Monday 2 March 2009

အျမင္


ဒီလမ္းကုိ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္မွာ အခါခါ ရွိေပျပီ။ ေလွ်ာက္သည့္ အခါတုိင္းမွာလည္း ေမာဟုိက္၍ ေနသည္။ ေနက်ေနျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အပူ႐ွိန္က မေသေသး။ အလုပ္၌လည္း တေနကုန္ မထုိင္ခဲ့ရသည္မုိ႕ ေျခလက္ပင္ မသယ္ခ်င္ေတာ့။ ပူျပင္းေသာေနရွိန္ကုိ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံရင္းႏွင့္ပင္ ထုိလမ္းကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ဒီေန႕ေတာ့ ပုိ၍ ေမာသလုိ ခံစားရသည္။ ဒီလအဖို႕ လက္ထဲတြင္ ပုိက္ဆံက သိပ္မက်န္ခ်င္ေတာ့။ လကလည္း မကုန္ႏုိင္ေသး။ ေပးစရာရွိသည့္ အေၾကြးစာရင္းကုိ စိတ္ထဲမွာ တြက္လာရင္း လမ္းေလွ်ာက္မိမွေတာ့ ပုိ၍ ေမာေပေသးသည္။ မနက္ကတည္းကစားခဲ့ေသာ ထမင္းတစ္နပ္လည္း ခုေတာ့ ဗုိက္ထဲ၌ မရွိေတာ့သည္မွာ ေသခ်ာ၏။

မီးပြိဳင့္မွာရပ္ေစာင့္ ရေတာ့ လမ္းမေပၚမွာ ေျပးလႊားေနေသာ ကားမ်ားကုိ လုိက္ၾကည့္မိသည္။ အရြယ္စုံ၊ အေရာင္စုံ…..။ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ကုိယ္အားမငယ္မိေပမယ့္ ကားစီးႏိုင္ေသာ ဘ၀မ်ဳိးေတာ့ ေတာင့္တမိသည္။ ေတြးရင္းႏွင့္ လမ္းကုိ တစုိက္စုိက္ ျဖတ္ကူးခဲ့သည္။

“ကြိ်………………”

ဘရိတ္အုပ္သံ ဆူညံသြားေတာ့ အေတြးစတစ္ခ်ဳိ႕ လြင့္စင္သြားသည္။ သူႏွင့္ နီးကပ္ေသာ အကြာအေ၀း တစ္ခုမွာ ကားတစ္စင္း။ ေဒါသေရာင္ျဖင့္ ေျပာင္လက္ေနေသာ ကားတစ္စင္း။

“ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား ေသခ်င္ေနလား။ ကားတစ္စင္းလုံး လာတာ မျမင္ဘူးလား။”

“ခင္ဗ်ားကေရာ လူတစ္ေယာက္လုံး လာတာ မျမင္ဘူးလား။”

ေဆာင့္ေအာင့္၍ ေမာင္းႏွင္သြားေသာ ကားဆီမွ ေတာက္ေခါက္သံၾကား လုိက္သည္ဟုထင္သည္။ ကားေတြမ်ား အဲေလ လူေတြမ်ား ပုိက္ဆံ ရွိတာႏွင့္ ထီမထင္ခ်င္ၾကေတာ့။ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ လူေတြကုိေတာင္ ဂရုမစုိက္ခ်င္ၾကေတာ့။ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ လူေတြ ဆုိတာ သူတုိ႔လုိ ဇိမ္နဲ႔ ကားထဲမွာ ထုိင္ေနရတာမွ မဟုတ္တာ။ ေလွ်ာက္လုိက္ရတာလည္း ေျခတုိေတာ့မယ္။ သူတုိ႔မွာေတာ့ ေလေအးစက္ဖြင့္ထားတဲ့ ကားေပၚထုိင္ရင္း ေနပူပူေအာက္က လမ္းေလွ်ာက္ေနရတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိ ကုိယ္ခ်င္း မစာႏုိင္ၾကဘူး။ ဒီေနပူပူထဲက ျမန္ျမန္လြတ္ေအာင္ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူေတြကုိမ်ား အေလွ်ာ့ ေပးပါဦးေတာ့လား။

