Wednesday 26 November 2008

အိပ္မေပ်ာ္ေသာည

အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေလွ်ာက္ေရးပါသည္။

xxx

မီးခလုတ္ကုိ ပိတ္လုိက္မိျပီ ျဖစ္ေပမယ့္ မအိပ္ခ်င္ေသး။ တေယာသံ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ပါေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ဖြင့္လုိက္မိသည္။ ခပ္တုိးတုိးေပမယ့္ သူလုိက္ညည္းေနမိသည္။ အိပ္ယာနံေဘးက ႏုိးစက္နာရီကုိ ေတြ႕ေတာ့ ၾကည္ႏူးေနေသာ စိတ္ကေလး ေပ်ာက္သြားရသည္။ မနက္ျဖန္ အလုပ္သြားရဦးမည္။ ႏိုးစက္ေပး ထားမွ။ ဒါေပမယ့္ သူမအိပ္ခ်င္ေသးပါ။

စိတ္ရႈပ္ရႈပ္ႏွင့္ ေစာင္ကုိ ေမးေစ့အထိ တင္းတင္းဆြဲကာ ျခဳံလုိက္၏။ အိပ္ယာထဲမွာ လွဲလုိက္ေတာ့ သာေနေသာ လကုိ ျပတင္းေပါက္မွ တဆင့္ ျမင္ရ၏။ လေရာင္၏ ျဖားေယာင္းမႈ ဟူေသာ စကားကုိ သူနည္းနည္း သေဘာေပါက္ သလုိရွိမိ၏။ ျဖာေနေသာ အလင္းေရာင္သည္ ျငိမ္သက္စြာ သူ႕အခန္းထဲသုိ႕ က်ေနသည္။ ဆိတ္ျငိမ္ေသာညႏွင့္ လသည္ အလြန္လုိက္ဖက္ လွပါလား ဟုသူေတြးမိျပန္၏။ ခပ္တုိးတုိး သီခ်င္းသံေၾကာင့္ ပုိျပီးခံစား၍ ရသေယာင္။ စိတ္ကူး၍ ေနခ်င္ေသး၏။ ဘာအေၾကာင္းေတြး ရမည္မသိေသာ္လည္း စိတ္ကူးႏွင့္ အေတြးႏွင့္ ေအးေအးေလး ေနခ်င္ေသးသည္။ ညကုိ အိပ္ပစ္ရမည္မွာ ႏွေျမာစရာဟု သူထင္လာသည္။ သူမအိပ္ခ်င္ေသးပါ။

ေငြလမွာ ဆုံၾကေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ အၾကည့္အေၾကာင္း သူၾကားဖူးသည္ကုိ မွတ္မွတ္ရရပင္။ လေရာင္ေၾကာင့္ ၀င္းေနေသာ စကား၀ါပင္ကုိ သူလြမ္းရင္း ငုိခ်င္လာသည္။ လေရာင္ေအာက္မွာ ပြင့္ေနေသာ ပန္းေတြႏွင့္ ထုံအီေသာ ရနံ႕ တစ္ခုကုိ သတိရလာ၏။ အထပ္ထပ္ ၾကားေနရေသာ္လည္း ႏွစ္ေမ်ာေနခ်င္ေသးေသာ၊ မဆုံးေစခ်င္ေသးေသာ ေတးသြားကုိ ေက်ာ့၍ ဖြင့္ေနျပန္၏။ တေယာသံေအာက္မွာ ဒီအတုိင္း ေနခ်င္ေသးသည္။ မဆုံးေစခ်င္ေသာ အေျခအေန တရပ္ကုိ အထပ္ထပ္ ဖန္တီးလုိ႕ ရသေရြ႕ေတာ့ ဖန္တီးေပဦးမည္။ သူမအိပ္ခ်င္ေသးပါ။

