Sunday 25 October 2009

ရုပ္တုရုပ္မွန္ (၂)

“ခုိင္က သီခ်င္းေတြ သိသားပဲေနာ္။ တခ်ိန္လုံးစာခ်ည္းက်က္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ရတာ။”

သီခ်င္းကုိ စိတ္ပါလက္ပါ ၿငီးေနရာမွ ေနာက္က ရုတ္တရက္ေရာက္လာေသာ ကုိေအာင့္ အသံေၾကာင့္ ခုိင္ လန္႔သြားသည္။

“ခုိင္က သီခ်င္းလည္း ၀ါသနာပါပါတယ္။”

“မသိဘူးေလ။ ခုိင့္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရင္ စာအုပ္နဲ႔ခ်ည္း ဆုိေတာ့ သီခ်င္းနားေထာင္တာတုိ႔၊ ၀တၳဳ ဖတ္တာတုိ႔၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာတုိ႔ မလုပ္ဘူး မွတ္လုိ႔။”

ကုိေအာင္ကလည္း ခုိင့္ကုိ စာဂ်ပုိး တစ္ေယာက္ထက္ ပုိမျမင္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ကုိေအာင္က ခုိင္တုိ႔ အိမ္နီးခ်င္း ျဖစ္သည္။ ကုိလတ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္ျပန္သည္။ အိမ္ကုိ လာၿပီး ကုိႀကီး၊ ကုိလတ္တုိ႔ႏွင့္ ဂစ္တာတီးကာ သီခ်င္းဆုိၾကသည္။ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္း၊ သေဘာထား ေရးရာေတြ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကသည္။ တခါတေလေတာ့လည္း ေကာင္မေလးေတြ အေၾကာင္း ေျပာေနၾကျပန္သည္။ ခုိင္ကေတာ့ သူတုိ႔ ေျပာသမွ်ကုိ အားက်စြာနဲ႔ စိတ္၀င္စားစြာနဲ႔ စာက်က္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး နားေထာင္ စၿမဲပါပဲ။

တခါတေလေတာ့လည္း ကုိေအာင္ အပါအ၀င္ လူေတြအားလုံးက ခုိင့္ကုိ ျမင္ၾကသည့္ အျမင္မွာ ဘယ္လုိမ်ား ေနပါလိမ့္လုိ႔ ေတြးၾကည့္မိသည္။ သူတုိ႔ ျမင္သည့္ ခုိင္ႏွင့္ တကယ့္ ရွိရင္းစြဲခုိင္က ဘယ္ေလာက္ကြာပါသလဲဟု ခုိင္သိခ်င္သည္။ လူေတြ ဘယ္လုိျမင္တာကုိ ခုိင္က ဂရုစုိက္လြန္းတာလား။ အနည္းဆုံးေတာ့ ကုိေအာင္ ခုိင့္ကုိ ဘယ္လုိျမင္လဲ ဆုိတာကုိ ခုိင္ဂရုစုိက္ခ်င္သည္။

ခုိင့္ကုိ အျပင္စာ ဘာစာေတြဖတ္လဲလုိ႔ ကုိေအာင္ တခါက ေမးဖူးသည္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ဘာေျဖလုိ႔ ေျဖရမည္မသိ။ ခုိင္က အခ်စ္၀တၳဳေတြ ႀကဳိက္သည္။ ခံစားခ်င္သူ၊ ခံစားလြယ္သူလည္း ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ ဒါေပမယ့္ ခုိင့္ကုိ စိတ္ကူးယဥ္တတ္ေသာ ေကာင္မေလး၊ ခံစားခ်က္ကုိ ဦးစားေပးလြန္းေသာ မိန္းကေလးဟု မထင္ေစလုိပါ။ ကုိေအာင္က လက္ေတြ႔က်သူဟု ကုိလတ္က ဆုိဖူးသည္။ သူကုိယ္တုိင္လည္း အခ်စ္၀တၳဳ မဖတ္ဟု ေျပာဖူးသည္။ အဲဒီေတာ့ အေယာင္ အမွားမွားႏွင့္ ျမသန္းတင့္၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ ေမာင္ထင္ဟု ေရရြတ္မိသည္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ စာေရးဆရာေတြကုိ ခုိင္ မဖတ္ဖူးပါ။ ေဖေဖ့ စာအုပ္စင္ေပၚမွာ ျမင္မိေသာ နာမည္ေတြကုိ ရြတ္မိသည္ပဲ။ ကုိေအာင္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးႏုိင္ရန္ တေန႔ေန႔ေတာ့ ဖတ္မည္ဟု ေတးထားလုိက္သည္။

