ဘေလာက္ဂ္ဂင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍

ဒီစာကုိ ေရးမလုိ႔ စဥ္းစားတာေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ထဲကပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရာသီဥတုကလည္း မေကာင္း၊ ရာသီဥတုက ေကာင္းေတာ့လည္း အေျခအေနက မေပးျဖစ္ေနတာနဲ႔ပဲ အခုမွပဲ ေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ဘေလာက္ဂ္မ်ားေန႔ အမွတ္တရနဲ႔ တပါတည္း ကုိယ္ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္ ေျပာဖုိ႔ ေရးျဖစ္တာပါ။  

ဘေလာက္ဂ္ကုိ စျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္က အေရးႀကီးတဲ့ ေလွကားတစ္ဆင့္ကုိ တက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ လုပ္စရာေတြ အင္မတန္ မ်ားေနတဲ့ထဲကပဲ စိတ္ရဲ႕ ထြက္ေပါက္တစ္ခုအေနနဲ႔ ဘေလာက္ဂ္ကုိ စခဲ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ လုပ္စရာအလုပ္ေတြကုိ ေဘးနားမွာ ပုံထားၿပီး စာေတြေရးေနမိတဲ့ အထိ ဘေလာက္ဂ္ေရးျခင္းကုိ စြဲခဲ့ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ႀကဳံေတြ႔ရတဲ့ အရာေလးတစ္ခ်ိဳ႕ဆိုလည္း စာထဲထည့္ေရးလုိက္ဦးမွ ဆုိၿပီး အၿမဲစဥ္းစားျဖစ္တယ္။ ပုံရိပ္ ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ပုံရိပ္ေယာင္ ကမာၻမွာ ေပ်ာ္ေနေတာ့တာပဲ။

ပုံရိပ္ေယာင္ ကမာၻက ပုံရိပ္မွာ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ မရွိဘူး။ စိတ္ပူစရာ၊ စိတ္ရႈပ္ေထြးစရာေတြ မရွိဘူး။ ကုိယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္အေပၚမွာ ႏွစ္သက္မႈ အျပည့္ပဲ။ ဘ၀ရပ္တည္ေရး အတြက္ မဟုတ္ေပမယ့္လည္း ပုံရိပ္ေယာင္ ေလာကမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရွိတယ္။ ေက်နပ္မႈ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပုံရိပ္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကေတာ့ စာေရးက်ဲျခင္းနဲ႔ ဘေလာက္ဂ္ေလာကႀကီးနဲ႔ ေကာင္းေကာင္း မရင္းႏီွးျခင္းပါပဲ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဲက်ဲနဲ႔ မွန္မွန္ပဲ ဘေလာက္ဂ္ေလးက ဆက္ၿပီး တည္ရွိေနခဲ့တယ္။ ဘာလုိလုိနဲ႔ စိတ္ကူးပုံရိပ္ရဲ႕ သက္တမ္းဟာ ေျခာက္ႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။

ဘေလာက္ဂ္ေရးျခင္းရဲ႕ ေကာင္းျခင္းကေတာ့ ကုိယ့္စာကုိ လြတ္လပ္စြာ ေႏွာင့္ေႏွးျခင္း မရွိ အမ်ားနဲ႔ မွ်ေ၀ႏုိင္ျခင္းပါပဲ။ စိတ္ထဲရွိတဲ႔ အေၾကာင္းအရာကုိ ကုိယ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ကုိယ္ေျပာႏုိင္တယ္။ ပုံရိပ္ေယာင္ ကမာၻမွာ အေရာင္စုံ၊ အေသြးစုံပဲ။ တကယ္ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ အံ့ၾသ၀မ္းသာ စရာဟာ အခ်ိဳ႕ ဘေလာက္ဂ္ေရာင္းရင္းေတြနဲ႔ ခင္ခဲ့တာ ေျခာက္ႏွစ္ရွိၿပီ ဆုိတာပဲ။ ဘေလာက္ဂ္ေရာင္းရင္း အခ်ိဳ႕လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္။ ဘ၀တုိးတက္ရာ တုိးတက္ေၾကာင္းနဲ႔ စီးပြားေရး၊ ႀကီးပြားေရး၊ မိသားစုေရးေတြနဲ႔ ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ေနေနရတဲ့ ဘေလာက္ဂ္ေတြ ဆုိေတာ့လည္း ေပ်ာက္ကုန္ၾကတာ အျပစ္မဆုိသာပါဘူး။ သူတို႔ကုိေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ လြမ္းမိပါတယ္။

