ဘ၀ဆိုတာ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္တတ္သည္ဟု ခုိင္ တခါမွ နက္နက္နဲနဲ မေတြးမိေသာ္လည္း အခုေတာ့ မၾကာခဏ ေတြးျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘယ္လုိမွ ထင္မထားခဲ့ေသာ္လည္း အခုအခ်ိန္မွာ ခုိင္သည္ အျခားႏုိင္ငံ တစ္ခုကုိ ေရာက္ေနခဲ့သည္။ မ်က္လုံးျပာျပာ၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္တုိ႔ၾကားထဲမွာ၊ မရင္းႏွီးေသာ ဘာသာစကားတို႔ အလယ္မွာ၊ ေအးခဲ ေနေသာ ေလထုထဲမွာ ခုိင္တေယာက္ ေျပးလႊားကာ ေနသားက်ဖုိ႔ ႀကဳိးစားေနခဲ့သည္။ မၿပီးေသးေသာ ပညာေရးကုိ ဆက္ႏုိင္ဖုိ႔၊ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းမႈအတြက္ ဘဲြ႔တစ္ခု ရဖုိ႔အတြက္ ခုိင္ရပ္ေ၀းကုိ ေရာက္ခဲ့ရသည္။
ခုေတာ့လည္း ပတ္၀န္းက်င္အသစ္သည္ ခုိင့္ကုိ စိမ္းစိမ္းကားကားပင္ ဆီးႀကိဳလ်က္။ ခိုင့္အတြက္ ဘာစံႏႈန္းေတြ ထားမည္လဲဟု ခုိင္မေသခ်ာ။ ထုိစံႏႈန္းေတြႏွင့္ေရာ ခုိင္က ကုိက္ညီေအာင္ ေနႏုိင္မွာလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီႏုိင္ငံမွာ ခုိင္သည္ ခုိင္သာမက ျမန္မာႏုိင္ငံသား တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျခင္းပင္။
“ဒီႏွစ္ ႏုိင္ငံတကာယဥ္ေက်းမႈပြဲမွာ ခုိင္ ၀င္ႏႊဲပါလား။ ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသားဆုိတာ မင္းပထမဆုံးပဲဆုိေတာ့ေလ။”
“ဟုတ္ကဲ့ ႀကဳိးစားပါ့မယ္။”
ေျပာလာခဲ့ၿပီးမွ ကုိယ့္ျမန္မာျပည္ကုိ ကုိယ္စားျပဳမည့္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈမ်ဳိးကုိ ခုိင္ အေျပးအလႊား စဥ္းစားရသည္။ ျမန္မာအ၀တ္အစားမ်ား ပါလာေသာ္လည္း ျမန္မာအကကုိ ကတတ္ဖုိ႔ မဆုိႏွင့္ လက္ပင္ မခ်ဳိးတတ္။ အ၀တ္အစား၀တ္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ရုံေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ေသးသည္။ ျမန္မာသီခ်င္း ေနာက္ခံ ဖြင့္ရမည္မုိ႔ သင့္ေတာ္မည့္ ျမန္မာသီခ်င္းေတြ လုိက္ရွာျဖစ္သည္။ ခုေတာ့လည္း ျမန္မာဆန္ရမည္ ဆုိေတာ့ တကယ့္ ျမန္မာသံကုိမွ လုိက္ရွာရမည္လား။ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းမ်ားေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ မျဖစ္ႏုိင္။ ကုိယ္ႀကဳိက္တာကေတာ့ ႀကဳိက္သည္ပဲ။
ဘာသီခ်င္းေရြးရမည္ မသိသည့္ေနာက္မွေတာ့ ခုိင့္မွာ အားကုိးရမည့္သူက တစ္ေယာက္ပဲ ရွိသည္ဆုိတာ ခုိင္သိသည္။ ကုိေအာင္…။ ခုိင္ႏွင့္ ဘ၀အက်ဳိးေပး တူသည္ဟု ဆုိရမည္လား။ ကုိေအာင္က ခုိင့္ထက္အရင္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ေစာၿပီး ဒီႏုိင္ငံကုိ ေရာက္ေနခဲ့သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခုိင္အထင္ႀကီးခဲ့သူမုိ႔ အေရးရွိတုိင္း ကုိေအာင့္ကုိ သတိရတတ္သည္မွာ မဆန္းေတာ့။