ခုိင္သည္ ခုိင္ပဲ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း တခါတေလေတာ့လည္း ခုိင္သည္ ဘယ္လုိ ခုိင္မ်ဳိးျဖစ္သည္ ဆုိတာကုိေတာ့ ျပင္ဆင္ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။

xxx
၁၉၉၄

“ခုိင္က ေတာ္လုိက္တာ။ ဂုဏ္ထူး ငါးခုေတာင္ ဆုိေတာ့ ေဆးေက်ာင္းရ မွာပဲ။”

“ခုိင္က ဆရာ၀န္မႀကီး ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။ လိမၼာလုိက္တာ၊ စာလည္း ေတာ္လုိက္တာကြယ္။”

“ခုိင့္ကုိ အားက်စမ္းပါ သမီးရယ္။ သမီးမမခုိင္လုိ ဆရာ၀န္မႀကီး မျဖစ္ခ်င္ဘူးလား။ အေနအထိုင္လည္း ရုိးရုိးေအးေအးနဲ႔ စာလည္း ႀကဳိးစားတယ္။”

ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ၿပီဆုိတာႏွင့္ ခုိင့္နံေဘးမွာ ခ်ီးက်ဴးသံေတြ ေ၀ဆာလုိ႔ေနသည္။ ခုိင္တုိ႔ ၿမဳိ႕ေလးမွာ ေသးငယ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးလုိ မဟုတ္၍ ဂုဏ္ထူး ငါးခုထြက္သည့္ ေက်ာင္းသား ခုိင္ တစ္ေယာက္သာ ရွိပါသည္။ ေမေမတုိ႔ကေတာ့ ၿပဳံး၍ မဆုံးၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ဖိတ္၍ အိမ္မွာ မုန္႔ေကၽြးသည္။ ခုိင္လည္း ေပ်ာ္ပါသည္။ မေပ်ာ္ဘူးဟု ဆုိလွ်င္ ညာရာ က်မည္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္တာလည္း ခဏတာပါပဲ။ ခုိင့္အတြက္ အရမ္း အေရးမႀကီးလွဘူးဟု သိလာရသည္။

ေက်ာင္းေတြ မဖြင့္ခင္ ဘာလုပ္ရမည္လဲ ဟုသာ ခုိင္ စဥ္းစားမိသည္။ ဂုဏ္ထူးေတြ အမ်ားႀကီးပါေတာ့လည္း အမ်ားနည္းတူ ဆယ္တန္းနည္းျပ လုပ္ျဖစ္သည္။ ကုိယ္ႏွင့္ အသက္ သိပ္မကြာလွေသာ ေက်ာင္းသားေတြက ကုိယ့္ကုိ ေလးစားေအာင္ ခုိင္ ခပ္တည္တည္ ေနျဖစ္သည္။ စကားကုိ ျပတ္ျပတ္ေျပာသည္။ အက်ၤ ီ အေရာင္ေတြထဲကပင္ ခပ္မႈိင္းမိႈင္း၀တ္ကာ လုံခ်ည္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ဆံပင္ကုိ တင္းတင္းစည္းထားေသာ ခုိင့္ကုိ လူႀကီးေလးဟု ဆုိၾကျပန္သည္။

ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခုိင့္ရဲ႕ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ ခုိင့္ကုိ ရွိန္ၾကသည္။ ေကာင္းသည္လား၊ မေကာင္းသည္လားေတာ့ ခုိင္ကုိယ္တုိင္လည္း ေသခ်ာ မစဥ္းစားမိပါ။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္ၾကသည့္ အခါ ခုိင္လည္း မိတ္ကပ္လိမ္းခ်င္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆုိးၾကည့္ခ်င္သည္။ ဆံပင္ခ်ခ်င္သည္။ အတြန္႔တြန္႔ႏွင့္ အထပ္ထပ္ေလးမ်ား ပါေသာ အက်ၤ ီကုိ ၀တ္ခ်င္သည္။ ခုိင့္အသက္က ၁၇ႏွစ္ သာသာ ရွိေသးသည္ပဲ။ လုပ္ေနက် မဟုတ္ေသာ အလုပ္တခုကုိ လုပ္ရသည္မုိ႔ ခုိင့္ကုိယ္ခုိင္ မွန္ထဲမွာ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ရယ္ခ်င္သည္။ တခါက အရဲစြန္႔ၿပီး ၀တ္သြားေတာ့လည္း မိခုိင္ ဘယ္လုိ ျဖစ္လာတာလဲဟု ၀ုိင္းေမးၾက၊ ေျပာၾက ရယ္ၾကေတာ့လည္း နဂုိကပင္ ယုံၾကည္ခ်က္ မရွိသည္မို႔ လြယ္လြယ္ပင္ လက္ေလ်ာ့ ျဖစ္ေလသည္။

တခါတေလေတာ့လည္း အမ်ားသတ္မွတ္ေသာ ခုိင္ကုိ ကုိယ္တုိင္ မလြန္ဆန္ႏုိင္၍ ခုိင္လည္း အမ်ားျဖစ္ေစခ်င္သည့္ ခုိင္သာ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

(ဆက္ရန္)

Monday 12 October 2009

ရုပ္တုရုပ္မွန္ (၁)

၁၉၉၀

“ႏွင္းဆီနဲ႔ စံပယ္။”

“ႏွင္းဆီ”

“ဟာ…ဒါျဖင့္ရင္ သက္သက္က ငါတုိ႔အသင္းမွာ ပါမွာေပါ့။ ေဟးးးးး”

သက္သက္၏ မ်က္ႏွာေလးမွာ ေခၽြးစက္ေတြႏွင့္။ သက္သက္ကုိ ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမာဘဲ အၿမဲတက္ၾကြေနသည္။ ခုိင္ လက္ထဲမွစာအုပ္ကုိ ခ်၍ သူတုိ႔ကုိ မသိမသာ ခုိးၾကည့္မိသည္။ သက္သက္ကုိ ခုိင္ခုိး၍ အားက်ေနမိတာေတာ့ အမွန္ပင္။ သက္သက္က သြက္လက္၍ အၿမဲ ဦးေဆာင္တတ္သူ။ ခုိင္တုိ႔ အတန္းထဲမွာလည္း အတန္းေခါင္းေဆာင္။ လူခ်စ္လူခင္မ်ားသည္။ ေျပာရဲဆုိရဲ၍ သတၱိလည္း ရွိသည္ဟု ခုိင္ထင္သည္။ ခုိင့္လုိ လူေၾကာက္၍ အရာရာကုိ ရွက္ရြံ႕တြန္႔ဆုတ္ေနသူ မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ သက္သက္က စာမေတာ္ရွာ။ တစ္ႏွစ္တစ္တန္းေတာ့ မွန္မွန္ ေအာင္ေပမယ့္ သာမန္အဆင့္ႏွင့္ ႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္ၿမဲ။ သူအဆင့္ မေကာင္းသည့္ အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ပုံမရ။

