Sunday 30 September 2007

တပ္မေတာ္သားမ်ား ဖတ္ၾကရန္

ပုထုဇဥ္ ဘေလာက္မွ ကူးယူေဖာ္ျပခ်က္


ဒီဗီဘီမွာ စစ္ဘက္ အရပ္ဘက္ သုေတသီ ကို၀င္းမင္းႏွင့္ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခန္းကို ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္လိုက္ရပါတယ္။ ကို၀င္းမင္းက ငိုသံပါႀကီးနဲ႔ တပ္မေတာ္ကို ေတာင္းဆိုသြားတာ၊ တပ္မေတာ္ကို ကိုယ့္အနာဂတ္ကိုယ္ ၾကည့္ဖို႔ ေတာင္းပန္သြားတာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဒီအင္တာဗ်ဴးကို နားေထာင္ၿပီး အားလံုးလည္း ၾကားသင့္တယ္ထင္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားသလို ႐ိုက္ၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ အမွန္ပဲဗ်ာ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ တပ္မေတာ္ထဲက ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာ မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္သားေတြ ကိုယ့္အနာဂတ္ကိုယ္ ၾကည့္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ပါၿပီ။ တပ္မႉးမ်ား၊ ထိပ္ပိုင္းအရာႀကီးမ်ားလည္း ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ It’s time to take side! အခုထက္ထိ ေတြေ၀ေနမယ္ဆိုရင္ အနာဂတ္လမ္းဆံုးေနတဲ့ အိုႀကီးအိုမ အာဏာ႐ူး လက္တစ္ဆုပ္စာနဲ႔ တစ္လမ္းတည္းသြား ေနၾကရလိမ့္မယ္ဗ်ာ။ ကိုယ့္လက္ေအာက္က အရာ႐ွိငယ္မ်ားက ျပည္သူ႕ဘက္လိုက္ဖို႔ ျပင္ေနတာကို ကိုယ္က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ထိန္ခ်န္ထား႐ံုနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူးဆိုတာလည္း သမိုင္းသင္ခန္းစာေတြအရ၊ သိသင့္ပါၿပီ။ (ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္တို႔ တုန္းက ဘယ္လိုျဖစ္ခဲ့သလဲ၊ အာဏာ႐ွင္ဆိုတာ သူတို႔အာဏာ ထိပါးလာရင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ခ်မ္းသာ မေပးဘူး။) အဲဒီေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာသာ သာသနာဘက္က ျပတ္ျပတ္သားသား ရပ္ၿပီး သာသနာဖ်က္ သားသတ္သမားေတြကို အၿပီးတိုင္ ဆန္႕က်င္ၾကပါ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ သမိုင္းတစ္ပတ္ ျပန္လည္ၿပီး ျမန္မာျပည္နဲ႔ အထူးသျဖင့္ တပ္မေတာ္ႀကီး အနာဂတ္ ေပ်ာက္ပါလိမ့္မယ္။

ဘေလာ့ဂါအေပါင္းတို႔ ဒီ ေမးျမန္းခန္းကို အသံျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ စာျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ျဖန္႔ႏိုင္သမွ်၊ တပ္ထဲကို ျဖန္႔ေပးၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ပါတယ္ဗ်ာ။ အသံပါ လိုခ်င္ရင္ ဒီဗီဘီရဲ႕ ဒီလင့္ခ္ကေန ယူႏိုင္ပါတယ္။


(ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံံမွ ေမးျမန္းသူမွာ ကိုတိုးေဇာ္လတ္)

တိုး။ ။ မဂၤလာပါ ကို၀င္းမင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ တိုးေဇာ္လတ္ပါ ခင္ဗ်။

၀င္း။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့ ကိုတိုးေဇာ္လတ္။

တိုး။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ လက္႐ွိ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီ လူထု အံုႂကြမႈကို လက္႐ွိ၊ ဒီေန႕ဆိုရင္လည္း ျဖစ္ေနတာလည္း ကိုးရက္ေလာက္ ႐ွိၿပီ။ ဒီေန႕ဆိုလို႔႐ွိရင္လည္း ဒီေန႔ တစ္နာရီက စၿပီးေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ တႏိုင္လံုးနီးပါး စတင္ ခ်ီတက္ဖို႔ ႐ွိေနတယ္၊ အဲဒီအေပၚမွာ စစ္တပ္ရဲ႕ အေနအထားက ဘယ္လိုမ်ား ႐ွိႏိုင္ပါလဲခင္ဗ်။

၀င္း။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဒီဆႏၵျပ လႈပ္႐ွားမႈေတြကိုေပါ့ေနာ္ အၾကမ္းဖက္ၿပီးေတာ့ ႐ိုက္တာ ႏွက္တာေတြ၊ လူမဆန္စြာဘဲေပါ့ေနာ္ ဟုတ္လား၊ ဗုဒၶဘာသာ ေက်ာင္းေတြေနာ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို ၀င္ၿပီးေတာ့၊ အတင္းလာ၀င္၊ ဘယ္သူက ေခါင္းေဆာင္မွန္းမသိေတာ့ စြတ္ဖမ္းတာေတြေနာ္၊ လမ္းမေပၚမွာ ႐ိုက္တာႏွက္တာေတြ၊ အဲလိုမ်ိဳး ဘယ္ေလာက္ပဲ အၾကမ္းဖက္ၿပီး လုပ္ေနလုပ္ေနေပါ့ေနာ္၊ အခုဟာက လူထု လႈပ္႐ွားမႈက တစံုတရာ ဆက္လက္ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ဒီေန႕မွာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ အလားအလာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္က လူထုလႈပ္႐ွားမႈေတြ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္လာႏိုင္တယ္လို႔ စစ္တပ္ကလည္း ခန္႔မွန္းထားပံု ရပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အထူးသျဖင့္ ဒီ ကုလသမဂၢရဲ႕ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးရဲ႕ အထူးကိုယ္စားလွယ္ေပါ့ေနာ္၊ မစၥတာ ဂန္ဘာရီက ဒီေန႔မွာ ေရာက္လာဖို႔ ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ စစ္တပ္ဘက္က ျဖစ္ႏိုင္တာက အခုလို ႏိုင္ငံတကာက ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတစ္ေယာက္ လာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ဟုတ္လား၊ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္တယ္ ဆိုတဲ့ပံုေတြကို သူက ျမင္ေစခ်င္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ စစ္တပ္ေတြကို ေပးႏိုင္တဲ့အမိန္႕က အတတ္ႏိုင္ဆံုးေပါ့ေနာ္ သူတို႔ရဲ႕ လံုၿခံဳေရးကို မထိခိုက္လာလို႔႐ွိရင္ ဒီ ဆႏၵျပပြဲေတြကို အရမ္းမပစ္ဖို႔ သူတို႔ အမိန္႕ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပစ္ရင္ေတာင္မွ အဲဒီ ေခါင္းေပၚကို ႐ွပ္ပစ္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကို အတည့္မပစ္ဖို႔ေနာ္ ဟုိေန႕ကလိုမ်ိဳး ဟုတ္လား၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဗုဒၶဟူးေန႔နဲ႔ ၾကာသပေတးေန႕မွာ လုပ္သြားသလိုေပါ့ေနာ္၊ စႏိုက္ပါ [အေ၀းပစ္ လက္ေျဖာင့္တပ္သား] ေတြသံုးၿပီး မပစ္ဖို႔ သူတို႔ အမိန္႕ေပးထားဖို႔ ေတာ္ေတာ္ မ်ားပါတယ္။

တိုး။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ေနာက္တစ္ခုကလည္းပဲ မေန႕ကဆိုရင္ စစ္တပ္ေတြထဲမွာ အကြဲအၿပဲ ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္လာပါတယ္။ ဥပမာ တပ္မ ၃၃ နဲ႔ ၉၉ နဲ႔ မႏၲေလး ဘက္မွာ ကြဲတယ္၊ အဲလိုပဲ ရန္ကုန္ ေျမာက္ဥကၠလာမွာ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ စစ္သားေတြက ျပည္သူနဲ႔ ေပါင္းၿပီးေတာ့ တျခားစစ္တပ္ကို ျပန္ပစ္တယ္။ ေနာက္၊ ေနာက္ဆံုးသတင္း အေနနဲ႔ကေတာ့ စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေမာင္ေအးနဲ႔၊ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေ႐ႊပါ အကြဲအၿပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ေတြ သတင္းထြက္ေနပါတယ္၊ အဲဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေရာ နည္းနည္းပါးပါး ႐ွင္းျပပါဦးခင္ဗ်။

