Thursday 31 July 2008

ငါးပိေၾကာ္၊ ထမင္းၾကမ္းႏွင့္ ေပါင္မုန္႕

တံခါးအဖြင့္မွာ အရာရာသည္ တိတ္ဆိတ္လ်က္။ အားလုံးေနသား တက်ရွိေနေသာ အိမ္ကုိ ေ၀့ကာၾကည့္ရင္း ဒီေန႕ညေန ဘာစားရပါ့ဟု အေစာတလ်င္ ေတြးမိသည္။ တၾကဳတ္ၾကဳတ္ႏွင့္ ဆာလွျပီ ျဖစ္ေသာ ဗုိက္ကုိ ေရတစ္ခြက္ႏွင့္ ႏွစ္သိမ့္ရင္း ေရခဲေသတၱာကုိ ဖြင့္သည္။ ဗီရုိမ်ားကုိ ဖြင့္သည္။ တေန႕က လူၾကဳံပုိ႕လုိက္ေသာ ငါးပိေၾကာ္ တစ္ထုပ္က ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ဆီမ်ားခဲကာ လဲေလ်ာင္းလ်က္။ ထမင္းအုိးထဲမွာ ထမင္းၾကမ္း တခ်ဳိ႕က်န္ေသးသည္။ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ထမင္းကုိ အနည္းငယ္မွ် အပူေပးကာ ငါးပိေၾကာ္ႏွင့္ အားရပါးရနယ္စားမိသည္။

xxx

လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္သည္ အရင္လုိပင္ ဆူညံလႈပ္ရွား ရုန္းကန္လ်က္။ စားပြဲထုိးေလး မ်ားသည္ တ၀ုိင္းမွ တ၀ိုင္း လူးလာ ေခါက္တုံ႕။ သူတုိ႕ကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ ေပ်ာ္လာသလုိလုိ၊ ေမာလာသလုိလုိ။ သူနာရီကုို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ဆယ္နာရီထုိးေတာ့မည္။ လက္ပတ္နာရီ မပတ္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီ။ အခ်ိန္ေတြက သူ႕ကုိ အျမဲတုပ္ေႏွာင္သည္ဟု ထင္သည့္ေန႕မွ စ၍ သူနာရီ မပတ္ျဖစ္ေတာ့။ ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား အလာကုိ ေစာင့္ေနမိသည္။ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ေရာက္ျပီး ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ မေတြ႕ရေသး၍ စိတ္လႈပ္ရွား ေနမိဆဲ။

` မၾကာခင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ပုိျပီး အသက္၀င္လာ သလုိ။

“ဟဲ့…. နင္က အရင္က ရုပ္အတုိင္းပဲ။ ငါက မွတ္မွ မွတ္မိပါ့မလားလုိ႕။”

“ၾကည့္စမ္း။ မိန္းမ နင္က ၀လာတာပဲ။ ရည္းစားေတြ ဘာေတြမ်ားရေနျပီလား။”

“နင္က ငါ့တုိ႕ဆီကုိ စာေတာင္ မေရးဘူး။ ဘာေတြ မအားျဖစ္ေန သလဲ။”

အရင္ကလုိပင္ သူတုိ႕အားလုံး စကားလုေျပာလုိ႕ မျပီး။ သူတုိ႕ဆီမွ ယေန႕ျမန္မာျပည္၏ အတင္း၊ သတင္းမ်ဳိးစုံကုိ ၾကားရသည္။ ေခတ္ႏွင့္အညီ ရင္ေဘာင္တန္းႏုိင္ရန္ သူတုိ႕ဆီမွ ျပန္လည္ သင္ယူရသည္။ ဘယ္ေၾကာ္ျငာကေတာ့ ဘယ္လုိရယ္စရာ ေကာင္းသည္၊ ဘယ္သီခ်င္းက ေပါက္သြားသည္ စသည္ျဖင့္။ ႏွစ္နာရီခန္႕ၾကာသြား သည္ထင္သည္။ အားလုံးျပန္ၾကမည္ဟု ထုိင္ရာမွ ထေတာ့သူ႕အ၀တ္အစားကုိ ၀ိုင္း၍ ၾသဘာေပးၾကသည္။

