အိပ္မက္ျမဴ (၂)

         “မေနဘူး…ဒီအိမ္မွာ ေနကုိ မေနခ်င္ဘူး။”

          အခန္းအျပင္မွ ျငင္းခုန္သံမ်ားကုိ မၾကားခ်င္၍ ဖြင့္ေနေသာ သီခ်င္းကုိ စု အသံကုန္တင္ပစ္လုိက္သည္။ အခန္းထဲမွာ မ်ဳိးႀကီး၏ ေလေျပက ဆူညံသြားခဲ့သည္။ ေမေမကေတာ့ ေျပာသည္။ စုဟာ ေတာ္လွန္ခ်င္စိတ္ေတြ၊ ႐ုန္းထြက္ခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းထန္ေနသူတဲ့။ ဟုတ္လုိ႔လား ေမေမရယ္။ ေတာ္လွန္ခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းထန္ေနသူထက္ မိဘႏွစ္ေယာက္ၾကားက ေျမဇာပင္လုိ႔ နည္းနည္းေလးမွ မျမင္မိဘူးလား ဟင္။

          “ကၽြန္မမွာ ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ရွင္ ဒီမိန္းမနဲ႔ ဆက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနဦးမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ရွင့္ကုိလည္း ကၽြန္မ ေပါင္းမေနေတာ့ဘူး။”

          သီခ်င္းသံ တုိးအသြားမွာ အျပင္က အသံေတြက အခန္းထဲ ၀င္ျဖစ္ေအာင္ ၀င္လာေသးသည္။ ေဖေဖႏွင့္ အလုပ္အတူတူလုပ္ေနေသာ မိန္းမ။ ေဖေဖႏွင့္သူ႔ကုိ အျပင္မွာ စု အမွတ္တမဲ့ ေတြ႔ဖူးပါသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနၾကေသာ မ်က္လုံးေတြက မ႐ုိးသားတာ အသိသာႀကီး။ ေဖေဖက စုကိုေတြ႔ေတာ့ မလုံမလဲႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ စုကေတာ့ ဟန္ပင္ မေဆာင္ႏုိင္ဘဲ ေဖေဖ…အိမ္မွာ ေမေမေစာင့္ေနလိမ့္မယ္…စုျပန္ေတာ့မယ္ဟု ဆုိကာ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ ေဖေဖမ်က္ႏွာ ကြက္ကနဲ ပ်က္သြားသည္ကုိ စုျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လုိက္ေသးသည္ေလ။ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းပါ ေဖေဖ။ ဒါေပမယ့္ သမီးတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ ဒီေလာက္ေတာ့ ရုိင္းပ်ခြင့္ျပဳပါ။

          “မင္း သမီးကုိ မင္းဆုံးမဦး။ ဒီေန႔ ငါ့ဧည့္သည္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတာကုိ မေခၚခ်င္သလုိ၊ မေျပာခ်င္သလုိနဲ႔ ထြက္သြားတယ္။ သိပ္႐ုိင္းတာပဲ။”

          “ကၽြန္မ သမီးကုိ ကၽြန္မ ဆုံးမႏုိင္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ရွင့္ရဲ႕ ဧည့္သည္ ဆုိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ေတာင္းပန္ခုိင္းလုိက္မယ္။ ရွင့္ကုိသာ ကၽြန္မ မဆုံးမႏုိင္တာ။”

          “ေၾသာ္…မင္းကပါ ငါ့ကုိ ေရာၿပီး ေစာ္ကား ေနတာေပါ့ေလ။”

