အိမ္ေပ်ာက္သူ

“အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညတုိင္း အေတြးမ်ားလည္း အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ အလြမ္းေတြပဲ….”

သူသီခ်င္းကုိ အသံမၾကား ရေတာ့တဲ့ အထိ တုိးပစ္လုိက္သည္။ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ အလြမ္းေတြ တဲ့။ အိမ္… အိမ္ဆုိတာကုိ သူလြမ္းပါေသး သလား။ မရွိေတာ့တဲ့ အရာတစ္ခုကုိ လြမ္းလုိ႕ ရပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ မရွိေတာ့သည့္ အရာတစ္ခု မုိ႕ပဲ လြမ္းလာေလသလား။

သူလြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ အတြင္း အိမ္မ်ားစြာ ေျပာင္းခဲ့ရသည္။ ပထမဆုံး အိမ္က အိမ္ မျမည္လွသည့္ အခန္းက်ဥ္းေလး တစ္ခု။ စာေရးစားပြဲ တစ္လုံး၊ ကုတင္တစ္လုံးႏွင့္ စာၾကည့္မီးတုိင္ တစ္ခု။ သူအခန္း ေျခရင္းတြင္ သူပုိင္ဆုိင္ သမွ် အ၀တ္အစား အားလုံးကုိ စုထည့္ထားေသာ ေသတၲာတစ္လုံး ရွိေနသည္။ အိပ္ယာေဘးတြင္ သူသိပ္ၾကဳိက္ေသာ အဆုိေတာ္၏ပုံ အၾကီးၾကီး တစ္ပုံ။ ေခါင္းရင္းတြင္ အေမထည့္ေပး လုိက္ေသာ ဘုရားပုံတစ္ပုံ။ သူ႕အခန္းမွာ အေဆာင္အေယာင္ ကင္းမဲ့လြန္းလွ ပါသည္။ ရုိးစင္းမႈကုိ သူမမႈေသာ္လည္း ေျခာက္ေသြ႕မႈကုိ သူမုန္းမိသည္။ သူ႕တေန႕တာ ကုန္ဆုံးခ်ိန္၌ အခန္းသည္ ေျခာက္ေသြ႕စြာ သူ႕ကုိ ဆီးၾကဳိလ်က္။ အခန္းထဲသုိ႕ ၀ယ္လာေသာ ထမင္းႏွင့္ဟင္းမွာ ေအးစက္ကာ ေနျပီ။ တခ်ဳိ႕ညမ်ားမွာ သူလက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကုိသာ က်ဳိက္ရင္း အိမ္တစ္လုံး အေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားကာ ေနမိေတာ့သည္။

ဒုတိယေနရာသည္ ပထမေနရာထက္ ပုိေကာင္းသည္ဟု သူထင္သည္။ သူ႕ေတာင့္တသည့္ အတုိင္း အတန္ငယ္ က်ယ္၀န္းေသာ တုိက္ခန္းေလး တစ္ခုကုိ သူရခဲ့သည္။ အိပ္ခန္း၊ မီးဖုိေခ်ာင္ႏွင့္ ထမင္းစားခန္း အားလုံးပါသည္။ ဧည့္ခန္းမပါေသာ္လည္း သူ႕အတြက္ အေရးမၾကီး။ သူ႕မွာ ဧည့္သည္္ မ်ားမ်ားစားစား ရွိတာမွ မဟုတ္တာပဲ။ ရွိေသာ ဧည့္သည္မ်ားကလည္း ထမင္းစားခန္းႏွင့္ မီးဖုိေခ်ာင္မွာပင္ ေက်နပ္ေနၾကသည္။ ခက္တာက ေရခ်ဳိးခန္း။ ထုိအိမ္ခန္းအတူ ပါလာေသာ ေရခ်ဳိးခန္းတြင္ သူဘယ္ေတာ့မွ ေနသားမက်ခဲ့။ အုတ္ကန္ၾကီး တစ္ခုတြင္ ေဘးအခန္းမွ လူမ်ားႏွင့္ မွ်ခ်ဳိးရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ ဇီဇာေၾကာင္လြန္းသည္ပဲ ဆုိဆုိ သူကေတာ့ ေရခ်ဳိးလွ်င္ တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခ်ဳိးရမွ။ ကုိယ့္အေတြးႏွင့္ကုိယ္၊ ကုိယ့္သီခ်င္းႏွင့္ကုိယ္။ သည္ေရခ်ဳိးခန္းေၾကာင့္ပဲလား၊ တေယာက္တည္း ေနရ၍ပဲလား မသိ၊ ထုိအခန္းေလးကုိ သူ႕အိမ္ဟု အျပည့္ သေဘာမထား ႏုိင္ခဲ့။

