အိပ္မက္သူရဲ႕ လမ္းကေလး

        ေႏြဦးရဲ႕ သစ္ရြက္ကေလးေတြနဲ႔ အတူ ေအးခဲျဖဴဆြတ္ေနေသာ လမ္းကေလးမွာလည္း ေႏြးေထြး အရည္ေပ်ာ္လာခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္လခန္႔ကပင္ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေသာ ႏွင္းတုိ႔ဖုံးလႊမ္းေနခဲ့ေသာ ဒီလမ္းေလးမွာ အခုမွပင္ ျပန္၍ရုပ္လုံးေပၚလာေလေတာ့သည္။ အရုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနခဲ့ေသာ သစ္ကုိင္းသစ္ခက္တုိ႔သည္လည္း အညႊန္႔အဖူး တလူလူႏွင့္ စိမ္းျမစိုေျပစ ျပဳလာေနေပၿပီ။ အၿပိဳင္အဆုိင္ ထုိးထြက္လာေသာ ရြက္ဖူးေလးတို႔ႏွင့္အတူ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတုိ႔လည္း လမ္းေပၚသုိ႔ လြတ္ထြက္လာၾကသည္။  ဟုိဟိုသည္သည္ ၾကည့္လုိက္လွ်င္ပဲ က်န္းမာေရးအတြက္ ေျပးသည့္လူ၊ ေခြးေက်ာင္းသည့္လူ၊ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသည့္ လူ၊ ျမက္ခင္းေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းလ်က္ ေနပူစာလုံေနသူတုိ႔ျဖင့္ လမ္းကေလးမွာ ျပည့္လွ်ံလုိ႔ေနသည္။

          မနက္ေစာေစာ ေနေရာင္ေအာက္က လမ္းကေလးမွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္အခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႔ရမည္။ စားေသာက္ဆုိင္ေရွ႕ တံျမက္စည္းလွည္း ေနေသာအလုပ္သမား အခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႔ရမည္။ အလုပ္သြားဖုိ႔ ထြက္လာသူ အခ်ဳိ႕ကုိလည္း ေတြ႔ရမည္။ ကုိယ္လည္း ထုိလူတန္းစားထဲမွာ ပါ၀င္မည္ေပါ့။ ႏွင္းတစ္ထပ္၊ ေရခဲတစ္ထပ္ ျဖစ္မေနေသာ ပလက္ေဖာင္းကုိ အားရေအာင္ နင္း၍ လမ္းေလွ်ာက္မည္။ အဆီးအတားမရွိ က်လာေသာ ေနေရာင္ေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္မည္။ ေဆာင္းတြင္းမွာ တစ္ကုိယ္လုံး ေနရာလပ္မရွိေအာင္ ထုပ္ပုိးၿပီး ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ဘဲ နားရြက္ကုတ္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္သြားခဲ့ရေသာ လမ္းကေလးမွာ အခုေတာ့လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေငးေမာကာ သြားလာႏုိင္ေပၿပီ။ ျဖာက်လာေသာ ေနေရာင္ကုိ ခံယူလ်က္က ျပာလြန္းလွေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ မျမင္ဖူးသလုိ ေခါင္းေမာ့၍ၾကည့္မိသည္မွာ အခါခါ။ တစ္ေဆာင္းတြင္းလုံး ပုန္းေနၾကေသာ ငွက္ကေလးတုိ႔လည္း သစ္ပင္ေပၚမွာ က်ီက်ီက်ာက်ာ ဆုိျမည္ေနၾကေလၿပီ။

          ျမက္ခင္းေဘးမွာ ပန္း၀ါ၀ါေလးတို႔က ဟုိတစ္စသည္တစ္စ က်ဲပက္ထားသလို ေပါက္ေနၾကသည္။ ကမၺလာျခဳံထည္ထဲ ေရႊ၀ါေရာင္ထည့္ရက္ထားသလုိေပါ့ဟု ကဗ်ာဆန္ဆန္ေတြးခ်င္သည္။ ျမက္ခင္းေပၚမွာ အသားညိဳခ်င္ရွာေသာ အသားျဖဴ ကေလးမတစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔ရမည္။ တစ္ေယာက္ထက္မကလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေသး၏။ အသားမည္းမွာစိုးရိမ္၍ အက်ၤ ီလက္ရွည္ ၀တ္ရေသာ ကုိယ္ကေတာ့ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္ကာ က်ိတ္၍ရယ္မည္။

