Monday 3 June 2013

အိပ္မက္သူရဲ႕ လမ္းကေလး

        ေႏြဦးရဲ႕ သစ္ရြက္ကေလးေတြနဲ႔ အတူ ေအးခဲျဖဴဆြတ္ေနေသာ လမ္းကေလးမွာလည္း ေႏြးေထြး အရည္ေပ်ာ္လာခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္လခန္႔ကပင္ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေသာ ႏွင္းတုိ႔ဖုံးလႊမ္းေနခဲ့ေသာ ဒီလမ္းေလးမွာ အခုမွပင္ ျပန္၍ရုပ္လုံးေပၚလာေလေတာ့သည္။ အရုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနခဲ့ေသာ သစ္ကုိင္းသစ္ခက္တုိ႔သည္လည္း အညႊန္႔အဖူး တလူလူႏွင့္ စိမ္းျမစိုေျပစ ျပဳလာေနေပၿပီ။ အၿပိဳင္အဆုိင္ ထုိးထြက္လာေသာ ရြက္ဖူးေလးတို႔ႏွင့္အတူ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတုိ႔လည္း လမ္းေပၚသုိ႔ လြတ္ထြက္လာၾကသည္။  ဟုိဟိုသည္သည္ ၾကည့္လုိက္လွ်င္ပဲ က်န္းမာေရးအတြက္ ေျပးသည့္လူ၊ ေခြးေက်ာင္းသည့္လူ၊ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသည့္ လူ၊ ျမက္ခင္းေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းလ်က္ ေနပူစာလုံေနသူတုိ႔ျဖင့္ လမ္းကေလးမွာ ျပည့္လွ်ံလုိ႔ေနသည္။
          မနက္ေစာေစာ ေနေရာင္ေအာက္က လမ္းကေလးမွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္အခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႔ရမည္။ စားေသာက္ဆုိင္ေရွ႕ တံျမက္စည္းလွည္း ေနေသာအလုပ္သမား အခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႔ရမည္။ အလုပ္သြားဖုိ႔ ထြက္လာသူ အခ်ဳိ႕ကုိလည္း ေတြ႔ရမည္။ ကုိယ္လည္း ထုိလူတန္းစားထဲမွာ ပါ၀င္မည္ေပါ့။ ႏွင္းတစ္ထပ္၊ ေရခဲတစ္ထပ္ ျဖစ္မေနေသာ ပလက္ေဖာင္းကုိ အားရေအာင္ နင္း၍ လမ္းေလွ်ာက္မည္။ အဆီးအတားမရွိ က်လာေသာ ေနေရာင္ေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္မည္။ ေဆာင္းတြင္းမွာ တစ္ကုိယ္လုံး ေနရာလပ္မရွိေအာင္ ထုပ္ပုိးၿပီး ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ဘဲ နားရြက္ကုတ္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္သြားခဲ့ရေသာ လမ္းကေလးမွာ အခုေတာ့လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေငးေမာကာ သြားလာႏုိင္ေပၿပီ။ ျဖာက်လာေသာ ေနေရာင္ကုိ ခံယူလ်က္က ျပာလြန္းလွေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ မျမင္ဖူးသလုိ ေခါင္းေမာ့၍ၾကည့္မိသည္မွာ အခါခါ။ တစ္ေဆာင္းတြင္းလုံး ပုန္းေနၾကေသာ ငွက္ကေလးတုိ႔လည္း သစ္ပင္ေပၚမွာ က်ီက်ီက်ာက်ာ ဆုိျမည္ေနၾကေလၿပီ။