စိတ္ထဲမွ နာနာေျပာရင္း အိတ္ထဲမွ ေဆးလိပ္ကုိ သူထုတ္၍ အေႏွာင့္ကုိ သြားႏွင့္ နာနာ ဖိကုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အိတ္ထဲမွ မီးျခစ္ကုိ ထုတ္၍ မီးညွိလုိက္ ေလသည္။

xxx

“တီ…….တီ………………..တီ”

အေရွ႕မွ ကားတန္းရွည္ကုိ ဟြန္းတီးမိေတာ့လည္း စိတ္တုိေနသည္ကုိ ေဖာ္ျပခြင့္ရသည္ မွလြဲ၍ ဘာမွ် မထူးျခား။ ကားတန္းရွည္သည္ သူ႔ဟြန္းသံကုိ ရွိေလတယ္ လုိ႔မွ် မထင္။

ဒီေန႔ အလုပ္မွာ အဆင္မေျပခဲ့။ သူ႔ အတြင္းေရးမွႈး မိန္းကေလးက အစီအစဥ္မရွိဘဲ ျဗဳန္းစားႀကီး အလုပ္ထြက္သြားသည္မုိ႔ သူ႔ရဲ႕ အလုပ္အခ်ိန္ဇယားေတြ ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္ရသည္။ အေသးအဖြဲ ကိစၥေလးမ်ားကုိပါ လုိက္လုပ္ရရင္း အႀကီးအမား ကိစၥတခ်ဳိ႕ လက္လြတ္ရသည္။ ေဒါသက တေန႔လုံး တျဖည္းျဖည္း စုလာေနလုိက္သည္မွာ အိမ္ျပန္သည္ အထိ စိတ္ထဲမွာ မၾကည္လင္။ အစုိင္အခဲႏွင့္ က်န္ရစ္ေနေသးသည္။

အရင္ကထက္ ပုိပင္ပန္းလာသည့္ ေန႔တေန႔မုိ႔ အိမ္အေရာက္ ျပန္ခ်င္ေနကာမွ ကားတန္းက ရွည္ကာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေရြ႕ႏုိင္။ အမွတ္တမဲ့ ဓာတ္ဆီဒုိင္ခြက္ကုိ ၾကည့္ေတာ့ မွ်ားက ကုန္ေတာ့မည့္ ဟန္ကုိ ျပေနသည္။ ဟုတ္သားပဲ ဓာတ္ဆီထည့္ဖုိ႔ ရက္ေရြ႕လာခဲ့သည္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ရွိေတာ့မည္။ ဟူး…အိမ္ျပန္ၿပီး ျမန္ျမန္ျပန္နားခ်င္ပါတယ္ ဆုိမွ ဓာတ္ဆီဆုိင္ ၀င္ရေပဦးမည္။ ေနာက္အပတ္ေလာက္ က်လွ်င္ေတာ့ ကားကုိ ဆီလဲရမည္။ တာယာႏွစ္လုံး အသစ္လဲ ရမည္။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္လွ်င္ ခရီးတုိေလး တစ္ခုကုိ လုိက္ပုိ႔ေပးဖုိ႔ အကူအညီ ေတာင္းထားသည္။