၀င္း။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ဒီ ၾကပ္ေျပးမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုပဲေပါ့ေနာ္ အမိန္႕စီးဆင္းမႈေတြေကာ၊ ဟုတ္လား၊ ခုနက တပ္ေတြရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈေတြေကာ ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲ ၾကည့္ရတာေတာ့ ဒီ တပ္မမႉးေတြ၊ တခါ တိုင္းမႉးေတြ အားလံုးက အထက္ကလာတဲ့ အမိန္႕ကို ဟို အဲဒီ အမိန္႕အတိုင္း တိုက္႐ိုက္ တေသြမတိမ္း ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္တာ ႐ွိသလို မလုပ္တာ ႐ွိတာကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။ အဲ အထူးသျဖင့္ ဆိုလို႔႐ွိရင္ ေတာ့ ဒီ ရန္ကုန္မွာ ခုနက ရက္ရက္စက္စက္ ျဖစ္သြားေပမယ့္လည္း မႏၲေလးမွာက ဒီ ၾကာသပေတးေန႕အထိ ေပါ့ေနာ္ ရက္ရက္စက္စက္ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဟုတ္လား၊ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ၊ အထူးသျဖင့္ ဒီ ျမစ္ႀကီးနားနဲ႔ ဗန္းေမာ္မွာ ေပါ့ေနာ္၊ ရက္ရက္စက္စက္ ဟုတ္လား ဒီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အုန္းျမင့္က ေနၿပီးေတာ့ လုပ္ေပမယ့္လည္း တျခားတိုင္းေတြမွာ အဲလိုမ်ိဳး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အုန္းျမင့္ လုပ္သလိုမ်ိဳး ရက္ရက္စက္စက္ ဟုတ္လား၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ၀င္ၿပီးေတာ့ အဲ ႏွိမ္နင္းတာေတြ မ႐ွိေသးဘူး လို႔ ၾကားရတဲ့ အခါက်ေတာ့ တခ်ိဳ႕တိုင္းမႉးေတြအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္၊ အဲ… ကၽြန္ေတာ္ၾကားထားတဲ့ သတင္းေတြအရလည္း ဆိုလို႔႐ွိရင္ေပါ့ေနာ္ ႐ွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ဒီ တိုင္းမႉး တပ္မမႉးေတြက မပစ္ခ်င္ၾကဘူးလို႔ ၾကားပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း သူတို႔က ႐ွင္းျပၾကတယ္ ေျပာပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ နီးစပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုလည္းေပါ့ေလ ဟုတ္လား သူတို႔ကေတာ့ မပစ္ခ်င္ဘူး ဒါေပမယ့္ အထက္က အမိန္႕ေပးလာၿပီးေတာ့ ဒီ လူထုထဲကို အရမ္းပစ္ခိုင္းမွာကို သူတို႔စိုးရိမ္တယ္၊ အဲ… အဲဒီလိုမ်ိဳး သူတို႔ ေျပာေနၾကတာေတြ ႐ွိပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕တိုင္းမႉးေတြ ဆိုလို႔႐ွိရင္ ဘယ္ေလာက္ထိ ဖြင့္ေျပာၾကလည္း ဆိုေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေပါ့ေနာ္ ဒီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေ႐ႊက ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး ေမာင္ေအးကေနတဆင့္ အမိန္႕ေပးေပမယ့္ ေပါ့ေနာ္။ ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး ေမာင္ေအးကေန ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ ဒီ တပ္မမႉးေတြ တပ္ရင္းမႉးေတြ ဆိုလို႔ ႐ွိရင္ သူက ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ လုပ္ဖို႔၊ အရမ္း အမိန္႔ေပးတဲ့အတိုင္း မလုပ္ဖို႔ ေျပာေနတယ္လို႔ ၾကားပါတယ္။ ဒါ ဘာကို ဆိုလုိလည္း ဆိုေတာ့ ဒါ ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး ေမာင္ေအးအေနနဲ႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေ႐ႊရဲ႕ အမိန္႕ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ ေသာ္လည္း ေပါ့ေနာ္ မပယ္ဖ်က္ႏိုင္ေသာ္လည္းဘဲ အဲဒီအမိန္႔ကို သူမႀကိဳက္ဘူး၊ လူေတြကို အခုလို ဟုတ္လား တရစပ္ ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ေန၊ ႐ိုက္ေန၊ ဖမ္းေနတာကို သူမႀကိဳက္ ဘူးဆိုတာကို ျပတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲ… စစ္တပ္ရဲ႕ ထိပ္ပိုင္းမွာ သေဘာထားကြဲလြဲမႈ ႐ွိေနတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေသခ်ာသေလာက္ ႐ွိပါတယ္။

တိုး။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲေပါ့ေနာ္၊ မေန႔က ဆိုလို႔႐ွိရင္၊ ရန္ကုန္ရဲ႕ အဲ… စစ္ခ်ဳပ္ေပါ့ေနာ္၊ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ လွေဌး၀င္းကို အေစာကလိုမ်ိဳး သူ ကိုင္တြယ္တဲ့ ပံုစံကို မႀကိဳက္လို႔ ဖမ္းၿပီးေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ကို ပို႔လိုက္တယ္ ဆိုတဲ့သတင္းေတြ ထြက္ေနပါတယ္။ အဲဒီေပၚမွာေရာ ဘာေတြၾကားေသးလဲ၊ ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ေနလဲဆိုတာ တစ္ခ်က္ေလာက္ ႐ွင္းျပေပးပါဦးခင္ဗ်။

၀င္း။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ဟို အတည္ျပဳလို႔ေတာ့ မရေသးဘူးေပါ့ဗ်ာေနာ္၊ ခုနက ေျပာသလိုပဲေပါ့။ ဒီ တိုင္းမႉး ႐ွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က ခုနက ဗိုလ္ခ်ဳပ္လွေဌး၀င္းလို သေဘာထားေတြ ႐ွိေနတာ နီးစပ္တဲ့၊ ဒီ စစ္တပ္နဲ႔ နီးစပ္သူေတြရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္အရ သိ႐ွိရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ… အဲဒါေတြကလည္း ခုနက ေျပာသလိုေပါ့၊ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုယ္တိုင္ ေျပာျပတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သတင္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ခိုင္လံုဖို႔ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လွေဌး၀င္း ဆိုလို႔႐ွိရင္လည္း အဲဒီလိုမ်ိဳး သေဘာထား ႐ွိတဲ့အထဲမွာ ပါမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ယူဆမိပါတယ္။

တိုး။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗမာစကားမွာေတာ့ သားသံုးသား ညီရင္ တိုင္းျပည္ညီတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါေတြကေတာ့ ဘုရားသားရယ္၊ ေက်ာင္းသားရယ္၊ စစ္သားရယ္ေပါ့ေနာ္၊

၀င္း။ ။ ဟုက္ကဲ့။

တိုး။ ။ လက္႐ွိျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခေန အကုန္လံုးမွာ ဒီ သားသံုးသားေရာ တကယ္ ညီသြားႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြ ႐ွိေနပါလား မသိဘူးခင္ဗ်။

၀င္း။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့၊ ဒီီတစ္ေခါက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ထားတဲ့ ေပါ့ေနာ္၊ ဗုဒၶဘာသာ သာသနာေတာ္ ဟုတ္လား ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကို အျပတ္႐ွင္းဖို႔ လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ အဲဒါ လုပ္လို႔မရဘူး။ စစ္တပ္ထဲမွာလည္း အားလံုးက ဒီ ဗုဒၶဘာသာ ကိုးကြယ္တဲ့သူေတြက မ်ားတယ္ေလ။ အဲဒီအခါကေတာ့ အရင္ ဒီ ျဖစ္လာတဲ့ လႈပ္႐ွားမႈးေတြနဲ႔ ဒီတစ္ေခါက္က လံုးလံုး ကြဲျပားေနတာကို ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္၊ ဒီ သံဃာေတာ္ေတြကို ရက္ရက္စက္စက္လုပ္တဲ့ အေပၚမွာ လံုး၀ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္၊ ခုနက ေဒါသလည္း အႀကီးအက်ယ္ထြက္တယ္၊ ယူက်ံဳးမရလည္း ျဖစ္မိတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္႐ွိရင္ ဟုတ္လား အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ႐ွိေနခ်င္တယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ အျပင္မွာ ေနရတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး၊ ႐ွင္း႐ွင္းေျပာရလို႔ ႐ွိရင္ေတာ့ေလ။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ဟို စစ္တပ္ထဲမွာ ႐ွိတဲ့ေနာ္၊ တပ္ဗိုလ္ တပ္မႉးအေပါင္းကလည္း ေပါ့ေနာ္ ဒီအေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံျပင္းၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီ ျဖစ္ေနတဲ့အေနအထားေပၚမွာ၊ ဟုတ္လား၊ တပ္မေတာ္အေနနဲ႔ ပါလာဖို႔ အလားအလာက ေနာ္၊ ခုနက စစ္သား၊ သားသံုးသား ျဖစ္တဲ့ စစ္သား၊ ပါလာဖို႔က အလားအလာက ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ အရမ္းကိုမ်ားေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ သမိုင္း ဒီ ဟိုး လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ကတည္းကေပါ့ေနာ္ ၾကည့္မယ္ဆိုလို႔႐ွိရင္ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္ကမွ အခုေလာက္ထိ ဟုတ္လား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေ႐ႊ လုပ္သလိုမ်ိဳး ေပါ့ေနာ္၊ သံဃာေတာ္ေတြကို ဟုတ္လား၊ ဒီ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ အခုလိုမ်ိဳးေပါ့ေနာ္ ႏွိမ္နင္းဖို႔ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေတြ႕ခဲ့ဖူးပါဘူး။

