Sunday 12 June 2011

ေန႔ခင္း အိပ္မက္

လမ္းကေလးတခု။ သစ္ပင္အုိ တစ္ပင္။ ေႏြေန႔လယ္တစ္ခုလုိ ပူျပင္းေသာ ေန႔တစ္ေန႔။ ျမင္ကြင္းဟာ ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားေဟာင္း တစ္ခုလုိပါပဲ။ စာမ်က္ႏွာ ၁၅ သီခ်င္းထဲကလုိလုိ႔ ဆုိရမလား။ ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လာတဲ့ သူ႔ရဲ႕ပုံရိပ္ဟာ ကၽြန္မနဲ႔ နီးနီးလာေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ အျမင္ထဲမွာေတာ့ ေ၀းေ၀းသြားသလုိပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မရပ္ေနတဲ့ ဖက္ကုိ ေလွ်ာက္လာတာ သူမွ မဟုတ္ဘဲေလ။ သူနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးဆင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္…။

သူ႔လုိပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္လာတယ္။ သူ၀တ္ေနက် ပုံစံအတုိငး္ပဲ မုိးျပာေရာင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကုိ ၀တ္ထားတယ္။ အျဖဴေရာင္ တီရွပ္ေၾကာင့္ ပုိၿပီး တူသြားေစတယ္။ ေလတခ်က္ အေ၀့မွာ လြင့္သြားတဲ့ ဆံပင္ေတြကလည္း သူ႔ဆံပင္ေတြလုိပဲ ေျဖာင့္ျပီး စင္းေနတယ္။ ကၽြန္မအမွတ္တမဲ့ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမဟုတ္ဘူး ဆုိတာကုိ ကၽြန္မသိေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အခ်ိန္ေရာ ေနရာပါ မွားယြင္းေနလုိ႔ပဲ။ ကၽြန္မဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္က ၿမီးေကာင္ေပါက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။

xxx

သူနဲ႔ ကၽြန္မစေတြ႔တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။ ကၽြန္မအသက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ရပ္ကြက္က တိတ္ဆိတ္တယ္။ လူ၀င္လူထြက္ သိပ္မမ်ားလွဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ လမ္းထိပ္မွာ စာအုပ္ဆုိင္ေလး တစ္ဆုိင္ ဖြင့္လာတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ၀ါေလးတုိ႔ မိသားစုက ဖြင့္ထားတဲ့ ဆုိင္ေလးေပါ့။ ကုိးတန္းႏွစ္ စာေမးပြဲ ေျဖအၿပီး ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္လို႔ ထင္တယ္။ စာအုပ္ဆုိင္မွာ စာအုပ္ငွားၿပီး ျပန္လာတဲ့ တေန႔မွာ သူ႔ကုိ သတိထားမိပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ဂ်ဴးရဲ႕ ၾကာေတာ့သည္လည္း ေမာင့္စကား စာအုပ္ကုိ ငွားလာျဖစ္တယ္။ စာအုပ္ကုိ ဖတ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ ဟုိလွန္ဒီလွန္ လုပ္ရင္း ေဘးဘီကုိ ေကာင္းေကာင္းမၾကည့္ဘဲ လမ္းေလွ်ာက္လာေတာ့ ကၽြန္မကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္က ၾကည့္ေနသလုိ ခံစားရတယ္။ ဟုိဟုိဒီဒီ လိုက္ၾကည့္ ၾကည့္ေတာ့ စာအုပ္ဆုိင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက အုတ္ခုံမွာ ထုိင္ေနတဲ့၊ ကၽြန္မကုိ ေငးၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ကုိ ေတြ႔ရတယ္။ တီရွပ္အျဖဴနဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကုိ ၀တ္ထားတယ္။ အစိမ္းေရာင္ ထင္တာပဲ…စက္ဘီးေလးတစ္စင္းကုိ ေဘးမွာ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္မလွည့္ အၾကည့္ ရိပ္ကနဲ ၿပဳံးျပတယ္။ ကၽြန္မလည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ရက္ေတြမွာ သူ႔ကုိ မၾကာခဏေတြ႔ရတယ္။ သူက ကၽြန္မတုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲက ဟုတ္ဟန္ မတူဘူး။ တစ္ခါႏွစ္ခါေတာ့ ၀ါေလးရဲ႕ အစ္ကုိနဲ႔ စကားေျပာေနတာ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ကၽြန္မထက္ အသက္ႀကီးပုံလည္း ရတယ္။ လူပုံက အရပ္ရွည္ရွည္ သာမန္ပါပဲ။ ရုပ္အေခ်ာႀကီး မဟုတ္သလုိ၊ အဆုိးႀကီးလည္း မဟုတ္ဘူး။ အၿမဲတမ္းလုိလုိ တီရွပ္အျဖဴနဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ ညွပ္ဖိနပ္ကုိ စီးတတ္တယ္။ ထူးျခားတာကေတာ့ ပုခံုးေလာက္ရွိတဲ့ ဆံပင္ေတြနဲ႔။ သူ႔ဆံပင္က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံပင္ထက္ေတာင္ ေျဖာင့္ၿပီးစင္းေနေသးတယ္။ သူ႔ကုိထူးထူးျခားျခား သတိထားမိတာ အဲဒီ ဆံပင္ေတြေၾကာင့္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ တခါတေလလည္း စက္ဘီးတစ္စင္းနဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။