ကားတစ္စီးကုိ ပုိင္ဆုိင္ရသည္မွာလည္း မလြယ္လွ။ မိသားစုအတြက္ လုိအပ္သည္က တေၾကာင္း၊ အလုပ္မ်ားလြန္းေသာ သူ႔အတြက္ သြားေရးလာေရး အဆင္ေျပေအာင္ကသာ တေၾကာင္း၊ ထုိအေၾကာင္းေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္သာ ကားတစ္စင္း ၀ယ္ထားရသည္။ တကယ္ေတာ့ စီးရသည္ႏွင့္ မကာမိေအာင္ ထိန္းသိမ္းရသည္။ ကားမရွိေသာ မိတ္ေဆြမ်ားက အကူအညီေတာင္းလွ်င္ လူမႈေရး အရအကူအညီ ေပးရသည္။ ကားမရွိတုန္းက သိပ္အဖက္မလုပ္ခ်င္ၾကေသာ မိတ္ေဆြ အခ်ဳိ႕ကလည္း အခုေတာ့ ေတာင္းလုိက္ၾကသည့္ အကူအညီေတြ။

ဒီေလာက္ ရႈပ္ေထြးလွေသာ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ကားေမာင္းရတာလည္း စိတ္ဖိစီးမႈ မ်ားလြန္းလွသည္။ ကားေတြက တစီးႏွင့္တစီး မေစာင့္ခ်င္ၾက။ အျပဳိင္ေမာင္းၾကသည္။ ေက်ာ္တက္ၾကသည္။ အခ်က္မျပဘဲ ခ်ဳိးၾကေကြ႔ၾကသည္။ ကားအခ်င္းခ်င္း ပြတ္မိလွ်င္လည္း လမ္းလယ္ေခါင္မွာ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ နည္းနည္းေလး ပြတ္မိထိမိလွ်င္ေတာင္ ေလွ်ာ္ၾကေပးၾကရသည္ မဟုတ္လား။ ကုိယ့္ကားလည္း တန္ဖုိးက် ရေသးသည္။ အဲ… ဒီၾကားထဲ လူတုိက္မိလွ်င္ေတာ့ အဆုိးဆုံးေပါ့။ မၿပီးႏုိင္ မစီးႏုိင္ေသာ အမႈအခင္းေတြ ျဖစ္ၾကမည္။ ရုံးေရာက္ဂတ္ေရာက္မည္ ထင္သည္။

ကားတန္းကုိ လြန္လာ၍ တစ္နာရီ ဆယ္မုိင္ႏႈန္းထက္ ပုိေမာင္းႏုိင္ေသာ ေနရာေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရာက္ခ်င္ေဇာႏွင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။

“ကြိ်…………..”

စိတ္ကေတြးခ်င္ရာေတြး မိေသာ္လည္း ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ေျခေထာက္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ကားက တုံ႔ကနဲ ရပ္သြားသည္။ ဘရိတ္အုပ္သံ ဆူညံသြားေတာ့ သူ႔ကုိ ေဒါသႏွင့္ ၾကည့္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္။

“ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား လူတစ္ေယာက္လုံး လမ္းေလွ်ာက္လာေနတာ မျမင္ဘူးလား။”

“ခင္ဗ်ားကေရာ ေသခ်င္ေနသလား။ ကားတစ္စင္းလုံးကုိေတာင္ မျမင္ဘူးလား။”

ေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီးႏွင့္ သူကားေမာင္း ထြက္ခဲ့သည္။ လူေတြမ်ား ကားကုိ မေလးစားခ်င္ၾကေတာ့။ သူတို႔မွာ ကားေမာင္းသူေတြလုိ စိတ္ဖိစီးမႈ မရွိ။ ေတြးခ်င္ရာေတြးၿပီး ေလွ်ာက္ေနႏုိင္သည္။ ေဘးဘီကုိပင္ မၾကည့္ေတာ့။ သူတုိ႔ကုိ ကားေတြက အၿမဲပဲ အေလွ်ာ့ေပးလိမ့္မည္ လုိ႔မ်ား ထင္ေနသလား။ လမ္းတစ္လမ္းလုံးကုိ သူတို႔ပုိင္သည္မ်ား ထင္ေနေလသလား။ တုိက္သြားဦးေတာ့ ေလ်ာ္ေၾကးျမက္ျမက္ ရေလမည္ဟုမ်ား ထင္ေနေလသလား။ သူတုိ႔က အသားနာခံႏုိင္ ဦးေတာ့။ ကားေမာင္းသည့္လူက ရုံးေရာက္ မခံႏုိင္ပါ။

“ေတာက္…..”