တိုး။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ အခု ကို၀င္းမင္းေျပာသလို ျမန္မာစစ္တပ္ထဲမွာ တပ္မေတာ္ ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့၊ ထိန္းခ်င္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ စစ္သားေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႐ွိႏိုင္မလဲ မသိဘူးခင္ဗ်။

၀င္း။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ အမ်ားစု ႐ွိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီ တိုင္းမႉး တပ္မမႉးေတြ အဆင့္မွာ ေပါ့ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ခုနေျပာသလို ႐ွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က ဟုတ္လား ဗုဒၶဘာသာကိုေနာ္၊ ဟုတ္လား ကိုယ့္သာသနာ ျဖစ္တယ္၊ အထြတ္အျမတ္ထားရာ ျဖစ္တယ္၊ ဖ်က္စီးလိုစိတ္ က်ိန္းေသပါတယ္၊ လံုး၀ ႐ွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေန႔စဥ္ ဒူ၀ ပတ္သက္ေနရတဲ့ ဘာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ဟုတ္လား မနက္မိုးလင္းက စၿပီး ညမိုးခ်ဳပ္အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အၿမဲတမ္း ဆုေတာင္းေနၾကရတဲ့ ဘာသာျဖစ္တဲ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀ေတြ ကိုယ္တိုင္မွာလည္း၊ ဒီ တပ္မမႉးေတြ တိုင္းမႉးေတြ ကိုယ္တိုင္မွာလည္း ေပါ့ေနာ္၊ တခ်ိန္သို႔မဟုတ္ တခ်ိန္က ဟုတ္လား၊ ကိုရင္၀တ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဘုန္းႀကီး ၀တ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေတြ ႐ွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြ ဆိုလုိ႔႐ွိရင္ ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းသားဘ၀နဲ႔ ေနခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြလည္း ႐ွိမွာပါ။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ဟုတ္လား၊ ဒီ ဗုဒၶဘာသာကို အခုလိုမ်ိဳး ေပါ့ေနာ္၊ ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိဳခြင္းတဲ့သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္လာတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ အေျခအေနဟာ အရမ္းလြန္သြားတဲ့ အတြက္ လက္မခံႏိုင္တဲ့ တပ္မႉးေတြဟာ အမ်ားႀကီး ႐ွိလာမယ့္ သေဘာမွာ ႐ွိပါတယ္။ အဲ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အေျခအေနက ဒီ တပ္မမႉး တိုင္းမႉးေတြ အေနနဲ႔ အခုလိုမ်ိဳး အထက္ကေပးတဲ့ အမိန္႔အတိုင္း မလုပ္ဘဲနဲ႔ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ လုပ္လာမယ္ဆိုရင္၊ ဒါမွမဟုတ္လို႔႐ွိရင္လည္း ျငင္းဆန္လာမယ္ ဆိုလို႔႐ွိရင္ေပါ့ေနာ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေ႐ႊရဲ႕ အမိန္႔ ေပးႏိုင္တဲ့ အာဏာက ေလ်ာ့က်သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က်လို႔႐ွိရင္ေတာ့ ခုနက ဟုတ္လား လွ်ိဳ႕၀ွက္ၿပီးေတာ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ လုပ္ေနတဲ့ တိုင္းမႉး၊ တပ္မမႉးေတြက အျပင္ကို ထြက္လာၿပီးေတာ့ အဲဒီ ခုနက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး ေမာင္ေအးဘက္ကို ေပါ့ေနာ္၊ ပါသြားၾကဖို႔ မ်ားပါတယ္။

တိုး။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ ေနာက္တစ္ခုကလည္းပဲ၊ ရန္ကုန္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တပ္ေတြ စြဲထားတယ္၊ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္က စံုစမ္းသိ႐ွိလို႔ ရသေလာက္ကေတာ့ တခ်ိဳ႕တပ္ေတြက ဘုန္းႀကီးေတြကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ျပဳစုေနတယ္၊ တကယ္လို႔မ်ား အျပင္ထြက္မယ္ ဆိုလို႔႐ွိရင္ တားမယ့္ ပံုစံေတာင္ မ႐ွိေတာ့တဲ့၊ မ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးေတြ ၾကားေနပါတယ္။ အဲဒီ အလားအလာေတြေရာ ႐ွိေနပါလား မသိဘူးခင္ဗ်။

၀င္း။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ ဒီ အထက္က အမိန္႕အရကေတာ့ေပါ့ေနာ္၊ မထြက္ဖို႔ေတာ့ သူတို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ ဒါေပမယ့္ ခုနက ဒီ ေပးထားတဲ့ အမိန္႔မွာက ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္လို႔မရတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူတို႔ ထိန္းလို႔ မရလို႔ ႐ွိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ လႊတ္ေပးလိုက္ရတဲ့ အေနအထားမ်ိဳး ျဖစ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တိုး။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ စစ္တပ္ဘက္ေနၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ အေျခအေနဘက္ကို ခဏေလာက္လွည့္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ကုလသမဂၢ အထူးကိုယ္စားလွယ္ မစၥတာ ဂန္ဘာရီက ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္႐ွိေနပါတယ္ အဲေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ အေျခအေန ဘာေတြ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါသလဲ မသိဘူးခင္ဗ်။

၀င္း။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ မစၥတာ ဂန္ဘာရီ ဒီတစ္ေခါက္လာတာ ထူးျခားပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ဒီ ကုလသမဂၢ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီ အဖြဲ႕၀င္၊ ဟို ပံုမွန္အဖြဲ႕၀င္၊ အၿမဲတမ္း အဖြဲ႕၀င္ေပါ့ေနာ္၊ ငါးႏိုင္ငံလံုးက မစၥတာဂန္ဘာရီကို အျပည့္အ၀ တစ္ရာရာခိုင္ႏႈန္း ေထာက္ခံခ်က္ေပးၿပီး ဒီခရီးစဥ္ကို လႊတ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ မစၥတာ ဂန္ဘာရီ အေနနဲ႔က အပစ္အခတ္ေတြ ခ်က္ျခင္းရပ္ဖို႔ သူႀကိဳးစားလိမ့္မယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က က်ေတာ့ ဒီ ႏိုင္ငံတကာကေန ဦးေဆာင္ၿပီးေတာ့ ေပါ့ေနာ္ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ေပၚ ေပါက္လာေအာင္ သူႀကိဳးစားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခု ရမွပဲ သူ သေဘာတူၿပီးေတာ့ ျပန္ခ်င္ျပန္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္လို႔ ႐ွိရင္လည္း သူ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ေက်နပ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီတစ္ေခါက္မွာ ႏိုင္ငံတကာကလည္း အဲဒီလိုျဖစ္မွ ေက်နပ္မယ့္သေဘာမွာ ႐ွိပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အခု ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ မတည္ၿငိမ္မႈးေတြက ဒီ အိမ္နီးနားခ်င္း ႏိုင္ငံေတြကို တိုက္႐ိုက္ ထိခိုက္လာႏိုင္တဲ့ အေနအထားေတြ ႐ွိလာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ နယ္စပ္ခ်င္း ထိစပ္ေနတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံတို႔။ အိႏၵိယႏိုင္ငံတို႔၊ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံတို႔ကို ဒီ ပိုၿပီးေတာ့ေပါ့ေနာ္ ထြက္ေျပးတာေတြ ခိုေအာင္းတာေတြ ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္း ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ စီးပြားေရးေတြ က်ပ္တည္း ေကာင္း က်ပ္တည္းလာႏိုင္တယ္။ အဲဒီလို အေနအထားေတြကို သူတို႔ ျမင္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္က မစၥတာ ဂန္ဘာရီလည္း အပစ္အခတ္ေတြကို ခ်က္ျခင္းရပ္ဖို႔ သူႀကိဳးစားလိမ့္မယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ဒီ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ေပၚလာေအာင္လည္း ႀကိဳးစားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တိုး။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းသိမ္းလိုတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြကို ဘာမ်ား ေျပာလိုပါသလဲ ခင္ဗ်ာ။

