္က အတက္ေႏွး တဲ့…။ အခုလည္း ငါးနာရီကုိေစာင့္က နာရီေႏွး။

တစ္ခါၾကည့္ ငါးမိနစ္ႏွင့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ငါးနာရီထုိးသြား ခဲ့ျပီ။ ေန႕လည္စာစားခ်ိန္မွ ငါးနာရီခန္႕လြန္ခဲ့ ျပီမုိ႕ ဗုိက္လည္း ဆာလွျပီ။ ေလးနာရီခြဲ ကတည္းက ျပန္သည့္လူမ်ား ျပန္သြားၾကျပီမုိ႕ အလုပ္ခန္းက ႐ွင္းစျပဳေနျပီ။

‘ေၾသာ္…ဒါနဲ႕ မင္းကုိ အေကာင္းဆုံး လုပ္သားဆုေပးဖုိ႕ ငါေရြးခ်ယ္ေပးထားတယ္။’

ၾကီးၾကပ္သူက ေျပာလာေတာ့ သူစိတ္ထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းေတြး မိသည္။ ဆုေငြဘယ္ေလာက္ ေပးမွာလဲ မသိဘူး ဟူ၍…။ ဒါေပမယ့္လည္း ပါးစပ္ကေတာ့ ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္။ အားလုံးရဲ႕ ကူညီမႈေၾကာင့္ ဒီလုိလုပ္ႏုိင္ တာပါေပါ့။ အင္း….ဆုေငြေလး ေလာက္ေလာက္လားလား ေပးရင္ ဒီလအတြက္ ေငြပုိေလး စုႏိုင္ေကာင္း ပါရဲ႕။

ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း သူဟာ အလုပ္သမားေကာင္း တစ္ေယာက္အျဖစ္ အမ်ားအျမင္မွာ ႐ွိေနသည္ေပါ့။ အခ်ိန္မွန္၊ တာ၀န္သိ၊ ရုိးသားတဲ့ အလုပ္သမားေလး တစ္ေယာက္ေပါ့။ သူ တိတ္တိတ္ျပဳံးလုိက္သည္။

xxx

ေနရာ။ ။ရထားတြဲ

အခ်ိန္။ ။ငါးနာရီ ငါးဆယ့္ငါး မိနစ္

ရထားေပၚ ေရာက္ေတာ့ ညေနေျခာက္နာရီထုိး ေတာ့မည္။ ေန႕တစ္ေန႕၏ နိဂုံးအဆုံးသတ္ခ်ိန္ကုိ သူအေမွ်ာ္လင့္ဆုံး။ ပစၥည္းအားလုံးကုိ မျငီးမျငဴ သယ္ေဆာင္ေပးေသာ သူ၏အိတ္ကုိ ဖြင့္လုိက္သည္။ အိတ္အေပၚဆုံးမွာ ကုန္ေနျပီျဖစ္ေသာ ထမင္းဘူး။ ျပီးေတာ့ စာအုပ္မ်ား။ စာအုပ္မ်ား၏ ေအာက္မွာမွ သူရွာေနေသာ ခရီးေဆာင္ သီခ်င္းစက္နဲ႕ နားက်ပ္။ ဘယ္ညာ မမွားေအာင္ ၾကည့္၍ နားက်ပ္ကုိ တပ္လုိက္သည္။ ခပ္ျပင္းျပင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ဖြင့္လုိက္ေတာ့ သူဘာလဲဆုိတာ ခဏေမ့သြားသည္။ ဒီအခ်ိန္ တဒဂၤမွာ သူဘာမွ ျဖစ္စရာ မလုိပါ။

