ျပတင္းေပါက္

Van Gogh's Room at Arles

သူ႕အိမ္မွာ ျပတင္းေပါက္ေတြသာ မရွိဘူးဆုိလွ်င္ အိမ္ထဲသို႔ ျပန္ၾကည့္ျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

ျပတင္းေပါက္မ်ားကုိ သူႏွစ္သက္ပါသည္။ ငယ္ငယ္က ေနဖူးေသာ အိမ္တုိင္းမွာ ျပတင္းေပါက္မ်ားစြာ ပါသည့္အတြက္ ေမေမ့ကုိ ေက်းဇူးတင္ရပါလိမ့္မည္။ ေမေမသည္ သူ႕နည္းတူ ျပတင္းမ်ားစြာ ပါေသာအိမ္ကုိသာ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္ခ်ည္း။ ေလ၀င္ေလထြက္ ေကာင္းေသာ၊ လင္းက်င္းေသာ၊ ေမွာင္ရိပ္မ်ား နည္းေသာ အိမ္မ်ဳိးတြင္သာ သူေနခဲ့ဖူးသည္။ အိမ္သုံးခါေျပာင္းဖူးသည့္ အနက္ ဒုတိယအိမ္ မွာျမစ္ႏွင့္နီးသည္။ ညေနေစာင္းလွ်င္ ျမစ္ကုိျဖတ္၍ တုိက္လာေသာ ေလကုိ ျပတင္းေပါက္မ်ားမွ တဆင့္သူတုိ႕ ေမာင္ႏွမတေတြ အားပါးတရ ရႈ႐ႈိက္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒီလုိမွ အသက္ရႈ၀တာဟု ေမေမက ေက်နပ္စြာ မၾကာခဏ ေျပာဖူးသည္။ ျပတင္းေပါက္မ်ားလွ်င္ ေလေကာင္းေလသန္႕ ရသည္ဟု သူမွတ္ခ်က္ခ် ခဲ့မိသည္။

ထူးျခားစြာပဲ ထုိအိမ္၏ ျပတင္းေပါက္မ်ားမွာ လူတစ္ရပ္နီးပါးမွ် ရွည္လ်ားေလသည္။ ထုိျပတင္းေပါက္မ်ားႏွင့္ အျပဳိင္ရွည္လ်ားေသာ အျပာႏုေရာင္ ခန္းဆီးမ်ားကုိလည္း သူမွတ္မိေနသည္။ ထုိအခ်ိန္ကတည္းက ျပတင္းေပါက္ေဘာင္တြင္ ထုိင္ကာ အျပင္ကိုေငးၾကည့္ဖူးသည္။ ညေနခင္းတြင္ ေျပးလႊား ကစားေနေသာ အိမ္နီးခ်င္း ကေလးငယ္မ်ား၊ ထမင္းခ်ဳိင့္ ျခင္းေတာင္း ကိုယ္စီျဖင့္ အလုပ္ျပန္လာသူ အခ်ဳိ႕၊ ေခါင္းရြက္ဗ်တ္ထုိး ေစ်းသည္အခ်ဳိ႕။ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္သည္၊ မုန္႕စိမ္းေပါင္းသည္ တုိ႕ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ လမ္းထိပ္နားမွ ဗယာေၾကာ္သည္ႏွင့္ မုန္႕ဟင္းခါးသည္တုိ႕ ကုိလည္း လွမ္းျမင္ ေနရသည္။ မသဲကြဲေသာ္လည္း ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အ၀တ္အစားႏွင့္ အသက္ငါးဆယ္ အရြယ္ခန္႕ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ မုန္႕ဟင္းခါးေရာင္းသည္ ကုိျမင္ႏုိင္သည္။ ျမင္ရဖန္မ်ားေတာ့ လမ္းမွာထိပ္တုိက္ေတြ႕လွ်င္ေတာင္ သူျပဳံးျပမိသည္။ အမ်ဳိးသမီးၾကီးကေတာ့ သူ႕ကုိ မသိ။