သူ႕ရဲ႕ ယာယီအိမ္ကုိ္….. အိမ္ဟု သေဘာထားႏိုင္ခဲ့ေသာ အိမ္။ ခ်စ္သူ….။ သူ႕အိမ္ကုိ အိမ္ႏွင့္တူေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့ေသာ ခ်စ္သူ။ သူတုိ႕ အားလပ္ရက္တုိင္း သူ႕အိမ္ကုိ ခ်စ္သူ ေရာက္လာကာ ထမင္းႏွင့္ဟင္းကုိ စိတ္ပါလက္ပါ ခ်က္ေပးခဲ့သည့္ မီးဖုိေခ်ာင္။ သူ႕မီးဖုိေခ်ာင္ေလးမွာ က်ဥ္းေသာေၾကာင့္ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ တုိက္မိၾကတုိင္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ရယ္ေမာခဲ့ၾကေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ား။ သူတုိ႕ႏွစ္ဦး ႏွစ္သက္စြာ သီခ်င္းေတြ အတူနားေထာင္ ခဲ့ၾကသည့္ ကက္ဆက္ကေလး။ ခ်စ္သူကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ေပး၍ သူ႕အခန္းတြင္ ခ်ိတ္ေပးခဲ့သည့္ ပန္းခ်ီကားေလး တစ္ခ်ပ္။ ဒီအေငြ႕အသက္ေတြႏွင့္ ေနရသည့္ အခန္းေလးမုိ႕ သူထုိအိမ္မွာ ေပ်ာ္ပုိက္တာ တကယ္ေတာ့ မဆန္းလွပါ။ သို႕ေပမယ့္ ကံၾကမၼာက အေျခအေန မေပးေသာေၾကာင့္ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ လမ္းခြဲခဲ့ရသည့္ အခါမွာလည္း သူအလြမ္းေတြႏွင့္ ထုိအိမ္ကေလးကုိ တြယ္တာ ေနမိ၏။ အိမ္ကေတာ့ သူ႕အိမ္မဟုတ္ခဲ့ပါ။

အိမ္…။ သူအရင္တုန္းက ေနခဲ့သည့္အိမ္။ ေမြးကတည္းက ေနခဲ့သည့္ အိမ္ကေရာ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အိမ္မွထြက္လာျပီးေနာက္ အိမ္ျပန္ရမည့္ အခ်ိန္ကုိ သူေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ ေနခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ရေတာ့မည္။ အိမ္ျပန္ရ ေတာ့မည္ တဲ့လား။ မိသားစုႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြမ်ား အတြက္ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားကုိ စုေဆာင္းရင္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကုိ ေစာင့္စားခဲ့သည္။

အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့၊ သူေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ အိမ္ကုိ ေရာက္ေတာ့….။ သူႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ ၾကမ္းျပင္တုိ႕သည္ အခ်ိန္၏ တုိက္စားမႈျဖင့္ ေမွးမွိန္ခဲ့ျပီ။ ညေနတုိင္း သူထုိင္ကာ စာဖတ္ခဲ့ေသာ တံခါးေပါင္ကုိ လက္ျဖင့္ အသာ ပြတ္တုိက္ရင္း အရင္က ထုိင္ခဲ့ေသာ တံခါးေပါင္ကေလးကုိ သူလြမ္းဆြတ္ ေနမိသည္။ သူငယ္စဥ္က မုိးရြာတုိင္း ေရေငြ႕တုိ႕ျဖင့္ ေရးေဆာ့ခဲ့သည္႔ ျပတင္းမွန္တုိ႕သည္ ခုေတာ့ အသစ္ျဖစ္ခဲ့ျပီ။ သူသိပ္ၾကဳိက္ ခဲ့ေသာ ကက္ဆက္ေလး၏ ေနရာတြင္ သူ႕ညီေလး ၀ယ္ထားေသာ ေနာက္ဆုံးေပၚ ကက္ဆက္ အသစ္တစ္လုံး ေရာက္၍ ေနသည္။ သူဂစ္တာထုိင္တီး ခဲ့ေသာ အိမ္ေရွ႕မွ အုတ္ခုံေလးသည္ မုိးေရတုိက္စားမႈ ျဖင့္ျပဳိယြင္း ေနျပီ။

ေဟာင္းေသာ္လည္း အရင္အတုိင္း မျဖစ္ျပီ။ သစ္တုိင္းလည္း မေကာင္းခဲ့ျပီ။ သူဘယ္သူ႕ကုိ အျပစ္တင္ရမည္ မသိ။ အရင္က အိမ္သည္ မရွိေတာ့ျပီ။ အေမႏွင့္ အေဖသည္ သူျပန္လာသည့္ အတြက္ ၀မ္းသာ၍ မဆုံး။ အေမသည္ သူၾကဳိက္ေသာ ဟင္းမ်ားကုိ တစ္မ်ဳိးျပီး တစ္မ်ဳိးျပီး ခ်က္ေကၽြးရင္း ေပ်ာ္ေနေတာ့သည္။ သူျပန္လာရသည္ကုိ ေပ်ာ္ေသာ္လည္း သူသည္ အိမ္သုိ႕ျပန္မေရာက္ ခဲ့ေတာ့ျပီ။ အရင္က သူတြယ္တာခဲ့ေသာ အိမ္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေရာက္ႏုိင္ျပီကုိ သူေရးေရး နားလည္လာသလုိ။ အတိတ္ကုိ ျပန္မရႏိုင္ သလုိ၊ သူ႕ငယ္ဘ၀ကုိ ျပန္မရႏုိင္ သလုိ၊ သူ႕စိတ္တြင္းမွ အိမ္ကေလးသည္ ဟုိးအေ၀းမွာ က်န္ခဲ့ျပီ။ သူသည္ အိမ္ကေလးႏွင့္ အတူ ေျပာင္းလဲခ့ဲျခင္း မဟုတ္။ သူ၏ အေျပာင္းအလဲ မ်ားကုိလည္း အိမ္ကေလးက မသိခဲ့။ ထုိ႕ေၾကာင့္ သူႏွင့္ အိမ္ကေလးသည္ ေ၀းကြာခဲ့ျပီ။

အဇၨ်တၲတြင္ စြဲျငိမႈ မရွိေတာ့ျပီမုိ႕ သူ႕တြင္အိမ္မရွိ ေတာ့ျပီလား။ ဒီလုိနဲ႕ပဲ သူ႕မွာ ကုိယ္ပုိင္အိမ္မရွိေၾကာင္း တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္ လာခဲ့သည္။