          ၿပီးေတာ့ အခုတေလာ ႏွစ္ရက္တစ္ခါ သုံးရက္တစ္ခါေလာက္ ၾကားေနရေသာ ရန္ပြဲကုိ ၾကားရျပန္သည္။ စု ဒီအိမ္မွာ ေနလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ စာၾကည့္စားပြဲေပၚက ေက်ာင္းေလွ်ာက္လႊာပုံစံမ်ားကုိ ေကာက္၍ စုစည္းလုိက္သည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွ ေက်ာင္းတခ်ဳိ႕ကုိ စု စၿပီး ဆက္သြယ္ခဲ့သည္မွာ ၾကာေခ်ၿပီ။ တကၠသိုလ္ ၀င္ခြင့္ စာေမးပြဲကုိလည္း စု ေျဖခဲ့ၿပီးၿပီ။ အခုေတာ့ ဒီကိစၥကုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျဖစ္ေအာင္ ေဖာ္ရမည္။ တကၠသုိလ္ ၀င္ခြင့္အျပင္ ပညာသင္ဆု ေထာက္ပံ့ေၾကးေငြပါ ရေအာင္ ႀကဳိးစားရဦးမည္။ သင္ဘာေၾကာင့္ ဒီေက်ာင္းကုိ တက္ခ်င္ပါသလဲတဲ့။ အင္း…ကၽြန္မအေဖႏွင့္ အေမ အဆင္မေျပ၍ အိမ္မွ ထြက္ေျပးရန္ ရွင္တုိ႔ ေက်ာင္းသုိ႔ လာခ်င္ပါသည္ဟု ေရးရမည္လား။ ဟား…ဟား…ရယ္စရာႀကီး ေနမွာပဲ။ စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လႊာ စာ႐ြက္မ်ားကုိ ကုတင္ေပၚ ပစ္တင္လုိက္သည္။ နံရံ ျဖဴျဖဴကုိ အဓိပၸာယ္မရွိ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ မ်က္ႏွာက်က္မွာ တြားသြားေနေသာ ပင့္ကူေလးတစ္ေကာင္။ သူ ကမာၻေျမႀကီးရဲ႕ ဆြဲအားကုိ ဘယ္လုိမ်ား ဆန္႔က်င္ပါလိမ့္။ ဟင့္အင္း…စု ဒီလုိလုပ္ေနလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီအေျခအေနကေန လြန္ေျမာက္ဖို႔က ေသေသခ်ာခ်ာ ႀကဳိးစားမွ ျဖစ္မယ္။

          အိပ္ယာေပၚမွာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္လ်က္က အက္ေဆးကုိ စလုိက္သည္။

          “ကၽြန္မသည္ သူပုန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ရွိရွိသမွ် အရာအားလုံးကုိ ေတာ္လွန္ ပုန္ကန္ခ်င္ေနပါ၏။…..”

xxx

          အိမ္ကုိေရာက္လွ်င္ ေမာေမာႏွင့္ စားစရာကုိ ရွာေသာ္ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ တစ္ေန႔က မွာထားၿပီး စားမေကာင္းလွ၍ ေမ့စျပဳေနေသာ တ႐ုတ္ဆုိင္မွ ထမင္းႏွင့္ဟင္းကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေတြ႔ရေလသည္။ အခုေတာ့လည္း ဒါသည္ပင္ နတ္သုဒၶါ မွတ္ကာ စားေတာ့မည္ဟု စိတ္ပုိင္း ျဖတ္ၿပီးေသာ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တီဗီြေရွ႕     တြင္ ထုိင္လ်က္သား စု ေတြ႔ရေလ၏။ စကားေျပာမည့္သူ မရွိ၊ ထမင္းအတူ စားမည့္သူ မရွိသည္မွေတာ့ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ငုိျပရယ္ျပေနေသာ သူမ်ားကုိပင္ ထုိင္၍ ၾကည့္ရေတာ့မည္။ လူေတြမ်ား ကုိယ့္ဘ၀ထဲမွာသာ အ႐ႈပ္ထုပ္ေတြကုိ မႀကဳိက္တာ။ သူမ်ားတကာရဲ႕ အ႐ႈပ္အရွင္းေတြကုိေတာ့ ၿမိန္ေရယွက္ေရ ၾကည့္တတ္တာပဲ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွာ reality show ဟု ေခၚၾကေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းတဲြေတြ ေခတ္စားေလသလား။