၀င္း။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဆိုတာကေတာ့ေလ စဖြဲ႕ကတည္းက ဟုတ္လား [အသံတုန္လ်က္] ျပည္သူကို ကာကြယ္မယ္ဆိုၿပီး ဖြဲ႕ထားတာေပါ့ဗ်ာ၊ [ငို႐ိႈက္လ်က္] ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ အခုလိုမ်ိဳး ျပည္သူကို ပစ္သတ္တာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္၊ မေကာင္းဘူးထင္တယ္။ [ငိုလ်က္] မလုပ္လည္း မလုပ္သင့္ဘူး ထင္တယ္ဗ်ာ၊ သံဃာေတာ္ေတြမွ ပစ္တာေတြ သမိုင္းမွာ မ႐ွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ [႐ိႈက္သံ] အဲဒီအခါက်ေတာ့ တပ္မေတာ္သားေတြ အေနနဲ႔ ေနာ္ ကိုယ့္ရဲ႕ ဒီ ေ႐ွ႕အနာဂတ္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့၊ ဟုတ္လား၊ ဒီ ထိပ္ပိုင္းမွာ ႐ွိတဲ့ဗ်ာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေ႐ႊကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္ ဂ႐ုစိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ [အသံတုန္လ်က္] သူဟာ ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း အမ်ားႀကီး ေနရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အဲေတာ့ သူ႕အနာဂတ္ကိုလည္း သူက သိပ္ဂ႐ုစိုက္ပံု မေပၚေတာ့ဘူး။ က်န္တဲ့ ဒီ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ဟုတ္လား၊ တပ္သားေတြ တပ္မႉးေတြအေနနဲ႔ ေ႐ွ႕မွာ ေ႐ွ႕ဆက္သြားမယ့္ ႏွစ္ေတြက အမ်ားႀကီး ႐ွိေသးတယ္။ အဲေတာ့ ႐ွစ္ေလးလံုးကလိုမ်ိဳးေပါ့ေနာ္ စစ္တပ္ႀကီးတစ္ခုလံုး သိကၡာေတြ က်ၿပီးေတာ့ ဟုတ္လား [ငိုသံယွက္၍ မသဲကြဲ] သံဃာအေပါင္းက စြန္႔ပယ္ခံရတယ္ဆိုတာ အရမ္းကို ႀကီးေလးတဲ့အေနအထား ျဖစ္ပါတယ္။ ေ႐ွ႕မွာ အဲလို မျဖစ္ရေအာင္လို႔ေနာ္၊ တကယ့္တိုင္းျပည္ကို အားကိုးတဲ့၊ တိုင္းျပည္က အားထားတဲ့၊ တိုင္းျပည္က ျပည္သူေတြက ခ်စ္တဲ့၊ ျပည္သူ႕ကို ကာကြယ္တဲ့ တပ္မေတာ္ျဖစ္ဖို႔၊ အပစ္အခတ္ေတြကို ရပ္ၿပီးေတာ့ ျပည္သူနဲ႔ ပူးေပါင္း ပါ၀င္ၾကပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။ [႐ိႈက္သံ]

Tuesday 18 September 2007

ေမြးရပ္ေျမ

မေလးမက tag လုပ္လာတဲ့ ေမြးရပ္ေျမ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ပုိ႔စ္ပါ။ အေမကေတာ့ အခုေရးထားခဲ့တဲ့ ေနရာမွန္သမွ်မွာ ေမြးတယ္ဆုိရင္ ရဟတ္ယာဥ္စီးျပီး ေမြးတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ပုံရိပ္ရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမက ျမန္မာျပည္။ အဲဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အရိပ္ေတြကုိ ဖမး္ျပီး ေရးလုိက္ပါတယ္။

……………………………

“ပန္းဆုိးတန္း၊ လမ္းသုံးဆယ္ … ၊ေလးဆယ့္ေျခာက္… လမ္းငါးဆယ္… ပုဇြန္ေတာင္… သာေကတ …..”

“အကိုၾကီးတုိ႕ အစ္မၾကီးတုိ႕ရယ္… သနားၾကပါ ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စားစရာ မရွိလုိ႕ပါ။”

“ေရခဲေရ…. ေရခဲေရ… ေတာက္…. ေတာက္…. ေတာက္ (ခြက္ေခါက္သံ)”

အုိေဟာင္း၍ ခပ္လႈပ္လႈပ္သာ က်န္ေတာ့ေသာ၊ မုိးေရစိုေနေသာ လူတုိ႕၏ ကိုယ္နံ႕ျဖင့္ စိုထိုင္းထိုင္း ျဖစ္ေနေသာ ကားၾကီးေပၚမွ ခုန္ဆင္းလုိက္ေတာ့ ေျခသလုံးလယ္ အထိ ေရေတြ နစ္၍သြားသည္။ မုိးကသည္းၾကီး မည္းၾကီး ရြာေနသည္ကုိ ဂ႐ုမစိုက္အားေသးဘဲ လုံခ်ည္ကုိ ဆြဲ၍ မမိသည္။ ေခါင္းေပၚမွ မိုးစိုသည္ကုိ အေရးမစိုက္တတ္ဘဲ ေအာက္ပိုင္းမွ အ၀တ္အစားႏွင့္ ဖိနပ္စုိမည္ကုိ ရြံ႔႕မုန္းတတ္သူမို႕ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မိ၏။ ေရေတြက ေနာက္က်ိ၍ ေနသည္။ ကုိယ့္ဖိနပ္ကုိ မျမင္ရ။ အမႈိက္သ႐ုိက္မ်ား ေမ်ာပါလာသည္ ကုိေတြ႕ေနရသည္။ ေမ်ာပါသြားမည္ စိုး၍ ဖိနပ္ကုိ ေျခေထာက္ႏွင့္ ကုပ္ထားမိသည္။

ကုိယ့္နည္းတူ ျမဳိ႕လည္ေခါင္မွာ လူအမ်ား ေရကူးေနၾကသည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေရာက္ရန္ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း ေရာက္ခဲလွသည္။

မွန္အလုံပိတ္ထားေသာ ကားမ်ားလည္း ေရကူးေနၾကသည္။ သူတုိ႕ျဖတ္သြားလွ်င္ လိႈင္းတံပုိးမ်ား ထ၍ က်န္ရစ္သည္။ ကုပ္၍စီးထားသည့္ ၾကားမွ အဲဒီေန႕က ကုိယ့္ဖိနပ္ေလး တစ္ဖက္ ေရထဲ ေမ်ာပါသြားခဲ့သည္။

မိုးေရတုိ႕ရႊဲ ေနေသာ လြယ္အိတ္ကုိ တင္းတင္းပုိက္၍ ကိုယ္ေကာ္ဖီဆုိင္ ထဲသို႕ လွမ္းလုိက္သည္။ တုိက္ျမင့္မ်ား ျမိဳ႕လယ္မွာ ျပဳိင္ဖက္မရွိ မင္းမူေန၏။ မွန္တံခါး အဖြင့္မွာ ထပ္၍ ခ်မ္းလာသည္။ ေကာ္ဖီပူပူ တစ္ခြက္ ေတာင့္တမိသည္။ မုိးေရတုိ႕ျဖင့္ ႐ႊဲေနေသာထီးကုိ အ၀မွာ ေထာင္ထားခဲ့သည္။ ေထာင့္က်က် ခုံတစ္ခုံမွာ ၀င္ထုိင္ျပီး ၀န္ထမ္းက ကမ္းေပးလာေသာ စားစရာစာရင္းကုိ ၾကည့္သည္။ သုံးေထာင္တန္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ မၾကာမီ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ ခုံေအာက္မွာ ဖိနပ္တစ္ဖက္သာ ႐ွိ၏။

…………………..

အညာေနသည္ ျပင္းလွေခ်၏။ အုတ္နီနီတုိ႕ ကုိယ့္ေ႐ွ႕မွာ။ အိပ္မက္ တစ္ခုထဲ ေရာက္ေနသလုိ ျမင္ေနရေသာ အုတ္မ်ားကုိ လက္ျဖင့္ အသာအယာ သပ္ၾကည့္သည္။ ဘုရားမ်ားၾကားမွာ ကုိယ္ေရာက္ေနသည္။ ပုထုိးေတာ္မ်ားကုိ ေမာ့ၾကည့္ရင္းကုိယ္ ၾကက္သီးထလာသည္။ ကုိယ့္ရင္ထဲမွာ အမည္မသိေသာ လြမ္းဆြတ္ျခင္း တစ္မ်ဳိး ျပင္းျပလာသည္။ ငုိခ်င္လာေသာ မ်က္ေတာင္မ်ားကုိ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္သည္။ ၾကည္ႏူးစိတ္ႏွင့္ လြမ္းဆြတ္စိတ္တုိ႕ ႏွစ္မ်ဳိးလုံး အားျပိဳင္ေနၾကသည္။

“အန္တီ… သမီးဆီက ပန္း၀ယ္ပါေနာ္…။ တစ္စည္းေလာက္ ၀ယ္သြားပါ အန္တီရယ္။”

“သားဆီကလည္း ၀ယ္ပါ။ ၀ယ္ပါေနာ္… အန္တီေရ။”

“အန္တီေရ သမီး အေနာ္ရထာမင္းၾကီး အေၾကာင္းရွင္းျပ ပါ့မယ္။ ပုိက္ဆံေပး စရာမလိုပါဘူး။”

အိပ္မက္က လန္႕ႏုိးလာျပီ။ ေနာက္က လုိက္လာေသာ ကေလးေတြၾကားမွာ ေခါင္းမူးလာသည္။ ကုိယ္တစ္ေယာက္ထဲ ေနလုိစိတ္ ျပင္းထန္ေနသည္။ အျပင္မွာေတာ့ ေနပူက်ဲက်ဲတြင္ ႏုိ႕စုိ႕အရြယ္ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ သဲေပၚမွာ ကစားေနသည္။ ကုိယ့္အိတ္ထဲသုိ႕ လက္လွမ္းမည္ျပဳသည္။ သို႕ေသာ္ေရွ႕ ဆက္မတုိးမိ။

………………………………..