          ျမက္ခင္းေဘးမွာ ပန္း၀ါ၀ါေလးတို႔က ဟုိတစ္စသည္တစ္စ က်ဲပက္ထားသလို ေပါက္ေနၾကသည္။ ကမၺလာျခဳံထည္ထဲ ေရႊ၀ါေရာင္ထည့္ရက္ထားသလုိေပါ့ဟု ကဗ်ာဆန္ဆန္ေတြးခ်င္သည္။ ျမက္ခင္းေပၚမွာ အသားညိဳခ်င္ရွာေသာ အသားျဖဴ ကေလးမတစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔ရမည္။ တစ္ေယာက္ထက္မကလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေသး၏။ အသားမည္းမွာစိုးရိမ္၍ အက်ၤ ီလက္ရွည္ ၀တ္ရေသာ ကုိယ္ကေတာ့ သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္ကာ က်ိတ္၍ရယ္မည္။
ညေနခင္းတြင္ေတာ့ မေတြ႔တာၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာ ေျခသလုံးအိမ္တုိင္ အဖိုးအုိကုိ ျပန္ေတြ႔ရျပန္သည္။ သူ၏ ဂစ္တာသံမွာ ခ်ဳိလွသည္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ခ်ထားေသာ ခြက္ကေလးသည္လည္း က်ပ္တန္တုိ႔ျဖင့္ ေ၀ဆာေနသည္။ ေျခသလုံးအိမ္တုိင္ လူရြယ္ကေတာ့ စားေသာက္ဆုိင္ တစ္ခုေဘးမွာ ထုိင္လုိ႔ေန၏။ သူ႔ေဘးမွာေတာ့ က်န္းမာခန္႔ညားေသာ ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္။ စားေသာက္ဆုိင္ေရွ႕ ပလက္ေဖာင္းမွာ စားပြဲကုလားထုိင္တုိ႔ခ်ထားလ်က္ ညေနစာစားသူမ်ားျဖင့္ ျပည့္လုိ႔ေနသည္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွႏွင့္ က်က်နန စားေနသူတုိ႔၏ ပန္းကန္ထဲ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ ေဒၚလာႏွစ္ဆယ္ထက္ မနည္းေသာ ညေနစာတစ္ခြက္ကုိ ၀ုိင္တစ္ခြက္ႏွင့္ ေတြ႔ရမည္သာ။ အေရွ႕အလယ္ပုိင္းစာ ေရာင္းေသာ ဆုိင္တစ္ဆုိင္ေရွ႕မွာေတာ့ သံပုရာျခမ္းဦးထုပ္ႏွင့္ လူငယ္သည္ နံျပား (သို႔မဟုတ္) ခ်ာပါတီကုိ လက္ႏွင့္ ႏႈိက္ကာ အားရပါးရစားေန၏။  ဇြန္းခက္ရင္းႏွင့္ ဟန္က်ပန္က်သူမ်ားၾကား လက္ႏွင့္စားသူကုိ ေတြ႔ေတာ့ ကုိယ္ၿပဳံးမိသည္။ စာအုပ္အေဟာင္းေရာင္းေသာ ဆုိင္ေရွ႕မွာေတာ့ တစ္ေဒၚလာတန္စာအုပ္မ်ားကုိ အျပင္ထုတ္ထားသည္။ အပယ္ခံနီးပါး ျဖစ္ေနရွာေသာ စာအုပ္တုိ႔မွာ သူတုိ႔ကုိ တန္ဖုိးထားမည့္သူမ်ားအား ေစာင့္ေမွ်ာ္ရသည္။
          လမ္းကေလးက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားလွ်င္ အနံ႔ကလည္း စုံလင္လွေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ပန္းရနံ႔တစ္မ်ဳိးသင္းပ်ံ႕လာ သလုိ၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာလည္း တရုတ္ဆုိင္မွ အသားကင္န႔ံလို၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္န႔ံလုိ အနံ႔မ်ဳိးက ေလထုထဲမွာ ေ၀့ေနတတ္သည္။ ပန္းရနံ႔၊ လတ္ဆတ္ေသာ သစ္ပင္နံ႔တုိ႔က စိတ္ကုိ လန္းဆန္းေစသလုိ၊ အလုပ္မွ အိမ္အျပန္လမ္းတြင္လည္း ဗုိက္ဆာဆာႏွင့္ ဟင္းနံ႔တုိ႔ကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ရႈရႈိက္မိစၿမဲ။ ဒီလုိေအးခ်မ္းသာယာေသာ လမ္းကေလးမွာပင္ တန္ဖုိးမထားတတ္သူ အခ်ဳိ႕က အမႈိက္သရႈိက္ကုိ စည္းကမ္းမဲ့ စြန္႔ပစ္ခ်င္ၾကေသးသည္။ ကုိယ္မႀကဳိက္ဆုံးအနံ႔ကေတာ့ ျပည့္လွ်ံေနေသာ လမ္းေဘးအမႈိက္ပုံးက အနံ႔ပင္။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း လမ္းေဘးမွာ စည္းကမ္းမဲ႔ စြန္႔ပစ္ထားေသာ ဘီယာပုလင္းအကြဲအစမ်ားကုိ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စြာႏွင့္ပင္ ေရွာင္ရွားရေသး၏။
          ခုတေလာမွာေတာ့ အုပ္ဆုိင္းဆုိင္း သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္ႏွင့္ ထုိလမ္းကေလးကုိ ေလွ်ာက္မိလွ်င္ပင္ ဆုိင္းသံဗုံသံ ၾကားေနမိသည္။ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ႏွင့္ ၀တ္ေကာင္းစားလွတုိ႔ ျပည့္ေသာ၊ သကၤန္း ပရိကၡရာ စုံလင္ေသာ ေမာင္ရင္ေလာင္း လွည့္ပြဲကုိလည္း ျမင္၏။ ေမာင္ရင္ေလာင္းစီးလာေသာ ျမင္းတစ္ေကာင္ပင္ ပါလုိက္ေသးသည္။ ေနာက္ၿပီး သစ္ပင္ေပၚတြင္ ၀ါ၀ါျမင္တုိင္း ပိေတာက္ဟုလည္း ထင္လုိက္ေသးသည္။ တူးပို႔တူးပုိ႔အသံကုိ ၾကားခ်င္ေနသည္။ ရႊဲရြဲစုိေသာ မိန္းမပ်ိဳႏွင့္ စုိေအာင္ပက္ေသာ ကာလသားကုိ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ စိတ္မွေကာင္းေသးရဲ႕လားဟုလည္း ေတြးထင္ေနခ်င္ျပန္ပါသည္။
          လမ္းကေလးကုိ အလ်ားလုိက္ ေလွ်ာက္သူက ေလွ်ာက္၏။ ေဒါင္လုိက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သူတုိ႔လည္း ရွိ၏။ လမ္းကေလးက သစၥာရွိသေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သူတုိ႔က မယုံရ။
သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္က ကားမီးခိုးေငြ႔မ်ားျဖင့္  လမ္းကေလး။ အိပ္မက္သူရဲ႕ လမ္းကေလး။ အလုပ္ကုိ သြားဖုိ႔ လမ္းကေလး။ ေပါက္ၿပဲေနတဲ့ လမ္းကေလး။ သစ္လြင္ေနတဲ့ လမ္းကေလး။ ျဖဴေဖြးေအးစက္ေသာ လမ္းကေလး။ စိမ္းျမ၀ါေရႊေသာ လမ္းကေလး။ လူခ်မ္းသာတုိ႔ရဲ႕ လမ္းကေလး။ ေျခသလုံးအိမ္တုိင္တုိ႔ရဲ႕ လမ္းကေလး။ စာဖတ္သူတုိ႔ရဲ႕ လမ္းကေလး။ စာမတတ္သူတုိ႔ရဲ႕ လမ္းကေလး။ ဆူညံမႈတို႔ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ လမ္းကေလး။ ဆာေလာင္သူတုိ႔၏ လမ္းကေလး။ လွ်ံပယ္သူတုိ႔၏ လမ္းကေလး။ အိမ္ျပန္သူတုိ႔၏ လမ္းကေလး။ အိမ္မျပန္ႏုိင္သူတို႔၏ လမ္းကေလး။ နာမ၀ိေသသနတုိ႔ မည္သုိ႔ပင္ ေျပာင္းေစဦးေတာ့ ဒီလမ္းကေလးသည္ ကုိယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ လမ္းေပမုိ႔ ခရီးဆုံးထိ ေလွ်ာက္ရမည္သာ။