“ကုိေအာင္ဆီမွာ ျမန္မာသီခ်င္းေတြမ်ား ရွိမလားလုိ႔။ ခုိင္တုိ႔ ေက်ာင္းမွာ ယဥ္ေက်းမႈပြဲ ဆုိတာ ရွိတယ္။ အဲဒါ ခုိင္က ျမန္မာ ႏုိင္ငံကုိ ကုိယ္စားျပဳ ရမွာဆုိေတာ့ ျမန္မာ အ၀တ္အစားနဲ႔ပဲ ျမန္မာသီခ်င္းဖြင့္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္မယ္လုိ႔ စဥ္းစားတာ…။”
“ဘယ္လို ျမန္မာသီခ်င္းမ်ဳိးလုိခ်င္လဲ ခုိင္။”
ကုိေအာင္ကေတာ့ သူ႔အက်င့္ အတုိင္း သူသိတာကုိ မေျပာဘဲ သူမ်ားသိတာကုိသာ အရင္ေမးတတ္ၿမဲ။ အထူးသျဖင့္ ခုိင့္ကုိ ကုိယ္တုိင္ဆုံးျဖတ္ ေစခ်င္သည္။
“ခုိင္လည္း လမ္းေလွ်ာက္လုိ႔ ေကာင္းမယ့္ သီခ်င္းမ်ဳိး၊ ျမန္မာလည္း ဆန္မယ့္ သီခ်င္းမ်ဳိးေပါ့။ အမွန္အတုိင္း ေျပာရရင္ ခုိင္က ျမန္မာသီခ်င္းစစ္စစ္ေတြ အေၾကာင္းသိပ္မသိဘူး။ အဲဒါခက္တာပဲ။”
“ခုိင္က ဘယ္လုိ သီခ်င္းမ်ဳိးေတြ နားေထာင္လဲ။”
“ခုိင္က မ်ဳိးေက်ာ့ၿမဳိင္ႀကဳိက္တယ္။ ထူးအိမ္သင္၊ ၿပီးေတာ့ ေလးျဖဴ။ ေဆာင္းဦးလႈိင္ရဲ႕ သီခ်င္းတခ်ဳိ႕လည္း နားေထာင္တယ္။ အဲဒါေတြက ျမန္မာသီခ်င္းေတြပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့ ရုိးရာကုိေဖာ္ျပဖုိ႔က်ေတာ့ မလုံေလာက္ဘူး ထင္လုိ႔။”
“ဒီသီခ်င္းေတြကလည္း ျမန္မာေတြရဲ႕ တပုိင္းတစပဲေပါ့။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ခုိင္။ ျမန္မာေတြက ႀကဳိက္ၿပီး ျမန္မာေတြက ဖန္တီးတဲ့ အႏုပညာပဲေပါ့။ ခက္တာက အေနာက္တုိင္း ယဥ္ေက်းမႈ လႊမ္းမုိးတယ္၊ ဘာတယ္ ဆုိၿပီး လူေတြက ထင္ၾကတယ္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ စစ္စစ္ရယ္ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဆုိတာကေရာ ဘာလဲ ခုိင္။ ယုိးဒယားကေန ဆင္းသက္လာတဲ့ အဆုိေတြ အကေတြလား။ လူေတြရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ပုံရိပ္၊ ကုိယ္ပုိင္ သရုပ္လုိပဲ၊ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ သရုပ္သကန္ ဆုိတာလဲ ေရာယွက္ ေျပာင္းလဲေနတာပဲ။”
“ကိုေအာင္ကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ေတာင္းမိတာ တရားေဟာခံရေတာ့တာပဲ။”
ခုိင္က ႏႈတ္ခမ္းစူခ်င္ေသာ္လည္း ကုိေအာင္ေျပာတာကုိ ခိုင္ တေလးတစား နားေထာင္ခ်င္ပါသည္။ ကုိေအာင့္မွာ ခုိင္အတြက္ စိတ္၀င္စားစရာ အေတြးအေခၚေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသည္။ ကုိေအာင့္ဆီမွာ ခပ္ရွက္ရွက္ ရယ္သံတစ္ခု ၾကားလုိက္ရသည္ ထင္၏။
“ဟုတ္ပါ့ ခုိင္ရယ္။ ကုိေအာင္ကလည္း အက်င့္ၾကီးကုိ ပါလုိ႔။ ခုိင္လုိခ်င္တဲ့ သီခ်င္းကုိ ကုိေအာင္ပုိ႔ေပးလုိက္မယ္ေနာ္။ ဒါနဲ႔ အတန္းေတြက အဆင္ေျပလား။ စာေတြ လုိက္ႏုိင္ရဲ႕လား။”
ခုေတာ့လည္း ကိုေအာင္က ခုိင့္ကုိညီမေလး တစ္ေယာက္လုိ ေမးေနျပန္ပါသည္။ ခုိင္ ဖုံးခ်ၿပီးေတာ့ email ထဲမွာ ကုိေအာင့္ဆီက သီခ်င္းက ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ သီခ်င္းကုိ ဖြင့္နားေထာင္ရင္း ကုိေအာင္ ေျပာသလုိ ျမန္မာျဖစ္တယ္ ဆုိတာ ဘာကုိေခၚတာလဲ ဟုခုိင္ေတြးေနမိသည္။