ေရလႈိင္းတုိ႕ သာသာတုိးတိုးခတ္ ေနေသာ ေတာင္သမန္အင္းသည္ တုိင္လုံးၾကီးမ်ားေအာက္မွာ ၀ပ္ဆင္း၍ သြားကုန္၏။ ေရစပ္တြင္ အေပၚပုိင္း အ၀တ္ဗလာႏွင့္ ကေလးတခ်ဳိ႕ ေဆာ့ကစား ေနၾကသည္။ တံတားေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ကုိယ္ခုံတန္းတစ္ခုမွာ ထုိင္၍ေငးေနမိသည္။ စက္ဘီးေလးမ်ား တံတားေပၚမွ ျဖတ္သြားၾကသည္။ တုန္ရင္သြားေသာ သစ္သားေခ်ာင္းေလးမ်ားကုိ ကုိယ္လုိက္ၾကည့္ မိသည္။ ထုိသစ္သားေခ်ာင္းတုိ႕ေပၚတြင္ တုန္ရင္ေနေသာလက္ျဖင့္ ကုိင္ထားေသာ ခြက္တစ္လုံး ႐ွိေနသည္။ ၾကမ္းၾကားထဲမွ ေလွတစ္စင္းကုိ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ တံတားေအာက္ဖက္ ကုန္းေပၚမွ အေၾကာ္ဆုိင္တြင္ မီးခုိးအူေနသည္။ အင္းထဲမွ ငါးတခ်ဳိ႕ ဆီအုိးထဲမွာ ေရာက္ေနသည္။

ႏိုင္ငံျခားမွ ေရာက္ေနသူ အခ်ဳိ႕ ဗမာအ၀တ္အစား ၀တ္ထားသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ေနသူအခ်ဳိ႕ ေဘာင္းဘီကုိ က်က်နန ၀တ္ထားသည္။ ျမန္မာျပည္သား အခ်ဳိ႕ အေရာင္မဖမ္းႏုိင္ေတာ့ေသာ အ၀တ္အစားကုိ ၀တ္ထားသည္။

ေလသည္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တုိက္လ်က္။ လူတစ္ကုိယ္လုံး ယိမ္းယိုင္ခ်င္လာ ေသာ္လည္း လတ္ဆတ္ေသာေလကုိ အဆုတ္ထဲအထိ အားပါးတရ ႐ွဴသြင္းလုိက္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ေလ႐ွဴခြင့္ မရေတာ့မွာလို၊ ေလအားလုံး ကုန္ဆုံးသြားမွာလုိ အငမ္းမရ ႐ွဴ႐ႈိက္မိ၏။ ကုိယ့္ပုခံုးေပၚမွာ တင္ထားေသာ ပ၀ါေလး ေလအေ၀့မွာ လြင့္ပါသြားခဲ့ျပီ။ ကုိယ္လုိက္မဖမ္းမိ။ အင္းထဲ တစ္ေနရာမွာ ေမ်ာပါသြားပါလိမ့္မည္။ အင္းထဲ တစ္ေနရာမွာ ႐ွိေနပါလိမ့္မည္။ ဒီေနရာက ကုိယ္ထြက္သြား ရေတာ့မည္။ ဘာေၾကာင့္ထြက္သြား ခဲ့သလဲကြယ္။ ေမြးရပ္ေျမကုိ ထားခဲ့မွေတာ့ ပ၀ါေလး တစ္ထည္ကုိ မႏွေျမာမိေတာ့ပါ။

Thursday 13 September 2007

ေနရဲသူ

၀န္ခံခ်က္။ ။ဒီစိတ္ကူးနဲ႕ ေရးတဲ့စာကုိ ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ မိန္းမမ်ား စာအုပ္မွ ေဒၚေငြအိမ္ ေနရာမွ ခံစားျပီး ေရးပါတယ္။ ႏွစ္ေတြၾကာလုိ႕ အေသးစိတ္ကုိ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အေၾကာင္း မတိုက္ဆုိင္လုိ႕ ခြင့္လည္း မေတာင္းႏုိင္ ခဲ့ပါ။ ဆရာမ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ စြန္႕လႊတ္ရဲတဲ့ သတိၱအျပည့္ ႐ွိတဲ့ အေမေတြ၊ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူကုိ စြန္႕ရဲျပီး ပါရမီျဖည့္ႏုိင္သူေတြကုိ ရည္စူးျပီး ေရးပါတယ္။

……………………………………………………………………………………………………………

အျပင္မွာ မိုးေတြရြာေနျပီ သမီး။ အိမ္ကေလးဟာ မိုးဒဏ္ေၾကာင့္ သိမ့္သိမ့္တုန္ေနျပီ။ သမီးငယ္ငယ္က ဒီအခ်ိန္ဆုိ မုိးေရထဲမွာ ခုန္ေပါက္ျပီး ေဆာ့ေနက်ေပါ့။ သမီးက မုိးစက္ေလးေတြကုိ သိပ္ၾကဳိက္တယ္။ အေမေအာ္တာကုိ မမႈဘဲ မိုးရြာရင္ အိမ္ေရွ႕ ကျပင္ေလးကေန ေငးၾကည့္ေနရာက ဆင္းသြားျပီး မုိးေရခ်ဳိးေတာ့တာပဲ။ အေမလည္း ေနာက္ဆုံးေျပာမရေတာ့ သမီးကုိ လုိက္ေလ်ာရတာပဲ။ ငယ္ငယ္ထဲက သမီးဟာ အဲဒီလုိ ဇြတ္တရြတ္ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာကုိ လုပ္တတ္တယ္။ ေခါင္းလည္းမာတယ္။ တခါတုန္းကမ်ား သမီးသြားၾကည့္ခ်င္တဲ့ ေဟာေျပာပြဲကုိ လုိက္မပုိ႕လုိ႕ အိမ္ထဲကုိ မ၀င္ဘူး။ တညလုံး အျပင္မွာ ထုိင္ေနတာေလ။ အေမကေတာ့ ငါ့သမီးေလးကုိ စိုးရိမ္လုိ႕ပါ သမီးရယ္…။

အင္း….ဒီစိတ္ေတြကုိဟာ သမီးၾကီးလာတဲ့ အထိပါလာတာပဲ။ သမီးဟာ ကုိယ္သိခ်င္တဲ့ အရာတစ္ခုကုိ သဲၾကီးမဲၾကီး ဖတ္တယ္မွတ္တယ္။ ေခတ္ၾကီးေၾကာင့္ သမီးကုိ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း မထားႏုိင္ေပမယ့္ သမီးတကုပ္ကုပ္နဲ႕ စာေတြဖတ္ေနတာ အေမအျမဲ ေတြ႕ေနရတယ္ေလ။ သမီးယုံၾကည္တဲ့ ၀ါဒအေၾကာင္းကုိ အေမမသိေပမယ့္ ငါ့သမီးကုိ အေမယုံခဲ့တယ္။ ဟုိး အစကတည္းက ယုံခဲ့တာပါ။ သမီးဟာ အားနည္းတဲ့လူေတြဖက္က ရပ္တည္မယ္၊ လုိအပ္သူေတြကုိ ဦးေဆာင္ကူညီမယ္ ဆုိတာေတြကုိေလ…အေမသိတာေပါ့။ သမီးရဲ႕ ယုံၾကည္မႈကုိ သမီးရဲ႕ စာအုပ္ေတြထဲက ဖတ္လုိ႕ရသလုိ အေမက သမီးမ်က္ႏွာကုိ အျမဲတမ္း ဖတ္ခဲ့တယ္ သမီး။ အေမကေတာ့ ေတာသူမ၊ လယ္သူမၾကီးပဲ။ လယ္ေတြ ယာေတြ အေၾကာင္းကလြဲလုိ႕ တျခားဘာမွ မသိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလုိ မသိခဲ့လုိ႕လဲ သမီးဟာတစ္ေန႕မွာ အေမ့ကုိ ခြဲသြားလိမ့္မယ္ ဆုိတာ ၾကိဳတင္ မရိပ္မိခဲ့ဘူး။

အဲဒီေန႕က မွတ္မွတ္ရရ မုိးေတြရြာေနျပန္တယ္ သမီး။ မနက္အေစာၾကီး အေမဆြမ္းခ်က္ဖုိ႕ ထလာခဲ့ေတာ့ အိမ္ေရွ႕တံခါး ပြင့္ေနတယ္ေလ။ အေမရင္ထဲမွာ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ သမီးထြက္သြားမယ္ ဆုိတာကုိ အေမ့မသိစိတ္ထဲက သိေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါနဲ႕ အေမသမီး အခန္းထဲကုိ ၀င္ၾကည့္ေတာ့ အိပ္ယာကေႏြးေနဆဲ။ သမီးထသြားတာ မၾကာေသးဘူး ထင္တယ္။ အိပ္ယာကုိ သမီးလုပ္ေနက် အတုိင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပန္ေခါက္သြားေသးတယ္။ သမီးေခါင္းအုံးေပၚမွာ စာေခါက္ကေလး တစ္ခု။