“ေဟး…. ခုိင္ေရ… ခုိင္….။ ငါတုိ႔နဲ႔ လာကစားပါလား။’

အိမ္ေရွ႕မွာ စာအုပ္ကုိင္ၿပီး ေငးေနေသာ ခုိင့္ကုိ သက္သက္ေတြ႔သြားပုံ ရ၏။ လမ္းေပၚမွေန ေအာ္ေခၚေနျပန္သည္။ ခုိင္ အိမ္ေပၚမွ ေအာ္မေျပာခ်င္၍ အိမ္ေအာက္ကုိ ဆင္းလာခဲ့သည္။

“ငါ မကစားေတာ့ပါဘူးဟာ။ စာဖတ္ေနလုိ႔။”

ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႔ လက္ထဲက စာအုပ္ကုိ ေထာင္ျပမိသည္။

“ခုိင္ကလည္း အၿမဲတမ္း စာဖတ္ေနတာပဲ။ နင္က အဲဒါေၾကာင့္ စာဂ်ပိုးေလး ျဖစ္ေနတာ။ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း ကစားပါလား။ နင့္ကုိ ၾကည့္ရတာ ပ်င္းစရာႀကီး။”

“မကစားေတာ့ပါဘူးဟာ။ ကစားလည္း မကစားတတ္ဘူး။ နင္တုိ႔ ကစားတာပဲ ၾကည့္မယ္ေလ။”

ခုိင့္ကုိ စည္းရုံး၍ မရသည့္အဆုံး ရယ္ေမာရင္း ေခါင္းခါရင္း သက္သက္ ကစား၀ုိင္းထဲ ျပန္ေရာက္သြားခဲ့သည္။

တကယ္ေတာ့ ခုိင္ကစားခ်င္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ခုိင့္ကုိ အကစားမက္ေနသည့္ စာမက်က္ခ်င္သည့္ ေကာင္မေလးဟု အမ်ားက မထင္ေစလုိ။ ခုိင္က သိပ္ထိန္းခ်ဳပ္လြန္းသည္ ဆုိရမလား။ ကုိလတ္ကေတာ့ ေျပာသည္။ နင္က ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးနဲ႔ စိတ္ေလ်ာ့လက္ေလ်ာ့ ေနစမ္းပါ။ ေအးေဆးေပါ့ တဲ့။ သူ႔ထုံးစံ အတုိင္းရယ္ကာေမာကာႏွင့္ စတတ္သည္။

ေနာက္ၿပီး မကစားတတ္ေတာ့ ေပါက္ကရေတြ လုပ္မွာ စိုးသည္။ အဲဒီလုိဆုိလွ်င္ က်န္သည့္ ကစားေဖာ္မ်ားက ၿငိဳျငင္မွာ စုိးသည္။ မေကာင္းသည့္ အက်င့္ဟု ဆုိရမည္လား။ ခုိင္သည္ သူတပါး ၿငိဳျငင္မွာကုိ သိပ္ေၾကာက္တတ္ေသာ မိန္းကေလး ျဖစ္၏။ အိမ္မွာလည္း အိမ္သားမ်ား၏ ဆႏၵ အႀကဳိက္ကုိ အလြယ္တကူ လုိက္ေလ်ာတတ္သည္။ ခုိင့္ဆႏၵကုိ ထုတ္ေျပာခဲလွသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ခုိင္က စိတ္ေပ်ာ့လုိက္တာဟု ကုိကုိႀကီးက ဆုိေလသလား။ တကယ္ဆုိ ခုိင္စိတ္ေပ်ာ့သူ မျဖစ္ခ်င္ပါ။