တခါတရံ ရပ္တန္႕ထားလုိ႕ မရေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ား အေၾကာင္း ေတြးမိသည္။ ဆြဲထား၍ မရေသာ အခ်ိန္မ်ား၊ သိမ္းထားခ်င္ေသာ တဒဂၤမ်ား၊ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္လုိ မဆုံးေစခ်င္ေသာ တခဏမ်ား၊ ျပန္ကာျပန္ကာ ထပ္ေနေစခ်င္ေသာ ျပကြက္မ်ား။ ဖန္တီးခ်င္စိတ္ကုိ ေနသားတက် ျဖစ္ေစလုိေသာစိတ္ႏွင့္ မဖ်က္ဆီး ပါႏွင့္ေတာ့။ ရွိပါေစေတာ့ေလ။ ေမ်ာေနေသာ အေတြး အတုိင္းသာ ထားလုိက္ပါဟု သူ႕ကုိယ္ကုိ ေျပာေနမိသည္။ သူမအိပ္ခ်င္ေသးပါ။

တေရြ႕ေရြ႕ လာေနေသာ တိမ္တတုိက္က လကုိ ဖုံးသြားသည္ကုိ ၾကည့္ရင္း ၀မ္းနည္း မိ၏။ သာျပီးလွ်င္ ကြယ္ရျမဲ။ ကြယ္ျပီးလွ်င္ သာရျမဲ။ ကြယ္ျပီးျပီမုိ႕ တိမ္ကင္းစင္မည့္ အခ်ိန္ကုိ သူေစာင့္ေနမိသည္။ အတက္အက်ေႏွးရာမွ ျမန္လာေသာ ေတးသြားတစ္ပုိဒ္ကုိ သူၾကားလုိက္သည္။ သုိ႕ေပမယ့္ လက ျပန္မသာလာေသး။ လျပန္ထြက္သည့္ အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ခ်င္ေသး၏။ သူမအိပ္ခ်င္ေသးပါ။

ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိ ၀မ္းနည္းလာေသာ စိတ္ကုိ ျငင္းပယ္ရန္ ၾကဳိးစားဖုိ႕ သူသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေျပာင္းဖြင့္ လုိက္သည္။ သုိ႕ေပမယ့္ အခ်ဳိးမညီ မလုိက္ဖက္ေသာ သီခ်င္းသည္ တာရွည္ မခံ။ ေဆြးေျမ႕ေသာ တေယာသံကုိ သူျပန္ၾကားခ်င္ျပန္၏။ လူဆုိတာ ခက္သားလား။ လြမး္ေနရတာကုိပဲ အရသာခံ၍ ၾကဳိက္တတ္ေလ သလား။ ထုိသို႕ ဆုိလွ်င္လည္း ထုိအလြမ္းကုိ တစိမ့္စိမ့္ ခံစားဖုိ႕ အတြက္ သူမအိပ္ခ်င္ေသးပါ။

တုိးသြားလုိက္ က်ယ္လာလုိက္ႏွင့္ တေယာသံကုိ သူၾကားေနရဆဲ။ သူ႕မ်က္ခြံမ်ား ေလးလံလာသည္ ကုိ ျငင္းပယ္ေနမိ၏။ မရပ္ပစ္လုိက္ပါနဲ႕။ ခံစားႏွစ္သက္ဆဲ အခ်ိန္ေလး တစ္ခုကုိ မဆုံးရႈံး ခ်င္ေသးပါ။ လုပ္သင့္တာႏွင့္ စိတ္၏ေစရာ တုိ႕ၾကား သူလြန္ဆြဲေနဆဲ။ သူတေယာကုိ ျမင္ေနရသည္။ အုိ…. သူ႕လက္ထဲကုိ တေယာတစ္လက္ ေရာက္ေနပါေရာလား။ အံ့ၾသဖြယ္ရာပဲ။ သူ႕လက္မ်ားက ေတးသြားကုိ တီးခတ္ေနၾကသည္။ သူ….မအိပ္ခ်င္ေသးပါ။

အိပ္စက္ျခင္း၏ ေနာက္တဖက္မွာ လင္းလက္ေသာ ေနေရာင္ တစ္ခု။ သူတာ၀န္ယူ ထားေသာ ဘ၀တစ္ခု။

သူ တကယ္ မအိပ္ခ်င္ေသးပါ။

Sunday 16 November 2008

ပုံရိပ္ႏွင့္ဘေလာက္ ငရဲ

“ေဟ့ ပုံရိပ္ ဆုိတာ ရွိလား။”

ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ အေမွာင္ ထဲက ထြက္လာခဲ့သည္။ ကုိယ္ဘယ္ေရာက္ ေနလဲဆုိတာလဲ ေသခ်ာ မသိ။ သိသလုိလုိေတာ့ ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ မသိခ်င္ေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္သာ ေဆာင္လုိ႕ ေနမိသည္။ အခန္း တစ္ခုလုံးက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္။ စားပြဲမွာ ထုိင္ေနသူ အၾကီးအကဲႏွင့္ သူ႕တပည့္မ်ား တ၀ုိက္တြင္သာ မီးထြန္း၍ ထားသည္။

“ေဟ့ ရွိရင္ ထြက္ခဲ့ေလ။”

လူေတြ ၾကားထဲမွာ ေယာင္လည္လည္ လုပ္ေနေသာပုံရိပ္ကုိ ျမင္ဟန္ မတူေသး။

“ဘေလာက္ ေရးတယ္ဆုိ။”

“ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့။”

“အခု ဘေလာက္ကုိ ပစ္ထားတယ္ မဟုတ္လား။”

“ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့။”

“အခု မင္းဘယ္ေရာက္ ေနလဲ သိလား။”

“ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့။ အဲ… မဟုတ္။ မသိပါဘူး။”

“အခု ငရဲ ေရာက္ေနတာေဟ့။ ဘေလာက္ ငရဲ။”

“ရွင္…..။”

ရွင္ တစ္လုံးသာ တမိသည္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ငရဲ ေရာက္တယ္ဆုိတာ မယုံခ်င္ေသး။ ကုိယ္က လူေကာင္းေလး ပဲဥစၥာဟု ပြစိပြစိနဲ႕ ေတြးေနမိေသးသည္။ ကုိယ့္အေတြးကုိ ယမမင္း… အဲ ယမမင္းလုိ႕ ေခၚေလမည္လား။ ဘေလာက္ငရဲက ယမမင္းဆုိေတာ့ အင္း… ယမမင္း (ေခတၱ ဘေလာက္ငရဲ) အဲဒီလုိလား မသိႏုိင္။ အဲ ဘာေတြေတြး ေနပါလိမ့္…။ ထားပါေတာ့ အဲဒီ ဘေလာက္ ငရဲမင္းက သိသြားပုံ ရသည္။

“ေဟ့ ဒီကုိ ေရာက္လာတာ မင္းဟာမင္း ေကာင္းေကာင္း၊ ဆုိးဆုိး၊ တုိ႕ဂရုမစုိက္ဘူး။ မင္းဘေလာက္ဂါ လုပ္ခ်င္တယ္ ဆုိျပီး တာ၀န္ မေက်ဘူး။ ဘေလာက္ကုိ ရက္ေပါင္း မ်ားစြာ ပစ္ထားတယ္။ ေကာ္မန္႕ေတြကုိ မျပန္ဘူး။ ဆီဗုံး အဲေလ…. ဆီေဘာက္စ္မွာလဲ ဘေလာက္ ေရာင္းရင္းေတြရဲ႕ စကားကုိ မျပန္ဘူး။ ယုတ္စြဆုံး ႏွစ္ရက္တိတိ ဘေလာက္ေတြေတာင္ လုိက္မဖတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အသိတရားရေအာင္ ဒီကုိ ေခၚလာတာပဲ။”

အင္း အမွန္တရားေတြေတာ့ ေျပာေနျပီ။ ဘာမွ လုပ္လုိ႕ မရေတာ့ဘူး ဆုိတာ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ သိလိုက္သည္။

“ကဲ ၾကာတယ္ ၾကာတယ္…။ ေနာက္က လူေတြ ေစာင့္ေနတာ ရွိေသးတယ္။ မင္းအျပစ္ဒဏ္ကုိ ေျပာမယ္။”

“ဟုတ္။”

“ဟုိမွာေတြ႕လား ကြန္ပ်ဴတာေတြ။”