ညေနခင္းတြင္ေတာ့ မေတြ႔တာၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာ ေျခသလုံးအိမ္တုိင္ အဖိုးအုိကုိ ျပန္ေတြ႔ရျပန္သည္။ သူ၏ ဂစ္တာသံမွာ ခ်ဳိလွသည္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ခ်ထားေသာ ခြက္ကေလးသည္လည္း က်ပ္တန္တုိ႔ျဖင့္ ေ၀ဆာေနသည္။ ေျခသလုံးအိမ္တုိင္ လူရြယ္ကေတာ့ စားေသာက္ဆုိင္ တစ္ခုေဘးမွာ ထုိင္လုိ႔ေန၏။ သူ႔ေဘးမွာေတာ့ က်န္းမာခန္႔ညားေသာ ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္။ စားေသာက္ဆုိင္ေရွ႕ ပလက္ေဖာင္းမွာ စားပြဲကုလားထုိင္တုိ႔ခ်ထားလ်က္ ညေနစာစားသူမ်ားျဖင့္ ျပည့္လုိ႔ေနသည္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွႏွင့္ က်က်နန စားေနသူတုိ႔၏ ပန္းကန္ထဲ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ ေဒၚလာႏွစ္ဆယ္ထက္ မနည္းေသာ ညေနစာတစ္ခြက္ကုိ ၀ုိင္တစ္ခြက္ႏွင့္ ေတြ႔ရမည္သာ။ အေရွ႕အလယ္ပုိင္းစာ ေရာင္းေသာ ဆုိင္တစ္ဆုိင္ေရွ႕မွာေတာ့ သံပုရာျခမ္းဦးထုပ္ႏွင့္ လူငယ္သည္ နံျပား (သို႔မဟုတ္) ခ်ာပါတီကုိ လက္ႏွင့္ ႏႈိက္ကာ အားရပါးရစားေန၏။  ဇြန္းခက္ရင္းႏွင့္ ဟန္က်ပန္က်သူမ်ားၾကား လက္ႏွင့္စားသူကုိ ေတြ႔ေတာ့ ကုိယ္ၿပဳံးမိသည္။ စာအုပ္အေဟာင္းေရာင္းေသာ ဆုိင္ေရွ႕မွာေတာ့ တစ္ေဒၚလာတန္စာအုပ္မ်ားကုိ အျပင္ထုတ္ထားသည္။ အပယ္ခံနီးပါး ျဖစ္ေနရွာေသာ စာအုပ္တုိ႔မွာ သူတုိ႔ကုိ တန္ဖုိးထားမည့္သူမ်ားအား ေစာင့္ေမွ်ာ္ရသည္။

          လမ္းကေလးက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားလွ်င္ အနံ႔ကလည္း စုံလင္လွေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ပန္းရနံ႔တစ္မ်ဳိးသင္းပ်ံ႕လာ သလုိ၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာလည္း တရုတ္ဆုိင္မွ အသားကင္န႔ံလို၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္န႔ံလုိ အနံ႔မ်ဳိးက ေလထုထဲမွာ ေ၀့ေနတတ္သည္။ ပန္းရနံ႔၊ လတ္ဆတ္ေသာ သစ္ပင္နံ႔တုိ႔က စိတ္ကုိ လန္းဆန္းေစသလုိ၊ အလုပ္မွ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္လည္း ဗုိက္ဆာဆာႏွင့္ ဟင္းနံ႔တုိ႔ကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ရႈရႈိက္မိစၿမဲ။ ဒီလုိေအးခ်မ္းသာယာေသာ လမ္းကေလးမွာပင္ တန္ဖုိးမထားတတ္သူ အခ်ဳိ႕က အမႈိက္သရႈိက္ကုိ စည္းကမ္းမဲ့ စြန္႔ပစ္ခ်င္ၾကေသးသည္။ ကုိယ္မႀကဳိက္ဆုံးအနံ႔ကေတာ့ ျပည့္လွ်ံေနေသာ လမ္းေဘးအမႈိက္ပုံးက အနံ႔ပင္။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း လမ္းေဘးမွာ စည္းကမ္းမဲ႔ စြန္႔ပစ္ထားေသာ ဘီယာပုလင္းအကြဲအစမ်ားကုိ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စြာႏွင့္ပင္ ေရွာင္ရွားရေသး၏။