သူေဒါသ ျပင္းျပင္းျဖင့္ ေတာက္တခ်က္ ေခါက္လုိက္သည္။ ေနာက္ ေဒါသထြက္လွ်င္ သူလုပ္ေနက် အတုိင္း အိတ္ထဲမွ ေဆးလိပ္ကုိ ထုတ္၍ အေႏွာင့္ကုိ သြားႏွင့္ နာနာ ဖိကုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အိတ္ထဲမွ မီးျခစ္ကုိ ထုတ္၍ မီးညွိလုိက္ ေလသည္။

18 comments:

ATN said...

ဘက္ ၂ ဖက္ ရွိေနရင္ အျမင္ ၂ ခုလည္း ရွိေနတာပါပဲ...
၀တၳဳတိုေကာင္းေလးပါ... ထပ္ေရးပါဦး...

Anonymous said...

ဟုတ္ပါ့ ေဒၚပံုရိပ္ေရ အျမင္က ေျပာင္းသြားတာ။ ကိုယ့္ဖက္ကိုယ္ အေကာင္းျမင္တဲ့အျမင္ေတြေပါ့ေနာ္။ အျမင္ေတြေျပာင္းသြားပံုမ်ား ေၾကာက္စရာေတာင္ေကာင္းသား။

သက္ေဝ said...

ႏွစ္ဖက္စလံုးရဲ႕ အျမင္ေတြကို ဖတ္သြားပါတယ္
အဲဒီ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို ကိုယ္တိုင္လဲ ခံစားဖူးတယ္ ဆိုပါေတာ့...
တကယ္ေတာ့ အဲဒီ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမင္ေတြမွာ ကိုယ္စီ အမွန္တရား ေတြရွိၾကတယ္...
ကိုယ့္အတၱကိုယ္ ကိုယ္ေရွ႕တန္းတင္လိုက္ၾကရင္ေတာ့ အျခားတစ္ဖက္ကို အမွားျမင္မိတတ္ၾကတာ ထံုးစံပဲ မဟုတ္လား...
အတၱကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေလွ်ာ့ႏိုင္ၾကဖို႕ သတိေပးတဲ့ ပိုစ့္ေလးတစ္ခုလို႕ ျမင္မိပါတယ္...။

Moe Cho Thinn said...

သူ႔ဖက္ ကိုယ္႔ဖက္ မွ်ေတြးတတ္ရင္ေတာ႔ ေလာကႀကီးက အေတာ္သာယာမွာပဲ ညီမေရ။ အဲဒီေလး ျဖည္႔မေတြးႏိုင္ေသးေတာင္ ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ သူမ်ား အေႏွာင္႔အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းတတ္ရင္ အဆင္ေျပမယ္ ထင္မိတယ္။ စာေကာင္းေလးတပုဒ္ပါ ညီမ။ စာေတြ ျပန္ေရးျဖစ္တာ ၀မ္းသာတယ္။

JuneOne said...

ိမဇနိ လိုပဲၿမင္မိတယ္ မမီယာ။

ဇနိ said...

ေကာင္းလိုက္တာ.. ဖတ္လို႔
က်ေနာ္လည္း မဇနိလိုပဲ
:D

Anonymous said...

ကိုယ္ဖက္ကပဲ ေတြးတတ္ျမင္တတ္တဲ့ သူကို သင္ခန္းစာေပးလိုက္သလိုပါပဲ... ေက်းဇူးပါ ပံုရိပ္
ကိုယ့္ဘက္က ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္အမွန္ ဆိုတဲ့ စကားေလးကို သတိရမိပါရဲ႕

nu-san said...