Saturday 1 June 2013

ျပတင္းေပါက္၊ Iron man နဲ႔ ေအာ္ပရာ



         ၿငိမ္းခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေသာ နံနက္ခင္း တစ္ခုမွာပင္ ျဖစ္ေစ၊ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေန႔လည္ခင္း တစ္ခုမွာပင္ ျဖစ္ေစ၊ ညဳိျမ ရီမႈိင္းေသာ ညေနခင္းတစ္ခုမွာပင္ ျဖစ္ေစ ေမ ေရြးထုိင္တတ္ေသာ ထုိေကာ္ဖီဆုိင္ထဲမွ ေနရာမွာ ျပတင္းေပါက္ တစ္ခုနားက ႏွစ္ေယာက္ထုိင္စားပြဲသာ ျဖစ္သည္။ ထုိျပတင္းေပါက္မွ ဆုိင္ျပင္က လူမ်ားစြာကုိ ေငးေမာ ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ သြက္လက္၍ အၿမဲေပ်ာ္ရႊင္ေနပုံရေသာ မိန္းကေလးမ်ား၊ ေလာကႀကီးကုို ေမ့ေနေသာ စုံတြဲမ်ား၊ ဦးတည္ရာမဲ့ သြားလာေနေသာ အိမ္မဲ့ယာမဲ့တစ္ေယာက္၊ coach လက္ေပြ႔အိတ္ႏွင့္ ေနကာမ်က္မွန္ႏွင့္ ဟန္က်ပန္က် ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကုိင္ထားေသာ အမ်ဴိးသမီး၊ ဖုိသီဖတ္သီ ေျပးလႊားေနေသာ ကေလး အေမ၊ ၾကည္ႏူးေနေသာ အေဖႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ခါစ သမီးေလး၊ စသည္ျဖင့္ ျမင္ကြင္းက စုံလွသည္။
          ယေန႔ေတာ့ ထုိခံုမွ မရလွ်င္ မထုိင္ေတာ့ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ ေကာ္ဖီဆုိင္ကုိ ၀င္လာခဲ့ေသာ္လည္း ျပတင္းေပါက္နားက ခုံမွာ ထုိင္ေနေသာ လူဆီ ေမ့အၾကည့္က မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ နည္းနည္းမွပင္ မစဥ္းစားဘဲ ကၽြန္မကုိ ဒီမွာ ထုိင္ခြင့္ျပဳပါဟူေသာ ခြင့္ေတာင္းစကားက အလုိလုိပင္ ထြက္သြားခဲ့သည္။  တကယ္ပဲ ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲမွာ လူျပည့္ ေနျပန္သည္။ ေမ့လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ကုိ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ရပါတယ္ဟု ေျပာကာ သူ႔လက္ထဲမွာ ရွိေနေသာ စာအုပ္ကုိ ဆက္၍ ငု႔ံဖတ္ေန၏။ သူဖတ္ေနေသာ စာအုပ္ကုိ ေမ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ခုိးၾကည့္လုိက္ေသးသည္။ Camus ၏ The plague။ ဒီေတာ့ ေမကုိယ္တုိင္လည္း အိတ္ထဲမွာ ပါလာေသာ စာအုပ္ကုိ ထုတ္ဖတ္ေနလုိက္မည္ေပါ့။
          “ဒီေနရာက ေနရာေကာင္းပါတယ္ဗ်။ ျပတင္းေပါက္ရယ္၊ iron man ရယ္၊ အခု ေရဒီယုိက လာေနတဲ့ ေအာ္ပရာရယ္ေပါ့။”