အင္း အျပစ္ေပးမယ္ ဆုိျပီး ဘယ္ႏွယ့္ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ျပေနရပါလိမ့္။

“ေအး အဲဒီ ကြန္ပ်ဴတာသုံးျပီး တစ္ေန႕ကုိ ဘေလာက္ပုိ႕စ္ တစ္ခု ေရးရမယ္။ ျပီးရင္ ဘေလာက္ေပၚမွာ တင္ရမယ္။ အင္း…. တင္ရမွာက အေႏွးဆုံး ေကာ္နက္ရွင္နဲ႕။ ဒီၾကားထဲမွာ အေႏွာက္အယွက္ေတြ ၀င္မယ္။ မီးက ပ်က္မယ္။ ေကာ္နက္ရွင္ ျပတ္မယ္။ အဲဒီ အခက္အခဲေတြကုိ ေက်ာ္ျပီး တစ္ေန႕ကုိ ပုိ႕စ္တစ္ခု တင္ရမယ္။ ျပီးေတာ့ ဘေလာက္ဆယ္ခုက ပုိ႕စ္ဆယ္ခုကုိ ဖတ္ျပီး ငါ့ဆီကုိ ႏွစ္ရက္တစ္ခါ အက်ဥ္းခ်ဳပ္တင္ရမယ္။ သူတို႕ ဘာအေၾကာင္း ေရးထားလဲ။ ဘာကုိ ဆုိလုိခ်င္တာလဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ အင္း…. အဲဒီကိစၥေတြကုိ တစ္ေန႕တည္း ျပီးေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ရင္ေတာ့…. ဟုိမွာ ေတြ႕လား ဒယ္အုိး။ ကဲဒါပဲ သြားေတာ့။”

ျပီးေတာ့ သူ႕ဟာသူ ေရရြတ္သလုိ ကုိယ့္ကုိပဲ ဆုံးမခ်င္သလုိနဲ႕ ဆက္ျပီး ေျပာေနေလရဲ႕။

“ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ ဘေလာက္ေရးဖုိ႕ အခြင့္အေရး ေကာင္းေကာင္း ရွိေနရဲ႕နဲ႕၊ ေကာင္းေကာင္းမေရးဘူး။ တန္ဖုိးကုိ မထားတတ္ဘူး။ တန္ဖုိးနည္းနည္း သိေအာင္ ေရးၾကည့္။”

သူေျပာတဲ့ စကားၾကားရင္း ငုိခ်င္လာသည္။ တန္ဖုိးကုိသိပါတယ္။ အလုပ္မအားလုိ႕ပါ။ နိစၥဓူ၀ ဟုိကိစၥ၊ ဒီကိစၥ … ကိစၥေပါင္းမ်ားစြာကုိ အေၾကာင္းျပမိရင္း ဘေလာက္နဲ႕ ေ၀းကြာ သြားတာပါ။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ထုိင္ရင္း ေခၽြးျပန္လာသည္။ ေကာ္နက္ရွင္ မေျပာနဲ႕။ စာေရးဖုိ႕ ျပတင္းေပါက္ (Window) ကုိ ဖြင့္တာ အခုထိ တက္မလာေသး။ ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာသြားျပီ ထင္သည္။ ဘုိးေတာ္ ဘုရားလက္ထက္က ကြန္ပ်ဴတာေတြ ထင္တယ္။ ကၽြန္မ မွားပါျပီဟု ေအာ္ျပီး ငုိခ်င္လာသည္။ မွားပါျပီ… မွားပါျပီ….။ ျပတင္းေပါက္ရယ္ ပြင့္ပါေတာ့….။ ပြင့္ပါေတာ့…။ ပြင့္ပါေတာ့…။

ပြင့္ပါေတာ့…။ ပြင့္ပါေတာ့….။ ဟင္ ငါဘာေတြ ေအာ္ေနပါလိမ့္။ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ကြန္ပ်ဴတာလဲ မရွိ။ အိပ္မက္မက္ေနတာဟု သိေတာ့မွပင္ စိတ္ေအးသြားသည္။ အင္း မနက္က်ရင္ေတာ့ ပို႕စ္တင္ ဦးမွ။