၀တၱဳတုိေလး ဖတ္ရတာ ေကာင္းလိုက္တာ ပုံရိပ္ေရ.. လူတုိင္းဟာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ေတာ့ မွန္တယ္ ထင္ၾကတာပဲ.. ျဖစ္တုန္းတခဏတာမွာ သူ႕ဘက္ကုိယ့္ဘက္ မွ်မေတြးမိဘူး.. အင္း.. ဆင္ျခင္ဦးမွ.. ဆင္ျခင္ဦးမွ.. :)

P.Ti said...

ပီတိဆုိတဲ့ေကာင္...
သူ႔ဘေလာ့ကို ခင္လို႔လာလည္ပါတယ္... တစ္ခါလာလည္း ဒီဓာတ္ပံု တစ္ခါလာလည္း ဆားခ်က္ထား... ေတာ္ၿပီးေနာက္မလာေတာ့ဘူး... နာမည္ၾကီးလြန္းလို႔ လာတယ္မ်ားမွတ္ေနလားမသိ...
ေတာ္ေတာ္ၾကီးက်ယ္တယ္.. ဆီပံုေလး ကြန္မန္႔ေလးေတာင္ ျပန္ေဖာ္မရ...

-x-x-x-x-x-x
စိတ္ေတြရႈပ္ အလုပ္ေတြရႈပ္နဲ႔ ဘေလာ့မေရးျဖစ္တာၾကာၿပီ... ေရးမယ္ေရးမယ္ စိတ္ကူးေပမယ့္လည္း စိတ္သြားတိုင္းကိိုယ္မပါဘူး... စာဖတ္တဲ့လူေတြကိုေတာ့ အားနာပါရဲ႕... သူတုိ႔ကလည္း အသစ္အသစ္ေအာ္ေနေပမယ့္ ဒီကနားခ်ိန္ေတာင္မရွိ ေမာဟိုက္ေနပါ၏။


ဟိ... ပံုရိပ္ကိုအတုခိုးေရးတာ... ဟုတ္ပါတယ္.. ေလာကမွာ ႏွစ္ဘက္ရွိတာ.. ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ထားလိုက္ရင္ ေဒါသေတြ နည္းနည္းေလးေလ်ာ့သြားမွာပါ...

အားလံုး အဆင္ေျပပါေစ..

Anonymous said...

ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ ့ကိုယ္ ရိွၾကသည္ေပါ့...
အျပစ္ေတာ့မဆိုသာပါဘူးေလ...
သူမ်ားစိတ္ကို ကိုယ္၀င္ၾကည့္နိုင္တာမွ မဟုတ္... ကိုယ္ျဖစ္ေနတာေတာ့ ကိုယ္သိတာကိုး...။
ဒါနဲ ့စကားမစပ္.. ကိုပီတိေရးသြားတာ တအားသေဘာက်တယ္...။ ဘေလာ့ဂ္ပိုင္ရွင္ရဲ့ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳး... ဘေလာ့ဂ္လာလည္တဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အျမင္ကတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနမွာ စိုးတယ္..။

တန္ခူး said...

သိပ္လွတဲ့ ပို ့စ္ေလးပါ ပံုရိပ္ေရ…
တဘက္သားေနရာက ၀င္ခံစားတတ္တဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေလးသာရွိၾကရင္ ေလာကၾကီးက သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းသြားမွာပဲေနာ္… စာေကာင္းေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါညီမေရ…

pandora said...

ႏွစ္ဘက္ျမင္၀တၳဳေလးကို လာခံစားသြားပါတယ္။

ဒီလို စာေကာင္းေလးေတြ ဆက္ေရးပါဦး။

မီယာ said...

ေန႔တုိင္း ႀကံဳေနရတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြပဲ... ႏွစ္ဖက္အျမင္ ရွိႏုိင္ရင္ အားလုံး စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး ကမာၻႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းမွာပဲလုိ႔ ပုံရိပ္ရဲ႕ ၀တၳဳ ဖတ္ၿပီး ေတြးမိသြားတယ္

Anonymous said...