          ခုတေလာမွာေတာ့ အုပ္ဆုိင္းဆုိင္း သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္ႏွင့္ ထုိလမ္းကေလးကုိ ေလွ်ာက္မိလွ်င္ပင္ ဆုိင္းသံဗုံသံ ၾကားေနမိသည္။ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ႏွင့္ ၀တ္ေကာင္းစားလွတုိ႔ ျပည့္ေသာ၊ သကၤန္း ပရိကၡရာ စုံလင္ေသာ ေမာင္ရင္ေလာင္း လွည့္ပြဲကုိလည္း ျမင္၏။ ေမာင္ရင္ေလာင္းစီးလာေသာ ျမင္းတစ္ေကာင္ပင္ ပါလုိက္ေသးသည္။ ေနာက္ၿပီး သစ္ပင္ေပၚတြင္ ၀ါ၀ါျမင္တုိင္း ပိေတာက္ဟုလည္း ထင္လုိက္ေသးသည္။ တူးပို႔တူးပုိ႔အသံကုိ ၾကားခ်င္ေနသည္။ ရႊဲရြဲစုိေသာ မိန္းမပ်ိဳႏွင့္ စုိေအာင္ပက္ေသာ ကာလသားကုိ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ စိတ္မွေကာင္းေသးရဲ႕လားဟုလည္း ေတြးထင္ေနခ်င္ျပန္ပါသည္။

          လမ္းကေလးကုိ အလ်ားလုိက္ ေလွ်ာက္သူက ေလွ်ာက္၏။ ေဒါင္လုိက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သူတုိ႔လည္း ရွိ၏။ လမ္းကေလးက သစၥာရွိသေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သူတုိ႔က မယုံရ။

သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္က ကားမီးခိုးေငြ႔မ်ားျဖင့္  လမ္းကေလး။ အိပ္မက္သူရဲ႕ လမ္းကေလး။ အလုပ္ကုိ သြားဖုိ႔ လမ္းကေလး။ ေပါက္ၿပဲေနတဲ့ လမ္းကေလး။ သစ္လြင္ေနတဲ့ လမ္းကေလး။ ျဖဴေဖြးေအးစက္ေသာ လမ္းကေလး။ စိမ္းျမ၀ါေရႊေသာ လမ္းကေလး။ လူခ်မ္းသာတုိ႔ရဲ႕ လမ္းကေလး။ ေျခသလုံးအိမ္တုိင္တုိ႔ရဲ႕ လမ္းကေလး။ စာဖတ္သူတုိ႔ရဲ႕ လမ္းကေလး။ စာမတတ္သူတုိ႔ရဲ႕ လမ္းကေလး။ ဆူညံမႈတို႔ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ လမ္းကေလး။ ဆာေလာင္သူတုိ႔၏ လမ္းကေလး။ လွ်ံပယ္သူတုိ႔၏ လမ္းကေလး။ အိမ္ျပန္သူတုိ႔၏ လမ္းကေလး။ အိမ္မျပန္ႏုိင္သူတို႔၏ လမ္းကေလး။ နာမ၀ိေသသနတုိ႔ မည္သုိ႔ပင္ ေျပာင္းေစဦးေတာ့ ဒီလမ္းကေလးသည္ ကုိယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ လမ္းေပမုိ႔ ခရီးဆုံးထိ ေလွ်ာက္ရမည္သာ။