ခုိင္ဒီႏုိင္ငံကုိ ေရာက္ကတည္းက ခုိင့္အေပၚမွာ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိသလဲ ဆုိတာကုိ ခုိင္မၾကာခဏ စဥ္းစားမိသည္။ မ်က္လုံးျပာႏွင့္ အခန္းေဖာ္ရွိေနလွ်င္ ခုိင္ႀကဳိက္ေသာ ျမန္မာသီခ်င္းတခ်ဳိ႕ကုိ မဖြင့္၀ံ့ေသာ ခုိင္။ ျမန္မာ့သမိုင္းေၾကာင္းကုိ ေမးလာလွ်င္လည္း ေမ့ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမွ တစြန္းတစကုိသာ ေျဖႏုိင္ေသာ ခုိင္။ ျမန္မာ့စာေပ အေၾကာင္းေမးလာလွ်င္ေတာ့ ခုိင္နည္းနည္းက်ဥ္းက်ဥ္း ေျဖႏုိင္ေပမယ့္ ျမန္မာ့ဂီတ အေၾကာင္း ေမးလာလွ်င္ေတာ့ ရွက္ရြံ႕လ်က္ ေခါင္းခါရေသာ ခုိင္။ ဒီလုိ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ မသိလွ်င္ ခုိင္သည္ ျမန္မာ မပီသေတာ့ၿပီလား။ ခုိင္ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ျမန္မာတစ္ဦး ပီသခ်င္ေသာ္လည္း ခုိင္က ခုိင္ျဖစ္ေစခ်င္သူ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ျမန္မာမေလး တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ခုိင္ဆုိတာေကာ ဘာကုိ ေခၚတာလဲ။ ေၾကာက္တတ္ေသာ၊ သူမ်ားအလုိကုိ လုိက္တတ္ေသာ၊ လိမၼာေသာ၊ မိဘစကားနားေထာင္ေသာ စသည့္ နာမ၀ိေသသနမ်ားစြာႏွင့္ ေကာင္မေလးက ခုိင္လား။ ပုံစံခြက္ထဲက ရုန္းထြက္ခဲ့ေသာ ေကာင္မေလးက ခုိင္လား။ အလွႀကဳိက္ေသာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္က ၿငဳိျငင္မွာ စုိး၍ ရုိးရုိးကုတ္ကုတ္ေနခဲ့ေသာ ေကာင္မေလးက ခုိင္လား။
တခုေတာ့ ခုိင္သိခဲ့ၿပီဟု ထင္သည္။ ဘယ္ေလာက္ပင္ သတိၱရွိသည္ ထင္ၾကေသာ္လည္း ခုိင္သည္ ေၾကာက္တတ္ေသာ ေကာင္မေလးျဖစ္ေနဦးမည္။ Rock သီခ်င္းေတြကုိ ႏွစ္သက္ေသာ္လည္း ငါးပိရည္ႏွင့္ ထမင္းပူပူကုိ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ စြဲလန္းေနဦးမည္။ အေတြးအေခၚေတြ နက္နဲခ်င္လ်က္က အခ်စ္၀တၳဳမ်ားႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္ေနဦးမည္။ ပတ္၀န္းက်င္က ဘယ္လုိ ေမွ်ာ္လင့္ေသာ္လည္း အဲဒီ ပုံရိပ္တုိ႔သည္ ခုိင္အတုမ်ားသာ။ တကယ္ေတာ့ ခုိင္အစစ္သည္ မျပည့္စုံျခင္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ခုိင္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။
8 comments:
ဇာတ္သိမ္းဆိုလို႔ ေျပးလာၿပီး ဖတ္တာ... လမ္းမွာ ခလုပ္ေတာင္တိုက္သြားတယ္...:D
“တကယ္ေတာ့ ခုိင္အစစ္သည္ မျပည့္စုံျခင္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ခုိင္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။”... အဲ့ဒီစကားေလးႀကိဳက္တယ္...။
(ကိုေအာင္တို႔ ခိုင္တို႔ ညားလည္းညားဘူးေနာ္...ဟီး...)