“ထမီေတြဘာေတြ နဲ႕လား ႏုိင္ငံျခားျပန္ ၾကီးရဲ႕။”

“အမယ္… မမ ပဲမ်ားေနတယ္ေပါ့၊ ျမန္မာ အ၀တ္အစားေတြ ၀တ္လုိ႔။”

“ေၾသာ္… ဖိနပ္ကလည္း ကတၱီပါ ဖိနပ္နဲ႕ကုိး။ အလွဴသြားမွာက် ေနတာပဲ။”

“ဟယ္…နင္တုိ႕ကလည္း သူကတခါတေလ ျမန္မာျပည္ျပန္လာမွ ဒီအ၀တ္အစား ၀တ္ရတာ သူ၀တ္ခ်င္မွာေပါ့။”

“ေအးေလ…နင္တုိ႕လုိ အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြမ္း၊ စကပ္တဖားဖားႏွင့္ မဟုတ္ဘူး။ ၾကည့္… ငါ့သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္ေလာက္ ျမန္မာဆန္ သလဲ။”

သူစိတ္နည္းနည္း တုိသြားသည္။ အရင္ကတည္းက သူျမန္မာအကၤ်ီႏွင့္ လုံခ်ည္ကုိ ႏွစ္ႏွစ္ျခဳိက္ျခဳိက္ ၀တ္တတ္တာ သူတုိ႕ သတိမရေတာ့ ျပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္ငံျခားမွ ျပန္လာသူမ်ားသည္ ျမန္မာ အ၀တ္အစား မ၀တ္ေတာ့ဟူေသာ ပညတ္ခ်က္ ရွိပါေလသလား။ သူ႕မွာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ဆုိတာလည္း မျပင္းထန္ပါ။ ႏုိင္ငံျခားျပန္မုိ႕ ျမန္မာဆန္ ျပလုိျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ ေသခ်ာတာ ကေတာ့ သူ႕မွာ ဘာမွ ျပန္လည္ေခ်ပ စရာ မရွိ။

Xxx

“အၾကီးမက အခုႏုိင္ငံျခားက ျပန္လာျပီးမွ အခ်ဳိးတမ်ဳိး ေျပာင္းေနတယ္ မမေရ။”

အေမ့အသံကုိ သူအိပ္ခန္းထဲမွ ၾကားေတာ့ ၾကီးေတာ္ထံ အေမတုိင္ေနျပီဟု ခ်က္ခ်င္း သိလုိက္သည္။

“အခုသူ႕ အခန္းထဲကုိ အငယ္မက ၀င္ေမႊရင္ မၾကဳိက္ဘူး။ ကၽြန္မ ၀င္ရွင္းေပးရင္လည္း မရွင္းနဲ႕။ သူ႕ဟာသူ လုပ္မတဲ့။ သူ႕အခန္းတံခါးကုိလည္း ေခါက္ျပီးမွ ၀င္ပါတဲ့။ ၾကီးက်ယ္ လာပုံမ်ား။”

သူစာတုိေပစ ေလးမ်ား ေရးတတ္သည္မုိ႕ သူ႕အခန္းထဲမွာ သူမျပခ်င္ေသာ စာမ်ား သူတပါးျမင္လွ်င္ မၾကဳိက္။ ႏုိင္ငံျခားႏွင့္ ဘာမွ် မဆုိင္ပါ ေမေမဟု ေအာ္ေျပာခ်င္ စမ္းလွသည္။

“ဟုိတေန႕က ကၽြန္မဆီကုိ စာတေစာင္လာလုိ႕ ဟဲ့ ဘာေရးထားလဲလုိ႕ ေမးေတာ့၊ ေမေမ့စာဆုိေတာ့ သမီးလည္း မသိဘူးေလတဲ့။ ကၽြန္မက ဟဲ့ ေဖာက္ဖတ္လုိက္ ပါလားလုိ႕ ေျပာေတာ့မွ ဖတ္တယ္။ သီးသန္႕ဆန္ လာတာေလ။ အေမနဲ႕ သမီးေတာင္ ဒီေလာက္ ခြဲျခားေနရ သလား။ ႏုိင္ငျံခားမွာ အေနၾကာလုိ႕ အဲဒီက အက်င့္ေတြ ကူးလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။”

လူဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ေရး ကုိယ္တာ ရွိရမွာေပါ့၊ ေမေမရဲ႕။ သူမေက်မနပ္ႏွင့္ အခန္းထဲမွ ဆက္နားေထာင္သည္။

“ေနာက္ျပီး ကၽြန္မကုိမ်ား ဆရာလုပ္လုိက္ေသး။ သူ႕ဦးေလးကိစၥကုိ ကၽြန္မက ၀င္ေျပာမိလုိ႕ ေမေမရယ္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနပါတဲ့။ သူမ်ားကိစၥ ၀င္မပါပါနဲ႕တဲ့။ ကုိယ့္ဦးေလး အရင္းေခါက္ေခါက္ ၾကီးကုိမ်ား သူမ်ားတဲ့။”

ဟုတ္တယ္ေလ… ေမေမတုိ႕႔ပဲ အဲဒီကိစၥေတြနဲ႕ စကားမ်ားၾက၊ စိတ္ဆုိးၾကနဲ႕။ ရွင္းရွင္းေနေတာ့ မေကာင္းဘူးလား။ သူတုိးတိုး ေရရြတ္ျပန္သည္။

“ေၾသာ္..ေကာ္ဖီဆုိရင္လည္း အခုခါးခါးမွ ၾကဳိက္တယ္တဲ့။ ဘလက္ေကာ္ဖီေပါ့။ ေကာ္ဖီမစ္တုိ႕ ဘာတုိ႕မရေတာ့ဘူး။ ဘုိမက…။”

ေမေမကလည္း မနက္က်ရင္ ပဲျပဳတ္နဲ႕ ထမင္းေၾကာ္ကုိ ေကာ္ဖီနဲ႕စားတာ ေတာ့မေျပာဘဲနဲ႕ဟု သူေတြးမိျပန္သည္။

“အင္း သူအျပင္ထြက္သြားတယ္ ထင္တယ္။ ဟဲ့ အငယ္မ.. နင့္အမ အျပင္ထြက္ သြားတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ဟင္…အခန္းထဲမွာ…။ ၾကည့္စမ္း… အခန္းထဲမွာ ရွိေနတာေတာင္ ကုိယ့္ၾကီးေတာ္ လာတာ ထြက္မေတြ႕ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျပီးမွ အက်င့္က…။”

xxx

ေရွ႕က စာအုပ္ကုိ ပိတ္ကာ ေျခဆန္႕လက္ဆန္႕လုပ္မိေတာ့ ညဆယ္နာရီခန္႕ ရွိေနေပျပီ။ စာဖတ္ရင္း ညဖက္မွာ ဆာလာတတ္ေသာ အက်င့္ကုိ သူဘယ္ေတာ့မွ ေဖ်ာက္ႏုိင္မည္ မသိ။ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာ ရွိေနေသာ အစားအစာမ်ားကုိ လုိက္ၾကည့္မိသည္။ ဒီညေတာ့ ထမင္းမစား ခ်င္ေတာ့။ သူ႕ေဖေဖကေတာ့ ငါ့သမီးဟာ ဘုိမပဲ၊ ေပါင္မုန္႕ဆုိ သိပ္ၾကဳိက္တယ္ဟု ေျပာဖူးသည္။ ဘုိမ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိ၊ အလြယ္တကူ စားလုိ႕ရေသာ ေပါင္မုန္႕ကုိ သူၾကိဳက္မိတာ အမွန္ပင္။ ဘုိဆန္ခ်င္၍ ေပါင္မုန္႕စားျခင္း မဟုတ္သည္ကုိေတာ့ ေဖေဖ သိေစခ်င္ ပါသည္။

ပုလင္းထဲသို႕ ေရာက္ခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ ငါးပိေၾကာ္ကုိ မ်က္ေစာင္းထုိး ၾကည့္သည္။ ေပါင္မုန္႕ဆုိသည္မွာ အျမဲတမ္းေထာပတ္ႏွင့္ ဒိန္ခဲႏွင့္မွ စားရသည္ဟု မည္သူက သတ္မွတ္ထား ပါသနည္း။ ဒီေန႕ေတာ့ ေပါင္မုန္႕ကုိ ငါးပိေၾကာ္ႏွင့္ စားရမည္။ အေနာက္ႏွင့္အေရွ႕စာကုိ ေပါင္းစားတယ္ ဆုိေပမယ့္လည္း စားေကာင္းရင္ ျပီးတာပဲ။ အခ်ိန္အခါ အရ တခါတေလမွာ ငါးပိေၾကာ္ႏွင့္ ထမင္းၾကမး္က လုိက္ဖက္သလုိ၊ ငါးပိေၾကာ္ႏွင့္ ေပါင္မုန္႕ကလည္း စားလုိ႕ေကာင္းသည္ပဲ။