“အေမ…သမီးယုံၾကည္ရာကုိ လုပ္ဖုိ႕ အိမ္ကထြက္သြားပါတယ္။ အေမနဲ႕အားလုံး အတြက္ပါ။ သမီး ျပန္လာပါ့မယ္။ ကန္ေတာ့ခဲ႕ ပါတယ္ အေမ…” တဲ့။

သမီးျပန္လာ ပါ့မယ္ ဆုိတဲ့ ကတိ တစ္ခုထဲနဲ႕တင္ အေမေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္။ သမီးရဲ႕ ယုံၾကည္မႈ အတြက္ဆုိ အေမဘယ္လုိမွ တားမရဘူး ဆုိတာသိေနသားပဲ။

ဒီေနာက္မွာေတာ့ အေမဟာ သမီးသတင္းကုိပဲ အေ၀းက နားစြင့္ေနခဲ့တယ္။ လူေတြက သမီးအေၾကာင္းကုိ ခ်ီးက်ဴးၾကရင္ အေမဟာ သမီးမရွိတဲ့ ဘ၀မွာလည္း ေနေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သမီးကုိ လုိက္ရွာေနၾကတယ္လို႕ ၾကားရင္ေတာ့ အေမကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အျပစ္တင္ မဆုံးဘူး။ ဘာေၾကာင့္ သမီးကုိ အေမႏုိင္ေအာင္ အုပ္မထိန္းႏုိင္ခဲ့သလဲ၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလုိလႊတ္ထားမိသလဲ၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ သမီးျပန္လာမယ္ ဆုိတဲ့ကတိေၾကာင့္ပဲ အေမအရုဏ္ကုိ ေမွ်ာ္မိတယ္။

တစ္ေန႕မွာေတာ့ အေမေမွ်ာ္တဲ့ အတုိင္းပဲ အေမရဲ႕ အိမ္ေရွ႕တံခါးေလး ပြင့္လာတယ္။ အေမ၀မ္းသာလြန္းလုိ႕ အသံေတြေတာင္တုန္ ေနပါတယ္။ သမီးကေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ အေမသမီး ထမင္းမစားရတာ ႏွစ္ရက္ရွိျပီလုိ႕ ေျပာရွာတယ္။ အေမလည္း ရွိတဲ့ကန္စြန္းရြက္ ခ်ဥ္ရည္နဲ႕ ငပိေထာင္းကုိ ခ်ေကၽြးတာ။ ထမင္းကုန္သြားေတာ့မွ သမီးေခါင္းေမာ့လာျပီး “အေမ…ထမင္းရွိေသးလား” တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမသမီးကုိ တခါတည္း အေမ့ဆီမွာပဲ သိမ္းထားလုိက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးရယ္…သမီးေျပာဖူးသလိုေပါ့။ သမီးကုိ ဘာမွလုပ္ခြင့္ မေပးဘဲ အေမ့အတြက္ခ်ည္း သိမ္းထားတာက ခ်စ္ရာမေရာက္ ပါဘူး။ သမီးရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္ကုိ လြတ္လပ္စြာ လုပ္ခြင့္ေပး ထားတာအေမရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာပါ သမီး။ ဒီလိုနဲ႕ ထမင္းစားအျပီး၊ ေမာေမာနဲ႕ အေမခင္းေပးတဲ့ ဖ်ာၾကမ္းေပၚေမွးလုိ႕ အျပီးမွာ သမီးဟာ ထြက္သြားရျပန္တယ္။

“အေမ….သမီးထပ္သြား ရဦးမယ္။ အေမ့ဆီ သမီးဆက္ဆက္ ျပန္လာခဲ့ ပါ့မယ္။”

ဒီလုိနဲ႕ အေမဟာ သမီးမရွိတဲ့ ေန႕ေတြမွာ ေနသားက်လာ ပါတယ္။ သမီးရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ အေမပုိျပီး တန္ဖိုးထားတတ္ လာတယ္။ သမီးရဲ႕ ခင္ပြန္း အေမ့သမက္ဟာလည္း ကံမေကာင္းရွာ ပါဘူး။ သမီးကုိ သူသိပ္ခ်စ္လြန္းေပမယ့္ သမီးကုိလည္း သူမတားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သမီးကုိ ဘယ္အရာကမွ မတားႏုိင္ဘူးလားကြယ္။ သမီးရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ အေကာင္အထည္ေပၚ လာမယ့္ေန႕ကုိ အေမလည္း ေစာင့္ေနခဲ့တယ္ သမီး။ အဲဒီေန႕ဟာ အေမတုိ႕ ျပန္ဆုံရမယ့္ေန႕ ရယ္လုိ႕ အေမစိတ္ထဲမွာ စြဲထားလုိက္တယ္။ အဲဒီလုိနဲ႕ အေမနည္းနည္း ေနေပ်ာ္တတ္ လာတယ္။

အဲဒီေန႕…..။ အဲဒီေန႕ကုိ အေမ မေမ့ဘူး။ အဲဒီေန႕ဆုိတာ သမီးရယ္….အေမတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ေန႕ မဟုတ္ဘူး သမီး။ သမီးရဲ႕ သတင္းကုိ ၾကားရတဲ့ေန႕။ ဒီလုိသတင္းမ်ဳိးကုိ အေမၾကားရႏုိင္တယ္ ဆုိတာ သိေနလ်က္နဲ႕ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ အေမ ခံႏိုင္ရည္ မရွိဘူး။ သမီးကုိ ေနာက္ဆုံး အေနနဲ႕ေတာင္ အေမၾကည့္ခြင့္ မရွိခဲ့ဘူး။ သမီးက်သြားတဲ့ ေနရာမွာပဲ သမီးကုိ ျမွဳပ္ခဲ့ျပီ တဲ့။ အေမဟာ ဆုံး႐ႈံးမႈေတြနဲ႕ ေနသားက်ေနတယ္ ဆုိေပမယ့္ ဒီဆုံး႐ႈံးမႈကုိေတာ့ အေမမခံႏုိင္ခဲ့ဘူး။ သမီးႏွစ္သိမ့္ခဲ့တဲ့ စကားေတြကုိေတာ့ အေမမွတ္မိေနသားပဲ။ ဒီလုိ အေျခအေနမွာေတာင္ အေမ သတိရေနႏုိင္ ေသးတယ္။

“အေမ… သမီးအေမ့နားမွာ ႐ွိမေနေပမယ့္ သမီးရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္ အေမ့ဆီမွာ ႐ွိတယ္။ သမီးစိတ္ဟာ အေမ့ဆီမွာ ႐ွိတယ္။ ဟုိး…အျပင္ကုိ ၾကည့္စမ္းပါ အေမရယ္။ လယ္ကြင္းထဲမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ေနလည္း ဆင္းရဲျမဲ ဆင္းရဲေနၾကတဲ့ လယ္သမားေတြ။ သမီးတုိ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ဒီလုိ မျဖစ္ေအာင္ သမီးၾကိဳးစားဖုိ႕ အမ်ားၾကီး လုိေသးတယ္။ ဒီလူေတြကုိ ေတြ႕ရင္ အေမသမီးကုိ သတိရပါေနာ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သမီးဟာ အေမနဲ႕ အျမဲ႐ွိေနပါတယ္။”

သမီးဘာ လုပ္လုပ္ အေမဟာ အျမဲတမ္း သမီးေနာက္မွာ ႐ွိေနတယ္။ ငါ့သမီး အမွန္တရား အတြက္ လုပ္ေနတယ္ ဆုိတာ အေမယုံတယ္။

ဘ၀ဆုိတာ ခင္တြယ္စရာ အလြန္ေကာင္းတယ္လုိ႕ ဆုိၾကတယ္။ လူေတြဟာ ေသျခင္းတရားကုိလည္း ေၾကာက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးရယ္….တခါတေလမွာ ဒီဘ၀ကုိ ေနရဲဖုိ႕ သတၱိေတြလုိတယ္။ အေမ့အတြက္ သတၱိေတြဟာ သမီးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ ဆက္လက္ တည္႐ွိေနသေရြ႕ ရွိေနမွာပါ။ ျပီးေတာ့ သမီး လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့တဲ့ ဘ၀ေတြ အတြက္……. အေမ အသက္ရွင္ ရဲျပီ သမီး။

“ဘြားဘြား…သမီးမိုးေရ ခ်ဳိးခ်င္တယ္။”

အေမ့ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ ခမ္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာကုိ ေမာ့ၾကည့္မယ့္ သမီးရဲ႕ သမီးေလးနဲ႕ သားေလး အတြက္ အေမ ေနရဲျပီ သမီး။

