နံရံတုိ႔ အေၾကာင္း (ဒုတိယပုိင္း)

ၿမဳိ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕မွာ ၿငိမ္းေအာင္ႏွင့္ ထြန္းဦးဟူေသာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိၾကသည္။ သူတို႕ႏွစ္ဦးလုံးမွာ ၿမိဳ႕ကေလးက အထက္တန္းေက်ာင္းေလးတြင္ ေက်ာ္ၾကားသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ၿငိမ္းေအာင္ကို နံရံကပ္ စာေစာင္ႏွင့္ စာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲမ်ားႏွင့္ တြဲျမင္ေလ့ ရွိၾကၿပီး ထြန္းဦးကေတာ့ အတန္းထဲမွာ အၿမဲပင္ ပထမစြဲသူ အျဖစ္ ဆရာဆရာမမ်ားက ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ဒီအထဲမွာ ျမန္မာစာဆရာႏွင့္ သမုိင္းဆရာႀကီးတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ၿငိမ္းေအာင္ကုိ ထူးျခားတဲ့ ကေလးဟု ဆုိၾကသည္။ ဘယ္လုိထူးျခားသည္ ကုိေတာ့ သူတို႔က မေျပာ။ မနာလုိသူ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ အလကားပါကြာ ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ပါတဲ့ ေကာင္ဟု စကားတင္း ဆုိၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးကုိေတာ့ မြန္ရည္ေသာ လူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္အျဖစ္ အားလုံးက သတ္မွတ္ထား ၾက၏။

မၾကာခဏ ဆုိသလုိ ထြန္းဦးကုိ စာအုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာမခြာဘဲ ေတြ႕ၾကရေပမယ့္ သူဟာ ၿငိမ္းေအာင္တုိ႕ ကဗ်ာေတြ စာေတြေရးတဲ့ အခါမွာလည္း အားက်ေငးၾကည့္ ေနတတ္ျပန္၏။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကုိ ၀င္ပါပါလားဟု ဆုိၾကေတာ့လည္း ငါစာက်က္ရဦးမယ္ကြာ ဆုိတဲ့ ဆင္ေျခကုိပဲ ေပးေနျပန္ပါသည္။ ျငိမ္းေအာင္၏ မိဘမ်ားကေတာ့….ထြန္းဦးကုိ ၾကည့္စမ္း ဘယ္ေလာက္ ေတာ္သလဲ၊ သူ႔တ၀က္ေလာက္ မင္းစာလုပ္ရင္ ငါတုိ႔ ေက်နပ္ၿပီဟု အခြင့္အေရး ရတုိင္း ၿငိမ္းေအာင္ကုိ ဆုံးမတတ္ၾကသည္။ အေဖႏွင့္အေမတုိ႔၏ ဆႏၵကုိ လုိက္ေလ်ာခ်င္ေသာ္လည္း လုပ္ခ်င္ေသာ အရာမွ လြဲ၍ လုပ္သင့္ေသာ အရာမ်ားကုိ ျဖည့္လုပ္ႏုိင္ေသာ ခြန္အား ၿငိမ္းေအာင္တြင္ မရွိ။

ဒီလုိႏွင့္ ထုိႏွစ္က ၿငိမ္းေအာင္ စာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲမွာ ပထမဆုရသည္။ ထြန္းဦးက စာေမးပြဲႀကီးတြင္ ပထမဆု ရသည္။ ဆုေပးပြဲ စဥ္ေပၚမွ ဆင္းလာေတာ့ သူတုိ႔လိုခ်င္ေသာ ဆုကုိ ရခဲ့ၿပီဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ႏွစ္ဦးလုံး ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္မပုိင္ေသာ ဆုကုိမွ ပုိက္ၿပီး ျပန္ခဲ့သည္ကုိေတာ့ အိမ္ေရာက္မွပင္ သိၾကသည္။

စာအုပ္မ်ား ၾကားတြင္တင္ထားေသာ ဆုုကုိ ထြန္းဦး ၾကည့္မိေတာ့ ေမာင္ၿငိမ္းေအာင္ စာစီစာကုံး ပထမဆု ဟုထြင္းထားေသာ စာသားေလးကုိ ေတြ႔ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ၿငိမ္းေအာင္သည္လည္း သူ႔ေခါင္းရင္းမွ ေမာင္ထြန္းဦး ဒသမတန္း ပထမဆု ဟူေသာ စာလုံးမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ ေတြးေနျပန္သည္။ မေတာ္တဆပင္ ဆုေပးပြဲ၌ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးအား ဆုမွားေပးလုိက္ ဟန္ရွိသည္။ မနက္က်မွ ျပန္လဲမည္ ဟူေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ အိပ္ယာ၀င္ခဲ့ေသာ္လည္း သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ထုိညက ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ၾက။

မနက္ေနေရာင္ကုိ ေတြ႔ေတာ့ ေခါင္းရင္းတြင္ တင္ထားေသာ ဆုကုိပုိက္ကာ တစ္ေယာက္အိမ္သုိ႔ တစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ လမ္းတ၀က္မွာ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး ဆုံသည္။ တစ္ေယာက္လက္ထဲမွ ဆုကုိ တစ္ေယာက္ေတြ႔ေတာ့ ဘာမွ် မေျပာႏုိင္ဘဲ ျပဳံးမိၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လက္ထဲက ဆုခ်င္း လဲလွယ္လုိက္ၾကသည္။ လဲလိုက္ခ်ိန္မွာ လမ္းတ၀က္ဟူေသာ စကားလုံး၏ အဓိပၸာယ္ကုိ ေတြးေနၾကျပန္သည္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း လူဆုိသည္မွာ အက်င့္ေဟာင္းရဲ႕ သားေကာင္ေတြပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ထြန္းဦးေရာ ၿငိမ္းေအာင္ပါ ၁၈၀ ဒီဂရီ လွည့္၍ လာလမ္းအတုိင္း ျပန္ခဲ့ၾကသည္။

(ဆက္ရန္)