ကၽြန္မနဲ႔ တခါတခါ လမ္းမွာ ဆုံရင္ လုိက္ၾကည့္တတ္တာက လြဲလုိ႔ အေႏွာင့္အယွက္ မေပးပါဘူး။ တခါတေလလည္း ဂီတာတစ္လက္နဲ႔ သီခ်င္းဆုိရင္ဆုိ၊ မဆုိရင္လည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ ကၽြန္မတုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလး ေလးငါးေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနတတ္တယ္။ သူ႔နာမည္ ဘယ္သူလဲ ဆုိတာ ကၽြန္မမသိဘူး။ သူ ဘာလုပ္လဲဆုိတာ ကၽြန္မ မသိဘူး။ သူ ဘယ္ကလဲ ဆုိတာလည္း ကၽြန္မ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ၀န္ခံပါတယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ သြားတဲ့ အခ်ိန္ သူ႔ကုိ ေတြ႔ေနက် ေနရာမွာ မေတြ႔ရင္ အမွတ္တမဲ့ လုိက္ရွာမိပါတယ္။ သူကလည္း ကၽြန္မကုိ မၾကာခဏ ၿပဳံးျပတတ္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာေလာက္ မ်က္မွန္းတမ္းမိၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ ဆက္စပ္မႈက ဒီေလာက္ပါပဲ။ Rock သီခ်င္းေတြကုိ ႀကဳိက္တဲ့ ကၽြန္မဟာ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက Gun N Roses အဖြဲ႔ထဲက Axl Rose ရဲ႕ ဆံပင္ရွည္ေတြကုိ ႀကဳိက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။