Saturday 8 September 2007

အၾကဳိက္ဆုံး ငါးခု

ေရးေနတဲ့ ၀တၳဳေလးကုိ အဆုံးသတ္လုိက္ျပီ ဆုိေတာ့ ဘာေရးရမလဲလုိ႕ ပုံရိပ္စဥ္းစား ေနတုန္း ကုိနတ္ဆုိးက tag ထားပါလားလုိ႕ သတိရသြားေတာ့ တင္စရာေလးေတာ့ ရျပီဟ ဆုိျပီး ၀မ္းသာသြားတယ္။ မေလးကလည္း ေရးခ်င္ေရးပါလားလုိ႕ ေျပာဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အၾကဳိက္ဆုံး ငါးခုအေၾကာင္း ေရးျပီေနာ္….။

၁) သားၾကီးလာရင္ (ေရးရင္းကေန မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ပုံစံတစ္ခုနဲ႕ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ သေဘာက်သြားတဲ့စာတစ္ပုဒ္)

၂) အေျခခံလုိ အပ္ခ်က္(စိတ္ထဲမွာ ႐ွိတာေလးေတြကုိ စီကာစဥ္ကာ ေရးျဖစ္သြားတဲ့ စာ)

၃) ျဖတ္ခ်င္ျဖတ္ မျဖတ္ခ်င္ေန (အရင္က ေရးခဲ့ဖူးတဲ့၊ အခု မေရးတတ္ေတာ့တဲ့ ဟန္နဲ႕ စာ)

၄) ပတ္ခ်ာလည္ (ကဗ်ာ ပါရမီမရွိတဲ့ ပုံရိပ္ရဲ႕ ကဗ်ာထဲမွ အၾကဳိက္ဆုံး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္)

၅) ညတမ္းခ်င္း (သရုပ္ေဖာ္ ပုံေလးကုိ တင္ခ်င္လုိ႕ ေရးလုိက္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္)

PS: အပန္းမၾကီးဘူး ဆုိရင္ လာဖတ္တဲ့ ေရာင္းရင္းေတြလည္း ေရြးေပးသြားပါဦး။

Friday 7 September 2007

လဲလွယ္ျခင္း သည္းခံပါ (၅ ဇာတ္သိမ္း)

“ရွင္….ျပန္မလာေသးဘူးလား။ ဟုတ္တယ္။ ဒီေန႕ အခ်ိန္ေစ့မယ္။ ဟုတ္ျပီ။ ျပန္လာရင္ ကၽြန္မကုိ ဖုန္းေခၚလုိက္။”

ပုံရိပ္၏ စာေရးဆရာမ ဘ၀ကုိ ခဏယူသြားသူ ကအခ်ိန္မီ ျပန္မေရာက္လာ။ သူေရာက္ မလာမခ်င္း ယခုကေလး ဘ၀မွာပင္ ဆက္၍ ေနရဦးမည္။ ဆက္ေနေနစဥ္ ကာလအတြင္းမွာ ေကာင္ေလး၏ ေမြးေန႕ပြဲ လုပ္လုိက္ေသးသည္။ ေကာင္ေလး အလြန္ၾကဳိက္ေသာ game ထဲမွ အရုပ္မ်ားကုိ လက္ေဆာင္ေပးၾကသည္။ (ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး။)

“Happy Birthday to you…” ဟူေသာ သီခ်င္းကုိ အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္ဆုိၾကသည္။ ေမြးေန႕ကိတ္လွီး ၾကသည္။ ေမြးေန႕ပြဲ တက္ေရာက္လာေသာ ကေလးေတြ ကုိၾကည့္ရင္း ေခါင္းေနာက္လာသည္။

ေမြးေန႕ျပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္ အၾကာမွာ အက်ဳိးေဆာင္ဆီမွ ဖုန္းရသည္။ စာေရးဆရာမ ဘ၀ကုိ ေခတၱယူထားသူ ျပန္ေရာက္လာျပီ။ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲဟု ေမးေတာ့ ယူသြားစဥ္ အခ်ိန္အတြင္း လမ္းအေလွ်ာက္လြန္ သြား၍ ဆရာမက ဖ်ားသည္ ဆုိလား ဘာဆုိလား။ (ဆရာမမွာ ကားမွ မရွိဘဲကုိး။) ဘ၀ကုိ ယူသြားသည့္ အတုိင္း ျပန္ေပးရမည္ ဆုိေတာ့ ယူသြားသူက ေနေကာင္းသည္ အထိ ေစာင့္ေနသည္တဲ့။ ျပီးေတာ့ စာေရးဆရာ ဘ၀ကုိ မၾကိဳက္ပါတဲ့။ စာမူခလည္း ေကာင္းေကာင္း မရဘူးတဲ့။ ကဲ…႐ွိေစေတာ့။ ခုေတာ့ ယမမင္းထံမွ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ ခ်ိန္းထားေသာ ရက္ခ်ိန္းလည္း လြတ္ခဲ့ျပီ။ ရက္ခ်ိန္းအသစ္ ျပန္ယူ ရေပေတာ့မည္။

“မန္ေနဂ်ာနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္လုိ႕ ရက္ခ်ိန္းယူ ပါရေစ။ ႐ွင္…… ေနာက္တစ္ပတ္မွ။ ဟုိ……မရဘူးေလ။ ကၽြန္မရက္က ဒီစေနျပည့္မွာ။ လုပ္ပါ။ ေတာင္းပန္ ပါတယ္။”

ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေျခအတင္ေျပာျပီး မန္ေနဂ်ာႏွင့္ တနလၤာေန႕မွာ ေတြ႕ခြင့္ရသည္။ ရင္ေတာ့ နည္းနည္းပူလာသည္။ ျပန္လဲလုိ႕ မရရင္ေတာ့….အင္း… ဟုသက္ျပင္းခ်သည္။

ခ်ိန္းသည့္ေန႕မွာ ပုံရိပ္ေစာေစာ ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။ ကိုယ့္ကုိယ္ အျမင္ၾကည္လွ်င္ သက္သက္ညွာညွာ ေျပာေလမလား ေပါ့။

“ကၽြန္မ ဒီဘ၀ကုိ အစမ္းသပ္ခံကာလနဲ႕ ေနတဲ့ အခ်ိန္လြန္သြားျပီ ဆုိတာနားလည္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုဟာက ႐ွင္တို႕ဘက္ကလည္း ေရာင္းဖုိ႕ ျပတ္ေနတာကုိး။ အဲဒါေၾကာင့္ ျခြင္းခ်က္ အေနနဲ႕ ျပန္စဥ္းစား ေပးသင့္ ပါတယ္။”

“ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္မဘက္က ျပန္ေပးတဲ့ အခ်ိန္ကုိက လြန္ေနတာကုိး။ ျပန္ေပးလုိ႕ မရပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ဒီမွာ ၾကည့္ပါ။ ဒီစာခ်ဳပ္က အစ္မကုိယ္တုိင္ လက္မွတ္ထုိးေပး ခဲ့တာ။ ဒီထဲမွာ ေရးထားတာကုိ အစ္မဖတ္ၾကည့္ ပါဦး။”

သူျပေသာ ေနရာကုိ ၾကည့္ေတာ့ fine print စာလုံးမ်ား။ ဟုိက္ ေသဟ…။ fine print ကုိမဖတ္ဘဲ ထုိးေပးခဲ့ေသာ ကုိယ့္လက္မွတ္။ ေရးထားသည္မွာ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ အခ်ိန္မီ မလဲႏုိင္ပါက ျခြင္းခ်က္မရွိ ျပန္မလဲေပးပါ တဲ့။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကုိယ္ပဲ အရႈံးေပးလုိက္ ရပါ၏။ သို႕ႏွင့္ ပုံရိပ္သည္ စာေရးဆရာမ ဘ၀ကုိယူထား ေသာ္လည္း ဘယ္လုိေရး ရမည္မသိ ေသာေၾကာင့္ ဘေလာက္ဂါ တစ္ေယာက္ျဖစ္ လာပါေတာ့သည္။ လုိခ်င္တာေတြ မ်ားေသာေၾကာင့္၊ လုိခ်င္တာကုိ မသိေသာေၾကာင့္ ဒီဘ၀တြင္ ပိတ္မိေနေသာ ပုံရိပ္ပင္တည္း။

စာရႈသူ အသင္… အသင္ေကာ ဘယ္ဘ၀မွ လာ၍ ဘယ္ဘ၀တြင္ ပိတ္မိေနပါသနည္း……..။

(ေသခ်ာ စဥ္းစား ၾကည့္ဦးေနာ္…။)