ခုိင္တုိ႔မွာ ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ရွိသည့္ အနက္ ခုိင္က တတိယ သမီး။ ကုိကုိႀကီးနဲ႔ ကုိကုိလတ္က ႏွစ္ႏွစ္ႀကီး ႏွစ္ႏွစ္ငယ္လည္း ျဖစ္၊ ေယာက်္ားေလးခ်င္းလည္း ျဖစ္ၾက၍ တတြဲတြဲ။ ခုိင့္ထက္ အငယ္ ညီမေလးက ခုိင္ႏွင့္ အသက္ကုိးႏွစ္ခန္႔ကြာ၍ အခုမွ ေလးႏွစ္သမီးသာ ရွိေသးသည္မုိ႔ ခုိင္ႏွင့္တြဲလုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ကုိႀကီးတုိ႔ ကုိလတ္တုိ႔က သူတုိ႔ႏွင့္အျပင္သြားရန္ လုိက္ဖုိ႔ ေခၚေပမယ့္ မုန္႔စားဖုိ႔က လြဲ၍ ခုိင္မလုိက္ျဖစ္တာ မ်ားပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခုိင္လည္း စာအုပ္ေတြသာ အေဖာ္လုပ္၍ ေနသည္မွာ မဆန္းလွပါ။

xxx
၁၉၉၃

ဒီႏွစ္ ဆယ္တန္းမုိ႔ အေရးႀကီးသည္ဟု ေမေမက တဖြဖြ ေျပာပါသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း ေမေမ သတိေပးစရာ မလုိလွပါ။ ခုိင္တေယာက္ စာအုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာ မခြာဘဲ စာက်က္ေနသည္ကုိ တအိမ္သားလုံး သိၿပီးသားပဲ။ ကုိကုိႀကီးနဲ႔ ကုိကုိလတ္က ေယာက်္ားေလးေတြမုိ႔ ခုိင့္ေလာက္ စာမက်က္ၾက။ နင္ပဲ ေမေမ့ အတြက္ ႀကဳိးစားေပးလုိက္။ ငါတုိ႔က နင့္ေလာက္ စာမက်က္ႏုိင္ဘူးဟ…ဟု ကုိလတ္ေျပာဖူးတာကုိ ခုိင္ သတိရမိသည္။ အားလုံး အျမင္မွာေတာ့ ခုိင္သည္ စာဂ်ပုိး။ အမွန္ေတာ့ ခုိင္က ေမေမတုိ႔ ေဖေဖတုိ႔ အတြက္ တာ၀န္ေက်ေသာ သမီးေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တာႏွင့္ ခုိင့္တာ၀န္ ေက်ခ်င္တာ သက္သက္ပါပဲ။ ဂုဏ္ထူးေတြ အမ်ားႀကီးႏွင့္ ေအာင္တာ မေအာင္တာကုိ ခုိင္ သိပ္ဂရုမစုိက္ပါ။

ဆယ္တန္းၿပီးလွ်င္ ဘာလုပ္ရမည္လဲ ဆုိတာ ခုိင္ကုိယ္တုိင္လည္း မသိပါ။ ေမေမ့ အလုိအရေတာ့ ေဆးေက်ာင္းတက္ရမည္ေပါ့။ ေဆးေက်ာင္းတက္ ဆုိေတာ့လည္း တက္လုိက္ရုံေပါ့ကြယ္။ ကံေကာင္းစြာႏွင့္ ၀ီရိယ ေကာင္းေသာ၊ ဥာဏ္ေလးလည္း မဆုိးလွေသာ ခုိင့္ အတြက္ သိပ္မခက္ခဲလွပါဘူး။