xxx

ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မတကၠသုိလ္ တက္ဖုိ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ၿမဳိ႕ေသးေလးကေန ထြက္ခဲ့တယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ေလးနဲ႔လဲ ေ၀းခဲ့ပါတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းကုိ တခါတေလ ေတြးမိေပမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္ အသစ္၊ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြနဲ႔မုိ႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။ ကၽြန္မလည္း အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလး တစ္ေယာက္ အျဖစ္ထက္ေတာ့ ႀကီးျပင္းခဲ့ပါၿပီ။ စာေတြၾကားထဲ၊ လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ထဲမွာ အသစ္အသစ္ေတြကုိ လက္ခံသင္ယူရင္း မအားရေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ ေႏြရာသီတစ္ခုမွာေတာ့ အိမ္ျပန္ျဖစ္တယ္။ စိတ္အားလူအား ရွိလာတဲ့ အခ်ိန္မို႔ စာအုပ္ဆုိင္ေလးနဲ႔ အတူသူ႔ကုိ အမွတ္ရမိသား။ စာအုပ္ဆုိင္ေလးကုိ ေရာက္ျဖစ္တဲ့ေန႔မွာ သူ႔ကုိလည္း ေတြ႔ေနက် ေနရာမွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာပဲ ျပန္ေတြ႔ရပါတယ္။ အသိေဟာင္းတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔ရသလို၊ ေမ့ေနခဲ့တဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အရုပ္ေလးကုို ျပန္ေတြ႔ရသလုိ ကၽြန္မ လွစ္ကနဲ ၀မ္းသာသြားမိတယ္။ သူ႔ပုံစံက အရင္တုန္းက အတုိင္းပဲ။ ဆံပင္ရွည္လည္း ထားတုန္းပဲ။ နည္းနည္းရင့္က်က္လာတဲ့ မ်က္ႏွာကလြဲလုိ႔ ဘာမွ အေျပာင္းအလဲ မရွိဘူး။ ကၽြန္မကုိ ေတြ႔တဲ့ မ်က္လုံးေတြမွာ အံ့ၾသမႈကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿပဳံးေနက် အၿပဳံးကုိ ၿပဳံးျပတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ျပန္ၿပဳံးျပမိတယ္ ထင္တယ္။

အိမ္မွာ ေနတဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ စာအုပ္ဆုိင္ကုိ မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကုိလည္း ခဏခဏေတြ႔ျဖစ္ပါတယ္။ သူဘယ္သူလဲ ဆုိတာကုိေတာ့ တခါတေလ သိခ်င္သလုိ ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ တခါမွ စကားမေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အေဆာင္ကုိ ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ၿမိဳ႕ေလးနဲ႔ ေ၀းခဲ့တယ္။ Axl Rose ကုိေတာ့ ႀကဳိက္ေနတုန္းပဲ…။

ေနာက္ထပ္ သုံးေလးႏွစ္အတြင္းမွာ ကၽြန္မရဲ႕ မိသားစုေတြလဲ ၿမိဳ႕ႀကီးကုိ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာ ကၽြန္မဘြဲ႔ရခဲ့တယ္။ အလုပ္ရတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးကုိ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ေရွ႕အျမန္ရစ္သလုိ ရစ္လုိက္ရရင္ေတာ့ ကၽြန္မလူႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ အရင္ကပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ အခု ကၽြန္မက်င္လည္ ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ အကန္႔ တစ္ခုစီလုိ ျခားနားေနခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေလးကုိ ျပန္ဖို႔လဲ ခုိင္လုံတဲ့ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ မႈန္၀ါး၀ါး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ပါပဲ။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ရင္ေတာ့ ဆံပင္ရွည္ေတြနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္း အမွတ္တမဲ့ ေတြးမိပါတယ္။

ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဘြဲ႔ရၿပီးတဲ့ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အေၾကာင္းတခုေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ၿမိဳ႕ေလးကုိ ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕မွာရွိေနေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ျပန္ေတြ႔ရပါတယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ေလးကုိလဲ ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ၀ါေလးကုိလည္း ျပန္ေတြ႔ပါတယ္။ ၀ါေလးက အေ၀းသင္ပဲ တက္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္လုိ႔ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနေနဆဲပဲ။ သူထုိင္ေနက် အုတ္ခံုေလးဆီကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ဖုိ႔လည္း ကၽြန္မ မပ်က္ကြက္ခဲ့ပါဘူး။ သူကိုေတာ့ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေန႔က ထူးျခားစြာ ကၽြန္မစိတ္ထဲ သိခ်င္လာတာန႔ဲ ၀ါေလးကုိ စကားစျဖစ္ပါတယ္။

“ဒါနဲ႔ နင္တုိ႔ဆုိင္မွာ ေတြ႔ေနက် စက္ဘီးနဲ႔ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ အစ္ကုိႀကီးက နင့္အစ္ကုိ၀မ္းကြဲလား။”

