ရုပ္တုရုပ္မွန္ (၃)

၁၉၉၆

လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ အလယ္မွာ ခုိင္ေသးငယ္သလို ခံစားရသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက က်ယ္ေျပာလွသည္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးႏွင့္ စာေတာ့ ခုိင္က မေျပာပေလာက္သည့္ လူတစ္ေယာက္။ ေဆး(၂)မွာ တက္ဖုိ႔ ခုိင္ ရန္ကုန္ ေရာက္ခဲ့ရၿပီ။ ၿမဳိ႕ေလးမွ ခုိင္သည္ မရွိေတာ့။ ရန္ကုန္ေရာက္ ခုိင္သည္ အရဲစြန္႔ကာ ေတာင္ႀကီးသူ၊ ေမာ္လၿမဳိင္သူေလးမ်ားႏွင့္ မိတ္ဖဲြ႔သည္။ အထပ္ထပ္မ်ား ပါေသာ အက်ၤီကုိ မ၀တ္ျဖစ္ေသာ္လည္း အေရာင္လြင္လြင္ႏွင့္ အေပၚေအာက္ ဆင္တူေလးမ်ား ၀တ္သည္။ မိတ္ကပ္ကုိ ခပ္ပါးပါးလိမ္းသည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီ အေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ဆုိးသည္။ ဒီေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ ခုိင့္ကုိ ၀ုိင္းမၾကည့္ၾက။ ဘယ္လုိျဖစ္လာတာလဲဟု ေမးမည့္သူ မရွိ။ ခုိင့္ပတ္၀န္းက်င္ အသစ္တြင္ သတ္မွတ္ထားၿပီးသား ခုိင္ဆုိတာ မရွိ။ ခုိင့္ အတြက္ ဒီပတ္၀န္းက်င္က ဆန္းသစ္လွသည္။

ေတာင္ႀကီးသူေလးက ခ်ဳိ၊ ေမာ္လၿမဳိင္ သူေလးက ေမာ္ ဟုသိရသည္။ ၿပီးေတာ့ ခုိင့္အေဆာင္ေန အခန္းေဖာ္ ႏြယ္လည္း ပါလာသည္။ သူကေတာ့ ပုသိမ္ကဟု ဆုိသည္။ ခုိင္တုိ႔ အဖြဲ႔ဖြဲ႔ကာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးကုိ စူးစမ္းၾကသည္။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း ခုိင္ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ အားရွိလာသည္။ အရင္က စကားမပြင့္တပြင့္ ေျပာေသာ ခုိင္တစ္ေယာက္ စကားေျပာလုိ႔ မၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ ရုပ္တည္ႀကီးႏွင့္ ေနခဲ့ေသာ ခုိင္ ခုေတာ့လည္း ရယ္ကာေမာကာ ေနာက္ေျပာင္ တတ္လာၿပီ။ အတန္းထဲမွာ အၿမဲ ဗုိလ္စြဲခဲ့ေသာ ခုိင္ အခုေတာ့လည္း အမ်ားထဲက တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာ၏။ အဲဒါကုိပဲ ခုိင္ေပ်ာ္သလုိလုိ။ ပုံစံခြက္ကေလး ကြဲသြားခဲ့ၿပီ။ ကြဲသြားမွေတာ့ ျပန္ဆက္လဲ အရင္အတုိင္း မျဖစ္ေတာ့ၿပီ။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ခ်ဳိတုိ႔ႏွင့္ အတူ ၿမဳိ႕ထဲထြက္ကာ လည္ၾကသည္။ လမ္းေဘးဆုိင္မွာ မုန္႔၀င္စားသည္။ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္လည္း ေရာက္ဖူးခ်င္သည္ဟု တစ္ေယာက္က အဆုိျပဳလွ်င္ က်န္လူမ်ားက မဆုိင္းမတြ ေထာက္ခံကာ ဘူးသီးေၾကာ္ စားဖုိ႔ စုိင္းျပင္းေနၾက၏။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲမွာလည္း ခုိင္ အထည္စ ေရြးတတ္လာသည္။ ဒီအေရာင္ႏွင့္ ဟုိအေရာင္၊ ဒီအပြင့္ႏွင့္ ဟုိအခက္ လုိက္သည္ မလုိက္ဘူးဟု ႏြယ္က ဆိုလွ်င္ ခုိင္လည္း လုိက္လံ သင္ယူရ၏။ ႏြယ္က အေရာင္ သိပ္ေရြးတတ္တာပဲဟုလည္း ခ်ီးက်ဴး ေနမိျပန္သည္။ ခ်ဳိက သီခ်င္းေခြေတြယူလာကာ သီခ်င္းနားေထာင္ၾကေတာ့ သီခ်င္းအေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ၾကျပန္သည္။ ေမာ္ႀကဳိက္တတ္ေသာ ၀တၳဳမ်ားကုိလည္း လုိက္ဖတ္ျဖစ္ေသးသည္။ ေမာ္က ခုိင္ႏွင့္တူကာ စိတ္ကူးယဥ္ ခံစားတတ္သည့္ ၀တၳဳမ်ားကုိ ႀကဳိက္သည္။ ထူးဆန္းစြာပဲ တခ်ိန္ထဲမွာ လက္ေတြ႔ဆန္ေသာ၊ သရုပ္ေဖာ္ဆန္ေသာ ၀တၳဳေတြကုိလည္း ဖတ္ျပန္ေသးသည္။ ခုေတာ့ ခုိင္လည္း ျမသန္းတင့္ စာအုပ္မ်ားကုိ ဖတ္ဖူးခဲ့ၿပီ။ ကုိေအာင့္ကုိပင္ သတိရေနမိေသးသည္။ စာေမးပြဲ နီးေတာ့လည္း အားလုံးအခန္းေအာင္းကာ ေဇာေခၽြးျပန္ၿပီး စာက်က္ၾကျပန္သည္။ ေက်ာင္းစာေတြက စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းသည္ထက္ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္က ခုိင့္အတြက္ သင္ယူစရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လုိက္ ဖြင့္လုိက္၊ ဒီလုိႏွင့္ တစ္ႏွစ္ကုန္ဆုံးသြားခဲ့သည္။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္ေတာ့ ခုိင္ ေျပာင္းလဲသြားသည္ဟု ဆုိၾကသည္။ လွလာသည္ဟုလည္း ဆုိၾကသည္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူႀကီး ျဖစ္ၿပီမုိ႔ အေျပာင္းအလဲကုိ ေမွ်ာ္လင့္ ထားၾကသည္လား မဆုိႏုိင္။ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အရင္ကေလာက္ ခုိင္ ဂရုမစိုက္တတ္ေတာ့ၿပီ။

(ဆက္ရန္)