အဲ… ခက္ခဲတာကေတာ့ ပညာေရးကလြဲလုိ႔ ခုိင္ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ယုံၾကည္ခ်က္ မရွိတာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ခုိင့္ဘ၀မွာ လုံျခဳံမႈ တခု၊ ေသခ်ာမႈ တခု၊ ေက်နပ္မႈတခု ေပးႏုိင္တဲ့ ေက်ာင္းစာကုိ ႀကဳိးစားတာ မဆန္းလွပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ သီခ်င္းေလး တေအးေအးႏွင့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ထိပ္ဆုံးက မဟုတ္ေတာင္ အဆင့္ေကာင္းေကာင္းေလးႏွင့္ ေအာင္ေသာ ကုိႀကီးကုိ ခုိင္အားက်သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဟု ဆုိကာ ေဖေဖ့ေရဒီယုိႏွင့္ ကက္ဆက္ေတြကုိ ကလိတတ္ေသာ ကုိလတ္လုိ ကုိယ္ဘာလုပ္ခ်င္လည္း ဆုိတာ သိခ်င္သည္။ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ ခုိင္က အဟုတ္ႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ခုိင့္ကုိခုိင္ မေက်နပ္ပါ။

“သမီးေရ မိခုိင္… ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ လက္ဖက္ေလး ယူခဲ့ပါကြယ္။ ေဒၚေလးေမ လာတယ္။”

စာအုပ္ေရွ႕ခ်ၿပီး တခါတရံ ေတြးေနတာက ခုိင့္အက်င့္။ ေမေမ့ အသံၾကားေတာ့မွပင္ ကပ်ာကယာ ထလာမိ၏။ မီးဖုိထဲမွာ လက္ဖက္သုပ္ရင္း သီခ်င္းေလးေအးေအး ညည္းေနျဖစ္သည္။ ေဒၚေလးေမက ေမေမ့ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ တစ္ေယာက္။ အသက္သိပ္ မကြာလွ သျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းလုိလည္း ခင္ၾကသည္။ သူ႔မွာလည္း ခုိင့္အရြယ္ သမီးတစ္ေယာက္ ရွိသည္။

“မိခုိင္တုိ႔က လိမၼာတယ္ မမခင္ရဲ႕။ စာဆုိလည္းေတာ္။ ၾကည့္လုိက္ရင္ အၿမဲ စာအုပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာ မခြာဘူး။ ခုိင္းလုိ႔လဲ ရတယ္။”

“ေအာ္… ခုိင္းလုိ႔ ရတာက အခု လက္ဖက္သုပ္ရုံ၊ ေရေႏြးတည္ရုံေလးပါ ေမၾကည္ရယ္။ အိမ္မႈကိစၥေတာ့ စာက်က္ေနလုိ႔ စာက်က္ေနလုိ႔ ဆုိၿပီး ခုိင္းလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္မကလည္း စာက်က္ျဖစ္ပါေစ ဆုိၿပီး မခုိင္း ျဖစ္ပါဘူး။”

ေမေမက ရယ္ေမာၿပီး ခုိင့္အေၾကာင္း ေျပာေနျပန္ပါၿပီ။

“အမယ္ေလး အိမ္က မမ၊ သီတာတုိ႔မ်ား အဲဒီေလာက္ေတာင္ အားမကုိးရပါဘူး။ သီခ်င္းေလးနားေထာင္လုိက္၊ ကာတြန္းစာအုပ္ေလး ဖတ္လုိက္၊ ၀တၳဳစာအုပ္ေလး ကုိင္လုိက္နဲ႔ စာက်က္တယ္လုိ႔ကုိ မျမင္ရဘူး။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူနဲ႔ကုိ မတူပါဘူး။”

ခုိင္ေရေႏြးဗန္းႏွင့္ လက္ဖက္ကုိသယ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာေတာ့ ေဒၚေလးေမက ၿပဳံး၍ ခိုင့္ကုိ ၾကည့္သည္။

“မိခုိင္ ပိန္သြားတယ္။ စာေတြ သိပ္ႀကဳိးစားေနလုိ႔ ထင္တယ္။ စာေတာ္ေတာ္ရေရာေပါ့။”

ခုိင္က ဘာမွ် မေျပာဘဲ ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ကာ အခန္းထဲ ျပန္၀င္လာခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ခုိင္က စာအုပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာ မခြာတဲ့ ေကာင္မေလးေတာ့ မဟုတ္ပါ။

(ဆက္ရန္)