ရထားဆုိက္ေတာ့ လမ္းမီးမ်ား ထြန္းစျပဳျပီ။ ေန၀င္သြားသည္ကုိ သူမမီလုိက္ပါ။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျပီး တစ္ပုဒ္ညီးဆုိရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ စဥ္းစားရင္း ေလွ်ာက္ေနက်လမ္း အတုိင္းေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ မေန႕က အတန္းအေၾကာင္း သတိရသည္။ သူမသင္ခ်င္ေသာ စာတခ်ဳိ႕ကုိ ၾကဳိးစားပမ္းစား အားသြန္ခြန္စုိက္ အင္တုိက္အားတုိက္ က်က္မွတ္ေလ့လာ ဆည္းပူး ျပီးေနာက္ အတန္းထဲတြင္ သူအမွတ္အမ်ားဆုံး ရခဲ့သည္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ၾကီးခ်င္ သလုိ။ ဟုတ္သည္ေလ…။ ကုိယ္မၾကဳိက္ေသာ အရာတစ္ခုမွာ ေတာ္ေအာင္ ၾကဳိးစားရတာ လြယ္တာမွတ္လုိ႕။

တုိက္ခန္းတံခါး၀ကုိ လွမ္းျမင္ရေတာ့ ေဘးအိတ္ထဲမွ ေသာ့ကုိ စမ္းမိသည္။ သူအေမွ်ာ္လင့္ဆုံး အခ်ိန္ကုိ ေရာက္ေတာ့မည္။

Xxx

ေနရာ။ ။တုိက္ခန္းတစ္ခန္း

အခ်ိန္။ ။ခုနစ္နာရီ ဆယ္မိနစ္

ထမင္းအုိးထဲမွာ ထမင္းရွိေနသည္။ သူေပ်ာ္သြားသည္။ ဒါဆုိ ထမင္းခ်က္ စရာမလုိေတာ့။ တေန႕ညက ၀ယ္ထားေသာ ခပ္ေပါေပါ တရုတ္ဟင္း တစ္ခြက္ကုိ မုိက္ကရုိေ၀့ဖ္ထဲမွာ ေႏႊးျပီးေနာက္ ညေနစာတစ္ခြက္ ရျပီ။

ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ အသင့္ေနရာယူ ထားျပီးေသာ ခရီးေဆာင္ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ဖြင့္သည္။ Microsoft Word ကုိဖြင့္သည္။ ဗမာစာရုိက္ရန္ Font တစ္ခုကုိ ေရြးျပီးေနာက္ သူထမင္းသာ ဆက္စားျဖစ္သည္။ ဖန္သားျပင္ ျဖဴျဖဴကုိ ၾကည့္ရင္းသာ ထမင္း၀ါးေနမိ၏။ သူဆုပ္ကုိင္ ျခယ္လွယ္ႏုိင္ေသာ အခ်ိန္ကုိ ေရာက္ျပီ။ သူ႕ဇာတ္လမ္းကုိ သူေရးႏုိင္သည္။ သူလုိခ်င္သည္ကုိ ဖန္တီးႏုိင္သည္။ သူျဖစ္ေစခ်င္ အတုိင္းျဖစ္လုိ႕ ရမည္။ ပုံသြင္းထားေသာ ဇာတ္ကြက္တစ္ခု မဟုတ္။ ေနရာ ခ်ထားျပီးေသာ အစီအစဥ္ တစ္ခုမဟုတ္။ မလုပ္ခ်င္ေသာ အပုိင္းကုိ လုပ္စရာ မလုိ။ မသိခ်င္ေသာ အရာကုိ မွတ္စရာ မလုိ။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူသည္ ဇာတ္ရုပ္တစ္ရုပ္ မဟုတ္။

ဒါေပမယ့္………..။ ဒီဇာတ္ကုိ သူႏိုင္မွာလား။ ဒီကကြက္ကုိ သူမသိ။ အခ်ိန္အတန္ၾကာ သူဘာမွ မေရးမိ။ ျပင္ပကမာၻကုိ သူေရာက္ေနတာလား။ သူ…………..အဆုံးကုိ မေရးမိေတာ့…။