စေရးစကေတာ့ ကုိယ္ေရးတာေလး ကုိယ့္ဘေလာက္ဂ္ေပၚမွာပဲ တင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အြန္လုိင္းမဂၢဇင္းေတြကုိ ကုိယ့္စာအခ်ဳိ႕ ပုိ႔ဖုိ႔ အႀကံရလာတယ္။ ကုိယ္ေရးတဲ့ စာဆုိေတာ့ ပရိတ္သတ္မ်ားႏုိင္သမွ် မ်ားေအာင္ ရည္ရြယ္တာ အမွန္ပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ ေရးတဲ့စာေတြကုိလည္း ပုိၿပီး အရည္အေသြးေကာင္းေအာင္ ႀကဳိးစားလာရတယ္။ (ပုိေကာင္းလာသလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စာေရးတဲ့ အေလ့အက်င့္ေလး ပုိရလာပါတယ္။) မေရးဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာအခ်ဳိ႕ကုိ ေရးၾကည့္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားျဖစ္တယ္။ မေရးဖူးတဲ့ဟန္ အခ်ိဳ႕ စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ စာတစ္အုပ္ဖတ္ရင္း ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ ဟန္ပန္အခ်ဳိ႕ေတြ႔ရင္ ကုိယ္လည္း ဒီလုိဖန္တီးလုိ႔ ရပါလားလုိ႔ ေခါင္းထဲ အေတြး၀င္လာတတ္တယ္။ အဲဒီ အေတြးကေန ဆင့္ပြားၿပီး ေရးမယ့္ အေၾကာင္းအရာကုိ ဆက္ၿပီး စဥ္းစားေနတတ္တယ္။ အဲဒီလုိ စဥ္းစားရတာကုိက ေပ်ာ္စရာပါပဲ။

တကယ့္ေလာကမွာ စိတ္ညစ္စရာေတြမ်ားလာရင္ ပုံရိပ္ေယာင္ကမာၻထဲ ေျပး..ေျပး၀င္မိေတာ့တယ္။ အျပင္ေလာကက ပုံရိပ္စစ္နဲ႔ ဘေလာက္ဂ္ေလာကက ပုံရိပ္ေယာင္ကုိ ခြဲျခားထားမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပုဂၢိဳလ္ေရးနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ မေရးျဖစ္မိသေလာက္ပဲ။ ပုံရိပ္စစ္ဟာ ဘယ္သူဆုိတာကုိ စာဖတ္သူအေနနဲ႔ တြဲမျမင္ေစခ်င္ဘူး။ တြဲျမင္ေနရင္ ဖတ္တဲ့စာအေပၚမွာ လႊမ္းမုိးမႈမ်ား ရွိေနမလားလုိ႔။  တကယ္ေတာ့လည္း ပုံရိပ္စစ္ဟာ အေရးမႀကီးလွပါဘူး။ ကုိယ္ႀကဳိက္တာေတြေရာ မႀကဳိက္တာေတြပါ ေရာေႏွာေနတဲ့ ပုံရိပ္တစ္ခုပါ။ ပုံရိပ္ေယာင္ ေလာကမွာေတာ့ ကုိယ္ကုိယ့္ကုိ (အတုိင္းအတာတစ္ခု အထိ) ဖန္တီးယူလုိ႔ ရတယ္ မဟုတ္လား။ ၾကာေတာ့လည္း ဘယ္ေလာကမွာ ကုိယ္ေနတယ္ဆိုတာ မကြဲျပားခ်င္ေတာ့ဘူး။ သိပၸံစိတ္ကူးယဥ္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ဆုိရင္ေတာ့ အၿပိဳင္ေလာက (parallel universe) တစ္ခုေပ့ါ။  

(ကုိရန္ေအာင္…ေနာက္ႏွစ္အတြက္ ႀကဳိၿပီး ေရးထားလုိက္ၿပီ။)