          အိမ္၏ အ႐ႈပ္အေထြးမ်ားမွ လြန္ေျမာက္ၿပီဟု ထင္ရေသာ္ စုကုိယ့္ကိုယ္ကုိ အေနာက္ကမာၻျခမ္းမွာ ေနလ်က္ တစ္ေယာက္တည္း ေတြ႔ရေလသည္။ ဘြဲ႔တစ္ခု ရခဲ့သည္မွာ တစ္သက္တာေလာက္ ၾကာၿပီဟု ထင္ရေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ငါးႏွစ္ခန္႔သာ ရွိပါေသးသည္။ ဟုိတစ္ေန႔က ေတြ႔ခဲ့ေသာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ေကာင္ေလးေတြ ေကာင္မေလးေတြကုိ ကေလးေတြဟု စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနမိသည္။ နာမည္ရွိေသာ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနရ၍ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ ဟုတ္လွၿပီဟု ထင္ေနသည္လည္း မဟုတ္ဘဲ သူတုိ႔ထက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အသက္ အမ်ားႀကီးေနသည္ဟု စိတ္ထဲ စြဲေနေတာ့သည္။ သူတို႔အတြက္ ရယ္စရာေကာင္းသည္မ်ားသည္ စုအတြက္ေတာ့ အလြန္ေသးမႊားေသာ အရာေလးမ်ား ျဖစ္ေန၏။ နားမလည္သလုိလည္း ျဖစ္မိ၏။ မနာလုိသလုိလည္း ခံစားမိေသး၏။ ေလာေလာဆယ္ စု ဘ၀မွာ ဘာမ်ား စိတ္၀င္စားစရာ ရွိပါသလဲဟုလည္း ေတြးမိသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ အတြင္း စိတ္ခံစားခ်က္တုိ႔ အားလုံးကုိ လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ သူတို႔ႏွင့္အတူ လုိက္ရယ္ပစ္လုိက္သည္။ သည္လုိဆုိေတာ့လည္း ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းသားပင္။

          ရယ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ခပ္မူးမူး ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းသား တခ်ဳိ႕သည္ ဆုိင္ျပင္သုိ႔ ထြက္ကာ အုပ္စုဖြဲ႔ၾကျပန္သည္။ အုပ္စုတျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာေတာ့ ရဲကားမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ ပရိပကၡျဖစ္ၾကသည္။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ အေမရိကန္ေဘာလုံးပြဲတြင္ သူတုိ႔ အသင္း႐ႈံး၍ ဟုဆုိ၏။ သည္လုိျမင္ကြင္းမ်ဳိးကုိ ျမင္ခဲ့ဖူးေသာ စု တစ္ေယာက္ေတာ့ အံ့ၾသႀကီးစြာႏွင့္ပင္ သူတို႔၏ ပရိပကၡကုိ ထုိင္ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ စု ႀကီးျပင္းခဲ့သည့္ ေနရာမွာေတာ့ လြတ္လပ္ျခင္းကုိ ရင္း၍၊ တခါတရံ အသက္ကုိ ရင္း၍ ေတာ္လွန္ ၾကသည္။ ထုိင္၀မ္ႏုိင္ငံတြင္ တ႐ုတ္ျပည္ ႐ုပ္ေသးရုပ္ျဖစ္ေနေသာ အစိုးရကုိ ေတာ္လွန္ၾကသည္။ ယူကရိန္းတြင္ ႐ုရွား၏ လႊမ္းမုိးမႈကုိ ေတာ္လွန္ၾကသည္။ သည္မွာေတာ့ ေဘာလုံးပြဲ႐ႈံး၍ ေတာ္လွန္ၾကသည္။ တတ္ႏုိင္သည့္ သူမ်ား က်ေတာ့လည္းဟု တရားက်မိေလသည္။ (အေမရိကန္ ႏုိင္ငံသား အားလုံးေတာ့လည္း သည္လုိ မဟုတ္ပါ။)

          နာခံလုိစိတ္ နည္းပါသည္ဟူေသာ စုတစ္ေယာက္ အခုေတာ့လည္း စား၀တ္ေနေရးဟူေသာ အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ ပိပိျပားျပား ရွိေနေလၿပီ။  တကယ္ေတာ့လည္း စုဟာ အိမ္ကထြက္ေျပးခ်င္ေသာ အိမ္ေျပးတစ္ေယာက္ သက္သက္ပါပဲ။ 

(ဆက္ရန္)