“ဟင္…ဆံပင္ အရွည္နဲ႔ ဟုတ္လား။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္…တခါမွ ငါမျမင္ဖူးပါဘူး။ ငါဒီဆုိင္မွာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တုိင္း ထုိင္ေနၾကပါ။ ငါ့အစ္ကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာလဲ အဲဒီပုံစံနဲ႔လူ မရွိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။”

“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဟာ။ စပ္စုၾကည့္တာပါ။ နင့္အစ္ကုိ ကုိလည္း ျပန္ေမးမေနနဲ႔ဦး။”

ကၽြန္မက ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ၿပီး သူ႔ကုိ ႏႈတ္ပိတ္ေတာ့ ၀ါေလးက သိပါတယ္ ဟဲ့…ဆုိၿပီး ရယ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ဟုိအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ စကားစျပတ္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းသူ႔ကုိ ေတြ႔ဖူးတာလားလုိ႔ ဇေ၀ဇ၀ါ စဥ္းစားေနျဖစ္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူဟာ ကၽြန္မစိတ္ထဲက ပုံရိပ္တစ္ခုမွ်ပါပဲေလ…။

Axl Rose ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကုိ တခါတေလ သတိရရင္ နားေထာင္ၿမဲ ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ MTV ေတြကုိေတာ့ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

xxx

လမ္းကေလးတခု။ သစ္ပင္အုိ တစ္ပင္။ ေႏြေန႔လယ္တစ္ခုလုိ ပူျပင္းေသာ ေန႔တစ္ေန႔။ သူနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးဆင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္။ သူ႔လုိပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္လာတယ္။ သူ၀တ္ေနက် ပုံစံအတုိငး္ပဲ မုိးျပာေရာင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကုိ ၀တ္ထားတယ္။ အျဖဴေရာင္ တီရွပ္ေၾကာင့္ ပုိၿပီး တူသြားေစတယ္။ ေလတခ်က္ အေ၀့မွာ လြင့္သြားတဲ့ ဆံပင္ေတြကလည္း သူ႔ဆံပင္ေတြလုိပဲ ေျဖာင့္ျပီး စင္းေနတယ္။ အဲဒီလူ ကၽြန္မရပ္ေနတဲ့ ေနရာကုိ ျဖတ္ေက်ာ္သြားတယ္။

ကၽြန္မအမွတ္တမဲ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမဟုတ္ဘူး ဆုိတာကုိ ကၽြန္မသိေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အခ်ိန္ေရာ ေနရာပါ မွားယြင္းေနလုိ႔ပဲ။ ကၽြန္မဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္က ၿမီးေကာင္ေပါက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။

“သြားၾကစို႔ေလ။ ေနပူတယ္။”

ေငးေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕လက္ကုိ လာၿပီးဆုပ္ကုိင္တဲ့ လက္ေတြဟာ ခုိင္ၿမဲၿပီး ေႏြးေထြးလွပါတယ္။ အဲဒီလက္ပုိင္ရွင္ဟာ ဆံပင္ရွည္ေတြကုိ မပုိင္ဆုိင္ပါဘူး။ သူ႔ဆံပင္ေတြက ေျဖာင့္စင္းၿပီးေတာ့လည္း မေနပါဘူး။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆံပင္ေတြကုိ ကတုံးဆံေတာက္ တုိတုိပဲ ညွပ္ထားေလ့ ရွိတယ္။ မိုးျပာေရာင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကုိလည္း အၿမဲ မ၀တ္တတ္ပါဘူး။ လည္ကတုံး ရွပ္အက်ီ ၤ အျဖဴနဲ႔ ကခ်င္လုံခ်ည္ ကြက္စိပ္စိပ္ကုိ ၀တ္ေလ့ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္ကုိ ကၽြန္မသိတယ္။ သူ႔ကုိလည္း ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ ေကာင္းေကာင္း ျမင္ေနရတယ္။ ေန႔ခင္းအိပ္မက္ကႏုိးလာတဲ့ ကၽြန္မ သူ႔လက္ေတြကုိ ၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကုိင္လုိက္တယ္။