ဒီလုိနဲ႕ သူၾကီးျပင္းလာေတာ့၊ ေနရာ အႏွံ႕ကုိေျပာင္းရေတာ့ ျပတင္းေပါက္မ်ားစြာမွ ၾကည့္ဖူးလာသည္။ ပ်င္းရိဖြယ္ေနသာေသာ ေန႕လယ္ခင္းမ်ား၊ အိမ္ေခါင္မိုးမ်ား အေငြ႕ေထာင္းေထာင္းထ ေလာက္ေအာင္ ပူျပင္းေသာ ေႏြ၏ေန႕ရက္မ်ားကုိ သူေစာင့္ၾကည့္ဖူးသည္။ မုိးစက္မ်ား ဖြာကနဲ လြင့္စင္သြားေအာင္ ျပင္းထန္လွေသာ မုိးရာသီမ်ားကုိ ျပတင္းေပါက္မွ တဆင့္ျဖတ္ေက်ာ္ ခဲ့ဖူးသည္။ လေရာင္ေအာက္မွာ တလက္လက္ထ ေနေသာ ႏွင္းျပင္ႏွင္းလႊာၾကီး ကုိလည္း သူ႕အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း တစ္ခုတည္းေသာ ျပတင္းေပါက္မွ ေငးၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။

အျပင္မွာ တည္ရွိေနေသာ သဘာ၀ကုိသာမကပါ။ ေဖာက္ျပန္ေသာ၊ ရုိးသားေသာ၊ သစၥာရွိေသာ၊ ခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ ႏိုင္ေသာ၊ ရဲရင့္ေသာ၊ ေျဖာင့္မတ္ေသာ၊ ရင္ခုန္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ၊ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ စသည္စသည္ျဖင့္ လူအမ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႕ကုိလည္း ျပတင္းေပါက္ေၾကာင့္ သူၾကည့္ခဲ့ဖူးျပီ။ မၾကည့္ခ်င္ေသာ္လည္း ျမင္ခဲ့ဖူးျပီ။ လူတို႕သည္လည္း ရာသီဥတု ပမာ၊ သဘာ၀တရားၾကီး ပမာ အျမဲေျပာင္းလဲ ေနပါလားဟု ျပတင္းမွ တဆင့္ သူေတြးခဲ့ဖူးသည္။

တစ္ေန႕ေတာ့ သူမျမင္ဖူးေသာ ျမင္ကြင္းကုိ သူ႕ျပတင္းမွ တဆင့္ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရသည္။ အဲဒီေန႕က သူ႕အိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္ နားမွာ ရပ္၍ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ လာအၾကိဳကုိ ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ ထူးျခားတာကေတာ့ သူအဲဒီေန႕က အိမ္ထဲဖက္မွ အျပင္ကုိ ၾကည့္ျခင္း မဟုတ္။ အိမ္ျပင္မွာ ရပ္လ်က္က ျပတင္းေပါက္မွ အိမ္ထဲကုိ ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။

၀ါမႈိင္းမႈိင္း နံရံမ်ားျဖင့္ အခန္းက်ဥ္း တစ္ခန္း။ ထုိအခန္း၏ ညာဖက္တြင္ အ၀တ္မ်ားျဖင့္ တုိးလုိ႕တြဲေလာင္း ျဖစ္ေနေသာ အ၀တ္ျခင္းတစ္ျခင္း။ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေသာက္လက္စ ဖန္ခြက္မ်ား၊ ေကာ္ဖီခြက္မ်ား၊ ေဆးလိပ္တုိ အစမ်ားျဖင့္ပြေနေသာ စားပြဲတစ္လုံး။ ထုိစားပြဲေဘးမွာမွ ခပ္ေၾကေၾကျဖစ္ေနေသာ၊ မေခါက္ရေသးေသာ ေစာင္ႏွစ္ထည္ျဖင့္ အိပ္ယာတစ္ခု။ အိပ္ယာေဘး နံရံကုိ ျမင္ရေအာင္ ေနရာေျပာင္း၍ ၾကည့္ေတာ့ နံရံေပၚမွ ပုိစတာမွာ အနည္းငယ္ ေစာင္းရြဲ႕၍ ေနသည္။ ျပတင္းေပါက္မွ ျမင္ရေသာ သူ႕အခန္းမွာ ၾကည့္ခ်င္စဖြယ္ သိပ္မရွိလွ။ ျပင္ရဦးမည္။ အျမင္မေတာ္သည္မ်ားကုိ ျပင္ရဦးမည္။ အျပင္ထြက္ၾကည့္မွ ျမင္ရေသာ အလြဲမ်ားႏွင့္ အခန္း။ အလြဲမ်ားျဖင့္ ေနေနေသာ္လည္း နိစၥဒူ၀ ကိစၥမ်ားျဖင့္ ေနသားက်လ်က္ ရွိေသာသူ။

ထုိအခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေရာက္လာသည္။ မျပင္ဆင္ရေသးေသာ သူ႕အခန္းကုိ သူငယ္ခ်င္း မေတြ႕ခင္မွာပင္ ကတုိက္ကရုိက္ ဆြဲေခၚလာခဲ့ မိေတာ့သည္။