          ထူးျခားေသာ စကားေၾကာင့္ ေမ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ကုိထူးဆန္းက ေမ့ကုိ စကားစေနျခင္း ေပပဲ။ သူေျပာသည့္ အတုိင္းပင္ ျပတင္းေပါက္မွန္တြင္ Iron Man ပုံကို ဆီေဆးႏွင့္ က်က်နန ပန္းခ်ီဆြဲထားသည္။ ေဒသခံ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ေယာက္က သူ၏ လက္ရာကုိ အမွန္တကယ္ခ်ျပ ခ်င္သည့္ သေဘာျဖင့္ မွန္ျပတင္းမွာ အခေၾကးေငြ မယူဘဲ လာဆြဲသြားပုံရသည္။ ရုပ္ရွင္ရုံမွာ Iron Man III တင္ေနသည္ကုိ ေမ သတိရ၏။ ကုိထူးဆန္း၏ စကားကုိ အံ့ၾသသလို စိတ္လည္း ၀င္စားမိသည္။
          “ျပတင္းေပါက္၊ Iron man နဲ႔ ေအာ္ပရာ ဟုတ္လား။ ရွင့္စကားက ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းတာပဲ။ ရွင္မို႔လုိ႔ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ျမင္တတ္တယ္။”
          “ဟုတ္တယ္ေလဗ်။ ျပတင္းေပါက္ အႀကီးႀကီးကေန လူေတြကုိ အပ်င္းေျပ ၾကည့္လုိ႔ ရတယ္။ ၿပီးေတာ့  ရထားတြဲကုိလည္း ေရလို႔ ရတယ္။ ခဏေနလုိ႔ ရွိရင္ ရထား ျဖတ္လိမ့္မယ္ဗ်။ Iron man ပန္းခ်ီကလည္း မုိက္တယ္။ ေအာ္ပရာကလည္း ေကာင္းေနတယ္ ဆုိေတာ့ အားလုံး ဆုံသြားတာကုိ သတိထားမိလုိ႔ ေျပာလုိက္တာပါ။”
          “ရွင္က ရယ္ရတယ္။”
          “ေဟာ ေျပာရင္းဆုိရင္း ရထားလာေနၿပီဗ်။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရထားတြဲ အေရအတြက္ ေလာင္းမလားဗ်။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေၾကးေလ။”
          “ကၽြန္မ ရထားတြဲေတြ အကုန္လုံး လုိက္မေရႏုိင္ဘူး ရွင့္။”
          “မွန္းေျခနံပါတ္ေလာက္ ပါပဲ။ လုပ္ပါဗ်။ ခင္ဗ်ားႏုိင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ဖီ၀ယ္တုိက္မယ္။ ခင္ဗ်ားရႈံးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာမွ ၀ယ္တုိက္စရာ မလုိပါဘူး။”
          “ကၽြန္မက ေကာ္ဖီ၀ယ္တုိက္ရမွာ ေၾကာက္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကဲ…ကဲ ေလာင္းၾကတာေပါ့။ ရွင့္ကုိ စကား ေျပာေနရတာ ရထားတြဲေတြ လြတ္ကုန္ၿပီ။ ကၽြန္မက တြဲတစ္ရာ ေလာင္းမယ္။”
          “ဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ရာ့ငါးဆယ္ဗ်ာ။”
          ေမ တုိ႔ရထားတြဲေတြကုိ စတင္ေရတြက္ၾကသည္။ ဂ်ဳံးဂ်ဳံး ဂ်က္ဂ်က္အသံသည္ ျပတင္းေပါက္မွ မွန္တုိ႔ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္လ်က္ ေမ တုိ႔ ထုိင္ေနေသာ စားပြဲေလးကုိ တုန္ခါေစ၏။ တရိပ္ရိပ္ျဖတ္သြားေသာ ရထားတစ္တြဲဆီကုိ လုိက္ၾကည့္ရင္းမွ ငယ္ငယ္တုန္းက လယ္ကြင္းစိမ္းေတြကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး သြားခဲ့ေသာ ေႏြရထား ခရီးစဥ္ကုိ အမွတ္ရမိသည္။
          “ကုိးဆယ့္ကုိး၊ တစ္ရာ၊ တစ္ရာ့တစ္၊ တစ္ရာ့ႏွစ္…ေဟာၿပီးေတာ့မယ္ဗ်။ တစ္ရာ့သုံး။ ခင္ဗ်ားႏုိင္ပါတယ္ဗ်ာ။”