ကမန္းကတန္းေလး လာဖတ္သြားပါတယ္။ ရိုးစင္းေပမယ္႔ အေတြးေတြ ေပးတဲ႔ စာေကာင္းေလးအတြက္ ေက်းဇူးတင္သြားတယ္ေနာ္။

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

အားလုံးပဲ မွတ္ခ်က္ေတြ အတြက္ ေက်းဇူး။ ဒီ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္လုိ ပုံရိပ္ကုိယ္တုိင္ စဥ္းစားမိလုိ႔ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ႏွစ္ခုထဲက ဇာတ္ေကာင္က တစ္ေယာက္ထဲပါပဲ။ တခ်ဳိ႕လည္း သတိထားမိတယ္ ထင္တယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း သတိမထားမိဘူး ထင္ရဲ႕။ စာေရးသူ လုိသြားတာေပါ့။

ကားေပၚမွာနဲ႔ လမ္းေပၚမွာ သူ႔အေတြးက မတူပါဘူး။ ႏွစ္ဖက္ျမင္တာတင္ မဟုတ္ဘဲ အေျခအေန ေျပာင္းသြားရင္ လူတစ္ေယာက္ထဲရဲ႕ ေတြးပုံမတူဘူး ဆုိတာကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။ အမွန္ကေတာ့ ေရွ႕မွာ ဘေလာက္ေရာင္းရင္း တခ်ဳိ႕ေျပာသြားသလုိပဲ ကုိယ့္ဖက္ကုိယ္ေတြး ၾကတာေပါ့။

ကုိေအာင္သာငယ္ ပထမဆုံး မွတ္ခ်က္ အတြက္ ေက်းဇူး။ ေနာက္လည္း လာအားေပးပါဦး။

မနိေရ ဟုတ္ပ။ အဲလုိ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း ဆုိလုိခ်င္တာ။ :D

မသက္ေ၀ မခ်ဳိသင္း ဟုတ္ပါတယ္။ သူတပါးအတြက္ ထည့္ေတြးႏုိင္ၾကရင္ ပုိၿပီး နားလည္မႈေတြ ရလာမွာပါ။

juneone ေက်းဇူး။ ဒါနဲ႔ မမီယာနဲ႔ ပုံရိပ္ကုိ မွားေနၿပီ ထင္တယ္။ :D

ကုိနိက မနိသေဘာ မနိသေဘာပဲ ထင္တယ္။ ေနာက္တာပါ။ :)

မသီတာ မႏုစံ မ်က္ႏွာႏွစ္ဖက္နဲ႔ အမွန္ေပါ့။

ကုိပီတိ မေလးမ ကုိယ္ဂ်င္းစာပါတယ္။ ကုိယ္ဂ်င္းစာပါတယ္။ :p

ဟုတ္ကဲ့ မပန္ေရ။ မပန္လည္း ခုတေလာ ေပ်ာက္ေနတယ္။

မမီယာ မႏုသြဲ႔ ေန႔စဥ္ႀကဳံတတ္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ ေရးျဖစ္သြားတာပါ။

ေယာနသံစင္ေရာ္ said...

ပုံရိပ္ေရ...ေနာက္ဆုံးမွကြန္မန္႔ေရးျဖစ္တယ္..
အေတြးေကာင္းေလးတခုပါ...
အျမင္ႏွစ္မ်ိဳးေပါ့..ထပ္ေရးေနာ္ ..ေမွ်ာ္ေနမယ္

ေမျငိမ္း said...

အမကေတာ့ ဒါက ဗမာျပည္က လူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြပဲလို႔ ျမင္မိတယ္..။ လူတိုင္း ေဒါသေတြနဲ႔ေလ..။

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

မေယာေရ အားေပးတာ ၀မ္းသာတယ္။

မေမၿငိမ္း...အစ္မ ေျပာတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ထြက္ေပါက္ေတြေပါ့။