Tuesday 4 September 2007

BlogDay


BlogDay အတြက္ မေလး ကတက္ထားေပမယ့္ မအားလုိ႕ အခုမွပဲ တင္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ စိတ္မ႐ွိပါနဲ႕ မေလးေရ။ ဘာမွလည္း မေရးတတ္တဲ့ အတြက္ စိတ္ထဲေပၚလာတဲ့ ပုံရိပ္ကေလး တစ္ခုကို paint နဲ႕ဆြဲျပီး အၾကမ္းထည္ အတုိင္း တင္လုိက္ပါတယ္။ ပုံရိပ္ကေတာ့ ကုိယ့္အဓိပၸာယ္နဲ႕ ကုိယ္ဆြဲထား တာပါ။ ၾကည့္တဲ့သူကလည္း ကုိယ့္စိတ္ကူးနဲ႕ကုိယ္ ေတြးဆယူႏုိင္ပါေစ။ ဘာၾကီးမွန္းလဲ မသိဘူးလို႕လဲ ထင္ခ်င္ထင္မွာေပါ့။
Blog ေရးျခင္းနဲ႕ ပတ္သက္လုိ႕ ကေတာ့ အမ်ားၾကီး ေျပာစရာ မ႐ွိပါ။ Blog ကမာၻဟာ ပုံရိပ္ရဲ႕ သီးျခား ဘ၀တစ္ခုပါ။

Monday 3 September 2007

လဲလွယ္ျခင္း သည္းခံပါ (၄)

တီ..တီ။ ခါးၾကားထဲမွ ျမည္လာေသာဖုန္းကုိ ေကာက္ၾကည့္လုိက္သည္။

“ဟယ္လုိ..။ ႐ွင္…ဘယ္လုိ။ ေရာင္းမယ့္လူ မ႐ွိလုိ႕…။ မျဖစ္ဘူးေလ။ ကၽြန္မ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ လာေတြ႕ ပါရေစ။ ဟုတ္ျပီ..။ ဘယ္ေတာ့လဲ။ ေနာက္ေလးရက္ ၾကာရင္ေနာ္။ ေကာင္းျပီ။”

ယမမင္းထံတြင္ ဘ၀ေရာင္းခ်င္သူမ်ား ျပတ္လပ္ေန၏။ ေလာေလာဆယ္တြင္ ဘ၀ေရာင္းခ်င္မည့္သူ မ႐ွိလွ်င္ ပုံရိပ္လက္ရွိ စာေရးဆရာမ ဘ၀မွ ခြာ၍မရ။ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ေတြ႕ျပီး စကားေျပာဖုိ႕ရန္မွာ ရက္ခ်ိန္းခ်က္ခ်င္း မရႏိုင္၍ ေနာက္ထပ္ေလး္ရက္ ထပ္ေစာင့္ရဦးမည္။ အခုေတာ့ ယခုဘ၀မွာပင္ ဆက္၍ ေနရဦးမည္။ အေျခအေနကေတာ့ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး မဟုတ္ပါ။

ထုိအခ်ိန္မွာ ေနာက္ဖုန္းတစ္ခု ၀င္လာသည္။ Caller ID မွာ ယမမင္းထံမွ မဟုတ္။

“ဟယ္လုိ…”

“ကၽြန္မတုိ႕ အစ္မအေၾကာင္းကုိ ၾကားလုိ႕ ကူညီပါရေစ။ ဒီလုိပါ။ ကၽြန္မတုိ႕က ဘ၀၀ယ္ေရာင္း အက်ဳိးေဆာင္ပါ။ အစ္မလုိ ဘ၀လဲခ်င္သူမ်ားကုိ ကၽြန္မတုိ႕က ကူညီေပးႏုိင္ပါတယ္။ xxxx ကုိလာခဲ့ ပါလား။”

……………………….

အက်ဳိးေဆာင္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ပုံရိပ္ထြက္ေပါက္ တစ္ခုေတာ့ ရခဲ့ျပီ။ ယာယီစာေရးဆရာမ ဘ၀ကုိ ေမွာင္ခုိေစ်းကြက္တြင္ ေရာင္းႏိုင္သည္။ ဒီအက်ဳိးေဆာင္မ်ားက ေစ်းကြက္ကုိ ႐ွာေပးမည္။ ေမွာင္ခုိေစ်းကြက္တြင္ တရား၀င္ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ မ႐ွိေသာ ဘ၀အခ်ဳိ႕ကုိ ၀ယ္ယူႏိုင္သည္။ ဒါေပမယ့္ ပုံရိပ္၏ လက္ရွိဘ၀ကုိ ၀ယ္မည့္သူ႐ွိမွ သာလွ်င္ အက်ဳိးေဆာင္တုိ႕ ၀ယ္ယူထားေသာ ဘ၀မ်ားထဲမွ တစ္ခုကို လဲလွယ္ခြင့္ ရမည္။ (ဟူး…႐ႈပ္ေနတာပဲ။)

ဒီလုိႏွင့္ ပုံရိပ္၏ လက္႐ွိ စာေရးဆရာမ ဘ၀ကုိ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အစမ္း အျမည္းေပးလုိက္သည္။ သုံးရက္ၾကာလွ်င္ ျပန္ရမည္။ ထုိအေတာအတြင္း ဘ၀အသစ္ တစ္ခုကို ပုံရိပ္ ျမည္းစမ္းခြင့္ ရသည္။

ထုိဘ၀ မွာပုံရိပ္က ၁၁ႏွစ္ အရြယ္ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္။ ေကာင္ေလး၏ မိဘမ်ားမွာ အလြန္ခ်မ္းသာသည္။ ေ႐ႊေတာင္ၾကားတြင္ ေနသည္။ ေကာင္ေလးကုိ အဂၤလိပ္လုိ သင္ေသာ ပုဂၢလိကပုိင္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ ထားသည္။ သားတစ္ေယာက္ ထဲျဖစ္၍ လုိခ်င္တာ အကုန္ရသည္။ အလြန္ အလုိလုိက္ ခံရသည္။ (ငွဲ..ငွဲ…ငွဲ)

ေက်ာင္းက ျပန္လာေတာ့ အလြန္ခမ္းနားေသာ အိမ္တစ္အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ကားဆုိက္သည္။ ေကာင္ေလး တျဖစ္လဲ ပုံရိပ္ကားေပၚမွ ဆင္းလာသည္။

“Mommy…I’m home.”

ဟိုက္ ဘယ္လုိ ျဖစ္ပါလိမ့္။ minibrain ၏ေစခိုင္းခ်က္ အရ ေျပာလုိက္ေသာ္လည္း နဂုိမူလ ပုံရိပ္က ဇေ၀ဇ၀ါ။

“I’m hungry..I’m hungry.”

ေကာင္ေလးက ေျပးလႊား၍ သူ႕အေမ႐ွိရာ မီးဖုိခန္းသို႕ ၀င္သြားသည္။ ပုံရိပ္ စိတ္ႏွင့္ကုိယ္ႏွင့္ မကပ္ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕အေမျပင္ေပးေသာ မုန္႕ကုိစားရင္း ေကာင္ေလး၏ ဦးေႏွာက္တြင္းတြင္ ႐ွာေဖြၾကည့္သည္။ ဗမာစကား ေျပာေလ့ ႐ွိေသာ အေလ့အထကုိ မေတြ႕ရ။ ဗမာစာ ဖတ္တတ္ျခင္းကုိလည္း မေတြ႕ရ။ ဗမာစကားကုိေတာ့ နားလည္ပုံ ရသည္။

“သား ဒီေန႕ ေက်ာင္းမွာ ဘာေတြ လုပ္ရလဲ။”

“The teacher taught us to draw. I drew a big dinosaur.

ဗမာလုိ ျပန္ေျပာလုိက္ခ်င္သည္မွာ အလြန္ပင္။ သို႕ေပမယ့္ ထုံးစံအတုိင္း minibrain ထံမွ ညႊန္ၾကားခ်က္ ရသည္။ အဂၤလိပ္လုိ ေျပာပါတဲ့။

“သားေရ… အ၀တ္အစား လဲေနာ္။”

“Yes, Mommy.”

“အိမ္စာေတြ ပါလာလား။”

“Yes. A lot of homework, Mommy. But tomorrow’s a Saturday. Can I do it tomorrow? Please?”

“ကဲ… ဟုတ္ျပီ။ ဟုတ္ျပီ။ သား… ဟုိဘက္အိမ္မွာ သြားေဆာ့ မွာလား။”

“No, Mommy, I’ll play games on the computer. Daddy bought me a new game. He said that I had to wait until the weekend. Where’s Daddy?”

“သားဒက္ဒီ အလုပ္က ျပန္မလာေသးဘူးေလ။ မာမီဆီမွာ ေသာ့႐ွိတယ္။ သိမ္းထားတဲ့ ေနရာ မာမီသိတယ္။ လာ..လာ..။”

ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ေတာ့မွ ေတြးခ်ိန္ရသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ေနျပီး ဗမာစကားတစ္လုံးမွ မေျပာတတ္ေသာ၊ ဗမာစာ တစ္လုံးမွ မဖတ္တတ္ေသာ ျမန္မာျပည္သား ဘ၀တြင္ ဆက္ေန၍ မျဖစ္ပါ။ (မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိလြန္းလို႕ ေတာ့မဟုတ္။ စားေသာက္ဆုိင္မွာ မွာစားလုိ႕ မရေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ… ဟီး။) ဖုန္းကုိ ထုတ္လုိက္သည္။

(ဆက္ရန္)