          ယခုအခ်ိန္အထိ ေမ့နာမည္ကုိ မေမး၊ သူ႔နာမည္ကုိလည္း မသိရေသးေသာ ကုိထူးဆန္းကုိ ေမ လွည့္ၾကည့္မိသည္။
          “ကဲ…ကၽြန္မကုိ ေကာ္ဖီ၀ယ္တုိက္ေပေတာ့။ အခုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ ကၽြန္မလက္ထဲက တစ္ခြက္ေတာင္ မကုန္ေသးဘူး။”
          “ခင္ဗ်ားသတိထားမိလားဗ်။ ဒီေကာ္ဖီဆုိင္မွာ နာရီ ဆယ့္ႏွစ္လုံး ရွိတယ္ ဆုိတာ။”
          “တကယ္…။ ကၽြန္မျဖင့္ ဒီကုိလာတာ ခဏခဏရွိၿပီ။ သတိမထားမိပါဘူး။ ကၽြန္မေရၾကည့္လုိက္ဦးမယ္။ ေနဦး။”
          တကယ္ပင္ နာရီ ဆယ့္ႏွစ္လုံးရွိသည္ကုိ သတိမထားမိေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေမအံ့ၾသေနမိေတာ့သည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ သူေျပာသလုိပင္ နာရီဆယ့္ႏွစ္လုံးက လည္ပတ္ ေနၾကသည္။
          “အဲဒီထဲကမွ ကၽြန္ေတာ့္ အသည္းစြဲနာရီကေတာ့ မေဟာ္ဂနီေရာင္ အ၀ုိင္းေလးဗ်။ ဆန္းလည္းမဆန္းဘူး။ ရုိးလည္းမရုိးဘူး။ သူလုိငါလုိပဲ။”
          “ရွင္က သူလုိငါလုိ ၀တၳဳေတြကို ႀကိဳက္တတ္တယ္ေပါ့။ ဒီလုိလား။”
          “သူလုိငါလုိ ၀တၳဳေတြက မထူးျခားတာကုိက ထူးျခားေနတာေပါ့ဗ်။ အမ်ားထက္ထူးျခားခ်င္ရင္ သဘာ၀လြန္တတ္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ သဘာ၀က်တဲ့ အရာေတြကုိပဲ သေဘာက်တတ္တာပါ။”
          “ဒါျဖင့္ရင္ ရွင္က ေအာ္ပရာလည္း ႀကဳိက္လုိက္တာပဲလား။ ကၽြန္မေတာ့ ေအာ္ပရာကုိ ေကာင္းေကာင္းနားေထာင္လုိ႔ မရေသးဘူး။”
          “နားေထာင္လုိ႔ ရတယ္မရဘူးရယ္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ နားေထာင္ရင္း ခင္ဗ်ားေတြးခ်င္တာကုိ သီခ်င္းနဲ႔လုိက္ၿပီး ဆြဲေတြးလုိက္ရင္ ခင္ဗ်ား ခံစားလုိ႔ ရလာလိမ့္မယ္ေလ။”
          “ဟုတ္ပါၿပီ။ ကဲ ကၽြန္မကုိ ေနာက္အပတ္ဒီအခ်ိန္မွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ၀ယ္တုိက္ေပေတာ့။ ခုေတာ့ ကၽြန္မကုိ သြားခြင့္ျပဳပါဦး။”
          ေမ ဆုိင္မွ ထြက္လာေတာ့ သဘာ၀ကုိခ်စ္ေသာ၊ ေအာ္ပရာကုိ ခ်စ္ေသာ၊ ရထားတြဲေတြကုိ ခ်စ္ေသာ ကုိထူးဆန္းအေၾကာင္းကုိေတြးရင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္နားေထာင္ ေနလုိက္သည္။ ဘယ္သီခ်င္း ျဖစ္သည္ကုိ မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း ဂီတမွာ နား၀င္ခ်ဳိေနေလေတာ့သည္။
         
(မွတ္ခ်က္။ ။"ျပတင္းေပါက္၊ Iron man နဲ႔ ေအာ္ပရာ" ေခါင္းစဥ္ကုိ ေပးေသာ ကုိထူးဆန္းအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။)