Monday 21 July 2008

အိမ္ေပ်ာက္သူ


“အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညတုိင္း အေတြးမ်ားလည္း အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ အလြမ္းေတြပဲ….”

သူသီခ်င္းကုိ အသံမၾကား ရေတာ့တဲ့ အထိ တုိးပစ္လုိက္သည္။ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ အလြမ္းေတြ တဲ့။ အိမ္… အိမ္ဆုိတာကုိ သူလြမ္းပါေသး သလား။ မရွိေတာ့တဲ့ အရာတစ္ခုကုိ လြမ္းလုိ႕ ရပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ မရွိေတာ့သည့္ အရာတစ္ခု မုိ႕ပဲ လြမ္းလာေလသလား။

သူလြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ အတြင္း အိမ္မ်ားစြာ ေျပာင္းခဲ့ရသည္။ ပထမဆုံး အိမ္က အိမ္ မျမည္လွသည့္ အခန္းက်ဥ္းေလး တစ္ခု။ စာေရးစားပြဲ တစ္လုံး၊ ကုတင္တစ္လုံးႏွင့္ စာၾကည့္မီးတုိင္ တစ္ခု။ သူအခန္း ေျခရင္းတြင္ သူပုိင္ဆုိင္ သမွ် အ၀တ္အစား အားလုံးကုိ စုထည့္ထားေသာ ေသတၲာတစ္လုံး ရွိေနသည္။ အိပ္ယာေဘးတြင္ သူသိပ္ၾကဳိက္ေသာ အဆုိေတာ္၏ပုံ အၾကီးၾကီး တစ္ပုံ။ ေခါင္းရင္းတြင္ အေမထည့္ေပး လုိက္ေသာ ဘုရားပုံတစ္ပုံ။ သူ႕အခန္းမွာ အေဆာင္အေယာင္ ကင္းမဲ့လြန္းလွ ပါသည္။ ရုိးစင္းမႈကုိ သူမမႈေသာ္လည္း ေျခာက္ေသြ႕မႈကုိ သူမုန္းမိသည္။ သူ႕တေန႕တာ ကုန္ဆုံးခ်ိန္၌ အခန္းသည္ ေျခာက္ေသြ႕စြာ သူ႕ကုိ ဆီးၾကဳိလ်က္။ အခန္းထဲသုိ႕ ၀ယ္လာေသာ ထမင္းႏွင့္ဟင္းမွာ ေအးစက္ကာ ေနျပီ။ တခ်ဳိ႕ညမ်ားမွာ သူလက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကုိသာ က်ဳိက္ရင္း အိမ္တစ္လုံး အေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားကာ ေနမိေတာ့သည္။

ဒုတိယေနရာသည္ ပထမေနရာထက္ ပုိေကာင္းသည္ဟု သူထင္သည္။ သူ႕ေတာင့္တသည့္ အတုိင္း အတန္ငယ္ က်ယ္၀န္းေသာ တုိက္ခန္းေလး တစ္ခုကုိ သူရခဲ့သည္။ အိပ္ခန္း၊ မီးဖုိေခ်ာင္ႏွင့္ ထမင္းစားခန္း အားလုံးပါသည္။ ဧည့္ခန္းမပါေသာ္လည္း သူ႕အတြက္ အေရးမၾကီး။ သူ႕မွာ ဧည့္သည္္ မ်ားမ်ားစားစား ရွိတာမွ မဟုတ္တာပဲ။ ရွိေသာ ဧည့္သည္မ်ားကလည္း ထမင္းစားခန္းႏွင့္ မီးဖုိေခ်ာင္မွာပင္ ေက်နပ္ေနၾကသည္။ ခက္တာက ေရခ်ဳိးခန္း။ ထုိအိမ္ခန္းအတူ ပါလာေသာ ေရခ်ဳိးခန္းတြင္ သူဘယ္ေတာ့မွ ေနသားမက်ခဲ့။ အုတ္ကန္ၾကီး တစ္ခုတြင္ ေဘးအခန္းမွ လူမ်ားႏွင့္ မွ်ခ်ဳိးရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ ဇီဇာေၾကာင္လြန္းသည္ပဲ ဆုိဆုိ သူကေတာ့ ေရခ်ဳိးလွ်င္ တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခ်ဳိးရမွ။ ကုိယ့္အေတြးႏွင့္ကုိယ္၊ ကုိယ့္သီခ်င္းႏွင့္ကုိယ္။ သည္ေရခ်ဳိးခန္းေၾကာင့္ပဲလား၊ တေယာက္တည္း ေနရ၍ပဲလား မသိ၊ ထုိအခန္းေလးကုိ သူ႕အိမ္ဟု အျပည့္ သေဘာမထား ႏုိင္ခဲ့။