ခင္မင္လွ်က္...
ဏီလင္းညိဳ
တကယ္က ခိုင္က ခိုင္ အစစ္ ျဖစ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္ လို႔ အမ ထင္တယ္။ ဒါမွ ဘ၀မွာ အဓိပၸါယ္ရွိၿပီး ေပ်ာ္ရမွာ..။
ဒီ၀တၳဳ မၿပီးေသးဘူး ညီမ..မရဘူး..ဆက္ေရးရမယ္။
ဖတ္လို႔ ေကာင္းတယ္ ပံုရိပ္ေရ..အေတြးေလးေတြကို သေဘာက်တယ္။ ဟုတ္တယ္..အဲဒီအေတြးမ်ိုးေလးေတြနဲ႔ ခ်ာခ်ာလည္ဖူးတယ္..တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ စံအတုိင္း လုိက္ေနဖုိ႔က မလြယ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္..ခ်ိဳသင္းေျပာသြားသလုိပဲ ခုိင္က ခုိင္အစစ္ျဖစ္ဖုိ႔ရယ္..ေနာက္..ဟဲဟဲ..၀တၳဳေလး ဆက္ေရးဖုိ႔ရယ္.. ေထာက္ခံသြားပါတယ္...
ပုံရိပ္ေရ.. အားလုံးျပန္မွတ္မိေအာင္ အရင္အပုိင္းေတြကုိပါ ျပန္ဖတ္ၾကည့္မိတယ္.. ဇာတ္သိမး္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး စာေၾကာင္းေလးေတာ့ သေဘာက်တယ္... :) ေနာက္ဆုံးေတာ့ ခုိင္ အစစ္ကုိ ရွာေတြ႕သြားပါျပီ ပုံရိပ္ေရ... :)
Khaing....and pone Pone ....Are they one ???
Hee hee just kidding, nice finishing , sorry , my myanmar font cant type....:(
ဟိုတေန ့က စာေပေဟာေျပာပြဲသြားေတာ့ ဆရာမဂ်ဴးကေျပာတယ္… အမွတ္တရက သူ ့အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူးတဲ့… ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ ့တ၀က္ေတာ့ ပါပါတယ္တဲ့… ဒီ၀တၳဳေလးဖတ္ျပီး ခုိင္ဆိုတာ ပံုရိပ္ရဲ့တစိတ္တပိုင္းမ်ားလားလို ့ အေတြးနယ္ခ်ဲ့သြားမိတယ္… ဒါဆိုကိုေအာင္က ကိုပံုရိပ္လား…
ခ်စ္ညီမေလးပုံရိပ္အတြက္ လာျခင္းေကာင္းေသာ၂၀၁၀ျဖစ္ပါေစလို ့…
ရုပ္တုရုပ္မွန္(၁)မွာ
ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူေလး မသီတာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္ရွဳေနေၾကာင္း (ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔) ေရးသြားခဲ့ေပမဲ့
႐ုပ္တုရုပ္မွန္(ဇာတ္သိမ္း) ဖတ္အၿပီးမွာေတာ့
ဘယ္လို မသီတာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို မသိေၾကာင္းသာ ၀န္ခံသြားပါရေစေတာ့ ပံုရိပ္ေရ
ပုံရိပ္ရဲ႕ ဘေလာက္ကုိ အားေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ေရးေဖာ္ေရးဖက္မ်ား အားလုံးပဲ ပုံရိပ္ ၀တၱရား ပ်က္ကြက္တာ ၾကာပါၿပီ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ လာဖတ္ၾကတာ၊ မွတ္ခ်က္ေတြ ေရးသြားၾကတာ ၀မ္းသာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မွန္မွန္ မေရးႏုိင္ေပမယ့္ ဆက္ေတာ့ ေရးျဖစ္ေနမွာပါ။
Post a Comment