သူ႕ရဲ႕ ယာယီအိမ္ကုိ္….. အိမ္ဟု သေဘာထားႏိုင္ခဲ့ေသာ အိမ္။ ခ်စ္သူ….။ သူ႕အိမ္ကုိ အိမ္ႏွင့္တူေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့ေသာ ခ်စ္သူ။ သူတုိ႕ အားလပ္ရက္တုိင္း သူ႕အိမ္ကုိ ခ်စ္သူ ေရာက္လာကာ ထမင္းႏွင့္ဟင္းကုိ စိတ္ပါလက္ပါ ခ်က္ေပးခဲ့သည့္ မီးဖုိေခ်ာင္။ သူ႕မီးဖုိေခ်ာင္ေလးမွာ က်ဥ္းေသာေၾကာင့္ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ တုိက္မိၾကတုိင္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ရယ္ေမာခဲ့ၾကေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ား။ သူတုိ႕ႏွစ္ဦး ႏွစ္သက္စြာ သီခ်င္းေတြ အတူနားေထာင္ ခဲ့ၾကသည့္ ကက္ဆက္ကေလး။ ခ်စ္သူကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ေပး၍ သူ႕အခန္းတြင္ ခ်ိတ္ေပးခဲ့သည့္ ပန္းခ်ီကားေလး တစ္ခ်ပ္။ ဒီအေငြ႕အသက္ေတြႏွင့္ ေနရသည့္ အခန္းေလးမုိ႕ သူထုိအိမ္မွာ ေပ်ာ္ပုိက္တာ တကယ္ေတာ့ မဆန္းလွပါ။ သို႕ေပမယ့္ ကံၾကမၼာက အေျခအေန မေပးေသာေၾကာင့္ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ လမ္းခြဲခဲ့ရသည့္ အခါမွာလည္း သူအလြမ္းေတြႏွင့္ ထုိအိမ္ကေလးကုိ တြယ္တာ ေနမိ၏။ အိမ္ကေတာ့ သူ႕အိမ္မဟုတ္ခဲ့ပါ။

အိမ္…။ သူအရင္တုန္းက ေနခဲ့သည့္အိမ္။ ေမြးကတည္းက ေနခဲ့သည့္ အိမ္ကေရာ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အိမ္မွထြက္လာျပီးေနာက္ အိမ္ျပန္ရမည့္ အခ်ိန္ကုိ သူေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ ေနခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ရေတာ့မည္။ အိမ္ျပန္ရ ေတာ့မည္ တဲ့လား။ မိသားစုႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြမ်ား အတြက္ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားကုိ စုေဆာင္းရင္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကုိ ေစာင့္စားခဲ့သည္။

အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့၊ သူေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ အိမ္ကုိ ေရာက္ေတာ့….။ သူႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ ၾကမ္းျပင္တုိ႕သည္ အခ်ိန္၏ တုိက္စားမႈျဖင့္ ေမွးမွိန္ခဲ့ျပီ။ ညေနတုိင္း သူထုိင္ကာ စာဖတ္ခဲ့ေသာ တံခါးေပါင္ကုိ လက္ျဖင့္ အသာ ပြတ္တုိက္ရင္း အရင္က ထုိင္ခဲ့ေသာ တံခါးေပါင္ကေလးကုိ သူလြမ္းဆြတ္ ေနမိသည္။ သူငယ္စဥ္က မုိးရြာတုိင္း ေရေငြ႕တုိ႕ျဖင့္ ေရးေဆာ့ခဲ့သည္႔ ျပတင္းမွန္တုိ႕သည္ ခုေတာ့ အသစ္ျဖစ္ခဲ့ျပီ။ သူသိပ္ၾကဳိက္ ခဲ့ေသာ ကက္ဆက္ေလး၏ ေနရာတြင္ သူ႕ညီေလး ၀ယ္ထားေသာ ေနာက္ဆုံးေပၚ ကက္ဆက္ အသစ္တစ္လုံး ေရာက္၍ ေနသည္။ သူဂစ္တာထုိင္တီး ခဲ့ေသာ အိမ္ေရွ႕မွ အုတ္ခုံေလးသည္ မုိးေရတုိက္စားမႈ ျဖင့္ျပဳိယြင္း ေနျပီ။

ေဟာင္းေသာ္လည္း အရင္အတုိင္း မျဖစ္ျပီ။ သစ္တုိင္းလည္း မေကာင္းခဲ့ျပီ။ သူဘယ္သူ႕ကုိ အျပစ္တင္ရမည္ မသိ။ အရင္က အိမ္သည္ မရွိေတာ့ျပီ။ အေမႏွင့္ အေဖသည္ သူျပန္လာသည့္ အတြက္ ၀မ္းသာ၍ မဆုံး။ အေမသည္ သူၾကဳိက္ေသာ ဟင္းမ်ားကုိ တစ္မ်ဳိးျပီး တစ္မ်ဳိးျပီး ခ်က္ေကၽြးရင္း ေပ်ာ္ေနေတာ့သည္။ သူျပန္လာရသည္ကုိ ေပ်ာ္ေသာ္လည္း သူသည္ အိမ္သုိ႕ျပန္မေရာက္ ခဲ့ေတာ့ျပီ။ အရင္က သူတြယ္တာခဲ့ေသာ အိမ္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေရာက္ႏုိင္ျပီကုိ သူေရးေရး နားလည္လာသလုိ။ အတိတ္ကုိ ျပန္မရႏိုင္ သလုိ၊ သူ႕ငယ္ဘ၀ကုိ ျပန္မရႏုိင္ သလုိ၊ သူ႕စိတ္တြင္းမွ အိမ္ကေလးသည္ ဟုိးအေ၀းမွာ က်န္ခဲ့ျပီ။ သူသည္ အိမ္ကေလးႏွင့္ အတူ ေျပာင္းလဲခ့ဲျခင္း မဟုတ္။ သူ၏ အေျပာင္းအလဲ မ်ားကုိလည္း အိမ္ကေလးက မသိခဲ့။ ထုိ႕ေၾကာင့္ သူႏွင့္ အိမ္ကေလးသည္ ေ၀းကြာခဲ့ျပီ။

အဇၨ်တၲတြင္ စြဲျငိမႈ မရွိေတာ့ျပီမုိ႕ သူ႕တြင္အိမ္မရွိ ေတာ့ျပီလား။ ဒီလုိနဲ႕ပဲ သူ႕မွာ ကုိယ္ပုိင္အိမ္မရွိေၾကာင္း တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္ လာခဲ့သည္။

Saturday 19 July 2008

ျပန္လည္ ဆန္းသစ္ျခင္း

ဆားခ်က္သည္ဟု မထင္ေစလုိပါ။ ပုံရိပ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ငပ်င္းပဲဟုလည္း မထင္ေစလုိပါ။ (ပ်င္းတာေတာ့ ပ်င္းတာေပါ့ေလ။) အာဇာနည္ေန႕ေရာက္ ျပီမုိ႕ တခုခုတင္ခ်င္ လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရးရင္လည္း ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ေရးခဲ့တဲ့ စာေလာက္ စိတ္ေက်နပ္မွာ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကစာ ကုိပဲ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ ပါရေစ။ ဖတ္ျပီးတဲ့ ဘေလာက္ဂါ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေရ... ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါျပီးရင္ အသစ္တင္ပါ့မယ္။